Psyche
alle pijlers
Ervaringen Psycholoog
dinsdag 15 september 2009 om 12:07
Ik ben iets minder dan 3 maanden onder behandeling van een psycholoog. Het waarom wil ik hier niet helemaal uitleggen, maar ik heb hierover ook een topic gehad op relaties.
Deze psycholoog heeft me laten inzien dat ik een probleem heb, een trauma zoals zij het noemt. Dat ik mag voelen, dat ik verdrietig mag zijn, dat het logisch is dat ik gekwetst ben, dat ik pijn heb. Ze heeft me geholpen gevoelens te benoemen, of uberhaupt weer wat te kunnen voelen (een beetje dan). Dat ik niet altijd mooi weer hoef te spelen, dat ik niet perfect hoef te zijn. Dat ik mensen om hulp mag vragen, niet alles zelf hoef te doen. En misschien nog wel meer. Heel goed allemaal, denk ik.
Maar er is een hele grote maar.
Tuurlijk begint het bij een psycholoog naar het vinden van de oorzaak, oud zeer naar boven halen, vooral als, zoals bij mij het geval is je met niet verwerkte, weggestopte problemen zit.
Dat is goed gelukt, ik herinnerde me weer dingen die ik al zo lang was vergeten, dingen die gezegd zijn, gedaan zijn, emoties die ik in die tijd heb gevoeld. Na een gesprek ben ik op na 3 kwartier huilen om oud zeer wat nog steeds zeer blijkt te doen.
Ik heb van haar de opdracht om een half uur per dag aan mijn probleem te denken, alles in dat half uur te stoppen en het op te schrijven. Ik heb van haar boekjes gekregen over RET (rationeel emotieve therapie).
Maar eigenlijk gaat het slechter met me dan ooit. Ik kan aan niks anders meer denken. Hij is het eerste waar ik aan denk als ik 's ochtends opsta, en het laatste voordat ik in slaap val. Ondertussen droom ik er ook nog over en word ik 's nachts zwetend wakker. Zo erg heb ik het nog nooit gehad. Het mooie idee van je gedachten in een half uur stoppen lukt me niet. Juist nu alles weer zo naar boven is gehaald besef ik alleen maar meer hoe erg ik van hem houd, dat ik hem mis. M'n psych zegt dat het bij het 'rouw' (klinkt zo ernstig) proces hoort maar ik maak mezelf knetter gek. Erger dan ooit. Constant ben ik met mezelf in gevecht om geen contact te zoeken. Of met mezelf in gevecht niet aan hem en ons te denken.
Ik ben praktisch uitgeput. Ik werk zoveel mogelijk om niet te hoeven nadenken maar een week van 80 uur moesten ze me toch ook eens vrij geven. Nu zit ik 3 dagen thuis en loop tegen het plafond omhoog. 's avonds doe ik leuke dingen, maar overdag werkt iedereen. Ik probeer te slapen om niet te hoeven denken, met de hond te lopen, te lezen, te koken. Niets helpt, als een mantra hoor, voel ik zijn naam constant. Ik ben al weken aan de diarree, ben gewicht aan het verliezen wat echt niet de bedoeling is. Ik wentel me niet om en om in zelfmedelijden, er zullen er vast zijn die dat denken. Volgens m'n psych ben ik zelfs te streng!. Ik ben juist zo klaar met mezelf en zo klaar voor een nieuwe, gelukkigere start. Ik wil zo graag aanpakken. Maar die welbekende schop onder m'n kont heb ik mezelf al zo vaak gegeven het lijkt alsof ik de kracht gewoon mis.
En het ergste is dat m'n psych heeft gezegd dat de komende 2 gesprekken afrondend zullen zijn omdat ik dan aan de max zit van wat mijn verzekering vergoed. Zelf kan ik die 85 euro per consult niet ophoesten. Zal ik in staat zijn om me in minder dan 3 weken weer beter te voelen, beter dan ik me voelde voor dat ik onder behandeling kwam? Ik verwacht heus geen wonder dokter, zo van hocus pocus pilatus pas ik wou dat Bladora weer gelukkig was, maar ik had wel gehoopt dat ze me meer handvaten had kunnen aanreiken ofzo.
