Psyche
alle pijlers
ff zeuren...
woensdag 2 september 2009 om 10:57
Zo nu en dan bevliegt mij weer het 1 en ander...
De laatste tijd besef ik me dat ik teveel nadenk, te verantwoordelijk wil zijn, alles te goed wil doen, oplet dat niemand iets tekort komt en ik raak (weer) geestelijk uitgeput.
Ik heb een fulltime baan, best pittige prive omstandigheden. Allemaal best te handelen als ik meer zou genieten. Maar ik merk dat ik me meer zorgen maak dan dat ik geniet. Het maakt me vandaag verdrietig. Eigenlijk wel langer alleen probeer ik er niet aan toe te geven.
Sommigen zouden het een naderende depressie noemen. Voor mij is het een signaal dat er weer iets in mijn leven moet gebeuren waardoor ik weer op de rails kom. Iets wat ik zelf moet doen. Ik zie er alleen vreselijk tegenop.
Het gaat eigenlijk altijd om hetzelfde. Loslaten van controle. Ik kan me zo druk maken om externe factoren. Ik begrijp simpelweg niet waarom mensen bepaalde beslissingen nemen, of waarom mensen niet zien wat ik allemaal voor ze doe, waarom het voor sommigen zo vanzelfsprekend is wat ik doe en zo bijzonder wat zij doen. Het klinkt stom maar het voelt heel naar. En ik kan er niets aan doen. Dat laatste besef ik me zo goed en soms is het zo zuur. Ik heb soms enorme behoefte aan een stukje liefde, een arm om me heen die er ECHT voor me is ipv laten we dat maar doen want dan ben ik er van af.
Het komt altijd op mezelf neer. Dat weet ik en dat doe ik ultimo ook wel. Maak meestal heel bewust de verstandige beslissingen. Ik ben dat een beetje zat. Ik wil weer leven. Maar ook dat zal ik zelf moeten doen. Ik heb zo een behoefte dat ik het ff niet zelf hoef te doen.
Het komt wel weer goed met me. Ik geef mezelf die schop onder de kont wel weer. Maar ik wil wel weer leven. Ik wil weer blij zijn. Ik wil niet meer op mijn tenen lopen. Ik voel me verstrikt in verantwoordelijkheden. Ik kan niet meer sporten vanwege een hele ernstige rugblessure en mag over 6 weken pas weer voorzichtig opbouwen. Hardlopen mag nooit meer, mijn net gevonden uitlaatklep.. Het vliegt me nu gewoon aan...
De laatste tijd besef ik me dat ik teveel nadenk, te verantwoordelijk wil zijn, alles te goed wil doen, oplet dat niemand iets tekort komt en ik raak (weer) geestelijk uitgeput.
Ik heb een fulltime baan, best pittige prive omstandigheden. Allemaal best te handelen als ik meer zou genieten. Maar ik merk dat ik me meer zorgen maak dan dat ik geniet. Het maakt me vandaag verdrietig. Eigenlijk wel langer alleen probeer ik er niet aan toe te geven.
Sommigen zouden het een naderende depressie noemen. Voor mij is het een signaal dat er weer iets in mijn leven moet gebeuren waardoor ik weer op de rails kom. Iets wat ik zelf moet doen. Ik zie er alleen vreselijk tegenop.
Het gaat eigenlijk altijd om hetzelfde. Loslaten van controle. Ik kan me zo druk maken om externe factoren. Ik begrijp simpelweg niet waarom mensen bepaalde beslissingen nemen, of waarom mensen niet zien wat ik allemaal voor ze doe, waarom het voor sommigen zo vanzelfsprekend is wat ik doe en zo bijzonder wat zij doen. Het klinkt stom maar het voelt heel naar. En ik kan er niets aan doen. Dat laatste besef ik me zo goed en soms is het zo zuur. Ik heb soms enorme behoefte aan een stukje liefde, een arm om me heen die er ECHT voor me is ipv laten we dat maar doen want dan ben ik er van af.
Het komt altijd op mezelf neer. Dat weet ik en dat doe ik ultimo ook wel. Maak meestal heel bewust de verstandige beslissingen. Ik ben dat een beetje zat. Ik wil weer leven. Maar ook dat zal ik zelf moeten doen. Ik heb zo een behoefte dat ik het ff niet zelf hoef te doen.
