Elke dag last van allerlei gevoelens door buren achter

Ik moet mijn hart even luchten en hoop dat forummers misschien ook wat tips voor mij hebben.
De situatie is deze. Achter mijn huis ligt een rij woningen en hemelsbreed zo'n 15 meter achter mijn tuin, is de tuin van een van die huizen. Daarin lag de afgelopen maanden continu een grote hond en die jankte heel erg vaak. En heel erg zielig. Ik vind opgedrongen geluiden erg, maar los daarvan werd ik telkens zo triest van het eenzame janken. Als ik mijn ramen aan de achterkant van het huis dicht doe hoor ik het nauwelijks, maar daar gaat het dus niet in de eerste plaats om. Het gaat me vooral om de vraag waarom mensen toch een hond nemen, als ze die vervolgens altijd in de tuin laten liggen janken. Van de week was het natuurlijk supermooi buitenzitweer en het gejank was erger dan ooit. Toen ben ik, na heel lang twijfelen, bij die mensen gaan aanbellen. (in het verleden ook een paar keer gedaan in vorige huizen, maar dat werd me nooit zo in dank afgenomen) De zoon, van wie de hond blijkt te zijn, deed open. We hadden op zich best een goed gesprek. Hij vindt vanuit zijn Turkse achtergrond dat een hond niet in huis hoort en gewoon buiten kan liggen. De hond is nog jong, het janken zal op een dag vanzelf ophouden. En zo niet, tsja, wat kan hij er dan aan doen? Ik heb op een rustige toon gevraagd of het wel handig is om zo'n hond dan in een woonwijk te houden en ook geprobeerd aan te geven dat een hond een groepsdier is dat gezelschap nodig heeft, dat ze niet voor niets jankt. Hij vindt echter dat ze niets tekort komt omdat ze regelmatig uitgelaten wordt en goed te eten krijgt.
Toen kwam de moeder van de jongen thuis. Die schoot meteen in de boosheid (wist niet eens wie ik was of wat ik kwam doen, maar de dierenbescherming is daar aan de deur geweest en daar zijn ze heel boos over, dat kwam ook wel tien keer terug in dat gesprek met die jongen), dus ik ben weggegaan met de opmerking dat zo'n reactie precies de reden is dat andere buren niet aan de deur durven komen (voor ik aanbelde had ik een gesprekje met hun buurvrouw, die aangaf heel veel last te hebben van het gejank en andere buren ook, maar durven niet aan de deur te gaan want willen geen ruzie).
Een uurtje of twee later kwam ik de jongen met zijn hond op straat tegen en vertelde hij dat de hond nu verkocht was en zo meteen al zou worden opgehaald. Nou ja, mijn broek zakte af. Er komt een buurvrouw aan de deur en twee uur later is de hond verkocht? Daar werd ik ook alweer zo triest van, de impulsiviteit... Dit speelde afgelopen maandagavond en daarna was het muisstil achter ons en de volgende dag ook. Maar sinds gisteren is de hond er gewoon weer. Het gejank klinkt nu ietsje zachter, dus waarschijnlijk ligt ze nu opgesloten in de schuur. Ik hoor het nu alweer sinds ik ben opgestaan. Heb het raam van mijn werkkamer dicht, maar hoor het nu ik erop let nog.
Dit alles even ter achtergrond. Want waar ik nu mee worstel, zijn alle gevoelens die deze situatie continu bij mij oproept. Medelijden met de hond staat voorop, dat gevoel ervaar ik als eerste als ik haar hoor janken. Vervolgens komt het onbegrip en de frustratie over die mensen en daarna over álle mensen die een dier nemen terwijl dat vaak geen goed idee is. En dan boosheid over het blootstellen van je buren aan allerlei geluiden en dat maar normaal vinden. En dan weer het punt dat iedereen altijd roept dat mensen dingen met elkaar uit moeten praten, het in je gezicht moeten komen zeggen als er iets is, maar dat vervolgens niet accepteren als je het ook daadwerkelijk (op een normale, redelijke manier uiteraard wel) doet. Kortom, frustratie over een specifieke situatie hier die dan in al mijn emoties ontaardt in boosheid op bepaalde typen van mensen, waar ik eigenlijk helemaal niets mee te maken wil hebben maar die je nu eenmaal helaas niet blijkt te kunnen ontlopen. En intussen dus dat arme, arme dier dat ligt te janken.
Ik weet niet goed meer hoe ik hiermee om moet gaan, andere buren die ik erover sprak vinden vooral het geluid vervelend (hebben ook vaak last van muziek of tot heel laat buiten hard praten door die buren) en lijken het welzijn van de hond wel naar te vinden, maar daar lang niet zo onder te lijden als ik. Wat kan ik hier nu mee?! Hoe kan ik dit toch op een of andere manier naast me neerleggen, want ik geloof niet dat ik nog méér kan doen dan ik al gedaan heb...

