Psyche
alle pijlers
En nu even eerlijk....
vrijdag 8 februari 2008 om 21:56
Dus ik wil geen politiek correcte antwoorden, gedachten ingegeven door Oprah Winfrey of God (al worden die vaak als eenheid gezien), geen Moeder Theresa-achtige zalvende woorden of onrealistische benaderingen.
Mijn vraagstelling luidt als volgt: zijn er mensen die absoluut nergens goed in zijn, die eigenlijk niets kunnen, mislukt zijn op sociaal gebied, a-muzikaal zijn, een voorgebakken lasagneschotel als hoogtepunt van hun kookkunst beschouwen, niet kunnen studeren en een te slap karakter hebben om naar de sportschool te gaan om de bierbuik/vetrollen weg te trainen?
Ik denk persoonlijk van wel.
En helaas schaar ik mijzelf ook onder die categorie. Maar het gaat om meningen, dus ik ben benieuwd.
Mijn vraagstelling luidt als volgt: zijn er mensen die absoluut nergens goed in zijn, die eigenlijk niets kunnen, mislukt zijn op sociaal gebied, a-muzikaal zijn, een voorgebakken lasagneschotel als hoogtepunt van hun kookkunst beschouwen, niet kunnen studeren en een te slap karakter hebben om naar de sportschool te gaan om de bierbuik/vetrollen weg te trainen?
Ik denk persoonlijk van wel.
En helaas schaar ik mijzelf ook onder die categorie. Maar het gaat om meningen, dus ik ben benieuwd.
zaterdag 9 februari 2008 om 12:32
Tangerine, bedankt voor het compliment. Maar (en da's niet klote bedoeld), het ging mij eigenlijk niet om complimentjes, maar om eigen verhalen. Of tips (niet in de vorm van diagnoses). Natuurlijk heb ik wel wat kwaliteiten, ik maak extreem makkelijk contact met anderen, voel inderdaad snel aan wat mensen willen (niet alleen de neukertjes) en ben goed in discussies. Ik pik dingen snel op, heb een fotografisch geheugen en zie er goed uit. Mij gaat het er nu om: heb ik talenten genoeg om te bereiken wat ik wil (en da's geen villa met een dikke BMW voor de deur)? En hoe zit het met andere forummers? Hoe zien zij zichzelf, hoe definieer je talent, enzovoorts. Het was oprecht bedoeld als discussie, en dan vind ik het jammer dat de aandacht zo op mij wordt gericht. Het is mijn topic, dus schrijf ik er. Maar om complimenten heb ik niet gevraagd (niet dat ik ondankbaar ben), het ging puur om het fenomeen 'talent hebben of niet, en dan?' En wat als je wel aanleg ergens voor hebt, maar dit vanwege faalangst niet durft te ontwikkelen? Wat als je denkt een talent te hebben maar dat anderen vinden dat je dat talent helemaal niet hebt? DIT soort dingen vroeg en vraag ik mij af.
zaterdag 9 februari 2008 om 12:34
Ik vraag niet naar een diagnose. En ik kan mijzelf beter beoordelen in deze, ik weet niet wat Omen haar achtergrond is, maar de mijne is een psychologische achtergrond. De diagnose is voor mij al helder, en dat is geen theatrale persoonlijkheidsstoornis. Ik vraag ook niet om complimentjes, je ziet toch dat bijvoorbeeld Traincha reageert hoe zij het ziet? Krijgt zij ook een diagnose?
zaterdag 9 februari 2008 om 12:34
Digi, je houdt me wel bezig 
Zelfs onder de douche moest ik aan je denken. Ik zag het volgende beeld voor me:
Ik zie een Kleine Digi, jaar of 12. Opgegroeid als een soort Pipi. Maar in plaats van reuzesterk is ze mooi, meer dan slim en retemuzikaal. En ze is geliefd, er wordt van haar gehouden. Maar op de één of andere manier is die liefde gekoppelt aan haar uiterlijk, haar hersens en haar muzikale talent. Het is me niet duidelijk hoe, waarom en door wie die link tussen liefde en vaardigheden is gelegd, maar ik vermoed dat het in het hoofdje van die kleine Digi is gebeurt. Op haar 12e is alles nog vanzelfsprekend en je blaakt van het zelfvertrouwen. Je bent niet bang om je talenten te 'showen'.
En dan zie ik een puber Digi. In een wereld waarin de combi mooi, intelligent en muzikaal niet meer als vanzelfsprekens iets moois is, iets om trots op te zijn, iets wat anderen in jou waarderen. Nee, het is voor anderen iets om jaloers op te zijn, bedreigend, intimiderend zelfs. En dat laten ze je voelen, je hoort er niet bij. En jij weet niet hoe je daar mee om moet gaan, je verkrampt, je weet misschien niet welk gereedschap je nodig hebt om in deze situaties te 'overleven', laat staan om ze om te draaien. Tel daar de gewone puberperikelen bij op en hup, daar ontstaat het gevoel dat je faalt, dat het aan jou ligt, dat je een mislukkeling bent.
En nu ben je zo verkrampt dat je bijna niets meer durft.
Klopt dat een beetje?
Zelfs onder de douche moest ik aan je denken. Ik zag het volgende beeld voor me:Ik zie een Kleine Digi, jaar of 12. Opgegroeid als een soort Pipi. Maar in plaats van reuzesterk is ze mooi, meer dan slim en retemuzikaal. En ze is geliefd, er wordt van haar gehouden. Maar op de één of andere manier is die liefde gekoppelt aan haar uiterlijk, haar hersens en haar muzikale talent. Het is me niet duidelijk hoe, waarom en door wie die link tussen liefde en vaardigheden is gelegd, maar ik vermoed dat het in het hoofdje van die kleine Digi is gebeurt. Op haar 12e is alles nog vanzelfsprekend en je blaakt van het zelfvertrouwen. Je bent niet bang om je talenten te 'showen'.
