Psyche
alle pijlers
Er was ooit eens een leuke meid....
zaterdag 27 maart 2010 om 17:10
zoals de titel het zegt, ik was ooit eens een leuke meid... maar daar is niets meer van over... waarom ? ik weet het niet. ik weet niet wat er met me aan de hand is.. in zoverre, ik weet wel dat ik nare dingen heb meegemaakt, maar probeer me er toch doorheen te slaan. Sinds 3 weken kan ik het niet meer. ik voel me erg depressief en zie het niet meer zitten..
ik zit heel veel binnen, heb last gekregen van alopecia en word langzaamaan kaal, terwijl ik ontzettend mooi haar heb... ik heb het gevoel dat die kaalheid een ander mens van me maakt. Ik raak geisoleerd, wil geen leuke kleren meer dragen, draag geen make-up meer, ik ben me aan het voorbereiden op de dag dat mijn hoofd helemaal kaal gaat worden. Ik scheer het er namelijk over n tijd helemaal af.
Ik wil me er niet druk over maken, maar ik ben altijd, heel mijn leven een meisje-meisje geweest, een soort poppetje, ik was (als ik hetzelf mag zeggen) een lekker wijf. Al vanaf kleins af aan krijg ik van iedereen, mannen en vrouwen complimenten. Maar straks loop ik als een soort nazi met een kaal geschoren kop !
S'ochtends wil ik mijn bed niet meer uitkomen, wil niet naar mijn werk, heb het daar zo niet naar mijn zin. Ik woon in een stad waar ik geen vrienden heb (ben verhuist namelijk voor mijn vriend) Maar hij is weinig thuis ivm werk. Ik zit dus na 17:00 uur gewoon thuis, dag in dag uit..
was ooit een sportieve meid..trainde 3x in de week, deed aan hardlopen 2x in de week.. voelde me er intens gelukkig bij...
nu ? Nu ben ik een zielig hoopje dat niet van de bank af kan komen.... ik wil wel.... maar ik kan het niet. Elke dag, echt elke dag heb ik de voornemen om te gaan sporten... maar er mist een of ander draadje die het niet voor mekaar kan krijgen.
Wat moet ik nu ? Naar de huisarts ?? Wat krijg ik dan ? Antidepressiva ? Burnout ? wat heb ik toch ? Moet ik in therapie ?
Ik ben zo geen leuke meid meer, er kan geen glimlach vanaf, loop als een zombie rond in sportkleren heel de dag en douche als ik er aan denk en eet als ik erachter kom dat ik nog heel de dag niets heb gegeten.
Ik ben een tijd geleden mijn moeder verloren, dat heeft ook zo zijn sporen achtergelaten... sinds haar overlijden heeft de zon niet meer geschenen voor mij...
Maar ik wil zo graag de oude worden, die leuke energieke meid, die er altijd zo goed uit zag, vrolijk, sportief en gezellig was.
Dat wil ik dan weer... maar dan denk ik weer aan die geschoren kop.... hoe raar mensen me zullen aankijken... mannen zullen niet meer naar me omkijken en fluiten.....
Ik wou dat uiterlijk niet belangrijk was.. maar ik leef al zo lang op deze manier.... kan nu net niet gaan doen alsof het mij niets doet.
Ik weet niet waar ik heen moet ? Wie kan mij helpen ? Wie helpt mij uit deze diepe dal ???
ik zit heel veel binnen, heb last gekregen van alopecia en word langzaamaan kaal, terwijl ik ontzettend mooi haar heb... ik heb het gevoel dat die kaalheid een ander mens van me maakt. Ik raak geisoleerd, wil geen leuke kleren meer dragen, draag geen make-up meer, ik ben me aan het voorbereiden op de dag dat mijn hoofd helemaal kaal gaat worden. Ik scheer het er namelijk over n tijd helemaal af.
Ik wil me er niet druk over maken, maar ik ben altijd, heel mijn leven een meisje-meisje geweest, een soort poppetje, ik was (als ik hetzelf mag zeggen) een lekker wijf. Al vanaf kleins af aan krijg ik van iedereen, mannen en vrouwen complimenten. Maar straks loop ik als een soort nazi met een kaal geschoren kop !
