Psyche
alle pijlers
externe eter
zaterdag 4 oktober 2008 om 17:58
Ik ben een externe eter. Als ik eten zie of ruik, dan zit het tussen m'n oren en moet ik het hebben. Drop in een pot op een van de kamers op kantoor......ik loop er niet voorbij. Meerdere keren per dag ga ik op pad om weer een aantal dropjes te pakken. Lekkere geur van afgebakken broodjes tijdens het winkelen, ik ga naar binnen en bestel
Herkenbaar? Hoe hou jij het onder controle?
Ik ben de hele dag in mijn hoofd bezig met eten. Hoe laat mag ik weer iets, als ik nu niks neem....krijg ik straks misschien wel buikpijn als ik honger krijg etc etc
Lijnen......zo vaak geprobeerd, na 2 weken word ik al minder streng en het is weer same old song. Herkenbaar?
Herkenbaar? Hoe hou jij het onder controle?
Ik ben de hele dag in mijn hoofd bezig met eten. Hoe laat mag ik weer iets, als ik nu niks neem....krijg ik straks misschien wel buikpijn als ik honger krijg etc etc
Lijnen......zo vaak geprobeerd, na 2 weken word ik al minder streng en het is weer same old song. Herkenbaar?
zondag 5 oktober 2008 om 11:43
Ik stel voor dat dit onderwerp wordt verplaatst naar psyche, want daar hoort het en niet hier.
Zit hier lekker te neuzen bij wonen en elke keer staat er dat externe eetverhaal. en een reactie is nooit stom, hij verschilt met die van jou.
dan is ie niet per definitie stom, das heel afgestompt om te zeggen.
Ik vind het een stom idee om ervoor naar een diëtiste te gaan, dat vind ik , ik vind het beter om naar een gedragstherapeut te gaan, dat vind ik, en dat mag ik vinden, daar is een forum voor.
als je mijn reacties super sneu vind, is dat aan jou , dat mag.
Ik vind van niet.
Zit hier lekker te neuzen bij wonen en elke keer staat er dat externe eetverhaal. en een reactie is nooit stom, hij verschilt met die van jou.
dan is ie niet per definitie stom, das heel afgestompt om te zeggen.
Ik vind het een stom idee om ervoor naar een diëtiste te gaan, dat vind ik , ik vind het beter om naar een gedragstherapeut te gaan, dat vind ik, en dat mag ik vinden, daar is een forum voor.
als je mijn reacties super sneu vind, is dat aan jou , dat mag.
Ik vind van niet.
zondag 5 oktober 2008 om 12:03
Ik vind alle reacties van Sarah2ndlife in dit topic stom. Als je het niet herkent, kun je toch op zijn minst normaal reageren.
Je verhaal is heel herkenbaar Lise! Ik kan me nog zo voornemen niets te snoepen of te snacken, maar als ik er op één of andere manier mee in aanraking kom ben ik mijn beslissing op slag vergeten, loopt het water me in de mond en kan ik het niet meer weerstaan!
Voorbeelden:
Vriend stelt voor patat te halen, ik denk aan hoe lekker ik patat vind en ik ben om, ook al zegt mijn verstand dat ik beter iets gezonds kan eten.
Uit eten in een buffetrestaurant met collega's: ik móet ook nog even dat ene toetje proberen.
Als ik een reep chocola in huis heb of een pak koekjes: één blokj of één koekje is bijna onmogelijk: het brandt in mijn kast, als ik er aan denk loopt het water me in de mond en is het heel moeilijk te weerstaan.
Jarige op het werk trakteert op taart. Niet mijn favoriete gebak maar toch, ik bezwijk voor die heerlijke laag slagroom.
Ik eet ook altijd keurig netjes mijn bord leeg, ook al ben ik vol. Dat doe ik gewoon, omdat het "zo hoort". Ben me daar pas onlangs bewust van geworden.
Alle rationele argumenten om gewoon níet te snoepen worden aan de kant geveegd. Ik denk er niet eens meer aan, of bagataliseer ze (ach, eentje kan best). Ik snap ergens wel dat Sarah zegt "Slap!", het is moeilijk te bevatten hoe sterk die Pavlov-reactie is als je hem zelf niet ondervindt.
