Psyche
alle pijlers
Ervaringen Psycholoog
dinsdag 15 september 2009 om 12:07
Ik ben iets minder dan 3 maanden onder behandeling van een psycholoog. Het waarom wil ik hier niet helemaal uitleggen, maar ik heb hierover ook een topic gehad op relaties.
Deze psycholoog heeft me laten inzien dat ik een probleem heb, een trauma zoals zij het noemt. Dat ik mag voelen, dat ik verdrietig mag zijn, dat het logisch is dat ik gekwetst ben, dat ik pijn heb. Ze heeft me geholpen gevoelens te benoemen, of uberhaupt weer wat te kunnen voelen (een beetje dan). Dat ik niet altijd mooi weer hoef te spelen, dat ik niet perfect hoef te zijn. Dat ik mensen om hulp mag vragen, niet alles zelf hoef te doen. En misschien nog wel meer. Heel goed allemaal, denk ik.
Maar er is een hele grote maar.
Tuurlijk begint het bij een psycholoog naar het vinden van de oorzaak, oud zeer naar boven halen, vooral als, zoals bij mij het geval is je met niet verwerkte, weggestopte problemen zit.
Dat is goed gelukt, ik herinnerde me weer dingen die ik al zo lang was vergeten, dingen die gezegd zijn, gedaan zijn, emoties die ik in die tijd heb gevoeld. Na een gesprek ben ik op na 3 kwartier huilen om oud zeer wat nog steeds zeer blijkt te doen.
Ik heb van haar de opdracht om een half uur per dag aan mijn probleem te denken, alles in dat half uur te stoppen en het op te schrijven. Ik heb van haar boekjes gekregen over RET (rationeel emotieve therapie).
Maar eigenlijk gaat het slechter met me dan ooit. Ik kan aan niks anders meer denken. Hij is het eerste waar ik aan denk als ik 's ochtends opsta, en het laatste voordat ik in slaap val. Ondertussen droom ik er ook nog over en word ik 's nachts zwetend wakker. Zo erg heb ik het nog nooit gehad. Het mooie idee van je gedachten in een half uur stoppen lukt me niet. Juist nu alles weer zo naar boven is gehaald besef ik alleen maar meer hoe erg ik van hem houd, dat ik hem mis. M'n psych zegt dat het bij het 'rouw' (klinkt zo ernstig) proces hoort maar ik maak mezelf knetter gek. Erger dan ooit. Constant ben ik met mezelf in gevecht om geen contact te zoeken. Of met mezelf in gevecht niet aan hem en ons te denken.
Ik ben praktisch uitgeput. Ik werk zoveel mogelijk om niet te hoeven nadenken maar een week van 80 uur moesten ze me toch ook eens vrij geven. Nu zit ik 3 dagen thuis en loop tegen het plafond omhoog. 's avonds doe ik leuke dingen, maar overdag werkt iedereen. Ik probeer te slapen om niet te hoeven denken, met de hond te lopen, te lezen, te koken. Niets helpt, als een mantra hoor, voel ik zijn naam constant. Ik ben al weken aan de diarree, ben gewicht aan het verliezen wat echt niet de bedoeling is. Ik wentel me niet om en om in zelfmedelijden, er zullen er vast zijn die dat denken. Volgens m'n psych ben ik zelfs te streng!. Ik ben juist zo klaar met mezelf en zo klaar voor een nieuwe, gelukkigere start. Ik wil zo graag aanpakken. Maar die welbekende schop onder m'n kont heb ik mezelf al zo vaak gegeven het lijkt alsof ik de kracht gewoon mis.
En het ergste is dat m'n psych heeft gezegd dat de komende 2 gesprekken afrondend zullen zijn omdat ik dan aan de max zit van wat mijn verzekering vergoed. Zelf kan ik die 85 euro per consult niet ophoesten. Zal ik in staat zijn om me in minder dan 3 weken weer beter te voelen, beter dan ik me voelde voor dat ik onder behandeling kwam? Ik verwacht heus geen wonder dokter, zo van hocus pocus pilatus pas ik wou dat Bladora weer gelukkig was, maar ik had wel gehoopt dat ze me meer handvaten had kunnen aanreiken ofzo.
Ik ben benieuwd naar ervaringen van mensen van hun behandeling bij een psycholoog. Is het normaal waar ik doorheen ga of niet? Op welke manier heb jij er baat bij gehad? Wat kan ik anders doen? Sorry dat het zo'n lang verhaal is geworden en bedankt als je de moeite hebt genomen alles te lezen. Ik snap het gewoon echt even niet meer.
Deze psycholoog heeft me laten inzien dat ik een probleem heb, een trauma zoals zij het noemt. Dat ik mag voelen, dat ik verdrietig mag zijn, dat het logisch is dat ik gekwetst ben, dat ik pijn heb. Ze heeft me geholpen gevoelens te benoemen, of uberhaupt weer wat te kunnen voelen (een beetje dan). Dat ik niet altijd mooi weer hoef te spelen, dat ik niet perfect hoef te zijn. Dat ik mensen om hulp mag vragen, niet alles zelf hoef te doen. En misschien nog wel meer. Heel goed allemaal, denk ik.