S'ochtends wil ik mijn bed niet meer uitkomen, wil niet naar mijn werk, heb het daar zo niet naar mijn zin. Ik woon in een stad waar ik geen vrienden heb (ben verhuist namelijk voor mijn vriend) Maar hij is weinig thuis ivm werk. Ik zit dus na 17:00 uur gewoon thuis, dag in dag uit..
was ooit een sportieve meid..trainde 3x in de week, deed aan hardlopen 2x in de week.. voelde me er intens gelukkig bij...
nu ? Nu ben ik een zielig hoopje dat niet van de bank af kan komen.... ik wil wel.... maar ik kan het niet. Elke dag, echt elke dag heb ik de voornemen om te gaan sporten... maar er mist een of ander draadje die het niet voor mekaar kan krijgen.
Wat moet ik nu ? Naar de huisarts ?? Wat krijg ik dan ? Antidepressiva ? Burnout ? wat heb ik toch ? Moet ik in therapie ?
Ik ben zo geen leuke meid meer, er kan geen glimlach vanaf, loop als een zombie rond in sportkleren heel de dag en douche als ik er aan denk en eet als ik erachter kom dat ik nog heel de dag niets heb gegeten.
Ik ben een tijd geleden mijn moeder verloren, dat heeft ook zo zijn sporen achtergelaten... sinds haar overlijden heeft de zon niet meer geschenen voor mij...
Maar ik wil zo graag de oude worden, die leuke energieke meid, die er altijd zo goed uit zag, vrolijk, sportief en gezellig was.
Dat wil ik dan weer... maar dan denk ik weer aan die geschoren kop.... hoe raar mensen me zullen aankijken... mannen zullen niet meer naar me omkijken en fluiten.....
Ik wou dat uiterlijk niet belangrijk was.. maar ik leef al zo lang op deze manier.... kan nu net niet gaan doen alsof het mij niets doet.
Ik weet niet waar ik heen moet ? Wie kan mij helpen ? Wie helpt mij uit deze diepe dal ???
zaterdag 27 maart 2010 om 19:15
Allereerst een dikke knuffel. Je zo rot voelen moet heel naar zijn.
Wat goed dat je inziet dat er iets moet gebeuren! Dat is, denk ik, al de eerste stap.
Misschien moet je je richten op wat je wél hebt, wat wél mooi aan jouzelf is (zowel innerlijk als uiterlijk) en wat wél gaat zoals je wilt.
Benoem de dingen die je wilt veranderen, voor zover dat mogelijk is, en probeer ze stap voor stap te verbeteren. Schrijf ze desnoods kort en bondig op en schrijf er meteen achter hoe het verbeterd of verholpen kan worden. Ieder beetje vooruitgang is een stap in de goede richting.
En tenslotte, weet je vriend hoe rot jij je voelt? Is er een mogelijkheid dat hij meer bij jou is zolang jij je zo rot voelt?
Wat goed dat je inziet dat er iets moet gebeuren! Dat is, denk ik, al de eerste stap.
Misschien moet je je richten op wat je wél hebt, wat wél mooi aan jouzelf is (zowel innerlijk als uiterlijk) en wat wél gaat zoals je wilt.
Benoem de dingen die je wilt veranderen, voor zover dat mogelijk is, en probeer ze stap voor stap te verbeteren. Schrijf ze desnoods kort en bondig op en schrijf er meteen achter hoe het verbeterd of verholpen kan worden. Ieder beetje vooruitgang is een stap in de goede richting.
En tenslotte, weet je vriend hoe rot jij je voelt? Is er een mogelijkheid dat hij meer bij jou is zolang jij je zo rot voelt?
zaterdag 27 maart 2010 om 20:12
Ik ga maandag maar eens langs bij die fijne man. Weet je wat het is.. hij is zo koelbloedig en staart de hele tijd naar zn beeldscherm en tikt de hele consult door zeg maar. Daar kan ik me dan niet op mn gemak bij voelen en vertellen waar ik mee zit (weet nu al dat ik erg emotioneel ga worden) en hij zal me dan alleen maar aanstaren om daarna vervolgens weer als n gek te gaan tikken op zn pc!!
