Psyche
alle pijlers
extreem onzeker in relatie
maandag 23 december 2019 om 19:08
De laatste tijd lig ik in de clinch met mezelf. Ik zie alles heel zwart-wit en meestal is het zwart. Ik heb daarom het idee dat het probleem voornamelijk bij mij ligt.
Deze post plaats ik onder psyche ook al gaat het mijn relatie aan. Dit komt omdat het vooral mijn eigen gedachten/emoties aangaat en ik ergens wel weet dat dat hetgeen is wat ik aan moet passen.
Om te beginnen; ik ben heel blij met en dankbaar voor mijn vriend. We kunnen goed praten, delen gemeenschappelijke maar hebben ook aparte interesses Ik vind hem aantrekkelijk, lief en behulpzaam. Toch stoort mij iets en ik wil dat helemaal niet... voorbeeld: hij vraagt mij of ik zin heb om morgenavond langs te komen. Ik denk: fijn en leuk. Hij geeft vervolgens aan dat hij voor wil stellen aan vrienden (en aanhang) om naar het café te gaan. Ergens leuk, al ben ik niet meer zo’n kroegganger, maar ik pieker/analyseer dan helemaal van: hij wil dus liever samen met zijn vrienden zijn in plaats van alleen met mij. Ik WIL dat niet denken, maar toch doe ik het en het maakt mij verdrietig, terwijl het eigenlijk nergens om gaat. En dat weet ik. Rationeel gezien. (De onzekerheden die ik benoem deel ik eigenlijk amper tot niet met hem.)
Aan het begin van onze relatie appte hij best wel vaak, ook lieve dingen. Dat is nu een stuk minder (ergens logisch), maar ik kan dan gaan piekeren: hij is mij vast zat, terwijl ik nu ook weet dat het nergens op slaat. Waar is het op gebaseerd?
Als hij naar het café gaat, ben ik ook heel erg nerveus. Bang dat hij vreemdgaat, in de steek te worden gelaten, ik weet het echt niet, maar ik heb er wel last van. Ik moet dan met veel pijn en moeite “veel plezier” zeggen of de volgende dag vragen “hoe was het?”
Als we op pad zijn en ik zie een mooie meid lopen, dan voel ik me zo verdrietig als hij naar haar kijkt. Wederom heeeel logisch dat hij kijkt, maar hij heeft met mij en kiest voor mij, maar toch voel ik me zo k*t. Zie maar, ik ben lelijk.
Bang dat als we naar vrienden gaan, hij een beetje aangeschoten wordt en dan vervolgens over vrouwen gaat praten, waardoor ik me onzeker ga voelen. Ligt zo onder een vergrootglas. Ik ben zo gefixeerd op mijn lelijke uiterlijk, terwijl ik heus wel weet dat het om het innerlijk gaat.
Ik heb echt mijn eigen leven en spreek zo nu en dan met vriendinnen af, maar ik wil dit onzekere gedoe niet meer...
Ik wil niet duwen, trekken, duwen, trekken etc. Daarom deel ik mijn onzekerheden niet steeds. Hij kan daar natuurlijk ook zat van worden, maar het is daardoor wel een strijd in mijn hoofd waar ik met regelmaat om moet huilen.
Bovenstaande zijn enkele voorbeelden, maar jullie kunnen wellicht begrijpen dat ik doodmoe van mezelf ben. Wat is er met me aan de hand?
Deze post plaats ik onder psyche ook al gaat het mijn relatie aan. Dit komt omdat het vooral mijn eigen gedachten/emoties aangaat en ik ergens wel weet dat dat hetgeen is wat ik aan moet passen.
Om te beginnen; ik ben heel blij met en dankbaar voor mijn vriend. We kunnen goed praten, delen gemeenschappelijke maar hebben ook aparte interesses Ik vind hem aantrekkelijk, lief en behulpzaam. Toch stoort mij iets en ik wil dat helemaal niet... voorbeeld: hij vraagt mij of ik zin heb om morgenavond langs te komen. Ik denk: fijn en leuk. Hij geeft vervolgens aan dat hij voor wil stellen aan vrienden (en aanhang) om naar het café te gaan. Ergens leuk, al ben ik niet meer zo’n kroegganger, maar ik pieker/analyseer dan helemaal van: hij wil dus liever samen met zijn vrienden zijn in plaats van alleen met mij. Ik WIL dat niet denken, maar toch doe ik het en het maakt mij verdrietig, terwijl het eigenlijk nergens om gaat. En dat weet ik. Rationeel gezien. (De onzekerheden die ik benoem deel ik eigenlijk amper tot niet met hem.)
Aan het begin van onze relatie appte hij best wel vaak, ook lieve dingen. Dat is nu een stuk minder (ergens logisch), maar ik kan dan gaan piekeren: hij is mij vast zat, terwijl ik nu ook weet dat het nergens op slaat. Waar is het op gebaseerd?
Als hij naar het café gaat, ben ik ook heel erg nerveus. Bang dat hij vreemdgaat, in de steek te worden gelaten, ik weet het echt niet, maar ik heb er wel last van. Ik moet dan met veel pijn en moeite “veel plezier” zeggen of de volgende dag vragen “hoe was het?”
Als we op pad zijn en ik zie een mooie meid lopen, dan voel ik me zo verdrietig als hij naar haar kijkt. Wederom heeeel logisch dat hij kijkt, maar hij heeft met mij en kiest voor mij, maar toch voel ik me zo k*t. Zie maar, ik ben lelijk.
