Psyche
alle pijlers
Emotioneel mijnenveld
dinsdag 9 februari 2010 om 11:07
Ik heb een moeilijke jeugd gehad zoals men dat zo mooi noemt. Ik ben als kind ernstig mishandeld en misbruikt door verschillende personen. Veel te jong heb ik een kind gekregen en hem is hetzelfde overkomen, uiteindelijk ben ik gevlucht en terwijl ik via de rechter bezig was mijn zoontje terug te krijgen is hij overleden. Hij is dusdanig mishandeld dat hij geen kans had. Nog altijd heeft zijn overlijden heel veel invloed op mijn leven, ik mis hem ontzettend. Toch heb ik altijd geprobeerd me aan te passen en eigenlijk leidt ik ondanks de problemen waar ik zo nu en dan tegenaan loop een leuk leven. Ik heb een lieve man, twee geweldige kinderen en ben over het geheel genomen een rijk en gelukkig mens. Toch ben ik nog altijd bezig met dingen uit het verleden een plek te geven. Ik heb (met soms jarenlange tussenpozen) al heel lang begeleiding van een therapeut. Net als in het echte leven heb ik het bij hem altijd op de vlakte gehouden, ik vertrouw hem heel veel toe, maar details over hoe dingen in mijn kindertijd gingen deel ik niet graag. Nu heeft juist de manier waarop ik opgegroeid ben wel heel veel invloed op mijn wereldbeeld. Ik vind het soms heel lastig om te weten hoe het allemaal hoort, wat normaal is en wat niet, waar andere mensen een grens trekken enz. Nu ben ik op dit moment met mijn therapeut dus juist daarmee heel druk bezig. Wat is normaal in de opvoeding, hoe had het wel gemoeten en hoe doe ik het met mijn eigen kinderen. Ik vind dit deel van het proces ontzettend moeilijk en ik heb het gevoel me echt in een soort mijnenveld te begeven. Wat ik ook doe overal heb ik de kans ergens tegenaan te lopen wat weer een stukje angst of boosheid over vroeger uit de kast trekt. Ik vraag me af of anderen dit herkennen en er misschien over mee willen praten?
dinsdag 9 februari 2010 om 18:39
quote:Sunemom schreef op 09 februari 2010 @ 18:23:
Ik hou ook nog altijd het idee dat ik gewoon jaren eerder mijn mond open had moeten doen, had moeten weglopen, eerlijk had moeten zijn tegen het pleeggezin waar ik ooit terecht ben gekomen enz.. En ik blijf (daardoor?) vinden dat ik het zelf veel eerder had kunnen stoppen dus dat ik niet mag zeuren over wat er daarna nog gebeurde.
Je was nog een kind he, vergeet dat niet.
Met de kennis die je nu hebt, als volwassene, en de kracht die je nu hebt, kijk je er anders tegenaan.
Maar wat kan je als kind beginnen in zo'n situatie? Je bent nog te jong om op eigen benen te staan en weet door alle gebeurtenissen ook niet wat normaal is en wat niet.
Het is niet 'fair' om jezelf dat kwalijk te nemen.
Ik hou ook nog altijd het idee dat ik gewoon jaren eerder mijn mond open had moeten doen, had moeten weglopen, eerlijk had moeten zijn tegen het pleeggezin waar ik ooit terecht ben gekomen enz.. En ik blijf (daardoor?) vinden dat ik het zelf veel eerder had kunnen stoppen dus dat ik niet mag zeuren over wat er daarna nog gebeurde.
Je was nog een kind he, vergeet dat niet.
Met de kennis die je nu hebt, als volwassene, en de kracht die je nu hebt, kijk je er anders tegenaan.
Maar wat kan je als kind beginnen in zo'n situatie? Je bent nog te jong om op eigen benen te staan en weet door alle gebeurtenissen ook niet wat normaal is en wat niet.
Het is niet 'fair' om jezelf dat kwalijk te nemen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 9 februari 2010 om 18:46
@bgb ik vind het zo ongelooflijk lief van je dat je dat als het ware hier nu ook even 'mimed'. Dank je wel.
@Moonlight. Maar ik was ook moeder en ik wist inmiddels heel goed dat de wereld anders in elkaar zat als ik had geleerd. Aan de ene kant hield ik op kind te zijn toen mijn kind geboren werd en had ik de verantwoordelijkheid moeten nemen en heel hard moeten roepen hoe het in elkaar stak en weg moeten wezen. Aan de andere kant was ik een heel jong meisje dat doodsbang was en het niet kon. Ik weet dat het misschien niet vreemd is dat ik niet durfde, maar ik kan nog steeds zo walgen van dat bange meisje dat 'netjes'nog jaren gedaan heeft wat men van haar eiste.
@Moonlight. Maar ik was ook moeder en ik wist inmiddels heel goed dat de wereld anders in elkaar zat als ik had geleerd. Aan de ene kant hield ik op kind te zijn toen mijn kind geboren werd en had ik de verantwoordelijkheid moeten nemen en heel hard moeten roepen hoe het in elkaar stak en weg moeten wezen. Aan de andere kant was ik een heel jong meisje dat doodsbang was en het niet kon. Ik weet dat het misschien niet vreemd is dat ik niet durfde, maar ik kan nog steeds zo walgen van dat bange meisje dat 'netjes'nog jaren gedaan heeft wat men van haar eiste.
dinsdag 9 februari 2010 om 18:51
Je was dan moeder... maar hoe oud was je helemaal?
Als ik terugkijk heb ik tussen mijn 16e en 26e (om maar een leeftijd te noemen) nog zoveel meegemaakt en geleerd.
