Psyche
alle pijlers
Emotionele mishandeling door hulpverleenster GGZ
woensdag 23 maart 2022 om 02:14
Beste lezers,
Sorry, het is een lang topic geworden, dus bedankt alvast voor het lezen!
Een deel hiervan is te lezen in het 'random opmerkingen' topic. Toen ik dat schreef merkte ik dat het me wel erg bezig houdt de laatste paar maanden, dus vandaar een eigen topic.
Ongeveer twintig jaar geleden ben ik bij de GGZ terecht gekomen met een (ernstige) sociale angststoornis, ik was toen begin twintig. Helaas kwam ik (na een jaar cgt zonder effect) terecht bij een spv'er die, tja, beter wat anders had kunnen gaan doen met haar leven, zeg maar.
Het verwarrende was dat het enerzijds een hele warme, empatische vrouw was, die er echter even later zichtbaar van genoot mij volledig met de grond gelijk te maken. Denk wolf in schaapskleren. Dit heeft ongeveer twee jaar geduurd.
Om een indruk te geven, een aantal van haar opmerkingen (nee, nog lang niet alles):
Je hebt gewoon geen ruggengraat! (ca. 6 keer) (voor de duidelijkheid: ik heb werkelijk van álles gedaan om van mijn angsten af te komen)
Je moet maar naar een chirurg voor een inplanteerbare ruggengraat.
Nu ben je zielig aan het doen.
Over een situatie op de basisschool, zij:" Je voelde je beter dan de rest". Ik: nee hoor! Zij: "Jawel, je voelde je wel beter dan de rest"
Je lijkt op de mensen van de natuurwinkel, die hebben ook zo'n arrogante blik in de ogen.
(Ik had last van extreme sociale angst) Zij: ja, jij noemt dat sociale angst, ik noem dat gewoon verlegenheid.
Pakt de dsm erbij en kijkt bij 'specifieke fobie' en concludeert dat ik 'dus' geen sociale angststoornis heb.
Ik kreeg medicijnen (ad) waar ik ernstig depressief van raakte, ik kon werkelijk drie maanden lang alleen maar op de bank liggen en aan zelfmoord denken. Zij: denk je wel eens aan de dood? Ik: ja. Zij: Maar dat zijn maar korte voorbijgaande gedachten toch? Ik durfde geen nee te zeggen. (Ze hielp notabene ook nog nabestaanden van mensen die suicide hadden gepleegd)
Als die medicijnen niet helpen, wil je gewoon niet beter worden!
Ik: 'Ik heb het gevoel dat ik er niet mag zijn" Zij: "En rationeel dan?" Ik: "Ik mag er wel zijn." Kijkt me vervolgens aan met een triomfantelijke blik alsof het probleem is opgelost, verder nooit meer besproken.
Half uur fietsen naar de GGZ, ze komt vervolgens een half uur te laat. Zij: "ja ik had iemand in crisis aan de telefoon. Ik ben eigenlijk zo onder de indruk dat ik geen zin meer heb om met je te praten." Ze vraagt nog even of het goed met met gaat en vijf minuten later 'nou, dit wat een afspraak, over twee weken dan maar weer!
Zij: 'hoe gaat het?' Ik: 'Op zich goed, maar ik heb wel net te horen gekregen dat mijn moeder een ongeneeslijke vorm van kanker heeft. ' Zij: "Nou als het goed gaat, kunnen we wel minder vaak afspreken."
Na twee jaar werd ze god zij dank wegbezuinigd en vroeg wat ik nog met de hulpverlening wilde. Ik: "Misschien stop ik er maar mee, want het helpt niet echt." Zij: "Misschien is dat maar beter ook, want niet iedereen is zo ruimdenkend als ik."
Inmiddels is het twintig jaar later en gaat het sinds kort (eindelijk) beter met me, maar ik realiseer me nu pas me hoe deze ervaring me heeft beschadigd. Ik ben altijd bang geweest een aansteller te zijn, die gewoon niet hard genoeg haar best doet. (Achteraf heb ik een beetje de indruk dat ze misschien wel jaloers op mij was.)