Het komt wel weer goed met me. Ik geef mezelf die schop onder de kont wel weer. Maar ik wil wel weer leven. Ik wil weer blij zijn. Ik wil niet meer op mijn tenen lopen. Ik voel me verstrikt in verantwoordelijkheden. Ik kan niet meer sporten vanwege een hele ernstige rugblessure en mag over 6 weken pas weer voorzichtig opbouwen. Hardlopen mag nooit meer, mijn net gevonden uitlaatklep.. Het vliegt me nu gewoon aan...
woensdag 2 september 2009 om 11:00
woensdag 2 september 2009 om 11:04
Je kunt alleen controle loslaten als je de gevolgen kunt accepteren: namelijk dat dingen dan niet altijd zullen lopen als je van te voren had bedacht. En dat er dus wel eens iets fout zal gaan. Pas als je accepteert dat fouten en ongelukjes helemaal niet erg zijn, dat perfectie niet het hoogste goed is, kun je rust vinden. Denk ik.
Sterkte.
Sterkte.
woensdag 2 september 2009 om 11:11
Dank jullie voor de reacties
Het voelt wel als zeuren.. bleh.
Aletta, ik ben eigenlijk best wel heel soepel met foutjes. Maar vooral met die van anderen. Anderen zijn iets minder soepel naar mij en daar zal ik wat aan moeten doen. Dat dingen niet lopen zoals ik zou willen dat klopt wel... verwachtingen.. das de moeder der teleurstellingen zeggen ze wel eens.
Ik ben me daar zo bewust van. Overbewust waardoor de kleur in mijn leven een beetje verdwijnt.
Het voelt wel als zeuren.. bleh.
Aletta, ik ben eigenlijk best wel heel soepel met foutjes. Maar vooral met die van anderen. Anderen zijn iets minder soepel naar mij en daar zal ik wat aan moeten doen. Dat dingen niet lopen zoals ik zou willen dat klopt wel... verwachtingen.. das de moeder der teleurstellingen zeggen ze wel eens.
Ik ben me daar zo bewust van. Overbewust waardoor de kleur in mijn leven een beetje verdwijnt.
woensdag 2 september 2009 om 11:16
woensdag 2 september 2009 om 11:20
Ik heb best wel wat zelfcompassie mbt eigen fouten. Alleen lijkt het alsof anderen dat niet hebben. Het voelt alsof ik niet de erkenning krijg die ik nodig heb. Klinkt wellicht een beetje calimero achtig en dat gevoel probeer ik weg te drukken, maar het is er.
Geen andere uitlaatklep nog. Sporten is echt mijn ding maar kan nu weinig ivm rug. Viva
Geen andere uitlaatklep nog. Sporten is echt mijn ding maar kan nu weinig ivm rug. Viva
woensdag 2 september 2009 om 11:25
Dat gebeurt ook wel hoor, delen van verantwoording. Maar ik zit vast in mezelf of zo. Eigenlijk zou ik willen weten hoe... of toch die schop onder de kont van anderen.. hoe ik weer iets kan ondernemen waar ik mijn batterij van op kan laden. Want de tijd die ik nu over heb ben ik eigenlijk alleen maar oververmoeid.
woensdag 2 september 2009 om 11:27
Je klinkt als een echte perfectionst, met name naar jezelf toe.
Voor jou voelt het als zeuren, omdat als je dit leest van anderen denkt : kom op zeg, schop onder je reet en verder gaan...wat niet weg neemt dat je dus zelf ook (weleens/vaak) in zo'n gevoel zit. Daarbij zoek je altijd de factor die je zelf veroorzaakt/verantwoordelijk voor bent...en dus alles wat er dan (in jouw ogen) niet gaat zoals het hoort, kun je terugleggen op je eigen bordje, in het kader van : niets overkomt je, je kiest er zelf voor...
Zo werkt het natuurlijk niet altijd, een ernstige rugblessure...kies je niet voor (en kom nou niet aan met als je niet goed genoeg voor jezelf zorgt...als je dit van te voren zou weten...had je het echt wel (geprobeerd) te voorkomen...). En het feit dat je je net uitgevonden uitlaadklep dan kwijt bent, pfff...hoe moet je dat ontzettend lekkere gevoel, waar je zo naar uit kon kijken weer vinden dan? Dat is ook een rotgevoel.
Zo'n gevoel wat je nu hebt...als je daar eenmaal inzit ... blijf je net zo lang analyseren tot je weet waar het aanligt...en het liefst schop je dan hard tegen de (in jouw ogen) gevonden reden van dit rotgevoel. Soms heb je zo'n rotgevoel gewoon door lichamelijke moeheid, hormonen of andere externe factoren...die niet "even" op te lossen zijn door die schop onder je reet. Zit het uit, doe de leuke dingen en wellicht zonder veel destructieve dingen te hoeven doen, komt er ook weer een fijn gevoel naar voren en kun je concluderen dat het tijdelijk was, gewoon een keer zonder duidelijke reden.