Ik kan me goed voorstellen dat je je nog steeds schuldig voelt over wat er gebeurd is met je kindje. Maar wat had je anders moeten doen... als kind met een kind?
Ik zie wel eens van die TV-programma's waarin jonge meiden een kind hebben. Het komt er meestal op neer dat de oma een deel van de zorg en opvoeding voor haar rekening neemt, anders redt zo'n meisje het gewoon heel moeilijk.
Als je geen stabiele opvoeding hebt gehad, niet uit een stabiel gezin komt, dan is het haast onmogelijk om in je eentje een baby te verzorgen op die leeftijd.
Als ik terugkijk heb ik tussen mijn 16e en 26e (om maar een leeftijd te noemen) nog zoveel meegemaakt en geleerd.
Ik kan me goed voorstellen dat je je nog steeds schuldig voelt over wat er gebeurd is met je kindje. Maar wat had je anders moeten doen... als kind met een kind?
Ik zie wel eens van die TV-programma's waarin jonge meiden een kind hebben. Het komt er meestal op neer dat de oma een deel van de zorg en opvoeding voor haar rekening neemt, anders redt zo'n meisje het gewoon heel moeilijk.
Als je geen stabiele opvoeding hebt gehad, niet uit een stabiel gezin komt, dan is het haast onmogelijk om in je eentje een baby te verzorgen op die leeftijd.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 9 februari 2010 om 19:02
Hallo Sunemom,
Wat jij beschrijft is voor mij helaas heel herkenbaar.
Ik ben in mijn jeugd zowel lichamelijk als psychisch ernstig mishandeld. Werd daarnaast ook nog eens erg gepest op school en op mijn 14e misbruikt.
Op mijn 16e liep ik van huis weg en belandde bij mijn toenmalige vriendje in huis die 8 jaar ouder was dan ik. Hij was alcoholist en blowde veel. Hij jatte mijn net verdiende centjes vaak en sloeg mij na verloop van tijd ook vaak. Onder politiebegeleiding ben ik daar weg gekomen en ben toch weer voor 3 maanden bij mijn ouders gekomen.
Die hadden nog steeds niets geleerd en zodra ik 18 werd ben ik op mezelf gaan wonen.
Ben te vroeg getrouwd en kreeg op mijn 22e mn 1ste kindje.
De man waarmee ik getrouwd was kleineerde me ook altijd vreselijk en t laatste jaar dat ik met hem getrouwd was begon hij me ineens ook te slaan. Gelukkig heeft mn jongste er niet zo veel van meegekregen maar mijn oudste heeft te veel gezien. Ze heeft wel eens op mij gelegen om me te beschermen zodat hij mij niet verrot kon schoppen.
Omdat deze situatie niet meer door kon gaan voor de kinderen (en ook voor mezelf natuurlijk) en omdat relatietherapie niet hielp ben ik van hem gescheiden.
Nu ben ik al weer een paar jaar verder, heb nu een hele lieve man die ook heel goed is voor mijn kinderen en oprecht van ze houdt. Heel bijzonder natuurlijk.
Ik loop inmiddels alweer 1,5 jaar bij de psycholoog om alles op een rij te zetten. We zijn er sinds 4 weken achter dat ik door mijn zware jeugd een borderline stoornis heb ontwikkeld.
Ik vind het vreselijk dat ik zo moet boeten voor wat een ander mij heeft aangedaan in mijn kindertijd.
Maar ik ga er voor knokken en ik kom dr wel, ik zal iedereen laten zien dat ik me dr niet onder laat krijgen.
Mijn man en ik gaan uit voorzorg ook naar relatietherapie (wel een andere) om allebei beter met mijn onhebbelijkheden te kunnen omgaan.Hij is zelf ook ernstig mishandeld in zijn jeugd en kan niet altijd evengoed overweg met mijn buien.
We hebben het heel vaak ook goed samen hoor, we doen veel samen en hebben een hoop lol, het is ook meer preventief dan dat het als lijmpoging bedoeld is.
En daarnaast ga ik ook alleen nog een therapie volgen, en hopenlijk slaat die aan.
Ik herken je gedeelte ook waarin je zegt dat je er soms moeite hebt om je kinderen op te voeden. Dat herken ik ook. Soms ben ik er heel onzeker over of ik het allemaal wel goed doe.
Maar gelukkig heb ik lieve kinderen die goed met elkaar kunnen opschieten. Ze zijn ook niet overdreven druk gelukkig maar lekker rustig.
Ik ben blij dat ik de stap genomen heb om van hun vader te scheiden, dat scheelt al een heel stuk voor hun.
En voor de rest probeer ik het er het beste van te maken.
Ik moet van mn psych nu trouwens een soort van boek schrijven over mijn jeugd. Alles wat in me opkomt opschrijven, dat zou als een soort zelfhelend medicijn werken.
Ben net begonnen en moet zeggen, het valt me erg zwaar. Ineens komen er dingen boven die ik al een hele poos geleden vergeten was, grrrrrrrr
Ik zal dr wel doorheen moeten, ben nu 31 en wil heel erg graag wat van mn leven maken. Ik kom dr wel!! Jij ook!!
Wat jij beschrijft is voor mij helaas heel herkenbaar.
Ik ben in mijn jeugd zowel lichamelijk als psychisch ernstig mishandeld. Werd daarnaast ook nog eens erg gepest op school en op mijn 14e misbruikt.
Op mijn 16e liep ik van huis weg en belandde bij mijn toenmalige vriendje in huis die 8 jaar ouder was dan ik. Hij was alcoholist en blowde veel. Hij jatte mijn net verdiende centjes vaak en sloeg mij na verloop van tijd ook vaak. Onder politiebegeleiding ben ik daar weg gekomen en ben toch weer voor 3 maanden bij mijn ouders gekomen.