Ik ben benieuwd naar ervaringen van mensen van hun behandeling bij een psycholoog. Is het normaal waar ik doorheen ga of niet? Op welke manier heb jij er baat bij gehad? Wat kan ik anders doen? Sorry dat het zo'n lang verhaal is geworden en bedankt als je de moeite hebt genomen alles te lezen. Ik snap het gewoon echt even niet meer.
Deze psycholoog heeft me laten inzien dat ik een probleem heb, een trauma zoals zij het noemt. Dat ik mag voelen, dat ik verdrietig mag zijn, dat het logisch is dat ik gekwetst ben, dat ik pijn heb. Ze heeft me geholpen gevoelens te benoemen, of uberhaupt weer wat te kunnen voelen (een beetje dan). Dat ik niet altijd mooi weer hoef te spelen, dat ik niet perfect hoef te zijn. Dat ik mensen om hulp mag vragen, niet alles zelf hoef te doen. En misschien nog wel meer. Heel goed allemaal, denk ik.
Maar er is een hele grote maar.
Tuurlijk begint het bij een psycholoog naar het vinden van de oorzaak, oud zeer naar boven halen, vooral als, zoals bij mij het geval is je met niet verwerkte, weggestopte problemen zit.
Dat is goed gelukt, ik herinnerde me weer dingen die ik al zo lang was vergeten, dingen die gezegd zijn, gedaan zijn, emoties die ik in die tijd heb gevoeld. Na een gesprek ben ik op na 3 kwartier huilen om oud zeer wat nog steeds zeer blijkt te doen.
Ik heb van haar de opdracht om een half uur per dag aan mijn probleem te denken, alles in dat half uur te stoppen en het op te schrijven. Ik heb van haar boekjes gekregen over RET (rationeel emotieve therapie).
Maar eigenlijk gaat het slechter met me dan ooit. Ik kan aan niks anders meer denken. Hij is het eerste waar ik aan denk als ik 's ochtends opsta, en het laatste voordat ik in slaap val. Ondertussen droom ik er ook nog over en word ik 's nachts zwetend wakker. Zo erg heb ik het nog nooit gehad. Het mooie idee van je gedachten in een half uur stoppen lukt me niet. Juist nu alles weer zo naar boven is gehaald besef ik alleen maar meer hoe erg ik van hem houd, dat ik hem mis. M'n psych zegt dat het bij het 'rouw' (klinkt zo ernstig) proces hoort maar ik maak mezelf knetter gek. Erger dan ooit. Constant ben ik met mezelf in gevecht om geen contact te zoeken. Of met mezelf in gevecht niet aan hem en ons te denken.
Ik ben praktisch uitgeput. Ik werk zoveel mogelijk om niet te hoeven nadenken maar een week van 80 uur moesten ze me toch ook eens vrij geven. Nu zit ik 3 dagen thuis en loop tegen het plafond omhoog. 's avonds doe ik leuke dingen, maar overdag werkt iedereen. Ik probeer te slapen om niet te hoeven denken, met de hond te lopen, te lezen, te koken. Niets helpt, als een mantra hoor, voel ik zijn naam constant. Ik ben al weken aan de diarree, ben gewicht aan het verliezen wat echt niet de bedoeling is. Ik wentel me niet om en om in zelfmedelijden, er zullen er vast zijn die dat denken. Volgens m'n psych ben ik zelfs te streng!. Ik ben juist zo klaar met mezelf en zo klaar voor een nieuwe, gelukkigere start. Ik wil zo graag aanpakken. Maar die welbekende schop onder m'n kont heb ik mezelf al zo vaak gegeven het lijkt alsof ik de kracht gewoon mis.
