Psyche
alle pijlers
Ernstige hypochonder (met name borstkanker) zoekt lotgenoten
dinsdag 3 januari 2017 om 20:18
Hallo,
Ik ben bijna 22 jaar.
Ik heb hypochondrie (met name voor kanker en dan wel meestal borstkanker) maar ook andere vormen van kanker en andere aandoeningen, in een dusdanig ernstige vorm dat het mijn leven beheerst en verpest.
Ik zou hier graag met anderen (lotgenoten) over kletsen op dit forum, ik denk dat we hiermee elkaar goed kunnen steunen.
Ik ben ten einde raad..
Ik zag andere soortgelijke forums maar niet meer recent.
Ik zal een specifiekere uitleg geven als ik reacties krijg (hoop hoop)
Liefs
Ik ben bijna 22 jaar.
Ik heb hypochondrie (met name voor kanker en dan wel meestal borstkanker) maar ook andere vormen van kanker en andere aandoeningen, in een dusdanig ernstige vorm dat het mijn leven beheerst en verpest.
Ik zou hier graag met anderen (lotgenoten) over kletsen op dit forum, ik denk dat we hiermee elkaar goed kunnen steunen.
Ik ben ten einde raad..
Ik zag andere soortgelijke forums maar niet meer recent.
Ik zal een specifiekere uitleg geven als ik reacties krijg (hoop hoop)
Liefs
Tess
donderdag 12 januari 2017 om 19:26
Ha, hier ook angst met vlekjes en bultjes naast de angst voor borstkanker. Bloed ontlasting ook herkenbaar verhaal.
Realiseer je dat het bloed meestal vanuit een wondje bij de anus komt. En als het helder rood is het vaak onschuldig is. Ik was op den duur zo gefocust dat ik wel tig keer naar de wc wilde om ontlasting te checken. Dat leidde uiteindelijk tot een flinke aambei die op een keer enorm ging bloeden. Tsja. Een les dus.
Weet je, het gaat er uiteindelijk om dat je goede afspraken met je omgeving en jezelf maakt en je daaraan houdt! Twee keer per jaar is meer dan genoeg. Er is GEEN mits. De mits die je schrijft, geeft jouw hypochondrie de ruimte om te denken dat je eerder "mag" gaan. Die ruimte moet je jezelf niet gunnen.
Afspreken met de huisarts dat ze je naar huis stuurt met een verzoek buiten de standaard-afspraken.
Verder met jezelf afspreken om te stoppen met voelen. Elke keer dat je voelt, voedt je je hypo. Stoppen dus!!!
Als niet haalbaar dan gedurende een periode hooguit een keer per dag. Maar duidelijk met een einddatum waarop je dat niet meer doet.
Ruimte voor hypo inperken! Hoe moeilijk ook.
Realiseer je dat het bloed meestal vanuit een wondje bij de anus komt. En als het helder rood is het vaak onschuldig is. Ik was op den duur zo gefocust dat ik wel tig keer naar de wc wilde om ontlasting te checken. Dat leidde uiteindelijk tot een flinke aambei die op een keer enorm ging bloeden. Tsja. Een les dus.
Weet je, het gaat er uiteindelijk om dat je goede afspraken met je omgeving en jezelf maakt en je daaraan houdt! Twee keer per jaar is meer dan genoeg. Er is GEEN mits. De mits die je schrijft, geeft jouw hypochondrie de ruimte om te denken dat je eerder "mag" gaan. Die ruimte moet je jezelf niet gunnen.
Afspreken met de huisarts dat ze je naar huis stuurt met een verzoek buiten de standaard-afspraken.
Verder met jezelf afspreken om te stoppen met voelen. Elke keer dat je voelt, voedt je je hypo. Stoppen dus!!!
Als niet haalbaar dan gedurende een periode hooguit een keer per dag. Maar duidelijk met een einddatum waarop je dat niet meer doet.
Ruimte voor hypo inperken! Hoe moeilijk ook.
donderdag 12 januari 2017 om 19:38
Hey miriam,
Wat erg voor je dat je je moeder bent verloren, ik kan me er (gelukkig) niets bij voorstellen maar dat lijkt me zo verschrikkelijk. Ik denk dat je daar angstmatig inderdaad een flinke tik van hebt gekregen, erg logisch!
Kan het niet zijn dat jouw spiertrekkingen met stress te maken hebben? Jij hebt veel stress en angsten wat betekend dat jouw lichaam waarschijnlijk continu gespannen is. Misschien zijn je spieren overbelast of span jij ze zelfs ongemerkt tijdens je slaap aan, omdat je dan ook last hebt van je angsten. Ik denk dat dit wel een vrij logische verklaring is!
Naar de dokter durf ik zeker wel, maar begin me bezwaard te voelen. Ik ben al zo ontzettend vaak geweest. En ik heb niet altijd bloed in de ontlasting, dit komt heel af en toe voor. Of het heldderrood was, geen idee. Gewoon de kleur van bloed! Liever wil ik er niet mee naar de dokter.... ik wil me niet weer bezwaard voelen. + ik moet toch een keer ophouden met die doktersbezoekjes, hiermee voed ik de angst alleen maar en dit is niet goed voor mij. De grens tussen "het is nodig om naar de dokter te gaan met dit" en "het is niet nodig om te gaan en voedend voor de angst", is nog vaag. Ik kan dit slecht relativeren.
En hoe ga jij nu met moedervlekken om? Kijk je er nog naar of niet meer? En die wrat is nooit meer terug gekomen? (Fijn dat hij weg is!!)
Heb jij ook angst voor borstkanker?
Wat erg voor je dat je je moeder bent verloren, ik kan me er (gelukkig) niets bij voorstellen maar dat lijkt me zo verschrikkelijk. Ik denk dat je daar angstmatig inderdaad een flinke tik van hebt gekregen, erg logisch!
Kan het niet zijn dat jouw spiertrekkingen met stress te maken hebben? Jij hebt veel stress en angsten wat betekend dat jouw lichaam waarschijnlijk continu gespannen is. Misschien zijn je spieren overbelast of span jij ze zelfs ongemerkt tijdens je slaap aan, omdat je dan ook last hebt van je angsten. Ik denk dat dit wel een vrij logische verklaring is!
Naar de dokter durf ik zeker wel, maar begin me bezwaard te voelen. Ik ben al zo ontzettend vaak geweest. En ik heb niet altijd bloed in de ontlasting, dit komt heel af en toe voor. Of het heldderrood was, geen idee. Gewoon de kleur van bloed! Liever wil ik er niet mee naar de dokter.... ik wil me niet weer bezwaard voelen. + ik moet toch een keer ophouden met die doktersbezoekjes, hiermee voed ik de angst alleen maar en dit is niet goed voor mij. De grens tussen "het is nodig om naar de dokter te gaan met dit" en "het is niet nodig om te gaan en voedend voor de angst", is nog vaag. Ik kan dit slecht relativeren.