En dan zie ik een puber Digi. In een wereld waarin de combi mooi, intelligent en muzikaal niet meer als vanzelfsprekens iets moois is, iets om trots op te zijn, iets wat anderen in jou waarderen. Nee, het is voor anderen iets om jaloers op te zijn, bedreigend, intimiderend zelfs. En dat laten ze je voelen, je hoort er niet bij. En jij weet niet hoe je daar mee om moet gaan, je verkrampt, je weet misschien niet welk gereedschap je nodig hebt om in deze situaties te 'overleven', laat staan om ze om te draaien. Tel daar de gewone puberperikelen bij op en hup, daar ontstaat het gevoel dat je faalt, dat het aan jou ligt, dat je een mislukkeling bent.
En nu ben je zo verkrampt dat je bijna niets meer durft.
Klopt dat een beetje?
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zaterdag 9 februari 2008 om 12:34
Wat valt me dit van je tegen Digitalis, of schrok je zo erg van het stukje van Omen? En is Omen de enigste die hier een "diagnose" stelt? Kom nou, je opent dit soort topics toch aan de lopende band en ze ontaarden steeds in een "analyseer hier Digitalis topic". En het bericht van Omen mag dan ineens niet? Jij zegt in al jouw topics dat het je om de discussie gaat maar is dat echt zo?
zaterdag 9 februari 2008 om 12:38
Digitalis, ik heb mezelf al beschreven in de volgende post
En jij dient meer als voorbeeld eigenlijk, ik denk dat het voor iedereen geldt.
Iedereen heeft wel talenten, en dáár moet je je op focussen. Niet op al die dingen die je níet kan.
Hell, als ik me ga focussen op alles wat ik niet kan, dan kan ik beter mijn huis niet meer uitgaan geloof ik. Dan ben ik wel echt een totále mislukking.
En jij dient meer als voorbeeld eigenlijk, ik denk dat het voor iedereen geldt.
Iedereen heeft wel talenten, en dáár moet je je op focussen. Niet op al die dingen die je níet kan.
Hell, als ik me ga focussen op alles wat ik niet kan, dan kan ik beter mijn huis niet meer uitgaan geloof ik. Dan ben ik wel echt een totále mislukking.
zaterdag 9 februari 2008 om 12:40
Wat als je talent denkt te hebben maar anderen vinden dat je dat talent niet hebt? Talent is een eigenschap die bestaat bij de gratie van wat anderen van die eigenschap vinden. Je bent alleen getalenteerd in de ogen van een ander. Als je alleen op de wereld zou zijn, dan zou je nergens maar ook overal talent in hebben. Als een ander je niet getalenteerd vindt, dan ben je dat ook niet voor hem. Je bepaalt zelf hoeveel "ogen" je nodig hebt om jou ervan te overtuigen of je talent hebt of niet. Het ligt voornamelijk aan de manier waarop je over jezelf denkt hoeveel waardering je van buitenaf nodig hebt om je eigen talenten te kunnen zien of om in te zien dat je bepaalde talenten niet hebt.
zaterdag 9 februari 2008 om 12:44
Jas, ik heb helemaal geen topics meer geopend over psychische problemen na mijn depressieve periode. En nee, ik ben meer beledigd dan geschrokken. Ik heb zelf de DSM IV liggen en ik beweer nooit met stelligheid in andere topics dat ik zeker weet dat diegene een stoornis heeft, want via internet diagnosticeren is onmogelijk.
Laat ik er maar over ophouden, in tegenstelling tot wat jullie denken, voel ik mij absoluut niet fijn als ik, en alleen ik, in de belangstelling sta. Ik schaam me er zelfs voor om zowel positief als negatief in de belangstelling te staan. De druk is veel te groot en ik heb al zovaak aangegeven gewoon deel van een groepje te willen zijn, gelijkwaardig en dat iedereen elkaar liefheeft.
Ik word er verdrietig van dat ik me kennelijk niet goed genoeg kan uitdrukken en ik dit soort reacties krijg, of dat er mensen zijn die me echt een hak willen zetten. Zo gemeen ben ik niet, en zo stom, dom en achterlijk ook al niet.
Nogmaals: ik wil geen aandacht voor eventuele psychische problemen, alsof ik me al niet genoeg schaam voor wat er is gebeurd, maanden na dato. En ik wil het ook niet opgerakeld zien, ik wil gewoon als een van al die forummers behandeld worden. Ik stelde hier alleen een vraag die mij interessant leek en die me bezighoudt, that's all. Ik heb ook geen zin in moddergooien, of mijzelf te verdedigen. Het GAAT niet om mij.
zaterdag 9 februari 2008 om 12:47
Je krijgt ook geen diagnose. Zij beschrijft hoe je op haar over komt. En ik moet eerlijk zeggen dat je zo ook op mij over komt. Zou best kunnen dat als ik je beter zou leren kennen, dat ik mijn mening moet bijstellen hoor. Het gebeurt toch heel vaak dat er in een posting iets als wordt "Je/TO komt op mij over als...."? gezegd. Nou, in dit topic ook, en nu even eerlijk....
