Psyche
alle pijlers
Ervaring met klachten procedures?
maandag 4 juni 2018 om 11:28
Een verkeerde doorverwijzing van nu 2,5 jaar geleden, op psychisch gebied, blijft me maar achtervolgen. Na die doorverwijzing ben ik op intake geweest, maar konden ze geen diagnose stellen. (Dit heeft alles bij elkaar wel een half jaar geduurd terwijl ik dagelijkse flashbacks had en met medicatie verschrikkelijk sliep en eigenlijk niet functioneerde)
Uiteindelijk ben ik elders met PTSS en angsten en depressies gediagnostiseerd en op de wachtlijst gezet maar door verhuizing niet aan behandeling toegekomen. In mijn nieuwe regio moest ik opnieuw aangemeld worden, heb ik een periode therapie gehad maar precies op het punt dat ik aan EMDR en de echte trauma verwerking zou beginnen bleek mijn psycholoog zwanger. Wat weer een heel gedoe opleverde.
Uiteindelijk is het me begin dit jaar teveel geworden en ben ik uiteindelijk in aanraking gekomen met de crisisdienst. Dit is van dezelfde organisatie als mijn eerste doorverwijzing. Ik heb hun netjes toestemming gegeven om informatie op te vragen bij mijn eerdere trajecten. En omdat het met mijn huidige huisarts niet zo botert, aangegeven dat ik niet wil dat ze informatie direct naar hem toespelen.
Nu hebben ze die toestemmingformulieren “per ongelijk” verscheurd. En hun eigen archieven open getrokken en kwamen ze zo bij die intake van voor de ptss diagnose uit. Op basis daarvan wilde ze me niet meer doorverwijzen naar Angst en Paniek behandeling terwijl ze de extra informatie nog niet eens opgevraagd hadden. Ik heb gevraagd om een onderbouwing waarom ze me weer naar de eerste plek terug wilde, maar dat konden ze niet. Ik moest hun maar vertrouwen.
Nu ben ik vannochtend naar de huisarts gegaan, om dan maar een nieuwe instelling te proberen. Om erachter te komen dat de crisisdienst alles wel heeft doorgespeeld en ook heeft aangegeven dat ze zogenaamd uitgebreid met mij in gesprek zijn gegaan over waarom traject A beter is dan traject B. En hij doet nu dus heel moeilijk over het doorverwijzen.
Ik zou mijn eigen leven aan het verpesten zijn terwijl ik 2x een half uur bij de crisisdienst ben geweest, de huisarts drie keer 10 minuten heb gezien. Dat vind ik fantastisch snel geoordeeld van ze. Daarnaast heb ik een maatschappelijk werkster naast me heb zitten die het tegendeel bewijst. Net als de gemeente, de begeleiders op mijn vrijwilligerswerk, mijn vriendinnen.. Ik zou manipulatief wel heel fenomenaal zijn dan.
Een ding weet ik wel. Ik onderteken geen formulier meer zonder er eerst een foto van te maken. Ik neem voortaan ieder gesprek op.
Maargoed, ik ben er dus klaar mee. Ik ken geen persoon bij de gemeente, maatschappelijk werk, of vrijwilligersplek bedenken, of ze beginnen al met hun ogen te rollen als het over de GGZ en hun praktijken gaat. Nu blijkt nog dat ze tot de 2e keer aan toe letterlijk mijn formulieren negeren bij dezelfde instelling. Ze hebben zelf een website www.regelgekte.nl die laat zien hoe een bullshit het eigenlijk wel niet is.
Heeft er iemand ervaring met de klachtenprocedures op dit gebied? Mijn hoofd kookt. Ik zoek hulp en ipv daarvan sloopt het mijn zelfvertrouwen.
Uiteindelijk ben ik elders met PTSS en angsten en depressies gediagnostiseerd en op de wachtlijst gezet maar door verhuizing niet aan behandeling toegekomen. In mijn nieuwe regio moest ik opnieuw aangemeld worden, heb ik een periode therapie gehad maar precies op het punt dat ik aan EMDR en de echte trauma verwerking zou beginnen bleek mijn psycholoog zwanger. Wat weer een heel gedoe opleverde.