Die hadden nog steeds niets geleerd en zodra ik 18 werd ben ik op mezelf gaan wonen.
Ben te vroeg getrouwd en kreeg op mijn 22e mn 1ste kindje.
De man waarmee ik getrouwd was kleineerde me ook altijd vreselijk en t laatste jaar dat ik met hem getrouwd was begon hij me ineens ook te slaan. Gelukkig heeft mn jongste er niet zo veel van meegekregen maar mijn oudste heeft te veel gezien. Ze heeft wel eens op mij gelegen om me te beschermen zodat hij mij niet verrot kon schoppen.
Omdat deze situatie niet meer door kon gaan voor de kinderen (en ook voor mezelf natuurlijk) en omdat relatietherapie niet hielp ben ik van hem gescheiden.
Nu ben ik al weer een paar jaar verder, heb nu een hele lieve man die ook heel goed is voor mijn kinderen en oprecht van ze houdt. Heel bijzonder natuurlijk.
Ik loop inmiddels alweer 1,5 jaar bij de psycholoog om alles op een rij te zetten. We zijn er sinds 4 weken achter dat ik door mijn zware jeugd een borderline stoornis heb ontwikkeld.
Ik vind het vreselijk dat ik zo moet boeten voor wat een ander mij heeft aangedaan in mijn kindertijd.
Maar ik ga er voor knokken en ik kom dr wel, ik zal iedereen laten zien dat ik me dr niet onder laat krijgen.
Mijn man en ik gaan uit voorzorg ook naar relatietherapie (wel een andere) om allebei beter met mijn onhebbelijkheden te kunnen omgaan.Hij is zelf ook ernstig mishandeld in zijn jeugd en kan niet altijd evengoed overweg met mijn buien.
We hebben het heel vaak ook goed samen hoor, we doen veel samen en hebben een hoop lol, het is ook meer preventief dan dat het als lijmpoging bedoeld is.
En daarnaast ga ik ook alleen nog een therapie volgen, en hopenlijk slaat die aan.
Ik herken je gedeelte ook waarin je zegt dat je er soms moeite hebt om je kinderen op te voeden. Dat herken ik ook. Soms ben ik er heel onzeker over of ik het allemaal wel goed doe.
Maar gelukkig heb ik lieve kinderen die goed met elkaar kunnen opschieten. Ze zijn ook niet overdreven druk gelukkig maar lekker rustig.
Ik ben blij dat ik de stap genomen heb om van hun vader te scheiden, dat scheelt al een heel stuk voor hun.
En voor de rest probeer ik het er het beste van te maken.
Ik moet van mn psych nu trouwens een soort van boek schrijven over mijn jeugd. Alles wat in me opkomt opschrijven, dat zou als een soort zelfhelend medicijn werken.
Ben net begonnen en moet zeggen, het valt me erg zwaar. Ineens komen er dingen boven die ik al een hele poos geleden vergeten was, grrrrrrrr
Ik zal dr wel doorheen moeten, ben nu 31 en wil heel erg graag wat van mn leven maken. Ik kom dr wel!! Jij ook!!
dinsdag 9 februari 2010 om 20:03
quote:Sunemom schreef op 09 februari 2010 @ 18:46:
ik kan nog steeds zo walgen van dat bange meisje dat 'netjes'nog jaren gedaan heeft wat men van haar eiste.
Als ik dit nu lees van jou, denk ik: dat meisje kon niet anders, die moest overleven, die moest omgaan met een onmogelijke situatie. Dat meisje heeft op die manier het beste voor zichzelf gezorgd.
Maar als ik voel, voel ik precies hetzelfde. Dan walg ik ook van mezelf als kind, als tiener, als volwassene, omdat ik nu pas aan het inzien ben dat ik nog steeds als eerste impuls gehoorzaam aan 'moeten' van wie dan ook.
ik kan nog steeds zo walgen van dat bange meisje dat 'netjes'nog jaren gedaan heeft wat men van haar eiste.
Als ik dit nu lees van jou, denk ik: dat meisje kon niet anders, die moest overleven, die moest omgaan met een onmogelijke situatie. Dat meisje heeft op die manier het beste voor zichzelf gezorgd.
Maar als ik voel, voel ik precies hetzelfde. Dan walg ik ook van mezelf als kind, als tiener, als volwassene, omdat ik nu pas aan het inzien ben dat ik nog steeds als eerste impuls gehoorzaam aan 'moeten' van wie dan ook.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 10 februari 2010 om 14:33
Tess:hug:. Dat hele proces is zo lastig, maar je komt er zeker wel doorheen. Fijn dat je in elk geval ook een fijn gezin hebt om op terug te vallen. Mij geeft die stabiele ondergrond heel veel houvast.
@Elmervrouw, die impuls is hier ook erg aanwezig. Als mijn man de kinderen bijvoorbeeld iets verbied dan vind ik het heel lastig dat niet als een algeheel verbod te zien, dus ook voor mijzelf en ook als regel als hij er niet is enz. Van heel veel dingen snap ik niet dat ik het altijd heb 'gepikt'.
@Conundrum, natuurlijk is het een gevoel achteraf. Toen ik er middenin zat was ik ervan overtuigd dat ik weggaan niet zou overleven. Daarom heb ik altijd 'netjes' mijn mond gehouden. Toen ik eenmaal vluchtte heb ik dat ook echt gedaan op het moment dat het me niks meer kon schelen of ik het zou overleven, ik wilde weg of dood. Uiteindelijk bleek dat weggaan veel 'makkelijker' dan ik ooit gedacht had. Ik kreeg een vriendje en mijn vader vond waarmee dat zijn deel afgesloten was. Het was van de een op de andere dag een hele andere relatie, ik had een man gevonden en was dus niet meer van hem. En 'dus' heb ik heel erg het gevoel had ik dat maar jaren eerder gedaan. Dat is misschien geen eerlijke gedachte, maar ik kan dat gevoel ook niet afsluiten.