Ik ga het proberen, als hij mij niet serieus neemt, ga ik gelijk op zoek naar n andere ![/quote]
Eerst een
Ook ik trof een aantal maanden geleden zo'n huisarts. Voelde heel erg vervelend. Ik voelde me onbegrepen en was boos omdat hij de hele tijd naar zijn computer staarde. Toch ben ik achteraf blij dat ik gegaan ben. Heb een verwijzing gekregen en loop nu bij een goede psych.
Zie het als een zure appel waar je even door heen moet bijten. Vijf minuten je verhaal aan die kl...zak vertellen en je hebt wat je wilde.....een verwijzing. Ik geloof echt niet dat hij je die kan weigeren te geven.
Sterkte in ieder geval!
Ik ga het proberen, als hij mij niet serieus neemt, ga ik gelijk op zoek naar n andere ![/quote]
Eerst een
Ook ik trof een aantal maanden geleden zo'n huisarts. Voelde heel erg vervelend. Ik voelde me onbegrepen en was boos omdat hij de hele tijd naar zijn computer staarde. Toch ben ik achteraf blij dat ik gegaan ben. Heb een verwijzing gekregen en loop nu bij een goede psych.
Zie het als een zure appel waar je even door heen moet bijten. Vijf minuten je verhaal aan die kl...zak vertellen en je hebt wat je wilde.....een verwijzing. Ik geloof echt niet dat hij je die kan weigeren te geven.
Sterkte in ieder geval!
zaterdag 27 maart 2010 om 20:30
Je hebt ook recht op consultatie bij andere arts, je belt dan een arts of je hem consultatief mag bezoeken. Ik heb dit zelf vaker gedaan, bij een antroposofisch huisarts, die hebben na hun artsenstudie een aanvullende alternatieve studie gedaan en zij kunnen je ook doorverwijzen naar een gesprekstherapeut etc.
zaterdag 27 maart 2010 om 22:12
quote:Katja schreef op 27 maart 2010 @ 17:10:
Beste Katja,
Ik las jouw bericht toevallig vanavond, en ik voelde dat ik moest reageren, geloof het of niet, maar ik zit in een soortgelijke situatie. Het enige verschil is dat ik een man ben.
Ik kan je geen concrete tips geven aangezien ik mijn alopecia nog niet heb geaccepteerd. Ik ben momenteel 22 en heb het al sinds mijn 11e. Wat je in je openingsbericht zet raakt mij heel erg, ik herken mij daar namelijk heel erg in. “Ik was ooit eens een leuke meid”, dit gevoel heb ik ook over mijn mannelijkheid. Ik wil graag geloven dat het voor jou erger moet zijn, aangezien je waarschijnlijk heel trots was op jouw haardos, wat eigenlijk ook vrouwelijkheid symboliseert.
Toen ik mijn haren begon te verliezen heb ik mijn hoofd maar helemaal kaalgeschoren. Ik heb totaal geen lichaamsbeharing, dus geen wenkbrauwen, wimpers, hoofdhaar, etc. Over mijn sociale leven hoef ik weinig te zeggen, dat heb ik namelijk niet. Begrijp me niet verkeerd, ik vind dat ik er wel mag wezen, maar zoals gezegd, het accepteren is zo ontzettend moeilijk.
Mijn moeder ziet dat het niet goed met me gaat, en heeft met me een paar jaar terug dan er ook over gehad om naar een psycholoog te gaan, via een verwijzing van de huisarts. Ik ben één keer op gesprek geweest, en dat leidde alleen maar naar het onder de mensen komen. Maar het ging om de acceptie, en dus ben ik maar niet meer gegaan. Achteraf stom, omdat die psycholoog mij natuurlijk ook niet kan doorgronden in één afspraak.
