Psyche
alle pijlers
Ervaring met klachten procedures?
maandag 4 juni 2018 om 11:28
Een verkeerde doorverwijzing van nu 2,5 jaar geleden, op psychisch gebied, blijft me maar achtervolgen. Na die doorverwijzing ben ik op intake geweest, maar konden ze geen diagnose stellen. (Dit heeft alles bij elkaar wel een half jaar geduurd terwijl ik dagelijkse flashbacks had en met medicatie verschrikkelijk sliep en eigenlijk niet functioneerde)
Uiteindelijk ben ik elders met PTSS en angsten en depressies gediagnostiseerd en op de wachtlijst gezet maar door verhuizing niet aan behandeling toegekomen. In mijn nieuwe regio moest ik opnieuw aangemeld worden, heb ik een periode therapie gehad maar precies op het punt dat ik aan EMDR en de echte trauma verwerking zou beginnen bleek mijn psycholoog zwanger. Wat weer een heel gedoe opleverde.
Uiteindelijk is het me begin dit jaar teveel geworden en ben ik uiteindelijk in aanraking gekomen met de crisisdienst. Dit is van dezelfde organisatie als mijn eerste doorverwijzing. Ik heb hun netjes toestemming gegeven om informatie op te vragen bij mijn eerdere trajecten. En omdat het met mijn huidige huisarts niet zo botert, aangegeven dat ik niet wil dat ze informatie direct naar hem toespelen.
Nu hebben ze die toestemmingformulieren “per ongelijk” verscheurd. En hun eigen archieven open getrokken en kwamen ze zo bij die intake van voor de ptss diagnose uit. Op basis daarvan wilde ze me niet meer doorverwijzen naar Angst en Paniek behandeling terwijl ze de extra informatie nog niet eens opgevraagd hadden. Ik heb gevraagd om een onderbouwing waarom ze me weer naar de eerste plek terug wilde, maar dat konden ze niet. Ik moest hun maar vertrouwen.
Nu ben ik vannochtend naar de huisarts gegaan, om dan maar een nieuwe instelling te proberen. Om erachter te komen dat de crisisdienst alles wel heeft doorgespeeld en ook heeft aangegeven dat ze zogenaamd uitgebreid met mij in gesprek zijn gegaan over waarom traject A beter is dan traject B. En hij doet nu dus heel moeilijk over het doorverwijzen.
Ik zou mijn eigen leven aan het verpesten zijn terwijl ik 2x een half uur bij de crisisdienst ben geweest, de huisarts drie keer 10 minuten heb gezien. Dat vind ik fantastisch snel geoordeeld van ze. Daarnaast heb ik een maatschappelijk werkster naast me heb zitten die het tegendeel bewijst. Net als de gemeente, de begeleiders op mijn vrijwilligerswerk, mijn vriendinnen.. Ik zou manipulatief wel heel fenomenaal zijn dan.
Een ding weet ik wel. Ik onderteken geen formulier meer zonder er eerst een foto van te maken. Ik neem voortaan ieder gesprek op.
Maargoed, ik ben er dus klaar mee. Ik ken geen persoon bij de gemeente, maatschappelijk werk, of vrijwilligersplek bedenken, of ze beginnen al met hun ogen te rollen als het over de GGZ en hun praktijken gaat. Nu blijkt nog dat ze tot de 2e keer aan toe letterlijk mijn formulieren negeren bij dezelfde instelling. Ze hebben zelf een website www.regelgekte.nl die laat zien hoe een bullshit het eigenlijk wel niet is.
Heeft er iemand ervaring met de klachtenprocedures op dit gebied? Mijn hoofd kookt. Ik zoek hulp en ipv daarvan sloopt het mijn zelfvertrouwen.
Uiteindelijk ben ik elders met PTSS en angsten en depressies gediagnostiseerd en op de wachtlijst gezet maar door verhuizing niet aan behandeling toegekomen. In mijn nieuwe regio moest ik opnieuw aangemeld worden, heb ik een periode therapie gehad maar precies op het punt dat ik aan EMDR en de echte trauma verwerking zou beginnen bleek mijn psycholoog zwanger. Wat weer een heel gedoe opleverde.
Uiteindelijk is het me begin dit jaar teveel geworden en ben ik uiteindelijk in aanraking gekomen met de crisisdienst. Dit is van dezelfde organisatie als mijn eerste doorverwijzing. Ik heb hun netjes toestemming gegeven om informatie op te vragen bij mijn eerdere trajecten. En omdat het met mijn huidige huisarts niet zo botert, aangegeven dat ik niet wil dat ze informatie direct naar hem toespelen.
Nu hebben ze die toestemmingformulieren “per ongelijk” verscheurd. En hun eigen archieven open getrokken en kwamen ze zo bij die intake van voor de ptss diagnose uit. Op basis daarvan wilde ze me niet meer doorverwijzen naar Angst en Paniek behandeling terwijl ze de extra informatie nog niet eens opgevraagd hadden. Ik heb gevraagd om een onderbouwing waarom ze me weer naar de eerste plek terug wilde, maar dat konden ze niet. Ik moest hun maar vertrouwen.
