Psyche
alle pijlers
Er was ooit eens een leuke meid....
zaterdag 27 maart 2010 om 17:10
zoals de titel het zegt, ik was ooit eens een leuke meid... maar daar is niets meer van over... waarom ? ik weet het niet. ik weet niet wat er met me aan de hand is.. in zoverre, ik weet wel dat ik nare dingen heb meegemaakt, maar probeer me er toch doorheen te slaan. Sinds 3 weken kan ik het niet meer. ik voel me erg depressief en zie het niet meer zitten..
ik zit heel veel binnen, heb last gekregen van alopecia en word langzaamaan kaal, terwijl ik ontzettend mooi haar heb... ik heb het gevoel dat die kaalheid een ander mens van me maakt. Ik raak geisoleerd, wil geen leuke kleren meer dragen, draag geen make-up meer, ik ben me aan het voorbereiden op de dag dat mijn hoofd helemaal kaal gaat worden. Ik scheer het er namelijk over n tijd helemaal af.
Ik wil me er niet druk over maken, maar ik ben altijd, heel mijn leven een meisje-meisje geweest, een soort poppetje, ik was (als ik hetzelf mag zeggen) een lekker wijf. Al vanaf kleins af aan krijg ik van iedereen, mannen en vrouwen complimenten. Maar straks loop ik als een soort nazi met een kaal geschoren kop !
S'ochtends wil ik mijn bed niet meer uitkomen, wil niet naar mijn werk, heb het daar zo niet naar mijn zin. Ik woon in een stad waar ik geen vrienden heb (ben verhuist namelijk voor mijn vriend) Maar hij is weinig thuis ivm werk. Ik zit dus na 17:00 uur gewoon thuis, dag in dag uit..
was ooit een sportieve meid..trainde 3x in de week, deed aan hardlopen 2x in de week.. voelde me er intens gelukkig bij...
nu ? Nu ben ik een zielig hoopje dat niet van de bank af kan komen.... ik wil wel.... maar ik kan het niet. Elke dag, echt elke dag heb ik de voornemen om te gaan sporten... maar er mist een of ander draadje die het niet voor mekaar kan krijgen.
Wat moet ik nu ? Naar de huisarts ?? Wat krijg ik dan ? Antidepressiva ? Burnout ? wat heb ik toch ? Moet ik in therapie ?
Ik ben zo geen leuke meid meer, er kan geen glimlach vanaf, loop als een zombie rond in sportkleren heel de dag en douche als ik er aan denk en eet als ik erachter kom dat ik nog heel de dag niets heb gegeten.
Ik ben een tijd geleden mijn moeder verloren, dat heeft ook zo zijn sporen achtergelaten... sinds haar overlijden heeft de zon niet meer geschenen voor mij...
Maar ik wil zo graag de oude worden, die leuke energieke meid, die er altijd zo goed uit zag, vrolijk, sportief en gezellig was.
Dat wil ik dan weer... maar dan denk ik weer aan die geschoren kop.... hoe raar mensen me zullen aankijken... mannen zullen niet meer naar me omkijken en fluiten.....
Ik wou dat uiterlijk niet belangrijk was.. maar ik leef al zo lang op deze manier.... kan nu net niet gaan doen alsof het mij niets doet.
Ik weet niet waar ik heen moet ? Wie kan mij helpen ? Wie helpt mij uit deze diepe dal ???
ik zit heel veel binnen, heb last gekregen van alopecia en word langzaamaan kaal, terwijl ik ontzettend mooi haar heb... ik heb het gevoel dat die kaalheid een ander mens van me maakt. Ik raak geisoleerd, wil geen leuke kleren meer dragen, draag geen make-up meer, ik ben me aan het voorbereiden op de dag dat mijn hoofd helemaal kaal gaat worden. Ik scheer het er namelijk over n tijd helemaal af.
Ik wil me er niet druk over maken, maar ik ben altijd, heel mijn leven een meisje-meisje geweest, een soort poppetje, ik was (als ik hetzelf mag zeggen) een lekker wijf. Al vanaf kleins af aan krijg ik van iedereen, mannen en vrouwen complimenten. Maar straks loop ik als een soort nazi met een kaal geschoren kop !
S'ochtends wil ik mijn bed niet meer uitkomen, wil niet naar mijn werk, heb het daar zo niet naar mijn zin. Ik woon in een stad waar ik geen vrienden heb (ben verhuist namelijk voor mijn vriend) Maar hij is weinig thuis ivm werk. Ik zit dus na 17:00 uur gewoon thuis, dag in dag uit..
was ooit een sportieve meid..trainde 3x in de week, deed aan hardlopen 2x in de week.. voelde me er intens gelukkig bij...
nu ? Nu ben ik een zielig hoopje dat niet van de bank af kan komen.... ik wil wel.... maar ik kan het niet. Elke dag, echt elke dag heb ik de voornemen om te gaan sporten... maar er mist een of ander draadje die het niet voor mekaar kan krijgen.