Uiteindelijk is het me begin dit jaar teveel geworden en ben ik uiteindelijk in aanraking gekomen met de crisisdienst. Dit is van dezelfde organisatie als mijn eerste doorverwijzing. Ik heb hun netjes toestemming gegeven om informatie op te vragen bij mijn eerdere trajecten. En omdat het met mijn huidige huisarts niet zo botert, aangegeven dat ik niet wil dat ze informatie direct naar hem toespelen.
Nu hebben ze die toestemmingformulieren “per ongelijk” verscheurd. En hun eigen archieven open getrokken en kwamen ze zo bij die intake van voor de ptss diagnose uit. Op basis daarvan wilde ze me niet meer doorverwijzen naar Angst en Paniek behandeling terwijl ze de extra informatie nog niet eens opgevraagd hadden. Ik heb gevraagd om een onderbouwing waarom ze me weer naar de eerste plek terug wilde, maar dat konden ze niet. Ik moest hun maar vertrouwen.
Nu ben ik vannochtend naar de huisarts gegaan, om dan maar een nieuwe instelling te proberen. Om erachter te komen dat de crisisdienst alles wel heeft doorgespeeld en ook heeft aangegeven dat ze zogenaamd uitgebreid met mij in gesprek zijn gegaan over waarom traject A beter is dan traject B. En hij doet nu dus heel moeilijk over het doorverwijzen.
Ik zou mijn eigen leven aan het verpesten zijn terwijl ik 2x een half uur bij de crisisdienst ben geweest, de huisarts drie keer 10 minuten heb gezien. Dat vind ik fantastisch snel geoordeeld van ze. Daarnaast heb ik een maatschappelijk werkster naast me heb zitten die het tegendeel bewijst. Net als de gemeente, de begeleiders op mijn vrijwilligerswerk, mijn vriendinnen.. Ik zou manipulatief wel heel fenomenaal zijn dan.
Een ding weet ik wel. Ik onderteken geen formulier meer zonder er eerst een foto van te maken. Ik neem voortaan ieder gesprek op.
Maargoed, ik ben er dus klaar mee. Ik ken geen persoon bij de gemeente, maatschappelijk werk, of vrijwilligersplek bedenken, of ze beginnen al met hun ogen te rollen als het over de GGZ en hun praktijken gaat. Nu blijkt nog dat ze tot de 2e keer aan toe letterlijk mijn formulieren negeren bij dezelfde instelling. Ze hebben zelf een website www.regelgekte.nl die laat zien hoe een bullshit het eigenlijk wel niet is.
Heeft er iemand ervaring met de klachtenprocedures op dit gebied? Mijn hoofd kookt. Ik zoek hulp en ipv daarvan sloopt het mijn zelfvertrouwen.
maandag 4 juni 2018 om 11:59
Daar ben ik ook mee bezig geweest. Ik dacht een tijdje terug bijvoorbeeld een fijne gevonden te hebben. En toen het bij daadwerkelijk een intake plannen kwam, was het dat de intake wel uit eigen zak betaald moest worden bijvoorbeeld, en dat geld heb ik bijvoorbeeld echt niet.
Misschien dat ik het vanmiddag nog even aan de zorgverzekering voor kan leggen.
Ik heb het gevoel dat wanneer je een keer die stempel op je hebt gehad in die dokterswereld, van richting de persoonlijkheidsproblematiek, dat je er niet meer van af komt. Terwijl ze niet eens een diagnose hebben kunnen stellen.
En iedere doorverwijzing die mijn huisarts wil geven, wil hij alleen maar geven door erbij te vernoemen dat..
Ik ben ook al bezig geweest met overstappen. Maar iedere huisarts in het dorp heeft een patientenstop voor inwoners of vind dat ik niet in hun postcode gebied hoor. Ik voel me zo in een hoek gezet. Met alle wachttijden van de instellingen enzo duurt het nu al 2,5 jaar.
En ik ben ook bang om nog ergens nieuw te beginnen.. want moet ik dan serieus ieder formulier gaan fotograferen etc.
anoniem_291865 wijzigde dit bericht op 04-06-2018 12:00
0.15% gewijzigd
maandag 4 juni 2018 om 12:05
Ik zou je energie daar niet aan verspillen. En kijk ook eens naar je eigen aandeel.