Nu twee jaar verder, zit ik er nog steeds mee. Ik kan het gewoon niet accepteren, en hoewel ik het al 11 jaar heb, dringt het niet tot me door. Dit heeft er ook tot geleid dat ik weinig kan lachen en als ik mag toegeven, af en toe ook bot ben naar mensen om mij heen ben en verbitterd, wat ik totaal niet wil zijn!
Ik zou jou adviseren om inderdaad een afspraak te maken met de huisarts, en gewoon eerlijk vertellen waar je mee zit. Waarschijnlijk krijg je een doorverwijzing naar een dermatoloog, en dan kan je, als je wilt, een psycholoog krijgen.
Ik praat nooit over mijn ziekte met iemand, behalve mijn familie en het is dan ook een grote uitzondering dat ik hier een bericht plaats, het is toch een vrouwenforum hè
, maar jouw berichtje greep mij héél erg aan, mede omdat ik mijzelf er zo in herken.
Als je wilt, kunnen we er samen over praten om enkele gevoelens te delen. Ik heb dit nog nooit gedaan echter! Maar ik denk dat het geen kwaad kan, en wellicht lucht het voor ons beide op om te delen hoe we er momenteel mee om gaan!
Heel erg veel sterkte en succes,
Groet
Beste Katja,
Ik las jouw bericht toevallig vanavond, en ik voelde dat ik moest reageren, geloof het of niet, maar ik zit in een soortgelijke situatie. Het enige verschil is dat ik een man ben.
Ik kan je geen concrete tips geven aangezien ik mijn alopecia nog niet heb geaccepteerd. Ik ben momenteel 22 en heb het al sinds mijn 11e. Wat je in je openingsbericht zet raakt mij heel erg, ik herken mij daar namelijk heel erg in. “Ik was ooit eens een leuke meid”, dit gevoel heb ik ook over mijn mannelijkheid. Ik wil graag geloven dat het voor jou erger moet zijn, aangezien je waarschijnlijk heel trots was op jouw haardos, wat eigenlijk ook vrouwelijkheid symboliseert.
Toen ik mijn haren begon te verliezen heb ik mijn hoofd maar helemaal kaalgeschoren. Ik heb totaal geen lichaamsbeharing, dus geen wenkbrauwen, wimpers, hoofdhaar, etc. Over mijn sociale leven hoef ik weinig te zeggen, dat heb ik namelijk niet. Begrijp me niet verkeerd, ik vind dat ik er wel mag wezen, maar zoals gezegd, het accepteren is zo ontzettend moeilijk.
Mijn moeder ziet dat het niet goed met me gaat, en heeft met me een paar jaar terug dan er ook over gehad om naar een psycholoog te gaan, via een verwijzing van de huisarts. Ik ben één keer op gesprek geweest, en dat leidde alleen maar naar het onder de mensen komen. Maar het ging om de acceptie, en dus ben ik maar niet meer gegaan. Achteraf stom, omdat die psycholoog mij natuurlijk ook niet kan doorgronden in één afspraak.
Nu twee jaar verder, zit ik er nog steeds mee. Ik kan het gewoon niet accepteren, en hoewel ik het al 11 jaar heb, dringt het niet tot me door. Dit heeft er ook tot geleid dat ik weinig kan lachen en als ik mag toegeven, af en toe ook bot ben naar mensen om mij heen ben en verbitterd, wat ik totaal niet wil zijn!
Ik zou jou adviseren om inderdaad een afspraak te maken met de huisarts, en gewoon eerlijk vertellen waar je mee zit. Waarschijnlijk krijg je een doorverwijzing naar een dermatoloog, en dan kan je, als je wilt, een psycholoog krijgen.
Ik praat nooit over mijn ziekte met iemand, behalve mijn familie en het is dan ook een grote uitzondering dat ik hier een bericht plaats, het is toch een vrouwenforum hè
, maar jouw berichtje greep mij héél erg aan, mede omdat ik mijzelf er zo in herken.Als je wilt, kunnen we er samen over praten om enkele gevoelens te delen. Ik heb dit nog nooit gedaan echter! Maar ik denk dat het geen kwaad kan, en wellicht lucht het voor ons beide op om te delen hoe we er momenteel mee om gaan!