Nu ben ik vannochtend naar de huisarts gegaan, om dan maar een nieuwe instelling te proberen. Om erachter te komen dat de crisisdienst alles wel heeft doorgespeeld en ook heeft aangegeven dat ze zogenaamd uitgebreid met mij in gesprek zijn gegaan over waarom traject A beter is dan traject B. En hij doet nu dus heel moeilijk over het doorverwijzen.
Ik zou mijn eigen leven aan het verpesten zijn terwijl ik 2x een half uur bij de crisisdienst ben geweest, de huisarts drie keer 10 minuten heb gezien. Dat vind ik fantastisch snel geoordeeld van ze. Daarnaast heb ik een maatschappelijk werkster naast me heb zitten die het tegendeel bewijst. Net als de gemeente, de begeleiders op mijn vrijwilligerswerk, mijn vriendinnen.. Ik zou manipulatief wel heel fenomenaal zijn dan.
Een ding weet ik wel. Ik onderteken geen formulier meer zonder er eerst een foto van te maken. Ik neem voortaan ieder gesprek op.
Maargoed, ik ben er dus klaar mee. Ik ken geen persoon bij de gemeente, maatschappelijk werk, of vrijwilligersplek bedenken, of ze beginnen al met hun ogen te rollen als het over de GGZ en hun praktijken gaat. Nu blijkt nog dat ze tot de 2e keer aan toe letterlijk mijn formulieren negeren bij dezelfde instelling. Ze hebben zelf een website www.regelgekte.nl die laat zien hoe een bullshit het eigenlijk wel niet is.
Heeft er iemand ervaring met de klachtenprocedures op dit gebied? Mijn hoofd kookt. Ik zoek hulp en ipv daarvan sloopt het mijn zelfvertrouwen.
maandag 4 juni 2018 om 13:43
Fantastisch idee, marktwerking op verzekeringen die iedere Nederlander moet nemen.Meesterkees schreef: ↑04-06-2018 13:33Spijtig om te horen. Je bent niet de enige. De GGZ is een puinhoop. Klachtprocedures zijn vaak langdurig, maarja als je anders geen poot meer hebt om op te staan, kun je kiezen voor het juridisch loket, die je doorverwijst naar een advocaat. Welkom in het land “waar alles zo goed geregeld is”.
maandag 4 juni 2018 om 13:58
haarklover schreef: ↑04-06-2018 13:23Het oneerlijke is natuurlijk dat voor de patiënt meestal meer op het spel staat dan voor een behandelaar, dus het is voor de patiënt veel moeilijker om zakelijk te blijven.
Dat snap ik helemaal, het is ook ontzettend moeilijk. Maar het is de enige manier om iets voor elkaar te krijgen.
Lieve TO, als het niet lukt om het via je huisarts voor elkaar te krijgen, zou ik kijken of je wellicht iets kunt met de doorverwijzing die je wèl hebt gekregen. Wellicht kun je bij een nieuwe behandelaar, met alle stukken, een nieuwe diagnose en een daarbij passende behandeling regelen.
maandag 4 juni 2018 om 14:06
Het onderwijs is net zo
Als je je kind ziet afglijden in een depressie, maar de leerkracht vindt dat er geen probleem is, dan is er geen probleem en wordt er niets gedaan. Ik weet hoe ontzettend moeilijk het is om dan zakelijk en vooral neutraal te blijven. Om in te zien dat het geen onwil is, maar onkunde. Ik ben altijd zakelijk en vriendelijk gebleven en dat heeft uiteindelijk geholpen, maar ik snap inmiddels heel goed dat er ouders zijn die dat niet kunnen. Die boos worden uit onmacht, omdat ze hun kind steeds ongelukkiger zien worden en daar letterlijk níets aan kunnen doen. En de leerkracht die als tegenreactie zijn hakken in het zand zet en nog minder geneigd is om mee te werken.Het is ontzettend lastig om in situaties waarin je als hulpvrager machteloos bent neutraal en feitelijk te blijven wanneer je wordt tegengewerkt. En toch is het de enige manier om iets voor elkaar te krijgen, want zodra je boos wordt, is alle goodwill weg. Heel lastig.
maandag 4 juni 2018 om 14:51
Yellow lemon, ik kan zien dat je echt heel boos en vooral teleurgesteld en machteloos bent. Maar ik denk dat een klachtenprocedure je nu niets gaat opleveren maar juist iets gaat kosten. Ga je eerst hardmaken voor een behandeling en pas daarna klachten indienen. Aan een goede behandeling heb je meer nu. Begrijp ik goed dat je ha wel een verwijzing heeft geschreven maar er niet op staat wat jij wilt? Maakt niet uit, een goede psych zal zelf kijken naar een diagnose ipv het letterlijk overnemen en daarnaast kun je dit altijd aangeven bij intake.
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
maandag 4 juni 2018 om 15:11
Ik weet na 2,5 jaar niet zo goed.. of ik daar nog wel mee door moet willen gaan. Weer een nieuwe praktijk.. als ik al niet eens eerlijk kan beginnen.Kia•Ora schreef: ↑04-06-2018 14:51Yellow lemon, ik kan zien dat je echt heel boos en vooral teleurgesteld en machteloos bent. Maar ik denk dat een klachtenprocedure je nu niets gaat opleveren maar juist iets gaat kosten. Ga je eerst hardmaken voor een behandeling en pas daarna klachten indienen. Aan een goede behandeling heb je meer nu. Begrijp ik goed dat je ha wel een verwijzing heeft geschreven maar er niet op staat wat jij wilt? Maakt niet uit, een goede psych zal zelf kijken naar een diagnose ipv het letterlijk overnemen en daarnaast kun je dit altijd aangeven bij intake.