Het liefste zou ik naar de tuchtrechter stappen, maar daar is het helaas al veel te laat voor. Ik ben er achter gekomen waar ze werkt, contact opnemen zie ik niet erg zitten, want ik ken haar als iemand zonder zelfinzicht, die hoogstwaarschijnlijk de boel zo zal draaien dat het allemaal aan mij ligt. (En ik moet werkelijk kotsten van het idee contact met haar te hebben). Ze is overigens denk ik begin zestig.
Ik ben benieuwd of hier iemand nog een goed idee heeft voor mij of wellicht een heel andere insteek . Misschien moet ik er niets mee doen en haar gewoon vergeten.
Het doet me in ieder geval goed dit een keer te delen (ik heb het altijd voor me gehouden omdat ik dacht dat het aan mij lag).
Sorry, het is een lang topic geworden, dus bedankt alvast voor het lezen!
Een deel hiervan is te lezen in het 'random opmerkingen' topic. Toen ik dat schreef merkte ik dat het me wel erg bezig houdt de laatste paar maanden, dus vandaar een eigen topic.
Ongeveer twintig jaar geleden ben ik bij de GGZ terecht gekomen met een (ernstige) sociale angststoornis, ik was toen begin twintig. Helaas kwam ik (na een jaar cgt zonder effect) terecht bij een spv'er die, tja, beter wat anders had kunnen gaan doen met haar leven, zeg maar.
Het verwarrende was dat het enerzijds een hele warme, empatische vrouw was, die er echter even later zichtbaar van genoot mij volledig met de grond gelijk te maken. Denk wolf in schaapskleren. Dit heeft ongeveer twee jaar geduurd.
Om een indruk te geven, een aantal van haar opmerkingen (nee, nog lang niet alles):
Je hebt gewoon geen ruggengraat! (ca. 6 keer) (voor de duidelijkheid: ik heb werkelijk van álles gedaan om van mijn angsten af te komen)
Je moet maar naar een chirurg voor een inplanteerbare ruggengraat.
Nu ben je zielig aan het doen.
Over een situatie op de basisschool, zij:" Je voelde je beter dan de rest". Ik: nee hoor! Zij: "Jawel, je voelde je wel beter dan de rest"
Je lijkt op de mensen van de natuurwinkel, die hebben ook zo'n arrogante blik in de ogen.
(Ik had last van extreme sociale angst) Zij: ja, jij noemt dat sociale angst, ik noem dat gewoon verlegenheid.
Pakt de dsm erbij en kijkt bij 'specifieke fobie' en concludeert dat ik 'dus' geen sociale angststoornis heb.
Ik kreeg medicijnen (ad) waar ik ernstig depressief van raakte, ik kon werkelijk drie maanden lang alleen maar op de bank liggen en aan zelfmoord denken. Zij: denk je wel eens aan de dood? Ik: ja. Zij: Maar dat zijn maar korte voorbijgaande gedachten toch? Ik durfde geen nee te zeggen. (Ze hielp notabene ook nog nabestaanden van mensen die suicide hadden gepleegd)
Als die medicijnen niet helpen, wil je gewoon niet beter worden!
Ik: 'Ik heb het gevoel dat ik er niet mag zijn" Zij: "En rationeel dan?" Ik: "Ik mag er wel zijn." Kijkt me vervolgens aan met een triomfantelijke blik alsof het probleem is opgelost, verder nooit meer besproken.
Half uur fietsen naar de GGZ, ze komt vervolgens een half uur te laat. Zij: "ja ik had iemand in crisis aan de telefoon. Ik ben eigenlijk zo onder de indruk dat ik geen zin meer heb om met je te praten." Ze vraagt nog even of het goed met met gaat en vijf minuten later 'nou, dit wat een afspraak, over twee weken dan maar weer!
Zij: 'hoe gaat het?' Ik: 'Op zich goed, maar ik heb wel net te horen gekregen dat mijn moeder een ongeneeslijke vorm van kanker heeft. ' Zij: "Nou als het goed gaat, kunnen we wel minder vaak afspreken."
Na twee jaar werd ze god zij dank wegbezuinigd en vroeg wat ik nog met de hulpverlening wilde. Ik: "Misschien stop ik er maar mee, want het helpt niet echt." Zij: "Misschien is dat maar beter ook, want niet iedereen is zo ruimdenkend als ik."
