Ernstige hypochonder (met name borstkanker) zoekt lotgenoten

quote:Annemoontye schreef op 15 februari 2017 @ 20:01:

Misschien wel goed dat je jezelf niet checkt! Zolang je maar allert blijft. Zo maak je jezelf in elk geval niet onnodig gek. Wat niet weet, wat niet deert.



Bij mij zijn het iid dwanghandelingen, het geeft mij een vals gevoel van veiligheid. Veiligheidsgedrag dus. Alleen schiet ik er geen bal mee op, want ontdek idd altijd wel weer iets nieuws waar ik onnodig over kan stressen. Niet meer checken dus ???????? i hope



Ik heb het ook bij anderen miriam! Heel herkenbaar. Mn moeder heeft heeeel veel moedervlekken dus die zit ik altijd te bestuderen als ze het niet door heeft. Mn vader ben ik ook altijd aan het bestuderen. Broertje net zo. Zodra ze een klacht hebben, hoe onschuldig ook, word ik zenuwachtig en zeur ik uren dat ze naar de dokter moeten gaan. Tot hun irritaties aan toe.. ik ben heeel bang ze te verliezen of dat ze ernstig ziek worden.



Mijn angst gaat voornamelijk over kanker. Omdat er 1000en vormen van zijn en het idd ZOveel voorkomt. Ik associeer alles met kanker.. en ben altijd bang dat ik het heb. Doodvermoeiend en het verziekt mijn geluk ontzettend.



Hoe stel jij jezelf gerust miriam?



Therapie zoeken die wel werkt.



En zoek eens echte cijfers op over doodsoorzaken in verschillende leeftijdscategorieën en zet dat af tegen hoeveel mensen er zijn in die leeftijdscategorie. Hoe groot is de kans op kanker, waar jij zo bang voor bent nou echt?

Lieve allemaal, ik las ergens de behoefte van inrichten van een chatfunctie. Ik ben bezig met een site en functie maar kan alvast wel een groep inrichten. Stuur me even een berichtje als je wilt dat ik je opneem.



Later meer! Even eten... (bezig geweest met kat)

Gaat niet goed met kat. Ik had gehoopt dat de prednison beter zou aanslaan. Hij eet gelukkig wel (als ik het hem voorschotel) en met smaak. Ook komt hij op schoot als ik naast hem ga zitten (hij heeft een vaste plek bepaald sinds hij zo ziek is).



Af en toe heeft hij een opleving en is hij zijn oude zelf. En hij spint.



Maar pittig... ik kan echt niet goed omgaan met mijn emoties. Zo verdrietig



Ik zou weer terug willen naar de goede momenten



Snif...

Vrije Geest; ik hoop dat het ondertussen wat beter gaat met je kat! Ik weet helaas hoe het is als je je kat achteruit ziet gaan. Heb nu een kat die al wat op leeftijd

is (weet niet hoe oud ze is want ze komt uit het asiel en volgens de dierenarts hadden ze haar leeftijd verkeerd ingeschat en is zo sowieso over de 10 (terwijl ik

dacht dat ze 6 was Ze heeft wat gezondheidsklachten zoals chronische niesziekte en in tijden dat het wat slechter gaat zit ik echt in de stress. M’n hart breekt

nu al bij het idee dat ik ooit afscheid moet nemen. Veel sterkte voor jou en de kat.



Annemoontye, bulten en moedervlekken is iets waar je jezelf “makkelijk” op kunt controleren dus waarschijnlijk ben je daarom hier het meest mee bezig? Ik vind

het moeilijk om mezelf gerust te stellen, dit lukt meestal niet. Soms heb ik het er met m’n zus over, zij begrijpt het en kan me dan nog het meest gerust stellen.

Met m’n vriend kan ik het er niet echt meer over hebben want ik heb het idee dat hij m’n gezeik beu is en heeft zoiets van “wat mankeer je nu weer”. Gister kreeg

ik ook echt een lullige opmerking dus tegen hem ga ik maar niks meer zeggen. Als ik echt bang ben dat ik iets heb ga ik toch naar de huisarts. Ik schaam me dan

wel dat ik daar weer kom maar dan denk ik maar ‘beter 5 minuten m’n eigen lullig voelen als ik daar ben’ als 24 uur bang zijn voor iets wat ik waarschijnlijk niet

heb.’ Bovendien komen er wel meer ‘gekken’ bij de huisarts denk ik dan.



