Psyche
alle pijlers
Ernstige hypochonder (met name borstkanker) zoekt lotgenoten
dinsdag 3 januari 2017 om 20:18
Hallo,
Ik ben bijna 22 jaar.
Ik heb hypochondrie (met name voor kanker en dan wel meestal borstkanker) maar ook andere vormen van kanker en andere aandoeningen, in een dusdanig ernstige vorm dat het mijn leven beheerst en verpest.
Ik zou hier graag met anderen (lotgenoten) over kletsen op dit forum, ik denk dat we hiermee elkaar goed kunnen steunen.
Ik ben ten einde raad..
Ik zag andere soortgelijke forums maar niet meer recent.
Ik zal een specifiekere uitleg geven als ik reacties krijg (hoop hoop)
Liefs
Ik ben bijna 22 jaar.
Ik heb hypochondrie (met name voor kanker en dan wel meestal borstkanker) maar ook andere vormen van kanker en andere aandoeningen, in een dusdanig ernstige vorm dat het mijn leven beheerst en verpest.
Ik zou hier graag met anderen (lotgenoten) over kletsen op dit forum, ik denk dat we hiermee elkaar goed kunnen steunen.
Ik ben ten einde raad..
Ik zag andere soortgelijke forums maar niet meer recent.
Ik zal een specifiekere uitleg geven als ik reacties krijg (hoop hoop)
Liefs
Tess
woensdag 4 januari 2017 om 04:49
Verzoen je met de dood met je sterfelijk zijn dan kan je niks meer gebeuren. Klinkt natuurlijk iets te simpel maar ooit lang geleden tijdens periode van depressie was ik bang om te gaan slapen (en dus sliep ik totaal niet meer) omdat ik dan het gevoel kreeg dat ik dood zou gaan.
Het -door hulp van therapeut- accepteren dat de dood onvermijdelijk is heeft mij heel veel rust gegeven. En het lijkt mij dat als je zoveel angst voor kanker hebt (wat tegenwoordig in heel veel gevallen goed te genezen is) je ten diepste bang bent om te sterven. En bang voor kanker of niet dood ga je echt wel. Accepteer dat feit en maak plezier tot het zover is.
En ehh...het lijkt me dat je contact moet zoeken met genezen hypochonders niet met mensen die er nu nog aan lijden dan praat je elkaar alleen maar meer de put in I guess... Veel sterkte in je zoektocht!!
Het -door hulp van therapeut- accepteren dat de dood onvermijdelijk is heeft mij heel veel rust gegeven. En het lijkt mij dat als je zoveel angst voor kanker hebt (wat tegenwoordig in heel veel gevallen goed te genezen is) je ten diepste bang bent om te sterven. En bang voor kanker of niet dood ga je echt wel. Accepteer dat feit en maak plezier tot het zover is.
En ehh...het lijkt me dat je contact moet zoeken met genezen hypochonders niet met mensen die er nu nog aan lijden dan praat je elkaar alleen maar meer de put in I guess... Veel sterkte in je zoektocht!!
denkmetjehart
woensdag 4 januari 2017 om 05:41
Dankjewel second,
Ik denk inderdaad dat ik bang ben voor de dood,
Ik kan maar moeilijk accepteren dat ik gewoon niet weet wat me dan te wachten staat. Dat vind ik heel moeilijk.
En omdat kanker een veel voorkomende dodelijke ziekte is, heb ik kanker waarschijnlijk aangenomen als angst.
Hoe ik bij borstkanker terecht ben gekomen, geen idee, het zit niet in mijn familie en ook geen dierbare aan verloren o.i.d.
Heb jij misschien tips voor mij?
X
Ik denk inderdaad dat ik bang ben voor de dood,
Ik kan maar moeilijk accepteren dat ik gewoon niet weet wat me dan te wachten staat. Dat vind ik heel moeilijk.
En omdat kanker een veel voorkomende dodelijke ziekte is, heb ik kanker waarschijnlijk aangenomen als angst.
Hoe ik bij borstkanker terecht ben gekomen, geen idee, het zit niet in mijn familie en ook geen dierbare aan verloren o.i.d.
Heb jij misschien tips voor mij?
X
Tess
woensdag 4 januari 2017 om 07:21
We hebben maar 1 zekerheid in t leven, dat we dood gaan, maar wanneer weten we niet.
Zelf leef ik in t heden en toekomst, leef zoals ik graag leef, en mocht de dood dan komen, heb ik mn leven geleefd zoals ik graag wou.
Dus positief zijn, alles in oplossingen bekijken, en ik hoop dat ik jou kracht kan geven, zodat jij je ook wat sterker voelt, om het probleem op te lossen! En te genieten van jou leven!
Zelf leef ik in t heden en toekomst, leef zoals ik graag leef, en mocht de dood dan komen, heb ik mn leven geleefd zoals ik graag wou.