Ben je er toch van overtuigd dat je "er invloed op kunt uitoefenen" : dan hoop ik dat je weer gauw een nieuw pad ziet en in zult slaan (na de spreekwoordelijke schop van onderen) en op dat nieuwe pad merkt dat je toch weer iets geleerd hebt. Kleine stapjes ... zijn ook stapjes...
Sterkte met dit gevoel, zal duimen dat het weer snel weg is, op wat voor manier dan ook .
Voor jou voelt het als zeuren, omdat als je dit leest van anderen denkt : kom op zeg, schop onder je reet en verder gaan...wat niet weg neemt dat je dus zelf ook (weleens/vaak) in zo'n gevoel zit. Daarbij zoek je altijd de factor die je zelf veroorzaakt/verantwoordelijk voor bent...en dus alles wat er dan (in jouw ogen) niet gaat zoals het hoort, kun je terugleggen op je eigen bordje, in het kader van : niets overkomt je, je kiest er zelf voor...
Zo werkt het natuurlijk niet altijd, een ernstige rugblessure...kies je niet voor (en kom nou niet aan met als je niet goed genoeg voor jezelf zorgt...als je dit van te voren zou weten...had je het echt wel (geprobeerd) te voorkomen...). En het feit dat je je net uitgevonden uitlaadklep dan kwijt bent, pfff...hoe moet je dat ontzettend lekkere gevoel, waar je zo naar uit kon kijken weer vinden dan? Dat is ook een rotgevoel.
Zo'n gevoel wat je nu hebt...als je daar eenmaal inzit ... blijf je net zo lang analyseren tot je weet waar het aanligt...en het liefst schop je dan hard tegen de (in jouw ogen) gevonden reden van dit rotgevoel. Soms heb je zo'n rotgevoel gewoon door lichamelijke moeheid, hormonen of andere externe factoren...die niet "even" op te lossen zijn door die schop onder je reet. Zit het uit, doe de leuke dingen en wellicht zonder veel destructieve dingen te hoeven doen, komt er ook weer een fijn gevoel naar voren en kun je concluderen dat het tijdelijk was, gewoon een keer zonder duidelijke reden.
Ben je er toch van overtuigd dat je "er invloed op kunt uitoefenen" : dan hoop ik dat je weer gauw een nieuw pad ziet en in zult slaan (na de spreekwoordelijke schop van onderen) en op dat nieuwe pad merkt dat je toch weer iets geleerd hebt. Kleine stapjes ... zijn ook stapjes...
Sterkte met dit gevoel, zal duimen dat het weer snel weg is, op wat voor manier dan ook .
woensdag 2 september 2009 om 11:32
Die is lief en ook raak Hariboooo, ik denk dat je daar een goed punt hebt. Wat dat betreft ben ik iemand die worstelt met een hoop emotie en dat wil aanvliegen met een pragmatische inslag. Wat ook in merendeel van de gevallen heel goed werkt. Ik kan mezelf verdrinken in emotie als ik het zou toelaten maar dat heeft nooit ergens toe geleidt dan alleen maar verder zakken in een diepe put. Pragmatische insteek helpt wat dat betreft altijd verder ipv naar beneden. MAAR... het kan niet altijd zo benaderd worden want dan kom ik ergens anders tekort... dat klopt. En aan sommige dingen kan ik niets doen, maar voor mijn gevoel wel de keus hoe ik daar nu mee omga.
Maar goed, dat klinkt allemaal heel mooi, maar ik heb ook egootje wat toch wel duidelijk bevestiging nodig heeft en die mis ik nu een beetje. Die komt wat tekort.
En het leven zo benaderen is heel handig. Je bent vaak een paar stappen voor op situaties, maar het haalt de kleur er een beetje vanaf.
Maar goed, dat klinkt allemaal heel mooi, maar ik heb ook egootje wat toch wel duidelijk bevestiging nodig heeft en die mis ik nu een beetje. Die komt wat tekort.
En het leven zo benaderen is heel handig. Je bent vaak een paar stappen voor op situaties, maar het haalt de kleur er een beetje vanaf.
woensdag 2 september 2009 om 11:35
ik herken het mbt tot controle willen houden. Ik ben chronisch ziek en ik merk dat ik bijna van niemand wat aanneem behalve van mezelf. Ik moet alles zelf uitzoeken van mezelf. Echt vermoeiend soms. En als ik weer een pijntje voel baal ik.
