Psyche
alle pijlers
Emotionele mishandeling door hulpverleenster GGZ
woensdag 23 maart 2022 om 02:14
Beste lezers,
Sorry, het is een lang topic geworden, dus bedankt alvast voor het lezen!
Een deel hiervan is te lezen in het 'random opmerkingen' topic. Toen ik dat schreef merkte ik dat het me wel erg bezig houdt de laatste paar maanden, dus vandaar een eigen topic.
Ongeveer twintig jaar geleden ben ik bij de GGZ terecht gekomen met een (ernstige) sociale angststoornis, ik was toen begin twintig. Helaas kwam ik (na een jaar cgt zonder effect) terecht bij een spv'er die, tja, beter wat anders had kunnen gaan doen met haar leven, zeg maar.
Het verwarrende was dat het enerzijds een hele warme, empatische vrouw was, die er echter even later zichtbaar van genoot mij volledig met de grond gelijk te maken. Denk wolf in schaapskleren. Dit heeft ongeveer twee jaar geduurd.
Om een indruk te geven, een aantal van haar opmerkingen (nee, nog lang niet alles):
Je hebt gewoon geen ruggengraat! (ca. 6 keer) (voor de duidelijkheid: ik heb werkelijk van álles gedaan om van mijn angsten af te komen)
Je moet maar naar een chirurg voor een inplanteerbare ruggengraat.
Nu ben je zielig aan het doen.
Over een situatie op de basisschool, zij:" Je voelde je beter dan de rest". Ik: nee hoor! Zij: "Jawel, je voelde je wel beter dan de rest"
Je lijkt op de mensen van de natuurwinkel, die hebben ook zo'n arrogante blik in de ogen.
(Ik had last van extreme sociale angst) Zij: ja, jij noemt dat sociale angst, ik noem dat gewoon verlegenheid.
Pakt de dsm erbij en kijkt bij 'specifieke fobie' en concludeert dat ik 'dus' geen sociale angststoornis heb.
Ik kreeg medicijnen (ad) waar ik ernstig depressief van raakte, ik kon werkelijk drie maanden lang alleen maar op de bank liggen en aan zelfmoord denken. Zij: denk je wel eens aan de dood? Ik: ja. Zij: Maar dat zijn maar korte voorbijgaande gedachten toch? Ik durfde geen nee te zeggen. (Ze hielp notabene ook nog nabestaanden van mensen die suicide hadden gepleegd)
Als die medicijnen niet helpen, wil je gewoon niet beter worden!
Ik: 'Ik heb het gevoel dat ik er niet mag zijn" Zij: "En rationeel dan?" Ik: "Ik mag er wel zijn." Kijkt me vervolgens aan met een triomfantelijke blik alsof het probleem is opgelost, verder nooit meer besproken.
Half uur fietsen naar de GGZ, ze komt vervolgens een half uur te laat. Zij: "ja ik had iemand in crisis aan de telefoon. Ik ben eigenlijk zo onder de indruk dat ik geen zin meer heb om met je te praten." Ze vraagt nog even of het goed met met gaat en vijf minuten later 'nou, dit wat een afspraak, over twee weken dan maar weer!
Zij: 'hoe gaat het?' Ik: 'Op zich goed, maar ik heb wel net te horen gekregen dat mijn moeder een ongeneeslijke vorm van kanker heeft. ' Zij: "Nou als het goed gaat, kunnen we wel minder vaak afspreken."
Na twee jaar werd ze god zij dank wegbezuinigd en vroeg wat ik nog met de hulpverlening wilde. Ik: "Misschien stop ik er maar mee, want het helpt niet echt." Zij: "Misschien is dat maar beter ook, want niet iedereen is zo ruimdenkend als ik."
Inmiddels is het twintig jaar later en gaat het sinds kort (eindelijk) beter met me, maar ik realiseer me nu pas me hoe deze ervaring me heeft beschadigd. Ik ben altijd bang geweest een aansteller te zijn, die gewoon niet hard genoeg haar best doet. (Achteraf heb ik een beetje de indruk dat ze misschien wel jaloers op mij was.)
Het liefste zou ik naar de tuchtrechter stappen, maar daar is het helaas al veel te laat voor. Ik ben er achter gekomen waar ze werkt, contact opnemen zie ik niet erg zitten, want ik ken haar als iemand zonder zelfinzicht, die hoogstwaarschijnlijk de boel zo zal draaien dat het allemaal aan mij ligt. (En ik moet werkelijk kotsten van het idee contact met haar te hebben). Ze is overigens denk ik begin zestig.