En hoe ga jij nu met moedervlekken om? Kijk je er nog naar of niet meer? En die wrat is nooit meer terug gekomen? (Fijn dat hij weg is!!)
Heb jij ook angst voor borstkanker?
Tess
donderdag 12 januari 2017 om 19:45
Vrijegeest,
Je hebt gelijk. Ik moet mezelf die ruimte niet meer gunnen. Maar het lijkt wel of ik momenteel 2 persoonlijkheden heb. De 1 is streng voor mezelf en weer precies HOE ik van de angst moet afkomen en dat het niet realistisch is. En de ander trapt dat weer finaal omver en rakelt weer argumenten op waarom ik voorzichtig en bang moet zijn.
Om gek van te worden.
Hoe ga jij om met je angst voor borstkanker en vlekjes op de huid?
Of het bloed in de ontlasting helder was weet ik niet, gewoon bloedkleur denk ik haha.
Het leek wel iets meer als uit een wondje.. er lag op sommige deeltjes een klein laagje bloed op. Maar heb geen buikpijn of andere problemen.
Vraag me af hoe jij met je angsten dealt
Je hebt gelijk. Ik moet mezelf die ruimte niet meer gunnen. Maar het lijkt wel of ik momenteel 2 persoonlijkheden heb. De 1 is streng voor mezelf en weer precies HOE ik van de angst moet afkomen en dat het niet realistisch is. En de ander trapt dat weer finaal omver en rakelt weer argumenten op waarom ik voorzichtig en bang moet zijn.
Om gek van te worden.
Hoe ga jij om met je angst voor borstkanker en vlekjes op de huid?
Of het bloed in de ontlasting helder was weet ik niet, gewoon bloedkleur denk ik haha.
Het leek wel iets meer als uit een wondje.. er lag op sommige deeltjes een klein laagje bloed op. Maar heb geen buikpijn of andere problemen.
Vraag me af hoe jij met je angsten dealt
Tess
donderdag 12 januari 2017 om 20:47
Ik heb het ook echt in erge mate..heb een gegeneraliseerde angststoornis dus ben voor bijna alles wel angstig dat ik niet zelf onder controle heb.
Gek word ik van mijn eigen gedachten..ik heb ook last van trillende handen en wordt vaak draaierig wat mijn angst voor ziektes nog meer vergroot. Ik heb al verschillende lichamelijke onderzoeken gehad alleen uit angst..
Bij mij is de hypochondrie begonnen na mijn bevalling..weet alleen nog steeds niet hoezo..
Was superbang dat mijn baby ziek zou worden en raakte altijd in paniek als hij dat was. Daarna begon ik zelf ook klachten te krijgen en zat ik serieus 2 keer per maand wel bij de huisarts of vaker..
Zij heeft toen aangegeven dat ik hypochondrisch leek en dat ik moest opletten ervoor.
Maar inderdaad het is zo lastig om als je iets ontdekt dat naar jou idee niet goed uitziet om het dan niet te laten checken, ik maak me anders constant druk totdat ik de bevestiging heb dat het niks ergs is.
Gek word ik van mijn eigen gedachten..ik heb ook last van trillende handen en wordt vaak draaierig wat mijn angst voor ziektes nog meer vergroot. Ik heb al verschillende lichamelijke onderzoeken gehad alleen uit angst..
Bij mij is de hypochondrie begonnen na mijn bevalling..weet alleen nog steeds niet hoezo..
Was superbang dat mijn baby ziek zou worden en raakte altijd in paniek als hij dat was. Daarna begon ik zelf ook klachten te krijgen en zat ik serieus 2 keer per maand wel bij de huisarts of vaker..
Zij heeft toen aangegeven dat ik hypochondrisch leek en dat ik moest opletten ervoor.
Maar inderdaad het is zo lastig om als je iets ontdekt dat naar jou idee niet goed uitziet om het dan niet te laten checken, ik maak me anders constant druk totdat ik de bevestiging heb dat het niks ergs is.
vrijdag 13 januari 2017 om 13:18
Nou, ben net terug van de neuroloog en het onderzoek was goed, er is niets uitgekomen, volgens hem is het niets ernstigs. Die beweginkjes zou een bijwerking kunnen zijn van het medicijn wat ik slik tegen die spiertrekkingen dus daar ga ik nu mee stoppen, kijken of die beweginkjes dan stoppen. Ik ben gelukkig wel wat gerust gesteld maar meestal is dat voor korte duur. Met borstkanker ben ik wat minder bezig, althans niet meer als andere ziektes. Ik controleer m'n borsten zelfs te weinig, juist omdat ik bang ben dat ik wat voel. Raar he, je zou juist denken dat ik als hyperchonder mezelf constant check. Maar ik weet wel dat als ik denk dat ik wat voel dat ik dan obsessief iedere minuut ga checken en dezelfde dag bij de huisarts zit. Moedervlekken vind ik heel eng, die houd ik constant in de gaten maar ik vind al gauw dat een moedervlek er vreemd uit ziet. Ik snap dat je niet direct naar de huisarts wilt. Ik denk dat dat bloed ook wel iets onschuldigs is bij jou maar ik zou het gewoon even in de gaten houden. Heb jij trouwens ook dat je alle gesprekken die over zieke mensen gaan wilt vermijden? Of dat je absoluut niet naar films kijkt waarin iemand ziek is? Of artikelen in tijdschriften over ziekten oversla?
vrijdag 13 januari 2017 om 17:08
Ik ben ook heel bang om een ziekte als kanker te krijgen. Geen hypochonder trouwens. Mijn moeder heeft nu voor de 2e keer borstkanker en is hier gisteren aan geopereerd. Ze heeft een goede genezingskans, omdat ze er vroeg bij is. De precieze behandelingen weten we nog niet, maar waarschijnlijk wel weer chemo. Van de vorige reeks chemo's is ze doodziek geweest. Misselijkheid, alles smaakt vies, teennagels gingen eraf, binnenkant van mond kapot, geheugenverlies. Dat is 6 jaar geleden en ze heeft nog steeds zenuwpijnen in haar benen. Ze zegt 20 jaar ouder geworden te zijn in die 6 jaar. Veel sneller moe en minder sterk. En nu moet ze nog een keer die ellende. Dus haar conditie wordt nog minder. Toch heeft ze zoiets van: "Het is rotspul, maar je hebt geen keus. Je wil toch blijven leven?