Wat moet ik nu ? Naar de huisarts ?? Wat krijg ik dan ? Antidepressiva ? Burnout ? wat heb ik toch ? Moet ik in therapie ?
Ik ben zo geen leuke meid meer, er kan geen glimlach vanaf, loop als een zombie rond in sportkleren heel de dag en douche als ik er aan denk en eet als ik erachter kom dat ik nog heel de dag niets heb gegeten.
Ik ben een tijd geleden mijn moeder verloren, dat heeft ook zo zijn sporen achtergelaten... sinds haar overlijden heeft de zon niet meer geschenen voor mij...
Maar ik wil zo graag de oude worden, die leuke energieke meid, die er altijd zo goed uit zag, vrolijk, sportief en gezellig was.
Dat wil ik dan weer... maar dan denk ik weer aan die geschoren kop.... hoe raar mensen me zullen aankijken... mannen zullen niet meer naar me omkijken en fluiten.....
Ik wou dat uiterlijk niet belangrijk was.. maar ik leef al zo lang op deze manier.... kan nu net niet gaan doen alsof het mij niets doet.
Ik weet niet waar ik heen moet ? Wie kan mij helpen ? Wie helpt mij uit deze diepe dal ???
zaterdag 27 maart 2010 om 17:21
Toch maar hulp zoeken, een alopecia forum of landelijke vereniging oid v lotgenotencontact, en/of voor rouwverwerking ivm het verlies van je moeder.
Stukje bij beetje je sores aanpakken, want dat het vanzelf overgaat, tja dat weet je natuurlijk nooit, net zo min of je binnen X tijd weer helemaal de oude bent, maar het heft in handen nemen, aktief bezig zijn met er wat aan te doen, dat geeft ook al goeie moed, zo van 'ik laat me niet klein krijgen'.
Niet in het verleden blijven met je gedachten, das n lastige als je die neiging hebt, maar wel n belangrijke want hoe het was komt niet meer exact zo terug, je komt ook moeilijker vooruit als je denkt aan wat niet meer is.
Hoop dat je een fijne huisarts hebt, zou dr zeker eens langsgaan om het allemaal te bespreken (kzou n dubbel consult aanvragen als dat kan ivm tijd) want het is zonde om je zo terug te trekken en hoe langer het duurt hoe hoger de drempel om weer vol in het leven te gaan staan (nou ja das mijn ervaring iig)
Stukje bij beetje je sores aanpakken, want dat het vanzelf overgaat, tja dat weet je natuurlijk nooit, net zo min of je binnen X tijd weer helemaal de oude bent, maar het heft in handen nemen, aktief bezig zijn met er wat aan te doen, dat geeft ook al goeie moed, zo van 'ik laat me niet klein krijgen'.
Niet in het verleden blijven met je gedachten, das n lastige als je die neiging hebt, maar wel n belangrijke want hoe het was komt niet meer exact zo terug, je komt ook moeilijker vooruit als je denkt aan wat niet meer is.
Hoop dat je een fijne huisarts hebt, zou dr zeker eens langsgaan om het allemaal te bespreken (kzou n dubbel consult aanvragen als dat kan ivm tijd) want het is zonde om je zo terug te trekken en hoe langer het duurt hoe hoger de drempel om weer vol in het leven te gaan staan (nou ja das mijn ervaring iig)
zaterdag 27 maart 2010 om 17:26
ik ga dan maar toch naar de huisarts.. maar waar moet je beginnen ? Er is zoveel onuitgesproken leed. Begrijp me niet verkeerd.. het is niet zo dat ik er mee zit dat ik straks "niet meer mooi" ben, maar ik wil daardoor geen ander persoon worden.
Als de huisarts het niet serieus neemt, dan ga ik op zoek naar n andere
Over mijn alopecie, ik heb de meest zeldzame vorm, op internet heb ik nog niet 1 persoon gevonden die het ook heeft. Wetenschappelijk is er ook niet veel bekend over.
Maandag ga ik n afpsraak maken... ik ben mezelf zo ZAT!!!
Ik hoop dat de huisarts mij serieus neemt en niet denkt van jeetje is dat het probleem ?
Als de huisarts het niet serieus neemt, dan ga ik op zoek naar n andere
Over mijn alopecie, ik heb de meest zeldzame vorm, op internet heb ik nog niet 1 persoon gevonden die het ook heeft. Wetenschappelijk is er ook niet veel bekend over.
Maandag ga ik n afpsraak maken... ik ben mezelf zo ZAT!!!