Waarom kan ik dat niet loslaten? Waarom is mijn geluk 'onder voorwaarde" van bepaalde dingen.
Het leven gewoon laten komen zoals het is, is moeilijk voor me. Ik h eb het gevoel dat ik constant wat moet 'doen'.
Misschien een beetje vaag verwoord maar momenteel is het ook een chaoas is mijn hoofd.
Succes!
Waarom kan ik dat niet loslaten? Waarom is mijn geluk 'onder voorwaarde" van bepaalde dingen.
Het leven gewoon laten komen zoals het is, is moeilijk voor me. Ik h eb het gevoel dat ik constant wat moet 'doen'.
Misschien een beetje vaag verwoord maar momenteel is het ook een chaoas is mijn hoofd.
Succes!
woensdag 2 september 2009 om 11:36
Wat heb je precies voor ogen als je spreekt over foutjes?
Als ik kijk naar de manier waarop je reageert op andermans fouten, hier op het forum, dan kun je daar soms nogal stellig in zijn. Soms zelfs wat hard. Begrijpelijk, in veel situaties, en waarschijnlijk ben je in het dagelijks leven iets minder uitgesproken. Toch, als je die stelligheid ook enigszins in het dagelijks leven toepast, kan ik me voorstellen dat anderen je beoordelen naar de maatstaven waarop jij anderen beoordeelt. De grenzen die jij in je leven stelt, zullen anderen ten dele overnemen, simpelweg omdat ze met je omgaan.
Daarom vroeg ik wat je precies bedoelde met foutjes waarvoor je compassie hebt. Zijn dat kleine dingen als het omgooien van een pak sap, of schaar je daar ook de grotere fouten onder, die net zo goed in een moment van onoplettendheid kunnen gebeuren? Op welke gebieden zijn anderen zo streng voor je? En ben jij echt op diezelfde gebieden zo coulant?
Als ik kijk naar de manier waarop je reageert op andermans fouten, hier op het forum, dan kun je daar soms nogal stellig in zijn. Soms zelfs wat hard. Begrijpelijk, in veel situaties, en waarschijnlijk ben je in het dagelijks leven iets minder uitgesproken. Toch, als je die stelligheid ook enigszins in het dagelijks leven toepast, kan ik me voorstellen dat anderen je beoordelen naar de maatstaven waarop jij anderen beoordeelt. De grenzen die jij in je leven stelt, zullen anderen ten dele overnemen, simpelweg omdat ze met je omgaan.
Daarom vroeg ik wat je precies bedoelde met foutjes waarvoor je compassie hebt. Zijn dat kleine dingen als het omgooien van een pak sap, of schaar je daar ook de grotere fouten onder, die net zo goed in een moment van onoplettendheid kunnen gebeuren? Op welke gebieden zijn anderen zo streng voor je? En ben jij echt op diezelfde gebieden zo coulant?
woensdag 2 september 2009 om 11:39
Aletta, het klopt dat ik heel stellig ben in zaken. Dat zijn over het algemeen belangrijke items ala vreemdgaan, werkattitude, in jezelf blijven hangen ook wel.. (ahum)
Kleine dingetjes geef ik niet zo om. Iets wat een ander of jezelf echt zou kunnen schade, daar pas ik dat op toe. Maar daar heb je wel een punt.
Kleine dingetjes geef ik niet zo om. Iets wat een ander of jezelf echt zou kunnen schade, daar pas ik dat op toe. Maar daar heb je wel een punt.
woensdag 2 september 2009 om 11:41
DNM,
ik lees je bijdragen op andere topics altijd met plezier én respect.
Je hebt zo vaak wijze woorden over en een helder inzicht in andermans problemen, dat ik het naar vind te lezen dat je zelf in de knoop aan het raken bent.
Maar voortbordurend op het feit dat je zo goed bent in het ondersteunen van anderen wil ik je een tip geven die iemand mij lmang geleden gaf en waar ik veel aan gehad heb: schrijf je problemen op, allemaal, lees ze door alsof ze van een ander zijn en reageer op je eigen brief alsof je op een ander zou reageren. Bijvoorbeeld hier op het forum, waar je al tijden aantoont heel behulpzaam te kunnen zijn.
Geef jezelf het voordeel van je inzichten en je wijsheid; en dat gaat veel en veel beter als je even doet alsof die problemen niet de jouwe zijn.
Hert is vaak zo moeilijk om buiten jezelf te gaan staan en objectief naar jezelf te kijken, om jezelf te helpen zoals je anderen helpt.
