Psyche
alle pijlers
ff ten einde raad met zoontje van 5 jaar
donderdag 13 augustus 2009 om 11:49
Soms he soms is een vijf-jarige zo moeilijk in de omgang (en ik weet er alles van) dat je het echt niet meer weet, hoeveel hulp je ook krijgt, ik hoop dat Wolletje een goede diagnose krijgt voor haar zoon en handvaten voor de verder opvoeding, ik heb met mijn handen in het haar gezeten met die 2 van mij, en nog steeds is het rete-moeilijk om alles goed te doen..
donderdag 13 augustus 2009 om 11:53
Ik snap wel dat je met de handen in het haar kunt zitten. Djezus, zowat elke dag, en mijn vijfjarige is tien geworden, zeg maar. Gelukkig blijft zijn agressie vooralsnog binnenshuis en dus min of meer controleerbaar.
Maar zeg dan gewoon dat je het niet weet en zeg niet zomaar tegen anderen dat zij het niet kunnen weten want misschien hebben anderen suggesties waar je wel degelijk mee uit de voeten kunt in jouw situatie.
Anyway, Boro hier is zeeeer ervaringsdeskundig. En gaat ook nog liefdevol met haar zoontje om. Ook Boro's tips werden afgedaan als vast niet relevant in de situatie van TO.
Maar zeg dan gewoon dat je het niet weet en zeg niet zomaar tegen anderen dat zij het niet kunnen weten want misschien hebben anderen suggesties waar je wel degelijk mee uit de voeten kunt in jouw situatie.
Anyway, Boro hier is zeeeer ervaringsdeskundig. En gaat ook nog liefdevol met haar zoontje om. Ook Boro's tips werden afgedaan als vast niet relevant in de situatie van TO.
donderdag 13 augustus 2009 om 12:32
Volgens mij heeft Borodini hele nuttige dingen gezegd en is dat ook erkend.
Wat ik hier lees is een moeder die worstelt met haar zoon die vermoedelijk PDD-NOS heeft. Ze worstelt hier al jaren mee en is teleurgesteld in de hulpverlening, omdat die haar steeds niet bood wat ze wilde/ervan verwachtte. Ze voelt zich in de steek gelaten. Daarnaast speelt er een stuk gezinsproblematiek mee. Door een combinatie van onhandige gevaarlijke omstandigheden en kindproblematiek bij het zoontje is de situatie zoals beschreven in de openingspost ontstaan. De welbekende druppel die de emmer van deze ontzettend haar best doende (zoals elke) moeder, die al jarenlang op het randje van overspannenheid balanceert, doet overlopen.
Dus wat doet de moeder? In plaats van direct de crisisdienst te bellen, wat wellicht het slimst was geweest, zoekt ze steun bij medemoeders/vrouwen op dit forum. Een schreeuw om hulp. En nee, ze reageert niet constructief nee, want ze zit in een crisis en in een crisis reageert niemand constructief.
Dus gaan wij als forummers bij de overreden voetganger staan (zie eerdere post) en zeggen dat ze niet door het rode licht had mogen lopen? Sterker nog, gaan we net als Jessy zeggen dat er vast en zeker een been afgezet zal moeten worden en dat lopen in de toekomst wel vergeten kan worden? En vergeet niet te benadrukken dat dit TO's 'eigen schuld' is allemaal en dat het ons, alwetende forummers, nóóit overkomen zou zijn. De beste stuurlui staan aan wal. Het opvoeden van een kind met PDD-NOS is heel, heel moeilijk en het is zo goed als onoverkomelijk dat je als ouders daarbij tegen meerdere heftige situaties aanloopt, zoals deze.
Echt, ik snap het punt wat jullie proberen te maken en ben het ook echt wel eens met bepaalde dingen die jullie zeggen, alleen denk ik dat jullie er TO niet mee helpen op dit moment. Sterker nog, jullie verergeren de situatie van een toch al bijna overspannen moeder. Laten we proberen te zoeken naar mogelijke openingen om TO richting hulpverlening te helpen in plaats van er een welles-niets spelletje van te maken.
En nu hou ik hiermee op. Wolletje, succes, zet 'm op!
Wat ik hier lees is een moeder die worstelt met haar zoon die vermoedelijk PDD-NOS heeft. Ze worstelt hier al jaren mee en is teleurgesteld in de hulpverlening, omdat die haar steeds niet bood wat ze wilde/ervan verwachtte. Ze voelt zich in de steek gelaten. Daarnaast speelt er een stuk gezinsproblematiek mee. Door een combinatie van onhandige gevaarlijke omstandigheden en kindproblematiek bij het zoontje is de situatie zoals beschreven in de openingspost ontstaan. De welbekende druppel die de emmer van deze ontzettend haar best doende (zoals elke) moeder, die al jarenlang op het randje van overspannenheid balanceert, doet overlopen.