Maar er is een hele grote maar.
Tuurlijk begint het bij een psycholoog naar het vinden van de oorzaak, oud zeer naar boven halen, vooral als, zoals bij mij het geval is je met niet verwerkte, weggestopte problemen zit.
Dat is goed gelukt, ik herinnerde me weer dingen die ik al zo lang was vergeten, dingen die gezegd zijn, gedaan zijn, emoties die ik in die tijd heb gevoeld. Na een gesprek ben ik op na 3 kwartier huilen om oud zeer wat nog steeds zeer blijkt te doen.
Ik heb van haar de opdracht om een half uur per dag aan mijn probleem te denken, alles in dat half uur te stoppen en het op te schrijven. Ik heb van haar boekjes gekregen over RET (rationeel emotieve therapie).
Maar eigenlijk gaat het slechter met me dan ooit. Ik kan aan niks anders meer denken. Hij is het eerste waar ik aan denk als ik 's ochtends opsta, en het laatste voordat ik in slaap val. Ondertussen droom ik er ook nog over en word ik 's nachts zwetend wakker. Zo erg heb ik het nog nooit gehad. Het mooie idee van je gedachten in een half uur stoppen lukt me niet. Juist nu alles weer zo naar boven is gehaald besef ik alleen maar meer hoe erg ik van hem houd, dat ik hem mis. M'n psych zegt dat het bij het 'rouw' (klinkt zo ernstig) proces hoort maar ik maak mezelf knetter gek. Erger dan ooit. Constant ben ik met mezelf in gevecht om geen contact te zoeken. Of met mezelf in gevecht niet aan hem en ons te denken.
Ik ben praktisch uitgeput. Ik werk zoveel mogelijk om niet te hoeven nadenken maar een week van 80 uur moesten ze me toch ook eens vrij geven. Nu zit ik 3 dagen thuis en loop tegen het plafond omhoog. 's avonds doe ik leuke dingen, maar overdag werkt iedereen. Ik probeer te slapen om niet te hoeven denken, met de hond te lopen, te lezen, te koken. Niets helpt, als een mantra hoor, voel ik zijn naam constant. Ik ben al weken aan de diarree, ben gewicht aan het verliezen wat echt niet de bedoeling is. Ik wentel me niet om en om in zelfmedelijden, er zullen er vast zijn die dat denken. Volgens m'n psych ben ik zelfs te streng!. Ik ben juist zo klaar met mezelf en zo klaar voor een nieuwe, gelukkigere start. Ik wil zo graag aanpakken. Maar die welbekende schop onder m'n kont heb ik mezelf al zo vaak gegeven het lijkt alsof ik de kracht gewoon mis.
En het ergste is dat m'n psych heeft gezegd dat de komende 2 gesprekken afrondend zullen zijn omdat ik dan aan de max zit van wat mijn verzekering vergoed. Zelf kan ik die 85 euro per consult niet ophoesten. Zal ik in staat zijn om me in minder dan 3 weken weer beter te voelen, beter dan ik me voelde voor dat ik onder behandeling kwam? Ik verwacht heus geen wonder dokter, zo van hocus pocus pilatus pas ik wou dat Bladora weer gelukkig was, maar ik had wel gehoopt dat ze me meer handvaten had kunnen aanreiken ofzo.
Ik ben benieuwd naar ervaringen van mensen van hun behandeling bij een psycholoog. Is het normaal waar ik doorheen ga of niet? Op welke manier heb jij er baat bij gehad? Wat kan ik anders doen? Sorry dat het zo'n lang verhaal is geworden en bedankt als je de moeite hebt genomen alles te lezen. Ik snap het gewoon echt even niet meer.
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
dinsdag 15 september 2009 om 15:13
Hoe kun je het nou 'niet hebben op psychologen'?
Ik vind het een beetje bekrompen om een hele wetenschap af te schrijven door een slechte ervaring.
Bladora, het is verstandig om na te gaan wat voor soort therapie een psycholoog vaak geeft, en of dit wel of niet bij je past. Als je namelijk wilt dat iemand je kan doorgronden, zit je met RET niet echt goed. Dan kan je beter naar een psychoanalytisch geschoold therapeut (al zou ik je dit niet aanraden, zeker niet als je kortdurende therapie volgt ivm verzekering). EMDR is bij PTSS en trauma erg succesvol, dus dat is zeker aan te raden. Verder heb je misschien baat bij gedragstherapie (even googlen). Succes in elk geval!
Ik vind het een beetje bekrompen om een hele wetenschap af te schrijven door een slechte ervaring.
