Psyche
alle pijlers
En dan ben je ineens weduwe
vrijdag 13 oktober 2017 om 22:55
Heb even getwijfeld of ik dit zou plaatsen en wat mijn doel hiervan is. Ik denk dat ik gewoon even de behoefte heb om het van me af te schrijven.
Twee weken geleden is mijn man overleden. Hij wist sinds een jaar dat hij een melanoom had.
Na iedere tegenslag met nieuwe uitzaaiingen volgde er weer goed nieuws. Nieuws waarmee de hoop weer groeide.
Echter was het twee weken voor zijn sterven duidelijk dat hij deze strijd niet ging winnen.
Het is daarna onnoemelijk snel gegaan, misschien maar goed ook.
En dan ben je ineens weduwe met twee jonge kinderen. Het voelt zo oneerlijk! Zo had ik mijn leven niet voorgesteld en nu moet je er maar mee dealen.
Gelukkig heb ik veel lieve mensen om me heen, maar de liefste moet ik voor altijd missen. Zoveel adviezen en goede raad om me heen, maar er was er maar 1 doe me echt kende.
En toch heb ik het gevoel dit aan te kunnen, wat me gelijk ook een schuldgevoel geeft. Ik zou nu toch compleet van de kaart moeten zijn en in paniek raken??
Twee weken geleden is mijn man overleden. Hij wist sinds een jaar dat hij een melanoom had.
Na iedere tegenslag met nieuwe uitzaaiingen volgde er weer goed nieuws. Nieuws waarmee de hoop weer groeide.
Echter was het twee weken voor zijn sterven duidelijk dat hij deze strijd niet ging winnen.
Het is daarna onnoemelijk snel gegaan, misschien maar goed ook.
En dan ben je ineens weduwe met twee jonge kinderen. Het voelt zo oneerlijk! Zo had ik mijn leven niet voorgesteld en nu moet je er maar mee dealen.
Gelukkig heb ik veel lieve mensen om me heen, maar de liefste moet ik voor altijd missen. Zoveel adviezen en goede raad om me heen, maar er was er maar 1 doe me echt kende.
En toch heb ik het gevoel dit aan te kunnen, wat me gelijk ook een schuldgevoel geeft. Ik zou nu toch compleet van de kaart moeten zijn en in paniek raken??
vrijdag 13 oktober 2017 om 23:03
Van harte gecondoleerd TO! Rouw, verdriet, verwerking - het komt echt allemaal en het komt in verschillende fases. Fijn dat je nu de kracht voelt dat je het aankunt. Wees daar maar gewoon heel blij om en voel je niet schuldig. Maar wees er ook op voorbereid dat je stemming kan omslaan en dat het voor iedereen anders kan zijn. Heel veel sterkte en kracht gewenst!
Beter een half motto....
vrijdag 13 oktober 2017 om 23:04
Wat een nachtmerrie fysiogirl 
Iedereen gaat natuurlijk anders met rouw om, daar is niet een 'goede' manier voor. In mijn ervaring komt en gaat het ook. Het ene moment gaat het prima en even later gebeurt er iets waardoor je wellicht instort. Geef daar vooral de ruimte aan.
Verder alleen: heel veel sterkte!
Iedereen gaat natuurlijk anders met rouw om, daar is niet een 'goede' manier voor. In mijn ervaring komt en gaat het ook. Het ene moment gaat het prima en even later gebeurt er iets waardoor je wellicht instort. Geef daar vooral de ruimte aan.
Verder alleen: heel veel sterkte!
vrijdag 13 oktober 2017 om 23:06
Heel veel sterkte met dit enorme verlies.
Ik vind het juist heel goed dat je het gevoel hebt dat je het aankunt! Lijkt me voor jou kinderen ook belangrijk dat je dat gevoel hebt. Tegenover wie voel je je schuldig? Je man? Ik kan me niet anders voorstellen dan dat hij dat alleen maar prettig gevonden zou hebben als hij zou weten dat jij het aankan in je eentje.
Ik vind het juist heel goed dat je het gevoel hebt dat je het aankunt! Lijkt me voor jou kinderen ook belangrijk dat je dat gevoel hebt. Tegenover wie voel je je schuldig? Je man? Ik kan me niet anders voorstellen dan dat hij dat alleen maar prettig gevonden zou hebben als hij zou weten dat jij het aankan in je eentje.
vrijdag 13 oktober 2017 om 23:10
Gecondoleerd met dit verlies en een virtuele knuffel Natuurlijk voelt dit oneerlijk, vooral omdat er jonge kinderen in het spel zijn die hun vader moeten missen en jij er nu alleen voor staat. Life can be such a bitch ! Wat niet wegneemt dat je in je eigen veerkracht moet geloven om dit weer te boven te komen, zonder schuldgevoelens. Hoe oud / hoe jong was je man ?
