Psyche
alle pijlers
Emotioneel mijnenveld
dinsdag 9 februari 2010 om 11:07
Ik heb een moeilijke jeugd gehad zoals men dat zo mooi noemt. Ik ben als kind ernstig mishandeld en misbruikt door verschillende personen. Veel te jong heb ik een kind gekregen en hem is hetzelfde overkomen, uiteindelijk ben ik gevlucht en terwijl ik via de rechter bezig was mijn zoontje terug te krijgen is hij overleden. Hij is dusdanig mishandeld dat hij geen kans had. Nog altijd heeft zijn overlijden heel veel invloed op mijn leven, ik mis hem ontzettend. Toch heb ik altijd geprobeerd me aan te passen en eigenlijk leidt ik ondanks de problemen waar ik zo nu en dan tegenaan loop een leuk leven. Ik heb een lieve man, twee geweldige kinderen en ben over het geheel genomen een rijk en gelukkig mens. Toch ben ik nog altijd bezig met dingen uit het verleden een plek te geven. Ik heb (met soms jarenlange tussenpozen) al heel lang begeleiding van een therapeut. Net als in het echte leven heb ik het bij hem altijd op de vlakte gehouden, ik vertrouw hem heel veel toe, maar details over hoe dingen in mijn kindertijd gingen deel ik niet graag. Nu heeft juist de manier waarop ik opgegroeid ben wel heel veel invloed op mijn wereldbeeld. Ik vind het soms heel lastig om te weten hoe het allemaal hoort, wat normaal is en wat niet, waar andere mensen een grens trekken enz. Nu ben ik op dit moment met mijn therapeut dus juist daarmee heel druk bezig. Wat is normaal in de opvoeding, hoe had het wel gemoeten en hoe doe ik het met mijn eigen kinderen. Ik vind dit deel van het proces ontzettend moeilijk en ik heb het gevoel me echt in een soort mijnenveld te begeven. Wat ik ook doe overal heb ik de kans ergens tegenaan te lopen wat weer een stukje angst of boosheid over vroeger uit de kast trekt. Ik vraag me af of anderen dit herkennen en er misschien over mee willen praten?
dinsdag 9 februari 2010 om 11:10
Ik kan er niet over meepraten maar ik hoop dat er wel mensen op het forum zijn die dat kunnen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik een brok in mijn keel kreeg van je verhaal en dat ik snap dat je het moeilijk vind maar denk toch dat het heel verstandig zou zijn als je alles tegen je therapeut verteld, denk dat het ook bijdraagt aan een stukje verwerken. Vind het al knap dat je zo sterk bent en dat je zo goed nadenkt over je toekomst.
Succes
Succes
dinsdag 9 februari 2010 om 11:11
Ik ben verre van zo mishandelt als jou geloof ik, maar ik herken je gevoelens wel.
Als kind heb ik zeer geregeld klappen gekregen en er werd vaak genoeg gezegd dat ik niet voldeed.
Nu heb ik zelf twee kinderen en de oudste is soms nogal warrig.
Dan heb ik dus moeite om mij in te houden, wat ik overigens wel doe, maar met moeite en voel me dan zelfs als schuldig, want ws merkt hij dat ik me erger.
Maar jeetje wat heb jij veel meegemaakt en kijk eens waar je nu staat.
Als kind heb ik zeer geregeld klappen gekregen en er werd vaak genoeg gezegd dat ik niet voldeed.
Nu heb ik zelf twee kinderen en de oudste is soms nogal warrig.
Dan heb ik dus moeite om mij in te houden, wat ik overigens wel doe, maar met moeite en voel me dan zelfs als schuldig, want ws merkt hij dat ik me erger.
Maar jeetje wat heb jij veel meegemaakt en kijk eens waar je nu staat.
dinsdag 9 februari 2010 om 11:17
Dat schuldgevoel is heel herkenbaar zusenzo. Ik wil het heel graag goed doen voor de kinderen en denk dat dat over het algemeen heel aardig lukt. Het zijn gelukkige, lieve, gezellige, sociale, nette kinderen over het algemeen, er gaat dus heel veel goed. Maar dat schuldgevoel als je je in moet houden, de ergernis die ik soms voel en niet wil voelen en waarvan ik ma altijd weer afvraag of het terecht is of niet, dat vind ik heel vermoeiend.
