Geboren voor ongeluk of glas half leeg?

Ik vind m'n leven zwaar. Er blijven continu dingen op m'n pad komen die 't moeilijk maken. Ik probeer vaak optimistisch en veerkrachtig te zijn maar het valt me soms zo zwaar. Ik heb net te horen gekregen dat ik m'n baan verlies. Een baan waar ik heel hard voor gewerkt heb. Ik doe m'n werk goed en toch moet ik weg. Dat doet pijn. Ik ben ook een beetje bang voor de toekomst, vind ik wel een leuke nieuwe job? Het zijn moeilijke tijden en helemaal in mijn sector, er is weinig aanbod en aangezien ik voor een groot deel autodidact ben en dus niet de vaak vereiste vooropleiding heb zie ik 't somber in. Het voelt ook alsof er maar meer en meer bij komt. Ik heb namelijk behoorlijke gezondheidsproblemen (waar mijn werkgever bijna niets van weet en geen last van heeft gehad) maar ik wel, en voor één vd problemen moet ik binnenkort onder het mes. Verder heb ik vorig jaar een depressie gehad, ben ik anderhalf jaar geleden mijn beste toenmalige beste vriendin verloren en heb ik na heel veel pijn en ellende het contact met m'n moeder verbroken. Naast dat ik geen contact heb met m'n moeder heb ik dat ook nauwelijks met de rest vd familie (met uitzondering van vader). Ik ben al 5 jaar zonder relatie, zou er heel graag een willen maar lijkt niet te lukken. Ik wil wel positief denken/ voelen maar vind dat het me zo moeilijk wordt gemaakt. Ik wil niet zwelgen in meedelijden en pak mezelf heus wel weer bij elkaar. Door gaan is uiteindelijk het enige dat je kan doen, en hopen/ je best doen, om het leven beter te maken. Maar er zijn zoveel factoren waar ik geen invloed op heb die me continu ontvallen. Op alle bovenstaande gebeurtenissen heb ik niet of nauwelijks invloed gehad. En dat vind ik zo moeilijk, probeer zo om mijn leven op orde te krijgen. Doe zo hard m'n best er iets van te maken ondanks een valse start (rot jeugd) en het lijkt maar niet te lukken. Iedere keer pak ik mezelf weer bij elkaar als het volgende slechte nieuws zich aan dient. Ben soms bang dat ik voor 't ongeluk ben geboren en dat dit mijn leven is, dat dit voor mij zo door blijft gaan. Verlies van alles wat belangrijk voor me is. Dat het leven me niet toe gaat lachen. Dit is wat ik voel. Ik denk regelmatig wat anders (dat is ook de drijfveer om door te gaan) dat er mensen zijn die het nog veel slechter hebben, dat ik positiever in t leven moet staan. Dat als ik maar hard m'n best doe mezelf te ontwikkelen dat t uiteindelijk goed komt, en dat er toch ook iemand op deze bol moet rondlopen die zich aan mij wil binden en bij me wil blijven? Ik ben immers lief, mooi en intelligent. Waarom ben ik dan zo alleen? Moet gezegd worden dat ik wel een paar lieve vriendinnen heb, een schattig huisje en een lieve vader. Ik probeer daar ook dankbaar voor te zijn. Maar nu ik net door m'n werkgever eruit ben geknikkerd na al 3 jaar andere ellende heb ik 't gevoel dat t niet op houd, dat als ik me bijelkaar raap weer een tegenslag te verduren krijg.



Ik hoef niet perse een antwoord op de vraag die ik stel. Kan iemand me op 't forum ook niet geven denk ik. Ik denk dat het antwoord in het midden ligt. Er zijn mensen die het veel meer voor de wind gaat en er zijn mensen die nog veel meer te verduren hebben. Ik denk dat er mensen zijn die minder kracht hebben en mensen die van nature een optimistischere kijk hebben (iets wat bij mij moeite kost, maar waar ik wel m'n best voor doe). Ik ben jaren in therapie geweest, helaas zonder resultaat. Gedesillusioneerd ben ik daarmee gestopt. Ik slik dagelijks een herbal AD zonder word ik depressief, reguliere durf ik niet. Ik weet niet meer zo goed waar ik de kracht en positiviteit nu nog vandaan kan halen nu, nadat m'n gezondheid me flink onderuit heeft gehaald, m'n moeder uit m'n leven is, ik m'n baan ook nog eens verloren ben. Werk heeft me de afgelopen jaren juist op de been gehouden en me kracht en afleiding heeft gegeven in de moeilijke tijden die ik heb gehad. Ik twijfel ook aan mezelf. Waarom ben ik al zoveel jaar alleen? Mankeert er iets aan mij? Dat moet toch bijna wel als je moeder je van jongs af aan eigenlijk niet wil, en altijd zegt dat je niet goed genoeg bent. Ik heb daar een enorme vechtdrang van gekregen, om te bewijzen dat ik wél geod genoeg ben, maar ook een te laag zelfbeeld en twijfel of ze toch niet gelijk heeft.... En dat besef maakt me intens verdrietig.