Bang dat als we naar vrienden gaan, hij een beetje aangeschoten wordt en dan vervolgens over vrouwen gaat praten, waardoor ik me onzeker ga voelen. Ligt zo onder een vergrootglas. Ik ben zo gefixeerd op mijn lelijke uiterlijk, terwijl ik heus wel weet dat het om het innerlijk gaat.
Ik heb echt mijn eigen leven en spreek zo nu en dan met vriendinnen af, maar ik wil dit onzekere gedoe niet meer...
Ik wil niet duwen, trekken, duwen, trekken etc. Daarom deel ik mijn onzekerheden niet steeds. Hij kan daar natuurlijk ook zat van worden, maar het is daardoor wel een strijd in mijn hoofd waar ik met regelmaat om moet huilen.
Bovenstaande zijn enkele voorbeelden, maar jullie kunnen wellicht begrijpen dat ik doodmoe van mezelf ben. Wat is er met me aan de hand?
maandag 23 december 2019 om 19:43
Hey TO..
Wat naar!
Ik weet helemaal hoe jij je voelt (zelf had ik een topic met precies dezelfde probleem)..
Je klinkt heel erg onzeker en afhankelijk van je vriend. Dat is zwaar klote.
Enige wat je kunt doen is jou eigen leven oppakken en minder negatief denken (makkelijk gezegd natuurlijk..).
Ik loop tijdelijk bij een prijktijkondersteuner/huisarts omdat ik onzeker, emotioneel afhankelijk en angstig ben. En het helpt! Puur omdat je dan met iemand erover kunt praten. Van mij uit een aanrader.
Wat mij ook helpt is de gedachte dat als ik over alles zo negatief ga piekeren of geen eigen leven heb, dat de kans groot is dat de relatie niet lang duurt als je alle verhalen over dit probleem wilt geloven. Dan ga je het vanzelf vermijden en na een tijd went het.
Veel mannen doen na een tijd niet meer zo veel hun best met het appen enzo (mijn vriend ook..) en eerst vrat het aan mij, maar ook daar moet je proberen gewoon vrede mee te hebben. Als alles verder prima is in de relatie, laat het niet verpesten voor jezelf door zo'n klein ding
Ik mis ook alle kusjes en hartjes maar die krijg ik uiteindelijk wel als we elkaar zien.
Je kunt gewoon ook aan je vriend vertellen hoe jij je voelt.
Een knuffel voor jou!
Wat naar!
Ik weet helemaal hoe jij je voelt (zelf had ik een topic met precies dezelfde probleem)..
Je klinkt heel erg onzeker en afhankelijk van je vriend. Dat is zwaar klote.
Enige wat je kunt doen is jou eigen leven oppakken en minder negatief denken (makkelijk gezegd natuurlijk..).
Ik loop tijdelijk bij een prijktijkondersteuner/huisarts omdat ik onzeker, emotioneel afhankelijk en angstig ben. En het helpt! Puur omdat je dan met iemand erover kunt praten. Van mij uit een aanrader.
Wat mij ook helpt is de gedachte dat als ik over alles zo negatief ga piekeren of geen eigen leven heb, dat de kans groot is dat de relatie niet lang duurt als je alle verhalen over dit probleem wilt geloven. Dan ga je het vanzelf vermijden en na een tijd went het.
Veel mannen doen na een tijd niet meer zo veel hun best met het appen enzo (mijn vriend ook..) en eerst vrat het aan mij, maar ook daar moet je proberen gewoon vrede mee te hebben. Als alles verder prima is in de relatie, laat het niet verpesten voor jezelf door zo'n klein ding
Ik mis ook alle kusjes en hartjes maar die krijg ik uiteindelijk wel als we elkaar zien.Je kunt gewoon ook aan je vriend vertellen hoe jij je voelt.
Een knuffel voor jou!
maandag 23 december 2019 om 21:05
Lieve reacties, doet me veel goed. Ik voel me ook idioot, want eigenlijk heb ik geen probleem, maar ik maak het mezelf zo moeilijk.
Vanavond was hij hier en heb ik het hem zoals hierboven staat maar verteld. Dat het niet aan hem ligt, maar dat het probleem bij mij ligt en dat ik denk dat de gevoelens zijn versterkt nadat ik best wel wat heftigs heb meegemaakt. Misschien is mijn onderbewuste bang om hem kwijt te raken.
Hij zei dat hij hartstikke gek op mij is, mij mooi vindt en dat hij er voor mij is waar hij kan en dat ik me vooral niet druk hoef te maken, maar dat ik er wel mee aan het werk moet (POH, MW o.i.d.).
Geloof me, ik wil echt niet dat dit tot een einde leidt en ik geniet volop van hem en onze relatie.
Vanavond was hij hier en heb ik het hem zoals hierboven staat maar verteld. Dat het niet aan hem ligt, maar dat het probleem bij mij ligt en dat ik denk dat de gevoelens zijn versterkt nadat ik best wel wat heftigs heb meegemaakt. Misschien is mijn onderbewuste bang om hem kwijt te raken.
Hij zei dat hij hartstikke gek op mij is, mij mooi vindt en dat hij er voor mij is waar hij kan en dat ik me vooral niet druk hoef te maken, maar dat ik er wel mee aan het werk moet (POH, MW o.i.d.).
Geloof me, ik wil echt niet dat dit tot een einde leidt en ik geniet volop van hem en onze relatie.
