Psyche
alle pijlers
Geboren voor ongeluk of glas half leeg?
donderdag 19 maart 2009 om 18:22
Ik vind m'n leven zwaar. Er blijven continu dingen op m'n pad komen die 't moeilijk maken. Ik probeer vaak optimistisch en veerkrachtig te zijn maar het valt me soms zo zwaar. Ik heb net te horen gekregen dat ik m'n baan verlies. Een baan waar ik heel hard voor gewerkt heb. Ik doe m'n werk goed en toch moet ik weg. Dat doet pijn. Ik ben ook een beetje bang voor de toekomst, vind ik wel een leuke nieuwe job? Het zijn moeilijke tijden en helemaal in mijn sector, er is weinig aanbod en aangezien ik voor een groot deel autodidact ben en dus niet de vaak vereiste vooropleiding heb zie ik 't somber in. Het voelt ook alsof er maar meer en meer bij komt. Ik heb namelijk behoorlijke gezondheidsproblemen (waar mijn werkgever bijna niets van weet en geen last van heeft gehad) maar ik wel, en voor één vd problemen moet ik binnenkort onder het mes. Verder heb ik vorig jaar een depressie gehad, ben ik anderhalf jaar geleden mijn beste toenmalige beste vriendin verloren en heb ik na heel veel pijn en ellende het contact met m'n moeder verbroken. Naast dat ik geen contact heb met m'n moeder heb ik dat ook nauwelijks met de rest vd familie (met uitzondering van vader). Ik ben al 5 jaar zonder relatie, zou er heel graag een willen maar lijkt niet te lukken. Ik wil wel positief denken/ voelen maar vind dat het me zo moeilijk wordt gemaakt. Ik wil niet zwelgen in meedelijden en pak mezelf heus wel weer bij elkaar. Door gaan is uiteindelijk het enige dat je kan doen, en hopen/ je best doen, om het leven beter te maken. Maar er zijn zoveel factoren waar ik geen invloed op heb die me continu ontvallen. Op alle bovenstaande gebeurtenissen heb ik niet of nauwelijks invloed gehad. En dat vind ik zo moeilijk, probeer zo om mijn leven op orde te krijgen. Doe zo hard m'n best er iets van te maken ondanks een valse start (rot jeugd) en het lijkt maar niet te lukken. Iedere keer pak ik mezelf weer bij elkaar als het volgende slechte nieuws zich aan dient. Ben soms bang dat ik voor 't ongeluk ben geboren en dat dit mijn leven is, dat dit voor mij zo door blijft gaan. Verlies van alles wat belangrijk voor me is. Dat het leven me niet toe gaat lachen. Dit is wat ik voel. Ik denk regelmatig wat anders (dat is ook de drijfveer om door te gaan) dat er mensen zijn die het nog veel slechter hebben, dat ik positiever in t leven moet staan. Dat als ik maar hard m'n best doe mezelf te ontwikkelen dat t uiteindelijk goed komt, en dat er toch ook iemand op deze bol moet rondlopen die zich aan mij wil binden en bij me wil blijven? Ik ben immers lief, mooi en intelligent. Waarom ben ik dan zo alleen? Moet gezegd worden dat ik wel een paar lieve vriendinnen heb, een schattig huisje en een lieve vader. Ik probeer daar ook dankbaar voor te zijn. Maar nu ik net door m'n werkgever eruit ben geknikkerd na al 3 jaar andere ellende heb ik 't gevoel dat t niet op houd, dat als ik me bijelkaar raap weer een tegenslag te verduren krijg.
Ik hoef niet perse een antwoord op de vraag die ik stel. Kan iemand me op 't forum ook niet geven denk ik. Ik denk dat het antwoord in het midden ligt. Er zijn mensen die het veel meer voor de wind gaat en er zijn mensen die nog veel meer te verduren hebben. Ik denk dat er mensen zijn die minder kracht hebben en mensen die van nature een optimistischere kijk hebben (iets wat bij mij moeite kost, maar waar ik wel m'n best voor doe). Ik ben jaren in therapie geweest, helaas zonder resultaat. Gedesillusioneerd ben ik daarmee gestopt. Ik slik dagelijks een herbal AD zonder word ik depressief, reguliere durf ik niet. Ik weet niet meer zo goed waar ik de kracht en positiviteit nu nog vandaan kan halen nu, nadat m'n gezondheid me flink onderuit heeft gehaald, m'n moeder uit m'n leven is, ik m'n baan ook nog eens verloren ben. Werk heeft me de afgelopen jaren juist op de been gehouden en me kracht en afleiding heeft gegeven in de moeilijke tijden die ik heb gehad. Ik twijfel ook aan mezelf. Waarom ben ik al zoveel jaar alleen? Mankeert er iets aan mij? Dat moet toch bijna wel als je moeder je van jongs af aan eigenlijk niet wil, en altijd zegt dat je niet goed genoeg bent. Ik heb daar een enorme vechtdrang van gekregen, om te bewijzen dat ik wél geod genoeg ben, maar ook een te laag zelfbeeld en twijfel of ze toch niet gelijk heeft.... En dat besef maakt me intens verdrietig.
Ik weet niet zo goed wat ik wil met dit topic. M'n hart luchten denk ik... Misschien hebben mensen verhelderende of ondersteunende opmerkingen/ ervaringen?
Ik hoef niet perse een antwoord op de vraag die ik stel. Kan iemand me op 't forum ook niet geven denk ik. Ik denk dat het antwoord in het midden ligt. Er zijn mensen die het veel meer voor de wind gaat en er zijn mensen die nog veel meer te verduren hebben. Ik denk dat er mensen zijn die minder kracht hebben en mensen die van nature een optimistischere kijk hebben (iets wat bij mij moeite kost, maar waar ik wel m'n best voor doe). Ik ben jaren in therapie geweest, helaas zonder resultaat. Gedesillusioneerd ben ik daarmee gestopt. Ik slik dagelijks een herbal AD zonder word ik depressief, reguliere durf ik niet. Ik weet niet meer zo goed waar ik de kracht en positiviteit nu nog vandaan kan halen nu, nadat m'n gezondheid me flink onderuit heeft gehaald, m'n moeder uit m'n leven is, ik m'n baan ook nog eens verloren ben. Werk heeft me de afgelopen jaren juist op de been gehouden en me kracht en afleiding heeft gegeven in de moeilijke tijden die ik heb gehad. Ik twijfel ook aan mezelf. Waarom ben ik al zoveel jaar alleen? Mankeert er iets aan mij? Dat moet toch bijna wel als je moeder je van jongs af aan eigenlijk niet wil, en altijd zegt dat je niet goed genoeg bent. Ik heb daar een enorme vechtdrang van gekregen, om te bewijzen dat ik wél geod genoeg ben, maar ook een te laag zelfbeeld en twijfel of ze toch niet gelijk heeft.... En dat besef maakt me intens verdrietig.