Zowel jij als vlinder bedankt voor de lieve woorden, ik ben ook erg blij met waar ik sta.
Zowel jij als vlinder bedankt voor de lieve woorden, ik ben ook erg blij met waar ik sta.
dinsdag 9 februari 2010 om 11:18
Pfff... heftig hoor. Wat bezielt mensen om hun eigen kind en kleinkind dit aan te doen?
Vind het erg knap dat je zoveel hebt weten op te bouwen en nu kunt zeggen dat je een goed leven hebt.
Heb er zelf geen ervaring mee, met mishandeling, maar hoop dat je via dit forum mensen tegenkomt om het mee te delen.
Je verwoordt alles ook heel helder, valt me op.
Vind het erg knap dat je zoveel hebt weten op te bouwen en nu kunt zeggen dat je een goed leven hebt.
Heb er zelf geen ervaring mee, met mishandeling, maar hoop dat je via dit forum mensen tegenkomt om het mee te delen.
Je verwoordt alles ook heel helder, valt me op.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 9 februari 2010 om 11:26
Moonlight mijn vader heeft wel een (centrale) rol gespeeld in het geheel, maar mijn moeder niet. Zij is eigenlijk net zozeer slachtoffer van mijn vader als ik. Mijn zoontje is ook niet bij mijn vader terecht gekomen, hij is geadopteerd (door een bekende en niet via de normale kanalen) door iemand die wel meedeed, wellicht zijn eigen vader, maar daar ben ik niet zeker van. Ik weet niet van wie hij was en dat maakt ook eigenlijk niet uit, het was mijn zoontje en wie hem verwekt heeft..
Wat ik hier nu beschrijf is voor mij eigenlijk al heel lang 'normaal'. Ik heb een aantal jaar geleden de stap genomen me niet meer te schamen en eerlijk te benoemen hoe het vroeger was, omdat ik mezelf niet meer kende. Ik was altijd iets aan het verbergen, ken de mezelf niet meer. Het algemene verhaal dat ik mishandeld ben en daaraan mijn zoontje verloren heb deel ik inmiddels wat makkelijker, hie rop het forum heb ik daar al vaker over geschreven en verberg ik dat niet meer in elk geval. Misschien dat je het daarom helder verwoordt vind?
Wat ik hier nu beschrijf is voor mij eigenlijk al heel lang 'normaal'. Ik heb een aantal jaar geleden de stap genomen me niet meer te schamen en eerlijk te benoemen hoe het vroeger was, omdat ik mezelf niet meer kende. Ik was altijd iets aan het verbergen, ken de mezelf niet meer. Het algemene verhaal dat ik mishandeld ben en daaraan mijn zoontje verloren heb deel ik inmiddels wat makkelijker, hie rop het forum heb ik daar al vaker over geschreven en verberg ik dat niet meer in elk geval. Misschien dat je het daarom helder verwoordt vind?
dinsdag 9 februari 2010 om 11:41
Helder, maar ook wel heel rationeel eigenlijk. Even in een paar iets verteld dat ontzettend heftig is.
Misschien ben je er idd aan gewend om het kort te vertellen inmiddels.
Het hoeft ook echt niet langer hoor, dat bedoel ik niet.
Heb je nog contact met je moeder?
Misschien ben je er idd aan gewend om het kort te vertellen inmiddels.
Het hoeft ook echt niet langer hoor, dat bedoel ik niet.