Ik heb het idee dat je anderen de schuld geeft van je psychische toestand. Vraag jezelf af of je klachten wel terecht zijn.
Wat vriendinnen over je zeggen is trouwens niet belangrijk. Die kletsen met je mee en zeggen vaak wat je wilt horen om je tevreden te stellen.
Ik heb het idee dat je anderen de schuld geeft van je psychische toestand. Vraag jezelf af of je klachten wel terecht zijn.
Wat vriendinnen over je zeggen is trouwens niet belangrijk. Die kletsen met je mee en zeggen vaak wat je wilt horen om je tevreden te stellen.
maandag 4 juni 2018 om 12:10
Je huisarts moet wel iets van een dsm diagnose op de verwijsbrief zetten, anders betaalt de verzekering niet. Maar een goede therapeut zal altijd zelf actie ondernemen om te kijken of die diagnose klopt. Je kan bij een vrijgevestigde therapeut zelf aangeven dat je twijfelt en om een nieuw diagnostisch traject vragen. Vrijgevestigd wordt net zo goed door de verzekering betaald, alleen niet alle therapeuten hebben contracten met alle verzekeraars.YellowLemon schreef: ↑04-06-2018 11:59Daar ben ik ook mee bezig geweest. Ik dacht een tijdje terug bijvoorbeeld een fijne gevonden te hebben. En toen het bij daadwerkelijk een intake plannen kwam, was het dat de intake wel uit eigen zak betaald moest worden bijvoorbeeld, en dat geld heb ik bijvoorbeeld echt niet.
Misschien dat ik het vanmiddag nog even aan de zorgverzekering voor kan leggen.
Ik heb het gevoel dat wanneer je een keer die stempel op je hebt gehad in die dokterswereld, van richting de persoonlijkheidsproblematiek, dat je er niet meer van af komt. Terwijl ze niet eens een diagnose hebben kunnen stellen.
En iedere doorverwijzing die mijn huisarts wil geven, wil hij alleen maar geven door erbij te vernoemen dat..
Ik ben ook al bezig geweest met overstappen. Maar iedere huisarts in het dorp heeft een patientenstop voor inwoners of vind dat ik niet in hun postcode gebied hoor. Ik voel me zo in een hoek gezet. Met alle wachttijden van de instellingen enzo duurt het nu al 2,5 jaar.
En ik ben ook bang om nog ergens nieuw te beginnen.. want moet ik dan serieus ieder formulier gaan fotograferen etc.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
maandag 4 juni 2018 om 12:20
Mijn trauma en PTSS diagnose heb ik niet verzonnen. Die gebeurtenissen zijn ook erkent door de dader.sinnombre schreef: ↑04-06-2018 12:05Ik zou je energie daar niet aan verspillen. En kijk ook eens naar je eigen aandeel.
Ik heb het idee dat je anderen de schuld geeft van je psychische toestand. Vraag jezelf af of je klachten wel terecht zijn.
Wat vriendinnen over je zeggen is trouwens niet belangrijk. Die kletsen met je mee en zeggen vaak wat je wilt horen om je tevreden te stellen.
Daarnaast heb ik het niet alleen over een maatschappelijk werkster, maar ook voorgaande instellingen, de gemeente en een zorgboerderij.
Maar bedankt voor deze uit de lucht gegrepen tip.
maandag 4 juni 2018 om 12:40
Ik kan er gewoon niet bij met mijn hoofd. Dat je in een land als Nederland zo weggeflikkerd kan worden als derde range burger waar je niet eens naar hoeft te luisteren. Door de dokters dan he.
En ik heb het zo lang bij mezelf gezocht. Maar toen het bij de crisisdienst ook weer niet ging heb ik het allemaal even links laten liggen. Ik ben met de zorgboerderij en mijn maatschappelijk werkster aan de slag geweest. Open geweest tegen de gemeente over de gebeurtenissen. Maar al die partijen die ook om de GGZ heen moeten werken die beginnen al te zuchten als ze GGZ horen eigenlijk. Ze verwachten niet eens meer dat je het uitlegt.