Ik weet niet zo goed wat ik wil met dit topic. M'n hart luchten denk ik... Misschien hebben mensen verhelderende of ondersteunende opmerkingen/ ervaringen?
donderdag 19 maart 2009 om 18:40
Ik begrijp het gevoel heel goed, alleen heb ik precies het omgekeerde. Hoewel ik het leven ook niet altijd makkelijk vind en soms zelfs ronduit zwaar, heb ik juist het gevoel dat het altijd weer goed komt. Een soort beschermengel die zorgt dat de zon weer gaat schijnen en het gras weer groen wordt. Ik heb vaak ook geen werk, ik ben freelancer, maar ik weet dat er altijd weer wat komt. Ik was een drama met relaties, nu ben ik al jaren gelukkig met Bukman.
Ik geloof dat dit ontstaan is toen ik op de middelbare school zat en erg gepest werd door een "vriendin" die van de lagere school was mee gegaan. Ze was boos over iets onbenulligs en stookte de nieuwe klas tegen me op. Een voor een verdwenen die k*t kinderen van school, tot er alleen nog maar leuke klasgenoten over waren. Sindsdien weet ik dat het allemaal goed komt.
Ik geloof dat dit ontstaan is toen ik op de middelbare school zat en erg gepest werd door een "vriendin" die van de lagere school was mee gegaan. Ze was boos over iets onbenulligs en stookte de nieuwe klas tegen me op. Een voor een verdwenen die k*t kinderen van school, tot er alleen nog maar leuke klasgenoten over waren. Sindsdien weet ik dat het allemaal goed komt.
donderdag 19 maart 2009 om 18:49
Bukowski jij bent mss van nature wat optimistischer dan ik? Hoewel ik ook heel optimistisch en sterk kan zijn, nu kort na dit nieuws van m'n werk heb ik t even heel zwaar en denk ik verdomme, waarom ik? Waarom zoveel achter elkaar? En wanneer houdt t op? Houdt t ooit op? Ik weet heel goed dat dit zinloze gedachten zijn. Ze brengen me geen stap verder. Ik ken mezelf en weet dat ik daar ook niet eindeloos in blijf hangen. Maar vind het nu wel heel moeilijk, en houd me hart wel een beetje vast voor de toekomst.
Wel heel fijn dat jij altijd gelooft dat alles goed komt. Ik zeg dat ook heel vaak, maar diep van binnen twijfel ik daar wel eens aan. Het is wel hoopgevend dat ook jij veel 'gedoe' hebt gehad met werk/ relaties en dat t toch goed kwam. Good for you! Mijn gezondheid is nooit echt goed geweest en ook mijn relaties niet. Werk wel, dat dat me nu ook ontvalt maakt me somber. M'n hou vast verlies ik....
Wel heel fijn dat jij altijd gelooft dat alles goed komt. Ik zeg dat ook heel vaak, maar diep van binnen twijfel ik daar wel eens aan. Het is wel hoopgevend dat ook jij veel 'gedoe' hebt gehad met werk/ relaties en dat t toch goed kwam. Good for you! Mijn gezondheid is nooit echt goed geweest en ook mijn relaties niet. Werk wel, dat dat me nu ook ontvalt maakt me somber. M'n hou vast verlies ik....
donderdag 19 maart 2009 om 18:59
Ik zal wat meer van mezelf vertellen, mag jij zeggen of ik optimistischer ben of gewoon koppig . Ik heb de nodige operaties achter de rug, jaren anorexia gehad wat voortkwam uit een erg slecht zelf beeld. Mijn vader, die alles voor me was is een paar jaar gelden overleden, daar heb ik het nog steeds moeilijk mee. Dat weet niemand en 's nachts als Bukman slaapt praat ik soms tegen hem. Morgen moet ik naar de crematie van de moeder van een vriendin, dat haalt alle verdriet weer naar boven dus ik zit hier ook te janken met een glas wijn. Ik heb ook AD geslikt tegen angsten. Het gaat nu gelukkig weer goed met me, maar ook omdat ik ondanks alles weet ik dat de ellende nooit blijvend is. Uiteindelijk komt er altijd weer wat goeds voor terug.
donderdag 19 maart 2009 om 19:05
Duivelijntje, waar zit precies jouw angst voor de reguliere AD?
Ik heb dat ook echt jarenlang gehad, afgelopen september ben ik toch overstag gegaan omdat ik inzag dat het echt niet ging! Nu ben ik echt blij dat ik het toch genomen heb, ik slik het nog steeds. Het heeft bij mij een algeheel positievere stemming gegeven. Dat wil niet zeggen dat ik mij nooit somber voel en het is echt niet alleen de AD, maar het is wel dankzij de AD een opgaande lijn.
Afbouwen, ik moet er niet aan denken.
Ik herken het heel sterk dat werk je op de been houdt. Dat doet het bij mij namelijk ook. In mijn beleving is dat echt het enige positieve in mijn leven.Het geeft houvast en structuur, maar bovenal waardering.
Als ik je berichten lees vind ik je heel dubbel. Aan de ene kant zie je jouw sterke kanten, maar die haal je zelf onderuit.
Probeer in jezelf te geloven (al is dat makkelijker gezegd dan gedaan).
Blijf in de actie!
Ik heb dat ook echt jarenlang gehad, afgelopen september ben ik toch overstag gegaan omdat ik inzag dat het echt niet ging! Nu ben ik echt blij dat ik het toch genomen heb, ik slik het nog steeds. Het heeft bij mij een algeheel positievere stemming gegeven. Dat wil niet zeggen dat ik mij nooit somber voel en het is echt niet alleen de AD, maar het is wel dankzij de AD een opgaande lijn.