Ik hoop dat de huisarts mij serieus neemt en niet denkt van jeetje is dat het probleem ?
zaterdag 27 maart 2010 om 17:28
Och meis,wat pittig!
Allereerste sterkte!besef dat je het moeilijk hebt en veel hebt meegemaakt (overlijden,verhuizen,afstand vrienden)...en accepteer dat het K.T is!
En wil niet te graag dat het snel weer ok is en je weer de ouwe bent,want dat duurt wel ff!
En dan ligt die lat zo hoig dat je natuurlijk instirt en het niet meet ziet zitten?!
Probeer met de dag te leven,stimuleer je toch weer tw sporten,leuke dingen doen..en draag desnoods leuke capjes en doekjes voir je haar!
En meid..ga praten met een psycholoog!je leven staay op de kop en daar heb je begrleiding bij nodig!
Je komt er wel...maar dat kost wel tijd..geef jezelf die ruimte!(ik spreek uit ervaring en weet hoe lastig het is)..
Succes en sterkte!
Allereerste sterkte!besef dat je het moeilijk hebt en veel hebt meegemaakt (overlijden,verhuizen,afstand vrienden)...en accepteer dat het K.T is!
En wil niet te graag dat het snel weer ok is en je weer de ouwe bent,want dat duurt wel ff!
En dan ligt die lat zo hoig dat je natuurlijk instirt en het niet meet ziet zitten?!
Probeer met de dag te leven,stimuleer je toch weer tw sporten,leuke dingen doen..en draag desnoods leuke capjes en doekjes voir je haar!
En meid..ga praten met een psycholoog!je leven staay op de kop en daar heb je begrleiding bij nodig!
Je komt er wel...maar dat kost wel tijd..geef jezelf die ruimte!(ik spreek uit ervaring en weet hoe lastig het is)..
Succes en sterkte!
zaterdag 27 maart 2010 om 17:29
quote:Katja schreef op 27 maart 2010 @ 17:26:
Maandag ga ik n afpsraak maken... ik ben mezelf zo ZAT!!!
Dit klinkt al hartstikke positief!
Je moet ergens beginnen en je hebt waarschijnlijk nog een lange weg te gaan. Maar de stap om een afspraak te gaan maken heb je al genomen!
En je moet jezelf niet zat zijn, maar de situatie waar je in zit.
Maandag ga ik n afpsraak maken... ik ben mezelf zo ZAT!!!
Dit klinkt al hartstikke positief!
Je moet ergens beginnen en je hebt waarschijnlijk nog een lange weg te gaan. Maar de stap om een afspraak te gaan maken heb je al genomen!
En je moet jezelf niet zat zijn, maar de situatie waar je in zit.
zaterdag 27 maart 2010 om 17:30
mijn vriend is niet vaak thuis, dus die ziet niet mijn depressiviteit om het maar zo te zeggen. Hij heeft het nog niet echt door denk ik. hij denkt dat het iets te maken heeft met ongesteld zijn. Hij zegt dat hij het niet erg vind als ik kaal zou worden, maar ja... dat zegt hij alleen om mij niet te kwetsen.
En voor de rest is hij echt een man-man... die niet praat over gevoelens etc. Ik zou wel bij hem terecht kunnen hoor, maar tja.. denk niet dat hij dit echt kan begrijpen..
En voor de rest is hij echt een man-man... die niet praat over gevoelens etc. Ik zou wel bij hem terecht kunnen hoor, maar tja.. denk niet dat hij dit echt kan begrijpen..
zaterdag 27 maart 2010 om 17:32
[quote]Katja schreef op 27 maart 2010 @ 17:26:
Begrijp me niet verkeerd.. het is niet zo dat ik er mee zit dat ik straks "niet meer mooi" ben, maar ik wil daardoor geen ander persoon worden.
Iedereen zal zich voor kunnen stellen hoe erg het is om je haar te verliezen/kaal te zijn. Écht je stelt je niet aan. Dat alleen al is genoeg om het moeilijk te hebben. Tel daar je eenzaamheid en verdriet bij op... Dat moet een huisarts ook kunnen inzien.
Begrijp me niet verkeerd.. het is niet zo dat ik er mee zit dat ik straks "niet meer mooi" ben, maar ik wil daardoor geen ander persoon worden.
Iedereen zal zich voor kunnen stellen hoe erg het is om je haar te verliezen/kaal te zijn. Écht je stelt je niet aan. Dat alleen al is genoeg om het moeilijk te hebben. Tel daar je eenzaamheid en verdriet bij op... Dat moet een huisarts ook kunnen inzien.
tsja.....
zaterdag 27 maart 2010 om 17:35
quote:Katja schreef op 27 maart 2010 @ 17:30:
En voor de rest is hij echt een man-man... die niet praat over gevoelens etc. Ik zou wel bij hem terecht kunnen hoor, maar tja.. denk niet dat hij dit echt kan begrijpen..