Heb je nog contact met je moeder?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 9 februari 2010 om 11:51
Ik heb nog contact met mijn moeder. Ik zie haar met regelmaat, mijn vader ook nog af en toe. Mijn ouders zijn nooit gescheiden. Mijn vader is wel veroordeeld een korte gevangenisstraf met 2 jaar voorwaardelijk en verplichte dadertherapie. Daar is hij wel heel anders uitgekomen. Inmiddels hebben mijn ouders een redelijk doorsnee huwelijk, ze lijken het leuk met elkaar te hebben, hoewel ik me dat nog steeds niet echt kan voorstellen. Het contact is er wel, maar dingen als oppassen enz gebeurd alleen als ik 1000% zeker weet dat mijn moeder alleen is en dan eigenlijk altijd bij ons in huis.
Ik ben denk ik vrij rationeel. Ook wel heel emotioneel, maar dat kan ik heel vaak niet toelaten. Ik vind het bijvoorbeeld zo goed als onmogelijk om over dingen te huilen, zelfs niet om mijn oudste zoontje. Heel af en toe bij J (mijn therapeut), maar dan nog is dat meestal door iets dat hij zegt. Of ik huil met andere mensen mee. Ik kan heel erg van slag zijn als ik dingen lees of zie ofzo, maar over mezelf kan ik dat niet zo goed.
Ik ben denk ik vrij rationeel. Ook wel heel emotioneel, maar dat kan ik heel vaak niet toelaten. Ik vind het bijvoorbeeld zo goed als onmogelijk om over dingen te huilen, zelfs niet om mijn oudste zoontje. Heel af en toe bij J (mijn therapeut), maar dan nog is dat meestal door iets dat hij zegt. Of ik huil met andere mensen mee. Ik kan heel erg van slag zijn als ik dingen lees of zie ofzo, maar over mezelf kan ik dat niet zo goed.
dinsdag 9 februari 2010 om 11:55
Misschien is dat ook jouw overlevingsstrategie geweest, dat rationele.
Je hebt natuurlijk alle reden om af en toe eens flink te janken, maar als je dat niet gewend bent is dat supermoeilijk.
Bijzonder dat je nog contact hebt. En goed dat je vader wat opgeknapt is. Kan me idd heel goed voorstellen dat je niet wilt dat hij oppast.
Je hebt natuurlijk alle reden om af en toe eens flink te janken, maar als je dat niet gewend bent is dat supermoeilijk.
Bijzonder dat je nog contact hebt. En goed dat je vader wat opgeknapt is. Kan me idd heel goed voorstellen dat je niet wilt dat hij oppast.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 9 februari 2010 om 12:10
Dat blijft hoor dat schudgevoel, merk ik, wordt soms zelfs erger.
Ook dat ergeren aan je eigen kinderen en uit je slof willen schieten, maar gelukkig gebeurd dat weinig, maar weinig is eigenlijk al te veel.
Ik ga nu wel met mijn vader om maar hij heeft het nooit toegeven, wat hij mij heeft aangedaan en ik geloof eigenlijk ook wel dat hij ook een product van zijn opvoeding is, hij wist niet beter, dat maak ik mij zelf dan maar wijs althans, de andere optie is te erg.
Ook dat ergeren aan je eigen kinderen en uit je slof willen schieten, maar gelukkig gebeurd dat weinig, maar weinig is eigenlijk al te veel.
Ik ga nu wel met mijn vader om maar hij heeft het nooit toegeven, wat hij mij heeft aangedaan en ik geloof eigenlijk ook wel dat hij ook een product van zijn opvoeding is, hij wist niet beter, dat maak ik mij zelf dan maar wijs althans, de andere optie is te erg.
dinsdag 9 februari 2010 om 12:20
Wow wat een heftig verhaal. Ik vind het bijzonder dapper dat je nog normaal met de dader om kan gaan. En dat je het huwelijk van je ouders een soortement van normaal kan noemen. Ik kan me er helemaal niets bij voorstellen. Als leek zeg ik: je moeder is gek dat ze nog bij die man is. Ze hoort jou te beschermen. En jij... jij bent een bijzonder goedhartig mens.
Heel veel succes in je leven!
Heel veel succes in je leven!
Volg je hart. Dat klopt.
dinsdag 9 februari 2010 om 12:21
quote:zusenzo schreef op 09 februari 2010 @ 12:10:
Dat blijft hoor dat schudgevoel, merk ik, wordt soms zelfs erger.