En het ergste is dat m'n psych heeft gezegd dat de komende 2 gesprekken afrondend zullen zijn omdat ik dan aan de max zit van wat mijn verzekering vergoed. Zelf kan ik die 85 euro per consult niet ophoesten. Zal ik in staat zijn om me in minder dan 3 weken weer beter te voelen, beter dan ik me voelde voor dat ik onder behandeling kwam? Ik verwacht heus geen wonder dokter, zo van hocus pocus pilatus pas ik wou dat Bladora weer gelukkig was, maar ik had wel gehoopt dat ze me meer handvaten had kunnen aanreiken ofzo.
Ik ben benieuwd naar ervaringen van mensen van hun behandeling bij een psycholoog. Is het normaal waar ik doorheen ga of niet? Op welke manier heb jij er baat bij gehad? Wat kan ik anders doen? Sorry dat het zo'n lang verhaal is geworden en bedankt als je de moeite hebt genomen alles te lezen. Ik snap het gewoon echt even niet meer.
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
dinsdag 15 september 2009 om 12:14
Ik ben er zoooo op tegen, dat gegraaf. Het maakt zoveel los. Meer dan nodig. En dan sta je er alleen voor.
Het realiseren waar gedrag vandaan komt is belangrijk, zodat je wat vergevingsgezinder bent naar vooral jezelf. Ook om patronen te herkennen en te kunnen doorbreken. Maar imo ligt de toekomst toch voor je en niet achter je. Ik heb mezelf jaren lang dieper in de put gegraven door maar te blijven graven in het verleden. Ja, alle recht toe, maar het bracht me nergens.
EMDR heeft me echt oprecht geholpen. 1 sessie oud zeer verwerken. Daarna niet meer gaan graven. Ik weet nu waar mijn kwetsbaarheden liggen en daar moet ik aan werken, richting de toekomst.
Mijn advies, sessie EMDR en vervolgens iemand die je helpt vandaag te leven ipv gisteren.
Het realiseren waar gedrag vandaan komt is belangrijk, zodat je wat vergevingsgezinder bent naar vooral jezelf. Ook om patronen te herkennen en te kunnen doorbreken. Maar imo ligt de toekomst toch voor je en niet achter je. Ik heb mezelf jaren lang dieper in de put gegraven door maar te blijven graven in het verleden. Ja, alle recht toe, maar het bracht me nergens.
EMDR heeft me echt oprecht geholpen. 1 sessie oud zeer verwerken. Daarna niet meer gaan graven. Ik weet nu waar mijn kwetsbaarheden liggen en daar moet ik aan werken, richting de toekomst.
Mijn advies, sessie EMDR en vervolgens iemand die je helpt vandaag te leven ipv gisteren.
dinsdag 15 september 2009 om 12:17
Logisch dat een lang verhaal is geworden, er staat ook veel info in die je met ons wil delen. Dank juist daarvoor!
Je reageert heftig op je therapie die trouwens van zeer korte duur zijn. Ik denk niet dat het verstandig is om zonder begeleiding 'even' verder te gaan!
Heb je je wel eens afgevraagd waarom je er constant aan denkt? Klinkt misschien als een vreemde vraag maar wil je het zo snel mogelijk achter de rug hebben dus doe je dit (on)bewust? Zo snel mogelijk rouwen zodat je er vanaf bent?
Gaat je psycholoog handvatten geven voor de komende sessies/tijd?
Is het een idee om je zorgverzekering op te hogen zodat je alsnog naar de psycholoog kan?(ik weet niet of dat kan)
Je reageert heftig op je therapie die trouwens van zeer korte duur zijn. Ik denk niet dat het verstandig is om zonder begeleiding 'even' verder te gaan!