Steeds vaker popt de gedachte in mijn hoofd op dat dat jonge meisje dat besloot dr kop dicht te houden lang zo dom nog niet was. En zoals iemand hierboven ook al aangaf. Het voelt ondertussen een beetje als bingo van welke hulpverlener snapt het wel, en welke niet. En dat levert zoveel stress op.. dat het hulpverlenerspad misschien bijna wel erger word dan het trauma zelf.
maandag 4 juni 2018 om 17:47
maandag 4 juni 2018 om 18:11
Dat laatste is een heel goed idee. Je kunt dat ook in je klachtbrief aangegeven. Dat je graag via bemiddeling en een gesprek samen tot een oplossing wil komen. Mogelijk kan je maatschappelijkwerker helpen met de brief en het gesprek.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 4 juni 2018 om 18:45
Ik wil serieus genomen worden in mijn klachten zonder dat ik continue door vooroordelen heen moet boxen waarin niemand zich herkent behalve artsen of psychologen die mij enkele keren gezien hebben.viva-amber schreef: ↑04-06-2018 17:47Wat wil je bereiken?
Wil je dat mensen straf krijgen?
Wil je stabieler worden?
Wil je zeuren over wat anderen fout doen?
Wil je beter worden?
Wat is je doel en waar wil je naartoe?
Iedereen waarmee ik in een langer traject heb gezeten, kan zich daar ook niet in herkennen.
Ik vind hoe dan ook de manier waarop de huisarts met mijn klachten om gegaan is te absurd voor woorden, en had toevallig vanmiddag al opgezocht hoe je bij hun de klachten procedure start. Ik wilde het volgende week met mijn maatschappelijk werkster daarover hebben.
Hoe ik het verder met de echte hulpverlening op ga pakken moet ik even laten bezinken. Ik moet eerlijk zeggen dat het lood me behoorlijk in de schoenen gezakt is. Hoe vaak moet je met goede bedoelingen aankomen, op je tenen lopen, op wachtlijsten gegooid worden, je iedere keer weer openstellen, voor helemaal niks..
Misschien is het dan echt wel beter om me met mijn maatschappelijk werkster en vrijwilligerswerk te focussen op het werk opbouwen. Het trauma inkapselen. En dan over een jaar of weet ik veel wat nog eens kijken. Dat is sowieso al iets wat we besproken hebben. Dit zou de laatste keer zijn dat ik het zou gaan proberen omdat het me zoveel negatieve energie kost.
maandag 4 juni 2018 om 20:16
Met wie heb je dit besproken?YellowLemon schreef: ↑04-06-2018 18:45Ik wil serieus genomen worden in mijn klachten zonder dat ik continue door vooroordelen heen moet boxen waarin niemand zich herkent behalve artsen of psychologen die mij enkele keren gezien hebben.
Iedereen waarmee ik in een langer traject heb gezeten, kan zich daar ook niet in herkennen.
Ik vind hoe dan ook de manier waarop de huisarts met mijn klachten om gegaan is te absurd voor woorden, en had toevallig vanmiddag al opgezocht hoe je bij hun de klachten procedure start. Ik wilde het volgende week met mijn maatschappelijk werkster daarover hebben.
Hoe ik het verder met de echte hulpverlening op ga pakken moet ik even laten bezinken. Ik moet eerlijk zeggen dat het lood me behoorlijk in de schoenen gezakt is. Hoe vaak moet je met goede bedoelingen aankomen, op je tenen lopen, op wachtlijsten gegooid worden, je iedere keer weer openstellen, voor helemaal niks..
Misschien is het dan echt wel beter om me met mijn maatschappelijk werkster en vrijwilligerswerk te focussen op het werk opbouwen. Het trauma inkapselen. En dan over een jaar of weet ik veel wat nog eens kijken. Dat is sowieso al iets wat we besproken hebben. Dit zou de laatste keer zijn dat ik het zou gaan proberen omdat het me zoveel negatieve energie kost.
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
maandag 4 juni 2018 om 20:36
Dat gesprek biedt toch juist mogelijkheden die relatief weinig inspanning kosten?YellowLemon schreef: ↑04-06-2018 20:30Dat je dan wederom met iemand van hun om tafel kan gaan.
En dat heb ik met mijn maatschappelijk werkster besproken Kia.
Doorgaans zit er dan iemand anders bij dan je eigen hulpverlener.
•
maandag 4 juni 2018 om 20:38
maandag 4 juni 2018 om 20:57
Het klinkt een beetje alsof je wat zaken door elkaar haalt. Je hebt de feitelijke zaken, zoals het doorspelen van informatie aan de huisarts zonder dat jij daar toestemming voor hebt gegeven. Maar ik lees je ook over diagnoses waar je het niet mee eens bent en welke informatie ze gebruiken, dat is toch weer iets anders.