Dus wat doet de moeder? In plaats van direct de crisisdienst te bellen, wat wellicht het slimst was geweest, zoekt ze steun bij medemoeders/vrouwen op dit forum. Een schreeuw om hulp. En nee, ze reageert niet constructief nee, want ze zit in een crisis en in een crisis reageert niemand constructief.
Dus gaan wij als forummers bij de overreden voetganger staan (zie eerdere post) en zeggen dat ze niet door het rode licht had mogen lopen? Sterker nog, gaan we net als Jessy zeggen dat er vast en zeker een been afgezet zal moeten worden en dat lopen in de toekomst wel vergeten kan worden? En vergeet niet te benadrukken dat dit TO's 'eigen schuld' is allemaal en dat het ons, alwetende forummers, nóóit overkomen zou zijn. De beste stuurlui staan aan wal. Het opvoeden van een kind met PDD-NOS is heel, heel moeilijk en het is zo goed als onoverkomelijk dat je als ouders daarbij tegen meerdere heftige situaties aanloopt, zoals deze.
Echt, ik snap het punt wat jullie proberen te maken en ben het ook echt wel eens met bepaalde dingen die jullie zeggen, alleen denk ik dat jullie er TO niet mee helpen op dit moment. Sterker nog, jullie verergeren de situatie van een toch al bijna overspannen moeder. Laten we proberen te zoeken naar mogelijke openingen om TO richting hulpverlening te helpen in plaats van er een welles-niets spelletje van te maken.
En nu hou ik hiermee op. Wolletje, succes, zet 'm op!
donderdag 13 augustus 2009 om 13:25
Hertje, heel lief bedoeld van je, maar er is hier sprake van een interactie tussen TO en de forummers.
Ik lees hier heel vaak postings van mensen die in een crisis zitten , wat voor thema dan ook.
Toch zie ik vaak daar wel constructieve gesprekken plaatsvinden, ook al zijn ook dat heftige verhalen.
Dus om nu te stellen dat het vooral aan de forummers ligt hoe dit geheel verloopt, ben ik het niet mee eens. TO is verantwoordelijk voor haar eigen reacties in dit forum waar zij hulp vraagt voor HAAR probleem.
Crisis of niet ( en ik snap dondersgoed dat dit een crisissituatie is voor TO ) als je serieus op zoek bent naar hulp en die wil aanvaarden toon je een andere houding, nl, jezelf open stellen ( dus ook voor kritiek). Zolang die houding er niet is kan iemand ook niet geholpen worden.
TO zit niet voor niks zolang in een traject wat op niks uitloopt , tenminste dat is dan wat ik er uit op kan maken.
Ze laat ontzettend veel weerstand en vijandigheid zien en dat komt echt niet alleen maar door sommige reacties hier.
Als een reactie je niet bevalt, heb je nog altijd de keus in hoe je daar zelf vervolgens weer op reageert.
Daarbij heb je ook altijd nog de keus terug te komen op je reactie als je achteraf vind dat die te heftig of vijandig is geweest. Dan kan je ervoor kiezen, sorry mensen, jullie hebben een punt, en ja, het is ook echt verschrikkelijk maar ik kom er niet uit, bijvoorbeeld. Ook dat zie ik niet gebeuren.
Ik lees hier heel vaak postings van mensen die in een crisis zitten , wat voor thema dan ook.
Toch zie ik vaak daar wel constructieve gesprekken plaatsvinden, ook al zijn ook dat heftige verhalen.
Dus om nu te stellen dat het vooral aan de forummers ligt hoe dit geheel verloopt, ben ik het niet mee eens. TO is verantwoordelijk voor haar eigen reacties in dit forum waar zij hulp vraagt voor HAAR probleem.
Crisis of niet ( en ik snap dondersgoed dat dit een crisissituatie is voor TO ) als je serieus op zoek bent naar hulp en die wil aanvaarden toon je een andere houding, nl, jezelf open stellen ( dus ook voor kritiek). Zolang die houding er niet is kan iemand ook niet geholpen worden.
TO zit niet voor niks zolang in een traject wat op niks uitloopt , tenminste dat is dan wat ik er uit op kan maken.
Ze laat ontzettend veel weerstand en vijandigheid zien en dat komt echt niet alleen maar door sommige reacties hier.
Als een reactie je niet bevalt, heb je nog altijd de keus in hoe je daar zelf vervolgens weer op reageert.