Ik heb veel gehad aan deze manier van mezelf helpen: soms las ik mijn eigen advies aan mezelf terug en dacht dan: ja inderdààd, waarom doe ik dat niet zo?
Als dit te zweverig klinkt: vergeet deze post dan
Maar ik hoop dat je begrijpt hoe ik het bedoel en dat je er misschien iets aan hebt.
De oplossing ligt in jezelf en je weet hoe je hieruit moet komen; het is alleen een kwestie van jezelf even lief, invoelend en behulpzaam behandelen als je met anderen doet.
ik lees je bijdragen op andere topics altijd met plezier én respect.
Je hebt zo vaak wijze woorden over en een helder inzicht in andermans problemen, dat ik het naar vind te lezen dat je zelf in de knoop aan het raken bent.
Maar voortbordurend op het feit dat je zo goed bent in het ondersteunen van anderen wil ik je een tip geven die iemand mij lmang geleden gaf en waar ik veel aan gehad heb: schrijf je problemen op, allemaal, lees ze door alsof ze van een ander zijn en reageer op je eigen brief alsof je op een ander zou reageren. Bijvoorbeeld hier op het forum, waar je al tijden aantoont heel behulpzaam te kunnen zijn.
Geef jezelf het voordeel van je inzichten en je wijsheid; en dat gaat veel en veel beter als je even doet alsof die problemen niet de jouwe zijn.
Hert is vaak zo moeilijk om buiten jezelf te gaan staan en objectief naar jezelf te kijken, om jezelf te helpen zoals je anderen helpt.
Ik heb veel gehad aan deze manier van mezelf helpen: soms las ik mijn eigen advies aan mezelf terug en dacht dan: ja inderdààd, waarom doe ik dat niet zo?
Als dit te zweverig klinkt: vergeet deze post dan
Maar ik hoop dat je begrijpt hoe ik het bedoel en dat je er misschien iets aan hebt.
De oplossing ligt in jezelf en je weet hoe je hieruit moet komen; het is alleen een kwestie van jezelf even lief, invoelend en behulpzaam behandelen als je met anderen doet.
woensdag 2 september 2009 om 11:43
quote:AlettaJacobs schreef op 02 september 2009 @ 11:39:
Wat ik probeer te zeggen is: heb compassie voor jezelf. Accepteer dat niet alles op te lossen is met een pragmatische inslag. Verdrinken hoort er soms nu eenmaal bij, en dat maakt je geen slecht mens, of een zwak mens.Dat verdrinken heb ik gedaan, vandaar dat ik er nu zo huiverig voor ben. Ik denk dat het zaak wordt die grijstinten te gaan zien ipv alles zwart/wit
Wat ik probeer te zeggen is: heb compassie voor jezelf. Accepteer dat niet alles op te lossen is met een pragmatische inslag. Verdrinken hoort er soms nu eenmaal bij, en dat maakt je geen slecht mens, of een zwak mens.Dat verdrinken heb ik gedaan, vandaar dat ik er nu zo huiverig voor ben. Ik denk dat het zaak wordt die grijstinten te gaan zien ipv alles zwart/wit
woensdag 2 september 2009 om 11:43
quote:domnaiefmutsje schreef op 02 september 2009 @ 11:39:
Aletta, het klopt dat ik heel stellig ben in zaken. Dat zijn over het algemeen belangrijke items ala vreemdgaan, werkattitude, in jezelf blijven hangen ook wel.. (ahum)
Ja, zoiets vermoedde ik al. Maar het vervelende is dat 'in jezelf blijven hangen' niet altijd een kwestie van gebrek aan wilskracht is, of een kwestie van de verkeerde beslissing nemen.
Het loslaten van controle is in jouw geval misschien het loslaten van de illusie dat je altijd maar je eigen geluk kunt scheppen; de illusie dat je zo sterk kunt zijn als je wil. Soms is wilskracht simpelweg niet voldoende. Dat accepteren zou je misschien al een hele hoop rust geven.
Aletta, het klopt dat ik heel stellig ben in zaken. Dat zijn over het algemeen belangrijke items ala vreemdgaan, werkattitude, in jezelf blijven hangen ook wel.. (ahum)
Ja, zoiets vermoedde ik al. Maar het vervelende is dat 'in jezelf blijven hangen' niet altijd een kwestie van gebrek aan wilskracht is, of een kwestie van de verkeerde beslissing nemen.