Als je dat heel vervelend vind, laat het dan links liggen of probeer het tot iets niet-negatiefs te maken.
zaterdag 9 februari 2008 om 12:51
ik wil mezelf best beschrijven al had ik dat al bij beetjes gedaan.
ik weet niet of ik echte talenten heb (kan niet zingen, ben geen fotomodel, dansen is leuk maar ik zal er nooit mee op tv komen) maar ik heb wel kwaliteiten. Zo heb ik een redelijk hoog iq waardoor het leren me bijvoorbeeld makkelijk af gaat en ik heb een berg doorzettingsvermorgen. Hierdoor kan ik wel mijn toekomstdroom (wat betreft werk) volbrengen. Ik ga dadelijk gewoon weer studeren en aan mijn toekomstideaal werken
ik ben sociaal vaardig iets wat me in contact met anderen en in mijn werk ten goede komt. Maar ik moet wel ook oefenen als ik eens iets minder leuks tegen iemand moet zeggen. Dat weet ik van mezelf en dus oefen ik ook (misschien dat doorzettingsvermogen)
Nee een echt talent heb ik niet maar we kunnen niet allemaal beroemd wezen toch.
ik weet niet of ik echte talenten heb (kan niet zingen, ben geen fotomodel, dansen is leuk maar ik zal er nooit mee op tv komen) maar ik heb wel kwaliteiten. Zo heb ik een redelijk hoog iq waardoor het leren me bijvoorbeeld makkelijk af gaat en ik heb een berg doorzettingsvermorgen. Hierdoor kan ik wel mijn toekomstdroom (wat betreft werk) volbrengen. Ik ga dadelijk gewoon weer studeren en aan mijn toekomstideaal werken
ik ben sociaal vaardig iets wat me in contact met anderen en in mijn werk ten goede komt. Maar ik moet wel ook oefenen als ik eens iets minder leuks tegen iemand moet zeggen. Dat weet ik van mezelf en dus oefen ik ook (misschien dat doorzettingsvermogen)
Nee een echt talent heb ik niet maar we kunnen niet allemaal beroemd wezen toch.
Je moet soms vallen om weer leren op te staan
zaterdag 9 februari 2008 om 12:51
Het gaat niet om jou Digitalis? Je begint je openingspost met criteria waaraan de berichten/meningen aan moeten voldoen.
Dan de essentie waar het je omgaat met nogal wat voorbeelden die op jou van toepassing zijn (de voorbeelden waar iemand niet goed in is) want dat hebben we van jou op het forum gelezen, dat je niet kunt studeren, koken, muziek maken en sporten (volgens jou zelf)
En dan als opmperking eraan toevoegen dat je jezelf ook onder de "mislukkelingen" schaart.
Maar het gaat niet over jou?
Dan de essentie waar het je omgaat met nogal wat voorbeelden die op jou van toepassing zijn (de voorbeelden waar iemand niet goed in is) want dat hebben we van jou op het forum gelezen, dat je niet kunt studeren, koken, muziek maken en sporten (volgens jou zelf)
En dan als opmperking eraan toevoegen dat je jezelf ook onder de "mislukkelingen" schaart.
Maar het gaat niet over jou?
zaterdag 9 februari 2008 om 12:54
Da;s enkel best moeilijk voor me, omdat ik al onzeker ben, Vlinder. Ik zet mezelf het liefst niet in de spotlights, vandaar dat het vreemd op me over komt. Natuurlijk, als je een topic opent sta je in de spotlights, maar dat was de bedoeling niet. Ik heb gewoon liever niet dat dit soort dingen gezegd worden, want het voegt niet zoveel toe en het kwetst me ook nog eens. Niet omdat ik mezelf erin herken, maar precies het tegenovergestelde.
Het doet me pijn dat mensen een negatief beeld van me hebben, terwijl ik echt probeer aardig te zijn. Ik kan daar in barre tijden gerust een potje om janken, omdat het hard aankomt. Maar ik had al gezegd dat ik een slap karakter had, dus dat was te verwachten dan.
Nou ja, ik weet niet of ik dit topic nog leuk vind. En NEE, dat is weer niet om dramatisch te doen. Het is voor niemand leuk om te horen dat hij/zij eigenlijk maar stom gevonden wordt, en ik ben al zo onzeker in sociale relaties, dan hakt dit er bijzonder hard in.
Het doet me pijn dat mensen een negatief beeld van me hebben, terwijl ik echt probeer aardig te zijn. Ik kan daar in barre tijden gerust een potje om janken, omdat het hard aankomt. Maar ik had al gezegd dat ik een slap karakter had, dus dat was te verwachten dan.
Nou ja, ik weet niet of ik dit topic nog leuk vind. En NEE, dat is weer niet om dramatisch te doen. Het is voor niemand leuk om te horen dat hij/zij eigenlijk maar stom gevonden wordt, en ik ben al zo onzeker in sociale relaties, dan hakt dit er bijzonder hard in.
zaterdag 9 februari 2008 om 12:57
Had ik dan moeten zeggen dat ik mijzelf onder de succesvolleren schaar en de rest onder mislukkelingen? Kom op, dat zou toch al helemaal geen succesvolle poging tot een discussie zijn? Maar laat maar, ik kan mezelf kennelijk niet goed duidelijk maken en ik word er verdrietig van. Ik heb geen zin om te verhalen over problemen die ik doormaak, dat heb ik al te vaak gedaan, maar het gaat eventjes helemaal niet goed, nee. Excuus als ik iedereen een verkeerd beeld heb voorgeschoteld.
zaterdag 9 februari 2008 om 12:59
Digi, niet in de verdediging gaan schieten. Dan gaat dit topic echt alle kanten op en dat is zonde want wat blijkt nu, pratend over dit onderwerp; er zijn veel mensen die zichzelf niet geweldig vinden of uit vinden blinken in iets bijzonders, je bent niet de enige die daar last van heeft en het zijn mensen waarvan ik dat bijvoorbeeld niet verwacht. Die posten op dit forum alsof ze precies weten hoe de wereld in elkaar zit en zijn stellig in wat ze zeggen. Jij bent daar ook een voorbeeld van, hoewel jij ook je onzekerheden laat zien. Dat is een interessant gegeven.