Daarbij heb je ook altijd nog de keus terug te komen op je reactie als je achteraf vind dat die te heftig of vijandig is geweest. Dan kan je ervoor kiezen, sorry mensen, jullie hebben een punt, en ja, het is ook echt verschrikkelijk maar ik kom er niet uit, bijvoorbeeld. Ook dat zie ik niet gebeuren.
donderdag 13 augustus 2009 om 13:34
Wolletje je bent nu bezig op een forum en ook nog niet constructief, terwijl je bezig moet zijn met instanties.
Ga bellen, luid de noodbel, verdorie, het is je kind.
Wat ga jij tegen hem zeggen, als er straks iets ergs is gebeurd en hij wordt opgesloten en zit dan dus moederziel alleen met het feit wat hij gepleegd heeft, DAT moet je voor zijn, ook al kost het je al je energie.
Ga bellen, luid de noodbel, verdorie, het is je kind.
Wat ga jij tegen hem zeggen, als er straks iets ergs is gebeurd en hij wordt opgesloten en zit dan dus moederziel alleen met het feit wat hij gepleegd heeft, DAT moet je voor zijn, ook al kost het je al je energie.
donderdag 13 augustus 2009 om 13:45
Wolletje.
Ik begrijp dat je je rot bent geschrokken.
Je weet dat je kind een groot probleem heeft.
Ik weet ook dat je vreselijk veel van hem houdt en dat als een ander kritiek of hetzelfde zegt wat je van binnen wel weet,je in de verdediging schiet..dat is moederlijk,menselijk.
Want dat raakt je recht in je ziel....en we praten tenslotte ook over een mannetje van 5.
Neemt niet weg wolletje...hoe hard alles ook aankomt dat dit het punt is waar je bent aangekomen waar nu echt 180 graden omgedraait moet worden.
Ja bjz en ander hulp komt maar langzaam op gang en crisis is bij hun een nader begrip dan hoe jij het ervaart.
Maar echt...laat je nu niet weg sturen!!! sla met je vuist op tafel!!
Al hang je 24 uur per dag aan de telefoon.
Je bent het verplicht aan je ventje.
Om hem een toekomst te geven waar hij niet tegen zijn eigen muur aanknalt en dadelijk echt iets heel goed fout gaat.
Ik denk dat je heel goed beseft dat dit goed fout had af kunnen lopen.
En je paniekt (denk ik) en hoe dan ook wil je hem beschermen,voor hem opkomen.....
De enige juiste manier is volledige verantwoordelijkheid nemen samen met je man,nog strakker dan je al deed.
Werk alle schietshit uit huis!! (ik vind dat sowieso niet iets waar kinderen mee in aanraking moeten komen,hoe dan ook al is het een sport,schieten is schieten)
Jullie hebben een zware voorbeeldfunctie.
Ook geweld op tv of wat dan ook.
En al was het dat ik met mijn luchtbed voor het Ggz moest liggen,maar ik liet mij niet meer van het kastje naar de muur sturen.
Jij toch ook niet wolletje?
Kom op meid,spring niet hier de barricade op!!
Doe het daar waar je moet zijn.
Ik wens je heel veel sterkte.
Ik begrijp dat je je rot bent geschrokken.
Je weet dat je kind een groot probleem heeft.
Ik weet ook dat je vreselijk veel van hem houdt en dat als een ander kritiek of hetzelfde zegt wat je van binnen wel weet,je in de verdediging schiet..dat is moederlijk,menselijk.
Want dat raakt je recht in je ziel....en we praten tenslotte ook over een mannetje van 5.
Neemt niet weg wolletje...hoe hard alles ook aankomt dat dit het punt is waar je bent aangekomen waar nu echt 180 graden omgedraait moet worden.
Ja bjz en ander hulp komt maar langzaam op gang en crisis is bij hun een nader begrip dan hoe jij het ervaart.
Maar echt...laat je nu niet weg sturen!!! sla met je vuist op tafel!!
Al hang je 24 uur per dag aan de telefoon.
Je bent het verplicht aan je ventje.
Om hem een toekomst te geven waar hij niet tegen zijn eigen muur aanknalt en dadelijk echt iets heel goed fout gaat.
Ik denk dat je heel goed beseft dat dit goed fout had af kunnen lopen.
En je paniekt (denk ik) en hoe dan ook wil je hem beschermen,voor hem opkomen.....
De enige juiste manier is volledige verantwoordelijkheid nemen samen met je man,nog strakker dan je al deed.
Werk alle schietshit uit huis!! (ik vind dat sowieso niet iets waar kinderen mee in aanraking moeten komen,hoe dan ook al is het een sport,schieten is schieten)
Jullie hebben een zware voorbeeldfunctie.