Inmiddels is het twintig jaar later en gaat het sinds kort (eindelijk) beter met me, maar ik realiseer me nu pas me hoe deze ervaring me heeft beschadigd. Ik ben altijd bang geweest een aansteller te zijn, die gewoon niet hard genoeg haar best doet. (Achteraf heb ik een beetje de indruk dat ze misschien wel jaloers op mij was.)
Het liefste zou ik naar de tuchtrechter stappen, maar daar is het helaas al veel te laat voor. Ik ben er achter gekomen waar ze werkt, contact opnemen zie ik niet erg zitten, want ik ken haar als iemand zonder zelfinzicht, die hoogstwaarschijnlijk de boel zo zal draaien dat het allemaal aan mij ligt. (En ik moet werkelijk kotsten van het idee contact met haar te hebben). Ze is overigens denk ik begin zestig.
Ik ben benieuwd of hier iemand nog een goed idee heeft voor mij of wellicht een heel andere insteek . Misschien moet ik er niets mee doen en haar gewoon vergeten.
Het doet me in ieder geval goed dit een keer te delen (ik heb het altijd voor me gehouden omdat ik dacht dat het aan mij lag).
anoniem_55623 wijzigde dit bericht op 23-03-2022 02:34
0.34% gewijzigd
woensdag 23 maart 2022 om 11:06
Ik had een heel vreemde psychologe, die zich duidelijk soms aan me ergerde. Zij benoemde dat ook, ik zie haar nog zitten met een rode kop.
Ze vond dat ik me focuste op bijzaken, en ze zag een heel ander persoon met andere kwaliteiten dan hoe ik mezelf afschilderde, ze vond dat ik mezelf klein maakte.
We hebben samen een manier gevonden om dit goed in te zetten.
Het verhaal van to klinkt niet als een samenwerkingsrelatie. Ik vond die sessies met die vrouw ook niet perse prettig en er zijn over en weer harde dingen gezegd, maar ik kijk er toch positief op terug.
Dat is niet omdat ik zo'n leuk of beter mens ben maar omdat ik een bepaalde eerlijkheid en betrokkenheid voelde bij die dame, en to geeft vele voorbeelden dat deze persoon helemaal niet betrokken was.
Ze vond dat ik me focuste op bijzaken, en ze zag een heel ander persoon met andere kwaliteiten dan hoe ik mezelf afschilderde, ze vond dat ik mezelf klein maakte.
We hebben samen een manier gevonden om dit goed in te zetten.
Het verhaal van to klinkt niet als een samenwerkingsrelatie. Ik vond die sessies met die vrouw ook niet perse prettig en er zijn over en weer harde dingen gezegd, maar ik kijk er toch positief op terug.
Dat is niet omdat ik zo'n leuk of beter mens ben maar omdat ik een bepaalde eerlijkheid en betrokkenheid voelde bij die dame, en to geeft vele voorbeelden dat deze persoon helemaal niet betrokken was.
woensdag 23 maart 2022 om 11:24
Surebaby schreef: ↑23-03-2022 11:06Ik had een heel vreemde psychologe, die zich duidelijk soms aan me ergerde. Zij benoemde dat ook, ik zie haar nog zitten met een rode kop.
Ze vond dat ik me focuste op bijzaken, en ze zag een heel ander persoon met andere kwaliteiten dan hoe ik mezelf afschilderde, ze vond dat ik mezelf klein maakte.
We hebben samen een manier gevonden om dit goed in te zetten.
Het verhaal van to klinkt niet als een samenwerkingsrelatie. Ik vond die sessies met die vrouw ook niet perse prettig en er zijn over en weer harde dingen gezegd, maar ik kijk er toch positief op terug.
Dat is niet omdat ik zo'n leuk of beter mens ben maar omdat ik een bepaalde eerlijkheid en betrokkenheid voelde bij die dame, en to geeft vele voorbeelden dat deze persoon helemaal niet betrokken was.