Los hiervan gaat een klacht over het niet volgen van privacyregels je niks aan behandeling opleveren. Dan ben je straks op zijn minst 3 maanden, maar afhankelijk van waar je je klacht indient misschien wel ruim een jaar verder en als je gelijk krijgen ze een 'foei, dat mag je niet meer doen, voortaan zorgvuldiger omgaan met toestemming van je cliënt' en daar zit jij met nog steeds geen behandeling. Een klacht over zoiets staat dus los van de behandeling.
Zoals ik het begrijp ben je nu weer bij instelling A die ooit een diagnose heeft gesteld op het gebied van persoonlijkheidsproblematiek (maar je zegt ook dat ze geen diagnose konden stellen, al zullen ze wel iets gesteld hebben voor de zorgverzekeraar?) Jij wil behandeling voor PTSS/angst. Het beste wat je kan doen is rustig in gesprek gaan met de GGZ en ze vragen naar hun beweegredenen en aangeven wat jouw gedachten en gevoelens daarover zijn. Bijvoorbeeld, 'wat maakt dat jullie deze behandeling adviseren?' 'Wat maakt dat jullie er anders over denken dan instelling B waar ik behandeld ben voor diagnose 2?' En dan écht luisteren naar wat ze zeggen, want het één hoeft het ander niet uit te sluiten. Angsten, PTSS en depressies gaan heel vaak samen met persoonlijkheidsproblematiek en behandeling van persoonlijkheidsproblematiek is vaak ook geschikt voor PTSS en angst. Daarnaast, als je ergens aan begint zal je behandelaar jou in de therapie steeds beter leren kennen om de behandeling ook op jouw problematiek af te kunnen stemmen. Als je rustig en oprecht nieuwsgierig in gesprek gaat in plaats van er tegenin met de overtuiging dat zij het toch bij het verkeerde eind hebben heb je de meeste kans dat jij hen wat beter gaat begrijpen en zij jou. Wellicht helpt het je om kort en bondig een tijdslijn te maken met je feitelijke intakes/diagnoses/behandeltrajecten. Dit maakt het overzichtelijk voor jou en voor voor hen. Je kunt ook je maatschappelijk werker vragen om je hierbij te helpen en evt. ook mee te gaan naar een gesprek als dat kan/nodig is.
Daarnaast klinkt het ook een beetje alsof je tegen een diagnose op gebied van persoonlijkheidsproblematiek aanhikt. Zoals hierboven beschreven sluit het één het ander niet uit en kan behandeling op deze diagnoses in elkaar overlopen. Het kan best belemmerend werken als je je hierop blind staart en niet verder kijkt dan het labeltje.
Ze mogen zeker netter omgaan met zaken zoals privacy en waar jij wel en geen toestemming voor hebt gegeven, daar mag je ze ook zeker op aanspreken. Dit staat wel los van de inhoud van je behandeling. Ik zou voor een volgend gesprek aangeven dat je het nu erg onduidelijk vindt en dat je nu graag samen een, voor jou, duidelijk plan gaan maken van de stappen die nu genomen gaan worden. Aan het einde van een gesprek, neem samenvattend met je gesprekspartner de afspraken door om te checken dat jullie beiden hetzelfde bedoelen en hebben begrepen, zodat de verwachtingen ook aan beide kanten hetzelfde zijn. En als je iets ondertekent, maak er inderdaad een foto van. Wat ik niet zou doen is overal heen en weer gaan en overal gaan shoppen. Zorg dat zaken verduidelijkt worden en ook, zo nodig, duidelijk afgesloten voordat je weer een andere weg in slaat. Nu weer niks gaan doen aan behandeling en wachten tot het je weer te veel wordt lijkt mij niet echt heel constructief en een herhaling van zetten. Dit is toch ook een patroon die je in je OP steeds ziet terugkomen, er komt altijd iets tussen, dan haak je af en op een gegeven moment trek je het toch niet meer en begin je van voor af aan. Pak even door, je kunt ook bij een nieuwe behandelaar beginnen zonder informatie van eerdere trajecten, je kan een vrijgevestigde therapeut zoeken.
Een klacht over die toestemmingsformulieren kan je laten lopen naast je inhoudelijke behandeling. Want de twee hebben niks met elkaar te maken en dat je behandeling op gang komt lijkt me wel belangrijk. Bedenk dan wel voor jezelf wat je wil bereiken met de klacht, welke zaken zijn feitelijk en welke zaken hebben meer met emotie te maken, als je dat voor jezelf op een rijtje hebt kan je je ook duidelijker uitdrukken tijdens een klachtenprocedure. Frizz geeft ook goede tips, in gesprek gaan hierover of met de PVP praten kan je ook helpen.
Los hiervan gaat een klacht over het niet volgen van privacyregels je niks aan behandeling opleveren. Dan ben je straks op zijn minst 3 maanden, maar afhankelijk van waar je je klacht indient misschien wel ruim een jaar verder en als je gelijk krijgen ze een 'foei, dat mag je niet meer doen, voortaan zorgvuldiger omgaan met toestemming van je cliënt' en daar zit jij met nog steeds geen behandeling. Een klacht over zoiets staat dus los van de behandeling.