Ook geweld op tv of wat dan ook.
En al was het dat ik met mijn luchtbed voor het Ggz moest liggen,maar ik liet mij niet meer van het kastje naar de muur sturen.
Jij toch ook niet wolletje?
Kom op meid,spring niet hier de barricade op!!
Doe het daar waar je moet zijn.
Ik wens je heel veel sterkte.
donderdag 13 augustus 2009 om 13:52
Op de man spelen is nooit constructief, of TO dit nou doet of mensen die hier reageren. Het is en blijft wel een ernstige situatie.
Ik heb een beeld voor mij, van een alleenstaande moeder met een autistische dochter. Het meisje was toen een jaar of 7 denk ik, maar erg groot voor haar leeftijd. Als ze iets niet begreep, of als routine doorbroken werd, of als het niet liep zoals zij het wilde, werd ze ongelooflijk agressief. Ik zie nog hoe die moeder proberen haar te kalmeren, terwijl ze behoorlijk hard geslagen, geschopt, aan haar haren getrokken, enz, werd. Heftig. De moeder was letterlijk doodop.
Als er zoiets aan de hand is, is er echt heel hard, hele proffesionele hulp nodig. Zo'n kind is op den duur echt niet meer thuis te houden. Dan moet je als ouder onderhand afgestudeerd psycholoog zijn.
Ik denk dat het de taak is van TO om zo snel mogelijk, zo'n goed mogelijk hulp te krijgen. En dat kan in Nederland een ellende zijn, met al die wachtlijsten. In tussentijd zijn er bv. ook logeeradressen voor o.a. autistische kinderen, zodat iedereen even bij kan komen.
Geweren in huis (ook luchtbuksen) vind in zondermeer "not done". Kijk naar Amerika. Hoe vaak het daar wel niet mis gaat, omdat er wapens in huis zijn.
Ik heb een beeld voor mij, van een alleenstaande moeder met een autistische dochter. Het meisje was toen een jaar of 7 denk ik, maar erg groot voor haar leeftijd. Als ze iets niet begreep, of als routine doorbroken werd, of als het niet liep zoals zij het wilde, werd ze ongelooflijk agressief. Ik zie nog hoe die moeder proberen haar te kalmeren, terwijl ze behoorlijk hard geslagen, geschopt, aan haar haren getrokken, enz, werd. Heftig. De moeder was letterlijk doodop.
Als er zoiets aan de hand is, is er echt heel hard, hele proffesionele hulp nodig. Zo'n kind is op den duur echt niet meer thuis te houden. Dan moet je als ouder onderhand afgestudeerd psycholoog zijn.
Ik denk dat het de taak is van TO om zo snel mogelijk, zo'n goed mogelijk hulp te krijgen. En dat kan in Nederland een ellende zijn, met al die wachtlijsten. In tussentijd zijn er bv. ook logeeradressen voor o.a. autistische kinderen, zodat iedereen even bij kan komen.
Geweren in huis (ook luchtbuksen) vind in zondermeer "not done". Kijk naar Amerika. Hoe vaak het daar wel niet mis gaat, omdat er wapens in huis zijn.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
donderdag 13 augustus 2009 om 14:44
Geen idee of ik mosterd ben, maar goed. Een kind van een jaar dat BJZ komt, komt daar niet voor een PDDNOS os ASS diagnose. Die kunnen ze op die leeftijd niet doen. Kind is nu vijf, dit is een leeftijd waarop onderzoek gedaan kan worden, maar dan nog is men voorzichtig. Een gezin dat met zo een jong kind bij BJZ komt, heeft andere problemen dan een kind met ASS. En zal dus ook andere hulpverlening aangeboden krijgen.
Maar je hebt er ouders tussenzitten die alleen maar een labeltje willen en verder vinden dat hulpverlening overbodig is. Ze kunnen het allemaal zelf en weten allemaal hoe het wel of niet moet. Ze zijn (in hun eigen ogen) prima is staat tot opvoeden en kunnen in een moeite door ook vast de diagnose klaarleggen voor hun kind. PGB aanvragen, rugzakje etc, voor deze ouder is het allemaal al duidelijk wat er moet gebeuren. Maar dan moet een instantie natuurlijk wel even meewerken. Met deze ouders is qua hulpverlening geen land te bezeilen. Die willen geenhulp, ze willen een label. ieder goed advies, iedere raadgever, iedere tip of ieder aanbod wordt verder afgewezen. Wat volgt is vaak een traject met veel verschillende hulpverleners en instanties en klagende ouders over hoe slecht instanties zijn.
