Psyche
alle pijlers
Ervaringen Psycholoog
dinsdag 15 september 2009 om 12:07
Ik ben iets minder dan 3 maanden onder behandeling van een psycholoog. Het waarom wil ik hier niet helemaal uitleggen, maar ik heb hierover ook een topic gehad op relaties.
Deze psycholoog heeft me laten inzien dat ik een probleem heb, een trauma zoals zij het noemt. Dat ik mag voelen, dat ik verdrietig mag zijn, dat het logisch is dat ik gekwetst ben, dat ik pijn heb. Ze heeft me geholpen gevoelens te benoemen, of uberhaupt weer wat te kunnen voelen (een beetje dan). Dat ik niet altijd mooi weer hoef te spelen, dat ik niet perfect hoef te zijn. Dat ik mensen om hulp mag vragen, niet alles zelf hoef te doen. En misschien nog wel meer. Heel goed allemaal, denk ik.
Maar er is een hele grote maar.
Tuurlijk begint het bij een psycholoog naar het vinden van de oorzaak, oud zeer naar boven halen, vooral als, zoals bij mij het geval is je met niet verwerkte, weggestopte problemen zit.
Dat is goed gelukt, ik herinnerde me weer dingen die ik al zo lang was vergeten, dingen die gezegd zijn, gedaan zijn, emoties die ik in die tijd heb gevoeld. Na een gesprek ben ik op na 3 kwartier huilen om oud zeer wat nog steeds zeer blijkt te doen.
Ik heb van haar de opdracht om een half uur per dag aan mijn probleem te denken, alles in dat half uur te stoppen en het op te schrijven. Ik heb van haar boekjes gekregen over RET (rationeel emotieve therapie).
Maar eigenlijk gaat het slechter met me dan ooit. Ik kan aan niks anders meer denken. Hij is het eerste waar ik aan denk als ik 's ochtends opsta, en het laatste voordat ik in slaap val. Ondertussen droom ik er ook nog over en word ik 's nachts zwetend wakker. Zo erg heb ik het nog nooit gehad. Het mooie idee van je gedachten in een half uur stoppen lukt me niet. Juist nu alles weer zo naar boven is gehaald besef ik alleen maar meer hoe erg ik van hem houd, dat ik hem mis. M'n psych zegt dat het bij het 'rouw' (klinkt zo ernstig) proces hoort maar ik maak mezelf knetter gek. Erger dan ooit. Constant ben ik met mezelf in gevecht om geen contact te zoeken. Of met mezelf in gevecht niet aan hem en ons te denken.
Ik ben praktisch uitgeput. Ik werk zoveel mogelijk om niet te hoeven nadenken maar een week van 80 uur moesten ze me toch ook eens vrij geven. Nu zit ik 3 dagen thuis en loop tegen het plafond omhoog. 's avonds doe ik leuke dingen, maar overdag werkt iedereen. Ik probeer te slapen om niet te hoeven denken, met de hond te lopen, te lezen, te koken. Niets helpt, als een mantra hoor, voel ik zijn naam constant. Ik ben al weken aan de diarree, ben gewicht aan het verliezen wat echt niet de bedoeling is. Ik wentel me niet om en om in zelfmedelijden, er zullen er vast zijn die dat denken. Volgens m'n psych ben ik zelfs te streng!. Ik ben juist zo klaar met mezelf en zo klaar voor een nieuwe, gelukkigere start. Ik wil zo graag aanpakken. Maar die welbekende schop onder m'n kont heb ik mezelf al zo vaak gegeven het lijkt alsof ik de kracht gewoon mis.
En het ergste is dat m'n psych heeft gezegd dat de komende 2 gesprekken afrondend zullen zijn omdat ik dan aan de max zit van wat mijn verzekering vergoed. Zelf kan ik die 85 euro per consult niet ophoesten. Zal ik in staat zijn om me in minder dan 3 weken weer beter te voelen, beter dan ik me voelde voor dat ik onder behandeling kwam? Ik verwacht heus geen wonder dokter, zo van hocus pocus pilatus pas ik wou dat Bladora weer gelukkig was, maar ik had wel gehoopt dat ze me meer handvaten had kunnen aanreiken ofzo.
Ik ben benieuwd naar ervaringen van mensen van hun behandeling bij een psycholoog. Is het normaal waar ik doorheen ga of niet? Op welke manier heb jij er baat bij gehad? Wat kan ik anders doen? Sorry dat het zo'n lang verhaal is geworden en bedankt als je de moeite hebt genomen alles te lezen. Ik snap het gewoon echt even niet meer.