Dat vind ik zo eng eraan en het maakt me ook boos. Je hebt er niet om gevraagd ziek te worden en dan moet je toch die rotbehandelingen. Ik ben blij dat ze ervoor wil gaan. Maar ik denk zelf anders ben ik bang. De kwaliteit van mijn leven zou ik belangrijker vinden dan leven op zich. Als ik niet meer kan doen wat ik wil, zou het voor mij niet meer hoeven. Maar dat weet je pas als je er zelf voor staat, zegt men.
Niet alleen het lichamelijke, maar ook psychisch lijkt me het enorm belastend. Ik heb Autisme en veranderingen zijn voor mij toch al een probleem. Niet uit de kant kunnen, steeds mensen om je heen (afhankelijk zijn van anderen). Ik gruwel van het idee.
Ik heb ook al een paar keer een echografie gehad van mijn borsten. Dit omdat ik ineens vaak pijnlijke steken kreeg. Het was een cyste. Onschuldig dus.
Dat vind ik zo eng eraan en het maakt me ook boos. Je hebt er niet om gevraagd ziek te worden en dan moet je toch die rotbehandelingen. Ik ben blij dat ze ervoor wil gaan. Maar ik denk zelf anders ben ik bang. De kwaliteit van mijn leven zou ik belangrijker vinden dan leven op zich. Als ik niet meer kan doen wat ik wil, zou het voor mij niet meer hoeven. Maar dat weet je pas als je er zelf voor staat, zegt men.
Niet alleen het lichamelijke, maar ook psychisch lijkt me het enorm belastend. Ik heb Autisme en veranderingen zijn voor mij toch al een probleem. Niet uit de kant kunnen, steeds mensen om je heen (afhankelijk zijn van anderen). Ik gruwel van het idee.
Ik heb ook al een paar keer een echografie gehad van mijn borsten. Dit omdat ik ineens vaak pijnlijke steken kreeg. Het was een cyste. Onschuldig dus.
vrijdag 13 januari 2017 om 17:58
Miriam,
Wat fijn om te horen dat de spiertrekkingen een onschuldige oorzaak hebben! Ik wist het wel ???? Heb jij een specifieke angst voor een bepaalde ziekte? Of is dat toch echt spierziekten waar jij heel bang voor bent?
Wat betrefd het borsten controleren, ik doe het ook niet meer. (Tot nu toe al een aantal dagen). Het brengt alleen maar onnodige onrust met zich mee. Ik denk als je een vorm van borstkanker hebt, je dit echt wel duidelijk merkt zonder controleren.
Vandaag weer ontlasting gehad, zonder bloed. Dan zou het wel goed zijn toch?
Ik vind ervaringsdeskundigen met ziekten, of tv over ziektes juist heel fascinerend en het geeft
Mij een vals gevoel van veiligheid. Want ik heb er weer iets over "geleerd". Ziekelijk he...
Jij?
Hondenmens,
Wat vind ik het vreselijk voor je dat je moeder nogmaals deze strijd moet strijden.. en wat vind ik haar sterk!! Petje af...
Waarschijnlijk ziet zij ondanks alles nog zoveel goeds en moois om van te genieten in het leven, dat zij bereid is er nogmaals helemaal voor te gaan. Zo knap.. onvoorstelbaar.
het punt is.. je leeft maar 1x en dat besef ik mij de laatste tijd dankzij mijn stoornis heel goed. Een beetje tegenstrijdig want tegelijkertijd verpest ik mijj enige leven door mijn angst.
Ik snap jouw punt over de kwaliteit van het leven. Ik kan mij hier helaas niet in plaatsen want ik ben bang, vreselijk bang voor de dood.
Vandaar ook de ziektevrees.....denk ik.
Hoe is de operatie verlopen? En hoe gaat het met jou?
Liefs
Wat fijn om te horen dat de spiertrekkingen een onschuldige oorzaak hebben! Ik wist het wel ???? Heb jij een specifieke angst voor een bepaalde ziekte? Of is dat toch echt spierziekten waar jij heel bang voor bent?
Wat betrefd het borsten controleren, ik doe het ook niet meer. (Tot nu toe al een aantal dagen). Het brengt alleen maar onnodige onrust met zich mee. Ik denk als je een vorm van borstkanker hebt, je dit echt wel duidelijk merkt zonder controleren.
Vandaag weer ontlasting gehad, zonder bloed. Dan zou het wel goed zijn toch?
Ik vind ervaringsdeskundigen met ziekten, of tv over ziektes juist heel fascinerend en het geeft
Mij een vals gevoel van veiligheid. Want ik heb er weer iets over "geleerd". Ziekelijk he...
Jij?
Hondenmens,
Wat vind ik het vreselijk voor je dat je moeder nogmaals deze strijd moet strijden.. en wat vind ik haar sterk!! Petje af...
Waarschijnlijk ziet zij ondanks alles nog zoveel goeds en moois om van te genieten in het leven, dat zij bereid is er nogmaals helemaal voor te gaan. Zo knap.. onvoorstelbaar.
het punt is.. je leeft maar 1x en dat besef ik mij de laatste tijd dankzij mijn stoornis heel goed. Een beetje tegenstrijdig want tegelijkertijd verpest ik mijj enige leven door mijn angst.
Ik snap jouw punt over de kwaliteit van het leven. Ik kan mij hier helaas niet in plaatsen want ik ben bang, vreselijk bang voor de dood.
Vandaar ook de ziektevrees.....denk ik.
Hoe is de operatie verlopen? En hoe gaat het met jou?
Liefs
Tess
vrijdag 13 januari 2017 om 18:29
Annemoontype: De operatie is goed gegaan. Ze heeft wel last van haar borst en is nog wat suf van de narcose. Maar minder last dan de vorige keer. Ik ben blij voor haar. Zelf hoopt ze alleen op bestralingen. Maar ik vermoed dat ze dat niet doen, aangezien haar voorgeschiedenis. Haar moeder overleed aan dezelfde ziekte. Ik ben geadopteerd en heb dus andere genen. Maar dat is geen garantie dat ik het nooit krijg.
Ik snap je angst voor de dood. Dat heb ik ook wel. Het dood zijn niet, maar het sterven zelf. Maar bang voor het leven ben ik ook. Voor moeilijke dingen die nog komen gaan. Het frustreert me dan het leven niet alleen maar mooi en leuk is.
Ik snap je angst voor de dood. Dat heb ik ook wel. Het dood zijn niet, maar het sterven zelf. Maar bang voor het leven ben ik ook. Voor moeilijke dingen die nog komen gaan. Het frustreert me dan het leven niet alleen maar mooi en leuk is.
vrijdag 13 januari 2017 om 18:34
Hondenmens,
Ik ben blij dat de operatie goed is verlopen! Tuurlijk is het prettiger als ze alleen gaan bestralen.. begrijp ik. Maar hoe meer ze eraan doen hoe saver.. denk ik dan. Hopen dat ze er snel weer bovenop krabbelt! Maar met jouw steun lukt dat vast en zeker.