Een dergelijke aanpak kan goed uitpakken, maar de uitleg erbij en de manier waarop is zo belangrijk. En nog belangrijker: de hulpverlener moet toetsen of dit op de juiste manier overkomt bij de patiënt, en of deze werkwijze bij deze patiënt past. Zoniet, dan moet de hulpverlener zich aanpassen aan de cliënt, en niet omgekeerd.
woensdag 23 maart 2022 om 12:10
Ze kan zich goed voordoen als een leuke, lieve vrouw, dus misschien komt ze daarom weg met raar gedrag. Of misschien triggerde ik iets in haar?Dina1980 schreef: ↑23-03-2022 02:37Ik mag hopen van niet!
Dat lijkt me sterk, dat ze daar dan nog eens twintig jaar mee weg zou komen, dan zouden mensen daar toch over klagen bij de huisartsenpraktijk?
Maar je weet het nooit... hulpverleners kunnen de gekste dingen zeggen.
Zo achter elkaar en alles bij elkaar is natuurlijk extreem, maar enkele dingen los uit je verhaal herken ik in meer of mindere mate van die ook weleens tegen mij zijn gezegd of wat ik van anderen heb gehoord die weleens tegen ze gezegd zijn. Dus het komt vaker voor dat hulpverleners zulke dingen zeggen.
Dat is natuurlijk al erg genoeg, maar bij jou nog meer omdat het zoveel was en allemaal door dezelfde.
Wat je daar verder nu nog mee kan weet ik niet, vooral maar hopen dat die mensen van nu in de huisartsenpraktijk niet te erg door haar beschadigd worden.
woensdag 23 maart 2022 om 12:16
Je blijft het bij jezelf neerleggen en daar zou ik echt mee stoppen.
Wanneer zij niet meer objectief met iemand kan omgaan dan heeft zij een professionele verantwoordelijkheid om die persoon door te verwijzen naar een collega. Daar is niets raars aan. Een hulpverlener is ook maar een mens, maar die verantwoordelijkheid ligt wel bij haar en niet bij jou.
Wanneer zij niet meer objectief met iemand kan omgaan dan heeft zij een professionele verantwoordelijkheid om die persoon door te verwijzen naar een collega. Daar is niets raars aan. Een hulpverlener is ook maar een mens, maar die verantwoordelijkheid ligt wel bij haar en niet bij jou.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 23 maart 2022 om 12:18
Destijds zou ze naar een ander team gaan en vroeg of ik met haar mee wilde of iemand ander wilde, ik zei dat ik iemand anders wilde (ze keek niet zo blij). Maar uiteindelijk heeft ze me zonder te vragen/ te overleggen toch met haar meegenomen naar het andere team 'omdat het slecht ging blablabla".K0koro schreef: ↑23-03-2022 07:31Wat ongelooflijk naar dat je dit hebt meegemaakt. Ik vind het ook sprekend dat je de voorbeelden nog zo helder voor de geest kunt halen. Zou het een idee zijn om zelf een zorgverlener uit te zoeken waarmee je dit goed kunt bespreken? Juist het feit dat de voorbeelden nog zo op de voorgrond staan, betekent dat dat veel winst te halen is. Misschien zelfs d.m.v. EMDR.
Ik kan me voorstellen dat je dit misschien eng vindt, gezien je voorgeschiedenis, maar je kunt/mag altijd weg als er geen klik is.
Ik zou trouwens geen contact opnemen. Zoals je zelf aangeeft verwacht ik vrij weinig resultaat daarvan. Mogelijk herinnert zij zich jou niet eens. Dat soort mensen zijn vooral op zichzelf gericht.
Veel sterkte gewenst!
Kort geleden heb ik wel voor het eerst aangegeven dat het niet liep met iemand en een ander gevraagd, dus er zit vooruitgang in!
Ik heb laatst deze gebeurtenissen voor het eerst met een andere hulpverleenster besproken en dat was ook wel prettig.
woensdag 23 maart 2022 om 12:19
Ik denk eerder dat die hulpverleenster haar eigen werkelijkheid had.Ttroeteltje schreef: ↑23-03-2022 06:10Mijn ervaring is dat mensen over sommige zaken hun eigen waarheid hebben of creëren.
Los van de vraag of het daadwerkelijk allemaal exact zo is gegaan, is de betekenis die het voor jou heeft jouw realiteit. Jouw beleving.