Het loslaten van controle is in jouw geval misschien het loslaten van de illusie dat je altijd maar je eigen geluk kunt scheppen; de illusie dat je zo sterk kunt zijn als je wil. Soms is wilskracht simpelweg niet voldoende. Dat accepteren zou je misschien al een hele hoop rust geven.
woensdag 2 september 2009 om 11:45
quote:robo schreef op 02 september 2009 @ 11:41:
DNM,
ik lees je bijdragen op andere topics altijd met plezier én respect.
Je hebt zo vaak wijze woorden over en een helder inzicht in andermans problemen, dat ik het naar vind te lezen dat je zelf in de knoop aan het raken bent.
Maar voortbordurend op het feit dat je zo goed bent in het ondersteunen van anderen wil ik je een tip geven die iemand mij lmang geleden gaf en waar ik veel aan gehad heb: schrijf je problemen op, allemaal, lees ze door alsof ze van een ander zijn en reageer op je eigen brief alsof je op een ander zou reageren. Bijvoorbeeld hier op het forum, waar je al tijden aantoont heel behulpzaam te kunnen zijn.
Geef jezelf het voordeel van je inzichten en je wijsheid; en dat gaat veel en veel beter als je even doet alsof die problemen niet de jouwe zijn.
Hert is vaak zo moeilijk om buiten jezelf te gaan staan en objectief naar jezelf te kijken, om jezelf te helpen zoals je anderen helpt.
Ik heb veel gehad aan deze manier van mezelf helpen: soms las ik mijn eigen advies aan mezelf terug en dacht dan: ja inderdààd, waarom doe ik dat niet zo?
Als dit te zweverig klinkt: vergeet deze post dan
Maar ik hoop dat je begrijpt hoe ik het bedoel en dat je er misschien iets aan hebt.
De oplossing ligt in jezelf en je weet hoe je hieruit moet komen; het is alleen een kwestie van jezelf even lief, invoelend en behulpzaam behandelen als je met anderen doet.
Dank je wel voor je lieve complimenten
Dat klinkt juist erg pragmatisch ipv zweverig . Ik denk dat het een hele goede tip is wat ik vanavond eens zou kunnen doen. Soms kan je zo vast zitten in eigen patronen met alle goede bedoelingen dat je vast komt zitten. Dat is waarschijnlijk ook hier het geval.
DNM,
ik lees je bijdragen op andere topics altijd met plezier én respect.
Je hebt zo vaak wijze woorden over en een helder inzicht in andermans problemen, dat ik het naar vind te lezen dat je zelf in de knoop aan het raken bent.
Maar voortbordurend op het feit dat je zo goed bent in het ondersteunen van anderen wil ik je een tip geven die iemand mij lmang geleden gaf en waar ik veel aan gehad heb: schrijf je problemen op, allemaal, lees ze door alsof ze van een ander zijn en reageer op je eigen brief alsof je op een ander zou reageren. Bijvoorbeeld hier op het forum, waar je al tijden aantoont heel behulpzaam te kunnen zijn.
Geef jezelf het voordeel van je inzichten en je wijsheid; en dat gaat veel en veel beter als je even doet alsof die problemen niet de jouwe zijn.
Hert is vaak zo moeilijk om buiten jezelf te gaan staan en objectief naar jezelf te kijken, om jezelf te helpen zoals je anderen helpt.
Ik heb veel gehad aan deze manier van mezelf helpen: soms las ik mijn eigen advies aan mezelf terug en dacht dan: ja inderdààd, waarom doe ik dat niet zo?
Als dit te zweverig klinkt: vergeet deze post dan
Maar ik hoop dat je begrijpt hoe ik het bedoel en dat je er misschien iets aan hebt.
De oplossing ligt in jezelf en je weet hoe je hieruit moet komen; het is alleen een kwestie van jezelf even lief, invoelend en behulpzaam behandelen als je met anderen doet.
Dank je wel voor je lieve complimenten
Dat klinkt juist erg pragmatisch ipv zweverig . Ik denk dat het een hele goede tip is wat ik vanavond eens zou kunnen doen. Soms kan je zo vast zitten in eigen patronen met alle goede bedoelingen dat je vast komt zitten. Dat is waarschijnlijk ook hier het geval.
woensdag 2 september 2009 om 11:46
Dat stukje perfectionisme...nekt je een beetje. Hoe pragmatisch en realistisch je ook bent...