Dat vind ik zo bizar..
maandag 4 juni 2018 om 12:47
Dit wordt niets. Geen energie aan verspillen. Er is weinig grond voor een klacht.
Het is toch niet vreemd dat een instelling er eigen criteria op na houdt voor welke patiënten geschikt zijn voor opname en behandeling bij die specifieke instelling? Daarvoor moeten ze juist alle gegevens hebben.
Sommigen klagen dat ze steeds weer opnieuw hetzelfde verhaal bij diverse instanties moeten afdraaien en jij klaagt dat je dossier is gedeeld.
Het is toch niet vreemd dat een instelling er eigen criteria op na houdt voor welke patiënten geschikt zijn voor opname en behandeling bij die specifieke instelling? Daarvoor moeten ze juist alle gegevens hebben.
Sommigen klagen dat ze steeds weer opnieuw hetzelfde verhaal bij diverse instanties moeten afdraaien en jij klaagt dat je dossier is gedeeld.
maandag 4 juni 2018 om 12:51
Mijn ervaring is dat een klacht niet leidt tot een goede behandeling.
Een instelling hoeft niets te doen met de uitspraak.
(misschien staat in het reglement dat de directeur binnen 4 weken moet reagen op de uitspraak, en dan wordt dat een vaag briefje als "we zien geen aanleiding om maatregelen te nemen" of ze reageren helemaal niet.
Termijnen worden ook regelmatig overschreden door zowel de instelling als de commissie, is tenminste mijn ervaring met een paar instellingen).
Ik heb meegemaakt dat een commissie spontaan de instelling extra tijd gaf om te reageren, omdat de instelling geen reactie gaf.
Ik heb ook meegemaakt dat, op een zitting, bleek dat de commissie niet mijn klacht behandelen wilde, maar een klacht die hij zelf geformuleerd had.
Dus ook de commissies zelf hebben soms oogkleppen op.
Een instelling hoeft niets te doen met de uitspraak.
(misschien staat in het reglement dat de directeur binnen 4 weken moet reagen op de uitspraak, en dan wordt dat een vaag briefje als "we zien geen aanleiding om maatregelen te nemen" of ze reageren helemaal niet.
Termijnen worden ook regelmatig overschreden door zowel de instelling als de commissie, is tenminste mijn ervaring met een paar instellingen).
Ik heb meegemaakt dat een commissie spontaan de instelling extra tijd gaf om te reageren, omdat de instelling geen reactie gaf.
Ik heb ook meegemaakt dat, op een zitting, bleek dat de commissie niet mijn klacht behandelen wilde, maar een klacht die hij zelf geformuleerd had.
Dus ook de commissies zelf hebben soms oogkleppen op.
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
maandag 4 juni 2018 om 12:52
Ik lees vooral heel veel boosheid in jouw verhaal. Maar nogmaals, wat wil je bereiken? Hoe zou het ideale plaatje er voor jou uitzien?YellowLemon schreef: ↑04-06-2018 12:40Ik kan er gewoon niet bij met mijn hoofd. Dat je in een land als Nederland zo weggeflikkerd kan worden als derde range burger waar je niet eens naar hoeft te luisteren. Door de dokters dan he.
En ik heb het zo lang bij mezelf gezocht. Maar toen het bij de crisisdienst ook weer niet ging heb ik het allemaal even links laten liggen. Ik ben met de zorgboerderij en mijn maatschappelijk werkster aan de slag geweest. Open geweest tegen de gemeente over de gebeurtenissen. Maar al die partijen die ook om de GGZ heen moeten werken die beginnen al te zuchten als ze GGZ horen eigenlijk. Ze verwachten niet eens meer dat je het uitlegt.
Dat vind ik zo bizar..
Misschien een rare vergelijking, maar stel je voor dat je door een medische fout je been verliest. Je kunt klagen, misschien krijg je dan gelijk, maar uiteindelijk zul je toch je leven moeten inrichten op het feit dat je nog maar één been hebt.