@Elmervrouw, die impuls is hier ook erg aanwezig. Als mijn man de kinderen bijvoorbeeld iets verbied dan vind ik het heel lastig dat niet als een algeheel verbod te zien, dus ook voor mijzelf en ook als regel als hij er niet is enz. Van heel veel dingen snap ik niet dat ik het altijd heb 'gepikt'.
@Conundrum, natuurlijk is het een gevoel achteraf. Toen ik er middenin zat was ik ervan overtuigd dat ik weggaan niet zou overleven. Daarom heb ik altijd 'netjes' mijn mond gehouden. Toen ik eenmaal vluchtte heb ik dat ook echt gedaan op het moment dat het me niks meer kon schelen of ik het zou overleven, ik wilde weg of dood. Uiteindelijk bleek dat weggaan veel 'makkelijker' dan ik ooit gedacht had. Ik kreeg een vriendje en mijn vader vond waarmee dat zijn deel afgesloten was. Het was van de een op de andere dag een hele andere relatie, ik had een man gevonden en was dus niet meer van hem. En 'dus' heb ik heel erg het gevoel had ik dat maar jaren eerder gedaan. Dat is misschien geen eerlijke gedachte, maar ik kan dat gevoel ook niet afsluiten.
woensdag 10 februari 2010 om 15:36
Tx voor de hugs!!
@ Conundrium Mededogen naar jezelf toe is erg moeilijk. Je hebt jaren lang moeten aanhoren dat je "niets" was dus dat zit er zo ingeprent dat ik nu ook nog vaak dat gevoel heb dat ik "niets"ben.
@Susemom Ook ik heb het nooit aan iemand durven vertellen in die jaren. Ik had ook thuis geleerd, alle vuile was binnenshuis houden, alles was geheim voor anderen. De gekste dingen, mijn ouders vertelden ook nooit wat aan iemand. Niemand mocht weten wanneer en waar we op vakantie gingen bijv, of ons telefoonnummer mocht ook niemand weten.
En wie zou mij nou helpen dan? Waar moest ik heen? En als ik nergens terecht kon dan kreeg ik vast weer enorm op mn flikker...... ..
Wat ben je ook vreselijk kwetsbaar en ontwetend eigenlijk he als je jong bent.
Als we toen hadden geweten wat we nu wisten.........
@ Conundrium Mededogen naar jezelf toe is erg moeilijk. Je hebt jaren lang moeten aanhoren dat je "niets" was dus dat zit er zo ingeprent dat ik nu ook nog vaak dat gevoel heb dat ik "niets"ben.
@Susemom Ook ik heb het nooit aan iemand durven vertellen in die jaren. Ik had ook thuis geleerd, alle vuile was binnenshuis houden, alles was geheim voor anderen. De gekste dingen, mijn ouders vertelden ook nooit wat aan iemand. Niemand mocht weten wanneer en waar we op vakantie gingen bijv, of ons telefoonnummer mocht ook niemand weten.
En wie zou mij nou helpen dan? Waar moest ik heen? En als ik nergens terecht kon dan kreeg ik vast weer enorm op mn flikker...... ..
Wat ben je ook vreselijk kwetsbaar en ontwetend eigenlijk he als je jong bent.
Als we toen hadden geweten wat we nu wisten.........
woensdag 10 februari 2010 om 16:15
Tess ook dat is heel herkenbaar het geheimzinnige. Wij hadden ook een geheim nummer dat niemand mocht weten, zelfs op school niet. En ook mijn ouders vertelden nooit iemand iets. Mijn vader mocht niet weten wat wij door de week deden als hij onderweg was (chauffeur) en mijn moeder wist niet wat hij onderweg deed of hoe het was als ik in de vakanties mee moest. Een geheim meer of minder vond ik dus niet vreemd. Als iemand zei dat mag je niet vertellen was dat dus voor mij heel normaal.
woensdag 10 februari 2010 om 20:45
Jeetje Susemom, ik dacht dat we bij ons thuis de enigen waren, dit heb ik nog nooit van iemand anders gehoord.
Op het moment ben ik daar veel over aan het opschrijven in mn herinneringenboek, en er komen steeds meer dingetjes naar boven.
Ik zal er later misschien nog even over uitwijden, ik ga zo ff lekker bankhangen met mn man.
Maar waarom denk je dat het bij jouw ouders zo was, dat alles geheim houden?
Op het moment ben ik daar veel over aan het opschrijven in mn herinneringenboek, en er komen steeds meer dingetjes naar boven.
Ik zal er later misschien nog even over uitwijden, ik ga zo ff lekker bankhangen met mn man.
Maar waarom denk je dat het bij jouw ouders zo was, dat alles geheim houden?
donderdag 11 februari 2010 om 09:04
Ja waarom. Lastig altijd dat soort vragen. De officiele versie was dat mijn vader ruzie had gehad met zijn werkgever en toen tegen zijn werk had gezegd dat hij geen telefoon meer in huis had (1980, dus nog niet zo vreemd om geen telefoon te hebben). Het nummer moest dus geheim blijven anders kwam zijn werk erachter dat hij gelogen had. Dat was de officiële versie..