Ik ben benieuwd of hier iemand nog een goed idee heeft voor mij of wellicht een heel andere insteek . Misschien moet ik er niets mee doen en haar gewoon vergeten.
Het doet me in ieder geval goed dit een keer te delen (ik heb het altijd voor me gehouden omdat ik dacht dat het aan mij lag).
Sorry, het is een lang topic geworden, dus bedankt alvast voor het lezen!
Een deel hiervan is te lezen in het 'random opmerkingen' topic. Toen ik dat schreef merkte ik dat het me wel erg bezig houdt de laatste paar maanden, dus vandaar een eigen topic.
Ongeveer twintig jaar geleden ben ik bij de GGZ terecht gekomen met een (ernstige) sociale angststoornis, ik was toen begin twintig. Helaas kwam ik (na een jaar cgt zonder effect) terecht bij een spv'er die, tja, beter wat anders had kunnen gaan doen met haar leven, zeg maar.
Het verwarrende was dat het enerzijds een hele warme, empatische vrouw was, die er echter even later zichtbaar van genoot mij volledig met de grond gelijk te maken. Denk wolf in schaapskleren. Dit heeft ongeveer twee jaar geduurd.
Om een indruk te geven, een aantal van haar opmerkingen (nee, nog lang niet alles):
Je hebt gewoon geen ruggengraat! (ca. 6 keer) (voor de duidelijkheid: ik heb werkelijk van álles gedaan om van mijn angsten af te komen)
Je moet maar naar een chirurg voor een inplanteerbare ruggengraat.
Nu ben je zielig aan het doen.
Over een situatie op de basisschool, zij:" Je voelde je beter dan de rest". Ik: nee hoor! Zij: "Jawel, je voelde je wel beter dan de rest"
Je lijkt op de mensen van de natuurwinkel, die hebben ook zo'n arrogante blik in de ogen.
(Ik had last van extreme sociale angst) Zij: ja, jij noemt dat sociale angst, ik noem dat gewoon verlegenheid.
Pakt de dsm erbij en kijkt bij 'specifieke fobie' en concludeert dat ik 'dus' geen sociale angststoornis heb.
Ik kreeg medicijnen (ad) waar ik ernstig depressief van raakte, ik kon werkelijk drie maanden lang alleen maar op de bank liggen en aan zelfmoord denken. Zij: denk je wel eens aan de dood? Ik: ja. Zij: Maar dat zijn maar korte voorbijgaande gedachten toch? Ik durfde geen nee te zeggen. (Ze hielp notabene ook nog nabestaanden van mensen die suicide hadden gepleegd)
Als die medicijnen niet helpen, wil je gewoon niet beter worden!
Ik: 'Ik heb het gevoel dat ik er niet mag zijn" Zij: "En rationeel dan?" Ik: "Ik mag er wel zijn." Kijkt me vervolgens aan met een triomfantelijke blik alsof het probleem is opgelost, verder nooit meer besproken.
Half uur fietsen naar de GGZ, ze komt vervolgens een half uur te laat. Zij: "ja ik had iemand in crisis aan de telefoon. Ik ben eigenlijk zo onder de indruk dat ik geen zin meer heb om met je te praten." Ze vraagt nog even of het goed met met gaat en vijf minuten later 'nou, dit wat een afspraak, over twee weken dan maar weer!
Zij: 'hoe gaat het?' Ik: 'Op zich goed, maar ik heb wel net te horen gekregen dat mijn moeder een ongeneeslijke vorm van kanker heeft. ' Zij: "Nou als het goed gaat, kunnen we wel minder vaak afspreken."
Na twee jaar werd ze god zij dank wegbezuinigd en vroeg wat ik nog met de hulpverlening wilde. Ik: "Misschien stop ik er maar mee, want het helpt niet echt." Zij: "Misschien is dat maar beter ook, want niet iedereen is zo ruimdenkend als ik."
Inmiddels is het twintig jaar later en gaat het sinds kort (eindelijk) beter met me, maar ik realiseer me nu pas me hoe deze ervaring me heeft beschadigd. Ik ben altijd bang geweest een aansteller te zijn, die gewoon niet hard genoeg haar best doet. (Achteraf heb ik een beetje de indruk dat ze misschien wel jaloers op mij was.)
Het liefste zou ik naar de tuchtrechter stappen, maar daar is het helaas al veel te laat voor. Ik ben er achter gekomen waar ze werkt, contact opnemen zie ik niet erg zitten, want ik ken haar als iemand zonder zelfinzicht, die hoogstwaarschijnlijk de boel zo zal draaien dat het allemaal aan mij ligt. (En ik moet werkelijk kotsten van het idee contact met haar te hebben). Ze is overigens denk ik begin zestig.