Alle energie die jij steekt in klagen en 'het systeem' kun je niet aan jezelf besteden.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
maandag 4 juni 2018 om 12:54
LizBakker schreef: ↑04-06-2018 12:47Dit wordt niets. Geen energie aan verspillen. Er is weinig basis voor een klacht.
Het is toch niet vreemd dat een instelling er eigen criteria op na houdt voor welke patiënten geschikt zijn voor opname en behandeling bij die specifieke instelling? Daarvoor moeten ze juist alle gegevens hebben.
Sommigen klagen dat ze steeds weer opnieuw hetzelfde verhaal bij diverse instanties moeten afdraaien en jij klaagt dat je dossier is gedeeld.
Dat mag in Nederland niet zonder toestemming, dus het is niet zo vreemd dat TO daar problemen mee heeft.
TO, ik snap je probleem. Het is vervelend om niet serieus genomen te worden en het is niet netjes dat de betrokken partijen niet handelen volgens de wet.
Echter, ik zou in plaats van een klachtenprocedure aan te spannen, een oplossing zoeken. Stuur alle partijen de recentste diagnose toe in plaats van de verouderde en vraag op basis daarvan de hulp aan die je nodig hebt. Dan ben je er toch?
En een paar tips voor de toekomst:
- zorg dat je zelf je dossier beheert, en dat je dus afschriften hebt van alle stukken, diagnoses en communicatie
- maak foto's van alle papieren of zorg dat je een afschrift krijgt. Dat is niet gek, ik probeer iets te regelen voor mijn kinderen (compleet andere situatie) maar daar gelden dezelfde principes: documenteer en bewaar alles. Mensen zijn nu eenmaal rommelig en er raakt wel eens iets kwijt, het is dus zaak om zèlf de regie te houden en alle stukken in beheer te hebben.
Succes.
maandag 4 juni 2018 om 12:59
Ik wil best geloven dat jij PTSS hebt maar als je in je klacht gaat zetten dat dit zeker is omdat de dader de gebeurtenis heeft erkend en je maatschappelijk werkster, de gemeente en de zorgboerderij dat ook vinden dan is het niet raar dat je niet serieus genomen wordt.YellowLemon schreef: ↑04-06-2018 12:20Mijn trauma en PTSS diagnose heb ik niet verzonnen. Die gebeurtenissen zijn ook erkent door de dader.
Daarnaast heb ik het niet alleen over een maatschappelijk werkster, maar ook voorgaande instellingen, de gemeente en een zorgboerderij.
Maar bedankt voor deze uit de lucht gegrepen tip.
Een maatschappelijk werkster is helemaal niet in staat om dat te beoordelen, evenals de medewerkers van de zorgboerderij en de gemeente.
En of een dader zijn daden wel of niet erkent doet er ook al niet toe.
maandag 4 juni 2018 om 13:05
Nee, ze kiezen zelf welke stukken ze eruit vissen en belangrijker vinden. Ze vinden die verwijzing met die niet gestelde diagnose dus meer zeggen dan die behandelingen met gestelde diagnose in hun wereld. En mijn huisarts heeft nu besloten helemaal met de crisisdienst mee te gaan. Zo heeft hij het nu ook in mijn dossier genoteerd. Dus of ik me nu bij een nieuwe huisarts aanmeld, of me toch door hem laat doorverwijzen. Ze hebben samen besloten dat ik er geen recht op heb.Frox schreef: ↑04-06-2018 12:54Dat mag in Nederland niet zonder toestemming, dus het is niet zo vreemd dat TO daar problemen mee heeft.
TO, ik snap je probleem. Het is vervelend om niet serieus genomen te worden en het is niet netjes dat de betrokken partijen niet handelen volgens de wet.
Echter, ik zou in plaats van een klachtenprocedure aan te spannen, een oplossing zoeken. Stuur alle partijen de recentste diagnose toe in plaats van de verouderde en vraag op basis daarvan de hulp aan die je nodig hebt. Dan ben je er toch?
En een paar tips voor de toekomst:
- zorg dat je zelf je dossier beheert, en dat je dus afschriften hebt van alle stukken, diagnoses en communicatie
- maak foto's van alle papieren of zorg dat je een afschrift krijgt. Dat is niet gek, ik probeer iets te regelen voor mijn kinderen (compleet andere situatie) maar daar gelden dezelfde principes: documenteer en bewaar alles. Mensen zijn nu eenmaal rommelig en er raakt wel eens iets kwijt, het is dus zaak om zèlf de regie te houden en alle stukken in beheer te hebben.