Bladora, het is verstandig om na te gaan wat voor soort therapie een psycholoog vaak geeft, en of dit wel of niet bij je past. Als je namelijk wilt dat iemand je kan doorgronden, zit je met RET niet echt goed. Dan kan je beter naar een psychoanalytisch geschoold therapeut (al zou ik je dit niet aanraden, zeker niet als je kortdurende therapie volgt ivm verzekering). EMDR is bij PTSS en trauma erg succesvol, dus dat is zeker aan te raden. Verder heb je misschien baat bij gedragstherapie (even googlen). Succes in elk geval!
dinsdag 15 september 2009 om 15:34
quote:CookingLil schreef op 15 september 2009 @ 15:13:
EMDR is bij PTSS en trauma erg succesvol, dus dat is zeker aan te raden. Verder heb je misschien baat bij gedragstherapie (even googlen). Succes in elk geval!
Hier wordt ook op terug gekomen. Onlangs zijn er studies gedaan naar het langer termijn effect van EMDR. Op korte termijn (binnen 5 jaar) is het een zeer goede therapie. Na een jaar of 5 komen de symptomen terug en word er herhaling van de behandeling geadviseerd of zelfs noodzakelijk geacht....
Maar dat is bij EMDR en PTSS.
EMDR is bij PTSS en trauma erg succesvol, dus dat is zeker aan te raden. Verder heb je misschien baat bij gedragstherapie (even googlen). Succes in elk geval!
Hier wordt ook op terug gekomen. Onlangs zijn er studies gedaan naar het langer termijn effect van EMDR. Op korte termijn (binnen 5 jaar) is het een zeer goede therapie. Na een jaar of 5 komen de symptomen terug en word er herhaling van de behandeling geadviseerd of zelfs noodzakelijk geacht....
Maar dat is bij EMDR en PTSS.
Nee echt?
dinsdag 15 september 2009 om 16:53
quote:CookingLil schreef op 15 september 2009 @ 15:13:
Hoe kun je het nou 'niet hebben op psychologen'? tis misschien wat crû gezegd, gewoon meerdere niet fijne ervaringen en bij vriend gezien dat ik heb uit zijn depressie moest helpen ipv psych vandaar de scepsis. Er zullen best goede zijn, maar k ken ze helaas niet
Hoe kun je het nou 'niet hebben op psychologen'? tis misschien wat crû gezegd, gewoon meerdere niet fijne ervaringen en bij vriend gezien dat ik heb uit zijn depressie moest helpen ipv psych vandaar de scepsis. Er zullen best goede zijn, maar k ken ze helaas niet
dinsdag 15 september 2009 om 18:26
Ik vind het veel te gemakkelijk van je psycholoog!
Eerst functioneer je redelijk (?), vervolgens gaan jullie in gesprekken 3 maanden lang overpeinzen en terugzoeken/analyseren wat voor een nare zaken zich hebben voorgedaan in je leven. Je raakt compleet van de leg, dat ligt dan aan jou (hoezo? misschien kan je er gewoon niet tegen om steeds maar weer terug te kijken naar wat er mis is gelopen) en je bent opeens masochistisch.
Dan ben je na een paar maanden compleet het spoor bijster en dan mag je vertrekken?! :puke: Met de wetenschap dat het aan jou ligt, want JIJ moet het loslaten.
Totaal belachelijk naar mijn mening.
Als mevrouw het een goed idee vond om te gaan analyseren en wroeten (wat maar de vraag is, of dat goed is, inclusief 'zoek het zwarte schaap in je familie' etc.) dan moet ze daar geen tijdslimiet aan stellen. En aangezien jij geen geld hebt voor dure sessies, vind ik dit echt raar.
Tuurlijk, ze bedoeld het goed, maar jij zit met de gebakken peren en nu kan je je eigen glazen gaan lijmen (die misschien voorheen minder gebarsten waren dan ze nu zijn) en dat zonder hulp. Ik zeg 'bedankt psycholoog'.
Eerst functioneer je redelijk (?), vervolgens gaan jullie in gesprekken 3 maanden lang overpeinzen en terugzoeken/analyseren wat voor een nare zaken zich hebben voorgedaan in je leven. Je raakt compleet van de leg, dat ligt dan aan jou (hoezo? misschien kan je er gewoon niet tegen om steeds maar weer terug te kijken naar wat er mis is gelopen) en je bent opeens masochistisch.
Dan ben je na een paar maanden compleet het spoor bijster en dan mag je vertrekken?! :puke: Met de wetenschap dat het aan jou ligt, want JIJ moet het loslaten.
Totaal belachelijk naar mijn mening.
Als mevrouw het een goed idee vond om te gaan analyseren en wroeten (wat maar de vraag is, of dat goed is, inclusief 'zoek het zwarte schaap in je familie' etc.) dan moet ze daar geen tijdslimiet aan stellen. En aangezien jij geen geld hebt voor dure sessies, vind ik dit echt raar.
Tuurlijk, ze bedoeld het goed, maar jij zit met de gebakken peren en nu kan je je eigen glazen gaan lijmen (die misschien voorheen minder gebarsten waren dan ze nu zijn) en dat zonder hulp. Ik zeg 'bedankt psycholoog'.
dinsdag 15 september 2009 om 18:30
dinsdag 15 september 2009 om 18:38
Mocht ze het niet doen dan zou ik als ik jou was -mocht je toch verder nog (tijdelijk?) gesprekken willen- naar de huisarts gaan en het verhaal (met lichamelijke klachten ook) voorleggen, die kan je doorverwijzen naar GGZ.