Zoals ik het begrijp ben je nu weer bij instelling A die ooit een diagnose heeft gesteld op het gebied van persoonlijkheidsproblematiek (maar je zegt ook dat ze geen diagnose konden stellen, al zullen ze wel iets gesteld hebben voor de zorgverzekeraar?) Jij wil behandeling voor PTSS/angst. Het beste wat je kan doen is rustig in gesprek gaan met de GGZ en ze vragen naar hun beweegredenen en aangeven wat jouw gedachten en gevoelens daarover zijn. Bijvoorbeeld, 'wat maakt dat jullie deze behandeling adviseren?' 'Wat maakt dat jullie er anders over denken dan instelling B waar ik behandeld ben voor diagnose 2?' En dan écht luisteren naar wat ze zeggen, want het één hoeft het ander niet uit te sluiten. Angsten, PTSS en depressies gaan heel vaak samen met persoonlijkheidsproblematiek en behandeling van persoonlijkheidsproblematiek is vaak ook geschikt voor PTSS en angst. Daarnaast, als je ergens aan begint zal je behandelaar jou in de therapie steeds beter leren kennen om de behandeling ook op jouw problematiek af te kunnen stemmen. Als je rustig en oprecht nieuwsgierig in gesprek gaat in plaats van er tegenin met de overtuiging dat zij het toch bij het verkeerde eind hebben heb je de meeste kans dat jij hen wat beter gaat begrijpen en zij jou. Wellicht helpt het je om kort en bondig een tijdslijn te maken met je feitelijke intakes/diagnoses/behandeltrajecten. Dit maakt het overzichtelijk voor jou en voor voor hen. Je kunt ook je maatschappelijk werker vragen om je hierbij te helpen en evt. ook mee te gaan naar een gesprek als dat kan/nodig is.
Daarnaast klinkt het ook een beetje alsof je tegen een diagnose op gebied van persoonlijkheidsproblematiek aanhikt. Zoals hierboven beschreven sluit het één het ander niet uit en kan behandeling op deze diagnoses in elkaar overlopen. Het kan best belemmerend werken als je je hierop blind staart en niet verder kijkt dan het labeltje.
Ze mogen zeker netter omgaan met zaken zoals privacy en waar jij wel en geen toestemming voor hebt gegeven, daar mag je ze ook zeker op aanspreken. Dit staat wel los van de inhoud van je behandeling. Ik zou voor een volgend gesprek aangeven dat je het nu erg onduidelijk vindt en dat je nu graag samen een, voor jou, duidelijk plan gaan maken van de stappen die nu genomen gaan worden. Aan het einde van een gesprek, neem samenvattend met je gesprekspartner de afspraken door om te checken dat jullie beiden hetzelfde bedoelen en hebben begrepen, zodat de verwachtingen ook aan beide kanten hetzelfde zijn. En als je iets ondertekent, maak er inderdaad een foto van. Wat ik niet zou doen is overal heen en weer gaan en overal gaan shoppen. Zorg dat zaken verduidelijkt worden en ook, zo nodig, duidelijk afgesloten voordat je weer een andere weg in slaat. Nu weer niks gaan doen aan behandeling en wachten tot het je weer te veel wordt lijkt mij niet echt heel constructief en een herhaling van zetten. Dit is toch ook een patroon die je in je OP steeds ziet terugkomen, er komt altijd iets tussen, dan haak je af en op een gegeven moment trek je het toch niet meer en begin je van voor af aan. Pak even door, je kunt ook bij een nieuwe behandelaar beginnen zonder informatie van eerdere trajecten, je kan een vrijgevestigde therapeut zoeken.
Een klacht over die toestemmingsformulieren kan je laten lopen naast je inhoudelijke behandeling. Want de twee hebben niks met elkaar te maken en dat je behandeling op gang komt lijkt me wel belangrijk. Bedenk dan wel voor jezelf wat je wil bereiken met de klacht, welke zaken zijn feitelijk en welke zaken hebben meer met emotie te maken, als je dat voor jezelf op een rijtje hebt kan je je ook duidelijker uitdrukken tijdens een klachtenprocedure. Frizz geeft ook goede tips, in gesprek gaan hierover of met de PVP praten kan je ook helpen.
maandag 4 juni 2018 om 21:01
Je traumaklachten bespreken en smeken of ze alsjeblieft willen luisteren, want het voelt als smelen ondertussen kost niet relatief weinig inspanning. Dat is heel heftig. Helemaal nadat het zo vaak mis is gegaan.
Ik heb ook bewust ervoor gekozen om een doorverwijzing naar een andere partij te vragen. Die ik eigenlijk ook dacht via hun te kunnen krijgen maar ze weigeren gewoon pertinent verder te kijken dan 1 afdeling.
Maar ik ga het volgende week allemaal met mijn maatschappelijk werkster doornemen. Wat nu het beste is.
Mijn hoofd is even best wel vol van alles.
maandag 4 juni 2018 om 21:02
Herkenbaar. Zelf ook veel schade opgelopen door dit soort interacties.
Ik ben destijds zélf achter een second opinion aan gegaan en zo ben ik in wat zich uiteindelijk tot het allereerste top referente trauma centrum ontwikkelde, terechtgekomen.
Ziek zijn kost geld. Een crisisdienst waar men niet weet wat (c)ptss aan ziektebeeld kan geven kan veel leed veroorzaken. Zaak dus om daar verre van te blijven en je eigen plan te trekken. Gelijk ga je niet krijgen.