Ook dat ergeren aan je eigen kinderen en uit je slof willen schieten, maar gelukkig gebeurd dat weinig, maar weinig is eigenlijk al te veel.
Ik vind iedere vorm van boos worden moeilijk. Het gebeurd uiteraard wel, niet alles is geduldig op te lossen en soms gaat een kind nu eenmaal te ver, maar ik voel me rustig nog dagen schuldig als ik echt boos op 1 van de kinderen ben geweest. Ik ben ook altijd heel bang dat er een dag komt dat ik toch op hem blijk te lijken ;-(
Ik ga nu wel met mijn vader om maar hij heeft het nooit toegeven, wat hij mij heeft aangedaan en ik geloof eigenlijk ook wel dat hij ook een product van zijn opvoeding is, hij wist niet beter, dat maak ik mij zelf dan maar wijs althans, de andere optie is te erg.
Ik probeer er altijd vanuit te gaan dat mijn ouders ook hun best hebben gedaan. Ik neem aan dat ze geen kind genomen hebben met het idee die kunnen we lekker mishandelen. Mijn vader is een heel onmachtig persoon, ik denk dat het voor een groot deel voortgekomen is uit wanhoop, de mishandeling dan, het misbruik is een ander stuk. Dat snap ik niet, daar wil ik niets van snappen. Ik heb hem aangegeven toen ik eenmaal weg was. Hij heeft toegegeven wat er gebeurd is, hij heeft in de rechtzaal zelfs dingen gezegd ie ik me niet kon (en kan) herinneren, maar daarna is er ook nooit meer een woord over gewisseld. Mijn moeder had ik gevraagd bij de zitting te zijn, ze heeft alles gehoord en weet dus nu precies hoe het vroeger in elkaar zat, maar ook zij zegt er nooit meer iets over. Ook daarin vind ik ze heel onmachtig, alsof ze het zelf ook niet begrijpen.
Wij leken trouwens het perfecte gezin. De buitenwereld vond mijn vader een hele aardig man, altijd klaarstaan voor andere enz. Niemand besefte wat er achter de voordeur gebeurde en ik heb geen broers en zussen of familie waar we close mee waren, dat makat het vaak lastig, omdat mensen het niet willen geloven. Pas toen mijn vader veroordeeld werd, toen kwamen er losse opmerkingen van dingen die men vroeger anders vond, opvallend, maar nooit heeft iemand er iets mee gedaan of het gevoel gehad dat er echt iets mis was.
Dat blijft hoor dat schudgevoel, merk ik, wordt soms zelfs erger.
Ook dat ergeren aan je eigen kinderen en uit je slof willen schieten, maar gelukkig gebeurd dat weinig, maar weinig is eigenlijk al te veel.
Ik vind iedere vorm van boos worden moeilijk. Het gebeurd uiteraard wel, niet alles is geduldig op te lossen en soms gaat een kind nu eenmaal te ver, maar ik voel me rustig nog dagen schuldig als ik echt boos op 1 van de kinderen ben geweest. Ik ben ook altijd heel bang dat er een dag komt dat ik toch op hem blijk te lijken ;-(
Ik ga nu wel met mijn vader om maar hij heeft het nooit toegeven, wat hij mij heeft aangedaan en ik geloof eigenlijk ook wel dat hij ook een product van zijn opvoeding is, hij wist niet beter, dat maak ik mij zelf dan maar wijs althans, de andere optie is te erg.
Ik probeer er altijd vanuit te gaan dat mijn ouders ook hun best hebben gedaan. Ik neem aan dat ze geen kind genomen hebben met het idee die kunnen we lekker mishandelen. Mijn vader is een heel onmachtig persoon, ik denk dat het voor een groot deel voortgekomen is uit wanhoop, de mishandeling dan, het misbruik is een ander stuk. Dat snap ik niet, daar wil ik niets van snappen. Ik heb hem aangegeven toen ik eenmaal weg was. Hij heeft toegegeven wat er gebeurd is, hij heeft in de rechtzaal zelfs dingen gezegd ie ik me niet kon (en kan) herinneren, maar daarna is er ook nooit meer een woord over gewisseld. Mijn moeder had ik gevraagd bij de zitting te zijn, ze heeft alles gehoord en weet dus nu precies hoe het vroeger in elkaar zat, maar ook zij zegt er nooit meer iets over. Ook daarin vind ik ze heel onmachtig, alsof ze het zelf ook niet begrijpen.
