Elke dag last van allerlei gevoelens door buren achter

Ik moet mijn hart even luchten en hoop dat forummers misschien ook wat tips voor mij hebben.
De situatie is deze. Achter mijn huis ligt een rij woningen en hemelsbreed zo'n 15 meter achter mijn tuin, is de tuin van een van die huizen. Daarin lag de afgelopen maanden continu een grote hond en die jankte heel erg vaak. En heel erg zielig. Ik vind opgedrongen geluiden erg, maar los daarvan werd ik telkens zo triest van het eenzame janken. Als ik mijn ramen aan de achterkant van het huis dicht doe hoor ik het nauwelijks, maar daar gaat het dus niet in de eerste plaats om. Het gaat me vooral om de vraag waarom mensen toch een hond nemen, als ze die vervolgens altijd in de tuin laten liggen janken. Van de week was het natuurlijk supermooi buitenzitweer en het gejank was erger dan ooit. Toen ben ik, na heel lang twijfelen, bij die mensen gaan aanbellen. (in het verleden ook een paar keer gedaan in vorige huizen, maar dat werd me nooit zo in dank afgenomen) De zoon, van wie de hond blijkt te zijn, deed open. We hadden op zich best een goed gesprek. Hij vindt vanuit zijn Turkse achtergrond dat een hond niet in huis hoort en gewoon buiten kan liggen. De hond is nog jong, het janken zal op een dag vanzelf ophouden. En zo niet, tsja, wat kan hij er dan aan doen? Ik heb op een rustige toon gevraagd of het wel handig is om zo'n hond dan in een woonwijk te houden en ook geprobeerd aan te geven dat een hond een groepsdier is dat gezelschap nodig heeft, dat ze niet voor niets jankt. Hij vindt echter dat ze niets tekort komt omdat ze regelmatig uitgelaten wordt en goed te eten krijgt.
Toen kwam de moeder van de jongen thuis. Die schoot meteen in de boosheid (wist niet eens wie ik was of wat ik kwam doen, maar de dierenbescherming is daar aan de deur geweest en daar zijn ze heel boos over, dat kwam ook wel tien keer terug in dat gesprek met die jongen), dus ik ben weggegaan met de opmerking dat zo'n reactie precies de reden is dat andere buren niet aan de deur durven komen (voor ik aanbelde had ik een gesprekje met hun buurvrouw, die aangaf heel veel last te hebben van het gejank en andere buren ook, maar durven niet aan de deur te gaan want willen geen ruzie).
Een uurtje of twee later kwam ik de jongen met zijn hond op straat tegen en vertelde hij dat de hond nu verkocht was en zo meteen al zou worden opgehaald. Nou ja, mijn broek zakte af. Er komt een buurvrouw aan de deur en twee uur later is de hond verkocht? Daar werd ik ook alweer zo triest van, de impulsiviteit... Dit speelde afgelopen maandagavond en daarna was het muisstil achter ons en de volgende dag ook. Maar sinds gisteren is de hond er gewoon weer. Het gejank klinkt nu ietsje zachter, dus waarschijnlijk ligt ze nu opgesloten in de schuur. Ik hoor het nu alweer sinds ik ben opgestaan. Heb het raam van mijn werkkamer dicht, maar hoor het nu ik erop let nog.
Dit alles even ter achtergrond. Want waar ik nu mee worstel, zijn alle gevoelens die deze situatie continu bij mij oproept. Medelijden met de hond staat voorop, dat gevoel ervaar ik als eerste als ik haar hoor janken. Vervolgens komt het onbegrip en de frustratie over die mensen en daarna over álle mensen die een dier nemen terwijl dat vaak geen goed idee is. En dan boosheid over het blootstellen van je buren aan allerlei geluiden en dat maar normaal vinden. En dan weer het punt dat iedereen altijd roept dat mensen dingen met elkaar uit moeten praten, het in je gezicht moeten komen zeggen als er iets is, maar dat vervolgens niet accepteren als je het ook daadwerkelijk (op een normale, redelijke manier uiteraard wel) doet. Kortom, frustratie over een specifieke situatie hier die dan in al mijn emoties ontaardt in boosheid op bepaalde typen van mensen, waar ik eigenlijk helemaal niets mee te maken wil hebben maar die je nu eenmaal helaas niet blijkt te kunnen ontlopen. En intussen dus dat arme, arme dier dat ligt te janken.
Ik weet niet goed meer hoe ik hiermee om moet gaan, andere buren die ik erover sprak vinden vooral het geluid vervelend (hebben ook vaak last van muziek of tot heel laat buiten hard praten door die buren) en lijken het welzijn van de hond wel naar te vinden, maar daar lang niet zo onder te lijden als ik. Wat kan ik hier nu mee?! Hoe kan ik dit toch op een of andere manier naast me neerleggen, want ik geloof niet dat ik nog méér kan doen dan ik al gedaan heb...