Toch moet je wel vertellen hoe slecht je je voelt hoor.
Ook al heb je het gevoel dat hij het niet begrijpt, hij kan het misschien wel proberen.
Vertel dat je een afspraak bij de huisarts gaat maken omdat je zo vreselijk slecht in je vel zit en kijk dat hoe hij reageert.
Ik neem aan dat hij van je houdt en wilt dat je gelukkig bent.
Ik denk ook wel eens dat mijn vriend me niet begrijpt. En toen ik me rot voelde heb ik tijdens een ruzie eens gezegd dat ik me elledig voelde. Kreeg ik te horen: "dat heb ik echt wel aan je gemerkt hoor"....
En voor de rest is hij echt een man-man... die niet praat over gevoelens etc. Ik zou wel bij hem terecht kunnen hoor, maar tja.. denk niet dat hij dit echt kan begrijpen..
Toch moet je wel vertellen hoe slecht je je voelt hoor.
Ook al heb je het gevoel dat hij het niet begrijpt, hij kan het misschien wel proberen.
Vertel dat je een afspraak bij de huisarts gaat maken omdat je zo vreselijk slecht in je vel zit en kijk dat hoe hij reageert.
Ik neem aan dat hij van je houdt en wilt dat je gelukkig bent.
Ik denk ook wel eens dat mijn vriend me niet begrijpt. En toen ik me rot voelde heb ik tijdens een ruzie eens gezegd dat ik me elledig voelde. Kreeg ik te horen: "dat heb ik echt wel aan je gemerkt hoor"....
zaterdag 27 maart 2010 om 17:39
wat n lieve reacties allemaal. Echt bedankt voor jullie stimulerende woorden.
Ik ga maandag maar eens langs bij die fijne man. Weet je wat het is.. hij is zo koelbloedig en staart de hele tijd naar zn beeldscherm en tikt de hele consult door zeg maar. Daar kan ik me dan niet op mn gemak bij voelen en vertellen waar ik mee zit (weet nu al dat ik erg emotioneel ga worden) en hij zal me dan alleen maar aanstaren om daarna vervolgens weer als n gek te gaan tikken op zn pc!!
Ik ga het proberen, als hij mij niet serieus neemt, ga ik gelijk op zoek naar n andere !
Ik ga maandag maar eens langs bij die fijne man. Weet je wat het is.. hij is zo koelbloedig en staart de hele tijd naar zn beeldscherm en tikt de hele consult door zeg maar. Daar kan ik me dan niet op mn gemak bij voelen en vertellen waar ik mee zit (weet nu al dat ik erg emotioneel ga worden) en hij zal me dan alleen maar aanstaren om daarna vervolgens weer als n gek te gaan tikken op zn pc!!
Ik ga het proberen, als hij mij niet serieus neemt, ga ik gelijk op zoek naar n andere !
zaterdag 27 maart 2010 om 18:38
Ik denk dat er niemand zal zijn met jouw aandoening die meteen vrolijk doorging met haar leven, ik denk dat het vrij logisch is om een 'rouwproces' te hebben.
Weet je, ik denk dat het qua relatie met jouw vriend misschien wel mee gaat vallen. Hij heeft jou leren kennen met haar, dus hij zal je nooit gaan zien als het 'kale meisje', als je snapt wat ik bedoel. Jij blijft gewoon jij uiteindelijk.
Ik denk dat het erger is om 'de wereld' te confronteren. Misschien toch maar een pruik of zo, of kan dat niet (irritaties of zo)? Een vriendin van mij heeft er een laten maken met haar eigen haar. Ik weet niet hoeveel haar je nog hebt, maar misschien is dat een idee. Als je dat wilt natuurlijk.
Huisartsen stellen zich over het algemeen nogal 'koud' op, omdat ze anders zelf onderdoor gaan aan al het kommer en kwel wat ze in hun praktijk krijgen.
Weet je, ik denk dat het qua relatie met jouw vriend misschien wel mee gaat vallen. Hij heeft jou leren kennen met haar, dus hij zal je nooit gaan zien als het 'kale meisje', als je snapt wat ik bedoel. Jij blijft gewoon jij uiteindelijk.
Ik denk dat het erger is om 'de wereld' te confronteren. Misschien toch maar een pruik of zo, of kan dat niet (irritaties of zo)? Een vriendin van mij heeft er een laten maken met haar eigen haar. Ik weet niet hoeveel haar je nog hebt, maar misschien is dat een idee. Als je dat wilt natuurlijk.
Huisartsen stellen zich over het algemeen nogal 'koud' op, omdat ze anders zelf onderdoor gaan aan al het kommer en kwel wat ze in hun praktijk krijgen.