Omen geeft aan jou theatraal te vinden en dat is niet helemaal onterecht toch? Je bent ook theatraal in je forumgedrag, daar is niks mis mee. Ik ben ook theatraal, op een andere manier maar ik ben het. Ik herken best het een en ander in jou, in hoe je denkt en wat je voelt. Nogmaals, anders dan jij, want ik ben jou niet. Jij schrijft gewoon wat je voelt van binnen, wat dat dan ook is. Dat zou ik niet eens durven weet je dat? Jij doet dat wel en dat roept reacties op, positieve en minder positieve.
Doe er mee wat je wil maar probeer in te zien dat mensen mogen reageren zoals ze willen op een forum en dat dat hard aan kan komen maar dat zo'n reactie wel inherent is aan het onderwerp wat je ter sprake brengt in combinatie met de persoonlijkheid die je tentoon spreidt.
Omen geeft aan jou theatraal te vinden en dat is niet helemaal onterecht toch? Je bent ook theatraal in je forumgedrag, daar is niks mis mee. Ik ben ook theatraal, op een andere manier maar ik ben het. Ik herken best het een en ander in jou, in hoe je denkt en wat je voelt. Nogmaals, anders dan jij, want ik ben jou niet. Jij schrijft gewoon wat je voelt van binnen, wat dat dan ook is. Dat zou ik niet eens durven weet je dat? Jij doet dat wel en dat roept reacties op, positieve en minder positieve.
Doe er mee wat je wil maar probeer in te zien dat mensen mogen reageren zoals ze willen op een forum en dat dat hard aan kan komen maar dat zo'n reactie wel inherent is aan het onderwerp wat je ter sprake brengt in combinatie met de persoonlijkheid die je tentoon spreidt.
zaterdag 9 februari 2008 om 13:05
Gut, ik ben ook een emobitch, een dramaqueen, een theatrale muts
En iedereen mag daar mooi mee leven.
Digi, ga niet weg, er zijn genoeg mensen die dingen posten die níet alleen over jou gaan. En t is een goede oefening voor je om te leren je mond te houden ipv op de kast te springen
Want juist als je op de kast springt en persoonlijk reageert, komen er wéér reacties op af die om jóu gaan. en dat wil je nu juist niet.
En iedereen mag daar mooi mee leven.
Digi, ga niet weg, er zijn genoeg mensen die dingen posten die níet alleen over jou gaan. En t is een goede oefening voor je om te leren je mond te houden ipv op de kast te springen
Want juist als je op de kast springt en persoonlijk reageert, komen er wéér reacties op af die om jóu gaan. en dat wil je nu juist niet.
zaterdag 9 februari 2008 om 13:06
Digitalis, het is niet zo dat je niet aardig of stom gevonden wordt, dat is niet gezegd, dat is je eigen beeld. Het is wel zo dat een aantal mensen hier vindt dat je emotioneel onvolwassen bent. Emotionele onvolwassenheid, een hoog IQ en een mooi uiterlijk resulteert vaak in het beeld dat Omen schetste.
Dit topic gaat wel degelijk over jou. Een van je laatste zinnen in je OP leidt daar namelijk toe. "Helaas schaar ik mezelf ook onder die categorie". Die zin barst van het zelfmedelijden en is een schreeuw om waardering. Het is prima om gewaardeerd te willen worden en om af en toe eens zelfmedelijden te hebben. Verder roep je in het hele topic dat je eigenlijk geweldig bent maar dat niemand het kan waarderen, en dat het ook niet de bedoeling is dat mensen wel waardering laten blijken. Iedereen kan jouw positieve punten waarderen alleen jij hebt je waarderingsreceptor zeg maar nog niet goed ontwikkeld. Het maakt dus niet uit wat we zeggen, het landt niet bij je.
Kan me voorstellen dat je dit topic niet leuk meer vindt. Er wordt je namelijk aangeraden om iets aan je eigen ik te gaan doen, om je EQ te verzorgen. En dat kost moeite. Moeite die je niet hoeft te doen zolang je je achter je eigen verzinsels verschuilt. Niemand houdt je tegen om iets van je leven te maken, alleen jijzelf.
Dit topic gaat wel degelijk over jou. Een van je laatste zinnen in je OP leidt daar namelijk toe. "Helaas schaar ik mezelf ook onder die categorie". Die zin barst van het zelfmedelijden en is een schreeuw om waardering. Het is prima om gewaardeerd te willen worden en om af en toe eens zelfmedelijden te hebben. Verder roep je in het hele topic dat je eigenlijk geweldig bent maar dat niemand het kan waarderen, en dat het ook niet de bedoeling is dat mensen wel waardering laten blijken. Iedereen kan jouw positieve punten waarderen alleen jij hebt je waarderingsreceptor zeg maar nog niet goed ontwikkeld. Het maakt dus niet uit wat we zeggen, het landt niet bij je.
Kan me voorstellen dat je dit topic niet leuk meer vindt. Er wordt je namelijk aangeraden om iets aan je eigen ik te gaan doen, om je EQ te verzorgen. En dat kost moeite. Moeite die je niet hoeft te doen zolang je je achter je eigen verzinsels verschuilt. Niemand houdt je tegen om iets van je leven te maken, alleen jijzelf.
zaterdag 9 februari 2008 om 13:23
Digitalis, je zegt zelf al emotioneel niet sterk in je schoenen te staan. Ja, daar heb je gelijk in. Hier op het forum staat iedereen er klaar voor om je te helpen met groeien. Net als jij er klaar voor staat om anderen hier op het forum met de dingen te helpen waar zij nog niet goed in zijn.
Je bent een intelligente mooie meid, dikke kans dat je het best wel in je mars hebt om emotioneel sterker te worden. (In ieder geval een grotere kans dan een lelijke dombo met een hoog EQ heeft om intelligent en knap te worden).
Je zwakheden toegeven én proberen te groeien is de beste houding om echt gewaardeerd te worden. En de beste houding om jezelf te waarderen en die van anderen echt te voelen.