Heel erg veel sterkte en succes,
Groet
zaterdag 27 maart 2010 om 22:30
Katja en anoniem, veel sterkte.
Ik zou het ook heel naar vinden mijn haar te verliezen. Kan me goed voorstellen dat het gevolgen heeft voor je psyche.
Katja, je schrijft dat je verhuisd bent. Ik ben jaren geleden ook naar een nieuwe stad verhuisd, vanuit een stad waar ik eigenlijk heel leuk woonde. Het was heel moeilijk in het begin. Ik had geen idee hoe ik mijn vrije tijd moest vullen. Als het mooi weer was, wist ik niet met wie ik naar een terras kon, bijvoorbeeld. Raar om niet gewoon een aantal mensen in de buurt te hebben waar ik spontaan iets mee af kon spreken.
Was toen eigenlijk ook licht depressief.
Onderschat het verhuisd zijn niet. Misschien kun je proberen wat contacten op te doen in je nieuwe stad. Dan voel je je vast al iets beter.
Ik zou het ook heel naar vinden mijn haar te verliezen. Kan me goed voorstellen dat het gevolgen heeft voor je psyche.
Katja, je schrijft dat je verhuisd bent. Ik ben jaren geleden ook naar een nieuwe stad verhuisd, vanuit een stad waar ik eigenlijk heel leuk woonde. Het was heel moeilijk in het begin. Ik had geen idee hoe ik mijn vrije tijd moest vullen. Als het mooi weer was, wist ik niet met wie ik naar een terras kon, bijvoorbeeld. Raar om niet gewoon een aantal mensen in de buurt te hebben waar ik spontaan iets mee af kon spreken.
Was toen eigenlijk ook licht depressief.
Onderschat het verhuisd zijn niet. Misschien kun je proberen wat contacten op te doen in je nieuwe stad. Dan voel je je vast al iets beter.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 28 maart 2010 om 18:52
Hoi Anoniem,
wat goed van je dat je toch reageert. Begrijp me aub niet verkeerd en ik denk ook dat het heel erg voor jou moet zijn, tenminste dat voel ik als ik je verhaal lees, maar sorry dat ik dit moet zeggen; jij bent een man. Kale mannen zijn harstikke leuk !! Niemand die naar je omkijkt omdat je kaal bent.
Oke je bent nog harstikke jong en juist daarom moet je er niet zo mee gaan zitten.
Ik lees dat je pas 22 bent.. zou zo zonde zijn als jij (als man zijnde) je daardoor laat leiden. Echt waar !! Ik denk dat ik jou zo om heb..., maar bij mij is dat wat moeilijker. Maar als je het zou willen kunnen we altijd mailen met elkaar.
Het probleem is bij mij dat ik me er niet door wil leiden, maar het is zooo moeilijk omdat ik OOK ooit een mooie vrouw was met mooi haar, leuke kleding, spontaan, mooie glimlach.. maar nu ?? Het kaal worden verpest mijn leven !! Mijn haar was mijn visitekaartje.
Ik zit aan een haartransplantatie te denken, maar ja... of dat allemaal goed zal gaan is ook maar de vraag.
Maar anoniem..echt.. kom op.. kijk om je heen..loop eens door de stad, tel de aantal (leuke) kale mannen om je heen. Mijn vriend had weinig haar, toen heb ik gezegd dat ie t lekker moet scheren..sinds hij dat heeft gedaan, hebben 5 van zn vrienden ook hun kop kaal geschoren, omdat het ze gewoon heel goed staat. Dus ik denk echt dat ik je zo opgefleurt heb
wat goed van je dat je toch reageert. Begrijp me aub niet verkeerd en ik denk ook dat het heel erg voor jou moet zijn, tenminste dat voel ik als ik je verhaal lees, maar sorry dat ik dit moet zeggen; jij bent een man. Kale mannen zijn harstikke leuk !! Niemand die naar je omkijkt omdat je kaal bent.