Ik ben ook heel bang om m’n vriend te verliezen. We zijn al 18 jaar samen en ik kan me geen leven zonder hem voorstellen. Hij is ook echt de dierbaarste in m’n

leven en ik heb verder geen familie waar ik hecht mee ben. (alleen m’n zus maar zo hecht zijn we ook weer niet) M’n vader is niet in m’n leven en m’n moeder

heb ik 3 jaar geleden verloren. Ik ben heel bang dat m’n vriend kanker krijgt (hij heeft ook heel veel van die grote moedervlekken op z’n rug en ik kan zeuren tot

ik een ons weeg dat hij er een paar moet laten weghalen) De grootste angst voor m’n vriend is dat hij iets aan z’n hart krijgt. Die angst komt waarschijnlijk doordat

m’n moeder een hartstilstand heeft gekregen terwijl zij nog niet zo oud was en gezond was en nooit iets mankeerde. Als m’n vriend zegt dat hij zich niet zo lekker

voelt zit ik gelijk in grote angst en bestook ik hem met vragen van “ben je duizelig” of “heb je geen pijn in je borst” Heel irritant voor hem natuurlijk.



Ik hoop maar dat de therapie gaat helpen. Maar als ik jou was zou ik toch een andere psycholoog zoeken als de angst niet minder wordt. Misschien groei je er

toch (voor een deel) over heen? Ik weet ook niet of hulp via de GGD anders is als normale psychologen? (misschien zeg ik iets heel stoms maar ik weet niet

of er verschil in zit?)



Groetjes

quote:nachtvlinder1977 schreef op 03 januari 2017 @ 20:53:

Ben je niet bang dat je elkaar nog meer dingen gaat aanpraten als lotgenoten? Serieuze vraag, was het eerste wat ik dacht namelijk toen ik de OP las.Dit was ook mijn eerste gedachte bij het lezen van de titel.

Haihai,



Ik ben zelf 2 dagen terug begonnen met een forum hierover.

Ik ken het en heb er ook last van sinds 2 maanden.

Dan niet met kanker maar met bijv een herseninfarct of hartaanval.

Ik snap hoe naar het is en dat het je belemmert.

Ik weet zelf niet hoe ik er van af kom.

Ik hoop dat dat snel gebeurt, want wat je zegt idd, ik ben ten einde raad.

Nadat mijn vader plotseling overleed, en na een jaar bij mijn moeder een ongeneeslijke ziekte werd vastgesteld heb ik een tijd enorme hypochondrie gehad.

Ik zal verder niet uitwijden over mijn ouders om niemand te verontrusten.

Het was een tijd erg moeilijk, ik kreeg last van hyperventilatie (chronisch), met alle ellende van dien. Duizelig, overal pijn enz.

Uiteindelijk belande ik bij de HA omdat ik gewoon een wrak was.

Ikzelf heb psychologische hulp geweigerd, ik ben heel goed in mezelf analyseren, en ik wist precies waar mijn problemen vandaan kwamen.

Mijn HA heeft me op antidepressiva gezet. En dat hielp. Binnen een paar weken voelde ik me beter.

Uiteindelijk heb ik het anderhalf jaar geslikt, en toen heb ik het heeeel langzaam afgebouwd.

Het gaat nu goed met me. Ik heb nog steeds mijn zwakke momenten, de hypochondrie zit nog steeds in me.

Maar het beheerst me niet meer, ik beheers het.

Ik vertel dit omdat veel mensen zo'n moeite hebben om pillen te accepteren. Maar ze kunnen zoveel goed doen. Ik zag een aantal posts al melden dat therapie niets lijkt te helpen.



Ik wil niet meeschrijven op dit topic, zoals ik al zei zit de hypochondrie nog steeds in me, en ik wil mezelf niet triggeren.

Ik wens jullie veel sterkte, het is een vreselijke angst om te hebben.