Oplossingen die voor mij werken heb ik in mijn hoofd voorgeprogrammeerd:
- Gewoon niets lekkers kopen. Als ik het niet in huis heb taal ik er ook niet naar. Soms loop ik een paar dagen rond met zin in dit of dat, en áls ik dan voor de bijl ga en het koop, dan zijn het ook de calorieën waard! Blijft moeilijk als je langs de schappen met koek en snoep loopt, maar ook hiervoor is een oplossing: niet langslopen en je aan je boodschappenlijstje houden. Denken aan wat je wel niet aan geld bespaart op boodschappen helpt ook.
- Onderscheid maken tussen wat écht lekker is en niet lekker genoeg om voor te bezwijken. Bij traktatie op oranjekoek eet ik niet mee, een stuk slagroomtaart is echter elke calorie waard. Zelfde geld voor de snoeppot op het werk: ik haal er alleen iets uit wat ik echt lekker vind.
- Genoeg eten bij ontbijt, lunch en avondeten: een verzadigd gevoel maakt je minder gevoelig voor externe prikkels.
- Mijn bord hoeft niet leeg.
Hoe beter de "regels" zijn voorgeprogrammeerd, hoe makkelijker het is om je eraan te houden. Gewenning helpt zeker! Uiteindelijk is de Pavlov-reactie niet meer sterk genoeg om je beslissing niet te snoepen in een seconde te wissen.
Nou moet ik erbij zeggen dat ik een gezond gewicht heb en me dus kan veroorloven me nu en dan te buiten te gaan :-). Als je echt móet afvallen omdat je te zwaar bent is het nog moeilijker! Ik wil wel graag een paar kilo kwijt, maar moet vooral oppassen omdat ik langzaam aankom.
Ben ook benieuwd naar andere tips en trucs om externe factoren te weerstaan!
Je verhaal is heel herkenbaar Lise! Ik kan me nog zo voornemen niets te snoepen of te snacken, maar als ik er op één of andere manier mee in aanraking kom ben ik mijn beslissing op slag vergeten, loopt het water me in de mond en kan ik het niet meer weerstaan!
Voorbeelden:
Vriend stelt voor patat te halen, ik denk aan hoe lekker ik patat vind en ik ben om, ook al zegt mijn verstand dat ik beter iets gezonds kan eten.
Uit eten in een buffetrestaurant met collega's: ik móet ook nog even dat ene toetje proberen.
Als ik een reep chocola in huis heb of een pak koekjes: één blokj of één koekje is bijna onmogelijk: het brandt in mijn kast, als ik er aan denk loopt het water me in de mond en is het heel moeilijk te weerstaan.
Jarige op het werk trakteert op taart. Niet mijn favoriete gebak maar toch, ik bezwijk voor die heerlijke laag slagroom.
Ik eet ook altijd keurig netjes mijn bord leeg, ook al ben ik vol. Dat doe ik gewoon, omdat het "zo hoort". Ben me daar pas onlangs bewust van geworden.
Alle rationele argumenten om gewoon níet te snoepen worden aan de kant geveegd. Ik denk er niet eens meer aan, of bagataliseer ze (ach, eentje kan best). Ik snap ergens wel dat Sarah zegt "Slap!", het is moeilijk te bevatten hoe sterk die Pavlov-reactie is als je hem zelf niet ondervindt.
Oplossingen die voor mij werken heb ik in mijn hoofd voorgeprogrammeerd:
- Gewoon niets lekkers kopen. Als ik het niet in huis heb taal ik er ook niet naar. Soms loop ik een paar dagen rond met zin in dit of dat, en áls ik dan voor de bijl ga en het koop, dan zijn het ook de calorieën waard! Blijft moeilijk als je langs de schappen met koek en snoep loopt, maar ook hiervoor is een oplossing: niet langslopen en je aan je boodschappenlijstje houden. Denken aan wat je wel niet aan geld bespaart op boodschappen helpt ook.
- Onderscheid maken tussen wat écht lekker is en niet lekker genoeg om voor te bezwijken. Bij traktatie op oranjekoek eet ik niet mee, een stuk slagroomtaart is echter elke calorie waard. Zelfde geld voor de snoeppot op het werk: ik haal er alleen iets uit wat ik echt lekker vind.
- Genoeg eten bij ontbijt, lunch en avondeten: een verzadigd gevoel maakt je minder gevoelig voor externe prikkels.
- Mijn bord hoeft niet leeg.