Succes.
En ik zou willen dat ze me beter kende dan die papieren van die intake, die twee gesprekken vol met loze beloftes bij de crisisdienst die niet nagekomen zijn, en dus 3x gezeik bij de huisarts. Want het gaat echt nergens over.
maandag 4 juni 2018 om 13:07
Maar de indruk van TS is dat er nu een (dwingend) behandeladvies wordt gegeven op basis van een verouderde of tenminste incomplete informatie.
Ik zou ook willen dat ze alle informatie (en dus alle diagnoses) meenemen in de overweging en dan kunnen uitleggen waarom advies A is en niet B.
Lijkt mij helemaal geen gekke vraag toch.
Nogmaals TS; kun je (evt samen met je maatschappelijk werker) zelf je (recente) dossier opvragen?
Ik zou ook willen dat ze alle informatie (en dus alle diagnoses) meenemen in de overweging en dan kunnen uitleggen waarom advies A is en niet B.
Lijkt mij helemaal geen gekke vraag toch.
Nogmaals TS; kun je (evt samen met je maatschappelijk werker) zelf je (recente) dossier opvragen?
maandag 4 juni 2018 om 13:08
Ga ergens anders fantaseren dat dat is wat er in mijn klacht gaat staan. Mijn klacht zou gaan over het vernietigen van papieren en het niet naleven van getekende papieren.sugarmiss schreef: ↑04-06-2018 12:59Ik wil best geloven dat jij PTSS hebt maar als je in je klacht gaat zetten dat dit zeker is omdat de dader de gebeurtenis heeft erkend en je maatschappelijk werkster, de gemeente en de zorgboerderij dat ook vinden dan is het niet raar dat je niet serieus genomen wordt.
Een maatschappelijk werkster is helemaal niet in staat om dat te beoordelen, evenals de medewerkers van de zorgboerderij en de gemeente.
En of een dader zijn daden wel of niet erkent doet er ook al niet toe.
maandag 4 juni 2018 om 13:12
Dat kan wel. Maar wat kan ik daar vervolgens mee als ze het weigeren serieus te nemen terwijl het erkende ggz instellingen zijn? Het is een beetje een wij van wc eend verhaal. Terwijl ze me in eerste instantie niet eens geholpen hebben. En nu hebben ze met de informatie die verder in mn dossier erbij gezet is de deuren verder dicht gegooid zeg maar.Yellow002 schreef: ↑04-06-2018 13:07Maar de indruk van TS is dat er nu een (dwingend) behandeladvies wordt gegeven op basis van een verouderde of tenminste incomplete informatie.
Ik zou ook willen dat ze alle informatie (en dus alle diagnoses) meenemen in de overweging en dan kunnen uitleggen waarom advies A is en niet B.
Lijkt mij helemaal geen gekke vraag toch.
Nogmaals TS; kun je (evt samen met je maatschappelijk werker) zelf je (recente) dossier opvragen?
Ik zie het even niet helemaal. Hoe ik daar om heen kom zeg maar. Een nieuwe huisarts ziet dat ook. Op mijn nieuwe doorverwijzing heeft mijn huisarts heel overruled zijn mening erop gezet. Niet gewoon een klein advies van “ik zou ook hier naar kijken”. Wat ik best kan begrijpen. Hij probeert mijn mening gewoon compleet van tafel te vegen zeg maar.
maandag 4 juni 2018 om 13:12
Als je huisarts niet bereid is tot een gesprek, zou ik met de crisisdienst om de tafel met de recentste diagnose en met hen overleggen of ze de doorverwijzing kunnen aanpassen aan de jongste bevindingen. En als ze dat op basis van de papieren niet willen, zou ik ze vragen om een schriftelijke onderbouwing van de doorverwijzing. Maak vervolgens feitelijke (!) gespreksverslagen en stuur ze die per mail toe, dan heb je alles op papier.