Dus positief zijn, alles in oplossingen bekijken, en ik hoop dat ik jou kracht kan geven, zodat jij je ook wat sterker voelt, om het probleem op te lossen! En te genieten van jou leven!
woensdag 4 januari 2017 om 07:35
Ik heb hier al veel hypochonder topics voorbij zien komen en contact met mede hypochonders in zo'n topic zorgt altijd voor elkaar aansteken en erger worden. Het werkt niet constructief. Dus ik zou contact met mede hypochonders niet opzoeken.
Volgens mij gaat hypochondrie over controle. Controle willen hebben over je gezondheid. Dat heb je maar beperkt, dus dat kan een punt zijn om je helemaal op te focussen. Meestal spelen er ook wel andere controle issues. En volgens mij kan het ook erg getriggerd worden als je stress ervaart om iets. Dan is het een uitingsvorm van die stress. Herken je dat? Kun je je ontspannen? Heb je hobbies?
Volgens mij gaat hypochondrie over controle. Controle willen hebben over je gezondheid. Dat heb je maar beperkt, dus dat kan een punt zijn om je helemaal op te focussen. Meestal spelen er ook wel andere controle issues. En volgens mij kan het ook erg getriggerd worden als je stress ervaart om iets. Dan is het een uitingsvorm van die stress. Herken je dat? Kun je je ontspannen? Heb je hobbies?
woensdag 4 januari 2017 om 07:53
Het lijkt me verschrikkelijk wat jij hebt en het klinkt ook als een hardnekkig probleem als zelfs therapie niet meer helpt. Stomme vraag misschien maar heb je wel eens aan AD gedacht die ook een angstremmer is want dit lijkt me ook geen leven (wat in deze context helemaal moeilijk is). Het niet loslaten en blijven piekeren wordt een soort talisman, alsof je door piekeren en angst een soort bezwering uitspreekt. Ben je bang dat als je die gedachte loslaat dat het dan juist gaat gebeuren?
woensdag 4 januari 2017 om 08:13
Ik controleer elke dag dwangmatig 100x mijn borstweefsel op knobbeltjes en natuurlijk vind ik elke keer wel weer wat.
Als ik dat niet doe, ben ik bang dat ik iets over het hoofd ga zien en dat het dan te laat is.
Ik mag nu 2x per jaar naar de huisarts en die gaat dan handmatig checken.
Dat is wel fijn. Maar een half jaar duurt lang als je geen zelf beheersing hebt.
Ik wil hier zo graag vanaf en net als mijn vriendinnen nooit borsten controleren en er totaal niet mee bezig zijn.
Ik voel me kerngezond maar toch blijft het knagen..
Als ik dat niet doe, ben ik bang dat ik iets over het hoofd ga zien en dat het dan te laat is.
Ik mag nu 2x per jaar naar de huisarts en die gaat dan handmatig checken.
Dat is wel fijn. Maar een half jaar duurt lang als je geen zelf beheersing hebt.
Ik wil hier zo graag vanaf en net als mijn vriendinnen nooit borsten controleren en er totaal niet mee bezig zijn.
Ik voel me kerngezond maar toch blijft het knagen..
Tess
woensdag 4 januari 2017 om 08:28
Ai, je zal alle tips wel hebben gehad van je therapeut dus dan is het moeilijk om iets toe te voegen. Mag ik vragen of je gedragstherapie hebt want 100 x per dag je borsten checken klinkt inderdaad als een dwang om controle te houden. Meestal is de therapie dan om stapsgewijs de tijden om niet te controleren op te voeren en dwars door al je paniekaanvallen heen te gaan. Dat is zwaar omdat je het idee hebt dat je gek wordt en zelfs fysieke symptomen krijgt als hyperventilatie, zweten en bonkend hart. En toch lieverd, ik gun je een zorgeloos leven en er bestaan geen makkelijke oplossingen. Je hebt jezelf iets aangepraat (typisch iets bij dwang) en je kan je hersens echt weer trainen om je gedachtenspoor weer om te leggen naar een "normaal" gedachtepatroon.
Het is verschrikkelijk makkelijk om te smokkelen. Nog één keer voor de zekerheid, nog één keer want ik dacht toch dat ik iets voelde enz. enz. Het is net als een eetverslaving, je kan het altijd stiekem doen want niemand let 24/7 op je dus op zwakke momenten ga je weer voor de bijl. Het is een kwestie van discipline, je focus houden op wat je niet moet doen en bij een diep zittende angst is dat moeilijk. En toch, er zijn heel goede gedragstherapeuten dus wie weet is dat nog een mogelijkheid.
Het is verschrikkelijk makkelijk om te smokkelen. Nog één keer voor de zekerheid, nog één keer want ik dacht toch dat ik iets voelde enz. enz. Het is net als een eetverslaving, je kan het altijd stiekem doen want niemand let 24/7 op je dus op zwakke momenten ga je weer voor de bijl. Het is een kwestie van discipline, je focus houden op wat je niet moet doen en bij een diep zittende angst is dat moeilijk. En toch, er zijn heel goede gedragstherapeuten dus wie weet is dat nog een mogelijkheid.
woensdag 4 januari 2017 om 10:04
Dankjewel geronimo!