Voor mijn gevoel hangt alles met elkaar samen. Hij mishandelde mijn moeder en mij en heel systhematisch is hij het gezin gaan isoleren. We kwamen alleen nog bij mijn oma's en 1 tante (zijn eigen zus), maar de rest van de familie werd 1 voor 1 weggewerkt. Ruzietje hier, ruzietje daar, vaak om hele kleine dingen. Er kwam vanaf dat ik een jaar of 3-4 was bijna niemand meer bij ons over de vloer, mijn oma's, 1 oom en tante, en de buren (en nog altijd beste vrienden van mijn ouders). Die laatsten zagen wel wat, alhoewel lang niet alles, zij waren ook altijd degenen die mij en mijn moeder hielpen. Maar echt zicht op hoe wij leefden was er dus niet.
Daarbij was de mishandeling ook de voedingsbodem voor geheimzinnigheid. Mijn moeder vertelde niets aan mijn vader uit angst geslagen te worden, mijn vader had onderweg vaak een andere vrouw, dat vertelde hij (uiteraard) ook niet. En waar ik ook was ik moest dus altijd wel ergens mijn mond over houden.
Voor mijn gevoel hangt alles met elkaar samen. Hij mishandelde mijn moeder en mij en heel systhematisch is hij het gezin gaan isoleren. We kwamen alleen nog bij mijn oma's en 1 tante (zijn eigen zus), maar de rest van de familie werd 1 voor 1 weggewerkt. Ruzietje hier, ruzietje daar, vaak om hele kleine dingen. Er kwam vanaf dat ik een jaar of 3-4 was bijna niemand meer bij ons over de vloer, mijn oma's, 1 oom en tante, en de buren (en nog altijd beste vrienden van mijn ouders). Die laatsten zagen wel wat, alhoewel lang niet alles, zij waren ook altijd degenen die mij en mijn moeder hielpen. Maar echt zicht op hoe wij leefden was er dus niet.
Daarbij was de mishandeling ook de voedingsbodem voor geheimzinnigheid. Mijn moeder vertelde niets aan mijn vader uit angst geslagen te worden, mijn vader had onderweg vaak een andere vrouw, dat vertelde hij (uiteraard) ook niet. En waar ik ook was ik moest dus altijd wel ergens mijn mond over houden.
dinsdag 16 februari 2010 om 08:35
Sorry van mn late reactie, druk druk druk......
Sunemom@ Ik moet nu een boekje aanleggen van mn psych waarin ik de dingen van vroeger vertel.
Om er een beetje systeem in te houden ben ik begonnen 2 weken geleden al, om er dingen in op te schrijven die ik moest verzwijgen.
Tuurlijk zijn er ook een tal van onnoemenswaardige kleine dingetjes maar ik heb er ook al een paar best "grote"dingen in geschreven.
Zoals de keer dat mijn vader op een vakantie bijna verzoop en ik hem heb gered. En dat hij er daarna achter kwam dat zn bril weg was en ik die moest opduiken (en heb gevonden).Dat mocht aan niemand verteld worden, zelfs mn broertje en zusje mochten van niets weten. Terwijl het toch wel een heel belangrijk iets is.
Maar dat er een vreselijk lelijke jongen achter me aan zat die vakantie waar ik me vreselijk voor schaamde, werd natuurlijk aan iedereen die het maar horen wilde verteld. Die deed het goed op feestjes. Ik mocht wel voor lul worden gezet.......
Ook het feit dat ik jong ongesteld werd (10 jaar) mocht helemaal niemand weten. Ik voelde me erg vies en leefde met een groot geheim. Terwijl een aantal maanden later er nog een meisje was op de basisschool die ongesteld werd en iedereen op de hele school wist er van. Iedereen vond haar zielig en had meedelijden. Ik voelde me vreselijk, moest het elke keer verstoppen, al dat maandverband (en dat was groot in die tijd) en was zo bang dat er iemand achter kwam. Maar ik mocht het ja aan niemand vertellen.
En dan snap je niet dat mijn moeder mij elke keer weer naar de drogist liet gaan om die vreselijke grote dingen te kopen. Ik wachte altijd tot de hele winkel leeg was en dat duurde soms best heeeeel erg lang, en dan durfde ik nog net (want ik moest wel) snel die pakken maandverband uit de schappen te pakken en op de kassa te leggen. Daarna moest ik het hele dorp doorfietsen met die dingen die boven uit de tas staken. Ik schaamde me dood. Niemand mocht weten dat ik al ongesteld was, maar ze lieten me wel t dorp doorfietsen met die enorme pakken maandverband. Lekker tegenstrijdig........
Dit zijn er maar 2 gevallen van de vele natuurlijk, net zoals jij ze ook wel kent.
Omdat ik vroeger alles geheim moest houden kan ik vaak dingen ook niet vertellen. Niet mondeling tenminste, dan komt het er niet uit, maar zoals dit, geschreven, lukt het gelukkig tegenwoordig wel, en dat lucht af en toe best op!
Sunemom@ Ik moet nu een boekje aanleggen van mn psych waarin ik de dingen van vroeger vertel.
Om er een beetje systeem in te houden ben ik begonnen 2 weken geleden al, om er dingen in op te schrijven die ik moest verzwijgen.
Tuurlijk zijn er ook een tal van onnoemenswaardige kleine dingetjes maar ik heb er ook al een paar best "grote"dingen in geschreven.
Zoals de keer dat mijn vader op een vakantie bijna verzoop en ik hem heb gered. En dat hij er daarna achter kwam dat zn bril weg was en ik die moest opduiken (en heb gevonden).Dat mocht aan niemand verteld worden, zelfs mn broertje en zusje mochten van niets weten. Terwijl het toch wel een heel belangrijk iets is.