Afbouwen, ik moet er niet aan denken.
Ik herken het heel sterk dat werk je op de been houdt. Dat doet het bij mij namelijk ook. In mijn beleving is dat echt het enige positieve in mijn leven.Het geeft houvast en structuur, maar bovenal waardering.
Als ik je berichten lees vind ik je heel dubbel. Aan de ene kant zie je jouw sterke kanten, maar die haal je zelf onderuit.
Probeer in jezelf te geloven (al is dat makkelijker gezegd dan gedaan).
Blijf in de actie!
donderdag 19 maart 2009 om 20:40
Ach Duivelijntje, een virtuele knuffel van mij voor jou. Wat heftig dat je je baan kwijt bent. Ik kan me goed voorstellen dat je je nu verloren voelt. Maar probeer wel voor ogen te houden dat je 'alleen maar' je baan kwijt bent, niet je talenten, ervaring en vaardigheden. Je hebt de juiste capaciteiten en niemand kan die afnemen. En worden je kansen echt verkleind, omdat je niet de juiste vooropleiding bezit? Je hebt juist laten zien dat je in staat bent geweest om zonder die vooropleiding je werk goed te doen, het helemaal op eigen kracht hebt gedaan. Dat pleit juist voor je.
Ik begrijp dat je je nu superrot voelt, maar probeer in jezelf te geloven en richt je op de positieve dingen die je ook overkomen. Dat geeft je de kracht en de energie om de negatieve ervaringen te kunnen dragen. Bukowski doet dat en het scheelt echt. Geloof in het goede en leg je niet neer bij de kwade dingen in je leven. Het leven is niet eerlijk, maar jij kunt wel kiezen hoe je met de pieken en dalen omgaat.
Ik begrijp dat je je nu superrot voelt, maar probeer in jezelf te geloven en richt je op de positieve dingen die je ook overkomen. Dat geeft je de kracht en de energie om de negatieve ervaringen te kunnen dragen. Bukowski doet dat en het scheelt echt. Geloof in het goede en leg je niet neer bij de kwade dingen in je leven. Het leven is niet eerlijk, maar jij kunt wel kiezen hoe je met de pieken en dalen omgaat.
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
vrijdag 20 maart 2009 om 06:33
Het leven is helaas met pieken en dalen en het gaat er idd om hoe je ermee omgaat. Een is van nature positiever ingesteld dan de ander maar sommige mensen krijgen helaas in het leven wel teveel op hun bordje en sommige schijnen door het leven te gaan zonder al teveel moeilijkheden. Ik ben van nature jammer genoeg niet zo optimistisch ingesteld, maar probeer de laatste jaren wel dingen een wat positievere draai te geven, wel moeilijk op z'n tijd omdat ik bepaalde dingen uit het verleden nog moeilijk een plaatsje kan geven maar daar werk ik aan middels therapie. Sommige dingen zijn helaas zoals ze zijn, had liever een leukere jeugd gehad, een leuke gezinssituatie vroeger en nu, een goeie band met m'n vader ipv een vader die zich als tiran heeft opgesteld vroeger en nu ook maar weinig interesse toont en totaal niet erkent wat voor rotsfeer hij vroeger thuis veroorzaakt heeft, wat op de een of andere manier ook weer invloed heeft op mijn relaties met mannen etc maar goed sommige dingen zijn nou eenmaal zoals ze zijn en soms moet je dingen accepteren die je niet kan veranderen en andere dingen kan je door eigen invloed en hulp van buitenaf wel proberen te veranderen.
Vervelend om te horen dat je je zo voelt, het is allemaal erg herkenbaar, maar het enige advies wat ik je kan geven is probeer toch dmv therapie of iets anders bepaalde dingen een positieve draai te geven en in jezelf te blijven geloven.
Vervelend om te horen dat je je zo voelt, het is allemaal erg herkenbaar, maar het enige advies wat ik je kan geven is probeer toch dmv therapie of iets anders bepaalde dingen een positieve draai te geven en in jezelf te blijven geloven.
vrijdag 20 maart 2009 om 10:32
Fijn om jullie lieve woorden te lezen, en hoe vervelend ook, toch ook fijn dat er mensen zijn die het herkennen en die 't in 't leven ook niet allemaal voor de wind gaat. Wat je zegt Cappi, sommigen krijgen veel op hun bordje anderen gaan flierefluitend er door heen met al 't geluk aan hun zijde. Karma? Ik heb net als jij moeite met het verleden los te laten, blijf boosheid voelen over wat me is aangedaan. Helaas heb ik dat na jaren therapie nog steeds. Wil wel accepteren maar lukt me niet, blijf tegen de gevolgen er van aan lopen....
Wat ik moeilijk vind is dat mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde nog wel eens te wensen over laat. Dat heeft met jeugd te maken, geen warm nest, niet te horen gekregen dat ik de moeite waard ben. het tegenovergestelde juist. Dat ik dat wel ben moet ik uit mezelf halen en dat valt me op momenten/ tijden als deze heel zwaar. Merk juist in moeilijke periodes het gemis van een liefdevolle moeder en het gemis van een partner. Zou zo fijn zijn om van hen steun te krijgen als het allemaal tegen zit. Maar helaas, naast de tegenslagen moet ik me er grotendeels alleen door heen slaan.
Bukowski wat ontzettend heftig wat je hebt mee gemaakt. En heel veel sterkte vandaag op de crematie. Ik vind je koppigheid/ standvastig geloof in betere tijden mooi. Ik probeer dat ook, of wil dat proberen. Merk dat t me moeite kost, immers heb ik de afgelopen 30jaar continu gevochten voor een beter leven. Ik ben dat gevecht zat. Ik wil eens kunnen oogsten en het frustreert me dat de tegenslagen alleen maar toenemen ipv dat het me eens goed voor de wind gaat. Nogmaals tel ik ook mijn zegeningen wat betreft huis/ vader en vriendinnen. Hoewel ik het soms ook moeilijk vind om te zien hoe om mij heen veel vriendinnen settelen, kinderen krijgen of heel succesvol in werk zijn. Veel hebben door al die dingen toch minder tijd, en juist omdat het wat minder goed gaat heb ik wat vaker een arm om me heen nodig of wat positieve afleiding en dat zit er niet altijd in.