Deze psycholoog heeft me laten inzien dat ik een probleem heb, een trauma zoals zij het noemt. Dat ik mag voelen, dat ik verdrietig mag zijn, dat het logisch is dat ik gekwetst ben, dat ik pijn heb. Ze heeft me geholpen gevoelens te benoemen, of uberhaupt weer wat te kunnen voelen (een beetje dan). Dat ik niet altijd mooi weer hoef te spelen, dat ik niet perfect hoef te zijn. Dat ik mensen om hulp mag vragen, niet alles zelf hoef te doen. En misschien nog wel meer. Heel goed allemaal, denk ik.
Maar er is een hele grote maar.
Tuurlijk begint het bij een psycholoog naar het vinden van de oorzaak, oud zeer naar boven halen, vooral als, zoals bij mij het geval is je met niet verwerkte, weggestopte problemen zit.
Dat is goed gelukt, ik herinnerde me weer dingen die ik al zo lang was vergeten, dingen die gezegd zijn, gedaan zijn, emoties die ik in die tijd heb gevoeld. Na een gesprek ben ik op na 3 kwartier huilen om oud zeer wat nog steeds zeer blijkt te doen.
Ik heb van haar de opdracht om een half uur per dag aan mijn probleem te denken, alles in dat half uur te stoppen en het op te schrijven. Ik heb van haar boekjes gekregen over RET (rationeel emotieve therapie).
Maar eigenlijk gaat het slechter met me dan ooit. Ik kan aan niks anders meer denken. Hij is het eerste waar ik aan denk als ik 's ochtends opsta, en het laatste voordat ik in slaap val. Ondertussen droom ik er ook nog over en word ik 's nachts zwetend wakker. Zo erg heb ik het nog nooit gehad. Het mooie idee van je gedachten in een half uur stoppen lukt me niet. Juist nu alles weer zo naar boven is gehaald besef ik alleen maar meer hoe erg ik van hem houd, dat ik hem mis. M'n psych zegt dat het bij het 'rouw' (klinkt zo ernstig) proces hoort maar ik maak mezelf knetter gek. Erger dan ooit. Constant ben ik met mezelf in gevecht om geen contact te zoeken. Of met mezelf in gevecht niet aan hem en ons te denken.
Ik ben praktisch uitgeput. Ik werk zoveel mogelijk om niet te hoeven nadenken maar een week van 80 uur moesten ze me toch ook eens vrij geven. Nu zit ik 3 dagen thuis en loop tegen het plafond omhoog. 's avonds doe ik leuke dingen, maar overdag werkt iedereen. Ik probeer te slapen om niet te hoeven denken, met de hond te lopen, te lezen, te koken. Niets helpt, als een mantra hoor, voel ik zijn naam constant. Ik ben al weken aan de diarree, ben gewicht aan het verliezen wat echt niet de bedoeling is. Ik wentel me niet om en om in zelfmedelijden, er zullen er vast zijn die dat denken. Volgens m'n psych ben ik zelfs te streng!. Ik ben juist zo klaar met mezelf en zo klaar voor een nieuwe, gelukkigere start. Ik wil zo graag aanpakken. Maar die welbekende schop onder m'n kont heb ik mezelf al zo vaak gegeven het lijkt alsof ik de kracht gewoon mis.
En het ergste is dat m'n psych heeft gezegd dat de komende 2 gesprekken afrondend zullen zijn omdat ik dan aan de max zit van wat mijn verzekering vergoed. Zelf kan ik die 85 euro per consult niet ophoesten. Zal ik in staat zijn om me in minder dan 3 weken weer beter te voelen, beter dan ik me voelde voor dat ik onder behandeling kwam? Ik verwacht heus geen wonder dokter, zo van hocus pocus pilatus pas ik wou dat Bladora weer gelukkig was, maar ik had wel gehoopt dat ze me meer handvaten had kunnen aanreiken ofzo.
Ik ben benieuwd naar ervaringen van mensen van hun behandeling bij een psycholoog. Is het normaal waar ik doorheen ga of niet? Op welke manier heb jij er baat bij gehad? Wat kan ik anders doen? Sorry dat het zo'n lang verhaal is geworden en bedankt als je de moeite hebt genomen alles te lezen. Ik snap het gewoon echt even niet meer.
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
dinsdag 22 september 2009 om 23:12
Het is al door een aantal anderen gezegd, maar wat ontzettend onzorgvuldig van deze psychologe om eerst alle ellende naar boven te halen en vervolgens de behandeling te willen staken.
Je geeft aan dat je soms 80 uur werkt, maar tegelijk zo moe bent dat je wel 15 uur achter elkaar kunt slapen.
Dat klinkt alsof je je vermoeidheid niet zo serieus neemt.
Juist als je psychisch overhoop gehaald wordt (doordat er oud zeer naar boven gehaald wordt of iets anders) heeft je lichaam heel veel tijd en energie nodig om dat te verwerken.
Als het even kan is het beter wat meer rust te nemen, denk ik.
Je geeft aan dat je soms 80 uur werkt, maar tegelijk zo moe bent dat je wel 15 uur achter elkaar kunt slapen.