Je vraagt je af of deze persoon dit gedrag nu of na jou ook hanteerde, dat is iets dat jij nooit zult weten.
woensdag 23 maart 2022 om 12:22
Een beetje prikkelen en uitdagen is ook niet erg. Maar ik heb juist heel veel dingen gedaan die ik vreselijk eng vond (in het buitenland gaan werken oa) en dat wist ze.dana299 schreef: ↑23-03-2022 08:48Ik heb ook een sociale angststoornis en ben vroeger ook zo benaderd door twee psychologen. Er werd gelooft dat zwakke en overgevoelige mensen, zoals dat toen werd gezien, gewoon een trap onder hun kont nodig hadden. Uitdagen en prikkelen zou goed zijn. Het was waarschijnlijk niet persoonlijk maar het maakt het jammer genoeg niet minder pijnlijk.
woensdag 23 maart 2022 om 12:28
Als dit 'normaal' is en aan mij ligt, zou ik deze ervaring met andere hulpverleners ook moeten hebben en dat is niet het geval.vittello69 schreef: ↑23-03-2022 08:49Je zult het vast niet leuk vinden om te horen. Maar je bent zelf 20 jaar patient in de GGZ zorg. Sommige opmerkingen klinken niet onprofessioneel of "erg". Dat jij ze zo ervaart kan, maar kan ook gewoon een gevolg zijn van je stoornis. Dat normaal taalgebruik anders binnenkomt. kan he, zeg niet dat het zo is. Soms hebben GGZ patienten gewoon die schop onder hun kont nodig. Dat het niet fijn klinkt is wat anders. Als je na 20 jaar soort van genezen bent ligt het aan de hulpverlener? reaguurders hier gaan wel erg snel mee in je verhaal van zij is slecht.
Ik hoop oprecht dat het echt beter met je gaat
Ik heb geen schop onder mijn kont nodig, die heb ik mezelf twintig jaar gegeven en dat is niet hetgeen mij uiteindelijk heeft geholpen.
woensdag 23 maart 2022 om 12:30
Ik bedoelde iets in de zin van tegenoverdrachtviva-amber schreef: ↑23-03-2022 12:16Je blijft het bij jezelf neerleggen en daar zou ik echt mee stoppen.
Wanneer zij niet meer objectief met iemand kan omgaan dan heeft zij een professionele verantwoordelijkheid om die persoon door te verwijzen naar een collega. Daar is niets raars aan. Een hulpverlener is ook maar een mens, maar die verantwoordelijkheid ligt wel bij haar en niet bij jou.
woensdag 23 maart 2022 om 12:31
nee, dat is mijn eigen vertalingTtroeteltje schreef: ↑23-03-2022 12:21Ook dat komt voor.
Is de hulpverlener waarmee jij deze zaken voor het eerst besprak de persoon die het vertaalde als emotionele mishandeling?
woensdag 23 maart 2022 om 12:41
De poh-ggz vind ik sowieso erg bagger en amateuristisch. Is een overbrugging naar een psycholoog en voor mensen met lichte klachten. Maar als je daar terecht komt weten ze niet wat ze met je aanmoeten.
Een voorbeeld; ik kwam binnen voor concentratieproblemen en wilde daar iets voor krijgen(medicijnen). Zij zag natuurlijk dat er meer speelde en maakte toen een opmerking nou je ziet er niet echt gelukkig uit. Ik ontkende dat, al was dat wel waar.
Daarna vroeg ze me lachend of ik trauma’s heb meegemaakt. Ik vond het zo bizar. Nooit meer terug geweest ook.
Maar goed dit soort dingen kun je ook allemaal meemaken bij een psycholoog doordat je verkeerd begrepen wordt.
Soms kan het ook goed bedoeld zijn, maar weten ze niet beter.
Maar ik denk dat je intuïtie wel kan kloppen. Ze maakte misbruik van haar positie door jou een beetje te bespelen. Die rare heb je er altijd tussen zitten.
Op de basisschool hadden we veel leraren die echt ernstig waren: van geestelijke tot fysieke mishandeling. Dat is nu ook al weer 15 jaar geleden. Zou ik daar iets mee willen doen? Weet ik niet. Die mensen komen zich zelf wel tegen, iets als karma. Wraak of gerechtigheid krijg je toch vaak niet.