Ik ben benieuwd of hier iemand nog een goed idee heeft voor mij of wellicht een heel andere insteek . Misschien moet ik er niets mee doen en haar gewoon vergeten.
Het doet me in ieder geval goed dit een keer te delen (ik heb het altijd voor me gehouden omdat ik dacht dat het aan mij lag).
anoniem_55623 wijzigde dit bericht op 23-03-2022 02:34
0.34% gewijzigd
woensdag 23 maart 2022 om 14:06
Fijn dat jij wel een goede ervaring had.viva-amber schreef: ↑23-03-2022 13:51POH heeft mij wel heel goed geholpen, omdat ik moeite had met gedachten structureren en besluiten maken. Was letterlijk gezegd je mag geen grote besluiten maken tot je therapie start. Ik woonde in doordeweeks nachtelijk geluidsoverlast.
Ik heb toen aangeven bij de POH dat ik stappen kon zetten om te verhuizen en zij gaf toen aan. Wanneer je het goed onderzoekt en je maakt een afgewogen besluit wat goed voor je is, dan kan/mag je dat besluit wel maken. Bij structuren van dat soort gedachten heeft zij mij echt wel op weg geholpen de eerste tijd.
Voor weekdier: leg het vooral niet bij jezelf op je bord.
Ik ben een hoop rare hulpverleners tegengekomen, maar ook echt wel een paar hele leuke/lieve/goede gelukkig. Ze zijn er wel
woensdag 23 maart 2022 om 14:08
Dank je.LaFlamande schreef: ↑23-03-2022 13:51De opmerkingen die zij heeft gemaakt, zijn onprofessioneel en schadelijk. Iemand met een angststoornis ga je niet verwijten dat hij/zij geen ruggengraat heeft. Net zoals je niet tegen iemand met een depressie zegt dat hij/zij maar even iets leuks moet gaan doen om uit de dip te komen. Als het zo gemakkelijk was... Het getuigt van een totaal gebrek aan kennis en empathie, vind het erg naar voor je dat je dit hebt moeten meemaken.
Laat je niet van de wijs brengen door sommige 'kritische' vragen of opmerkingen hier, van deze mevrouw heb je niet de hulp gekregen die je nodig had, en zij had niet voldoende zelfinzicht om jou door te verwijzen.
Ik snap ook wel dat mensen kritisch zijn hoor, jullie horen ook maar een kant van het verhaal tenslotte.
woensdag 23 maart 2022 om 14:12
Ja, helaas kom je er nooit achter waarom iemand nou doet wat hij/zij doet. Maar ik ben eigenlijk gewoon ontzettend nieuwsgierig wat haar nou precies heeft bewogen.Ttroeteltje schreef: ↑23-03-2022 13:54Het is ook niet jouw schuld.
Iemand bepaald zelf hoe deze acteert. Vaak gekleurd door eigen referentiekader. Niet altijd bewust. Maar iemands handelen zegt alles over hemzelf.
woensdag 23 maart 2022 om 14:18
Ja, die neiging om er een beetje kritisch naar te kijken kan ik me indenken. Maar wat ik me wel afvraag, is hoe je er nu mee om wil gaan. Gebeurd is gebeurd, niets meer aan te doen. Als je het ziet als dat je 20 jaar nodig hebt gehad om die therapie te verwerken dan vraag ik me af of dat écht wel klopt, want dat klinkt nogal als een slachtofferrol… Wil je dat voor jezelf? Beter laat je het los, ben je nu een stuk ouder en wijzer. Heb je nog wel therapie of begeleiding waar je wel iets aan hebt. Groei. Ik hoop dat je er zo naar kan kijken.
Zelf heb ik bijvoorbeeld een slechte jeugd gehad door mijn ouders. Ik blijf daar niet graag in hangen. Ik ben nu lang en breed volwassen. Ik heb mijn ouders niet nodig. Ik kan ook niet actief boos blijven. Want dat heeft geen nut. Mijn ouders hebben wel eens hun excuses aangeboden. Heb ik niks aan. Er is over gesproken, en er is niks meer aan te doen verder. Snap je wat ik bedoel?
woensdag 23 maart 2022 om 14:23
Waarom? Wat heb je nodig om het los te laten?