Je allereerste prioriteit is veiligheid. Je voelt je niet veilig bij die ggz met die crisisdienst. Blijf daar weg. Maak zelf een crisisplan waar je op terug kan vallen en niet de crisisdiens nodig hebt.
Pas als je gezonder bent, kun je evt die klacht in gaan dienen. Maar behandeling volgen tegelijk met een klachten procedure is niet bevorderlijk voor je herstel. Het roept veel wantrouwen op terwijl je focus op samenwerking in een behandelrelatie zou moeten liggen. En daarvoor is nodig zoals ik al zei: 'safety first'.
Ga uit van meer en hogere kosten. Neem daarin je verlies. Een goede behandelaar vinden is prioriteit nu.
Neem contact op met je zorgverzekeraar voor een 2nd opinion en wachtlijst bemiddeling.
Laatst heb ik opnieuw hulp moeten zoeken en ik merk hoe belangrijk het is om daarin zélf de regie te hebben. Een grote ggz instelling die bepaalt met wie ik ga samenwerken, heb ik bewust niet voor gekozen. Ik ben nu aan de slag met een vrijgevestigde peut.
Belangrijke les die ik geleerd heb is zelfmanagement. Dat maakt me minder afhankelijk van het oordeel van anderen. Erkenning van artsen e.d. niet gaat komen en is ook niet persé nodig. Zolang ik maar verder kan met mezelf en met de mensen die mij lief zijn.
Ik ben destijds zélf achter een second opinion aan gegaan en zo ben ik in wat zich uiteindelijk tot het allereerste top referente trauma centrum ontwikkelde, terechtgekomen.
Ziek zijn kost geld. Een crisisdienst waar men niet weet wat (c)ptss aan ziektebeeld kan geven kan veel leed veroorzaken. Zaak dus om daar verre van te blijven en je eigen plan te trekken. Gelijk ga je niet krijgen.
Je allereerste prioriteit is veiligheid. Je voelt je niet veilig bij die ggz met die crisisdienst. Blijf daar weg. Maak zelf een crisisplan waar je op terug kan vallen en niet de crisisdiens nodig hebt.
Pas als je gezonder bent, kun je evt die klacht in gaan dienen. Maar behandeling volgen tegelijk met een klachten procedure is niet bevorderlijk voor je herstel. Het roept veel wantrouwen op terwijl je focus op samenwerking in een behandelrelatie zou moeten liggen. En daarvoor is nodig zoals ik al zei: 'safety first'.
Ga uit van meer en hogere kosten. Neem daarin je verlies. Een goede behandelaar vinden is prioriteit nu.
Neem contact op met je zorgverzekeraar voor een 2nd opinion en wachtlijst bemiddeling.
Laatst heb ik opnieuw hulp moeten zoeken en ik merk hoe belangrijk het is om daarin zélf de regie te hebben. Een grote ggz instelling die bepaalt met wie ik ga samenwerken, heb ik bewust niet voor gekozen. Ik ben nu aan de slag met een vrijgevestigde peut.
Belangrijke les die ik geleerd heb is zelfmanagement. Dat maakt me minder afhankelijk van het oordeel van anderen. Erkenning van artsen e.d. niet gaat komen en is ook niet persé nodig. Zolang ik maar verder kan met mezelf en met de mensen die mij lief zijn.
hanke321 wijzigde dit bericht op 04-06-2018 21:16
18.01% gewijzigd
maandag 4 juni 2018 om 21:09
Ik zeg juist dat ze geen diagnose gesteld hebben daar. Dat was hun conclusie, dat ze geen diagnose konden stellen. En daarna ben ik doorverwezen naar de jongere afdeling. Waar ze me ook niet vonden passen. Ik ben bij hun dus nooit in behandeling geweest en er is dus nooit een diagnose voor de zorgverzekeraar nodig geweest. Ik ben daarna met de diagnose ptss op de wachtlijst gezet bij een andere instelling bij de afdeling angst en paniek. Net als dat ik daar naar mijn verhuizing bij een tweede instelling daadwerkelijk aan begonnen ben toen die wachtlijsten er eindelijk opzaten.tu1nhek schreef: ↑04-06-2018 20:57Het klinkt een beetje alsof je wat zaken door elkaar haalt. Je hebt de feitelijke zaken, zoals het doorspelen van informatie aan de huisarts zonder dat jij daar toestemming voor hebt gegeven. Maar ik lees je ook over diagnoses waar je het niet mee eens bent en welke informatie ze gebruiken, dat is toch weer iets anders.
Los hiervan gaat een klacht over het niet volgen van privacyregels je niks aan behandeling opleveren. Dan ben je straks op zijn minst 3 maanden, maar afhankelijk van waar je je klacht indient misschien wel ruim een jaar verder en als je gelijk krijgen ze een 'foei, dat mag je niet meer doen, voortaan zorgvuldiger omgaan met toestemming van je cliënt' en daar zit jij met nog steeds geen behandeling. Een klacht over zoiets staat dus los van de behandeling.