Hoe beter de "regels" zijn voorgeprogrammeerd, hoe makkelijker het is om je eraan te houden. Gewenning helpt zeker! Uiteindelijk is de Pavlov-reactie niet meer sterk genoeg om je beslissing niet te snoepen in een seconde te wissen.
Nou moet ik erbij zeggen dat ik een gezond gewicht heb en me dus kan veroorloven me nu en dan te buiten te gaan :-). Als je echt móet afvallen omdat je te zwaar bent is het nog moeilijker! Ik wil wel graag een paar kilo kwijt, maar moet vooral oppassen omdat ik langzaam aankom.
Ben ook benieuwd naar andere tips en trucs om externe factoren te weerstaan!
zondag 5 oktober 2008 om 12:15
Ik vind je manier van reageren stom. Dat is misschien inderdaad afgestompt om te zeggen, maar het woord "stom" heb ik gekopieerd naar jouw woordkeuze. Natuurlijk mag je je mening geven, graag zelfs. Maar je kunt het op zijn minst een beetje constructief formuleren.
En het idee om naar een dietiste te gaan waarom is dat in hemelsnaam stom in deze situatie? Lise had een probleem met eten, of ze is te dik, daarom zal ze naar een diëtiste zijn gegaan. Logisch en heel verstandig als je er zelf niet uit komt. De diëtiste heeft zo te lezen gezorgd voor inzicht in de oorzaak van haar eet- of gewichtsprobleem, daar was ze zelf misschien nooit opgekomen. Dus hoezo stom? Ik denk dat een gedragstherapeut ook kan helpen, maar volgens mij kan een diëtiste ook prima optreden als gedragstherapeut bij eetproblemen.
woensdag 8 oktober 2008 om 00:16
Wat een kinderachtige reacties zeg. Vertaal het eens naar iemand die dwanggedachten heeft met betrekking tot schoonmaken (smetvrees), iemand die de straat niet op durft, iemand die depressief is, suïcidaal. Tegen zo iemand ga je toch ook niet zeggen dat 'ie een slappe zak is omdat 'ie niet gewoon normaal kan doen. Nou dan. Ook bek houden bij andere afwijken dan a.u.b.
@ Lise: nooit geweten dat zoiets een naam had! Ik herken de gedachten, ik hoef maar zijdelings in een tv-serie koffie voorbij zien komen of ik wil koffie, tot grote hilariteit van mijn man ("heb je weer ergens een mok voorbij zien komen?").
Ik herken me niet in je dwanggedachten ("krijg ik straks misschien wel buikpijn als ik honger krijg"), maar wat ik wel herken is dat ik ooit het contact ben kwijtgeraakt tussen wat ik werkelijk wilde en wat ik wilde vanwege de waan van dat moment (en die associaties konden in de vreemdste dingen zitten!).
Toch is er bij mij op een bepaald moment een knop om gegaan, waardoor ik die neigingen kan onderdrukken. De regels zoals Nostradame beschrijft, ben ik ook gaan hanteren. Al ligt er nog maar één hapje op mijn bord, als ik niet meer hoef, dan laat ik het staan. Ik ben begonnen met bewuster te gaan eten: bewuster te gaan geníeten van eten vooral. In plaats van me te richten op de externe prikkels, richt ik me nu op "interne" prikkels: de smaaksensatie van het voedingsmiddel dat ik tot me neem.
Ik heb wel eens gehoord over een meditatieoefening waarbij je een rozijn een kwartier lang moet proeven: de smaak, de textuur, hoe die in je mond voelt, de buitenkant, de binnenkant. Een kwartier lang mag je je alleen maar focussen op die ene rozijn die je in je mond hebt.
Dat is ook een beetje wat ik heb gedaan, al had ik toen van die oefening nog nooit gehoord. Ik ben bewuster bezig gegaan met wat ik in mijn mond stak, heb echt opnieuw geleerd om het te proeven en om ervan te genieten. Waar ik vroeger rustig een paar goedkope chocoladerepen achter elkaar weg kon vreten, nam ik bewust een klein beetje heel erg lekkere chocola, alleen maar om de smaaksensatie.
Intussen is de knop al een aantal jaar helemaal om. Ik vreet niet meer alles wat los en vast zit, maar heb juist een heel natuurlijk en gezond eetpatroon ontwikkeld. Ik eet nu om te genieten, al is het maar van kleine dingetjes. En ik heb herontdekt waar mijn verzadigingsgevoel ligt. Dat ligt over het algemeen bij kleine porties.