Wat vreselijk van jouw oma.. het leven is niet eerlijk.
Ook ik ben soms enigzins ontevreden over het leven, hoe ondankbaar het ook mag klinken. Het kan een mens zo moeilijk gemaakt worden en ik vind dat zo oneerlijk. Ik hoop elke dag dat er een doorbraak komt in de kankerbestrijding en dat niemand hier meer aan hoeft te overlijden. Wat een kado zou dat zijn! Helaas duurt dit al jaren en het gaat vast ook nog jaren en jaren duren. Hoe oud ben je als ik vragen mag? En hoe ga jij zelf met je angst om?
Ik ben blij dat de operatie goed is verlopen! Tuurlijk is het prettiger als ze alleen gaan bestralen.. begrijp ik. Maar hoe meer ze eraan doen hoe saver.. denk ik dan. Hopen dat ze er snel weer bovenop krabbelt! Maar met jouw steun lukt dat vast en zeker.
Wat vreselijk van jouw oma.. het leven is niet eerlijk.
Ook ik ben soms enigzins ontevreden over het leven, hoe ondankbaar het ook mag klinken. Het kan een mens zo moeilijk gemaakt worden en ik vind dat zo oneerlijk. Ik hoop elke dag dat er een doorbraak komt in de kankerbestrijding en dat niemand hier meer aan hoeft te overlijden. Wat een kado zou dat zijn! Helaas duurt dit al jaren en het gaat vast ook nog jaren en jaren duren. Hoe oud ben je als ik vragen mag? En hoe ga jij zelf met je angst om?
Tess
vrijdag 13 januari 2017 om 18:43
Hondenmens,
Wat verschrikkelijk wat je moeder moet meemaken, en dat voor de 2e keer. Wat is het toch een verschrikkelijke rotziekte. Mensen zoals jouw moeder die ondanks alles positief blijven en er 100% voor gaan vind ik zo ontzettend knap, ik heb hier zoveel bewondering voor, ik denk niet dat ik zo sterk zou kunnen zijn. Ik kan me voorstellen dat het jou ook angstig en boos maakt, het voelt zo oneerlijk als de mensen waar je van houd iets ergs overkomt. (Of als jou zelf iets overkomt) Ik voel me vaak ook heel schuldig als ik klaag over iets stoms en je gelijk beseft dat er mensen zijn die echt iets naars overkomen. Ik snap wel dat je zo denkt dat je niet verder zou willen leven als de kwaliteit van je leven dusdanig slecht zou zijn, dat heb ik ook maar ik ben ook enorm bang voor de dood dus ik wil ook niet dood. Het idee dat ik ooit dood ga maakt me vreselijk bang. Ik wil jou en je moeder heel veel sterkte en beterschap wensen!
Annemoontye,
Goed dat je borsten al een paar dagen niet controleert? Merk je dat dat je toch wat meer rust geeft of voel je wel steeds de dwang om te controleren? Misschien kun je met jezelf afspreken om 1x per maand ofzo te controleren? Stom dat ik m'n borsten weer nooit controleer, je zou denken dat voor iemand die zo bang is... Waarschijnlijk ben ik weer t kop in het zand steek type. In tegenstelling tot jou wil ik niets weten, zien of horen over ziekten. Gaat het op een verjaardag over iemand die ernstig ziek is, dan ga ik even naar de wc. Lees ik een tijdschrift en kom ik op een blz over een ziekte dan sla ik dat niet over, nee ik scheur zelfs die bladzijde eruit. (hoezo ziekelijk) Bij iedere ziekte die ik hoor ben ik bang dat ik die krijg. Ik ben dus niet bang voor 1 specifieke ziekte maar eigenlijk voor alle ernstige ziektes. Voor kanker (alle soorten) ben ik heel bang omdat het zoveel voorkomt. Het is ook net of ik er van uit ga dat ik een ziekte krijg omdat zoveel mensen een ziekte hebben. Gelukkig zat er vandaag geen bloed bij je ontlasting! Ik ben natuurlijk geen dokter maar als het iets ernstigs zou zijn denk ik wel dat je het iedere keer zou hebben. Hou het gewoon even in de gaten. (Maar niet dagelijks
Liefs Miriam
Wat verschrikkelijk wat je moeder moet meemaken, en dat voor de 2e keer. Wat is het toch een verschrikkelijke rotziekte. Mensen zoals jouw moeder die ondanks alles positief blijven en er 100% voor gaan vind ik zo ontzettend knap, ik heb hier zoveel bewondering voor, ik denk niet dat ik zo sterk zou kunnen zijn. Ik kan me voorstellen dat het jou ook angstig en boos maakt, het voelt zo oneerlijk als de mensen waar je van houd iets ergs overkomt. (Of als jou zelf iets overkomt) Ik voel me vaak ook heel schuldig als ik klaag over iets stoms en je gelijk beseft dat er mensen zijn die echt iets naars overkomen. Ik snap wel dat je zo denkt dat je niet verder zou willen leven als de kwaliteit van je leven dusdanig slecht zou zijn, dat heb ik ook maar ik ben ook enorm bang voor de dood dus ik wil ook niet dood. Het idee dat ik ooit dood ga maakt me vreselijk bang. Ik wil jou en je moeder heel veel sterkte en beterschap wensen!
Annemoontye,
Goed dat je borsten al een paar dagen niet controleert? Merk je dat dat je toch wat meer rust geeft of voel je wel steeds de dwang om te controleren? Misschien kun je met jezelf afspreken om 1x per maand ofzo te controleren? Stom dat ik m'n borsten weer nooit controleer, je zou denken dat voor iemand die zo bang is... Waarschijnlijk ben ik weer t kop in het zand steek type. In tegenstelling tot jou wil ik niets weten, zien of horen over ziekten. Gaat het op een verjaardag over iemand die ernstig ziek is, dan ga ik even naar de wc. Lees ik een tijdschrift en kom ik op een blz over een ziekte dan sla ik dat niet over, nee ik scheur zelfs die bladzijde eruit. (hoezo ziekelijk) Bij iedere ziekte die ik hoor ben ik bang dat ik die krijg. Ik ben dus niet bang voor 1 specifieke ziekte maar eigenlijk voor alle ernstige ziektes. Voor kanker (alle soorten) ben ik heel bang omdat het zoveel voorkomt. Het is ook net of ik er van uit ga dat ik een ziekte krijg omdat zoveel mensen een ziekte hebben. Gelukkig zat er vandaag geen bloed bij je ontlasting! Ik ben natuurlijk geen dokter maar als het iets ernstigs zou zijn denk ik wel dat je het iedere keer zou hebben. Hou het gewoon even in de gaten. (Maar niet dagelijks
Liefs Miriam
vrijdag 13 januari 2017 om 19:53
Miriam,
Ik vind het ook best knap van mezelf! Haha.