Wij leken trouwens het perfecte gezin. De buitenwereld vond mijn vader een hele aardig man, altijd klaarstaan voor andere enz. Niemand besefte wat er achter de voordeur gebeurde en ik heb geen broers en zussen of familie waar we close mee waren, dat makat het vaak lastig, omdat mensen het niet willen geloven. Pas toen mijn vader veroordeeld werd, toen kwamen er losse opmerkingen van dingen die men vroeger anders vond, opvallend, maar nooit heeft iemand er iets mee gedaan of het gevoel gehad dat er echt iets mis was.
dinsdag 9 februari 2010 om 12:42
Ik heb het verhaal van je zoontje wel eens gelezen op het forum hier. Ik heb verder geen tips voor je, maar wel een hart onder de riem. Het viel me destijds al op, nu weer, dat je overal zo enorm goed over nadenkt mbt je zelf en vooral ook je kinderen. Ik hoop dat je er uit komt en dat je de mijnen weet te ontwijken
dinsdag 9 februari 2010 om 12:53
Lieve Sunemom,
heel herkenbaar... dat emotionele mijnenveld (mooie omschrijving trouwens), de dingen die je je afvraagt, alles. Al is mijn verleden niet hetzelfde natuurlijk, maar ik herken het helemaal. Alles wat je doet of ziet of tegenkomt roept wel weer iets op. Goed dat je begeleiding hebt.
Ik denk dat je langzamerhand toch beter kunt overgaan tot het delen van die details uit de kindertijd aan je therapeut. Hoe moeilijk dat ook is; dát is juist hetgene wat het verst is weggestopt en wat je zo lang met overlevingsstrategieën onder de duim hebt proberen te houden.
En als ik dit zo lees denk ik dat het nu de tijd is dat je je daar ook mee bezig gaat houden. Je bent al zó ver gekomen, zou het niet zo kunnen zijn dat je nu sterk genoeg bent om die verst weggestopte dingen aan te kunnen?
(Ik zit in eenzelfde proces en begin nu pas op die bodem te kijken, zeg maar.)
heel herkenbaar... dat emotionele mijnenveld (mooie omschrijving trouwens), de dingen die je je afvraagt, alles. Al is mijn verleden niet hetzelfde natuurlijk, maar ik herken het helemaal. Alles wat je doet of ziet of tegenkomt roept wel weer iets op. Goed dat je begeleiding hebt.
Ik denk dat je langzamerhand toch beter kunt overgaan tot het delen van die details uit de kindertijd aan je therapeut. Hoe moeilijk dat ook is; dát is juist hetgene wat het verst is weggestopt en wat je zo lang met overlevingsstrategieën onder de duim hebt proberen te houden.
En als ik dit zo lees denk ik dat het nu de tijd is dat je je daar ook mee bezig gaat houden. Je bent al zó ver gekomen, zou het niet zo kunnen zijn dat je nu sterk genoeg bent om die verst weggestopte dingen aan te kunnen?
(Ik zit in eenzelfde proces en begin nu pas op die bodem te kijken, zeg maar.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 9 februari 2010 om 16:44
Elmervrouw, ik denk dat je daar voor een deel wel gelijk in hebt. Dat ik het op dit punt in mijn leven aan zou kunnen. Ik heb er zelf alleen heel veel weerstand tegen. Ik schaam me voor heel veel dingen en ik wil mensen niet van me afkeren door details te vertellen. Ondanks dat ik J. al heel erg lang ken en ik een hele goede band met hem heb ben ik nog steeds bang dat als ik bepaalde dingen vertel hij wegloopt. Nu heeft, buiten ikzelf zo nu en dan, niemand er last van. Ik wil mensen niet lastigvallen.