Maar dat er een vreselijk lelijke jongen achter me aan zat die vakantie waar ik me vreselijk voor schaamde, werd natuurlijk aan iedereen die het maar horen wilde verteld. Die deed het goed op feestjes. Ik mocht wel voor lul worden gezet.......
Ook het feit dat ik jong ongesteld werd (10 jaar) mocht helemaal niemand weten. Ik voelde me erg vies en leefde met een groot geheim. Terwijl een aantal maanden later er nog een meisje was op de basisschool die ongesteld werd en iedereen op de hele school wist er van. Iedereen vond haar zielig en had meedelijden. Ik voelde me vreselijk, moest het elke keer verstoppen, al dat maandverband (en dat was groot in die tijd) en was zo bang dat er iemand achter kwam. Maar ik mocht het ja aan niemand vertellen.
En dan snap je niet dat mijn moeder mij elke keer weer naar de drogist liet gaan om die vreselijke grote dingen te kopen. Ik wachte altijd tot de hele winkel leeg was en dat duurde soms best heeeeel erg lang, en dan durfde ik nog net (want ik moest wel) snel die pakken maandverband uit de schappen te pakken en op de kassa te leggen. Daarna moest ik het hele dorp doorfietsen met die dingen die boven uit de tas staken. Ik schaamde me dood. Niemand mocht weten dat ik al ongesteld was, maar ze lieten me wel t dorp doorfietsen met die enorme pakken maandverband. Lekker tegenstrijdig........
Dit zijn er maar 2 gevallen van de vele natuurlijk, net zoals jij ze ook wel kent.
Omdat ik vroeger alles geheim moest houden kan ik vaak dingen ook niet vertellen. Niet mondeling tenminste, dan komt het er niet uit, maar zoals dit, geschreven, lukt het gelukkig tegenwoordig wel, en dat lucht af en toe best op!
dinsdag 16 maart 2010 om 09:14
Excuses van de enorm late reactie. Het is heel druk geweest hier. Ook vooral op dit 'gebied' zeg maar. Erg veel met J. gepraat en ook een hele grote stap gemaakt doordat we na heel lang zoeken, overleggen enz een plekje hebben gevonden waar we een soort gedenkplekje voor mijn zoontje mogen maken. Jaren later, maar zo ontzettend welkom. Heel mooi, maar het heeft me wel een enorme lading energie gekost.
Tess wat je beschrijft is ook heel erg herkenbaar. Grote dingen die geheim moeten blijven, terwijl kleine dingen van jou wel overal groot uitgemeten worden. Wat ik het moeilijkste vond aan de geheimhouding was dat je op den duur niet meer weet wat je wel en niet kunt vertellen, alles kan verkeerd zijn, alles kan eigenlijk bedoeld zijn om stil te houden. Zo heb ik nog steeds heel vaak dat ik mijn mond maar houdt, want je weet nooit wanneer het wel of niet de bedoeling is dat je iets verteld.
Tess wat je beschrijft is ook heel erg herkenbaar. Grote dingen die geheim moeten blijven, terwijl kleine dingen van jou wel overal groot uitgemeten worden. Wat ik het moeilijkste vond aan de geheimhouding was dat je op den duur niet meer weet wat je wel en niet kunt vertellen, alles kan verkeerd zijn, alles kan eigenlijk bedoeld zijn om stil te houden. Zo heb ik nog steeds heel vaak dat ik mijn mond maar houdt, want je weet nooit wanneer het wel of niet de bedoeling is dat je iets verteld.
woensdag 17 maart 2010 om 14:02
ik ben een jonge vrouw van 23,
ik heb een moeilijke jeugd gehad, ik ben heel jong een vaste relatie in gegaan, ik was 15 en hij was 25.
die tijd zat ik al niet goe din me vel, depressieve klachten enz. psychologen en psychiaters gesproken, medicatie en therapie gehad..
was er af hankelijk van me toen huidige vriend, mijn relatie met hem was heel moeilijk voor al emotioneel. hij ging vreemd, hij verdraaide mijn eigenwoorden en kon mij zelfs klem lullen ondanks ik wist dat ik gelijk had in wat ik zei,als ik hem ergens op aan sprak of na vroeg omdat er weer eens een vrouw mij had aan gesproken, wist hij het altijd zo te brengen dat hij wel te vertrouwen is maar dat IK hem niet vertrouwde, zo ben ik gaan twijfelen aan mezelf. ik ging naar me zelf kijken en dacht misschien is het me onzekerheid, zo ben ik in de war geraakt met wat is me intuitie belletje wat zegt er klopt iets niet en wat is mijn onzekerheid...
darbij heb ik ook een vriendin gehad, alles voor haar gedaan , geholpen haar der hoofd boven water te houden...ze heeft bordeline en manipuleerde me heel erg, ze sneed in zich zelf en heeft vaak zogenaamd zelfmoord willen plegen...zeggen dat ik MOEST komen anders zou ze zich zelf wat aan doen..waar ik was of deed maakte niet uit..ze wou hoe dan ook dat ik MOEST komen....deed ik dat niet..liet ik haar vallen en was ik geen goede vriendin....wat deed ik...ik hield vol..dacht dat ze gelijk had...
ook in me jongere tijden heb ik veel teleurstellingen gehad met mensen..werd gepest, was het pispaaltje...makkelijk over heen te lopen...was nooit populaire...was altijd achtergrond meisje.
nu heb ik zoveel problemen met me emotionele gevoelens...voor huilen is mijn probleem...de kleinste dingen kunnen me aan het huilen maken....maar tog voelt het dan als of mij iets heel ergs is aan gedaan op dat moment...