Dank voor jullie reacties, het doet goed te lezen dat sommigen zich mijn gevoelens voor kunnen stellen.
Een weg zien te vinden in het loslaten van mijn gevoelens ten opzichte van deze zaken, daar gaat het nu net om. Hoe doe je dat? Wat wel meespeelt bij mij zijn hormonen. Net ongesteld geworden, dat verklaart opeens een hoop. Dan weet ik ook dat het morgen weer allemaal wat anders aan zal voelen, gelukkig. Wat niet wegneemt dat ik het nog steeds intens triest vind voor de hond. Deze zelf overnemen, zoals iemand voorstelde, is niet aan de orde. Ik neem juist geen hond omdat ik geen tijd heb om er lang mee te wandelen en werken, er niet aan vast wil zitten i.v.m. steeds onderdak regelen als we op vakantie zijn en bovendien heb ik twee katten heb die zo'n huisgenoot niet op prijs zullen stellen. Ik kies dus bewust voor het niet hebben van een hond.

Hé, nu staan er opeens berichten die ik net niet zag, ga ik ook nog even lezen.

Wat hulp of therapie betreft, daar sta ik helemaal niet afwijzend tegenover. Ik heb zelf twee opleidingen in die richting gevolgd en ben daartoe ook in leertherapie geweest, ook heb ik voor andere aspecten in het verleden al hulp gezocht (tandartsangst, mijn 'grote thema' denkkracht versus daadkracht). Ik vraag me wel af of mijn probleem in dit geval 'zwaar genoeg' is om aanspraak te maken op therapie, het beïnvloedt mijn leven op dit moment wel maar het is niet zo dat ik daardoor nergens toe kom, en het is er lang niet altijd in sterke mate, het wisselt nogal. En zoals ik hierboven al aangaf, spelen mijn hormonen ook een belangrijke rol bij hoe ik me voel.
Dat is trouwens ook wel ontluisterend hoor, dat ik het kennelijk af en toe nodig heb om me zaken enorm aan te trekken en dan weer periodes veel minder. En als ik zelf concrete problemen heb om mee te dealen, denk ik een stuk minder aan het leed van anderen en dat van dieren. Heb ik dan eigenlijk helemaal niet zo'n groot hart als ik denk maar is het ergens gewoon functioneel voor mij? Iew, wat een nare gedachte, maar ik vrees dat er wel iets in zit

Inmiddels voelt het allemaal wat minder heftig gelukkig. Hormonen meer tot rust. En ook heb ik gisteren de jongen van de hond kort gesproken. Ik fietste de hoek om en toen stond hij daar met zijn hond, een vriend van hem die om de andere hoek woont en ook een grote herder heeft, stond er ook bij met zijn hond (deze hond moet altijd in de schuur liggen, heeft in het begin dat hij haar had ook veel gejankt).
Ik heb maar een vriendelijke opmerking gemaakt dat ze er dus toch weer was, dat hij haar zeker niet kon missen. Hij zei: Nee, ze is één dag weggeweest. Ik heb gezegd hoe leuk het was als ze er zo bij was buiten en dat ze zo mooi is. Hij dankte voor het compliment, ik ben toen maar weggefietst want de moeder kwam er ook net weer aan.
Ik hoor de hond nog janken, maar ik heb de indruk dat het veel minder is en dat hij meer met haar doet. Dus inderdaad hoop ik maar dat mijn opmerkingen de mensen toch een beetje aan het denken hebben gezet en dat deze verbetering niet van korte duur is...

Kwam het bericht weer tegen in het lijstje. Even een update. Het janken nam toch weer toe en toen heb ik contact gezocht met de woningcorporatie, waar de mensen van de hond het huis van huren. Die heeft er inderdaad werk van gemaakt en de moeder op kantoor uitgenodigd. Daar ontving ik een mail over. Mevrouw had aangegeven dat de situatie nu onder controle was (en inderdaad was toen het gejank al een week of twee stukken minder) en dat zij altijd bereid was om met buren etc in gesprek te gaan.
Ik vrees dat de hond een halsband om heeft gekregen die stroom geeft. Want soms hoor je haar dagen niet, en dan opeens wel weer (dan zullen de batterijen wel op zijn), of soms op onderdrukte toon. Ik vind dat erg zielig, maar ja, als ik zelf toch niets aan de situatie kan veranderen, heb ik ook liever dat ik niet met het gejank/geblaf geconfronteerd word, omdat dat alleen maar frustratie geeft.
Nu kwam gisteravond een vrouw uit de buurt aan de deur. Zij was bezig met een handtekeningenactie in verband met de betreffende hond. Op zich ben ik dus positief verrast dat ook andere mensen actie ondernemen. Aan de andere kant vind ik het ook allemaal weer erg dubbel. De vrouw gaf aan dat het haar ging om het feit dat de hond in de tuin moet verblijven en niet naar binnen mag. Dan denk ik weer, tsja, dat vind ik ook zielig, maar weet je wel dat er alleen al in ons land miljoenen dieren in de bio-industrie moeten leven, die alleen daglicht zien als ze in de vrachtwagen richting slachthuis gaan? Dieren als varkens, die nog slimmer zijn dan honden.
Maar goed, het verhaal is dus nog niet ten einde, ik ben heel benieuwd wat er verder gaat gebeuren. (mocht dit iemand interesseren hoor, haha, maar het staat je uiteraard vrij het niet te lezen)