Misschien niet eens verkeerd, want een psycholoog is ook maar een individu en een ander persoon kan weer nieuwe inzichten verschaffen en zaken in perspectief plaatsen.
Misschien niet eens verkeerd, want een psycholoog is ook maar een individu en een ander persoon kan weer nieuwe inzichten verschaffen en zaken in perspectief plaatsen.
dinsdag 15 september 2009 om 19:02
Tja, ik weet het ook niet. Misschien doe ik het ook wel gewoon verkeerd. De sessies begonnen gewoon met de vraag hoe voel je je, heel normaal. Maar mijn probleem is/was dat ik dus nooit weet hoe ik me voel. Dus zij heeft me weer laten voelen. En doordat ik m'n gevoelens 2 jaar lang weggestopt heb moesten die eerst er uit. Mijn verleden is een verhaal vol feiten en zonder gevoelens. En zij begon te vragen, en hoe voelde dat? En oh dat moet je gekwetst hebben! Of oh dat is pijnlijk, of oh wat moet jij je vreselijk bedonderd voelen.
Maar nu voel ik me dus zo'n sukkel die dus zelfs met behulp van een psych er niet uit komt. En ik had nog wel gekeken wat voor therapieen zij toepast: cognitieve gerdrags therapie, oplossingsgerichte therapie, en Rationeel Emotieve therapie, het leek me gewoon goed.
En als ik om een diagnose vraag aan haar dan is het weer net of ik haar deskundigheid in twijfel trek. Maar ik zie gewoon niet in hoe dit me helpt. Nog even en ik ben weer rijp voor de AD, en dat wou ik nu juist eens voor zijn!
Maar nu voel ik me dus zo'n sukkel die dus zelfs met behulp van een psych er niet uit komt. En ik had nog wel gekeken wat voor therapieen zij toepast: cognitieve gerdrags therapie, oplossingsgerichte therapie, en Rationeel Emotieve therapie, het leek me gewoon goed.
En als ik om een diagnose vraag aan haar dan is het weer net of ik haar deskundigheid in twijfel trek. Maar ik zie gewoon niet in hoe dit me helpt. Nog even en ik ben weer rijp voor de AD, en dat wou ik nu juist eens voor zijn!
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
dinsdag 15 september 2009 om 19:20
Mijn ervaring met oud zeer verwerken is, dat het eerst slechter gaat en daarna beter.
Je zegt dat je al twee jaar bezig bent, dan kan er nog wel een tijdje achteraan, neem ik aan.
Ik heb er zelf 1 jaar en 8 maanden over gedaan(schijnt kort te zijn), en door een hel gemoeten, maar ik ken genoeg mensen die er langer over doen.(en er recht op hebben dat het ziekenfonds vergoed)
Of heb je een eerstelijnspsycholoog??
Verder proberen psychologen ook vaak, om jezelf dingen te laten doen(of te onderzoeken), wat als negatief gezien kan worden.
Dit om je zelfredzaamheid aan te spreken, zodat je niet afhankelijk wordt van psychologen.
Ik ken jou niet, dus of hier sprake van is, kan ik niet over oordelen.
Je zegt dat je al twee jaar bezig bent, dan kan er nog wel een tijdje achteraan, neem ik aan.
Ik heb er zelf 1 jaar en 8 maanden over gedaan(schijnt kort te zijn), en door een hel gemoeten, maar ik ken genoeg mensen die er langer over doen.(en er recht op hebben dat het ziekenfonds vergoed)
Of heb je een eerstelijnspsycholoog??
Verder proberen psychologen ook vaak, om jezelf dingen te laten doen(of te onderzoeken), wat als negatief gezien kan worden.
Dit om je zelfredzaamheid aan te spreken, zodat je niet afhankelijk wordt van psychologen.
Ik ken jou niet, dus of hier sprake van is, kan ik niet over oordelen.
dinsdag 15 september 2009 om 19:30
Nee je bent echt geen sukkel. En je komt er wel uit! Maar hey, 3 maanden therapie is niet zo heel lang... zeker niet in verhouding met wat je klachten zijn/waren.
Zeg haar dit wat je schreef: Maar ik zie gewoon niet in hoe dit me helpt. Nog even en ik ben weer rijp voor de AD, en dat wou ik nu juist eens voor zijn!
En dat je denkt dat je het nog niet alleen kan.
Zeg haar dit wat je schreef: Maar ik zie gewoon niet in hoe dit me helpt. Nog even en ik ben weer rijp voor de AD, en dat wou ik nu juist eens voor zijn!
En dat je denkt dat je het nog niet alleen kan.
dinsdag 15 september 2009 om 19:44
Hey Bladora, goed te horen dat je begonnen bent met therapie, maar k*t dat het nu zo beroerd met je gaat.