Ik zou eerder zelf zoeken naar wat ik verkeerd heb gedaan en daar mijn excuses voor aanbieden. Er was bijv een leraar die juist wel heel liefdevol was, maar doordat we dat niet gewend waren als kwetsbare leerlingen hebben we haar afgestoten en weggepest. Daar wil ik oprecht nog mijn excuses voor gaan aanbieden.
Een voorbeeld; ik kwam binnen voor concentratieproblemen en wilde daar iets voor krijgen(medicijnen). Zij zag natuurlijk dat er meer speelde en maakte toen een opmerking nou je ziet er niet echt gelukkig uit. Ik ontkende dat, al was dat wel waar.
Daarna vroeg ze me lachend of ik trauma’s heb meegemaakt. Ik vond het zo bizar. Nooit meer terug geweest ook.
Maar goed dit soort dingen kun je ook allemaal meemaken bij een psycholoog doordat je verkeerd begrepen wordt.
Soms kan het ook goed bedoeld zijn, maar weten ze niet beter.
Maar ik denk dat je intuïtie wel kan kloppen. Ze maakte misbruik van haar positie door jou een beetje te bespelen. Die rare heb je er altijd tussen zitten.
Op de basisschool hadden we veel leraren die echt ernstig waren: van geestelijke tot fysieke mishandeling. Dat is nu ook al weer 15 jaar geleden. Zou ik daar iets mee willen doen? Weet ik niet. Die mensen komen zich zelf wel tegen, iets als karma. Wraak of gerechtigheid krijg je toch vaak niet.
Ik zou eerder zelf zoeken naar wat ik verkeerd heb gedaan en daar mijn excuses voor aanbieden. Er was bijv een leraar die juist wel heel liefdevol was, maar doordat we dat niet gewend waren als kwetsbare leerlingen hebben we haar afgestoten en weggepest. Daar wil ik oprecht nog mijn excuses voor gaan aanbieden.
woensdag 23 maart 2022 om 13:25
Dit bericht staat lijnrecht tegenover de boodschap dat je je afvraagt of het gelegen was in jou dat zij dit deed.
Dat is een snelle ommekeer.
woensdag 23 maart 2022 om 13:34
woensdag 23 maart 2022 om 13:36
Wat ik bedoelde is tegenoverdracht (als ik het goed heb begrepen). Zij ziet iets in mij waardoor ze zich zo gedraagt. Ik bedoel niet dat het mijn schuld is.Ttroeteltje schreef: ↑23-03-2022 13:25Dit bericht staat lijnrecht tegenover de boodschap dat je je afvraagt of het gelegen was in jou dat zij dit deed.
Dat is een snelle ommekeer.
woensdag 23 maart 2022 om 13:41
dank jesnug schreef: ↑23-03-2022 13:34Dat mens zal zeker ook raar tegen anderen gedaan hebben, ze had niet opeens de wijsheid in pacht.
Als je je er weer met een naar gevoel aan terugdenkt tegen jezelf zeggen: dat gevoel is er omdat ik er geen ruk aan had, dat is alles. Probeer het verder bij haar te laten.
woensdag 23 maart 2022 om 13:49
Het lijkt me inderdaad heel fijn en goed als je het los kunt laten. Dat is het beste, denk ik, in ieder geval datgene wat jou het minste energie kost met het meeste resultaat.
Mijn kind heeft ptss, onlangs geconstateerd, door haar leraar op de basisschool. Ik merk dat ik er heel erg boos over ben en daar heb ik last van. Dat helpt mijn kind uiteraard helemaal niet, dus ik probeer het zo goed mogelijk te parkeren, maar ik vind het ingewikkeld. Hulp vinden is moeilijk, want lange wachtlijsten, en heel duur, want anders nog langere wachtlijsten. De oneerlijkheid van de hele situatie zit me enorm dwars. Als ik het zou kunnen laten rusten, zou ik er voor tekenen. Heel veel sterkte
Mijn kind heeft ptss, onlangs geconstateerd, door haar leraar op de basisschool. Ik merk dat ik er heel erg boos over ben en daar heb ik last van. Dat helpt mijn kind uiteraard helemaal niet, dus ik probeer het zo goed mogelijk te parkeren, maar ik vind het ingewikkeld. Hulp vinden is moeilijk, want lange wachtlijsten, en heel duur, want anders nog langere wachtlijsten. De oneerlijkheid van de hele situatie zit me enorm dwars. Als ik het zou kunnen laten rusten, zou ik er voor tekenen. Heel veel sterkte
woensdag 23 maart 2022 om 13:51
POH heeft mij wel heel goed geholpen, omdat ik moeite had met gedachten structureren en besluiten maken. Was letterlijk gezegd je mag geen grote besluiten maken tot je therapie start. Ik woonde in doordeweeks nachtelijk geluidsoverlast.