Feitelijk betekent overigens zonder meningen en gevoelens. Ik snap dat je boos en gefrustreerd bent, maar die emoties kun je beter wegstoppen in je interactie met instanties, anders krijg je niet wat je hebben wil. Mensen vinden boze mensen vervelend en boze mensen met een diagnose vooral hun diagnose ontkennen. Dat wil je niet, want dan krijg je niet wat je nodig hebt. Dus stop die gevoelens weg, en praat zakelijk en feitelijk met de betrokken partijen over een nieuwe doorverwijzing.
Feitelijk betekent overigens zonder meningen en gevoelens. Ik snap dat je boos en gefrustreerd bent, maar die emoties kun je beter wegstoppen in je interactie met instanties, anders krijg je niet wat je hebben wil. Mensen vinden boze mensen vervelend en boze mensen met een diagnose vooral hun diagnose ontkennen. Dat wil je niet, want dan krijg je niet wat je nodig hebt. Dus stop die gevoelens weg, en praat zakelijk en feitelijk met de betrokken partijen over een nieuwe doorverwijzing.
maandag 4 juni 2018 om 13:14
YellowLemon schreef: ↑04-06-2018 13:12Dat kan wel. Maar wat kan ik daar vervolgens mee als ze het weigeren serieus te nemen terwijl het erkende ggz instellingen zijn?
Heb je het al geprobeerd op een feitelijke en zakelijke manier?
maandag 4 juni 2018 om 13:23
Frox schreef: ↑04-06-2018 13:12Als je huisarts niet bereid is tot een gesprek, zou ik met de crisisdienst om de tafel met de recentste diagnose en met hen overleggen of ze de doorverwijzing kunnen aanpassen aan de jongste bevindingen. En als ze dat op basis van de papieren niet willen, zou ik ze vragen om een schriftelijke onderbouwing van de doorverwijzing. Maak vervolgens feitelijke (!) gespreksverslagen en stuur ze die per mail toe, dan heb je alles op papier.
Feitelijk betekent overigens zonder meningen en gevoelens. Ik snap dat je boos en gefrustreerd bent, maar die emoties kun je beter wegstoppen in je interactie met instanties, anders krijg je niet wat je hebben wil. Mensen vinden boze mensen vervelend en boze mensen met een diagnose vooral hun diagnose ontkennen. Dat wil je niet, want dan krijg je niet wat je nodig hebt. Dus stop die gevoelens weg, en praat zakelijk en feitelijk met de betrokken partijen over een nieuwe doorverwijzing.
Het oneerlijke is natuurlijk dat voor de patiënt meestal meer op het spel staat dan voor een behandelaar, dus het is voor de patiënt veel moeilijker om zakelijk te blijven.
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
maandag 4 juni 2018 om 13:23
Zo ben ik begonnen. Ik had niet zoveel behoefte om alles bij de crisisdienst weer op te rakelen, aangezien dat tijdelijk zou zijn en ik daarna weer doorverwezen zou worden.
Dat is ook netjes besproken toen. En dat begrepen ze ook en was absoluut geen probleem. Ik was eigenlijk heel blij met hoe dat ging. Ik heb de papieren ondertekend. En toen begon de ellende dus.
Op een bepaald punt heb ik het mijn maatschappelijk werkster ingeschakeld en zou al het contact via haar verlopen. Toen werd het een getennis. Maar zei deed het, dus ik had er niet zoveel last van. En opeens was het definitieve antwoord er. Ik zou mijn doorverwijzing krijgen.
Tot ze me een aantal dagen dus opeens aan mij persoonlijk weer lieten weten dat het toch niet doorging.
Dat is ook het moeilijke, je kan niet eens concrete afspraken maken. Formulieren verscheuren ze. Vinkjes worden gewoon aangevinkt.
Vandaag bij de huisarts ben ik eigenlijk ook heel neutraal begonnen. Ik heb het gesprek naderhand besproken met mijn maatschappelijk werkster. Ik heb letterlijk gezegd dat het helaas niet zo gelopen is als ik hoopte en dat ik daarom graag een doorverwijzing wilde naar een andere instantie.
maandag 4 juni 2018 om 13:33