Och nee het bevalt zeer slecht.. ik word er helemaal zenuwachtig van zoals ik bovenstaand al uitlegde.. maar ik ga er vanuit dat dit allemaal nog moet wennen! Ik moet het mezelf afleren en dat is wel moeilijk ja!
Bijzonder om te zien dat jij juist heel ontwijkend gedrag vertoont en ik juist zoekend..
Ik heb altijd het idee dat hoe meer ik over menselijke gezondheid te weten kom, hoe eerder ik een afwijking aan mijn lichaam kan opsporen en hiermee OPTIJD naar een arts kan!
Het jammere is, dat er wel een 1.000.000.000 dingen verkeerd kunnen gaan in je lichaam. Ik kan mij hier dus niet op voorbereiden, dit valt NIET bij te houden... en dat weet ik ook.. maar ik probeer het tevergeefs toch..
Heel vermoeiend en frustrerend. Nu weer een verdikking achter oor op rotsbeen. Het is knetterhard en pijnloos. Het voelt aan als bot. Ik wil niet naar de dokter want daar ben ik al 3746383x geweest en dit moet ik mezelf afleren. Onbewust weet ik ook wel dat het waarschijnlijk iets TOTAAL onschuldig is....
naarja....
Weer helemaal over de zeik natuurlijk pfffff....
vanavond op stap met een vriendin. Hopen dat ik een beetje kan genieten... zou heerlijk zijn.
Ik vind het ook best knap van mezelf! Haha.
Och nee het bevalt zeer slecht.. ik word er helemaal zenuwachtig van zoals ik bovenstaand al uitlegde.. maar ik ga er vanuit dat dit allemaal nog moet wennen! Ik moet het mezelf afleren en dat is wel moeilijk ja!
Bijzonder om te zien dat jij juist heel ontwijkend gedrag vertoont en ik juist zoekend..
Ik heb altijd het idee dat hoe meer ik over menselijke gezondheid te weten kom, hoe eerder ik een afwijking aan mijn lichaam kan opsporen en hiermee OPTIJD naar een arts kan!
Het jammere is, dat er wel een 1.000.000.000 dingen verkeerd kunnen gaan in je lichaam. Ik kan mij hier dus niet op voorbereiden, dit valt NIET bij te houden... en dat weet ik ook.. maar ik probeer het tevergeefs toch..
Heel vermoeiend en frustrerend. Nu weer een verdikking achter oor op rotsbeen. Het is knetterhard en pijnloos. Het voelt aan als bot. Ik wil niet naar de dokter want daar ben ik al 3746383x geweest en dit moet ik mezelf afleren. Onbewust weet ik ook wel dat het waarschijnlijk iets TOTAAL onschuldig is....
naarja....
Weer helemaal over de zeik natuurlijk pfffff....
vanavond op stap met een vriendin. Hopen dat ik een beetje kan genieten... zou heerlijk zijn.
Tess
zaterdag 14 januari 2017 om 10:22
Annemoontype: Ik ben 31. Hoe ga ik er mee om? Veel piekeren en zoeken op Internet. Soms praten, maar de een zegt dit en de ander dat. Dan ben je nog niks wijzer. Afgelopen zomer viel het me op dat ik in een jaar tijd 7 kg vermagerd was ondanks dat ik normaal eet. Je zou eerder verdikken van mijn eetpatroon, denk ik. Ook had ik al een jaar af en toe bloed bij mijn ontlasting. Niet elke keer, soms bleef het een paar weken weg. Van de zomer begon het poepen ook erg pijnlijk te worden. Ik dacht gelijk aan het ergste. Vermageren en bloed bij ontlasting zijn ook symptomen van kanker. Een paar bloedtesten waarvan ook een uitgebreide. Niks verontrustends. Alleen Vitamine D tekort. Maar dat was geen verklaring voor vermageren. De huisarts denkt stress. Dat zou best kunnen. Er zijn wat factoren die stress geven waar ik elke dag aan denk. Stress op het werk en de zorg over mijn gebit. Ik zal een of meer dure ingrepen moeten laten doen om mijn tandvlees te redden. Bij 2 ondertanden. Ik pieker of ik dat ga kunnen betalen. Want dat wordt me niet verteld bij de specialisten. Van het kastje naar de muur gestuurd. En de angst voor pijn. Ik leef van een gedeeltelijke uitkering omdat ik niet volledig kan werken. Ik wist niet dat piekeren zo'n impact kon hebben.
Dat bloed bij de ontlasting zijn aambeien. Dat heb ik niet tegen de arts verteld. Ik ben op aanraden van mijn stiefvader aambeienzalf gaan smeren. Hij heeft ook last van aambeien. En verdraaid, de zalf werkt goed. Dus daar ben ik niet meer ongerust over.
Dat bloed bij de ontlasting zijn aambeien. Dat heb ik niet tegen de arts verteld. Ik ben op aanraden van mijn stiefvader aambeienzalf gaan smeren. Hij heeft ook last van aambeien. En verdraaid, de zalf werkt goed. Dus daar ben ik niet meer ongerust over.
zaterdag 14 januari 2017 om 11:05
Hoi Annemoontype, ik hoop dat je stapavondje je wat afleiding heeft gebracht en dat je even niet aan je angsten hebt gedacht. Mij geeft leuke dingende soms wel wat afleiding, ik kan sowieso moeilijk thuis zitten, zeker als ik angstig ben.
Het probleem is dat wij waarschijnlijk altijd wel wat weten te vinden, raar plekje hier, vreemd bobbeltje daar. Als ik iets raars aan m'n lichaam zie, een raar plekje of iets laat ik altijd even een vriendin of m'n zus kijken wat zij hier van vinden en of hun hier mee naar de huisarts zouden gaan. En als ik het echt niet vertrouw ga ik toch want dan denk ik weer ' liever 10 x te veel dan 1x te laat'. Op Google zoeken doe ik absoluut NIET want daar is toen m'n hele ALS-angst mee begonnen.
Het probleem is dat wij waarschijnlijk altijd wel wat weten te vinden, raar plekje hier, vreemd bobbeltje daar. Als ik iets raars aan m'n lichaam zie, een raar plekje of iets laat ik altijd even een vriendin of m'n zus kijken wat zij hier van vinden en of hun hier mee naar de huisarts zouden gaan. En als ik het echt niet vertrouw ga ik toch want dan denk ik weer ' liever 10 x te veel dan 1x te laat'. Op Google zoeken doe ik absoluut NIET want daar is toen m'n hele ALS-angst mee begonnen.
zaterdag 14 januari 2017 om 22:06
Misschien handig om te weten, een optimist heeft gelijk en een pessimist ook. Iemand anders formuleerde het beter trouwens.