Voor het opvoeden van een kind met ASS of ADHD of combinaties ervan is meer nodig dan alleen begeleiding voor het kind, meer dan een rugzak, meer dan een PGB. Meer dan alleen een labeltje op papier. Wat op de eerste plaats vooral nodig is, is inzicht. Inzicht van de ouders in hun eigen rol in het geheel. Inzicht in hoe je je kind opvoed. Inzicht in wat er anders kan en zou moeten. Maar ook inzicht in je kind. In wat je kind kan en niet kan. In het gedrag dat je kind vertoont. Bagataliseren, ontkennen, ombuigen, vergoeilijken schiet een kind niet mee op.
Maar je hebt er ouders tussenzitten die alleen maar een labeltje willen en verder vinden dat hulpverlening overbodig is. Ze kunnen het allemaal zelf en weten allemaal hoe het wel of niet moet. Ze zijn (in hun eigen ogen) prima is staat tot opvoeden en kunnen in een moeite door ook vast de diagnose klaarleggen voor hun kind. PGB aanvragen, rugzakje etc, voor deze ouder is het allemaal al duidelijk wat er moet gebeuren. Maar dan moet een instantie natuurlijk wel even meewerken. Met deze ouders is qua hulpverlening geen land te bezeilen. Die willen geenhulp, ze willen een label. ieder goed advies, iedere raadgever, iedere tip of ieder aanbod wordt verder afgewezen. Wat volgt is vaak een traject met veel verschillende hulpverleners en instanties en klagende ouders over hoe slecht instanties zijn.
Voor het opvoeden van een kind met ASS of ADHD of combinaties ervan is meer nodig dan alleen begeleiding voor het kind, meer dan een rugzak, meer dan een PGB. Meer dan alleen een labeltje op papier. Wat op de eerste plaats vooral nodig is, is inzicht. Inzicht van de ouders in hun eigen rol in het geheel. Inzicht in hoe je je kind opvoed. Inzicht in wat er anders kan en zou moeten. Maar ook inzicht in je kind. In wat je kind kan en niet kan. In het gedrag dat je kind vertoont. Bagataliseren, ontkennen, ombuigen, vergoeilijken schiet een kind niet mee op.
donderdag 13 augustus 2009 om 14:51
Hier kwam de diagnoses en kregen wij als ouders een serie afspraken. We kregen les. Les in hoe onze kinderen anders werkte dan andere kinderen, wat de beleving was en hoe voor hen de wereld in elkaar zit (ongeveer dan uiteraard, ieder kind is anders.) Om er gaandeweg achter te komen dat hoewel goed bedoeld, onze insteek moest veranderen. Wij moesten onze manier van benaderen en opvoeden aanpassen. Het kind willen aanpassen gaat niet werken.
Om ook langzaam inzicht te krijgen in het kunnen van het kind in kwestie. In waar de grenzen liggen, in wat we wel en niet mogen en kunnen verwachten. Om die verwachtingen steeds verder bij te stellen. Om even heel erg te moeten slikken om het woord psychoses te horen vallen, omdat kind daar risico op loopt (zeer groot risico zelfs). Om te slikken als antipsychotica wordt voorgeschreven (dat was meer janken, maar goed). Om echt onder ogen te zien wat je kind nu eigenlijk voor problemen heeft.
En toch is het gewoon je kind, waar je zielsveel van houd, die je al het goede van de wereld toewenst. Je kind met beperkingen, je kind met wazige trekjes. En toch zo gewoon je kind...
Om ook langzaam inzicht te krijgen in het kunnen van het kind in kwestie. In waar de grenzen liggen, in wat we wel en niet mogen en kunnen verwachten. Om die verwachtingen steeds verder bij te stellen. Om even heel erg te moeten slikken om het woord psychoses te horen vallen, omdat kind daar risico op loopt (zeer groot risico zelfs). Om te slikken als antipsychotica wordt voorgeschreven (dat was meer janken, maar goed). Om echt onder ogen te zien wat je kind nu eigenlijk voor problemen heeft.
En toch is het gewoon je kind, waar je zielsveel van houd, die je al het goede van de wereld toewenst. Je kind met beperkingen, je kind met wazige trekjes. En toch zo gewoon je kind...
donderdag 13 augustus 2009 om 15:54
Ben even weer bijgelezen. En ik moet zeggen, ik ben niet van de slogans maar voor het negatieve gedeelte in deze discussie zou ik toch deze maar es willen gebruiken: Wil je geluk of wil je gelijk?
Volgens mij is hier heel wat gezegd waar TO echt wat aan heeft. Het lijkt me heel wat constructiever als iedereen zich daarop richt. Ben het overigens helemaal eens met de posts van Hertje.