Je woorden doen me goed!
Ik weet dat je gelijk hebt maar ik heb echt knobbels en verdikkingen op dit moment, en om er dan maar zo kwakkeloos vanuit te gaan dat het niets is, vind ik echt heel erg moeilijk.
Ik kan dat niet los laten. Maar eigenlijk moet dat wel.
Maar neem ik dan niet een heel groot gezondheids risico als ik bijv. Vanaf nu er vanaf blijf?
Andere kant,
Als ik bij elke knobbel naar de dokter ga zit ik er 2x per week....
30 januari weer voor half jaarlijkse controle... eindelijk. Triest hoe ik daar Zo naar uit kan kijken, dat kleine beetje geruststelling.
Je woorden doen me goed!
Ik weet dat je gelijk hebt maar ik heb echt knobbels en verdikkingen op dit moment, en om er dan maar zo kwakkeloos vanuit te gaan dat het niets is, vind ik echt heel erg moeilijk.
Ik kan dat niet los laten. Maar eigenlijk moet dat wel.
Maar neem ik dan niet een heel groot gezondheids risico als ik bijv. Vanaf nu er vanaf blijf?
Andere kant,
Als ik bij elke knobbel naar de dokter ga zit ik er 2x per week....
30 januari weer voor half jaarlijkse controle... eindelijk. Triest hoe ik daar Zo naar uit kan kijken, dat kleine beetje geruststelling.
Tess
woensdag 4 januari 2017 om 11:16
woensdag 4 januari 2017 om 11:45
Ik snap dat je lotgenoten zoekt, maar zoek dat dan alsjeblieft op een professionele plek. Er zijn organisaties voor lotgenotencontact onder begeleiding, in mijn regio bijvoorbeeld Ixta Noa maar zo zijn er vast meer. Door begeleiding bij een lotgenotengroep (waarbij de begeleiding vaak ervaringsdeskundigen zijn die hun probleem nu onder controle hebben) of 1 op 1 lotgenotencontact met een ervaringsdeskundige krijg je wel steun van iemand/meerderen die precies weten hoe het voelt, maar loop je niet het risico dat je je angsten onbedoeld alleen maar sterker worden.
Wanneer je bijvoorbeeld hier op het forum lotgenoten op zoekt, ga je elkaars angsten vaak onbedoeld versterken. Ik lees nu bijvoorbeeld jouw vraag aan Geronimo: "Maar neem ik dan niet een heel groot gezondheids risico als ik bijv. Vanaf nu er vanaf blijf?"
Forummers zullen met de beste bedoelingen jou gerust gaan stellen, maar dit houdt je angst in stand. Althans, wanneer ik mensen behandel (ben GZ-psycholoog) met allerhande angststoornissen dan is 1 van eerste regels die ik met familie/vrienden afspreek: géén geruststelling meer bieden! Weet niet of jouw behandelaar daarover ook met jou gesproken heeft?
Ik gun je echt dat je je verhaal kunt delen met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt, maar zoek dat alsjeblieft op een plek waar ze weten wat ze doen....heel veel sterkte en succes!
Wanneer je bijvoorbeeld hier op het forum lotgenoten op zoekt, ga je elkaars angsten vaak onbedoeld versterken. Ik lees nu bijvoorbeeld jouw vraag aan Geronimo: "Maar neem ik dan niet een heel groot gezondheids risico als ik bijv. Vanaf nu er vanaf blijf?"
Forummers zullen met de beste bedoelingen jou gerust gaan stellen, maar dit houdt je angst in stand. Althans, wanneer ik mensen behandel (ben GZ-psycholoog) met allerhande angststoornissen dan is 1 van eerste regels die ik met familie/vrienden afspreek: géén geruststelling meer bieden! Weet niet of jouw behandelaar daarover ook met jou gesproken heeft?
Ik gun je echt dat je je verhaal kunt delen met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt, maar zoek dat alsjeblieft op een plek waar ze weten wat ze doen....heel veel sterkte en succes!
Ik spreek toch geen Chinees?!
woensdag 4 januari 2017 om 12:09
Mijn familie etc bieden mij inderdaad geen geruststelling meer, enkel de huisarts tweemaal per jaar.
Maar omdat ik zo "hardleers" ben ga ik zelf wel op zoek naar geruststelling. Het is echt te gek voor woorden.
Ik loop momenteel bij een medewerkster van de ggz maar zij geeft mij enkel opdrachten mee die ik zelf moet maken op internet, hierdoor krijg ik het gevoel dat ik er helemaal alleen voor sta.
Binnenkort gaan we mijn "controleren obsessie" afbouwen, ik wil er naartoe dat ik over een tijd helemaal niet meer mijn borstweefsel controleer en weer lekker zorgeloos in het leven kan staan.
Ik ben 22 en heb alles uitstekend voor elkaar maar ik verziek het echt voor mezelf en daar ben ik mezelf echt goed bewust van maar stop het maar eens. Dit gaat nu al een jaar of 2 zo aan.