Dat klinkt alsof je je vermoeidheid niet zo serieus neemt.
Juist als je psychisch overhoop gehaald wordt (doordat er oud zeer naar boven gehaald wordt of iets anders) heeft je lichaam heel veel tijd en energie nodig om dat te verwerken.
Als het even kan is het beter wat meer rust te nemen, denk ik.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 23 september 2009 om 11:51
@Iris - het kwam zo hard aan omdat ik tja, gewoon niet dacht dat ik depressief was, of iig, ik weet wel dat ik me enorm kut voelde, maar de vorige keer dat ik depressief was had het een echte, duidelijke oorzaak en kon ik ook echt helemaal niets meer. Nu kan ik (voor de buitenwereld) praktisch normaal functioneren. Ik doe m'n werk goed, ik ben een goede vriendin, dochter, collega. Het kost me allemaal wat meer moeite, maar het lukt wel.
Toch bleek dat ik alle symptonen van een depressie had, dat ik bijna op alle vragen positief kon antwoorden.
En dan de AD, m'n psych raadde dit echt aan omdat zij denkt dat het goed voor me is en omdat ik zelf nauwelijks meer bij machte ben om mijn alles in de weg staande gedachtenpatronen te doorbreken. Ik vind het gewoon nog al naar dat het me zo gezegd wordt, ik hou helemaal niet van AD's en daarbij voel ik me onzettend laf dat ik het niet zelf kan.
Dus vandaar. Weet jij wat een psychotherapeut doet?
@Moonlight - 80 uurige werkweken komen ook niet wekelijks voor, maar in de zomermaanden kon het niet anders. Ik ben een 'horecavrouw' en heb nooit veel waarde gehecht aan rust en slaap, ben gewend om rare tijden te werken, weinig te slapen en lang door te gaan. Misschien heb je wel gelijk dat ik m'n vermoeidheid niet serieus neem. Maar ben het gewoon niet gewend, ik had altijd zoveel meer energie dat ik nu vaak denk gewoon even doorbijten.
Ik vind je 'motto' erg mooi trouwens!
Toch bleek dat ik alle symptonen van een depressie had, dat ik bijna op alle vragen positief kon antwoorden.
En dan de AD, m'n psych raadde dit echt aan omdat zij denkt dat het goed voor me is en omdat ik zelf nauwelijks meer bij machte ben om mijn alles in de weg staande gedachtenpatronen te doorbreken. Ik vind het gewoon nog al naar dat het me zo gezegd wordt, ik hou helemaal niet van AD's en daarbij voel ik me onzettend laf dat ik het niet zelf kan.
Dus vandaar. Weet jij wat een psychotherapeut doet?
@Moonlight - 80 uurige werkweken komen ook niet wekelijks voor, maar in de zomermaanden kon het niet anders. Ik ben een 'horecavrouw' en heb nooit veel waarde gehecht aan rust en slaap, ben gewend om rare tijden te werken, weinig te slapen en lang door te gaan. Misschien heb je wel gelijk dat ik m'n vermoeidheid niet serieus neem. Maar ben het gewoon niet gewend, ik had altijd zoveel meer energie dat ik nu vaak denk gewoon even doorbijten.
Ik vind je 'motto' erg mooi trouwens!
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
woensdag 23 september 2009 om 16:09
Hey Bladora, wat fijn dat je psycholoog er zelf over begon! Ik denk inderdaad dat het het beste is als je naar een psychotherapeut gaat. Dat is niet hetzelfde als een psychiater, een psychotherapeut heeft gewoon psychologie gestudeerd maar heeft daarna nog een opleiding tot psychotherapeut gedaan (als het goed is je 1stelijnspsych ook, maar is jou begeleiden gewoon niet haar baan).
Bij die therapeut kan je gewoon een langere reeks van gesprekken aan gaan, hij of zij kan jou beter helpen hier 'weer uit te komen'. Of je AD wilt gaan slikken kan je dan misschien ook met hem/haar bespreken. Dat hoeft helemaal niet altijd, ik ben zelf ook uit een redelijk zware depressie gekomen zonder AD met alleen gesprekstherapie.
Laat je trouwens niet uit het veld slaan door die diagnose depressie, juist die diagnose kan je helpen er weer bovenop te komen doordat je nu de juiste hulp kan krijgen.
Bij die therapeut kan je gewoon een langere reeks van gesprekken aan gaan, hij of zij kan jou beter helpen hier 'weer uit te komen'. Of je AD wilt gaan slikken kan je dan misschien ook met hem/haar bespreken. Dat hoeft helemaal niet altijd, ik ben zelf ook uit een redelijk zware depressie gekomen zonder AD met alleen gesprekstherapie.
Laat je trouwens niet uit het veld slaan door die diagnose depressie, juist die diagnose kan je helpen er weer bovenop te komen doordat je nu de juiste hulp kan krijgen.