Wolletje, ik hoop echt dat je snel hulp vindt. Goede begeleiding zodat jij jouw zoon kan begeleiden naar de puberjaren die vast nog moeilijk zat zullen worden. Ik kan me niet zo goed voorstellen dat je een 'label' voor je zoon wilt, maar misschien wel de erkenning van het probleem door instanties. Om -hopelijk- dan eindelijk eens de juiste hulp te krijgen.
En ik hoop op een stukje rust. Richt je niet op de reacties die jou een negatief gevoel geven. Het levert niks op en kost alleen maar energie. Energie die jij helemaal niet kunt missen toch? Er lijkt me op dit moment wel genoeg drama in jouw leven
Heb je al afspraken kunnen maken met je man over hoe nu verder? Het lijkt me wel van belang dat jullie op een lijn zitten..
In elk geval, heel veel succes!
Volgens mij is hier heel wat gezegd waar TO echt wat aan heeft. Het lijkt me heel wat constructiever als iedereen zich daarop richt. Ben het overigens helemaal eens met de posts van Hertje.
Wolletje, ik hoop echt dat je snel hulp vindt. Goede begeleiding zodat jij jouw zoon kan begeleiden naar de puberjaren die vast nog moeilijk zat zullen worden. Ik kan me niet zo goed voorstellen dat je een 'label' voor je zoon wilt, maar misschien wel de erkenning van het probleem door instanties. Om -hopelijk- dan eindelijk eens de juiste hulp te krijgen.
En ik hoop op een stukje rust. Richt je niet op de reacties die jou een negatief gevoel geven. Het levert niks op en kost alleen maar energie. Energie die jij helemaal niet kunt missen toch? Er lijkt me op dit moment wel genoeg drama in jouw leven
Heb je al afspraken kunnen maken met je man over hoe nu verder? Het lijkt me wel van belang dat jullie op een lijn zitten..
In elk geval, heel veel succes!
donderdag 13 augustus 2009 om 17:39
quote:gliene schreef op 13 augustus 2009 @ 15:54:
Ben even weer bijgelezen. En ik moet zeggen, ik ben niet van de slogans maar voor het negatieve gedeelte in deze discussie zou ik toch deze maar es willen gebruiken: Wil je geluk of wil je gelijk?
Volgens mij is hier heel wat gezegd waar TO echt wat aan heeft. Het lijkt me heel wat constructiever als iedereen zich daarop richt. Ben het overigens helemaal eens met de posts van Hertje.
Wolletje, ik hoop echt dat je snel hulp vindt. Goede begeleiding zodat jij jouw zoon kan begeleiden naar de puberjaren die vast nog moeilijk zat zullen worden. Ik kan me niet zo goed voorstellen dat je een 'label' voor je zoon wilt, maar misschien wel de erkenning van het probleem door instanties. Om -hopelijk- dan eindelijk eens de juiste hulp te krijgen.
En ik hoop op een stukje rust. Richt je niet op de reacties die jou een negatief gevoel geven. Het levert niks op en kost alleen maar energie. Energie die jij helemaal niet kunt missen toch? Er lijkt me op dit moment wel genoeg drama in jouw leven
Heb je al afspraken kunnen maken met je man over hoe nu verder? Het lijkt me wel van belang dat jullie op een lijn zitten..
In elk geval, heel veel succes!
Een diagnose kan je ook helpen hoor, door de onderzoeken die je als ouders krijgen (gesprekken, vragenlijsten ect.) en de testen die je kind krijgt (waar zit het probleem, zwakke kanten maar ook sterke kanten) en daarna is het een stuk makkelijker om op school de juiste begeleiding te krijgen (rugzak evt.) en vergeet niet een PGB, ik weet niet of je dat zo makkelijk krijgt zonder diagnose.
Ook voor de omgeving is het makkelijker als er mensen zijn bijv. gymclub o.i.d die weten wat voor problematiek het kind heeft, en dan bedoel ik niet dat je de diagnose misbruiken mag om het gedrag goed te keuren maar om begrip te krijgen door de omgeving...
Ben even weer bijgelezen. En ik moet zeggen, ik ben niet van de slogans maar voor het negatieve gedeelte in deze discussie zou ik toch deze maar es willen gebruiken: Wil je geluk of wil je gelijk?
Volgens mij is hier heel wat gezegd waar TO echt wat aan heeft. Het lijkt me heel wat constructiever als iedereen zich daarop richt. Ben het overigens helemaal eens met de posts van Hertje.