Ook de mensen met kritiek hebben niets tegen jou als mens. Mensen met kritiek proberen je (soms op een onhandige manier) in te laten zien hoe je volgens hen gelukkiger kan worden dan je bent. Je hoeft niet met ze mee te gaan, pik eruit wat je kunt gebruiken en laat de rest links liggen.
Je bent een intelligente mooie meid, dikke kans dat je het best wel in je mars hebt om emotioneel sterker te worden. (In ieder geval een grotere kans dan een lelijke dombo met een hoog EQ heeft om intelligent en knap te worden).
Je zwakheden toegeven én proberen te groeien is de beste houding om echt gewaardeerd te worden. En de beste houding om jezelf te waarderen en die van anderen echt te voelen.
Ook de mensen met kritiek hebben niets tegen jou als mens. Mensen met kritiek proberen je (soms op een onhandige manier) in te laten zien hoe je volgens hen gelukkiger kan worden dan je bent. Je hoeft niet met ze mee te gaan, pik eruit wat je kunt gebruiken en laat de rest links liggen.
zaterdag 9 februari 2008 om 13:30
Digitalis,
ik zie dat dit topic nogal alle kanten op schiet, maar ik ga, na alles vluchtig gelezen te hebben, maar gewoon reageren, in de hoop dat je nog wel meeleest. Ik vind het namelijk een interessant onderwerp.
Ik herken er ook wel wat in. Ik zou niet direct zeggen dat ik enorm onzeker ben, of dat ik mezelf een mislukkeling voel. Eigenlijk ben ik wel gezegend met een aardige dosis zelfvertrouwen. Word zelfs regelmatig arrogant genoemd. En toch...
Ook ik was zo'n type als jij beschreef: Op school leken alle mogelijkheden voor me open te liggen, van alle kanten hoorde ik dat ik alles zou kunnen dat ik maar wilde.
Dat is best leuk natuurlijk. Maar op de één of andere manier heb ik daar een nogal storende vorm van perfectionisme aan overgehouden. Een vrij extreme vorm zelfs. Ik ben streng voor mezelf. Heel streng. En als ik iets doe, dan moet het ook perfect. Of het nou gaat om simpele huishoudelijke dingen, of om dingen waarbij ik mijn hersens stevig moet laten kraken, of het nou gaat om het opvoeden van mijn kinderen of gewoonweg om mijn omgang met mijn medemens. Het moet perfect.
Dat lukt nooit natuurlijk. Niet echt. Als je goed genoeg zoekt is er altijd wel een klein minpuntje te verzinnen. Zeker als je probeert tien ballen hoog te houden, wil de lijn wel eens minder vloeiend zijn, als je al niet eens wat laat stuiteren. En het gevoel dat ik dan kan hebben is inderdaad: het gevoel van falen. Van niet goed genoeg zijn. Achterlijk natuurlijk, want nog steeds gaan veel dingen bovengemiddeld goed. Dat weet ik ook best. Maar op de momenten dat ik zo het gevoel heb te falen wanneer er iets nét minder dan perfect gaat, dan verlies ik dat relativerende puntje wel eens uit het oog.
Vroegah was dat rampzalig. Het heeft er bij mij in geresulteerd dat ik bijna tien jaar amper de deur uit ben geweest. Daar werden allerlei leuke theorietjes op losgelaten, maar eigenlijk was het heel simpel: Wanneer ik maar iets wilde ondernemen werd ik zó bang, voelde ik de druk zó sterk, dat ik wel over mijn nek kon gaan van beroerdheid. Dus deed ik maar niets. Kan je ook niet falen.
Niet de leukste tijd was dat, kan ik je vertellen. Maar gelukkig is dat achter de rug. En hoe dat nou precies komt?
Ik denk dat ik heb geleerd mezelf wat meer te accepteren. Ik heb geleerd dat bijna perfect ook goed genoeg kan zijn. Dat ik kan doen wat ik kan doen, en dat het dan maar goed moet zijn. Wil nog niet altijd even goed lukken, hoor, maar het gaat steeds beter.
In mijn contacten met anderen speelt het ook nog wel. Ik merk dat ik het lastig vind contacten te onderhouden. Heb, net als jij, vaak het idee dat mensen er niet echt behoefte aan hebben met mij in contact te blijven. Maar steeds meer realiseer ik me dat ook dat bij mij ligt. Ik geloof dat iemand hier dat ook al heel pakkend beschreef: Als je jezelf zulke standaarden oplegt, en alles perfect voor elkaar lijkt te hebben, kom je misschien ook niet over als iemand die zit te wachten op die ander. En dat zal niet echt aanmoedigend werken in een vriendschap. Dat is een leerpuntje voor mij: Meer mijn kwetsbare kanten laten zien, mens durven zijn.
Het posten van dit ellenlange bericht is al een beginnetje ;]
Nou ja, ik wilde dit gewoon even delen. En zeggen dat, ook al is het dan misschien politiek correct, en al komt het dan misschien schijnbaar linea recta bij Oprah vandaan, ik absoluut van mening ben dat gelukkig zijn, een succes zijn, een keuze is, die elk mens kan maken. Het zit allemaal in je. Je hoeft het alleen maar naar buiten te (durven) laten komen.
ik zie dat dit topic nogal alle kanten op schiet, maar ik ga, na alles vluchtig gelezen te hebben, maar gewoon reageren, in de hoop dat je nog wel meeleest. Ik vind het namelijk een interessant onderwerp.
Ik herken er ook wel wat in. Ik zou niet direct zeggen dat ik enorm onzeker ben, of dat ik mezelf een mislukkeling voel. Eigenlijk ben ik wel gezegend met een aardige dosis zelfvertrouwen. Word zelfs regelmatig arrogant genoemd. En toch...
Ook ik was zo'n type als jij beschreef: Op school leken alle mogelijkheden voor me open te liggen, van alle kanten hoorde ik dat ik alles zou kunnen dat ik maar wilde.