Herken je het als ik zeg : je vind van jezelf (bijvoorbeeld) 70% van wie je bent, wat je doet, hoe je normen en waarden zijn : perfect... (die 70% die jij vindt van jezelf goed te doen in dit leven, daarmee vind je in principe iederen die die 70% anders doet dan jij, minder perfect)
De overige 30% ben je mee bezig, mee aan het werk. In die 30% zone krijg je wel eens kritiek van buitenaf, althans...zo voelt dat, immers, je ben het er ergens wel mee eens, dat je dat gedeelte niet goed doet, voelt of aanpakt. In die 30% heb je bewondering/respect voor mensen die je die dingen ziet doen en zo zou je het ook wel willen benaderen (die normen en waarden/acties/mensen zijn in jouw ogen perfecter dan jij (al is het maar voor die 30%), dus je bent niet perfect.
En dan heb je ook nog de mensen die kritiek leveren op dingen in de 70% zone...
Niemand is dus perfect, niet in jouw ogen en niet in hun ogen. Heb jij ooit iemand gezien die je 100% perfect vond? Uiterlijk en innerlijk? En heb jij ooit het gevoel gehad dat je 100% perfect bent?
Hoe lang je ook zult leven, hoe lang je ook zult werken aan jezelf, dat ga je niet worden...en niet naar de buitenwereld, maar zeker niet naar jezelf.
Accepteer jij de dingen die je niet goed kunt (EN NOOIT ZULT KUNNEN...want je bent wie je bent...). Tuurlijk is het niet zo zwart wit, maar daar kun je wel mee beginnen, accepteren wie je bent, met je fouten.
Herken je het als ik zeg : je vind van jezelf (bijvoorbeeld) 70% van wie je bent, wat je doet, hoe je normen en waarden zijn : perfect... (die 70% die jij vindt van jezelf goed te doen in dit leven, daarmee vind je in principe iederen die die 70% anders doet dan jij, minder perfect)
De overige 30% ben je mee bezig, mee aan het werk. In die 30% zone krijg je wel eens kritiek van buitenaf, althans...zo voelt dat, immers, je ben het er ergens wel mee eens, dat je dat gedeelte niet goed doet, voelt of aanpakt. In die 30% heb je bewondering/respect voor mensen die je die dingen ziet doen en zo zou je het ook wel willen benaderen (die normen en waarden/acties/mensen zijn in jouw ogen perfecter dan jij (al is het maar voor die 30%), dus je bent niet perfect.
En dan heb je ook nog de mensen die kritiek leveren op dingen in de 70% zone...
Niemand is dus perfect, niet in jouw ogen en niet in hun ogen. Heb jij ooit iemand gezien die je 100% perfect vond? Uiterlijk en innerlijk? En heb jij ooit het gevoel gehad dat je 100% perfect bent?
Hoe lang je ook zult leven, hoe lang je ook zult werken aan jezelf, dat ga je niet worden...en niet naar de buitenwereld, maar zeker niet naar jezelf.
Accepteer jij de dingen die je niet goed kunt (EN NOOIT ZULT KUNNEN...want je bent wie je bent...). Tuurlijk is het niet zo zwart wit, maar daar kun je wel mee beginnen, accepteren wie je bent, met je fouten.
woensdag 2 september 2009 om 11:47
quote:robo schreef op 02 september 2009 @ 11:41:
DNM,
ik lees je bijdragen op andere topics altijd met plezier én respect.
Je hebt zo vaak wijze woorden over en een helder inzicht in andermans problemen, dat ik het naar vind te lezen dat je zelf in de knoop aan het raken bent.
Maar voortbordurend op het feit dat je zo goed bent in het ondersteunen van anderen wil ik je een tip geven die iemand mij lmang geleden gaf en waar ik veel aan gehad heb: schrijf je problemen op, allemaal, lees ze door alsof ze van een ander zijn en reageer op je eigen brief alsof je op een ander zou reageren. Bijvoorbeeld hier op het forum, waar je al tijden aantoont heel behulpzaam te kunnen zijn.
Geef jezelf het voordeel van je inzichten en je wijsheid; en dat gaat veel en veel beter als je even doet alsof die problemen niet de jouwe zijn.
Hert is vaak zo moeilijk om buiten jezelf te gaan staan en objectief naar jezelf te kijken, om jezelf te helpen zoals je anderen helpt.
Ik heb veel gehad aan deze manier van mezelf helpen: soms las ik mijn eigen advies aan mezelf terug en dacht dan: ja inderdààd, waarom doe ik dat niet zo?
Als dit te zweverig klinkt: vergeet deze post dan
Maar ik hoop dat je begrijpt hoe ik het bedoel en dat je er misschien iets aan hebt.
De oplossing ligt in jezelf en je weet hoe je hieruit moet komen; het is alleen een kwestie van jezelf even lief, invoelend en behulpzaam behandelen als je met anderen doet.