Nu moet ik erbij zeggen dat ik niet zo extreem was hierin, ik herken me maar ten dele in jouw verhaal bijvoorbeeld. Maar toch: ik denk dat het bewustwordingsproces hetzelfde is.
De tips van Nostradame zijn heel waardevolle tips, die hebben hier voor een goede basis gezorgd. En het leren genieten van het kleine, van een kleine ultieme smaaksensatie in plaats van het grote stouwen (waar ik me achteraf helemaal niet gelukkig om voelde, want: misselijk
), hebben hier de rest gedaan.
Intussen pas ik mijn verworven vaardigheden toe op een vrijwel onmogelijk streng dieet dat ik om gezondheidsredenen van mij en mijn dochter (borstvoeding) moet volgen. Gek genoeg valt het wel mee met hoe groot de verleidingen zijn: ik heb goed leren blocken blijkbaar. Al merk ik dat ik het nodig heb om de zaken nog wel tamelijk zwart-wit voor te stellen. Zondigen is geen optie, want als ik begin, dan ben ik verloren. Ik moet mezelf daar heel duidelijke grenzen in stellen. Maar dat geeft niet. Of het me linksom lukt of rechtsom, is niet van belang. Wat van belang is, is dát het me lukt.
Veel succes met het overwinnen van jouw eetprobleem. Ik hoop dat het je lukt en dat je leert om weer echt en oprecht te genieten van wat je eet!
@ Lise: nooit geweten dat zoiets een naam had! Ik herken de gedachten, ik hoef maar zijdelings in een tv-serie koffie voorbij zien komen of ik wil koffie, tot grote hilariteit van mijn man ("heb je weer ergens een mok voorbij zien komen?").
Ik herken me niet in je dwanggedachten ("krijg ik straks misschien wel buikpijn als ik honger krijg"), maar wat ik wel herken is dat ik ooit het contact ben kwijtgeraakt tussen wat ik werkelijk wilde en wat ik wilde vanwege de waan van dat moment (en die associaties konden in de vreemdste dingen zitten!).
Toch is er bij mij op een bepaald moment een knop om gegaan, waardoor ik die neigingen kan onderdrukken. De regels zoals Nostradame beschrijft, ben ik ook gaan hanteren. Al ligt er nog maar één hapje op mijn bord, als ik niet meer hoef, dan laat ik het staan. Ik ben begonnen met bewuster te gaan eten: bewuster te gaan geníeten van eten vooral. In plaats van me te richten op de externe prikkels, richt ik me nu op "interne" prikkels: de smaaksensatie van het voedingsmiddel dat ik tot me neem.
Ik heb wel eens gehoord over een meditatieoefening waarbij je een rozijn een kwartier lang moet proeven: de smaak, de textuur, hoe die in je mond voelt, de buitenkant, de binnenkant. Een kwartier lang mag je je alleen maar focussen op die ene rozijn die je in je mond hebt.
Dat is ook een beetje wat ik heb gedaan, al had ik toen van die oefening nog nooit gehoord. Ik ben bewuster bezig gegaan met wat ik in mijn mond stak, heb echt opnieuw geleerd om het te proeven en om ervan te genieten. Waar ik vroeger rustig een paar goedkope chocoladerepen achter elkaar weg kon vreten, nam ik bewust een klein beetje heel erg lekkere chocola, alleen maar om de smaaksensatie.
Intussen is de knop al een aantal jaar helemaal om. Ik vreet niet meer alles wat los en vast zit, maar heb juist een heel natuurlijk en gezond eetpatroon ontwikkeld. Ik eet nu om te genieten, al is het maar van kleine dingetjes. En ik heb herontdekt waar mijn verzadigingsgevoel ligt. Dat ligt over het algemeen bij kleine porties.
Nu moet ik erbij zeggen dat ik niet zo extreem was hierin, ik herken me maar ten dele in jouw verhaal bijvoorbeeld. Maar toch: ik denk dat het bewustwordingsproces hetzelfde is.