Eén van de factoren waardoor we ziek worden is stress. En als je steeds in stress zit is de kans iets groter dat je ziek wordt en dan kan je tegen jezelf zeggen: zie je wel! Als je het nou probeert om te draaien en goed voor jezelf gaat zorgen. Volwaardige voeding eten, zonder weer orthorectisch te worden. Goed naar je lichaam luisteren, naar wat het nodig heeft. Lief zijn voor jezelf, ook al is dat lastig. Als je lichaam bepaalde tekorten heeft en een te laag niveau aan serotonine, heb je ook eerder een ongezond zelfbeeld en last van angsten. Zou ook nog kunnen meespelen, dat een en ander elkaar in stand houdt. En dingen doen die je lijf prettig vindt, zodat je er beter contact mee krijgt en er vertrouwder mee raakt. Misschien yoga, wandelen, haptonomie.
http://www.educatie-atriu ... ingen-van-Magnesium-2.pdf
http://mens-en-gezondheid ... erapie-bij-depressie.html
Eén van de factoren waardoor we ziek worden is stress. En als je steeds in stress zit is de kans iets groter dat je ziek wordt en dan kan je tegen jezelf zeggen: zie je wel! Als je het nou probeert om te draaien en goed voor jezelf gaat zorgen. Volwaardige voeding eten, zonder weer orthorectisch te worden. Goed naar je lichaam luisteren, naar wat het nodig heeft. Lief zijn voor jezelf, ook al is dat lastig. Als je lichaam bepaalde tekorten heeft en een te laag niveau aan serotonine, heb je ook eerder een ongezond zelfbeeld en last van angsten. Zou ook nog kunnen meespelen, dat een en ander elkaar in stand houdt. En dingen doen die je lijf prettig vindt, zodat je er beter contact mee krijgt en er vertrouwder mee raakt. Misschien yoga, wandelen, haptonomie.
http://www.educatie-atriu ... ingen-van-Magnesium-2.pdf
http://mens-en-gezondheid ... erapie-bij-depressie.html
dinsdag 14 februari 2017 om 09:16
dinsdag 14 februari 2017 om 09:27
Hier exact hetzelfde.. heb een betere periode gehad maar het sloft weer heen.. ik voel me onrustig alsof ik diep van binnen wel iets mankeer.
Ik heb al heel aantal weken/2-3maanden een verdikking een klein stukje achter mijn oor op het bot. Het is gevoelloos, hard als bot en niet beweegbaar. Wel merk ik dat het wisselent groter en weer kleiner wordt. Het veranderd dus af en aan van grootte. (Tenminste dat gevoel heb ik).
In het begin heb ik er niet zoveel mee gedaan, ik dacht dat het wel weer weg zou gaan. Dit was na een aantal weken niet het geval en ik kreeg er ook nog eens oorpijn bij. Hier heb ik naar laten kijken en ik had een oorprop in mijn oor, deze moest ik laten uitspuiten en ik ging er vanuit dat de zwelling hierna langzaam zou verdwijnen. De desbestreffende (vervangende) huisartse overtuigde mij er ook van dat dit heel goed een lymfeklier kan zijn en dat deze niet perse pijnlijk en zacht hoeft te zijn.
Helaas verdween een tijdje na het uitspuiten de zwelling nog niet. (Hij is in alle tijd trouwens niet opvallend groter geworden. Een beetje hetzelfde, soms groter en weer kleiner).
Weer een afspraak gemaakt bij de huisarts en natuurlijk was de zwelling op moment van afspraak toevallig klein, amper voelbaar. De dokter voelde eerst niets en wist niet wat ik bedoelde. Later zei hij, oh dit bedoel je, dit is een klein lymfekliertje, niets engs en gaat vanzelf weer weg. Dit is nu ongeveer een week geleden. Ik merk dat de verdikking de laatste dagen weer duidelijker voelbaar is. Waarschijnlijk straks weer kleiner... bla bla bla.
Ik ben ook al een tijdje, denk een aantal weken af en aan verkouden, maar het zet steeds niet echt door dis ben niet thuis gebleven om uit te zieken. Dit moddert dus steeds wat voor.
Ik weet niet zo goed wat ik hier mee aan moet.
Ik loop bij een ggz medewerkster voor hypochondrische klachten en ik merk dat mijn vele onnodige huisarts bezoekjes mijn huisarts niet plezieren. De vorige keer was ik ook max 2 min binnen... Dus ik wil eigenlijk niet WEER komen laatig vallen terwijl ik nu twee x heb gehoord dat het om een lymfeklier gaat. Ik voel mij bezwaard ivm de huisarts en angstig tegelijk.
Dit voedt mijn hypochondrie ontzettend en heb weer een heel slechte tijd.
Hoe gaat t met jullie?
Ik heb al heel aantal weken/2-3maanden een verdikking een klein stukje achter mijn oor op het bot. Het is gevoelloos, hard als bot en niet beweegbaar. Wel merk ik dat het wisselent groter en weer kleiner wordt. Het veranderd dus af en aan van grootte. (Tenminste dat gevoel heb ik).
In het begin heb ik er niet zoveel mee gedaan, ik dacht dat het wel weer weg zou gaan. Dit was na een aantal weken niet het geval en ik kreeg er ook nog eens oorpijn bij. Hier heb ik naar laten kijken en ik had een oorprop in mijn oor, deze moest ik laten uitspuiten en ik ging er vanuit dat de zwelling hierna langzaam zou verdwijnen. De desbestreffende (vervangende) huisartse overtuigde mij er ook van dat dit heel goed een lymfeklier kan zijn en dat deze niet perse pijnlijk en zacht hoeft te zijn.
Helaas verdween een tijdje na het uitspuiten de zwelling nog niet. (Hij is in alle tijd trouwens niet opvallend groter geworden. Een beetje hetzelfde, soms groter en weer kleiner).
Weer een afspraak gemaakt bij de huisarts en natuurlijk was de zwelling op moment van afspraak toevallig klein, amper voelbaar. De dokter voelde eerst niets en wist niet wat ik bedoelde. Later zei hij, oh dit bedoel je, dit is een klein lymfekliertje, niets engs en gaat vanzelf weer weg. Dit is nu ongeveer een week geleden. Ik merk dat de verdikking de laatste dagen weer duidelijker voelbaar is. Waarschijnlijk straks weer kleiner... bla bla bla.
Ik ben ook al een tijdje, denk een aantal weken af en aan verkouden, maar het zet steeds niet echt door dis ben niet thuis gebleven om uit te zieken. Dit moddert dus steeds wat voor.