Ik wil niet mijn leven verpesten door bang te zijn kanker te krijgen, terwijl ik misschien wel 90 wordt en kerngezond sterf in mijn slaap.
Dat ik op zoek ben naar lotgenoten is puur omdat ik niemand ken met hetzelfde probleem en wanhopig opzoek ben naar ervaringen, tips en adviezen.
Dank jullie wel voor jullie berichten het doet me erg goed.
Ik moet eens goed met mezelf aan de slag zodra ik een manier heb gevonden hoe
X
Maar omdat ik zo "hardleers" ben ga ik zelf wel op zoek naar geruststelling. Het is echt te gek voor woorden.
Ik loop momenteel bij een medewerkster van de ggz maar zij geeft mij enkel opdrachten mee die ik zelf moet maken op internet, hierdoor krijg ik het gevoel dat ik er helemaal alleen voor sta.
Binnenkort gaan we mijn "controleren obsessie" afbouwen, ik wil er naartoe dat ik over een tijd helemaal niet meer mijn borstweefsel controleer en weer lekker zorgeloos in het leven kan staan.
Ik ben 22 en heb alles uitstekend voor elkaar maar ik verziek het echt voor mezelf en daar ben ik mezelf echt goed bewust van maar stop het maar eens. Dit gaat nu al een jaar of 2 zo aan.
Ik wil niet mijn leven verpesten door bang te zijn kanker te krijgen, terwijl ik misschien wel 90 wordt en kerngezond sterf in mijn slaap.
Dat ik op zoek ben naar lotgenoten is puur omdat ik niemand ken met hetzelfde probleem en wanhopig opzoek ben naar ervaringen, tips en adviezen.
Dank jullie wel voor jullie berichten het doet me erg goed.
Ik moet eens goed met mezelf aan de slag zodra ik een manier heb gevonden hoe
X
Tess
donderdag 5 januari 2017 om 21:28
Dag Annemoontye,
Hier een ex-lotgenoot
ik heb ook een ernstige mate van hypochondrie gehad en had nooit gedacht er vanaf te kunnen komen. Inderdaad het obsessief en dwangmatig controleren van je lichaam is heel erg herkenbaar en ik begrijp je gedachtes heel erg goed. Ik ben er vanaf gekomen door in therapie te gaan. Je krijgt daar inderdaad geen geruststelling, ook al zoek je die zo erg. Je leert vertrouwen op jezelf en op je lichaam en ook leer je de controle wat los te laten. Mocht je een ernstige ziekte krijgen, dan krijg je die toch wel en heeft dwangmatig controleren toch geen zin. En inderdaad, bij mij was t ook vooral angst voor de dood en het niet-weten hoe je leven gaat lopen en wat je te wachten staat.
Ik ben nu op een punt dat ik er vrijwel geen last meer van heb en ook geen angst meer heb om dood te gaan. We gaan allemaal dood, en het is maar goed ook dat we nog niet weten hoe t leven gaat lopen of gaat eindigen.
Veel sterkte gewenst! Je komt hier echt uit
Hier een ex-lotgenoot
ik heb ook een ernstige mate van hypochondrie gehad en had nooit gedacht er vanaf te kunnen komen. Inderdaad het obsessief en dwangmatig controleren van je lichaam is heel erg herkenbaar en ik begrijp je gedachtes heel erg goed. Ik ben er vanaf gekomen door in therapie te gaan. Je krijgt daar inderdaad geen geruststelling, ook al zoek je die zo erg. Je leert vertrouwen op jezelf en op je lichaam en ook leer je de controle wat los te laten. Mocht je een ernstige ziekte krijgen, dan krijg je die toch wel en heeft dwangmatig controleren toch geen zin. En inderdaad, bij mij was t ook vooral angst voor de dood en het niet-weten hoe je leven gaat lopen en wat je te wachten staat.Ik ben nu op een punt dat ik er vrijwel geen last meer van heb en ook geen angst meer heb om dood te gaan. We gaan allemaal dood, en het is maar goed ook dat we nog niet weten hoe t leven gaat lopen of gaat eindigen.
Veel sterkte gewenst! Je komt hier echt uit
donderdag 12 januari 2017 om 14:22
Hoi annemoontye, ik herken je verhaal helemaal al ben ik niet zozeer alleen gericht op kanker, eigenlijk op van alles maar momenteel ben ik helemaal panisch voor een spierziekte, ben er zelfs al van overtuigd dat ik het heb. Zit me van alles aan te praten en krijg er allemaal klachten bij die wellicht (hoop ik) door spanning komen. Zit er ook sterk aan te denken om maar hulp te gaan zoeken want ik denk niet dat ik er zelf nog uit kom, de angst zit ondertussen te diep. Heb jij al hulp overwogen? Of heb je wel mensen waar je er mee over kunt praten?
donderdag 12 januari 2017 om 14:48
Lijkt me heel vermoeiend en lastig. Wat goed van je dat je hulp zoekt / hebt.