Natuurlijk voelt dit oneerlijk, vooral omdat er jonge kinderen in het spel zijn die hun vader moeten missen en jij er nu alleen voor staat. Life can be such a bitch ! Wat niet wegneemt dat je in je eigen veerkracht moet geloven om dit weer te boven te komen, zonder schuldgevoelens. Hoe oud / hoe jong was je man ?
Zolang er wijn is, is er hoop. Nondikass !
vrijdag 13 oktober 2017 om 23:14
Misschien is het inderdaad wel een schuldgevoel richting mijn man.
Tot het einde toe wist niemand dat het zo snel zou gaan, we hebben er niet over kunnen praten. Voor mijn man was dit ook geen optie, want er was nog hoop.
Het slecht nieuws gesprek heeft hij zelf niet meer meegemaakt gelukkig en een paar uur later was het ineens zover.
Ik weet dat hij trots op me zou zijn en ik hoop ook echt dat hij dit allemaal nog kan zien.
Ook besef ik me dat er nog veel momenten gaan komen dat het helemaal niet gaat. Zo fijn dat de kinderen voor de afleiding zorgen, dat heeft veel rust
Tot het einde toe wist niemand dat het zo snel zou gaan, we hebben er niet over kunnen praten. Voor mijn man was dit ook geen optie, want er was nog hoop.
Het slecht nieuws gesprek heeft hij zelf niet meer meegemaakt gelukkig en een paar uur later was het ineens zover.
Ik weet dat hij trots op me zou zijn en ik hoop ook echt dat hij dit allemaal nog kan zien.
Ook besef ik me dat er nog veel momenten gaan komen dat het helemaal niet gaat. Zo fijn dat de kinderen voor de afleiding zorgen, dat heeft veel rust
vrijdag 13 oktober 2017 om 23:23
Jeetje 39, dat is inderdaad veel te vroeg om dit leven te laten. En misschien steken er later ook andere emoties naast verdriet de kop op zoals woede, opstandigheid, lamlendigheid, berusting, acceptatie, in deze of in een andere volgorde. Maar ooit, verlaten die emoties je weer en maken ze plaats voor fijnere emoties. Ik wens je heel veel sterkte toe !
Zolang er wijn is, is er hoop. Nondikass !
vrijdag 13 oktober 2017 om 23:24
Naar dat het zo snel is gegaan en dat jullie er niet over hebben kunnen praten. Maar ik weet zeker dat je man alleen maar blij zou zijn dat jij je zo voelt.
Het geeft mij juist heel veel rust om te weten dat mijn man het echt wel gaat redden zonder mij. Niet dat het dat leuker maakt, maar wel acceptabeler. Als je begrijpt wat ik bedoel.
Hoe oud zijn je kinderen? Hoe gaat het met hen?
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
vrijdag 13 oktober 2017 om 23:30
Gecondoleerd 
.
Natuurlijk hoef je niet 'overstuur en in paniek' te zijn. Echt niet. Je voelt je hoe jij je voelt en ervaart het zoals je het ervaart. De ene dag zal zwaarder zijn dan de volgende. Accepteer alsjeblieft dat dit is wat het is qua gevoelens en ga je niet schuldig of wat dan ook voelen omdat het volgens jou of anderen 'heurt' om je overstuur te voelen. Iedereen rouwt op haar eigen manier, op eigen tempo en ook de fases zullen anders verlopen dan bij een vrouw in dezelfde situatie. Nu ben je 'rustig en kalm' en over drie uur in 'paniek en overstuur' om een kwartiertje later weer een griezelige 'kalmte' te ervaren. Het is zoals het is. Gun jezelf die rust en accepteer dat.
Oh ja, je kinderen mogen je verdriet of welke andere emotie dan ook gewoon zien. Zij hebben ook verdriet en het kan hen ook helpen om dit te tonen als ze hun mama haar emoties zien tonen. Je hoeft niet altijd 'sterk en stoer' te zijn. Echt vreselijk als mensen dat zeggen. Je kinderen mogen ook jouw emoties zien. (Als het binnen proporties blijft natuurlijk) Want emoties zijn gewoon en horen bij het leven.