Zoals ik het begrijp ben je nu weer bij instelling A die ooit een diagnose heeft gesteld op het gebied van persoonlijkheidsproblematiek (maar je zegt ook dat ze geen diagnose konden stellen, al zullen ze wel iets gesteld hebben voor de zorgverzekeraar?) Jij wil behandeling voor PTSS/angst. Het beste wat je kan doen is rustig in gesprek gaan met de GGZ en ze vragen naar hun beweegredenen en aangeven wat jouw gedachten en gevoelens daarover zijn. Bijvoorbeeld, 'wat maakt dat jullie deze behandeling adviseren?' 'Wat maakt dat jullie er anders over denken dan instelling B waar ik behandeld ben voor diagnose 2?' En dan écht luisteren naar wat ze zeggen, want het één hoeft het ander niet uit te sluiten. Angsten, PTSS en depressies gaan heel vaak samen met persoonlijkheidsproblematiek en behandeling van persoonlijkheidsproblematiek is vaak ook geschikt voor PTSS en angst. Daarnaast, als je ergens aan begint zal je behandelaar jou in de therapie steeds beter leren kennen om de behandeling ook op jouw problematiek af te kunnen stemmen. Als je rustig en oprecht nieuwsgierig in gesprek gaat in plaats van er tegenin met de overtuiging dat zij het toch bij het verkeerde eind hebben heb je de meeste kans dat jij hen wat beter gaat begrijpen en zij jou. Wellicht helpt het je om kort en bondig een tijdslijn te maken met je feitelijke intakes/diagnoses/behandeltrajecten. Dit maakt het overzichtelijk voor jou en voor voor hen. Je kunt ook je maatschappelijk werker vragen om je hierbij te helpen en evt. ook mee te gaan naar een gesprek als dat kan/nodig is.
Daarnaast klinkt het ook een beetje alsof je tegen een diagnose op gebied van persoonlijkheidsproblematiek aanhikt. Zoals hierboven beschreven sluit het één het ander niet uit en kan behandeling op deze diagnoses in elkaar overlopen. Het kan best belemmerend werken als je je hierop blind staart en niet verder kijkt dan het labeltje.
Ze mogen zeker netter omgaan met zaken zoals privacy en waar jij wel en geen toestemming voor hebt gegeven, daar mag je ze ook zeker op aanspreken. Dit staat wel los van de inhoud van je behandeling. Ik zou voor een volgend gesprek aangeven dat je het nu erg onduidelijk vindt en dat je nu graag samen een, voor jou, duidelijk plan gaan maken van de stappen die nu genomen gaan worden. Aan het einde van een gesprek, neem samenvattend met je gesprekspartner de afspraken door om te checken dat jullie beiden hetzelfde bedoelen en hebben begrepen, zodat de verwachtingen ook aan beide kanten hetzelfde zijn. En als je iets ondertekent, maak er inderdaad een foto van. Wat ik niet zou doen is overal heen en weer gaan en overal gaan shoppen. Zorg dat zaken verduidelijkt worden en ook, zo nodig, duidelijk afgesloten voordat je weer een andere weg in slaat. Nu weer niks gaan doen aan behandeling en wachten tot het je weer te veel wordt lijkt mij niet echt heel constructief en een herhaling van zetten. Dit is toch ook een patroon die je in je OP steeds ziet terugkomen, er komt altijd iets tussen, dan haak je af en op een gegeven moment trek je het toch niet meer en begin je van voor af aan. Pak even door, je kunt ook bij een nieuwe behandelaar beginnen zonder informatie van eerdere trajecten, je kan een vrijgevestigde therapeut zoeken.
Een klacht over die toestemmingsformulieren kan je laten lopen naast je inhoudelijke behandeling. Want de twee hebben niks met elkaar te maken en dat je behandeling op gang komt lijkt me wel belangrijk. Bedenk dan wel voor jezelf wat je wil bereiken met de klacht, welke zaken zijn feitelijk en welke zaken hebben meer met emotie te maken, als je dat voor jezelf op een rijtje hebt kan je je ook duidelijker uitdrukken tijdens een klachtenprocedure. Frizz geeft ook goede tips, in gesprek gaan hierover of met de PVP praten kan je ook helpen.
En ik ben nooit afgehaakt. Ik ben verhuisd tussendoor omdat mijn relatie is over gegaan. En dat mijn vorige therapeuten zwanger en overwerkt waren. En er toen geen goede alternatieven meer waren daar. Dat ligt niet in mijn handen. Ik kan er verder ook niks aan doen dat er belachelijk lange wachttijden zijn. Ik zit er al 2,5 jaar boven op. Ik heb geen zin meer om me zulke onzin in mijn schoenen te laten schuiven. Mensen die me kennen die zeggen me continue dat ik eindelijk eens rustig aan moet doen.
En een traject beginnen zonder info lukt dus niet, want mijn huisarts weigert een neutrale brief te schrijven zodat een instelling buiten deze ellende praktijk om zelf zijn oordeel kan vestigen.
maandag 4 juni 2018 om 21:12
De zorgverzekeraar bellen staat morgen als eerst op mijn lijstje. Ik ben heel benieuwd wat ze gaan zeggen. Vanmiddag was het allemaal even te vol in mijn hoofd geworden.hanke321 schreef: ↑04-06-2018 21:02Herkenbaar. Zelf ook veel schade opgelopen door dit soort interacties.
Ik ben destijds zélf achter een second opinion aan gegaan en zo ben ik in wat zich uiteindelijk tot het allereerste top referente trauma centrum ontwikkelde, terechtgekomen.