Het gaat er eigenlijk om dat je je gedachtegang moet veranderen. En dat is inderdaad niet gemakkelijk aangezien je nu 2 jaar overtuigd ben geraakt van de gedachte dat je óf een enge ziekte hebt óf dat je er op zijn minst vroeg bij moet zijn als je iets onder de leden hebt. Probeer bewust te worden van je gedachte voordat je gaat voelen aan je borsten of je verdikkingen voelt. Het zijn namelijk automatische gedachte geworden en die gedachtes moet je eerst leren herkennen voordat je die langzaamaan kan veranderen.
Waar denk je aan op het moment dat je wilt gaan voelen? Wat zorgt ervoor dat je nu per se moet voelen?
Stel ook kritische vragen aan jezelf. Is het waar dat als ik een verdikking voel, dat dat betekent dat ik borstkanker heb? Zijn de verdikkingen die ik voel de enige mogelijke verklaring voor borstkanker? Of zijn er andere verklaringen?
Of probeer i.p.v. 100x voelen gedurende een dag, een soort ''afspraak'' met jezelf te maken dat je vanavond om 20.00 uur een kwartier mag voelen. Als dat lukt, dan daag je jezelf uit om de grens iets te verleggen. Dus bijvoorbeeld dat je nog maar 1x in de 2 dagen, 1x in de week etc. mag voelen.
Ik snap dat je ''uitkijkt'' naar de afspraak met de dokter omdat je dan een geruststelling kan krijgen. Maar zoals je misschien wel weet is de geruststelling maar van tijdelijke aard want op een gegeven moment nemen je eigen automatische gedachtes het weer over. Probeer daarmee aan de slag te gaan. Succes!
Het gaat er eigenlijk om dat je je gedachtegang moet veranderen. En dat is inderdaad niet gemakkelijk aangezien je nu 2 jaar overtuigd ben geraakt van de gedachte dat je óf een enge ziekte hebt óf dat je er op zijn minst vroeg bij moet zijn als je iets onder de leden hebt. Probeer bewust te worden van je gedachte voordat je gaat voelen aan je borsten of je verdikkingen voelt. Het zijn namelijk automatische gedachte geworden en die gedachtes moet je eerst leren herkennen voordat je die langzaamaan kan veranderen.
Waar denk je aan op het moment dat je wilt gaan voelen? Wat zorgt ervoor dat je nu per se moet voelen?
Stel ook kritische vragen aan jezelf. Is het waar dat als ik een verdikking voel, dat dat betekent dat ik borstkanker heb? Zijn de verdikkingen die ik voel de enige mogelijke verklaring voor borstkanker? Of zijn er andere verklaringen?
Of probeer i.p.v. 100x voelen gedurende een dag, een soort ''afspraak'' met jezelf te maken dat je vanavond om 20.00 uur een kwartier mag voelen. Als dat lukt, dan daag je jezelf uit om de grens iets te verleggen. Dus bijvoorbeeld dat je nog maar 1x in de 2 dagen, 1x in de week etc. mag voelen.
Ik snap dat je ''uitkijkt'' naar de afspraak met de dokter omdat je dan een geruststelling kan krijgen. Maar zoals je misschien wel weet is de geruststelling maar van tijdelijke aard want op een gegeven moment nemen je eigen automatische gedachtes het weer over. Probeer daarmee aan de slag te gaan. Succes!
I'm a goal digger.
donderdag 12 januari 2017 om 16:49
Miriam,
Wat vervelend voor je dat jij dit ook hebt. Het kan je leven flink beheersen en verpesten, ik weet er alles van.
Bij mij zit de angst ook ontzettend diep en het lijkt wel vastgeroest de afgelopen twee jaar. Ik heb momenteel hulp bij een medewerker van de GGZ (geestelijke gezondheidszorg). Ik heb niet het idee dat het al helpt.. het gevoel dat ik er alleen voor sta begint steeds meer in te sluipen.
Ik kan er met niemand over praten want niemand in mijn omgeving heeft dit, of begrijpt het. Wat ik ook snap.
Dat is ook de reden dat ik wanhopig via dit forum zocht naar iemand om mee over deze verschrikking te praten.
Wat doe jij om jezelf te helpen?
Md,
Dankjewel voor je tips. Je klinkt als iemand die echt verstand van zaken heeft, kan dit kloppen.
Ik ben me er heel bewust van dat mijn gedachten me op de loop nemen, maar om dit te stoppen is een grote opgave voor mij.
Ik heb er alles voor over om hier vanaf te komen en weer te genieten! Wat fijn zou dat zijn.
Ik heb momenteel ook verdikkingen en ik weet dat, maar ik
Voel niet meer of ze groeien of iets. Ik blijf er nu eigenlijk al een aantal dagen ongeveer vanaf op mijn manier. Maar wat is dit zenuwslopend.. went dit weer? Ik kan wel tegen het plafond springen.
Wat vervelend voor je dat jij dit ook hebt. Het kan je leven flink beheersen en verpesten, ik weet er alles van.