Het moeilijke aan het verlies van mijn baan vind ik dat het een enorme knauw is voor m'n zelfvertrouwen. Had ik al mijn twijfels of ik wel in staat ben om goede relaties op te bouwen (ben best wat vrienden en familieleden verloren). Mijn werk gaf me zekerheid. Net zoals jij zegt JoJootje, waardering. Iets wat ik vaak mis in mijn leven, door mijn werk heb ik ook meer zelfvertrouwen gekregen. En Dejavu het klopt wat je zegt over dat ik 't op eigen kracht heb gedaan, en dat dat voor me pleit. Dankjewel. Ik heb daar ook kracht uitgehaald. Was trots op mezelf. Maar tegelijkertijd ook onzeker omdat ik dus die vooropleiding mis. En nu ik datgene waar ik zelfvertrouwen uit haalde me ontnomen is en er van al die mensen voor mij is gekozen om te ontslaan terwijl ik keihard gewerkt heb, voelt als een enorme afwijzing. Wederom een afwijzing van het leven.
Sja... Ik weet dat de enige manier is om door te gaan. En ja JoJootje, het klinkt mss tegenstrijdig. Ik heb ook beide gevoelens, een soort verslagenheid (komt denk ik ook doordat alles nog zo vers is) en tegelijkertijd ook vechtersdrang. Ik ga een cursus volgen en ben op zoek naar nieuw werk. Ik probeer leuke dingen in te plannen, dingen te doen waar ik van geniet. Maar zit ook huilend op de bank, en 's nachts lig ik wakker.
AD durf ik niet, ben bang voor bijwerkingen/ verslaving/ gewichtstoename. En ergens ook een soort van oergevoel dat ik 't zelf wil doen. Op eigen kracht.
Wat ik moeilijk vind is dat mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde nog wel eens te wensen over laat. Dat heeft met jeugd te maken, geen warm nest, niet te horen gekregen dat ik de moeite waard ben. het tegenovergestelde juist. Dat ik dat wel ben moet ik uit mezelf halen en dat valt me op momenten/ tijden als deze heel zwaar. Merk juist in moeilijke periodes het gemis van een liefdevolle moeder en het gemis van een partner. Zou zo fijn zijn om van hen steun te krijgen als het allemaal tegen zit. Maar helaas, naast de tegenslagen moet ik me er grotendeels alleen door heen slaan.
Bukowski wat ontzettend heftig wat je hebt mee gemaakt. En heel veel sterkte vandaag op de crematie. Ik vind je koppigheid/ standvastig geloof in betere tijden mooi. Ik probeer dat ook, of wil dat proberen. Merk dat t me moeite kost, immers heb ik de afgelopen 30jaar continu gevochten voor een beter leven. Ik ben dat gevecht zat. Ik wil eens kunnen oogsten en het frustreert me dat de tegenslagen alleen maar toenemen ipv dat het me eens goed voor de wind gaat. Nogmaals tel ik ook mijn zegeningen wat betreft huis/ vader en vriendinnen. Hoewel ik het soms ook moeilijk vind om te zien hoe om mij heen veel vriendinnen settelen, kinderen krijgen of heel succesvol in werk zijn. Veel hebben door al die dingen toch minder tijd, en juist omdat het wat minder goed gaat heb ik wat vaker een arm om me heen nodig of wat positieve afleiding en dat zit er niet altijd in.
Het moeilijke aan het verlies van mijn baan vind ik dat het een enorme knauw is voor m'n zelfvertrouwen. Had ik al mijn twijfels of ik wel in staat ben om goede relaties op te bouwen (ben best wat vrienden en familieleden verloren). Mijn werk gaf me zekerheid. Net zoals jij zegt JoJootje, waardering. Iets wat ik vaak mis in mijn leven, door mijn werk heb ik ook meer zelfvertrouwen gekregen. En Dejavu het klopt wat je zegt over dat ik 't op eigen kracht heb gedaan, en dat dat voor me pleit. Dankjewel. Ik heb daar ook kracht uitgehaald. Was trots op mezelf. Maar tegelijkertijd ook onzeker omdat ik dus die vooropleiding mis. En nu ik datgene waar ik zelfvertrouwen uit haalde me ontnomen is en er van al die mensen voor mij is gekozen om te ontslaan terwijl ik keihard gewerkt heb, voelt als een enorme afwijzing. Wederom een afwijzing van het leven.
Sja... Ik weet dat de enige manier is om door te gaan. En ja JoJootje, het klinkt mss tegenstrijdig. Ik heb ook beide gevoelens, een soort verslagenheid (komt denk ik ook doordat alles nog zo vers is) en tegelijkertijd ook vechtersdrang. Ik ga een cursus volgen en ben op zoek naar nieuw werk. Ik probeer leuke dingen in te plannen, dingen te doen waar ik van geniet. Maar zit ook huilend op de bank, en 's nachts lig ik wakker.
AD durf ik niet, ben bang voor bijwerkingen/ verslaving/ gewichtstoename. En ergens ook een soort van oergevoel dat ik 't zelf wil doen. Op eigen kracht.
vrijdag 20 maart 2009 om 11:51
Dag duivelijntje,
Ik lees dat je steeds bezig bent om er iets moois van te maken en niet bij de pakken neerzit. Dat vind ik heel knap. Ik voel met je mee op momenten dat het tegenzit en vindt het jammer dat je er geen 'positieve draai' aan kunt geven. Je hebt fijne vriendinnen die jou daar ongetwijfeld mee willen helpen.
Zelf heb ik ook wel moeilijke perioden gehad en dan keek ik ook wat meer negatiever overal tegen aan. Maar geleidelijk aan heb ik geaccepteerd dat ik ben wie ik ben en dat ik mij niet gek moet blijven staren op het feit dat ik bijvoorbeeld geen relatie heb.
Dingen gebeuren ook buiten jou schuld om. Je baan is nu opgezegd, maar dat komt niet door Duivelijntje hoor. Dan hadden ze je niet zolang in dienst gehouden.