Ziek zijn kost geld. Een crisisdienst waar men niet weet wat (c)ptss aan ziektebeeld kan geven kan veel leed veroorzaken. Zaak dus om daar verre van te blijven en je eigen plan te trekken. Gelijk ga je niet krijgen.
Je allereerste prioriteit is veiligheid. Je voelt je niet veilig bij die ggz met die crisisdienst. Blijf daar weg. Maak zelf een crisisplan waar je op terug kan vallen en niet de crisisdiens nodig hebt.
Pas als je gezonder bent, kun je evt die klacht in gaan dienen. Maar behandeling volgen tegelijk met een klachten procedure is niet bevorderlijk voor je herstel. Het roept veel wantrouwen op terwijl je focus op samenwerking in een behandelrelatie zou moeten liggen. En daarvoor is nodig zoals ik al zei: 'safety first'.
Ga uit van meer en hogere kosten. Neem daarin je verlies. Een goede behandelaar vinden is prioriteit nu.
Neem contact op met je zorgverzekeraar voor een 2nd opinion en wachtlijst bemiddeling.
Aan jouw post merk ik wel echt dat je weet hoe het is. Dankjewel.
Iemand eerder ook al, maar die wilde liever niet gequote worden. 
maandag 4 juni 2018 om 21:17
Heb mijn post wat aangevuld
Hoop dat je dat ook leest.
Ga niet de emdr uit de weg door als gevolg van dit gedoe de boel te parkeren. Dat kost je jaren levenskwaliteit.
Nog een leestip: trauma en herstel van judith herman. Zij beschrijft o.a. de sociale processen rond trauma en hoe lastig het is om los te komen van de ' zwarte (labiele) schaap' dynamiek.
Zelf heb ik ook gemerkt dat ik niet vrij was van (o huiver op dit forum) narcistische structuren in mijn omgeving . Dat maakte dat ik wel eerlijk was over wat ik voelde naar de ggz instelling peut maar dat ik tegelijk qua interactie mega gevoelig was (en ben) voor ego, machtsmisbruik, incompetentie en tegenoverdracht.
Ik heb heel snel heel veel door. Dat is voor een behandelaar die niks snapt van interpersoonlijk trauma rete irritant en confronterend. Peuten die die uitdaging niet aan kunnen/willen gaan, doen iets in het contact. En gooien de zwarte piet naar mij. Een patroon wat ik kende uit mijn gezin van herkomst.
Inmiddels kan ik het zien. En nu anders kiezen.
Hoop dat je dat ook leest.
Ga niet de emdr uit de weg door als gevolg van dit gedoe de boel te parkeren. Dat kost je jaren levenskwaliteit.
Nog een leestip: trauma en herstel van judith herman. Zij beschrijft o.a. de sociale processen rond trauma en hoe lastig het is om los te komen van de ' zwarte (labiele) schaap' dynamiek.
Zelf heb ik ook gemerkt dat ik niet vrij was van (o huiver op dit forum) narcistische structuren in mijn omgeving . Dat maakte dat ik wel eerlijk was over wat ik voelde naar de ggz instelling peut maar dat ik tegelijk qua interactie mega gevoelig was (en ben) voor ego, machtsmisbruik, incompetentie en tegenoverdracht.
Ik heb heel snel heel veel door. Dat is voor een behandelaar die niks snapt van interpersoonlijk trauma rete irritant en confronterend. Peuten die die uitdaging niet aan kunnen/willen gaan, doen iets in het contact. En gooien de zwarte piet naar mij. Een patroon wat ik kende uit mijn gezin van herkomst.
Inmiddels kan ik het zien. En nu anders kiezen.
hanke321 wijzigde dit bericht op 04-06-2018 21:37
90.10% gewijzigd
maandag 4 juni 2018 om 21:20
Zoals ik het begrijp gaat het erom dat ze je meest recente diagnose gebruiken. Dan is het dus niet nodig om een emotioneel relaas te houden over je klachten. Als je dat lastig vindt benader dan de PVP.YellowLemon schreef: ↑04-06-2018 21:01Je traumaklachten bespreken en smeken of ze alsjeblieft willen luisteren, want het voelt als smelen ondertussen kost niet relatief weinig inspanning. Dat is heel heftig. Helemaal nadat het zo vaak mis is gegaan.
Ik heb ook bewust ervoor gekozen om een doorverwijzing naar een andere partij te vragen. Die ik eigenlijk ook dacht via hun te kunnen krijgen maar ze weigeren gewoon pertinent verder te kijken dan 1 afdeling.
Maar ik ga het volgende week allemaal met mijn maatschappelijk werkster doornemen. Wat nu het beste is.
Mijn hoofd is even best wel vol van alles.
•
maandag 4 juni 2018 om 21:42
zoals ik eerder al aangaf wil ik oprecht niks meer met die instelling te maken hebben. Dus dan lijkt het me toch echt dat ik bij de klachtencommisssie van mijn HA moet zijn en beter naar de zorgverzekeraar moet bellen.
Hoe moet ik me laten helpen door een organisatie die eerst 10x over mijn trauma klachten heen loopt? Alles gaat juist, zoals hier boven al staat over dat beschadigde vertrouwen.