Heb je je wel eens afgevraagd waarom je er constant aan denkt? Klinkt misschien als een vreemde vraag maar wil je het zo snel mogelijk achter de rug hebben dus doe je dit (on)bewust? Zo snel mogelijk rouwen zodat je er vanaf bent?
Gaat je psycholoog handvatten geven voor de komende sessies/tijd?
Is het een idee om je zorgverzekering op te hogen zodat je alsnog naar de psycholoog kan?(ik weet niet of dat kan)
Nee echt?
dinsdag 15 september 2009 om 12:33
Hallo Bladora,
Ik heb zelf voor het eerst dit jaar ook een ervaring met een psycholoog. Sinds februari ben ik thuis met een burn-out. Door de huisarts ben ik verwezen naar een psycholoog. Ik ging naar een psycholoog bij GG-net, maar had daar absoluut geen klik mee. Ik ben ook uit eigen initiatief naar een haptotherapeut gegaan en daar heb ik veel meer aan. Door de haptotherapie ben ik veel bewuster met wat ik voel en wat ik daarmee moet. Heeft mij heel veel steun gegeven (en nog).
Ik loop inmiddels bij een andere psycholoog en dat gaat een stuk beter, maar ik kijk nog steeds uit naar de afspraken met de haptotherapeute. Je moet alleen even kijken of je verzekering het eventueel vergoed (valt onder de alternatieve therapie).
Heel veel sterkte
Ik heb zelf voor het eerst dit jaar ook een ervaring met een psycholoog. Sinds februari ben ik thuis met een burn-out. Door de huisarts ben ik verwezen naar een psycholoog. Ik ging naar een psycholoog bij GG-net, maar had daar absoluut geen klik mee. Ik ben ook uit eigen initiatief naar een haptotherapeut gegaan en daar heb ik veel meer aan. Door de haptotherapie ben ik veel bewuster met wat ik voel en wat ik daarmee moet. Heeft mij heel veel steun gegeven (en nog).
Ik loop inmiddels bij een andere psycholoog en dat gaat een stuk beter, maar ik kijk nog steeds uit naar de afspraken met de haptotherapeute. Je moet alleen even kijken of je verzekering het eventueel vergoed (valt onder de alternatieve therapie).
Heel veel sterkte
dinsdag 15 september 2009 om 12:41
Deze psycholoog laat me ook wel naar de toekomst kijken, nadenken over wat ik wil, hoe ik het wil en waarom ik het wil. Maar ook wel op een vreemde manier.
Zo zit ik ook enorm in de put over m'n opleiding die ik mede door bovengenoemde nog steeds niet afgerond heb.
Zij zegt gewoon tegen me dat als ik er zo tegenop zie en er zo'n moeite mee heb motivatie te vinden dat ik misschien gewoon maar moet stoppen met die opleiding. Toen ik zei dat dat out of the question is omdat ik al 7 jaar schoolgeld betaal en ook gewoon een papiertje wil hebben zegt ze dat geld geen motivatie is. Ik vind het nogal een vreemd advies.
@Suus, ik weet niet waarom ik er constant aan denk, maar het lukt me ook gewoon niet om het te stoppen. M'n psych noemende me een masochist, omdat ik mezelf constant kwel daarmee. Maar het is pas echt begonnen sinds die gesprekken, eerder was het maar een paar keer per dag.
Zo zit ik ook enorm in de put over m'n opleiding die ik mede door bovengenoemde nog steeds niet afgerond heb.
Zij zegt gewoon tegen me dat als ik er zo tegenop zie en er zo'n moeite mee heb motivatie te vinden dat ik misschien gewoon maar moet stoppen met die opleiding. Toen ik zei dat dat out of the question is omdat ik al 7 jaar schoolgeld betaal en ook gewoon een papiertje wil hebben zegt ze dat geld geen motivatie is. Ik vind het nogal een vreemd advies.
@Suus, ik weet niet waarom ik er constant aan denk, maar het lukt me ook gewoon niet om het te stoppen. M'n psych noemende me een masochist, omdat ik mezelf constant kwel daarmee. Maar het is pas echt begonnen sinds die gesprekken, eerder was het maar een paar keer per dag.