Bij mij zit de angst ook ontzettend diep en het lijkt wel vastgeroest de afgelopen twee jaar. Ik heb momenteel hulp bij een medewerker van de GGZ (geestelijke gezondheidszorg). Ik heb niet het idee dat het al helpt.. het gevoel dat ik er alleen voor sta begint steeds meer in te sluipen.
Ik kan er met niemand over praten want niemand in mijn omgeving heeft dit, of begrijpt het. Wat ik ook snap.
Dat is ook de reden dat ik wanhopig via dit forum zocht naar iemand om mee over deze verschrikking te praten.
Wat doe jij om jezelf te helpen?
Md,
Dankjewel voor je tips. Je klinkt als iemand die echt verstand van zaken heeft, kan dit kloppen.
Ik ben me er heel bewust van dat mijn gedachten me op de loop nemen, maar om dit te stoppen is een grote opgave voor mij.
Ik heb er alles voor over om hier vanaf te komen en weer te genieten! Wat fijn zou dat zijn.
Ik heb momenteel ook verdikkingen en ik weet dat, maar ik
Voel niet meer of ze groeien of iets. Ik blijf er nu eigenlijk al een aantal dagen ongeveer vanaf op mijn manier. Maar wat is dit zenuwslopend.. went dit weer? Ik kan wel tegen het plafond springen.
Tess
donderdag 12 januari 2017 om 17:28
quote:Annemoontye schreef op 12 januari 2017 @ 16:49:
Md,
Dankjewel voor je tips. Je klinkt als iemand die echt verstand van zaken heeft, kan dit kloppen.
Ik ben me er heel bewust van dat mijn gedachten me op de loop nemen, maar om dit te stoppen is een grote opgave voor mij.
Ik heb er alles voor over om hier vanaf te komen en weer te genieten! Wat fijn zou dat zijn.
Ik heb momenteel ook verdikkingen en ik weet dat, maar ik
Voel niet meer of ze groeien of iets. Ik blijf er nu eigenlijk al een aantal dagen ongeveer vanaf op mijn manier. Maar wat is dit zenuwslopend.. went dit weer? Ik kan wel tegen het plafond springen.
Natuurlijk is dat een grote opgave om van je geloofsovertuigingen te veranderen. Maar jij kan dit!
Wat goed dat je er nu al een aantal dagen niet aan voelt! Dat is al een goede stap in de juiste richting. Je zult je waarschijnlijk vaak zenuwachtig en ''prikkelig'' voelen omdat je de drang hebt om te voelen. Dat is logisch, je brein is gewend aan de automatische handelingen die passen bij de automatische gedachten die je hebt en op het moment dat je de fysieke handelingen niet meer doet, is je brein ''verward'' omdat het niet congruent is met je gedachtes. Dat is een goed teken, hoe vervelend het ook voelt, want dat betekent dat je langzaamaan een nieuwe geloofsovertuiging aan het vormen bent.
Wat eventueel ook kan helpen is als de drang echt groot wordt, dat je je gedachten op dat moment opschrijft. Spreek met jezelf af dat je alles mag schrijven/denken voor een paar minuten maar schrijf daarna ook op hoe je je gedachten kan ombuigen naar iets positiefs en zoek naar andere, meer logische verklaringen voor wat je fysiek voelt (dus niet meteen in extremen zoals kanker of andere enge ziektes denken. Vraag je of het mogelijk is dat de verdikkingen gewoon (melk)klieren zijn bijvoorbeeld of juist een uiting van de stress die je hebt door de angst die je constant meedraagt).
Vooral blijven schrijven / praten hier als je dat fijn vindt. En probeer bovenstaande eens.
Md,
Dankjewel voor je tips. Je klinkt als iemand die echt verstand van zaken heeft, kan dit kloppen.
Ik ben me er heel bewust van dat mijn gedachten me op de loop nemen, maar om dit te stoppen is een grote opgave voor mij.
Ik heb er alles voor over om hier vanaf te komen en weer te genieten! Wat fijn zou dat zijn.
Ik heb momenteel ook verdikkingen en ik weet dat, maar ik
Voel niet meer of ze groeien of iets. Ik blijf er nu eigenlijk al een aantal dagen ongeveer vanaf op mijn manier. Maar wat is dit zenuwslopend.. went dit weer? Ik kan wel tegen het plafond springen.
Natuurlijk is dat een grote opgave om van je geloofsovertuigingen te veranderen. Maar jij kan dit!
Wat goed dat je er nu al een aantal dagen niet aan voelt! Dat is al een goede stap in de juiste richting. Je zult je waarschijnlijk vaak zenuwachtig en ''prikkelig'' voelen omdat je de drang hebt om te voelen. Dat is logisch, je brein is gewend aan de automatische handelingen die passen bij de automatische gedachten die je hebt en op het moment dat je de fysieke handelingen niet meer doet, is je brein ''verward'' omdat het niet congruent is met je gedachtes. Dat is een goed teken, hoe vervelend het ook voelt, want dat betekent dat je langzaamaan een nieuwe geloofsovertuiging aan het vormen bent.