J. dringt er wel heel erg op aan. Ik heb jaren geleden eens een boek gelezen waar ik veel in herkende. Ik heb hem dat ooit eens verteld en vorige week kreeg ik dat boek van hem, met de vraag het nu echt lezen en dan aan te geven wat ik er zo herkenbaar in vind, dus niet het doorlezen, maar het benoemen. Doodeng vind ik dat. Ik weet niet zo goed of ik dat wel wil en aan de andere kant snap ik ook waarom hij denkt dat het belangrijk is. Zo lastig dit manoeuvreren tussen wel en niet en hoe ver ga je met je openstellen aan iemand. De angst dat mensen schrikken, zich afkeren of er misbruik van maken zit zo hoog nog altijd.
J. dringt er wel heel erg op aan. Ik heb jaren geleden eens een boek gelezen waar ik veel in herkende. Ik heb hem dat ooit eens verteld en vorige week kreeg ik dat boek van hem, met de vraag het nu echt lezen en dan aan te geven wat ik er zo herkenbaar in vind, dus niet het doorlezen, maar het benoemen. Doodeng vind ik dat. Ik weet niet zo goed of ik dat wel wil en aan de andere kant snap ik ook waarom hij denkt dat het belangrijk is. Zo lastig dit manoeuvreren tussen wel en niet en hoe ver ga je met je openstellen aan iemand. De angst dat mensen schrikken, zich afkeren of er misbruik van maken zit zo hoog nog altijd.
dinsdag 9 februari 2010 om 17:30
J. is je therapeut begrijp ik. Die mag niet weglopen omdat hij niet aankan wat je vertelt.
Het is zijn beroep om er juist naar te luisteren. Als hij dacht dat hij het verhaal niet aankon, zou hij er niet op aansturen.
En als je het eerst eens opschrijft (niet hier hoor, ik bedoel op papier... wat je voor jezelf houdt), zou dat misschien helpen?
Het is zijn beroep om er juist naar te luisteren. Als hij dacht dat hij het verhaal niet aankon, zou hij er niet op aansturen.
En als je het eerst eens opschrijft (niet hier hoor, ik bedoel op papier... wat je voor jezelf houdt), zou dat misschien helpen?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 9 februari 2010 om 17:35
Hier precies hetzelfde. Ik ben bij alles ook bang dat ze (therapeute) schrikt, walgt, mij laat vallen etc, maar ik begin te ontdekken dat dat echt iets is wat in mijn hoofd zit.
Bij mij heeft dat alles te maken met mijn moeder. Die kon niet omgaan met alles wat maar met gevoel of iets moeilijks te maken had. En ik denk dat iedereen zo reageert. En aangezien ik dat al heel erg lang denk, ben ik bij elk stapje wat ik nu verder ga in therapie, wéér bang dat dat alsnog wel weer zal gebeuren.
Toch maar steeds weer proberen mezelf voor te houden dat het NU is, en niet toen en daar. Dat zij er heel anders tegenover staat. Jouw therapeut gaat vast niet hetzelfde reageren als wat jij gewend bent. En je valt hem niet lastig. Hij wordt ervoor betaald. Het is zijn werk.
Bij mij heeft dat alles te maken met mijn moeder. Die kon niet omgaan met alles wat maar met gevoel of iets moeilijks te maken had. En ik denk dat iedereen zo reageert. En aangezien ik dat al heel erg lang denk, ben ik bij elk stapje wat ik nu verder ga in therapie, wéér bang dat dat alsnog wel weer zal gebeuren.