Ik weet niet zo goed wat ik wil met dit topic. M'n hart luchten denk ik... Misschien hebben mensen verhelderende of ondersteunende opmerkingen/ ervaringen?

Pink ik begrijp wat je wilt zeggen en ik heb wel eens hetzelfde gedaan bij een soortgelijke situatie maar dat is iets anders dan wanneer op ongeveer alle vlakken in je leven (werk, gezondheid, liefde, familie) zich behoorlijke problemen voor doen. Achterelkaar. Ongeveer ieder onderwerp op zich leent zich er al voor om een topic over te openen. Alles komt te gelijk, heb daardoor het gevoel het soms gewoon niet meer aan te kunnen en moeite met positiviteit. Het ene moment gaat 't ook beter dan 't andere. Als ik even afstand van werk heb genomen en ik lig in de armen van mijn nieuwe geliefde (die ook niet probleemvrij is) vergeet ik al het gezeik. Maar zoals vandaag heb ik een rot dag gehad en voel me zo onterecht behandeld door mijn werkgever (erg vervelend gesprek gehad), dat maakt dat ik veel moeite heb met positiviteit, en de dingen die m'n werkgever zegt niet te persoonlijk te nemen. Ik mis een basis van zelfvertrouwen en als er zoveel dingen gebeuren dan denk ik soms wel weer even dat ik 't ongeluk aantrek ofzo. dat ik verkeerd in het leven sta, verkeerde keuzes maak. Hoewel mijn gezondheids problemen echt buiten mijn vermogen vallen. Toch denk ik ook daarbij soms dat ik 't aan mezelf te danken heb. Maar ik weet niet hoe ik anders moet. En dat maakt me zo verdrietig en bijna wanhopig. Dat ik lessen moet leren (daarom gaat 't nooit beter, heb ze niet geleerd) maar niet zie welke en daardoor maar in dezelfde kringeltjes blijf dwalen. Al probeer ik al zoveel om een goed leven voor mezelf te creeeren. Dat ik 't toch niet goed doe, want alles om (en in) me heen gaat fout....

Christiane, klopt 5HTP zorgt ook voor normale serotonine huishouding in de hersenen. En is gebasseerd op tryptophaan idd.



Rhodiola Rosea ken ik niet. Merk je inmiddels al wel iets? Je huisarts heeft je dat dus voorgeschreven? En wat is runningtherapie?



Ik zit te denken aan lichaamsgeorienteerde therapie. Heb nl ook fysieke problemen en veel van mijn stress zet zich vast in m'n lijf. Maar ik vind het zooo moeilijk, er zijn zoveel therapie vormen. Hoe weet je nou wat voor jou geschikt is? Moet je ze dan maar allemaal gaan uitproberen?



Jij ook sterkte!

Toch weer even uithuilen hier. Heb net gehoord dat de afwijking die ik heb ernstiger wordt en dat ik binnenkort geopereerd moet worden. Voel me even heel erg zielig. Geen baan, nauwelijks familie, slechte gezondheid, geen relatie. Voel me alleen en vind het oneerlijk! Weet heus wel dat 't leven niet eerlijk is maar wil zo graag dat ik ook een keer een beetje geluk op m'n bordje krijg. Niet alles hoeft goed te gaan, maar waarom moet bij mij wel alles mis gaan. Op alle vlakken die belangrijk zijn (gezondheid, familie, werk, liefde) is er groot gemis. Dat doet veel pijn.



Die wanhoop waar je over schrijft Christiane die ken ik helaas heel goed. Ben ook niet suicidaal maar merk dat ik 't vertrouwen kwijt raak/ ben dat er ooit betere tijden voor mij aan zullen breken. ik weet niet meer waar ik 't zoeken moet. Doe verdorie zo hard m'n best, maar voel op, zoo moe van alles.

Christiane, dankje, heb je toegeoegd als vriend.