Wat eventueel ook kan helpen is als de drang echt groot wordt, dat je je gedachten op dat moment opschrijft. Spreek met jezelf af dat je alles mag schrijven/denken voor een paar minuten maar schrijf daarna ook op hoe je je gedachten kan ombuigen naar iets positiefs en zoek naar andere, meer logische verklaringen voor wat je fysiek voelt (dus niet meteen in extremen zoals kanker of andere enge ziektes denken. Vraag je of het mogelijk is dat de verdikkingen gewoon (melk)klieren zijn bijvoorbeeld of juist een uiting van de stress die je hebt door de angst die je constant meedraagt).
Vooral blijven schrijven / praten hier als je dat fijn vindt. En probeer bovenstaande eens.
I'm a goal digger.
donderdag 12 januari 2017 om 17:35
Ha lieverd,
Helaas een herkenbaar verhaal voor mij. In mijn "ergste" periodes zat ik bijna non-stop op het toilet mijn borsten te checken. Ook op het werk. Continu moest ik checken. Dan voelde ik daar weer iets en dan daar weer et cetera. Echt verschrikkelijk. Ik denk dat er maar weinig mensen zich realiseren hoe naar zo'n angst en dwang is.
Ik heb professionele begeleiding gehad van zowel psycholoog, psychiater en huisarts. Ook heb ik medicatie om de angst te kunnen hanteren. Momenteel heb ik een betere periode maar met strikte afspraken met de huisarts. Van maandelijkse controle opgebouwd naar halfjaarlijkse controle. Ontzettend moeilijk geweest om dit zo op te bouwen, maar het helpt me wel. Heb jij ook een dergelijke afspraak met je huisarts? Als een half jaar nu te lang is, kun je het misschien in stukjes opknippen. Bijvoorbeeld eens per 3 maanden. Met nadrukkelijk de afspraak dat je niet in de tussentijd langskomt met verzoek tot controle.
Benieuwd of je hier iets aan hebt?
Helaas een herkenbaar verhaal voor mij. In mijn "ergste" periodes zat ik bijna non-stop op het toilet mijn borsten te checken. Ook op het werk. Continu moest ik checken. Dan voelde ik daar weer iets en dan daar weer et cetera. Echt verschrikkelijk. Ik denk dat er maar weinig mensen zich realiseren hoe naar zo'n angst en dwang is.
Ik heb professionele begeleiding gehad van zowel psycholoog, psychiater en huisarts. Ook heb ik medicatie om de angst te kunnen hanteren. Momenteel heb ik een betere periode maar met strikte afspraken met de huisarts. Van maandelijkse controle opgebouwd naar halfjaarlijkse controle. Ontzettend moeilijk geweest om dit zo op te bouwen, maar het helpt me wel. Heb jij ook een dergelijke afspraak met je huisarts? Als een half jaar nu te lang is, kun je het misschien in stukjes opknippen. Bijvoorbeeld eens per 3 maanden. Met nadrukkelijk de afspraak dat je niet in de tussentijd langskomt met verzoek tot controle.
Benieuwd of je hier iets aan hebt?
donderdag 12 januari 2017 om 18:09
Md,
Ik ben blij te horen dat het een goed teken is dat ik er wat nerveus van wordt niet te voelen.. toch zo bang dat de verdikkingen wel iets ernstigs zijn en dat ik het nu maar "laat zitten", ik vind dit een heel eng idee.
Ik hoop dat dit gevoel weggaat op den duur..
Dankzij jou kan ik nu wel goed relativeren dat mijn angst totaal niet realistisch is en mijzelf een ander gedachten patroon moet aanleren!
Vrijegeest,
Fijn (in zekere zin...) dat er iemand is die dit herkent. Ik mag ook tweejaarlijks naar de huisarts voor een handmatige borstcontrole. Ik mag bijna weer!! (Ahum)
Ik wil met hem dan ook inderdaad voor mijn eigen bestwil, duidelijke afspraken maken dat dit ook bij die twee keer per jaar BLIJFT! Mits er echt iets aan de hand is natuurlijk.
Vandaag ook alweer een moeilijk moment, vandaag, en heel af en toe, wat bloed bij de ontlasting (niet smakelijk i know). Aan het toilet papier en ietsie dat op de ontlasting zelf "ligt". Beetje genant om dit hier zo te beschrijven maar ik vind het moeilijk. Ik heb verder geen buikpijn of andere opvallende problemen die ermee te maken zouden kunnen hebben. Maar goed voot de hypochonder die ik ben, is dit natuurlijk wel weer lastig te plaatsen. Ook moedervlekken zijn een beetje een gevoelig puntje bij mij. Dit komt met vlaagjes. De angst voor borstkanker is echter constand aanwezig. Heb jij jezelf dingen kunnen aanleren om het jezelf makkelijker te maken? Of tips meegekregen van jouw hulpverleners? Hoe ga jij er hedendaags mee
Om?
Ik ben blij te horen dat het een goed teken is dat ik er wat nerveus van wordt niet te voelen.. toch zo bang dat de verdikkingen wel iets ernstigs zijn en dat ik het nu maar "laat zitten", ik vind dit een heel eng idee.