Toch maar steeds weer proberen mezelf voor te houden dat het NU is, en niet toen en daar. Dat zij er heel anders tegenover staat. Jouw therapeut gaat vast niet hetzelfde reageren als wat jij gewend bent. En je valt hem niet lastig. Hij wordt ervoor betaald. Het is zijn werk.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 9 februari 2010 om 17:38
Hoe dichter je bij de echte dingen komt, hoe meer weerstand het oproept. Je hebt het niet voor niets zo ver weggestopt. Mijn ervaring is dat het in laagjes gaat. Net wat je op dat moment aankunt. Ik ben al aardig wat tijd bezig, heb diverse dingen qua therapie geprobeerd en ben weer afgehaakt, maar ik kan pas zeggen dat ik echt aan het verwerken ben toen ik besloot echt eerlijk te gaan worden in therapie. Toen ik deze therapeute kreeg.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 9 februari 2010 om 18:23
quote:Elmervrouw schreef op 09 februari 2010 @ 17:35:
Hier precies hetzelfde. Ik ben bij alles ook bang dat ze (therapeute) schrikt, walgt, mij laat vallen etc, maar ik begin te ontdekken dat dat echt iets is wat in mijn hoofd zit.
Bij mij heeft dat alles te maken met mijn moeder. Die kon niet omgaan met alles wat maar met gevoel of iets moeilijks te maken had. En ik denk dat iedereen zo reageert. En aangezien ik dat al heel erg lang denk, ben ik bij elk stapje wat ik nu verder ga in therapie, wéér bang dat dat alsnog wel weer zal gebeuren.
Toch maar steeds weer proberen mezelf voor te houden dat het NU is, en niet toen en daar. Dat zij er heel anders tegenover staat. Jouw therapeut gaat vast niet hetzelfde reageren als wat jij gewend bent. En je valt hem niet lastig. Hij wordt ervoor betaald. Het is zijn werk.
Dat is die welbekende spijker..
Ik weet verstandelijk heel goed dat hij niet weg zal lopen, hij zegt zelf altijd dat als ie dat gewild had dat ie dat dan al heel lang geleden gedaan had. En ik weet dat ie dat meent en ik weet dat ie verder kijkt dan mijn verleden enz, maar tegelijk.. wat als ik dit zeg dan vind ie me vast alsnog walgelijk en gooit ie me eruit...
Ik hou ook nog altijd het idee dat ik gewoon jaren eerder mijn mond open had moeten doen, had moeten weglopen, eerlijk had moeten zijn tegen het pleeggezin waar ik ooit terecht ben gekomen enz.. En ik blijf (daardoor?) vinden dat ik het zelf veel eerder had kunnen stoppen dus dat ik niet mag zeuren over wat er daarna nog gebeurde.
Hier precies hetzelfde. Ik ben bij alles ook bang dat ze (therapeute) schrikt, walgt, mij laat vallen etc, maar ik begin te ontdekken dat dat echt iets is wat in mijn hoofd zit.
Bij mij heeft dat alles te maken met mijn moeder. Die kon niet omgaan met alles wat maar met gevoel of iets moeilijks te maken had. En ik denk dat iedereen zo reageert. En aangezien ik dat al heel erg lang denk, ben ik bij elk stapje wat ik nu verder ga in therapie, wéér bang dat dat alsnog wel weer zal gebeuren.
Toch maar steeds weer proberen mezelf voor te houden dat het NU is, en niet toen en daar. Dat zij er heel anders tegenover staat. Jouw therapeut gaat vast niet hetzelfde reageren als wat jij gewend bent. En je valt hem niet lastig. Hij wordt ervoor betaald. Het is zijn werk.
Dat is die welbekende spijker..
Ik weet verstandelijk heel goed dat hij niet weg zal lopen, hij zegt zelf altijd dat als ie dat gewild had dat ie dat dan al heel lang geleden gedaan had. En ik weet dat ie dat meent en ik weet dat ie verder kijkt dan mijn verleden enz, maar tegelijk.. wat als ik dit zeg dan vind ie me vast alsnog walgelijk en gooit ie me eruit...
Ik hou ook nog altijd het idee dat ik gewoon jaren eerder mijn mond open had moeten doen, had moeten weglopen, eerlijk had moeten zijn tegen het pleeggezin waar ik ooit terecht ben gekomen enz.. En ik blijf (daardoor?) vinden dat ik het zelf veel eerder had kunnen stoppen dus dat ik niet mag zeuren over wat er daarna nog gebeurde.
dinsdag 9 februari 2010 om 18:27
quote:Moonlight82 schreef op 09 februari 2010 @ 17:30:
J. is je therapeut begrijp ik. Die mag niet weglopen omdat hij niet aankan wat je vertelt.
Het is zijn beroep om er juist naar te luisteren. Als hij dacht dat hij het verhaal niet aankon, zou hij er niet op aansturen.