ik ben er achtergekomen dat mensen gebruik van mijn goedheid en mijn zachtheid hebben gemaakt..en dat hebben verknipt uit eigen belang...ik kan dat gewoon niet begrijpe!!! buiten dat zit ik nog steeds met de brokken en dat doet me heel zeer...relaties aangaan kan ik niet, ik word er onzeker van, durf nergens meer zeker van te zijn, ik ben nu verliefd maar wanneer ik 1 dag geen sms heb gehad..ben ik al bang dat iemand zijn gevoelens zijn veranderd...bang dat ik me bind aan iets wat nik is...of ergens aan beginnen en later weer gebroken word...me uiten op een normale manier lukt niet..omdat ik nooit heb mogen praten wat ik dacht en voelde...moet ik bij alles bij wat ik zeg wat vanuit me gevoel kom...moet ik huilen...en als ik huil komt daar boven op ook nog eens de schaamte dat mensen mij zo zien...ik voel me daardoor zwak..en eigenlijk nog een meisje, terwijl ik weet dat ik veel heb geleerd en veel levenservaring hebt..maar door me emoties het niet laat zien aan de mensen buiten mij...ik wil me gewoon goed voelen, niet steeds huilen...het gevoel hebben dat ik niemand nodig heb...nu ben ik 23 en heb ik 1 goede vriend...dat zou genoeg moeten zijn...maar hoeveel mensen ik ook om mij heen heb.....ik voel me altijd alleen....en misschien wel eenzaam....
wie weet hoe ik dit op moet lossen......
groeten inge
ik heb een moeilijke jeugd gehad, ik ben heel jong een vaste relatie in gegaan, ik was 15 en hij was 25.
die tijd zat ik al niet goe din me vel, depressieve klachten enz. psychologen en psychiaters gesproken, medicatie en therapie gehad..
was er af hankelijk van me toen huidige vriend, mijn relatie met hem was heel moeilijk voor al emotioneel. hij ging vreemd, hij verdraaide mijn eigenwoorden en kon mij zelfs klem lullen ondanks ik wist dat ik gelijk had in wat ik zei,als ik hem ergens op aan sprak of na vroeg omdat er weer eens een vrouw mij had aan gesproken, wist hij het altijd zo te brengen dat hij wel te vertrouwen is maar dat IK hem niet vertrouwde, zo ben ik gaan twijfelen aan mezelf. ik ging naar me zelf kijken en dacht misschien is het me onzekerheid, zo ben ik in de war geraakt met wat is me intuitie belletje wat zegt er klopt iets niet en wat is mijn onzekerheid...
darbij heb ik ook een vriendin gehad, alles voor haar gedaan , geholpen haar der hoofd boven water te houden...ze heeft bordeline en manipuleerde me heel erg, ze sneed in zich zelf en heeft vaak zogenaamd zelfmoord willen plegen...zeggen dat ik MOEST komen anders zou ze zich zelf wat aan doen..waar ik was of deed maakte niet uit..ze wou hoe dan ook dat ik MOEST komen....deed ik dat niet..liet ik haar vallen en was ik geen goede vriendin....wat deed ik...ik hield vol..dacht dat ze gelijk had...
ook in me jongere tijden heb ik veel teleurstellingen gehad met mensen..werd gepest, was het pispaaltje...makkelijk over heen te lopen...was nooit populaire...was altijd achtergrond meisje.
nu heb ik zoveel problemen met me emotionele gevoelens...voor huilen is mijn probleem...de kleinste dingen kunnen me aan het huilen maken....maar tog voelt het dan als of mij iets heel ergs is aan gedaan op dat moment...
ik ben er achtergekomen dat mensen gebruik van mijn goedheid en mijn zachtheid hebben gemaakt..en dat hebben verknipt uit eigen belang...ik kan dat gewoon niet begrijpe!!! buiten dat zit ik nog steeds met de brokken en dat doet me heel zeer...relaties aangaan kan ik niet, ik word er onzeker van, durf nergens meer zeker van te zijn, ik ben nu verliefd maar wanneer ik 1 dag geen sms heb gehad..ben ik al bang dat iemand zijn gevoelens zijn veranderd...bang dat ik me bind aan iets wat nik is...of ergens aan beginnen en later weer gebroken word...me uiten op een normale manier lukt niet..omdat ik nooit heb mogen praten wat ik dacht en voelde...moet ik bij alles bij wat ik zeg wat vanuit me gevoel kom...moet ik huilen...en als ik huil komt daar boven op ook nog eens de schaamte dat mensen mij zo zien...ik voel me daardoor zwak..en eigenlijk nog een meisje, terwijl ik weet dat ik veel heb geleerd en veel levenservaring hebt..maar door me emoties het niet laat zien aan de mensen buiten mij...ik wil me gewoon goed voelen, niet steeds huilen...het gevoel hebben dat ik niemand nodig heb...nu ben ik 23 en heb ik 1 goede vriend...dat zou genoeg moeten zijn...maar hoeveel mensen ik ook om mij heen heb.....ik voel me altijd alleen....en misschien wel eenzaam....
wie weet hoe ik dit op moet lossen......
groeten inge
woensdag 17 maart 2010 om 14:10
hier heb ik een paar gedichten die ik zelf heb geschreven, want schrijven is voor mij de weg me te uiten..
graag wil ik iemand mening weten...en of iemand dit misschien herkent...1 ding het is wel heel diep....
De diepte van gevoel, het oneindige dat niet is te beschrijven,
Geen begin en geen eind geen gevoel wat je kan verdrijven.
Als wind zwevend door je oneindige als water door je heen voelt varen,
Energieën van gevoelens wat niet kan worden gezien want het zijn innerlijke onzichtbare,
Niet te betasten of aan te raken met het praktische van ons vermogen,
Alleen door innerlijke zenders te herkennen wat je moet leren of door word bedrogen.