Tsja, dat is nu juist het punt, 'trek het je niet aan'. Was het maar zo makkelijk. Ik heb een soft spot voor dieren en heb dus juist zoveel last van allerlei gevoelens daarover. Daar gaat mijn vraag om. Niet zozeer over deze specifieke situatie, dat is meer ter achtergrond. Misschien heb ik het niet goed uitgelegd.

Overigens is de dierenbescherming daar al geweest (na melding bij de dierenpolitie). Die kunnen ook niet méér doen dan kijken of de hond goed gevoed wordt etc en dat is blijkbaar zo. Maar nogmaals, dat is de aanleiding voor de gevoelens waar ik niet goed uitkom. Het advies 'trek het je niet aan' is de grootste dooddoener die er is, sorry 7102, je zult het ongetwijfeld goed bedoelen, maar als het zo eenvoudig was, had ik het me natuurlijk al lang niet meer aangetrokken.

Forsyth, ik werk aan huis en hoor dus ook alles dat hier gebeurt. Ik ben er momenteel heel onrustig van. Maar nogmaals, het geluid is niet zodanig hard of zo dat het aanleiding is om de politie te bellen. Het is vooral het rotgevoel dat het mij geeft. Als ik buiten de deur zou werken, zou ik het niet continu horen en er dus ook minder aan denken, terwijl de situatie voor de hond er niet door verandert natuurlijk. Aan de hand van deze situatie probeer ik te schetsen dat ik zo'n last kan hebben van boze gevoelens jegens 'dit soort mensen' vooral, in het algemeen, en niet goed weet wat ik daarmee zou kunnen doen. Als het gevoel weer afzakt, hoor ik de hond even later weer en laait dat gevoel weer op. Zo kan ik toch niet door blijven gaan, maar ik vrees ook echt dat ik weinig aan de situatie kan doen. (nogmaals, de hond is de aanleiding, het had ook harde muziek kunnen zijn zeg maar. Als het puur om de situatie zelf ging, had ik dit bericht wel bij 'thuis' of 'overige' geplaatst.

Shisha, met al die gedachten worstel ik dus juist. Ik probeer het ook te relativeren, maar dat ik dat meerdere keren per dag moet doen wordt aangejaagd door het gejank en daar word ik dan weer boos van. Poeh, het is lastig te omschrijven wat ik precies bedoel, haha.

En dat ik dan min of meer gedwongen word om een situatie waar ik het niet mee eens ben, weg te relativeren, maakt me ook weer triest. Ik wil zo niet zijn en ik wil niet dat de wereld zo is. En ik vind ook dat ik daar te weinig aan kan doen. Dat is het frustrerende. Hebben jullie dat niet? Zouden misschien juist niet méér mensen dat moeten hebben?

Henkgeheim, die is dus al gebeld en heeft het doorgespeeld aan de dierenbescherming en die zijn langs geweest. Als ik daar nu naartoe ga bellen, weten ze gelijk dat ik dat ben geweest (omdat ik als enige uit de hele buurt bij ze aan de deur ben gegaan) en dan gaan ze zich helemaal op mij richten, ze zijn ook helemaal niet bereid daarnaar te luisteren. Het enige dat ik nu aan deze specifieke situatie kan doen, en daar ben ik ook mee bezig, is andere buren ertoe bewegen ook naar die mensen toe te stappen. (ik vrees dat niemand dat gaat doen, maar dat is weer een ander verhaal)
Maar het gaat mij erom dat ik zo worstel met mijn gevoel van boosheid en frustratie, opgewekt door deze situatie maar dat had dus ook door iets heel anders geweest kunnen zijn, zoals mensen die heel hard door een straat rijden. Daar ben ik vroeger een periode heel boos over geweest, waarom mensen toch niet meer verstand hebben etc, en dat is nu dus ook weer mijn frustratie, mijn vraag is nogmaals: hoe gaan jullie daarmee om? Trek ik me dingen veel meer aan dan anderen of is er een 'truc' om daar wat minder last van te hebben?