Ga naar het UWV-WERKbedrijf en meldt je daar nu al en vraag wat zij voor jou kunnen betekenen. Leg uit dat graag bijgeschoold wilt worden, stages wilt lopen, enz. Laat ze daar voor jou lopen! Daar worden ze voor betaald.
En ik weet ook wel dat het werk nu niet voor het oprapen ligt, maar ga er wel voor.
Ik vind het knap dat je toch probeert om zoveel mogelijk zonder AD te leven en volgens mij zit erin jou daarom alleen al een enorme sterkte, die alleen nog zichtbaar/merkbaar/voelbaar voor je moet worden.
Ik lees dat je steeds bezig bent om er iets moois van te maken en niet bij de pakken neerzit. Dat vind ik heel knap. Ik voel met je mee op momenten dat het tegenzit en vindt het jammer dat je er geen 'positieve draai' aan kunt geven. Je hebt fijne vriendinnen die jou daar ongetwijfeld mee willen helpen.
Zelf heb ik ook wel moeilijke perioden gehad en dan keek ik ook wat meer negatiever overal tegen aan. Maar geleidelijk aan heb ik geaccepteerd dat ik ben wie ik ben en dat ik mij niet gek moet blijven staren op het feit dat ik bijvoorbeeld geen relatie heb.
Dingen gebeuren ook buiten jou schuld om. Je baan is nu opgezegd, maar dat komt niet door Duivelijntje hoor. Dan hadden ze je niet zolang in dienst gehouden.
Ga naar het UWV-WERKbedrijf en meldt je daar nu al en vraag wat zij voor jou kunnen betekenen. Leg uit dat graag bijgeschoold wilt worden, stages wilt lopen, enz. Laat ze daar voor jou lopen! Daar worden ze voor betaald.
En ik weet ook wel dat het werk nu niet voor het oprapen ligt, maar ga er wel voor.
Ik vind het knap dat je toch probeert om zoveel mogelijk zonder AD te leven en volgens mij zit erin jou daarom alleen al een enorme sterkte, die alleen nog zichtbaar/merkbaar/voelbaar voor je moet worden.
vrijdag 20 maart 2009 om 17:37
Ik zeg 't allemaal wel makkelijk maar nogmaals het is allemaal erg herkenbaar wat je schrijft, en ook al ga ik nu iets positiever met dingen om ook ik ben vaak nog steeds boos op alle hindernissen die ik van kleins af aan heb meegekregen, depressivteit zit bij mij in de familie (van moeders kant) en zij was door ongelukkig huwelijk erg depressief toen ze zwanger van mij was, neem haar niets kwalijk, ze heeft het ook weinig geluk gehad in haar leven maar het voelt als een extra last, naast de andere dingen die ik eerder noemen, die ik mee moet dragen, ga er sinds een aantal jaren wel beter mee om, geef mezelf regelmatig een schop onder m'n achterwerk en probeer niet te lang in dingen te blijven hangen en te kijken naar wat ik wel heb maar het blijft lastig. Hoop echt voor je dat er wat positieve dingen op je pad komen waar je weer een beetje kracht uit kan halen.
zaterdag 21 maart 2009 om 10:25
Glover, dankje maar ik wil niet omgeschoold worden, ben pas sinds paar jaar afgestudeerd en houd van mijn vak. Daarnaast vraag ik me af of er bij 't uwv voor mijn vak bijscholingen zijn. Evt stage zou een idee zijn, als ik ww heb. Vooralsnog moet ik de komende maanden nog gewoon naar mijn werkgever. Je zegt dat 't niet aan mij ligt dat ik na al die jaren mijn baan verlies, toch voelt dat wel zo. Ik ben anders dan de anderen. Ik doe niet mee met alle feestjes/ borrels/ etentjes. Wel af en toe, maar niet standaard en niet zo veel als de rest. Daarnaast ben ik redelijk autonoom, en slijmen bij de baas is wel 't laatste wat ik doe. Met mijn baas heb ik geen problemen maar ook zeker geen klik. Ik zie dat een aantal anderen die wel kunnen blijven en echt niet beter presteren wel alle borrels afstruinen en goed met de baas overweg kunnen. Aangezien ze mij niet verteld hebben wat de reden is dat ik moet vertrekken (nadat ik t tig keer gevraagd had nog niet) ben ik bang dat 't toch persoonlijk is.
Cappi, de schop onder mijn kont is niet het probleem. Ik weet dat ik dat altijd doe, ik ben sterk en heb veel doorzettingsvermogen. Dat weet ik omdat ik al heel veel shit meb meegemaakt en altijd ben door gegaan. Het voelt alleen zo oneerlijk dat ik dat zooo vaak moet doen, dat het nooit eens gemaakelijk en vanzelf lijkt te gaan in mijn leven. Alles is een gevecht. Geluk komt me niet aanwaaien, maar zelfs als ik er alles aan probeer te doen het voor mekaar te krijgen is 't er nauwelijks. En dat laatste frustreert me zo. Voel me uit 't veld geslagen. Hoe heb jij beter met de tegenslagen leren omgaan? Zelf gedaan of middels therapie? Ik ben toch weer naar therapievormen aan 't kijken. Maar heb al redelijk wat gevolgd, weet ook daarin niet meer zo goed waar ik 't moet zoeken.