100% mee eens.
DNM,
ik lees je bijdragen op andere topics altijd met plezier én respect.
Je hebt zo vaak wijze woorden over en een helder inzicht in andermans problemen, dat ik het naar vind te lezen dat je zelf in de knoop aan het raken bent.
Maar voortbordurend op het feit dat je zo goed bent in het ondersteunen van anderen wil ik je een tip geven die iemand mij lmang geleden gaf en waar ik veel aan gehad heb: schrijf je problemen op, allemaal, lees ze door alsof ze van een ander zijn en reageer op je eigen brief alsof je op een ander zou reageren. Bijvoorbeeld hier op het forum, waar je al tijden aantoont heel behulpzaam te kunnen zijn.
Geef jezelf het voordeel van je inzichten en je wijsheid; en dat gaat veel en veel beter als je even doet alsof die problemen niet de jouwe zijn.
Hert is vaak zo moeilijk om buiten jezelf te gaan staan en objectief naar jezelf te kijken, om jezelf te helpen zoals je anderen helpt.
Ik heb veel gehad aan deze manier van mezelf helpen: soms las ik mijn eigen advies aan mezelf terug en dacht dan: ja inderdààd, waarom doe ik dat niet zo?
Als dit te zweverig klinkt: vergeet deze post dan
Maar ik hoop dat je begrijpt hoe ik het bedoel en dat je er misschien iets aan hebt.
De oplossing ligt in jezelf en je weet hoe je hieruit moet komen; het is alleen een kwestie van jezelf even lief, invoelend en behulpzaam behandelen als je met anderen doet.
100% mee eens.
woensdag 2 september 2009 om 11:49
Oh fijn DNM, het is voor mij (ook bijzonder perfectionistisch) een grote hulp gebleken.
Ik schrijf de brief-aan-mezelf zelfs onder een andere naam
En schrijf mijn advies aan mezelf dus ook aan die "ander" die ikzelf ben.
Het werkt namelijk inderdaad zo dat je in jezelf en je patronen verstrikt raakt. En soms moet je een bewuste stap nemen om buiten jezelf te komen staan.
Dan pas kun je profiteren van de wijsheid en de inzichten die je zo vrijelijk aan anderen geeft, maar waar je zelf nu zo'n behoefte aan hebt.
Ik schrijf de brief-aan-mezelf zelfs onder een andere naam
En schrijf mijn advies aan mezelf dus ook aan die "ander" die ikzelf ben.
Het werkt namelijk inderdaad zo dat je in jezelf en je patronen verstrikt raakt. En soms moet je een bewuste stap nemen om buiten jezelf te komen staan.
Dan pas kun je profiteren van de wijsheid en de inzichten die je zo vrijelijk aan anderen geeft, maar waar je zelf nu zo'n behoefte aan hebt.
woensdag 2 september 2009 om 11:49
quote:AlettaJacobs schreef op 02 september 2009 @ 11:43:
[...]
Ja, zoiets vermoedde ik al. Maar het vervelende is dat 'in jezelf blijven hangen' niet altijd een kwestie van gebrek aan wilskracht is, of een kwestie van de verkeerde beslissing nemen.
Het loslaten van controle is in jouw geval misschien het loslaten van de illusie dat je altijd maar je eigen geluk kunt scheppen; de illusie dat je zo sterk kunt zijn als je wil. Soms is wilskracht simpelweg niet voldoende. Dat accepteren zou je misschien al een hele hoop rust geven.Ik geloof altijd dat je een keuze hebt, en dat daar consequenties aan zitten die accepteer ik vaak wel met goede moed. Maar misschien accepteren dat ik de antwoorden nu niet heb zou al rust kunnen geven. Dat het niet NU moet allemaal...
[...]
Ja, zoiets vermoedde ik al. Maar het vervelende is dat 'in jezelf blijven hangen' niet altijd een kwestie van gebrek aan wilskracht is, of een kwestie van de verkeerde beslissing nemen.
Het loslaten van controle is in jouw geval misschien het loslaten van de illusie dat je altijd maar je eigen geluk kunt scheppen; de illusie dat je zo sterk kunt zijn als je wil. Soms is wilskracht simpelweg niet voldoende. Dat accepteren zou je misschien al een hele hoop rust geven.Ik geloof altijd dat je een keuze hebt, en dat daar consequenties aan zitten die accepteer ik vaak wel met goede moed. Maar misschien accepteren dat ik de antwoorden nu niet heb zou al rust kunnen geven. Dat het niet NU moet allemaal...