De tips van Nostradame zijn heel waardevolle tips, die hebben hier voor een goede basis gezorgd. En het leren genieten van het kleine, van een kleine ultieme smaaksensatie in plaats van het grote stouwen (waar ik me achteraf helemaal niet gelukkig om voelde, want: misselijk
), hebben hier de rest gedaan.Intussen pas ik mijn verworven vaardigheden toe op een vrijwel onmogelijk streng dieet dat ik om gezondheidsredenen van mij en mijn dochter (borstvoeding) moet volgen. Gek genoeg valt het wel mee met hoe groot de verleidingen zijn: ik heb goed leren blocken blijkbaar. Al merk ik dat ik het nodig heb om de zaken nog wel tamelijk zwart-wit voor te stellen. Zondigen is geen optie, want als ik begin, dan ben ik verloren. Ik moet mezelf daar heel duidelijke grenzen in stellen. Maar dat geeft niet. Of het me linksom lukt of rechtsom, is niet van belang. Wat van belang is, is dát het me lukt.
Veel succes met het overwinnen van jouw eetprobleem. Ik hoop dat het je lukt en dat je leert om weer echt en oprecht te genieten van wat je eet!
woensdag 8 oktober 2008 om 08:58
Lise, het lijkt me heel lastig. Maar ik kan de reacties hier ook wel begrijpen. Externe eter? Ze verzinnen ook overal wat voor. Nee, ik kan er niks aan doen want ik ben of heb ...... vul maar wat in.
Het lijkt me dat je wel een probleem hebt als je zo veel met eten bezig bent. Misschien is met een psycholoog gaan praten een goed idee.
Het lijkt me dat je wel een probleem hebt als je zo veel met eten bezig bent. Misschien is met een psycholoog gaan praten een goed idee.
woensdag 8 oktober 2008 om 21:20
Ik zit ook juist bij een diëtist omdat ik minder met eten bezig wil zijn (klinkt inderdaad wel als een tegenstelling ). Wat ontzettend helpt is gewoon een vast schema aanhouden. Ik ontbijt, ik lunch, ik eet warm, en ik eet 2 keer wat tussendoor. Klaar. En hoe langer ik dat doe, hoe makkelijker het wordt, want het wordt normaal. En als ik nu iets heel lekkers ruik op straat, dan kan ik genieten van het feit dat ik iets lekkers ruik, en de stap 'dat wil ik eten' is er nog wel even in mijn hersenen, maar echt nog maar heel even. Want het is geen etenstijd.
En dat klinkt heel sober en braaf, en dat is het ook, maar het is ook veel makkelijker dan ik dacht. Hoe meer je jezelf toestaat, hoe meer je wilt, blijkbaar. En net als Qwertu geniet ik nu veel meer van wat ik eet dan toen ik alles mocht (juist ook omdat ik helemaal niet alles mocht van mezelf en me slap en dik en stom voelde). Dus er is hoop
). Wat ontzettend helpt is gewoon een vast schema aanhouden. Ik ontbijt, ik lunch, ik eet warm, en ik eet 2 keer wat tussendoor. Klaar. En hoe langer ik dat doe, hoe makkelijker het wordt, want het wordt normaal. En als ik nu iets heel lekkers ruik op straat, dan kan ik genieten van het feit dat ik iets lekkers ruik, en de stap 'dat wil ik eten' is er nog wel even in mijn hersenen, maar echt nog maar heel even. Want het is geen etenstijd.En dat klinkt heel sober en braaf, en dat is het ook, maar het is ook veel makkelijker dan ik dacht. Hoe meer je jezelf toestaat, hoe meer je wilt, blijkbaar. En net als Qwertu geniet ik nu veel meer van wat ik eet dan toen ik alles mocht (juist ook omdat ik helemaal niet alles mocht van mezelf en me slap en dik en stom voelde). Dus er is hoop
woensdag 8 oktober 2008 om 21:59
Ik ben juist niet zo veel met eten bezig, Roelfien, maar ik weet niet hoe dat bij Lise zit. Wat ik beschreef zijn met name onbewuste processen. Het gebeurt gewoon zonder dat ik er bij stilsta. Voor mij is het juist goed om meer met eten bezig te zijn, dat helpt juist er wel bewust mee om te gaan, zoals qwertu beschreef. Mindfullness heet dat, zoals met die rozijn.
donderdag 9 oktober 2008 om 10:56
De term extern eten komt van drs. Tatjana van Strien, die de Nederlandse Vragenlijst voor Eetgedrag ontwikkeld heeft. Die wordt o.a. door diëtisten gebruikt om de aard van eetgedrag van cliënten vast te stellen.