Cappi, de schop onder mijn kont is niet het probleem. Ik weet dat ik dat altijd doe, ik ben sterk en heb veel doorzettingsvermogen. Dat weet ik omdat ik al heel veel shit meb meegemaakt en altijd ben door gegaan. Het voelt alleen zo oneerlijk dat ik dat zooo vaak moet doen, dat het nooit eens gemaakelijk en vanzelf lijkt te gaan in mijn leven. Alles is een gevecht. Geluk komt me niet aanwaaien, maar zelfs als ik er alles aan probeer te doen het voor mekaar te krijgen is 't er nauwelijks. En dat laatste frustreert me zo. Voel me uit 't veld geslagen. Hoe heb jij beter met de tegenslagen leren omgaan? Zelf gedaan of middels therapie? Ik ben toch weer naar therapievormen aan 't kijken. Maar heb al redelijk wat gevolgd, weet ook daarin niet meer zo goed waar ik 't moet zoeken.
zaterdag 21 maart 2009 om 16:43
Schop onder je kont was ook niet zozeer op jouw van toepassing maar meer op mezelf;-) Snap je heel goed, heb zelf ook het gevoel alsof ik altijd een strijd moet leveren, of voor de zoveelste keer weer ergens iets van moet leren. Hoe ik beter met tegenslagen omga, heb wel het e.e.a. geleerd van therapie, volg het nog steeds en is vaak erg confronterend maar ik moet vaak oefeningen doen of opdrachten maken (doe cognitieve gedragstherapie) en ik merk (gaat langzaam) dat ik met sommige dingen wel anders probeer te denken, maar is wel een proces wat nog wel tijd gaat duren. Wat voor therapieen heb je tot nu toe gevolgd?
zaterdag 21 maart 2009 om 17:37
quote:Duivelijntje schreef op 21 maart 2009 @ 10:25:
Glover, dankje maar ik wil niet omgeschoold worden, ben pas sinds paar jaar afgestudeerd en houd van mijn vak. Daarnaast vraag ik me af of er bij 't uwv voor mijn vak bijscholingen zijn. Evt stage zou een idee zijn, als ik ww heb.
Duivelijntje als het UWV van mening is dat met een andere opleiding jouw kansen op de arbeidsmarkt vergroot worden, dan zul je dit wel moeten accepteren (richtlijn passende arbeid wordt daarbij gevolgd).
Nu zal het niet meteen zo'n vaart lopen, maar stel je niet weigerachtig op, want dan krijg je de UWV mastadont tegenover je. Moet je niet willen .
Enne .... dat je anders bent dan anderen: daar moet je niet mee zitten hoor. Wees trots op jezelf!
Ik weet wel hoe jij je nu voelt, omdat ik dit herken. Maar heb uiteindelijk ook voor mijzelf gekozen en ben nu ook trots op mijzelf.
Ga ervoor! Doen hoor!!!!!
Glover, dankje maar ik wil niet omgeschoold worden, ben pas sinds paar jaar afgestudeerd en houd van mijn vak. Daarnaast vraag ik me af of er bij 't uwv voor mijn vak bijscholingen zijn. Evt stage zou een idee zijn, als ik ww heb.
Duivelijntje als het UWV van mening is dat met een andere opleiding jouw kansen op de arbeidsmarkt vergroot worden, dan zul je dit wel moeten accepteren (richtlijn passende arbeid wordt daarbij gevolgd).
Nu zal het niet meteen zo'n vaart lopen, maar stel je niet weigerachtig op, want dan krijg je de UWV mastadont tegenover je. Moet je niet willen .
Enne .... dat je anders bent dan anderen: daar moet je niet mee zitten hoor. Wees trots op jezelf!
Ik weet wel hoe jij je nu voelt, omdat ik dit herken. Maar heb uiteindelijk ook voor mijzelf gekozen en ben nu ook trots op mijzelf.
Ga ervoor! Doen hoor!!!!!
zaterdag 21 maart 2009 om 18:50
Niemand heeft van tevoren gezegd dat het leven gemakkelijk zou zijn. Ieder leven kent bepaalde tegenslagen. Het is maar wat jij ermee doet, hoe jij het oplost.
Erken de fouten, tegenslagen en misstappen, maar denk er meteen aan hoe je dit voor jezelf gaat omzetten naar iets goeds. Blijf niet in het negatieve hangen door zelfmedelijden en in een slachtofferrol zitten.
Succes is een keuze.
Erken de fouten, tegenslagen en misstappen, maar denk er meteen aan hoe je dit voor jezelf gaat omzetten naar iets goeds. Blijf niet in het negatieve hangen door zelfmedelijden en in een slachtofferrol zitten.
Succes is een keuze.
zondag 22 maart 2009 om 09:20
Hoi Cappi, ik ben zo'n 9 jaar geleden in therapie geweest, bij een vrij gevestigde therapeut via huisarts. heeft een jaar geduurd. En ik ben twee jaar geleden opnieuw in therapie gegaan (via via gevonden), gesprekken 1x p/w (zonder oefeningen oid) en daar ben ik sinds kort mee gestopt. Had 't gevoel dat ik geen stap verder kwam, liep na anderhalf jaar aan mezelf werken nog tegen precies dezelfde problemen aan. Ik wil wel weer graag een therapeut, maar wel een goede, en weet niet zo goed waar te zoeken. heb namelijk veel issues uit verleden die ik nog niet heb afgesloten, denk ook dat problemen die ik nu heb voortkomen uit onzekerheid en te laag zelfbeeld en dat komt weer voort uit jeugd. Mis een stevige basis zeg maar. Weet niet zo goed of ik die jeugd moet laten voor wat 't is en puur op 't hier en nu richten in therapie, of dat ik eerst dingen uit m'n jeugd een plek moet geven voor ik verder kan in 't hier en nu.
Glover zo ver ben ik nog niet, heb net pas paar dagen geleden gehoord dat ik m'n baan kwijt raak. Werk er de komende maanden ook nog gewoon. Tuurlijk wat moet dat moet, en mocht 't zover komen dat ik na maanden solliciteren en ww nog niets heb gevonden dan kijk ik wat ik dan moet doen. Maar vooralsnog hoop ik en ga ik m'n best doen een baan te vinden die bij me past. Desnoods als freelancer m'n vak uit oefenen. Je hebt gelijk dat ik trots moet zijn op wie ik ben, ook al ben ik anders. Ik wil ook helemaal niet zo zijn als een deel van mijn collega's, ben dus heel bewust mezelf. Maar zuur is 't wel als 't lijkt dat dat de reden van ontslag is, niet je inhoudelijke capaciteiten. Maakt dat ik me toch afegwezen voel, iets wat ik al vanuit m'n jongste jeugd herken. Maar goed, (in het kader van think positive:)) misschien vind ik wel een veel leukere werkplek, omringd met mensen waar ik beter tussen pas
Skattie het leven is geen cup-a-soup commercial. Het lijkt erop dat jij meer je frustraties mbt je 'beste vriendin' hier botviert dan dat je mij met een constructieve bijdrage wilt helpen/ te woord wil staan.