Ik hoop dat dit gevoel weggaat op den duur..
Dankzij jou kan ik nu wel goed relativeren dat mijn angst totaal niet realistisch is en mijzelf een ander gedachten patroon moet aanleren!
Vrijegeest,
Fijn (in zekere zin...) dat er iemand is die dit herkent. Ik mag ook tweejaarlijks naar de huisarts voor een handmatige borstcontrole. Ik mag bijna weer!! (Ahum)
Ik wil met hem dan ook inderdaad voor mijn eigen bestwil, duidelijke afspraken maken dat dit ook bij die twee keer per jaar BLIJFT! Mits er echt iets aan de hand is natuurlijk.
Vandaag ook alweer een moeilijk moment, vandaag, en heel af en toe, wat bloed bij de ontlasting (niet smakelijk i know). Aan het toilet papier en ietsie dat op de ontlasting zelf "ligt". Beetje genant om dit hier zo te beschrijven maar ik vind het moeilijk. Ik heb verder geen buikpijn of andere opvallende problemen die ermee te maken zouden kunnen hebben. Maar goed voot de hypochonder die ik ben, is dit natuurlijk wel weer lastig te plaatsen. Ook moedervlekken zijn een beetje een gevoelig puntje bij mij. Dit komt met vlaagjes. De angst voor borstkanker is echter constand aanwezig. Heb jij jezelf dingen kunnen aanleren om het jezelf makkelijker te maken? Of tips meegekregen van jouw hulpverleners? Hoe ga jij er hedendaags mee
Om?
Tess
donderdag 12 januari 2017 om 19:12
Wat vervelend dat je nu ook bloed bij je ontlasting had, kan me voorstellen dat je daar gelijk bang van wordt. Toevallig had ik 1,5 jaar geleden ook bloed bij de ontlasting, ik zat uiteraard de volgende dag gelijk bij de huisarts en kon wat ontlasting afgeven bij het lab in het ziekenhuis (idd beetje onsmakelijk, sorry) maar het bleek toch niets te zijn. Blijkbaar hebben best veel mensen dit en is het meestal een wondje of kleine ontsteking in de dunne (?) darm. Ze zeggen dat als het helderrood bloed is je niet zo'n zorgen moet maken. En als je het niet vertrouwt toch even naar de huisarts. Of heb jij ook zoiets van dat je bijna niet meer durft te gaan? Op rare vlekjes op m'n lichaam ben ik ook erg alert. Een tijdje geleden kreeg ik uit het niets een rare wrat op m'n hoofd dus dat was ook weer paniek. Dwangmatig constant in de spiegel kijken, iedere dag een foto met m'n gsm maken om te kijken of hij gegroeid of veranderd was... En toen ik uiteindelijk bij de dermatoloog terecht kon was die wrat verdwenen. (vreemd, ik weet het...) Ik heb eigenlijk alleen m'n zus waar ik er mee over kan praten, zij begrijpt het wel omdat ze er zelf ook in meer of mindere last van heeft. M'n vriend begrijpt het niet, die is daar te nuchter voor. (gelukkig maar) Met mijn moeder kon ik het er ook goed over hebben maar helaas is zij overleden. Ik heb ook wel het idee dat mijn angst erger is geworden sinds zij er niet meer is. Tot vorig jaar kon ik het nog redelijk onder controle houden, het beheerste niet m'n leven. Maar vanaf begin vorig jaar is het eigenlijk begonnen met spiertrekkingen en sinds toen is het geëscaleerd... Ik ben nu op het punt dat ik er 24 uur per dag mee bezig ben en er niet van kan slapen maar dat komt ook omdat 's nachts de klachten erger zijn. Ik heb nu last van ongecontroleerde bewegingen en dat vind ik echt heel eng. Alleen weet ik soms niet wat echt is en wat niet, ik let er ook te veel op waardoor het nog erger is?
Ik weet wel dat deze angst/fobie zwaar kl#te is maar dat geld natuurlijk voor iedere angststoornis. Ik denk wel dat ik volgende week de stap ga zetten om hulp te zoeken al vind ik dit ook weer eng. In de GGZ heb ik wat minder vertrouwen, ik heb wel eens in therapie gezeten omdat ik de angst heb/had om mijn vriend te verliezen waar ik obsessief mee bezig was maar dit heeft ook niet veel geholpen. (tja, ik heb veel angsten) Misschien maar eens in therapie gaan voor al mijn angsten!
Ik weet wel dat deze angst/fobie zwaar kl#te is maar dat geld natuurlijk voor iedere angststoornis. Ik denk wel dat ik volgende week de stap ga zetten om hulp te zoeken al vind ik dit ook weer eng. In de GGZ heb ik wat minder vertrouwen, ik heb wel eens in therapie gezeten omdat ik de angst heb/had om mijn vriend te verliezen waar ik obsessief mee bezig was maar dit heeft ook niet veel geholpen. (tja, ik heb veel angsten) Misschien maar eens in therapie gaan voor al mijn angsten!