Ik heb toen aangeven bij de POH dat ik stappen kon zetten om te verhuizen en zij gaf toen aan. Wanneer je het goed onderzoekt en je maakt een afgewogen besluit wat goed voor je is, dan kan/mag je dat besluit wel maken. Bij structuren van dat soort gedachten heeft zij mij echt wel op weg geholpen de eerste tijd.
Voor weekdier: leg het vooral niet bij jezelf op je bord.
Ik heb toen aangeven bij de POH dat ik stappen kon zetten om te verhuizen en zij gaf toen aan. Wanneer je het goed onderzoekt en je maakt een afgewogen besluit wat goed voor je is, dan kan/mag je dat besluit wel maken. Bij structuren van dat soort gedachten heeft zij mij echt wel op weg geholpen de eerste tijd.
Voor weekdier: leg het vooral niet bij jezelf op je bord.
viva-amber wijzigde dit bericht op 23-03-2022 13:52
5.08% gewijzigd
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 23 maart 2022 om 13:51
De opmerkingen die zij heeft gemaakt, zijn onprofessioneel en schadelijk. Iemand met een angststoornis ga je niet verwijten dat hij/zij geen ruggengraat heeft. Net zoals je niet tegen iemand met een depressie zegt dat hij/zij maar even iets leuks moet gaan doen om uit de dip te komen. Als het zo gemakkelijk was... Het getuigt van een totaal gebrek aan kennis en empathie, vind het erg naar voor je dat je dit hebt moeten meemaken.
Laat je niet van de wijs brengen door sommige 'kritische' vragen of opmerkingen hier, van deze mevrouw heb je niet de hulp gekregen die je nodig had, en zij had niet voldoende zelfinzicht om jou door te verwijzen.
Laat je niet van de wijs brengen door sommige 'kritische' vragen of opmerkingen hier, van deze mevrouw heb je niet de hulp gekregen die je nodig had, en zij had niet voldoende zelfinzicht om jou door te verwijzen.
woensdag 23 maart 2022 om 13:54
Het is ook niet jouw schuld.
Iemand bepaald zelf hoe deze acteert. Vaak gekleurd door eigen referentiekader. Niet altijd bewust. Maar iemands handelen zegt alles over hemzelf.
woensdag 23 maart 2022 om 13:59
woensdag 23 maart 2022 om 14:05
Thalas schreef: ↑23-03-2022 13:49Het lijkt me inderdaad heel fijn en goed als je het los kunt laten. Dat is het beste, denk ik, in ieder geval datgene wat jou het minste energie kost met het meeste resultaat.
Mijn kind heeft ptss, onlangs geconstateerd, door haar leraar op de basisschool. Ik merk dat ik er heel erg boos over ben en daar heb ik last van. Dat helpt mijn kind uiteraard helemaal niet, dus ik probeer het zo goed mogelijk te parkeren, maar ik vind het ingewikkeld. Hulp vinden is moeilijk, want lange wachtlijsten, en heel duur, want anders nog langere wachtlijsten. De oneerlijkheid van de hele situatie zit me enorm dwars. Als ik het zou kunnen laten rusten, zou ik er voor tekenen. Heel veel sterkte
Wat erg! Ik kan me goed voorstellen dat je daar woedend over bent. Jij en je kind ook heel veel sterkte.
Ik heb inmiddels aan den lijve mogen ondervinden dat het geen kwestie is van harder mijn best doen, maar wel jammer dat ik dat zo lang heb geloofd.