Glover zo ver ben ik nog niet, heb net pas paar dagen geleden gehoord dat ik m'n baan kwijt raak. Werk er de komende maanden ook nog gewoon. Tuurlijk wat moet dat moet, en mocht 't zover komen dat ik na maanden solliciteren en ww nog niets heb gevonden dan kijk ik wat ik dan moet doen. Maar vooralsnog hoop ik en ga ik m'n best doen een baan te vinden die bij me past. Desnoods als freelancer m'n vak uit oefenen. Je hebt gelijk dat ik trots moet zijn op wie ik ben, ook al ben ik anders. Ik wil ook helemaal niet zo zijn als een deel van mijn collega's, ben dus heel bewust mezelf. Maar zuur is 't wel als 't lijkt dat dat de reden van ontslag is, niet je inhoudelijke capaciteiten. Maakt dat ik me toch afegwezen voel, iets wat ik al vanuit m'n jongste jeugd herken. Maar goed, (in het kader van think positive:)) misschien vind ik wel een veel leukere werkplek, omringd met mensen waar ik beter tussen pas
Skattie het leven is geen cup-a-soup commercial. Het lijkt erop dat jij meer je frustraties mbt je 'beste vriendin' hier botviert dan dat je mij met een constructieve bijdrage wilt helpen/ te woord wil staan.
zondag 22 maart 2009 om 09:24
Nog even aan toevoegen: de problemen die ik heb hebben deels met slechte jeugd en met zelfbeeld/ vertrouwen te maken. Daarvoor zat ik al in therapie. Daarnaast zijn een slechte gezondheid en verlies van baan (en nog wat andere zaken) dingen die je overkomen, en dat komt er dus bovenop. dat maakt 't extra zwaar als je je andere sores nog niet verwerkt/ op orde hebt.
zondag 22 maart 2009 om 13:00
Duivelijntje,
Als ik jouw reacties zo lees, denk ik dat jij voldoende kracht hebt om uiteindelijk het halfvolle glas te zien. Knap hoor!
En kijk wel goed uit of jij wel degene bent die ontsllagen moet worden. De werkgever heeft regels waar hij zich aan moet houden en kan niet selelcteren op het feit dat jij wat anders bent dan jouw collega's. Laat je op dit punt juridisch bijstaan.
Als ik jouw reacties zo lees, denk ik dat jij voldoende kracht hebt om uiteindelijk het halfvolle glas te zien. Knap hoor!
En kijk wel goed uit of jij wel degene bent die ontsllagen moet worden. De werkgever heeft regels waar hij zich aan moet houden en kan niet selelcteren op het feit dat jij wat anders bent dan jouw collega's. Laat je op dit punt juridisch bijstaan.
zondag 22 maart 2009 om 17:30
zondag 22 maart 2009 om 17:37
zondag 22 maart 2009 om 17:41
Je hebt aardig wat ellende op je bordje gehad, en als ik het zo lees probeer je daar op een positieve manier mee te dealen. Dat je het af en toe zat bent, twijfelt en het even niet meer ziet zitten (zeker nu je net je ontslag te horen hebt gekregen), vind ik niet meer dan logisch. Het klinkt alsof je, ondanks alles, het glas toch halfvol vindt. Knap en goed dat je toch geniet van de zon, geniet van je huisje en je vriendinnen.
Ik kan me voorstellen dat het een goed idee is om eens met een professional te gaan praten, een therapeut, of psycholoog, om de dingen samen eens op een rijtje te krijgen. Soms kan dat heel verhelderend zijn omdat die ander dingen van een andere kant bekijkt. Kan je helaas niet adviseren wat zinvol zou zijn!
Blijf in ieder geval genieten van het mooie weer en de aanstormende lente!
Ik kan me voorstellen dat het een goed idee is om eens met een professional te gaan praten, een therapeut, of psycholoog, om de dingen samen eens op een rijtje te krijgen. Soms kan dat heel verhelderend zijn omdat die ander dingen van een andere kant bekijkt. Kan je helaas niet adviseren wat zinvol zou zijn!
Blijf in ieder geval genieten van het mooie weer en de aanstormende lente!
Be yourself; everyone else is already taken - Oscar Wilde
woensdag 25 maart 2009 om 18:39
Christiane ik slik 5HTP, al bijna een jaar. Toen was ik depressief en had zeker het idee dat 't hielp. Onlangs (vlak voor ik m'n baan verloor) ben ik er even mee gestopt. Had er over gelezen dat 't mss niet goed voor je was icm migraine medicijnen. Die laatste slik ik ook geregeld. Bovendien was (ben) ik net verliefd en liep ik op een roze wolk. Kon die pillen wel missen dacht ik zo. NOT. Ging meteen stuk slechter met me, helemaal niet lekker in m'n vel. Binnen willen blijven, huilerig. Ben dus meteen weer begonnen. En nu na ontslag kan ik er zeker niet vanaf. Ik ben ze op eigen houtje gaan slikken. Mijn psych had er zelfs nog nooit van gehoord, die wilde me reguliere AD voorschrijven. Ben soms wel bang dat ik ze altijd moet blijven slikken. Heb ook geen begeleiding, psych wist er niets van, en daar loop ik nu ook niet meer. Ben er dus voorlopig nog wel afhankelijk van. 5HTP is vlgs mij wel ok middel, had een positieve studie op internet gevonden, niet veel bijwerkingen, of althans weinig over bekend. Ik slik 1 tablet p/d. Waar ben jij mee begonnen? Opschrijven is confronterend. Maar ook verhelderend vind ik. En de reacties van anderen kunnen heel helpfull zijn. Als je niet op een forum wilt schrijven, is een dagboekje mss een idee?
Dankje Akakia. Ik ben gaan surfen op internet en heb binnenkort een intake met een therapeut die me aansprak. Hoop dat dat wat is.