Sterke
.Natuurlijk hoef je niet 'overstuur en in paniek' te zijn. Echt niet. Je voelt je hoe jij je voelt en ervaart het zoals je het ervaart. De ene dag zal zwaarder zijn dan de volgende. Accepteer alsjeblieft dat dit is wat het is qua gevoelens en ga je niet schuldig of wat dan ook voelen omdat het volgens jou of anderen 'heurt' om je overstuur te voelen. Iedereen rouwt op haar eigen manier, op eigen tempo en ook de fases zullen anders verlopen dan bij een vrouw in dezelfde situatie. Nu ben je 'rustig en kalm' en over drie uur in 'paniek en overstuur' om een kwartiertje later weer een griezelige 'kalmte' te ervaren. Het is zoals het is. Gun jezelf die rust en accepteer dat.
Oh ja, je kinderen mogen je verdriet of welke andere emotie dan ook gewoon zien. Zij hebben ook verdriet en het kan hen ook helpen om dit te tonen als ze hun mama haar emoties zien tonen. Je hoeft niet altijd 'sterk en stoer' te zijn. Echt vreselijk als mensen dat zeggen. Je kinderen mogen ook jouw emoties zien. (Als het binnen proporties blijft natuurlijk) Want emoties zijn gewoon en horen bij het leven.
Sterke
Kia aka brandhout voor de hel, aangenaam.
vrijdag 13 oktober 2017 om 23:51
vrijdag 13 oktober 2017 om 23:54
Nog even iets dat je misschien kan helpen. Misschien pas over een tijdje. Dejongeweduwe.nl Er gaat veel op je afkomen, emotioneel, financieel, regeldingen. Je kunt er praten met vrouwen die je echt helemaal begrijpen. De een op hetzelfde punt als jij, de ander al iets verder. Ontspannen lunches. Ik had er wat aan.
Well behaved women rarely make history.
zaterdag 14 oktober 2017 om 05:28
Allereerst gecondoleerd en heel veel sterkte. Iedereen gaat anders om met rouwproces, niets om je schuldig over te voelen. De tip van zijdus lijkt me iets waar je wat aan zou kunnen hebben, de jongeweduwe.nl, denk dat mensen die in zelfde situatie zitten diegene zijn die je wellicht het beste kunnen helpen, met praktische dingen maar ook om gewoon je verhaal bij kwijt te kunnen omdat ze weten hoe het is om op zo'n jonge leeftijd je partner te verliezen.
Wens je heel veel sterkte.
Wens je heel veel sterkte.
zaterdag 14 oktober 2017 om 08:19
Dankje allemaal.
Mijn kinderen zijn 6 en 9 en gaan er ieder op hun eigen manier mee om.
Gelukkig zijn we vanaf het eerste moment dat we wisten dat mijn man deze ziekte had eerlijk en open naar ze geweest.
Ook emoties verstoppen we niet in huis, ik probeer ze juist het gevoel te geven dat dit nu heel normaal is.
Bedankt voor de tip over de site. Ik zal daar eens een kijkje nemen.
Gelukkig maak ik me absoluut geen zorgen over de praktische zaken. We hadden alles goed geregeld, dus hoef me geen zorgen te maken over bijv financiën. Ook mijn werkgever is fantastisch en geeft me alle tijd en steun.
Regelen word ik juist rustig van, dat is mijn ding.
Emoties, dat is een ander ding. Ik durf te zeggen dat ik een sterke vrouw ben. Maar deze emotie is nieuw...........
Mijn kinderen zijn 6 en 9 en gaan er ieder op hun eigen manier mee om.
Gelukkig zijn we vanaf het eerste moment dat we wisten dat mijn man deze ziekte had eerlijk en open naar ze geweest.
Ook emoties verstoppen we niet in huis, ik probeer ze juist het gevoel te geven dat dit nu heel normaal is.
Bedankt voor de tip over de site. Ik zal daar eens een kijkje nemen.
Gelukkig maak ik me absoluut geen zorgen over de praktische zaken. We hadden alles goed geregeld, dus hoef me geen zorgen te maken over bijv financiën. Ook mijn werkgever is fantastisch en geeft me alle tijd en steun.
Regelen word ik juist rustig van, dat is mijn ding.
Emoties, dat is een ander ding. Ik durf te zeggen dat ik een sterke vrouw ben. Maar deze emotie is nieuw...........