Ik denk eerlijk gezegd dat je je dat destijds dan had moeten aangaan, maar daar was je wellicht niet toe in staat. Het antwoord gaat nooit meer komen.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 23 maart 2022 om 14:50
Nou het gelukkig niet zo dat ik mezelf al 20 jaar in slaap huil hoor. Het is een nogal lang en ingewikkeld verhaal, maar ik heb heel erg lang met klachten rondgelopen en van alles uitgeprobeerd zonder succes. De opmerkingen van die hulpverleenster hebben mijn onzekerheid/schuldgevoelens nogal aangewakkerd. Een paar maanden geleden heb ik iets met medicatie uitgeprobeerd en mijn sociale angst (en depressie) zijn grotendeels verdwenen. Sindsdien kan ik ineens anders naar een hoop gebeurtenissen kijken, maar dat is ook verwarrend. Ik merk wel dat ik het fijn vind om te lezen hoe anderen erover denken, dat maakt het wat gemakkelijker om het los te laten denk ik.Puy schreef: ↑23-03-2022 14:18Ja, die neiging om er een beetje kritisch naar te kijken kan ik me indenken. Maar wat ik me wel afvraag, is hoe je er nu mee om wil gaan. Gebeurd is gebeurd, niets meer aan te doen. Als je het ziet als dat je 20 jaar nodig hebt gehad om die therapie te verwerken dan vraag ik me af of dat écht wel klopt, want dat klinkt nogal als een slachtofferrol… Wil je dat voor jezelf? Beter laat je het los, ben je nu een stuk ouder en wijzer. Heb je nog wel therapie of begeleiding waar je wel iets aan hebt. Groei. Ik hoop dat je er zo naar kan kijken.
Zelf heb ik bijvoorbeeld een slechte jeugd gehad door mijn ouders. Ik blijf daar niet graag in hangen. Ik ben nu lang en breed volwassen. Ik heb mijn ouders niet nodig. Ik kan ook niet actief boos blijven. Want dat heeft geen nut. Mijn ouders hebben wel eens hun excuses aangeboden. Heb ik niks aan. Er is over gesproken, en er is niks meer aan te doen verder. Snap je wat ik bedoel?
Wat ik eigenlijk bedoel te zeggen is: je kan iets niet loslaten als je je steeds afvraagt of niet gewoon waar is.
anoniem_55623 wijzigde dit bericht op 23-03-2022 15:05
3.33% gewijzigd
woensdag 23 maart 2022 om 14:58
Ik denk dat dingen soms gemakkelijker los te laten zijn als je snapt wat de beweegredenen van iemand zijn. Daarbij vind ik het gewoon interessant hoe andere mensen denken (vooral als dat heel anders is dan hoe ik denk).viva-amber schreef: ↑23-03-2022 14:23Waarom? Wat heb je nodig om het los te laten?
Ik denk eerlijk gezegd dat je je dat destijds dan had moeten aangaan, maar daar was je wellicht niet toe in staat. Het antwoord gaat nooit meer komen.
Ik heb wel eens laten merken dat ik een bepaalde opmerking niet prettig vond, maar dat werd weer zo gedraaid dat het allemaal aan mij lag. Ik was helaas niet zo assertief in die tijd, anders had ik het niet zo lang laten voortduren.
donderdag 24 maart 2022 om 10:27
Jammer dat je op anoniem bent gegaan na wat opmerkingen in een ander topic. Dat was niet nodig, iedereen maakt wel eens een verkeerde inschatting. Ik ben benieuwd op welke manier je dit verleden nu wilt laten rusten. Heb je daar een plan voor? Naar mijn mening, waar je natuurlijk niks mee hoeft te doen, kun je wel wat hulp gebruiken om die opmerkingen van vroeger een plekje te geven.
Veel sterkte en succes in elk geval.
Veel sterkte en succes in elk geval.
donderdag 24 maart 2022 om 20:29
Ach houd toch op! Wat een belachelijke reactie!vittello69 schreef: ↑23-03-2022 08:49Je zult het vast niet leuk vinden om te horen. Maar je bent zelf 20 jaar patient in de GGZ zorg. Sommige opmerkingen klinken niet onprofessioneel of "erg". Dat jij ze zo ervaart kan, maar kan ook gewoon een gevolg zijn van je stoornis. Dat normaal taalgebruik anders binnenkomt. kan he, zeg niet dat het zo is. Soms hebben GGZ patienten gewoon die schop onder hun kont nodig. Dat het niet fijn klinkt is wat anders. Als je na 20 jaar soort van genezen bent ligt het aan de hulpverlener? reaguurders hier gaan wel erg snel mee in je verhaal van zij is slecht.