Ik weet niet zo goed wat ik hier mee aan moet.
Ik loop bij een ggz medewerkster voor hypochondrische klachten en ik merk dat mijn vele onnodige huisarts bezoekjes mijn huisarts niet plezieren. De vorige keer was ik ook max 2 min binnen... Dus ik wil eigenlijk niet WEER komen laatig vallen terwijl ik nu twee x heb gehoord dat het om een lymfeklier gaat. Ik voel mij bezwaard ivm de huisarts en angstig tegelijk.
Dit voedt mijn hypochondrie ontzettend en heb weer een heel slechte tijd.
Hoe gaat t met jullie?
Tess
dinsdag 14 februari 2017 om 10:12
dinsdag 14 februari 2017 om 11:56
Jakkes... voeding voor hypo is vervelend!! Maar inderdaad, wat zegt de therapie jou? Als we jou geruststellen helpen we je niet... (stomme hypo!)
Hier stress van andere aard (kat is ernstig ziek, gedoe met werk en in de familie onrust) en daar wil mijn hypo me voor beschermen. Beschermen om niet het echte verdriet te voelen en andere emoties. En om controle terug te winnen en dat anderen voor mij zorgen dat het goed komt.
Hier stress van andere aard (kat is ernstig ziek, gedoe met werk en in de familie onrust) en daar wil mijn hypo me voor beschermen. Beschermen om niet het echte verdriet te voelen en andere emoties. En om controle terug te winnen en dat anderen voor mij zorgen dat het goed komt.
dinsdag 14 februari 2017 om 12:08
quote:nachtvlinder1977 schreef op 03 januari 2017 @ 20:53:
Ben je niet bang dat je elkaar nog meer dingen gaat aanpraten als lotgenoten? Serieuze vraag, was het eerste wat ik dacht namelijk toen ik de OP las.
wil hier toch even op reageren.
Jaren geleden was ik opgenomen in het ziekenhuis. O.a. met heftige OCD. Mijn psycholoog zag niet graag dat ik praatte met de andere OCD-er in de groep over onze dwang. Enfin, dat is er dan toch van gekomen op een avond en na een tijd lagen we allebei omver van het lachen. Ik weet het het, het klinkt raar maar door dat we allebei konden praten over onze OCD-toestanden (waren soms héél erg) werd het grappig. En het voelde ook erg goed dat we allebei beseften dat we niet de enige op de wereld waren..... (hebben we alletwee lang gedacht, we waren toen al de 40 gepasseerd)
@Annemoon: therapie helpt echt wel.
Ben je niet bang dat je elkaar nog meer dingen gaat aanpraten als lotgenoten? Serieuze vraag, was het eerste wat ik dacht namelijk toen ik de OP las.
wil hier toch even op reageren.
Jaren geleden was ik opgenomen in het ziekenhuis. O.a. met heftige OCD. Mijn psycholoog zag niet graag dat ik praatte met de andere OCD-er in de groep over onze dwang. Enfin, dat is er dan toch van gekomen op een avond en na een tijd lagen we allebei omver van het lachen. Ik weet het het, het klinkt raar maar door dat we allebei konden praten over onze OCD-toestanden (waren soms héél erg) werd het grappig. En het voelde ook erg goed dat we allebei beseften dat we niet de enige op de wereld waren..... (hebben we alletwee lang gedacht, we waren toen al de 40 gepasseerd)
@Annemoon: therapie helpt echt wel.
not all who wander are lost
woensdag 15 februari 2017 om 12:46
Hee Annemoontye, vervelend dat het nog niet echt beter gaat. Zeker als je dat knobbeltje niet vertrouwt. Ik zou er toch van uit proberen te gaan dat het niets is en dat het idd een lymfeklier is. (Volgens mij zijn ze die idd soms opgezet en dan weer niet dus het kan dat de grote wisselt) Ik herken het gevoel wel van naar de huisarts gaan en je bezwaart voelt. Al vind ik overigens dat een huisarts dat nooit mag laten merken!
Ik hoop dat je afspraken bij de GGZ snel gaan helpen! Is het een speciale therapie die je volgt? Ik ben een paar weken geleden ook naar de huisarts gegaan om te vragen of ik doorgestuurd kan worden omdat m'n angst alleen maar erger wordt. Half maart heb ik m'n eerste afspraak bij een psycholoog, ben benieuwd.
Dat je steeds half verkouden bent heb ik trouwens ook maar volgens mij heb ik dat iedere winter.
Sterkte! xxx
Ik hoop dat je afspraken bij de GGZ snel gaan helpen! Is het een speciale therapie die je volgt? Ik ben een paar weken geleden ook naar de huisarts gegaan om te vragen of ik doorgestuurd kan worden omdat m'n angst alleen maar erger wordt. Half maart heb ik m'n eerste afspraak bij een psycholoog, ben benieuwd.
Dat je steeds half verkouden bent heb ik trouwens ook maar volgens mij heb ik dat iedere winter.
Sterkte! xxx
woensdag 15 februari 2017 om 19:15
Goedenavond,
Aikidoka: De therapie slaat totaal niet aan. Ben er ook ongelooflijk klaar mee, denk dat ik er zelf in mn eentje nog meer effect op heb dan met een therapeut.. helaas.
Vrijegeest: het spijt me heel erg van je kat.. hoe gaat het daar nu mee? Het klinkt alsof je aardig wat op je bordje hebt op het moment.. zwaar.. laat me weten hoe het gaat.
Knolselder: mee eens! Als je er met een ander over kan praten valt er echt een pak van je schouders en lijkt het allemaal iets lichter! Helaas is er in mijn omgeving niemand die hetzelfde doormaakt als ik, wat zorgt dat ik me dus ook nooit helemaal begrepen voel..
Miriam: de klier is idd heel vervelen. Het zou qua angst zoveel schelen als hij gewoon wegtrok. Maar geduld is een schone zaak.. heb dan ook besloten om echt te proberen er niet meer op te drukken en wrijfen en doen. Eens per dag lichtjes de grootte voelen en verder vanaf blijven. Ik probeer mijn angsten nu "te verhongeren" geen aandacht meer aan besteden en mijn lichaam NIET meer checken (heel belangrijk punt). De eerste paar dagen zal het zwaar worden maar daarna moet het gaan wennen zou je denken.. toch? Wat goed dat je de stap naar de psycholoog zet!! Heb je er vertrouwen in? Het kan hierdoor alleen maar beter worden! Waar ben jij precies bang voor? En check jij ook veelvuldig je lichaam?
Fijne avond iedereen
Aikidoka: De therapie slaat totaal niet aan. Ben er ook ongelooflijk klaar mee, denk dat ik er zelf in mn eentje nog meer effect op heb dan met een therapeut.. helaas.