Elk gevoel heeft zijn bepaalde signalen die ik in mijn lichamelijk voel,
Het niet menselijk ervaren maar ziels vermogen is wat ik bedoel.
Sometimes
sometimes I feel good,
sometimes I feel sad.
sometimes I feel great,
sometimes it´s all so bad.
Sometimes I´m strong,
sometimes I cry .
sometimes I just know,
sometimes I asking why.
ik ben uniek..
Een gedicht schrijven het lijkt allemaal zo simpel en zo gedaan…
Mensen denken het moet rijmen maar dan heb je gewoon wat woorden staan.
Je moet schrijven van uit je ik, jouw eigen fantasie en gevoel.
Zo moet je wat maken een gedicht met een doel.
Waarom ik ze schrijf is omdat het me even los laat van wat er bestaat en nog moet gaan komen.
Fantasie en realiteit hoeven niet meer gescheiden te worden, het voelt als dromen.
Je gevoelens uiten is wat belangrijk is voor iedereen.
Voor de ander misschien wat meer dan voor die één.
Ik was kwetsbaar ik was makkelijk maar je word ouder en stelt je harder op naar andere toe.
Ik ben nog steeds verlegen maar ook hard en soms stoer maar hoe?
Ik ben geen bitch maar heb wel mijn grenzen waar ik je niet overheen laat gaan.
Doen ze het wel laat ik ze dan gewoon achter me staan.
Je hoeft niet te voldoen aan wat andere van je verwachten.
Doe de dingen die je leuk vind en bespaar je krachten.
Dit is wat ik bedoel met gedichten schrijven.
Ik zeg wat ik wil….Maar kan toch me zelf blijven.
Als ik in woorden moet uitleggen wie ik ben en zou willen zijn met jullie als publiek….
Ik heb van alles een beetje en dat maakt mij uniek………………….
graag wil ik iemand mening weten...en of iemand dit misschien herkent...1 ding het is wel heel diep....
De diepte van gevoel, het oneindige dat niet is te beschrijven,
Geen begin en geen eind geen gevoel wat je kan verdrijven.
Als wind zwevend door je oneindige als water door je heen voelt varen,
Energieën van gevoelens wat niet kan worden gezien want het zijn innerlijke onzichtbare,
Niet te betasten of aan te raken met het praktische van ons vermogen,
Alleen door innerlijke zenders te herkennen wat je moet leren of door word bedrogen.
Elk gevoel heeft zijn bepaalde signalen die ik in mijn lichamelijk voel,
Het niet menselijk ervaren maar ziels vermogen is wat ik bedoel.
Sometimes
sometimes I feel good,
sometimes I feel sad.
sometimes I feel great,
sometimes it´s all so bad.
Sometimes I´m strong,
sometimes I cry .
sometimes I just know,
sometimes I asking why.
ik ben uniek..
Een gedicht schrijven het lijkt allemaal zo simpel en zo gedaan…
Mensen denken het moet rijmen maar dan heb je gewoon wat woorden staan.
Je moet schrijven van uit je ik, jouw eigen fantasie en gevoel.
Zo moet je wat maken een gedicht met een doel.
Waarom ik ze schrijf is omdat het me even los laat van wat er bestaat en nog moet gaan komen.
Fantasie en realiteit hoeven niet meer gescheiden te worden, het voelt als dromen.
Je gevoelens uiten is wat belangrijk is voor iedereen.
Voor de ander misschien wat meer dan voor die één.
Ik was kwetsbaar ik was makkelijk maar je word ouder en stelt je harder op naar andere toe.
Ik ben nog steeds verlegen maar ook hard en soms stoer maar hoe?
Ik ben geen bitch maar heb wel mijn grenzen waar ik je niet overheen laat gaan.
Doen ze het wel laat ik ze dan gewoon achter me staan.
Je hoeft niet te voldoen aan wat andere van je verwachten.
Doe de dingen die je leuk vind en bespaar je krachten.
Dit is wat ik bedoel met gedichten schrijven.
Ik zeg wat ik wil….Maar kan toch me zelf blijven.
Als ik in woorden moet uitleggen wie ik ben en zou willen zijn met jullie als publiek….
Ik heb van alles een beetje en dat maakt mij uniek………………….
donderdag 18 maart 2010 om 21:51
Inge wat me vooral raakt in je posts is de opmerking dat je heel eenzaam bent ondanks dat je mensen om je heen hebt. Dat is voor mij heel erg herkenbaar. Ik voel me ontzettend alleen soms, ondanks dat ik een geweldig gezin heb, een aantal leuke vrienden, veel kennissen.. maar toch heb ik heel vaak het gevoel volledig alleen te staan/zijn. Ik denk dat komt doordat ik het gevoel heb dat niemand me echt ziet. Vroegerw erd ik letterlijk niet gezien, niemand wist in wat voor hel ik leefde. Nu weten sommige mensen wel waar ik 'uit' kom, maar er wordt eigenlijk niet over gepraat. Deels vanuit anderen, deels omdat ik dat niet zo goed kan. En als ik dan zelf erg in mijn gevoel zit (zoals op het moment) dan voel ik me vreselijk eenzaam. Dan kan ik mijn verhaal en daarmee voor mijn gevoel mezelf niet kwijt.
Huilen kan ik niet. Bijna nooit. Wel om kleine dingen, dingen die totaal onbelangrijk zijn, maar over de echt grote dingen nee dat lukt me niet.
Huilen kan ik niet. Bijna nooit. Wel om kleine dingen, dingen die totaal onbelangrijk zijn, maar over de echt grote dingen nee dat lukt me niet.