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
dinsdag 15 september 2009 om 12:47
@maansa dat heb ik gedaan, maar zij zegt dus dat het er bij hoort. Dat ik eerst alles een plekje moet geven voordat ik verder kan. Maar ik heb gewoon het gevoel dat dit niet helemaal gezond is en dat is ook de reden waarom ik hier naar ervaringen van anderen vraag.
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
dinsdag 15 september 2009 om 12:48
Ik zelf vind dat psychologen niet altijd weten waar ze mee bezig zijn. Als jij je niet goed voelt bij deze therapie, probeer dan verder te kijken naar wat bij jou past. Misschien heb jij meer aan houvast en rust (en rustig aan naar het verleden kijken) dan ineens een boekenkast over je heen trekken.
dinsdag 15 september 2009 om 12:49
quote:-Bladora- schreef op 15 september 2009 @ 12:47:
@maansa dat heb ik gedaan, maar zij zegt dus dat het er bij hoort. Dat ik eerst alles een plekje moet geven voordat ik verder kan. Maar ik heb gewoon het gevoel dat dit niet helemaal gezond is en dat is ook de reden waarom ik hier naar ervaringen van anderen vraag.Ik heb dus ook deze ervaring en dit heeft mij jaren lang buitengewoon slecht gedaan. Het heeft me in een put geholpen ipv verder geholpen.
@maansa dat heb ik gedaan, maar zij zegt dus dat het er bij hoort. Dat ik eerst alles een plekje moet geven voordat ik verder kan. Maar ik heb gewoon het gevoel dat dit niet helemaal gezond is en dat is ook de reden waarom ik hier naar ervaringen van anderen vraag.Ik heb dus ook deze ervaring en dit heeft mij jaren lang buitengewoon slecht gedaan. Het heeft me in een put geholpen ipv verder geholpen.
dinsdag 15 september 2009 om 13:03
Ik ben ook helemaal niet zo te spreken over psychologen (ik heb er drie uitgeprobeerd). Al dan gegraaf in je verleden, al dat huilen en ik schoot er niets mee op.
Waar ik vooral zo veel moeite mee had was dat er vooral veel gekeken werd naar het "waarom" (vooral uit je jeugd) en dat er daarna totaal geen tijd of ruimte was om te bespreken "hoe" je hier nu verder mee moest (met handreikingen en practische tips) terwijl ik daar wel steeds om vroeg. Zo werd het meer een huiluurtje en kwam ik er doodmoe en verdrietiger vandaan dan dat ik er heen ging.
Verder had ik ook totaal geen klik met mijn therapeuten en had ik vaak het idee dat ze me totaal niet snapten en alleen maar met standaardreacties kwamen.
Voor mij dus geen therapie meer, al heb ik aan AD wel veel gehad (gewoon als extra zetje om uit dat gat te kunnen kruipen).
Als jij je van al dat gewroed alleen maar slechter voel en zij je een masochist noemt (wat onzettend onbeschoft!) dan zou ik er persoonlijk mee stoppen en kijken of een andere vorm beter bij je past.
Waar ik vooral zo veel moeite mee had was dat er vooral veel gekeken werd naar het "waarom" (vooral uit je jeugd) en dat er daarna totaal geen tijd of ruimte was om te bespreken "hoe" je hier nu verder mee moest (met handreikingen en practische tips) terwijl ik daar wel steeds om vroeg. Zo werd het meer een huiluurtje en kwam ik er doodmoe en verdrietiger vandaan dan dat ik er heen ging.
Verder had ik ook totaal geen klik met mijn therapeuten en had ik vaak het idee dat ze me totaal niet snapten en alleen maar met standaardreacties kwamen.
Voor mij dus geen therapie meer, al heb ik aan AD wel veel gehad (gewoon als extra zetje om uit dat gat te kunnen kruipen).