Vrijegeest: het spijt me heel erg van je kat.. hoe gaat het daar nu mee? Het klinkt alsof je aardig wat op je bordje hebt op het moment.. zwaar.. laat me weten hoe het gaat.
Knolselder: mee eens! Als je er met een ander over kan praten valt er echt een pak van je schouders en lijkt het allemaal iets lichter! Helaas is er in mijn omgeving niemand die hetzelfde doormaakt als ik, wat zorgt dat ik me dus ook nooit helemaal begrepen voel..
Miriam: de klier is idd heel vervelen. Het zou qua angst zoveel schelen als hij gewoon wegtrok. Maar geduld is een schone zaak.. heb dan ook besloten om echt te proberen er niet meer op te drukken en wrijfen en doen. Eens per dag lichtjes de grootte voelen en verder vanaf blijven. Ik probeer mijn angsten nu "te verhongeren" geen aandacht meer aan besteden en mijn lichaam NIET meer checken (heel belangrijk punt). De eerste paar dagen zal het zwaar worden maar daarna moet het gaan wennen zou je denken.. toch? Wat goed dat je de stap naar de psycholoog zet!! Heb je er vertrouwen in? Het kan hierdoor alleen maar beter worden! Waar ben jij precies bang voor? En check jij ook veelvuldig je lichaam?
Fijne avond iedereen
Tess
woensdag 15 februari 2017 om 19:42
Hoi, wat balen dat de therapie niet aan slaat! Ligt het niet aan de therapeut / psycholoog die je hebt? Heb soms het idee dat dat ook veel uitmaakt. Of niet de juiste therapie misschien? Ik hoop maar dat het bij mij wel aanslaat
Klinkt alsof het bij jou ook een soort dwanghandelingen zijn? Omdat je steeds moet checken en controleren. Lijkt me extra lastig om daar vanaf te komen! Maar knap dat je er wel zo mee om probeert te gaan, 1 keer per dag voelen en meer niet en geen aandacht aan schenken. (klinkt wel heel makkelijk) Ik controleer m'n lichaam wat minder of eigenlijk helemaal niet omdat ik juist dan van alles ga voelen. Probleem is dat je altijd wel wat hebt / voelt. Ben nu weer van slag omdat ik menstruatie problemen heb en dat associeer ik dan weer met baarmoederhalskanker. Ik ben eigenlijk bang voor allerlei ziektes, spierziektes heel erg maar ook kanker. (omdat dat zoveel voor komt) Ben jij trouwens ook banger dan andere mensen dat je dierbaren wat mankeren? Als m'n vriend een paar keer hoest zonder dat hij verkouden is denk ik al gelijk aan longkanker (en dit is maar 1 van de vele voorbeelden) Zelfs als m'n kat even wat heeft zit ik gelijk bij de dierenarts. Heb het dus niet alleen bij mezelf. Vermoeiend hoor
Groetjes Miriam
Klinkt alsof het bij jou ook een soort dwanghandelingen zijn? Omdat je steeds moet checken en controleren. Lijkt me extra lastig om daar vanaf te komen! Maar knap dat je er wel zo mee om probeert te gaan, 1 keer per dag voelen en meer niet en geen aandacht aan schenken. (klinkt wel heel makkelijk) Ik controleer m'n lichaam wat minder of eigenlijk helemaal niet omdat ik juist dan van alles ga voelen. Probleem is dat je altijd wel wat hebt / voelt. Ben nu weer van slag omdat ik menstruatie problemen heb en dat associeer ik dan weer met baarmoederhalskanker. Ik ben eigenlijk bang voor allerlei ziektes, spierziektes heel erg maar ook kanker. (omdat dat zoveel voor komt) Ben jij trouwens ook banger dan andere mensen dat je dierbaren wat mankeren? Als m'n vriend een paar keer hoest zonder dat hij verkouden is denk ik al gelijk aan longkanker (en dit is maar 1 van de vele voorbeelden) Zelfs als m'n kat even wat heeft zit ik gelijk bij de dierenarts. Heb het dus niet alleen bij mezelf. Vermoeiend hoor
Groetjes Miriam
woensdag 15 februari 2017 om 20:01
Misschien wel goed dat je jezelf niet checkt! Zolang je maar allert blijft. Zo maak je jezelf in elk geval niet onnodig gek. Wat niet weet, wat niet deert.
Bij mij zijn het iid dwanghandelingen, het geeft mij een vals gevoel van veiligheid. Veiligheidsgedrag dus. Alleen schiet ik er geen bal mee op, want ontdek idd altijd wel weer iets nieuws waar ik onnodig over kan stressen. Niet meer checken dus ???????? i hope
Ik heb het ook bij anderen miriam! Heel herkenbaar. Mn moeder heeft heeeel veel moedervlekken dus die zit ik altijd te bestuderen als ze het niet door heeft. Mn vader ben ik ook altijd aan het bestuderen. Broertje net zo. Zodra ze een klacht hebben, hoe onschuldig ook, word ik zenuwachtig en zeur ik uren dat ze naar de dokter moeten gaan. Tot hun irritaties aan toe.. ik ben heeel bang ze te verliezen of dat ze ernstig ziek worden.
Mijn angst gaat voornamelijk over kanker. Omdat er 1000en vormen van zijn en het idd ZOveel voorkomt. Ik associeer alles met kanker.. en ben altijd bang dat ik het heb. Doodvermoeiend en het verziekt mijn geluk ontzettend.
Hoe stel jij jezelf gerust miriam?
Bij mij zijn het iid dwanghandelingen, het geeft mij een vals gevoel van veiligheid. Veiligheidsgedrag dus. Alleen schiet ik er geen bal mee op, want ontdek idd altijd wel weer iets nieuws waar ik onnodig over kan stressen. Niet meer checken dus ???????? i hope
Ik heb het ook bij anderen miriam! Heel herkenbaar. Mn moeder heeft heeeel veel moedervlekken dus die zit ik altijd te bestuderen als ze het niet door heeft. Mn vader ben ik ook altijd aan het bestuderen. Broertje net zo. Zodra ze een klacht hebben, hoe onschuldig ook, word ik zenuwachtig en zeur ik uren dat ze naar de dokter moeten gaan. Tot hun irritaties aan toe.. ik ben heeel bang ze te verliezen of dat ze ernstig ziek worden.
Mijn angst gaat voornamelijk over kanker. Omdat er 1000en vormen van zijn en het idd ZOveel voorkomt. Ik associeer alles met kanker.. en ben altijd bang dat ik het heb. Doodvermoeiend en het verziekt mijn geluk ontzettend.
Hoe stel jij jezelf gerust miriam?
Tess