Ik hoop oprecht dat het echt beter met je gaat
donderdag 24 maart 2022 om 20:30
Tip: schrijf een brief met hoe jij het hebt ervaren, misschien met gebruik van je OP.
Of je hem moet posten is een ander verhaal, maar van je afschrijven kan helpen. Vertel het verhaal aan je huisarts, misschien heb je hulp nodig bij het loslaten.
Voor sommige mensen is het misschien moeilijk te begrijpen dat zoiets je na jaren nog achtervolgt, maar dat komt omdat je kwetsbaar was en je de hulpverlener had moeten kunnen vertrouwen. Zij is vervolgens grensoverschrijdend aan de gang gegaan en heeft jou daarmee beschadigd.
Ik heb ook zoiets meegemaakt (met een hulpverlener die het vooral over zichzelf had en bekende verliefd op me te zijn geworden). In die tijd was het vooral een grote mindfuck, waarvan ik nog steeds niet begrijp hoe het allemaal heeft kunnen gebeuren. Het ligt al jaren achter me, maar af en toe vlamt mijn boosheid over wat hij me heeft geflikt toen ik op mijn kwetsbaarst was, weer op.
Hij werkt nog steeds in zijn toenmalige beroep.
Of je hem moet posten is een ander verhaal, maar van je afschrijven kan helpen. Vertel het verhaal aan je huisarts, misschien heb je hulp nodig bij het loslaten.
Voor sommige mensen is het misschien moeilijk te begrijpen dat zoiets je na jaren nog achtervolgt, maar dat komt omdat je kwetsbaar was en je de hulpverlener had moeten kunnen vertrouwen. Zij is vervolgens grensoverschrijdend aan de gang gegaan en heeft jou daarmee beschadigd.
Ik heb ook zoiets meegemaakt (met een hulpverlener die het vooral over zichzelf had en bekende verliefd op me te zijn geworden). In die tijd was het vooral een grote mindfuck, waarvan ik nog steeds niet begrijp hoe het allemaal heeft kunnen gebeuren. Het ligt al jaren achter me, maar af en toe vlamt mijn boosheid over wat hij me heeft geflikt toen ik op mijn kwetsbaarst was, weer op.
Hij werkt nog steeds in zijn toenmalige beroep.
donderdag 24 maart 2022 om 20:34
Beste anoniem,
Wat afschuwelijk dat dit jou overkomen is. Ik heb er eigenlijk geen woorden voor. Je zou haar een brief kunnen schrijven waarin je alsnog verwoordt wat jou pijn heeft gedaan en dat haar gedrag destijds absoluut niet door de beugel kon? Het is maar een idee hoor. Ik vind het heel rot voor je en hoop oprecht dat de herinnering aan dat nare mens steeds meer vervaagt.
Wat afschuwelijk dat dit jou overkomen is. Ik heb er eigenlijk geen woorden voor. Je zou haar een brief kunnen schrijven waarin je alsnog verwoordt wat jou pijn heeft gedaan en dat haar gedrag destijds absoluut niet door de beugel kon? Het is maar een idee hoor. Ik vind het heel rot voor je en hoop oprecht dat de herinnering aan dat nare mens steeds meer vervaagt.
donderdag 24 maart 2022 om 20:39
Ik denk niet dat je nog veel van haar kunt verwachten, TO. Antwoord zul je nooit krijgen.
Ze heeft er vast 'geen actieve herinnering'
meer aan.
Het gaat erom dat jij zelf weet dat je de moeite waard bent en als jij je verhaal kwijt wilt, aan wie dan ook, dat dat je goed recht is. Het zal je sterker maken. Jij hebt niets om je voor te schamen of schuldig over te voelen.
Ze heeft er vast 'geen actieve herinnering'
meer aan.
Het gaat erom dat jij zelf weet dat je de moeite waard bent en als jij je verhaal kwijt wilt, aan wie dan ook, dat dat je goed recht is. Het zal je sterker maken. Jij hebt niets om je voor te schamen of schuldig over te voelen.
zondag 27 maart 2022 om 06:45
Ik ken er ook 1 die bij het ggz heeft gewerkt en aan emotionele mishandeling doet. Het is ongeveer 10 a 11 jaar geleden ze heeft daarna zelfs mijn eigen familie tegen mij opgezet totaal gestoord dus. Ze hoort daar niet te werken dar weet iedereen. Mijn ouders willen de naam niet meer horen omdat er heel wat gebeurd is waardoor mijn zus op der werk veel last van heeft gehad.
zondag 27 maart 2022 om 07:02