Oke je bent nog harstikke jong en juist daarom moet je er niet zo mee gaan zitten.
Ik lees dat je pas 22 bent.. zou zo zonde zijn als jij (als man zijnde) je daardoor laat leiden. Echt waar !! Ik denk dat ik jou zo om heb..., maar bij mij is dat wat moeilijker. Maar als je het zou willen kunnen we altijd mailen met elkaar.
Het probleem is bij mij dat ik me er niet door wil leiden, maar het is zooo moeilijk omdat ik OOK ooit een mooie vrouw was met mooi haar, leuke kleding, spontaan, mooie glimlach.. maar nu ?? Het kaal worden verpest mijn leven !! Mijn haar was mijn visitekaartje.
Ik zit aan een haartransplantatie te denken, maar ja... of dat allemaal goed zal gaan is ook maar de vraag.
Maar anoniem..echt.. kom op.. kijk om je heen..loop eens door de stad, tel de aantal (leuke) kale mannen om je heen. Mijn vriend had weinig haar, toen heb ik gezegd dat ie t lekker moet scheren..sinds hij dat heeft gedaan, hebben 5 van zn vrienden ook hun kop kaal geschoren, omdat het ze gewoon heel goed staat. Dus ik denk echt dat ik je zo opgefleurt heb
zondag 28 maart 2010 om 20:20
zondag 28 maart 2010 om 21:16
Katja,
Heel erg bedankt voor je opbeurende berichtje, maar ik denk niet dat je me snel kunt opfleuren. Zoals gezegd heb ik het al 11 jaar, en al die tijd heb ik het nog niet geaccepteerd. Tuurlijk, ik zie dagelijks kale mannen om mij heen die er mogen wezen. Feit is dat die personen wel wenkbrauwen en wimpers hebben, en meestal ook een laag stoppeltjes wat zorgt voor expressie op het gezicht, en dat heb ik niet! Ik heb dus niet het gevoel dat niemand naar mij omkijkt, want tja, het is toch anders dan een afgeschoren hoofd.
Het feit dat ik zo jong ben is juist hetgeen wat ervoor zorgt dat ik er mee zit. De periode op de middelbare school was zo ontzettend moeilijk, ik weet niet hoe ik me er doorheen heb geslagen. Maar nog steeds vind ik het heel moeilijk, ik voel me altijd heel erg opgelaten, mede omdat mensen toch eventjes kijken.
Ik wil me net als jou er ook niet door laten leiden, en die gedachte heb ik al sinds mijn 11e, maar het tegenovergestelde is waar, en al zó lang. Ik kan me voorstellen dat het voor jou ook moeilijk is, wellicht nog moeilijker dan voor mij. Cosmetica, pruiken en transplantaties zijn voor mij dingen waar ik niks van moet weten. Het is voor mij een teken dat ten eerste je je ziekte niet accepteert, en ten tweede wil ik absoluut mezelf blijven, natuurlijk dus.
Ik vind het heel lief dat je zegt dat je me zo opgefleurt hebt, maar dat is echt niet zo gemakkelijk. Binnenkort heb ik weer een eerste gesprek met een psycholoog. Ik zoek zo vaak naar waardering voor mijn uiterlijk, maar dat is lastig als je geen sociaal leven hebt.
Ik ben het gedeeltelijk met Daaromniet eens. Mijn blonde koppie was voor mij net zo belangrijk als voor jouw je mooie haardos! Desalniettemin kan ik me voorstellen dat het voor een vrouw moeilijker is, aangezien het echt een vrouw eigen is.
Heel erg bedankt voor je opbeurende berichtje, maar ik denk niet dat je me snel kunt opfleuren. Zoals gezegd heb ik het al 11 jaar, en al die tijd heb ik het nog niet geaccepteerd. Tuurlijk, ik zie dagelijks kale mannen om mij heen die er mogen wezen. Feit is dat die personen wel wenkbrauwen en wimpers hebben, en meestal ook een laag stoppeltjes wat zorgt voor expressie op het gezicht, en dat heb ik niet! Ik heb dus niet het gevoel dat niemand naar mij omkijkt, want tja, het is toch anders dan een afgeschoren hoofd.