Toch vind het op zich wel te verklaren dat je je nu zo voelt en eigenlijk is dat ook een teken dat de therapie aanslaat. Er komt een hele hoop shit aan de oppervlakte die jij zo lang hebt trachten onder het tapijt te vegen. Je bent er voor weggevlucht oa in je werk. Bezig blijven om maar niet te hoeven denken en voelen, dat was jouw overlevingsstrategie. En nu wordt dat pantser doorbroken en komen al die opgespaarde emoties eruit. Logisch dat je je dan stuurloos en verdrietig voelt. Logisch ook dat je nu zo moe bent. Logisch dat je nu twijfelt of dit allemaal wel goed is.
Zelf ben ik ook niet zo'n voorstander van 'graaf'therapie, maar in jouw geval lijkt het me wèl nodig. Om door al die lagen afweer heen te komen, om uit je hoofd en in je gevoel te komen. En ja Bladora, dat voelt k*t, zeker omdat je dat zolang uit de weg bent gegaan. Maar wel nodig, broodnodig om jezelf weer gezond te maken en al die oude shit op te ruimen.
Ik vind het wel raar dat de therapie, nu die net lijkt aan te slaan en je tot ontwikkeling komt, wordt afgebouwd. Dat lijkt me op z'n minst contraproductief en misschien zelfs schadelijk voor je verdere ontwikkeling.
Ik zou dit zeker met je psycholoog bespreken en kijken hoe je verder kunt gaan. Want dat je nog lang niet 'klaar' bent lijkt me duidelijk. Misschien een andere therapeut?
PS: haar advies om te stoppen met je studie vind ik trouwens raar en kort door de bocht. Een psycholoog hoort dat soort richtlijn-adviezen niet te geven, zeker niet als jij zelf aangeeft er helemaal niet mee te willen stoppen. Zij zou je juist moeten begeleiden in het weer oppakken van het studeren. Lijkt mij.
Hoe dan ook, ik wens je sterkte maar vooral veel succes meid!
Toch vind het op zich wel te verklaren dat je je nu zo voelt en eigenlijk is dat ook een teken dat de therapie aanslaat. Er komt een hele hoop shit aan de oppervlakte die jij zo lang hebt trachten onder het tapijt te vegen. Je bent er voor weggevlucht oa in je werk. Bezig blijven om maar niet te hoeven denken en voelen, dat was jouw overlevingsstrategie. En nu wordt dat pantser doorbroken en komen al die opgespaarde emoties eruit. Logisch dat je je dan stuurloos en verdrietig voelt. Logisch ook dat je nu zo moe bent. Logisch dat je nu twijfelt of dit allemaal wel goed is.
Zelf ben ik ook niet zo'n voorstander van 'graaf'therapie, maar in jouw geval lijkt het me wèl nodig. Om door al die lagen afweer heen te komen, om uit je hoofd en in je gevoel te komen. En ja Bladora, dat voelt k*t, zeker omdat je dat zolang uit de weg bent gegaan. Maar wel nodig, broodnodig om jezelf weer gezond te maken en al die oude shit op te ruimen.
Ik vind het wel raar dat de therapie, nu die net lijkt aan te slaan en je tot ontwikkeling komt, wordt afgebouwd. Dat lijkt me op z'n minst contraproductief en misschien zelfs schadelijk voor je verdere ontwikkeling.
Ik zou dit zeker met je psycholoog bespreken en kijken hoe je verder kunt gaan. Want dat je nog lang niet 'klaar' bent lijkt me duidelijk. Misschien een andere therapeut?
PS: haar advies om te stoppen met je studie vind ik trouwens raar en kort door de bocht. Een psycholoog hoort dat soort richtlijn-adviezen niet te geven, zeker niet als jij zelf aangeeft er helemaal niet mee te willen stoppen. Zij zou je juist moeten begeleiden in het weer oppakken van het studeren. Lijkt mij.
Hoe dan ook, ik wens je sterkte maar vooral veel succes meid!
dinsdag 15 september 2009 om 19:47
quote:-Bladora- schreef op 15 september 2009 @ 19:02:
Tja, ik weet het ook niet. Misschien doe ik het ook wel gewoon verkeerd. De sessies begonnen gewoon met de vraag hoe voel je je, heel normaal. Maar mijn probleem is/was dat ik dus nooit weet hoe ik me voel. Dus zij heeft me weer laten voelen. En doordat ik m'n gevoelens 2 jaar lang weggestopt heb moesten die eerst er uit. Mijn verleden is een verhaal vol feiten en zonder gevoelens. En zij begon te vragen, en hoe voelde dat? En oh dat moet je gekwetst hebben! Of oh dat is pijnlijk, of oh wat moet jij je vreselijk bedonderd voelen.
Maar nu voel ik me dus zo'n sukkel die dus zelfs met behulp van een psych er niet uit komt. En ik had nog wel gekeken wat voor therapieen zij toepast: cognitieve gerdrags therapie, oplossingsgerichte therapie, en Rationeel Emotieve therapie, het leek me gewoon goed.
En als ik om een diagnose vraag aan haar dan is het weer net of ik haar deskundigheid in twijfel trek. Maar ik zie gewoon niet in hoe dit me helpt. Nog even en ik ben weer rijp voor de AD, en dat wou ik nu juist eens voor zijn!