Dankje Akakia. Ik ben gaan surfen op internet en heb binnenkort een intake met een therapeut die me aansprak. Hoop dat dat wat is.
woensdag 25 maart 2009 om 21:31
quote:Duivelijntje schreef op 25 maart 2009 @ 18:39:
Christiane ik slik 5HTP, al bijna een jaar. Toen was ik depressief en had zeker het idee dat 't hielp. Onlangs (vlak voor ik m'n baan verloor) ben ik er even mee gestopt. Had er over gelezen dat 't mss niet goed voor je was icm migraine medicijnen. Die laatste slik ik ook geregeld. Bovendien was (ben) ik net verliefd en liep ik op een roze wolk. Kon die pillen wel missen dacht ik zo. NOT. Ging meteen stuk slechter met me, helemaal niet lekker in m'n vel. Binnen willen blijven, huilerig. Ben dus meteen weer begonnen. En nu na ontslag kan ik er zeker niet vanaf. Ik ben ze op eigen houtje gaan slikken. Mijn psych had er zelfs nog nooit van gehoord, die wilde me reguliere AD voorschrijven. Ben soms wel bang dat ik ze altijd moet blijven slikken. Heb ook geen begeleiding, psych wist er niets van, en daar loop ik nu ook niet meer. Ben er dus voorlopig nog wel afhankelijk van. 5HTP is vlgs mij wel ok middel, had een positieve studie op internet gevonden, niet veel bijwerkingen, of althans weinig over bekend. Ik slik 1 tablet p/d. Waar ben jij mee begonnen? Opschrijven is confronterend. Maar ook verhelderend vind ik. En de reacties van anderen kunnen heel helpfull zijn. Als je niet op een forum wilt schrijven, is een dagboekje mss een idee?
Dankje Akakia. Ik ben gaan surfen op internet en heb binnenkort een intake met een therapeut die me aansprak. Hoop dat dat wat is.
Ik ben onlangs begonnen met Rhodiola Rosea. Mijn situatie is een beetje gecompliceerd. Enerzijds is de chemische huishouding in mijn hoofd nogal ontregeld. Ik heb een tekort aan serotonine en dat wat ik heb, zit niet op de goede plek (hoop dat ik mijn HA beetje goed citeer). Anderzijds ervaar ik het leven gewoon vaak als strijd (wat jij in je openingspost schrijft herken ik goed). Dat middel dat ik nu slik verhoogt het serotoninegehalte en dempt ook onrust en stress (waar ik heel erg veel last van heb). Ik ben nu ruim een week bezig en merk nog geen reactie.
Reguliere AD wil ik niet meer. In het verleden wel gehad. Met alle bijwerkingen van dien. Maar het ergste vond ik nog dat ik ervan afhankelijk was. Dat zal ik ook wel worden van die Rhodiola, maar gezien het feit dat dat plantaardig is voelt dat voor mij anders. Ik ga overigens ook gesprekken voeren met iemand. Ben zelf op zoek naar een mengvorm van coaching en counseling. En ik las pas iets in een tijdschrift over running therapy. Ik heb zo'n vermoeden dat dat bij mij de klachten zou kunnen verlichten.
Dat middel dat jij noemt ken ik trouwens niet, maar heb ik wel eens horen noemen. Heeft dat niet iets met de stof tryptofaan te maken? Dat maakt in ieder geval ook serotonine aan (dat is alles wat ik ervan weet).
Jij sterkte in ieder geval!
Christiane ik slik 5HTP, al bijna een jaar. Toen was ik depressief en had zeker het idee dat 't hielp. Onlangs (vlak voor ik m'n baan verloor) ben ik er even mee gestopt. Had er over gelezen dat 't mss niet goed voor je was icm migraine medicijnen. Die laatste slik ik ook geregeld. Bovendien was (ben) ik net verliefd en liep ik op een roze wolk. Kon die pillen wel missen dacht ik zo. NOT. Ging meteen stuk slechter met me, helemaal niet lekker in m'n vel. Binnen willen blijven, huilerig. Ben dus meteen weer begonnen. En nu na ontslag kan ik er zeker niet vanaf. Ik ben ze op eigen houtje gaan slikken. Mijn psych had er zelfs nog nooit van gehoord, die wilde me reguliere AD voorschrijven. Ben soms wel bang dat ik ze altijd moet blijven slikken. Heb ook geen begeleiding, psych wist er niets van, en daar loop ik nu ook niet meer. Ben er dus voorlopig nog wel afhankelijk van. 5HTP is vlgs mij wel ok middel, had een positieve studie op internet gevonden, niet veel bijwerkingen, of althans weinig over bekend. Ik slik 1 tablet p/d. Waar ben jij mee begonnen? Opschrijven is confronterend. Maar ook verhelderend vind ik. En de reacties van anderen kunnen heel helpfull zijn. Als je niet op een forum wilt schrijven, is een dagboekje mss een idee?
Dankje Akakia. Ik ben gaan surfen op internet en heb binnenkort een intake met een therapeut die me aansprak. Hoop dat dat wat is.
Ik ben onlangs begonnen met Rhodiola Rosea. Mijn situatie is een beetje gecompliceerd. Enerzijds is de chemische huishouding in mijn hoofd nogal ontregeld. Ik heb een tekort aan serotonine en dat wat ik heb, zit niet op de goede plek (hoop dat ik mijn HA beetje goed citeer). Anderzijds ervaar ik het leven gewoon vaak als strijd (wat jij in je openingspost schrijft herken ik goed). Dat middel dat ik nu slik verhoogt het serotoninegehalte en dempt ook onrust en stress (waar ik heel erg veel last van heb). Ik ben nu ruim een week bezig en merk nog geen reactie.
Reguliere AD wil ik niet meer. In het verleden wel gehad. Met alle bijwerkingen van dien. Maar het ergste vond ik nog dat ik ervan afhankelijk was. Dat zal ik ook wel worden van die Rhodiola, maar gezien het feit dat dat plantaardig is voelt dat voor mij anders. Ik ga overigens ook gesprekken voeren met iemand. Ben zelf op zoek naar een mengvorm van coaching en counseling. En ik las pas iets in een tijdschrift over running therapy. Ik heb zo'n vermoeden dat dat bij mij de klachten zou kunnen verlichten.
Dat middel dat jij noemt ken ik trouwens niet, maar heb ik wel eens horen noemen. Heeft dat niet iets met de stof tryptofaan te maken? Dat maakt in ieder geval ook serotonine aan (dat is alles wat ik ervan weet).
Jij sterkte in ieder geval!