Dat is best leuk natuurlijk. Maar op de één of andere manier heb ik daar een nogal storende vorm van perfectionisme aan overgehouden. Een vrij extreme vorm zelfs. Ik ben streng voor mezelf. Heel streng. En als ik iets doe, dan moet het ook perfect. Of het nou gaat om simpele huishoudelijke dingen, of om dingen waarbij ik mijn hersens stevig moet laten kraken, of het nou gaat om het opvoeden van mijn kinderen of gewoonweg om mijn omgang met mijn medemens. Het moet perfect.
Dat lukt nooit natuurlijk. Niet echt. Als je goed genoeg zoekt is er altijd wel een klein minpuntje te verzinnen. Zeker als je probeert tien ballen hoog te houden, wil de lijn wel eens minder vloeiend zijn, als je al niet eens wat laat stuiteren. En het gevoel dat ik dan kan hebben is inderdaad: het gevoel van falen. Van niet goed genoeg zijn. Achterlijk natuurlijk, want nog steeds gaan veel dingen bovengemiddeld goed. Dat weet ik ook best. Maar op de momenten dat ik zo het gevoel heb te falen wanneer er iets nét minder dan perfect gaat, dan verlies ik dat relativerende puntje wel eens uit het oog.
Vroegah was dat rampzalig. Het heeft er bij mij in geresulteerd dat ik bijna tien jaar amper de deur uit ben geweest. Daar werden allerlei leuke theorietjes op losgelaten, maar eigenlijk was het heel simpel: Wanneer ik maar iets wilde ondernemen werd ik zó bang, voelde ik de druk zó sterk, dat ik wel over mijn nek kon gaan van beroerdheid. Dus deed ik maar niets. Kan je ook niet falen.
Niet de leukste tijd was dat, kan ik je vertellen. Maar gelukkig is dat achter de rug. En hoe dat nou precies komt?
Ik denk dat ik heb geleerd mezelf wat meer te accepteren. Ik heb geleerd dat bijna perfect ook goed genoeg kan zijn. Dat ik kan doen wat ik kan doen, en dat het dan maar goed moet zijn. Wil nog niet altijd even goed lukken, hoor, maar het gaat steeds beter.
In mijn contacten met anderen speelt het ook nog wel. Ik merk dat ik het lastig vind contacten te onderhouden. Heb, net als jij, vaak het idee dat mensen er niet echt behoefte aan hebben met mij in contact te blijven. Maar steeds meer realiseer ik me dat ook dat bij mij ligt. Ik geloof dat iemand hier dat ook al heel pakkend beschreef: Als je jezelf zulke standaarden oplegt, en alles perfect voor elkaar lijkt te hebben, kom je misschien ook niet over als iemand die zit te wachten op die ander. En dat zal niet echt aanmoedigend werken in een vriendschap. Dat is een leerpuntje voor mij: Meer mijn kwetsbare kanten laten zien, mens durven zijn.
Het posten van dit ellenlange bericht is al een beginnetje ;]
Nou ja, ik wilde dit gewoon even delen. En zeggen dat, ook al is het dan misschien politiek correct, en al komt het dan misschien schijnbaar linea recta bij Oprah vandaan, ik absoluut van mening ben dat gelukkig zijn, een succes zijn, een keuze is, die elk mens kan maken. Het zit allemaal in je. Je hoeft het alleen maar naar buiten te (durven) laten komen.
zaterdag 9 februari 2008 om 13:42
Ok ok, ik begrijp het. Ik viel gewoon over de diagnose. En ik vind mezelf niet geweldig, helaas. Het is in ieder geval geen bewuste schreeuw om aandacht. Ik vind het interessant en misschien ook bemoedigend als er meer mensen zijn die het zo zien, dat ze geen noemenswaardige talenten bezitten. En daar was het me ook om te doen. Ik geef mijn gevoelens nooit bloot eigenlijk, hier durf ik het meer maar ook niet al te veel meer. En ja, mijn EQ is iets waar ik wellicht aan moet werken, al heb ik volgens zo'n stom testje wel een normaal EQ. Maar ik heb ook een minderwaardigheidscomplex, zeker weten. Toch hoef ik geen bevestiging van mijn kunnen of onkunde, want dat brengt me niet verder. En ik zou willen dat het niet enkel om mij ging, eerlijk waar. Maar ik ben tegelijkertijd ook benieuwd hoe mensen met zulke dingen omgaan, met minderwaardigheidscomplexen, met succes, hoe dat te bereiken, hoe jezelf te waarderen. Ik heb een extreem moeilijke periode doorgemaakt en daar ben je niet zomaar vanaf. Ik bewonder veel mensen hier, en ik zou mijzelf ook graag bewonderen. Maar zoals ik mezelf nu zie, is: ik kan goed m'n benen spreiden voor jan en alleman en snel doorgronden, maar dat zijn wat mij betreft absoluut geen talenten. Mooi zijn ook niet, dat is gewoon aangeboren. Net als mijn IQ, ook niet zelf bereikt. Ik zou erg graag trots zijn op iets wat ik helemaal zelf heb gedaan. Ik wil niet altijd aankloppen bij mensen voor hulp, ik wil geen halve autist zijn, ik wil geen borderliner zijn, ik wil iemand zijn die haar dromen verwezenlijkt. Natuurlijk zou ik bijvoorbeeld heel goed willen kunnen zingen, maar da's geen droom van me. Ik zou mijn muzikaal talent willen benutten, maar hoef geen beroepspianiste te zijn. Wel wil ik mijn studie filosofie afronden, wil ik goede scripties schrijven en wil ik echt schrijven in bladen. Hoeft zelfs niet eens voor geld te zijn initieel. Maar mijn angst is, is het feit dat het misschien niet haalbaar is, dat ik niet goed genoeg