Als jij je van al dat gewroed alleen maar slechter voel en zij je een masochist noemt (wat onzettend onbeschoft!) dan zou ik er persoonlijk mee stoppen en kijken of een andere vorm beter bij je past.
dinsdag 15 september 2009 om 13:13
Ik snap dat je soms het verleden moet verwerken, maar bij zo'n korte behandeling moet je niet gaan graven. Ik heb zelf ook therapie gehad, maar dat was gericht op herstel, hoe kan ik me na een depressie beter voelen, vrienden maken etc. Ik heb wel een verleden dat ergens ligt te rotten, maar als ik dat wil opgraven dan ben ik daar lang en veel mee bezig. Ik heb aangegeven dat ik daar nog niet aan toe was en dat snapte m'n psych. Kan ze geen diagnose voor je uitschrijven dat je langer kan blijven? (geloof dat je per diagnose een bepaald aantal gesprekken 'mag' van je verzekering dus bovenop je basis) Want je bent blijkbaar nog lang niet toe aan die afrondende gesprekken.
dinsdag 15 september 2009 om 13:16
Op zich heb ik wel een klik met haar. In het begin vond ik het ontzettend fijn dat ik met een objectief iemand erover kon praten, en het besef dat ik verdrietig mocht zijn, het logisch was dat ik pijn voelde. Maar na 2 sessies vond ik het eigenlijk wel genoeg dat gegraaf. Idd ook mijn ouders kwamen aan bot, terwijl ik de meest liefdevolle geweldige ouders heb.
Zij zegt tegen me dat ik moet beseffen dat ik de moeite waard ben, dat ik mezelf niet de schuld moet geven van wat er in het verleden gebeurd is, dat ik moet kijken naar de toekomst, dat ik moet vechten. En dat moet ik ook. Maar ik weet dat ik de moeite waard ben, heb absoluut geen minderwaardigheidscomplex oid. Ik heb gewoon geen kracht meer.
Ik ben zo moe, en dat vertel ik haar ook wel, maar dan zegt zij dat ik 8 uur per nacht moet gaan slapen. Maar ik ben anders moe.
Misschien dat ze in de laatste 2 afrondende sessies in eens met van alles uit de kast komt. Ik weet niet ik had er gewoon zoveel meer van verwacht, iig niet dat ik nog meer in de put zou komen te zitten.
Zij zegt tegen me dat ik moet beseffen dat ik de moeite waard ben, dat ik mezelf niet de schuld moet geven van wat er in het verleden gebeurd is, dat ik moet kijken naar de toekomst, dat ik moet vechten. En dat moet ik ook. Maar ik weet dat ik de moeite waard ben, heb absoluut geen minderwaardigheidscomplex oid. Ik heb gewoon geen kracht meer.
Ik ben zo moe, en dat vertel ik haar ook wel, maar dan zegt zij dat ik 8 uur per nacht moet gaan slapen. Maar ik ben anders moe.
Misschien dat ze in de laatste 2 afrondende sessies in eens met van alles uit de kast komt. Ik weet niet ik had er gewoon zoveel meer van verwacht, iig niet dat ik nog meer in de put zou komen te zitten.
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
dinsdag 15 september 2009 om 13:18
dinsdag 15 september 2009 om 13:24
dinsdag 15 september 2009 om 13:25
dinsdag 15 september 2009 om 13:30
Nou ja ik voelde me een beetje schuldig dat ik de 'therapie' dus niet zo denderend vind. Het is een lieve vrouw die echt wel het beste met me voor heeft. Maar het is wel fijn hier te lezen dat ik niet de enige ben.
Dat 8 uur slapen kwam denk ik voort uit mijn levensstijl, tot laat werken en van me zelf vroeg op móéten staan om te kunnen studeren. En dan mezelf kwalijk nemen dat het niet lukt.