Even denken hoe het ook alweer precies zat (ben diëtist maar al een paar jaar niet meer werkzaam).
Globaal zijn er drie soorten eetgedrag die uit deze vragenlijst naar voren kunnen komen: Lijngericht eetgedrag, Extern eetgedrag en... eh... pf, even googlen. Oh ja, natuurlijk, Emotioneel eten.
Extern eetgedrag betekent dat je vooral (teveel) gaat eten doordat je heel gevoelig bent voor prikkels van buitenaf, vandaar de tern extern.
Je hebt bijvoorbeeld goed ontbeten, maar loopt een half uur later langs de banketbakker, ziet de taartjes en ruikt de geur en kunt de verleiding niet weerstaan lekkers te kopen. Terwijl je dat niet wilt doen, want je wilt afvallen of gezonder eten of wat dan ook. Het moet natuurlijk zo zijn dat je iets doet dat je niet wilt doen, anders is er geen sprake van een klacht.
Nu zullen de meeste mensen zeggen 'ja, hállo, als ik langs de bakker kom krijg ik óók zin in taartjes!'
Maar er is dus een verschil in de mate waarin iemand dat als een last ervaart. En de mate waarin je eraan kunt weerstaan of helemaal niet, en de mate waarin je eventueel doorslaat.
Iemand zonder of met een matig probleem zal misschien een croissantje kopen en later denken 'goh, was dat nou nodig, ik had toch al ontbeten.'
Terwijl een ander misschien twee croissants koopt, een chocoladebol en ook nog een zak kaasstengels. En die even later allemaal achter elkaar op-eet.
Natuurlijk speelt er méér mee dan puur de externe verleiding. Waarom kun je soms beter aan prikkels weerstaan dan anders? Wat levert het je op om eraan toe te geven? Dat zijn allemaal vragen die aan de orde komen nadat is vastgesteld wat vooral iemands valkuil is.
Praktische tips kunnen werken, maar zeker ook gedragstherapie en uitzoeken waar de bovenmatige behoefte aan snoepen/snacken/eten vandaan komt, wat die invult.
Ik heb de reacties gequickscand in dit topic en vond ze behoorlijk vreemd eigenlijk.
xx lisa.
Even denken hoe het ook alweer precies zat (ben diëtist maar al een paar jaar niet meer werkzaam).
Globaal zijn er drie soorten eetgedrag die uit deze vragenlijst naar voren kunnen komen: Lijngericht eetgedrag, Extern eetgedrag en... eh... pf, even googlen. Oh ja, natuurlijk, Emotioneel eten.
Extern eetgedrag betekent dat je vooral (teveel) gaat eten doordat je heel gevoelig bent voor prikkels van buitenaf, vandaar de tern extern.
Je hebt bijvoorbeeld goed ontbeten, maar loopt een half uur later langs de banketbakker, ziet de taartjes en ruikt de geur en kunt de verleiding niet weerstaan lekkers te kopen. Terwijl je dat niet wilt doen, want je wilt afvallen of gezonder eten of wat dan ook. Het moet natuurlijk zo zijn dat je iets doet dat je niet wilt doen, anders is er geen sprake van een klacht.
Nu zullen de meeste mensen zeggen 'ja, hállo, als ik langs de bakker kom krijg ik óók zin in taartjes!'
Maar er is dus een verschil in de mate waarin iemand dat als een last ervaart. En de mate waarin je eraan kunt weerstaan of helemaal niet, en de mate waarin je eventueel doorslaat.
Iemand zonder of met een matig probleem zal misschien een croissantje kopen en later denken 'goh, was dat nou nodig, ik had toch al ontbeten.'
Terwijl een ander misschien twee croissants koopt, een chocoladebol en ook nog een zak kaasstengels. En die even later allemaal achter elkaar op-eet.
Natuurlijk speelt er méér mee dan puur de externe verleiding. Waarom kun je soms beter aan prikkels weerstaan dan anders? Wat levert het je op om eraan toe te geven? Dat zijn allemaal vragen die aan de orde komen nadat is vastgesteld wat vooral iemands valkuil is.
Praktische tips kunnen werken, maar zeker ook gedragstherapie en uitzoeken waar de bovenmatige behoefte aan snoepen/snacken/eten vandaan komt, wat die invult.
Ik heb de reacties gequickscand in dit topic en vond ze behoorlijk vreemd eigenlijk.
xx lisa.