ben, behalve voor de schoolkrant dan. De digiwebstrijd heeft er enorm ingehakt bij mij, watje als ik ben. Ik zou graag een fijne relatie willen hebben, maar ik ben bang om mijzelf open te stellen en als ik dat doe, keihard afgewezen te worden. Zoals Mastermind eens tegen me zei: gewogen en te licht bevonden. Daar liggen mijn angsten. Ik ben 24, en dat vind ik te oud om nog zo puberaal onzeker te zijn. Zoals ik eerder zei, ik heb talloze jobs uitgevoerd. Van toeristisch medewerkster tot serveerster, van verkoopster tot callcentermedewerkster, van supermarktmedewerker tot administratief medewerkster, en overal faalde ik. Behalve dan bij de boekenwinkel, maar daar werkte ik al langer en pas na een jaar voelde ik me een beetje op mijn gemak. En toch, als ik iets moest inrichten in de winkel, wat ik toevallig dan wel kan omdat ik wel creatief ben, vroeg ik wel duizend keer of het wel goed was. En of ik dit en dat moest kopieeren. En dat kan ik nog niet loslaten, want studeren voor examens en het schrijven van papers stel ik altijd zolang uit tot er afstel van komt, of een onmogelijk kort tijdsbestek om het nog af re krijgen. Dat het me dan soms wel lukt, is meer geluk dan wijsheid, en ik heb een fotografisch geheugen (ook al niet zelf bereikt) en daar heb ik dan mazzel mee. Assertief ben ik enkel in persoonlijke situaties, niet in werksituaties. Hele theorieen heb ik in mijn hoofd, maar uitvoeren durf ik ze niet. En daar moet ik aan werken, maar hoe? En ik verwachtte dat ik hier met zoveel forummers niet de enige zou zijn, vandaar dit topic. Ergens wil ik dit ook niet schrijven, want het gaat weeeer over mij. En dan vooral over mijn tekortkomingen. Aandacht wil ik wel, maar dan wel voor positieve zaken. Ik zou zo graag willen schrijven: ik ben aangenomen bij magazine X om te schrijven, of iets dergelijks. En dan is een staande ovatie leuk, of gewoon een gemeend 'goed zo!'. Maar dit, dit soort dingen, daar hoef ik niets voor. Want er valt niets leuks te zeggen over iemand die enkel een goede hoer is.
zaterdag 9 februari 2008 om 13:48
Ok, ik zal proberen op de openingspost te reageren.
Maar misschien ben ik wel veels te politiek correct voor dit topic, hahaha, dus je bent gewaarschuwd
ik vind mezelf ook zeer middelmatig en dat vind ik heerlijk. Ik hou van een hoop dingetjes, maar gepassioneerd? (Misschien over 1 ding, waar ik onderzoek naar doe, maar ik heb ook dagen dat dat me wat minder interesseerd).
Maar echte uitschieters in mijn leven heb ik niet zo. Hou van een potje koken, maar ben echt niet de beste kok, zie er niet vervelend uit denk ik, maar voldoe absoluut niet aan schoonhieds ideaal (grote neus, dikke bips en vetrolletjes). Ga graag naar leuke films, maar ben geen kenner, hou van mooie natuur, maar ben absoluut geen 'outdoor' typetje. Nou ja, en zo kan ik wel even doorgaan. Als ik dat zo allemaal na ga ben ik zeer middelmatig.
Ik vind alles wel gauw best. Een tijd lang vond ik dat vervelend aan mezelf en mezelf niet bijzonder genoeg. Nu koester ik dat, ik kan heel veel dingen snel leuk vinden, me in veel verschillende situaties goed vermaken en van kleine dingen genieten. Ach, en dan ben ik maar niet zo bijzonder, ik geniet wel van alles wat me overkomt. (Bijvoorbeeld, als ik een lekker gebakje koop, maak ik me niet zo druk om de calorieen er in, of dat het wel een 'hip' genoeg gebakje is, doodnormale bananensoes ofzo etc. Op dat moment ben ik gewoon blij met een lekker gebakje). Ach, ik ben gewoon een simpele ziel
Ik vind dat ook absoluut geen probleem meer en ik hou van mezelf in alle opzichten. Juist ook wanneer ik mezelf eigenlijk niet zo leuk vind. Dus wanneer ik en slechte vriendin ben geweest (volgens mijn eigen standaard). Of jaloers ben geweest (en erger nog, mezelf daarna heb gedragen....). Juist dan probeer ik lief voor mezelf te zijn. Dat is misschien wel een van de moeilijkste dingen in mijn leven die ik heb geleerd te doen. Ik ben gewoon een stuk realistischer geworden naar mezelf en de wereld om me heen. Ik doe gewoon mijn best, net als iedereen en in plaats van mezelf te hard te 'straffen' als ik weer iets 'fout' heb gedaan heb ik nu empathie en compassie met mezelf. En dat maakt het leven een stuk leuker.
Ik heb niet alle postingen gelezen, sorry, maar ik lees een krampachtigheid in veel van je postingen. Ten eerste mag iets al niet te politiek correct zijn, Waarom niet? Waarom ben je bang om politiek correct te doen of over te komen? Daarna komen er nog een hoop postingen waar je het forum er maar van probeert te overtuigen dat je geen medelijden wil, en dat je niet kinderachtig bent en weet ik veel. Waarom moet het allemaal zo moeilijk? Misschien zit je wel op een moment n je leven dat je wel behoefte hebt aan medelijden. Tja, misschien is dat niet zo fraai, maar het gebeurt ons allemaal hoor.
Als je je al zo bang maakt om al deze dingen, dan kan ik me voorstellen dat je geen tijd hebt om lekker van het leven te genieten.