Maar goed op de opmerking dat ik mezelf helemaal aan het gek maken was zei ze dus wel dat ik nogal masochistisch was en haar idee is dus dat ik mezelf minderwaardig vind en me daarom bewust kwel en pijn doe. Maar het is juist iets waar ik geen controle over heb en dus niet iets bewust. Pfffff echt ik ben er alleen maar meer van in de war.
Dat 8 uur slapen kwam denk ik voort uit mijn levensstijl, tot laat werken en van me zelf vroeg op móéten staan om te kunnen studeren. En dan mezelf kwalijk nemen dat het niet lukt.
Maar goed op de opmerking dat ik mezelf helemaal aan het gek maken was zei ze dus wel dat ik nogal masochistisch was en haar idee is dus dat ik mezelf minderwaardig vind en me daarom bewust kwel en pijn doe. Maar het is juist iets waar ik geen controle over heb en dus niet iets bewust. Pfffff echt ik ben er alleen maar meer van in de war.
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
dinsdag 15 september 2009 om 13:30
Denk jij dat je het red zonder hulp van een psycholoog?
Ben je daadwerkelijk masochistisch? Wat vind jij?
Heeft je psycholoog een diagnose gesteld of nog helemaal niet?
Is dat de enige reden die ze aangaf waarom je beter even een break kan houden met je studie? Is het op dit moment niet allemaal te veel? Je gevoelens/gedachten, huishouden, je eigen (sociale) leven, vermoeid zijn en daarnaast je eigen druk om de opleiding alsnog met een goed gevolg af te ronden....
Ben je daadwerkelijk masochistisch? Wat vind jij?
Heeft je psycholoog een diagnose gesteld of nog helemaal niet?
Is dat de enige reden die ze aangaf waarom je beter even een break kan houden met je studie? Is het op dit moment niet allemaal te veel? Je gevoelens/gedachten, huishouden, je eigen (sociale) leven, vermoeid zijn en daarnaast je eigen druk om de opleiding alsnog met een goed gevolg af te ronden....
Nee echt?
dinsdag 15 september 2009 om 13:32
Liefie, voel je niet schuldig. Ieder mens is anders dus elke therapie slaat ook anders aan (of helemaal niet).
Het gaat niet om haar als persoon en psycholoog maar over de therapie.
Is het niet zo dat je iedereen het liefst te vriend wil houden?
En 8 uur slaap is erg gezond. Laat gaan slapen en weer vroeg op moeten vraagt veel energie. Als je dan ook wil studeren en dat lukt niet vraagt dat nog meer energie (die je niet hebt omdat je weinig sliep)
Het gaat niet om haar als persoon en psycholoog maar over de therapie.
Is het niet zo dat je iedereen het liefst te vriend wil houden?
En 8 uur slaap is erg gezond. Laat gaan slapen en weer vroeg op moeten vraagt veel energie. Als je dan ook wil studeren en dat lukt niet vraagt dat nog meer energie (die je niet hebt omdat je weinig sliep)
Nee echt?
dinsdag 15 september 2009 om 13:38
dinsdag 15 september 2009 om 13:54
quote:-Bladora- schreef op 15 september 2009 @ 13:30:
Nou ja ik voelde me een beetje schuldig dat ik de 'therapie' dus niet zo denderend vind. Het is een lieve vrouw die echt wel het beste met me voor heeft. Maar het is wel fijn hier te lezen dat ik niet de enige ben.
Dat 8 uur slapen kwam denk ik voort uit mijn levensstijl, tot laat werken en van me zelf vroeg op móéten staan om te kunnen studeren. En dan mezelf kwalijk nemen dat het niet lukt.