Ik vind het echt heel naar voor je dat je nu zo aan jezelf twijfelt. Dat moet je echt niet doen hoor, want hele mensen op dit topic hebben al gezegd dat het heel gewoon is wat je voelt (de verwarring, de teleurstelling, het gevoel dat het nu alleen maar erger is geworden).
Volgens mij voel je juist heel goed waar het knelpunt zit en dat is dat jij en je psycholoog niet voor elkaar gemaakt zijn. Dat is heel jammer, maar wellicht is er een betere therapie voor je te vinden of misschien kun je het nu beter eerst even laten rusten voordat je de boel weer helemaal overhoop haalt. Even op krachten komen als het ware en dan weer met jezelf aan de slag gaan.
Er is trouwens echts niets mis met AD hoor, het is echt geen falen of een zwaktebod. Volgens mij is het juist nu heel erg goed voor je (maar ik wil je geen medicijnen aanpraten).
Tja, ik weet het ook niet. Misschien doe ik het ook wel gewoon verkeerd. De sessies begonnen gewoon met de vraag hoe voel je je, heel normaal. Maar mijn probleem is/was dat ik dus nooit weet hoe ik me voel. Dus zij heeft me weer laten voelen. En doordat ik m'n gevoelens 2 jaar lang weggestopt heb moesten die eerst er uit. Mijn verleden is een verhaal vol feiten en zonder gevoelens. En zij begon te vragen, en hoe voelde dat? En oh dat moet je gekwetst hebben! Of oh dat is pijnlijk, of oh wat moet jij je vreselijk bedonderd voelen.
Maar nu voel ik me dus zo'n sukkel die dus zelfs met behulp van een psych er niet uit komt. En ik had nog wel gekeken wat voor therapieen zij toepast: cognitieve gerdrags therapie, oplossingsgerichte therapie, en Rationeel Emotieve therapie, het leek me gewoon goed.
En als ik om een diagnose vraag aan haar dan is het weer net of ik haar deskundigheid in twijfel trek. Maar ik zie gewoon niet in hoe dit me helpt. Nog even en ik ben weer rijp voor de AD, en dat wou ik nu juist eens voor zijn!
Ik vind het echt heel naar voor je dat je nu zo aan jezelf twijfelt. Dat moet je echt niet doen hoor, want hele mensen op dit topic hebben al gezegd dat het heel gewoon is wat je voelt (de verwarring, de teleurstelling, het gevoel dat het nu alleen maar erger is geworden).
Volgens mij voel je juist heel goed waar het knelpunt zit en dat is dat jij en je psycholoog niet voor elkaar gemaakt zijn. Dat is heel jammer, maar wellicht is er een betere therapie voor je te vinden of misschien kun je het nu beter eerst even laten rusten voordat je de boel weer helemaal overhoop haalt. Even op krachten komen als het ware en dan weer met jezelf aan de slag gaan.
Er is trouwens echts niets mis met AD hoor, het is echt geen falen of een zwaktebod. Volgens mij is het juist nu heel erg goed voor je (maar ik wil je geen medicijnen aanpraten).
dinsdag 15 september 2009 om 19:50
quote:IrisH schreef op 15 september 2009 @ 18:26:
Ik vind het veel te gemakkelijk van je psycholoog!
Eerst functioneer je redelijk (?), vervolgens gaan jullie in gesprekken 3 maanden lang overpeinzen en terugzoeken/analyseren wat voor een nare zaken zich hebben voorgedaan in je leven. Je raakt compleet van de leg, dat ligt dan aan jou (hoezo? misschien kan je er gewoon niet tegen om steeds maar weer terug te kijken naar wat er mis is gelopen) en je bent opeens masochistisch.
Dan ben je na een paar maanden compleet het spoor bijster en dan mag je vertrekken?! :puke: Met de wetenschap dat het aan jou ligt, want JIJ moet het loslaten.
Totaal belachelijk naar mijn mening.
Als mevrouw het een goed idee vond om te gaan analyseren en wroeten (wat maar de vraag is, of dat goed is, inclusief 'zoek het zwarte schaap in je familie' etc.) dan moet ze daar geen tijdslimiet aan stellen. En aangezien jij geen geld hebt voor dure sessies, vind ik dit echt raar.
Tuurlijk, ze bedoeld het goed, maar jij zit met de gebakken peren en nu kan je je eigen glazen gaan lijmen (die misschien voorheen minder gebarsten waren dan ze nu zijn) en dat zonder hulp. Ik zeg 'bedankt psycholoog'.Hier ben ik het nu echt 100% mee eens! Eigenlijk een hele kwalijke zaak hoe ze met je omgaat, maar waarschijnlijk niet expres maar uit onkunde (helaas een schrale troost)
Ik vind het veel te gemakkelijk van je psycholoog!
Eerst functioneer je redelijk (?), vervolgens gaan jullie in gesprekken 3 maanden lang overpeinzen en terugzoeken/analyseren wat voor een nare zaken zich hebben voorgedaan in je leven. Je raakt compleet van de leg, dat ligt dan aan jou (hoezo? misschien kan je er gewoon niet tegen om steeds maar weer terug te kijken naar wat er mis is gelopen) en je bent opeens masochistisch.