Wolletje, ik hoop echt dat je snel hulp vindt. Goede begeleiding zodat jij jouw zoon kan begeleiden naar de puberjaren die vast nog moeilijk zat zullen worden. Ik kan me niet zo goed voorstellen dat je een 'label' voor je zoon wilt, maar misschien wel de erkenning van het probleem door instanties. Om -hopelijk- dan eindelijk eens de juiste hulp te krijgen.
En ik hoop op een stukje rust. Richt je niet op de reacties die jou een negatief gevoel geven. Het levert niks op en kost alleen maar energie. Energie die jij helemaal niet kunt missen toch? Er lijkt me op dit moment wel genoeg drama in jouw leven
Heb je al afspraken kunnen maken met je man over hoe nu verder? Het lijkt me wel van belang dat jullie op een lijn zitten..
In elk geval, heel veel succes!
Een diagnose kan je ook helpen hoor, door de onderzoeken die je als ouders krijgen (gesprekken, vragenlijsten ect.) en de testen die je kind krijgt (waar zit het probleem, zwakke kanten maar ook sterke kanten) en daarna is het een stuk makkelijker om op school de juiste begeleiding te krijgen (rugzak evt.) en vergeet niet een PGB, ik weet niet of je dat zo makkelijk krijgt zonder diagnose.
Ook voor de omgeving is het makkelijker als er mensen zijn bijv. gymclub o.i.d die weten wat voor problematiek het kind heeft, en dan bedoel ik niet dat je de diagnose misbruiken mag om het gedrag goed te keuren maar om begrip te krijgen door de omgeving...
anoniem_72114 wijzigde dit bericht op 13-08-2009 17:40
Reden: komma's enzo..
Reden: komma's enzo..
% gewijzigd
donderdag 13 augustus 2009 om 21:31
Hertje, lekker ding, ik zit ook in crisis. Als je twijfelt, lees mijn berichtgeschiedenis maar. Geen pretje de laatste 12 weken of zo.
Aan diezelfde berichtgeschiedenis kun je lezen dat niet iedereen die even de weg kwijt is van zich af gaat lopen razen.
Het helpt gewoon niet als je je eigen aandeel in een situatie niet wilt onderzien. Bij een overreden voetganger heeft het geen zin meer om zie je wel te roepen. In dit geval is er nog niemand overreden en heeft het wel degelijk zin.
Aan diezelfde berichtgeschiedenis kun je lezen dat niet iedereen die even de weg kwijt is van zich af gaat lopen razen.
Het helpt gewoon niet als je je eigen aandeel in een situatie niet wilt onderzien. Bij een overreden voetganger heeft het geen zin meer om zie je wel te roepen. In dit geval is er nog niemand overreden en heeft het wel degelijk zin.
vrijdag 14 augustus 2009 om 12:55
Ik kan me de schok als moeder voorstellen, maar hoe kan het dan een kind met een behoorlijke gebruiksaanwijzing de tijd heeft om zoiets te pakken en er zelfs naar te zoeken?
Ik denk ook dat to mss blij moet zijn dat niemand anders het gezien heeft. Als ik zou zien dat een kind met een dergelijk wapen rond zou lopen zou ik écht boos zijn. Het stadium rustig bij de ouders aanbellen en melden dat hun oogappel stoute dingen doet was ik dan wellicht al voorbij.
Ik denk ook dat to mss blij moet zijn dat niemand anders het gezien heeft. Als ik zou zien dat een kind met een dergelijk wapen rond zou lopen zou ik écht boos zijn. Het stadium rustig bij de ouders aanbellen en melden dat hun oogappel stoute dingen doet was ik dan wellicht al voorbij.
zondag 16 augustus 2009 om 16:27
Vervelend dat je in een crisis zit Mamzelle, ik hoop dat je eruit komt. Goed dat het jou lukt om je eigen aandeel te zien. Op een crisis reageert inderdaad iedereen anders. Ik werk bijna dagelijks met mensen in een (bijna) crisis en het belangrijkste is om te kijken wat de persoon in crisis aangeeft nodig te hebben. Voor jou kan dat reflecteren en confrontatie zijn, aan de reacties van TO in dit topic kun je opmaken dat zij zichzelf alleen maar verder erdoor op stang jaagt. Ik zeg ook nergens dat ik het niet eens ben met jullie op sommige gebieden, ik zeg alleen dat we het niet erger moeten maken dan het al is voor TO. Maar fijn dat je me een lekker ding vindt, ik jou ook. 
donderdag 20 augustus 2009 om 13:44
quote:Hertje1981 schreef op 13 augustus 2009 @ 12:32:
Volgens mij heeft Borodini hele nuttige dingen gezegd en is dat ook erkend.
