Elke dag last van allerlei gevoelens door buren achter

Ik moet mijn hart even luchten en hoop dat forummers misschien ook wat tips voor mij hebben.
De situatie is deze. Achter mijn huis ligt een rij woningen en hemelsbreed zo'n 15 meter achter mijn tuin, is de tuin van een van die huizen. Daarin lag de afgelopen maanden continu een grote hond en die jankte heel erg vaak. En heel erg zielig. Ik vind opgedrongen geluiden erg, maar los daarvan werd ik telkens zo triest van het eenzame janken. Als ik mijn ramen aan de achterkant van het huis dicht doe hoor ik het nauwelijks, maar daar gaat het dus niet in de eerste plaats om. Het gaat me vooral om de vraag waarom mensen toch een hond nemen, als ze die vervolgens altijd in de tuin laten liggen janken. Van de week was het natuurlijk supermooi buitenzitweer en het gejank was erger dan ooit. Toen ben ik, na heel lang twijfelen, bij die mensen gaan aanbellen. (in het verleden ook een paar keer gedaan in vorige huizen, maar dat werd me nooit zo in dank afgenomen) De zoon, van wie de hond blijkt te zijn, deed open. We hadden op zich best een goed gesprek. Hij vindt vanuit zijn Turkse achtergrond dat een hond niet in huis hoort en gewoon buiten kan liggen. De hond is nog jong, het janken zal op een dag vanzelf ophouden. En zo niet, tsja, wat kan hij er dan aan doen? Ik heb op een rustige toon gevraagd of het wel handig is om zo'n hond dan in een woonwijk te houden en ook geprobeerd aan te geven dat een hond een groepsdier is dat gezelschap nodig heeft, dat ze niet voor niets jankt. Hij vindt echter dat ze niets tekort komt omdat ze regelmatig uitgelaten wordt en goed te eten krijgt.
Toen kwam de moeder van de jongen thuis. Die schoot meteen in de boosheid (wist niet eens wie ik was of wat ik kwam doen, maar de dierenbescherming is daar aan de deur geweest en daar zijn ze heel boos over, dat kwam ook wel tien keer terug in dat gesprek met die jongen), dus ik ben weggegaan met de opmerking dat zo'n reactie precies de reden is dat andere buren niet aan de deur durven komen (voor ik aanbelde had ik een gesprekje met hun buurvrouw, die aangaf heel veel last te hebben van het gejank en andere buren ook, maar durven niet aan de deur te gaan want willen geen ruzie).
Een uurtje of twee later kwam ik de jongen met zijn hond op straat tegen en vertelde hij dat de hond nu verkocht was en zo meteen al zou worden opgehaald. Nou ja, mijn broek zakte af. Er komt een buurvrouw aan de deur en twee uur later is de hond verkocht? Daar werd ik ook alweer zo triest van, de impulsiviteit... Dit speelde afgelopen maandagavond en daarna was het muisstil achter ons en de volgende dag ook. Maar sinds gisteren is de hond er gewoon weer. Het gejank klinkt nu ietsje zachter, dus waarschijnlijk ligt ze nu opgesloten in de schuur. Ik hoor het nu alweer sinds ik ben opgestaan. Heb het raam van mijn werkkamer dicht, maar hoor het nu ik erop let nog.
Dit alles even ter achtergrond. Want waar ik nu mee worstel, zijn alle gevoelens die deze situatie continu bij mij oproept. Medelijden met de hond staat voorop, dat gevoel ervaar ik als eerste als ik haar hoor janken. Vervolgens komt het onbegrip en de frustratie over die mensen en daarna over álle mensen die een dier nemen terwijl dat vaak geen goed idee is. En dan boosheid over het blootstellen van je buren aan allerlei geluiden en dat maar normaal vinden. En dan weer het punt dat iedereen altijd roept dat mensen dingen met elkaar uit moeten praten, het in je gezicht moeten komen zeggen als er iets is, maar dat vervolgens niet accepteren als je het ook daadwerkelijk (op een normale, redelijke manier uiteraard wel) doet. Kortom, frustratie over een specifieke situatie hier die dan in al mijn emoties ontaardt in boosheid op bepaalde typen van mensen, waar ik eigenlijk helemaal niets mee te maken wil hebben maar die je nu eenmaal helaas niet blijkt te kunnen ontlopen. En intussen dus dat arme, arme dier dat ligt te janken.
Ik weet niet goed meer hoe ik hiermee om moet gaan, andere buren die ik erover sprak vinden vooral het geluid vervelend (hebben ook vaak last van muziek of tot heel laat buiten hard praten door die buren) en lijken het welzijn van de hond wel naar te vinden, maar daar lang niet zo onder te lijden als ik. Wat kan ik hier nu mee?! Hoe kan ik dit toch op een of andere manier naast me neerleggen, want ik geloof niet dat ik nog méér kan doen dan ik al gedaan heb...

Ja, precies. Er zijn hier veel honden in de buurt en die hoor je heus wel eens blaffen, maar dat is natuurlijk geen punt. Deze hond moet buiten blijven, dat heeft de jongen van wie zij is mij zelf verteld. Ik kan helaas niet in hun tuin kijken en weet dus niet of zij wel een hok heeft, maar ik neem toch aan van wel. Die jongen is op zich wel gek op zijn hond, ik zie hem er ook regelmatig mee wandelen, maar ja, net jankte ze weer een hele poos heel zielig... Volgens mij denken veel mensen er gewoon niet over na dat een dier ook bestaat als ze er zelf niet mee bezig zijn. Zo kortzichtig als de mensen soms zijn, dat maakt mij kwaad en machteloos. Gelukkig niet continu, maar soms staat mijn filter losser afgesteld dan anders, zeg maar. En als je dan heel vaak dat zielige gejank hoort, komen die prikkels hard binnen.
Overigens heeft een van mijn beste vriendinnen ook een buitenhond. Zij is zelf allergisch, maar haar man en kinderen wilden heel graag een hond. Die zou dan wel in een hok moeten. Ik heb haar voor de daadwerkelijke aanschaf al verteld wat ik daarvan vind, maar ook zij denkt er nu eenmaal anders over. Vroeger hadden zij thuis ook een hond in een hok en dat was geen probleem, zolang die maar vaak werd uitgelaten. Tsja, ik vind dat een hond een groepsdier is en dat het logisch is dat hij bij zijn groep wil zijn. En dus vaak zal blaffen of janken als hij alleen is. De hond van mijn vriendin doet dat dus ook. Als ze hem maar even niet lang genoeg uitlaten (terwijl dat zeker vier keer per dag gebeurt hoor, dat wel, en hij mag ook regelmatig los in de tuin), jankt hij. Ze hebben inmiddels gedoe met de buren, ook al wonen ze achteraf. Ik zeg het natuurlijk niet, maar denk het wel, 'ik zei het toch'...