Maar goed op de opmerking dat ik mezelf helemaal aan het gek maken was zei ze dus wel dat ik nogal masochistisch was en haar idee is dus dat ik mezelf minderwaardig vind en me daarom bewust kwel en pijn doe. Maar het is juist iets waar ik geen controle over heb en dus niet iets bewust. Pfffff echt ik ben er alleen maar meer van in de war. Als je je echt helemaal niet kan vinden in haar lijn van denken dan kan het best zo zijn dat ze ongelijk heeft, hoe aardig ze verder ook mag zijn. Het zijn ook maar mensen hoor, die soms in een tunnelvisie belanden en in alles wat jij zegt een bevestiging zien van wat zij vinden, terwijl jij bij jezelf denkt "waar heeeeeeft ze het over?"
Nou ja ik voelde me een beetje schuldig dat ik de 'therapie' dus niet zo denderend vind. Het is een lieve vrouw die echt wel het beste met me voor heeft. Maar het is wel fijn hier te lezen dat ik niet de enige ben.
Dat 8 uur slapen kwam denk ik voort uit mijn levensstijl, tot laat werken en van me zelf vroeg op móéten staan om te kunnen studeren. En dan mezelf kwalijk nemen dat het niet lukt.
Maar goed op de opmerking dat ik mezelf helemaal aan het gek maken was zei ze dus wel dat ik nogal masochistisch was en haar idee is dus dat ik mezelf minderwaardig vind en me daarom bewust kwel en pijn doe. Maar het is juist iets waar ik geen controle over heb en dus niet iets bewust. Pfffff echt ik ben er alleen maar meer van in de war. Als je je echt helemaal niet kan vinden in haar lijn van denken dan kan het best zo zijn dat ze ongelijk heeft, hoe aardig ze verder ook mag zijn. Het zijn ook maar mensen hoor, die soms in een tunnelvisie belanden en in alles wat jij zegt een bevestiging zien van wat zij vinden, terwijl jij bij jezelf denkt "waar heeeeeeft ze het over?"
dinsdag 15 september 2009 om 13:59
Ik denk niet dat ik zonder hulp eruit kom. Ben al meer dan 2 jaar bezig. Ik heb ook al zo lang een 'break' met m'n studie, zij gaf aan dat ik beter helemaal kon stoppen...
Tegenwoordig slaap ik zoveel mogelijk, maar moe blijf ik toch wel. Als ik geen wekker zet slaap ik zo 15 uur achter elkaar.
Heeft iemand hier ervaring met RET?
Tegenwoordig slaap ik zoveel mogelijk, maar moe blijf ik toch wel. Als ik geen wekker zet slaap ik zo 15 uur achter elkaar.
Heeft iemand hier ervaring met RET?
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
dinsdag 15 september 2009 om 14:04
Ja ik heb ook een stuk RET gedaan maar anders dan dat jij het benoemt denk ik.
Ik heb b.v. een tijdje in een schrift bijgehouden wat er positief en negatief was op een dag. Bij het negatieve moest ik dan bedenken of het echt negatief was of dat ik het negatief maakte.
Verder heb ik b.v. moeten benoemen hoe ik me voelde als ik een moeilijk gesprek had. Fysiek (knoop in maag) en emotioneel (dicht slaan enzo)
Het heeft me wel geholpen maar ik heb alleen de voor mij (volgens mijn coach) handige oeffeningen gedaan.
Ik moet zeggen dat ik die coach ook 100x fijner vond dan een psych. Zij brak dwars door mijn 'schild'.
Ik heb b.v. een tijdje in een schrift bijgehouden wat er positief en negatief was op een dag. Bij het negatieve moest ik dan bedenken of het echt negatief was of dat ik het negatief maakte.
Verder heb ik b.v. moeten benoemen hoe ik me voelde als ik een moeilijk gesprek had. Fysiek (knoop in maag) en emotioneel (dicht slaan enzo)
Het heeft me wel geholpen maar ik heb alleen de voor mij (volgens mijn coach) handige oeffeningen gedaan.
Ik moet zeggen dat ik die coach ook 100x fijner vond dan een psych. Zij brak dwars door mijn 'schild'.