Dan ben je na een paar maanden compleet het spoor bijster en dan mag je vertrekken?! :puke: Met de wetenschap dat het aan jou ligt, want JIJ moet het loslaten.
Totaal belachelijk naar mijn mening.
Als mevrouw het een goed idee vond om te gaan analyseren en wroeten (wat maar de vraag is, of dat goed is, inclusief 'zoek het zwarte schaap in je familie' etc.) dan moet ze daar geen tijdslimiet aan stellen. En aangezien jij geen geld hebt voor dure sessies, vind ik dit echt raar.
Tuurlijk, ze bedoeld het goed, maar jij zit met de gebakken peren en nu kan je je eigen glazen gaan lijmen (die misschien voorheen minder gebarsten waren dan ze nu zijn) en dat zonder hulp. Ik zeg 'bedankt psycholoog'.Hier ben ik het nu echt 100% mee eens! Eigenlijk een hele kwalijke zaak hoe ze met je omgaat, maar waarschijnlijk niet expres maar uit onkunde (helaas een schrale troost)
woensdag 16 september 2009 om 11:39
Dankje mozes En de rest ook natuurlijk.
Ik heb maandag weer een afspraak bij psych, dan ga ik wel zeggen dat ik nog niet klaar ben op te stoppen. Misschien neem ik m'n OP wel mee, zegt ook al wel genoeg.
@chicatjoe, tjonge een jaar en 8 maanden en dat was tijdens therapie? En dat is kort? Pfff ik dacht dat dit allemaal wat sneller kon. Ik zie het helemaal niet zitten er zo veel langer mee bezig te zijn, ik vraag me nu al wel eens af waar ik het allemaal nog voor doe.
Ik heb maandag weer een afspraak bij psych, dan ga ik wel zeggen dat ik nog niet klaar ben op te stoppen. Misschien neem ik m'n OP wel mee, zegt ook al wel genoeg.
@chicatjoe, tjonge een jaar en 8 maanden en dat was tijdens therapie? En dat is kort? Pfff ik dacht dat dit allemaal wat sneller kon. Ik zie het helemaal niet zitten er zo veel langer mee bezig te zijn, ik vraag me nu al wel eens af waar ik het allemaal nog voor doe.
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
woensdag 16 september 2009 om 11:48
quote:-Bladora- schreef op 16 september 2009 @ 11:39:
Dankje mozes En de rest ook natuurlijk.
Ik heb maandag weer een afspraak bij psych, dan ga ik wel zeggen dat ik nog niet klaar ben op te stoppen. Misschien neem ik m'n OP wel mee, zegt ook al wel genoeg.
@chicatjoe, tjonge een jaar en 8 maanden en dat was tijdens therapie? En dat is kort? Pfff ik dacht dat dit allemaal wat sneller kon. Ik zie het helemaal niet zitten er zo veel langer mee bezig te zijn, ik vraag me nu al wel eens af waar ik het allemaal nog voor doe.Tip, kijk niet tegen een hele hoge berg op maar bekijk het in etappes
Dankje mozes En de rest ook natuurlijk.
Ik heb maandag weer een afspraak bij psych, dan ga ik wel zeggen dat ik nog niet klaar ben op te stoppen. Misschien neem ik m'n OP wel mee, zegt ook al wel genoeg.
@chicatjoe, tjonge een jaar en 8 maanden en dat was tijdens therapie? En dat is kort? Pfff ik dacht dat dit allemaal wat sneller kon. Ik zie het helemaal niet zitten er zo veel langer mee bezig te zijn, ik vraag me nu al wel eens af waar ik het allemaal nog voor doe.Tip, kijk niet tegen een hele hoge berg op maar bekijk het in etappes
woensdag 16 september 2009 om 12:03
Ja dat probeer ik ook, maar ik zie de verschillende etappes gewoon niet. Een hele grote en dat is van dat zware hart af komen. Ik had gehoopt dat een psych me liet zien hoe je dat in etappes kan onderverdelen.
Maar goed, ik moet ook niet zielig lopen doen. Een slapeloze nacht, PMS en het uitzicht op hem zoenend met z'n vriendin gisteravond maken dat ik nogal een verschrikkelijke K*T dag heb.
Maar goed, ik moet ook niet zielig lopen doen. Een slapeloze nacht, PMS en het uitzicht op hem zoenend met z'n vriendin gisteravond maken dat ik nogal een verschrikkelijke K*T dag heb.
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
woensdag 16 september 2009 om 13:14
woensdag 16 september 2009 om 15:15
Heb er zeker baat bij gehad!
5 jaar geleden bij de psych geweest en dat heeft me echt goed gedaan.
Nu loop ik weer bij de psych (zie dit nu meer als verdieping/verder gaan als de vorige keer..) en ook nu heb ik het gevoel dat ik echt met mijn problemen aan de slag ben.