Daar heb je wel gelijk in. Hij weet zelf altijd heel goed aan te geven wat ie wel of niet aankan en wanneer. En hij weet vreselijk goed te timen wanneer hij mij een schop onder m'n kont moet geven voor de volgende stap. Maar iedere keer dat ie dat doet wordt de drempel voor mij een stukje hoger. Mijn leven is ook veranderd. Toen ie 7 jaar geleden over een bepaald deel zei dat ie wilde dat ik het benoemde en ik daardoor instortte had ik alleen mezelf ermee. Nu heb ik die 'vrijheid' niet. Ik heb twee jonge kinderen die van me afhankelijk zijn, waarvoor ik gewoon er moet zijn, niet half maar helemaal. En ik wil ze absoluut geen jeugd geven waarin ze zich alleen maar een zielige in de kreukels liggende moeder herinneren (wat tot nu toe lukt, voor de kidneren ben ik gewoon een normale moeder gelukkig).
En als je het eerst eens opschrijft (niet hier hoor, ik bedoel op papier... wat je voor jezelf houdt), zou dat misschien helpen?Voorlopig vind ik het nog te pijnlijk om bepaalde dingen zwart op wit te zien staan. Normaal ben ik best goed met schrijven, maar dit stukje wil ik niet omschrijven en als dat toch 'moet' dan niet op iets 'blijvends' als papier.
J. is je therapeut begrijp ik. Die mag niet weglopen omdat hij niet aankan wat je vertelt.
Het is zijn beroep om er juist naar te luisteren. Als hij dacht dat hij het verhaal niet aankon, zou hij er niet op aansturen.
Daar heb je wel gelijk in. Hij weet zelf altijd heel goed aan te geven wat ie wel of niet aankan en wanneer. En hij weet vreselijk goed te timen wanneer hij mij een schop onder m'n kont moet geven voor de volgende stap. Maar iedere keer dat ie dat doet wordt de drempel voor mij een stukje hoger. Mijn leven is ook veranderd. Toen ie 7 jaar geleden over een bepaald deel zei dat ie wilde dat ik het benoemde en ik daardoor instortte had ik alleen mezelf ermee. Nu heb ik die 'vrijheid' niet. Ik heb twee jonge kinderen die van me afhankelijk zijn, waarvoor ik gewoon er moet zijn, niet half maar helemaal. En ik wil ze absoluut geen jeugd geven waarin ze zich alleen maar een zielige in de kreukels liggende moeder herinneren (wat tot nu toe lukt, voor de kidneren ben ik gewoon een normale moeder gelukkig).
En als je het eerst eens opschrijft (niet hier hoor, ik bedoel op papier... wat je voor jezelf houdt), zou dat misschien helpen?Voorlopig vind ik het nog te pijnlijk om bepaalde dingen zwart op wit te zien staan. Normaal ben ik best goed met schrijven, maar dit stukje wil ik niet omschrijven en als dat toch 'moet' dan niet op iets 'blijvends' als papier.
dinsdag 9 februari 2010 om 18:36
Dit zijn van die topics die aanvoelen alsof je een deur opent en midden in een gesprek valt en waar je eigenlijk gewoon heel stilletjes weer de deur van wilt dichtdoen; het is een " mooi " en emotioneel gesprek , maar het gaat niet over jou, je hebt niet het idee dat je iets toe kan voegen.... maar je voelt je ook lullig als je niet hebt laten merken dat je een stuk hebt gehoord.
In het echt zou ik een knipoog geven, mimen " gaat-ie-goed? " en héél zachtjes de deur weer dicht doen...........
In het echt zou ik een knipoog geven, mimen " gaat-ie-goed? " en héél zachtjes de deur weer dicht doen...........
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