Maar misschien ben ik wel veels te politiek correct voor dit topic, hahaha, dus je bent gewaarschuwd
ik vind mezelf ook zeer middelmatig en dat vind ik heerlijk. Ik hou van een hoop dingetjes, maar gepassioneerd? (Misschien over 1 ding, waar ik onderzoek naar doe, maar ik heb ook dagen dat dat me wat minder interesseerd).
Maar echte uitschieters in mijn leven heb ik niet zo. Hou van een potje koken, maar ben echt niet de beste kok, zie er niet vervelend uit denk ik, maar voldoe absoluut niet aan schoonhieds ideaal (grote neus, dikke bips en vetrolletjes). Ga graag naar leuke films, maar ben geen kenner, hou van mooie natuur, maar ben absoluut geen 'outdoor' typetje. Nou ja, en zo kan ik wel even doorgaan. Als ik dat zo allemaal na ga ben ik zeer middelmatig.
Ik vind alles wel gauw best. Een tijd lang vond ik dat vervelend aan mezelf en mezelf niet bijzonder genoeg. Nu koester ik dat, ik kan heel veel dingen snel leuk vinden, me in veel verschillende situaties goed vermaken en van kleine dingen genieten. Ach, en dan ben ik maar niet zo bijzonder, ik geniet wel van alles wat me overkomt. (Bijvoorbeeld, als ik een lekker gebakje koop, maak ik me niet zo druk om de calorieen er in, of dat het wel een 'hip' genoeg gebakje is, doodnormale bananensoes ofzo etc. Op dat moment ben ik gewoon blij met een lekker gebakje). Ach, ik ben gewoon een simpele ziel
Ik vind dat ook absoluut geen probleem meer en ik hou van mezelf in alle opzichten. Juist ook wanneer ik mezelf eigenlijk niet zo leuk vind. Dus wanneer ik en slechte vriendin ben geweest (volgens mijn eigen standaard). Of jaloers ben geweest (en erger nog, mezelf daarna heb gedragen....). Juist dan probeer ik lief voor mezelf te zijn. Dat is misschien wel een van de moeilijkste dingen in mijn leven die ik heb geleerd te doen. Ik ben gewoon een stuk realistischer geworden naar mezelf en de wereld om me heen. Ik doe gewoon mijn best, net als iedereen en in plaats van mezelf te hard te 'straffen' als ik weer iets 'fout' heb gedaan heb ik nu empathie en compassie met mezelf. En dat maakt het leven een stuk leuker.
Ik heb niet alle postingen gelezen, sorry, maar ik lees een krampachtigheid in veel van je postingen. Ten eerste mag iets al niet te politiek correct zijn, Waarom niet? Waarom ben je bang om politiek correct te doen of over te komen? Daarna komen er nog een hoop postingen waar je het forum er maar van probeert te overtuigen dat je geen medelijden wil, en dat je niet kinderachtig bent en weet ik veel. Waarom moet het allemaal zo moeilijk? Misschien zit je wel op een moment n je leven dat je wel behoefte hebt aan medelijden. Tja, misschien is dat niet zo fraai, maar het gebeurt ons allemaal hoor.
Als je je al zo bang maakt om al deze dingen, dan kan ik me voorstellen dat je geen tijd hebt om lekker van het leven te genieten.
zaterdag 9 februari 2008 om 13:51
Dat herken ik op mijn beurt dan ook weer. Mijn toekomst zou groots zijn, want ik was een briljant leerlinge, creatief, had veel vriendinnetjes en zou het helemaal gaan maken. Schrijfster zou ik worden, dat zei iedereen al, want ik was zo extreem taalvaardig. Mooi kind, dat ook. Veel intelligenter dan mijn klasgenootjes, en een durfal. Pianospelen? Beste van de muziekschool. Maar ja, dan ga je naar de grotemensenwereld en hoppa, onzeker tot en met.
Ik geef niemand anders de schuld but myself. Het is mijn falen, mijn houding en mijn afwijking. Ik heb wel naar de boze buitenwereld gewezen met mijn vingertje, maar dat was vluchtgedrag, want de gedachte dat het aan mij lag...ondragelijk. Maar ik moet zeggen dat ik het nu ook ondragelijk vind dat alles aan mijzelf ligt. Ik ben niet mans genoeg om echt kordaat op te treden, het alleen kunnen. En daar schaam ik me, want ook ik ben een perfectionist, erg voor. Ik durf niet eens naar een assertiviteitscursus! Da's wel het toppunt
Ik durfde wel mijzelf te laten opnemen in een kliniek, maar dat is nauwelijks bewonderingswaardig te noemen. Ik durfde ook een einde aan mijn leven te maken, nou, dat is je reinste zwakte. Ik oordeel hard, erg hard over mijzelf. En toch, als een ander het doet over mij, word ik opstandig. Maar ook dankbaar, ergens. Een berg beklimmen met een conditie van een dode bever, dat kon ik. Dat is tastbaar. Maar wat binnenin zit, dat veranderen, dat is moeilijker dan alles wat ik me kan voorstellen. Toch moet het. En daar heb je het meteen: het MOET. Dan kruip ik weer jankend in een hoekje. Vandaar de term 'loser' voor mijzelf. Ik heb in principe geen leven. Ik schaam me ervoor, ik zit meer te forummen om nog contact te hebben met mensen, dan dat ik naarbuiten ga. En ik word nu echt misselijk van mijn eigen posting.
zaterdag 9 februari 2008 om 13:54
Ik bewonder jou ook Boompje, en je weet waarom. Jij hebt lef, en niet zo'n beetje ook.
Ik hoef ook geen uitblinker te zijn hoor, ik wil gewoon mijn passies uitvoeren. Ik blink sowieso op 1 gebied uit, en dat is mijn IQ. Al zegt dat voor mij niets en zit het me in principe in de weg. Ik hecht ook steeds meer belang aan EQ. Ik vind mijzelf namelijk niet slim, want slimme mensen zijn gelukkig met zichzelf en met hun leven. Dus exit IQ.