Het feit dat ik zo jong ben is juist hetgeen wat ervoor zorgt dat ik er mee zit. De periode op de middelbare school was zo ontzettend moeilijk, ik weet niet hoe ik me er doorheen heb geslagen. Maar nog steeds vind ik het heel moeilijk, ik voel me altijd heel erg opgelaten, mede omdat mensen toch eventjes kijken.
Ik wil me net als jou er ook niet door laten leiden, en die gedachte heb ik al sinds mijn 11e, maar het tegenovergestelde is waar, en al zó lang. Ik kan me voorstellen dat het voor jou ook moeilijk is, wellicht nog moeilijker dan voor mij. Cosmetica, pruiken en transplantaties zijn voor mij dingen waar ik niks van moet weten. Het is voor mij een teken dat ten eerste je je ziekte niet accepteert, en ten tweede wil ik absoluut mezelf blijven, natuurlijk dus.
Ik vind het heel lief dat je zegt dat je me zo opgefleurt hebt, maar dat is echt niet zo gemakkelijk. Binnenkort heb ik weer een eerste gesprek met een psycholoog. Ik zoek zo vaak naar waardering voor mijn uiterlijk, maar dat is lastig als je geen sociaal leven hebt.
Ik ben het gedeeltelijk met Daaromniet eens. Mijn blonde koppie was voor mij net zo belangrijk als voor jouw je mooie haardos! Desalniettemin kan ik me voorstellen dat het voor een vrouw moeilijker is, aangezien het echt een vrouw eigen is.
maandag 29 maart 2010 om 10:46
Hoi Anoniem,
ik realiseer me dat het misschien zelfs voor jou wel erger is, omdat je ook geen wenkbrauwen hebt (bij mij zijn die ook uitgevallen, maar ik heb er n soort permanent makeup op genomen en kan zelf wat bijtekenen)
Het is gewoon zo jammer dat zoiets heel je leven kan verpesten, zonder dat je dat wilt misschien.
Misschien overdrijf ik zelfs wel als ik jou verhaal lees. Ik zou je zo graag willen helpen en 100x willen zeggen dat het niet erg is, maar ik weet dat dat niets aan jou gevoel zal veranderen.
Ik hoop dat de pyscholoog je n beetje kan helpen. Ook zou het helpen denk ik als je toch probeert een sociaal leven op te bouwen, hoe moeilijk dat ook is voor je. Ik denk echt dat dat je zal helpen. Ik heb wel mensen om me heen die zeggen dat je het niet ziet blablabla, maar het kan me niets schelen wat de rest zegt...het gaat om mijn gevoel.
Ik overweeg overigens misschien toch wel n haartransplantatie..maar ja. We zien het wel.
ik realiseer me dat het misschien zelfs voor jou wel erger is, omdat je ook geen wenkbrauwen hebt (bij mij zijn die ook uitgevallen, maar ik heb er n soort permanent makeup op genomen en kan zelf wat bijtekenen)
Het is gewoon zo jammer dat zoiets heel je leven kan verpesten, zonder dat je dat wilt misschien.
Misschien overdrijf ik zelfs wel als ik jou verhaal lees. Ik zou je zo graag willen helpen en 100x willen zeggen dat het niet erg is, maar ik weet dat dat niets aan jou gevoel zal veranderen.
Ik hoop dat de pyscholoog je n beetje kan helpen. Ook zou het helpen denk ik als je toch probeert een sociaal leven op te bouwen, hoe moeilijk dat ook is voor je. Ik denk echt dat dat je zal helpen. Ik heb wel mensen om me heen die zeggen dat je het niet ziet blablabla, maar het kan me niets schelen wat de rest zegt...het gaat om mijn gevoel.
Ik overweeg overigens misschien toch wel n haartransplantatie..maar ja. We zien het wel.
maandag 29 maart 2010 om 17:28