Wat ik hier lees is een moeder die worstelt met haar zoon die vermoedelijk PDD-NOS heeft. Ze worstelt hier al jaren mee en is teleurgesteld in de hulpverlening, omdat die haar steeds niet bood wat ze wilde/ervan verwachtte. Ze voelt zich in de steek gelaten. Daarnaast speelt er een stuk gezinsproblematiek mee. Door een combinatie van onhandige gevaarlijke omstandigheden en kindproblematiek bij het zoontje is de situatie zoals beschreven in de openingspost ontstaan. De welbekende druppel die de emmer van deze ontzettend haar best doende (zoals elke) moeder, die al jarenlang op het randje van overspannenheid balanceert, doet overlopen.
Dus wat doet de moeder? In plaats van direct de crisisdienst te bellen, wat wellicht het slimst was geweest, zoekt ze steun bij medemoeders/vrouwen op dit forum. Een schreeuw om hulp. En nee, ze reageert niet constructief nee, want ze zit in een crisis en in een crisis reageert niemand constructief.
Dus gaan wij als forummers bij de overreden voetganger staan (zie eerdere post) en zeggen dat ze niet door het rode licht had mogen lopen? Sterker nog, gaan we net als Jessy zeggen dat er vast en zeker een been afgezet zal moeten worden en dat lopen in de toekomst wel vergeten kan worden? En vergeet niet te benadrukken dat dit TO's 'eigen schuld' is allemaal en dat het ons, alwetende forummers, nóóit overkomen zou zijn. De beste stuurlui staan aan wal. Het opvoeden van een kind met PDD-NOS is heel, heel moeilijk en het is zo goed als onoverkomelijk dat je als ouders daarbij tegen meerdere heftige situaties aanloopt, zoals deze.
Echt, ik snap het punt wat jullie proberen te maken en ben het ook echt wel eens met bepaalde dingen die jullie zeggen, alleen denk ik dat jullie er TO niet mee helpen op dit moment. Sterker nog, jullie verergeren de situatie van een toch al bijna overspannen moeder. Laten we proberen te zoeken naar mogelijke openingen om TO richting hulpverlening te helpen in plaats van er een welles-niets spelletje van te maken.
En nu hou ik hiermee op. Wolletje, succes, zet 'm op!
Wolletje hoe gaat het met je en met je zoon?
Volgens mij heeft Borodini hele nuttige dingen gezegd en is dat ook erkend.
Wat ik hier lees is een moeder die worstelt met haar zoon die vermoedelijk PDD-NOS heeft. Ze worstelt hier al jaren mee en is teleurgesteld in de hulpverlening, omdat die haar steeds niet bood wat ze wilde/ervan verwachtte. Ze voelt zich in de steek gelaten. Daarnaast speelt er een stuk gezinsproblematiek mee. Door een combinatie van onhandige gevaarlijke omstandigheden en kindproblematiek bij het zoontje is de situatie zoals beschreven in de openingspost ontstaan. De welbekende druppel die de emmer van deze ontzettend haar best doende (zoals elke) moeder, die al jarenlang op het randje van overspannenheid balanceert, doet overlopen.
Dus wat doet de moeder? In plaats van direct de crisisdienst te bellen, wat wellicht het slimst was geweest, zoekt ze steun bij medemoeders/vrouwen op dit forum. Een schreeuw om hulp. En nee, ze reageert niet constructief nee, want ze zit in een crisis en in een crisis reageert niemand constructief.
Dus gaan wij als forummers bij de overreden voetganger staan (zie eerdere post) en zeggen dat ze niet door het rode licht had mogen lopen? Sterker nog, gaan we net als Jessy zeggen dat er vast en zeker een been afgezet zal moeten worden en dat lopen in de toekomst wel vergeten kan worden? En vergeet niet te benadrukken dat dit TO's 'eigen schuld' is allemaal en dat het ons, alwetende forummers, nóóit overkomen zou zijn. De beste stuurlui staan aan wal. Het opvoeden van een kind met PDD-NOS is heel, heel moeilijk en het is zo goed als onoverkomelijk dat je als ouders daarbij tegen meerdere heftige situaties aanloopt, zoals deze.
Echt, ik snap het punt wat jullie proberen te maken en ben het ook echt wel eens met bepaalde dingen die jullie zeggen, alleen denk ik dat jullie er TO niet mee helpen op dit moment. Sterker nog, jullie verergeren de situatie van een toch al bijna overspannen moeder. Laten we proberen te zoeken naar mogelijke openingen om TO richting hulpverlening te helpen in plaats van er een welles-niets spelletje van te maken.
En nu hou ik hiermee op. Wolletje, succes, zet 'm op!
Wolletje hoe gaat het met je en met je zoon?