Het gevoel zoals je beschrijft dat het zwaar is en dat je je achteraf rot voelt dat herken ik wel....Ik heb dan ook vaak geen " zin" om te gaan...(Je wordt toch geconfronteerd met je problemen en dat is niet altijd leuk...eigenlijk nooit leuk...)
5 jaar geleden bij de psych geweest en dat heeft me echt goed gedaan.
Nu loop ik weer bij de psych (zie dit nu meer als verdieping/verder gaan als de vorige keer..) en ook nu heb ik het gevoel dat ik echt met mijn problemen aan de slag ben.
Het gevoel zoals je beschrijft dat het zwaar is en dat je je achteraf rot voelt dat herken ik wel....Ik heb dan ook vaak geen " zin" om te gaan...(Je wordt toch geconfronteerd met je problemen en dat is niet altijd leuk...eigenlijk nooit leuk...)
woensdag 16 september 2009 om 16:50
quote:-Bladora- schreef op 16 september 2009 @ 13:14:
Dankje iris!
Maar zijn er dus helemaal geen mensen die wél wat aan een psycholoog hebben gehad? Het is toch vreemd dat als niemand er echt baat bij heeft het nog steeds zo gaat?Ik wel, maar ik ben in het begin van m'n behandeling van psych gewisseld. De eerste wilde graven, me laten stoppen met m'n studie, misschien zelfs wel dagbehandeling (). Toen heb ik gezegd van nee, dat wil ik niet, ik ben nú depressief en ik wil nú geholpen worden. Toen ben ik in behandeling geweest bij een psych die cognitieve therapie gaf, ging goed en ben weer 'beter'
Dankje iris!
Maar zijn er dus helemaal geen mensen die wél wat aan een psycholoog hebben gehad? Het is toch vreemd dat als niemand er echt baat bij heeft het nog steeds zo gaat?Ik wel, maar ik ben in het begin van m'n behandeling van psych gewisseld. De eerste wilde graven, me laten stoppen met m'n studie, misschien zelfs wel dagbehandeling (). Toen heb ik gezegd van nee, dat wil ik niet, ik ben nú depressief en ik wil nú geholpen worden. Toen ben ik in behandeling geweest bij een psych die cognitieve therapie gaf, ging goed en ben weer 'beter'
woensdag 16 september 2009 om 18:02
Hej, ik zou je probleem de volgende keer met je psycholoog bespreken. Je bent heus niet de enige die dit probleem heeft.
Misschien dat mindfullness iets voor je is? Je leert dan niet te piekeren en in het hier-en-nu te leven? RET is ook een prima methode, maar wil ze dat je daar zelf mee aan de slag gaat? Kan hoor, maar dan is het denk ik handig als ze je nog helpt met het opstarten ervan. Je leert dan je gedachtes uit te dagen. Simpel gezegd; als je bang bent dat iets mis gaat, bedenken wat dan het ergste is wat er zou kunnen gebeuren als het mis gaat en wat je zou doen als iemand anders in die situatie zou zijn. Vaak ben je veel strenger voor jezelf dan voor een ander!
Veel succes!!!
Misschien dat mindfullness iets voor je is? Je leert dan niet te piekeren en in het hier-en-nu te leven? RET is ook een prima methode, maar wil ze dat je daar zelf mee aan de slag gaat? Kan hoor, maar dan is het denk ik handig als ze je nog helpt met het opstarten ervan. Je leert dan je gedachtes uit te dagen. Simpel gezegd; als je bang bent dat iets mis gaat, bedenken wat dan het ergste is wat er zou kunnen gebeuren als het mis gaat en wat je zou doen als iemand anders in die situatie zou zijn. Vaak ben je veel strenger voor jezelf dan voor een ander!
Veel succes!!!
Dat was mijn spreekbeurt, zijn er nog vragen?!
dinsdag 22 september 2009 om 17:50
Nou ben maandag bij m'n psych geweest en nog voordat ik over de alles kon beginnen kwam ze er zelf al mee.
Dat ze me niet meer kon behandelen, omdat ze 1elijns psych is en dus alleen maar kortdurend behandelt. Maar dat ze denkt dat ik depressief ben en dat ze me wil doorverwijzen naar een Psychotherapeut (is dat het zelfde als een psychiater?) en dat ze met mijn huisarts gaat bellen over Anti-Depressiva. Dat het haar het beste lijkt voor mij om daar iig aan te beginnen.
Nou, en toen zag ik het dus écht even niet meer zitten.
Dat ze me niet meer kon behandelen, omdat ze 1elijns psych is en dus alleen maar kortdurend behandelt. Maar dat ze denkt dat ik depressief ben en dat ze me wil doorverwijzen naar een Psychotherapeut (is dat het zelfde als een psychiater?) en dat ze met mijn huisarts gaat bellen over Anti-Depressiva. Dat het haar het beste lijkt voor mij om daar iig aan te beginnen.
Nou, en toen zag ik het dus écht even niet meer zitten.
'It's better to be absolutely ridiculous, than absolutely boring'
dinsdag 22 september 2009 om 18:16
