geen Contact met vader al 2,5 jaar

Ik denk dat je "het is toch mijn vader" los moet laten. Waarom zou je contact willen met iemand waar je zo ongelukkig van wordt? Als je daar behoefte aan hebt, kun je hem laten weten hoe je je voelt (door een brief bijvoorbeeld), maar ik zou er niet teveel van verwachten. Als hij zich altijd weinig om jullie heeft bekommerd zal dat niet zomaar veranderen.



Je wil een vader die betrokken is en waar je regelmatig contact mee hebt, maar dat ga je (helaas) bij deze man niet krijgen.

Wat voor positiefs zou contact met je vader je brengen dan?

Wat verdrietig voor je



Waar ik een beetje bang voor ben is dat als jij je best blijft doen, hij je blijft teleurstellen. Hij is niet de vader die jij zo graag zou willen. Hij heeft kansen gehad om de banden aan te halen, maar blijkbaar vindt hij het minder belangrijk dan dat jij het vindt.



Heel triest als een ouder zijn kinderen zo in de steek laat. Ik denk dat het toch het beste is om jezelf te beschermen tegen meer teleurstelling en te proberen te accepteren dat je vader er niet is voor jou.

quote:suzannedraakje schreef op 18 januari 2017 @ 12:02:

@hunniebunnie





Voor mij zou dat betekenen dat ik mijn verdriet en boosheid kan uitten en dat ik dat gevoel kwijt ben .

maar ik weet zelf ook wel dat wat hij gedaan heeft ik hem nooit kan vergeven .

ik kan hem niet vergeven dat hij de laatste reis van z'n dochter heeft gemist.



wat zouden jullie doen als jullie in mijn schoenen zouden staan ?



Dat hij niet naar de crematie is gekomen vind ik niet heel raar. Ze wilde haar vader tenslotte niet in haar leven. Soms is het beter om dan maar niet te gaan, ook om vervelende situaties te voorkomen. Hoe triest dat ook is.



Je moet doen waar je gelukkig van wordt. En als dat betekent dat je geen contact meer met hem hebt, dan is dat zo.

Brief schrijven en aan hem geven.

Ik denk dat je als eerste een plek moet gaan geven dat hij nooit de vader zal zijn of worden waar je op hoopt.



Hij zal niet of kan niet aan je verwachtingen voldoen. Jij verwacht iets van hem waar hij niet aan wil of kan voldoen, waardoor je steeds teleurgesteld wordt.



Ik denk daarom dat het belangrijk is dat je los laat om een warm en betrokken vader/dochter band met hem op te bouwen.



Als het jou helpt bij het verwerken door hem te vertellen hoe verdrietig hij je gemaakt heeft, dan zou je hem een brief kunnen schrijven. Zonder verwijten, maar wel vanuit je eigen gevoel. Ik zou dit alleen doen als je echt ervoor klaar bent en sterk bent om het verlangen naar een vader/ dochter band los te laten. Anders ga je hem een brief sturen en stiekem toch hopen dat hij alsnog verandert.



Wat ook kan helpen als je er nog niet klaar voor bent om het los te laten, is een brief baar hem schrijven, maar niet sturen. Dan ben je je gevoel kwijt, maar weet je ook dat hij er niet op zal reageren. Dan verwacht je niets.

quote:suzannedraakje schreef op 18 januari 2017 @ 12:02:

@hunniebunnie





Voor mij zou dat betekenen dat ik mijn verdriet en boosheid kan uitten en dat ik dat gevoel kwijt ben .

maar ik weet zelf ook wel dat wat hij gedaan heeft ik hem nooit kan vergeven .

ik kan hem niet vergeven dat hij de laatste reis van z'n dochter heeft gemist.



wat zouden jullie doen als jullie in mijn schoenen zouden staan ?



Maar heb je hem nodig om je verdriet en boosheid te uiten? Kan hij je geven wat je zoekt?

Ik zou zelf geloof ik niet meer teleurgesteld willen worden....

Je kunt wel contact met je vader hebben, mits je hem accepteert zoals hij is. En hij is nogal een pannenkoek. Als dat je meeneemt in hoe je met hem omgaat en je verwachtingen naar hem toe bijstelt, kun je met hem omgaan. Maar verwacht geen dingen die hij niet kan.



Ik kijk er tegenwoordig zo naar, sommige mensen kunnen hun liefde niet tonen, sommige mensen voelen geen liefde. Dat is een gebrek van ze, jammer maar het gaat niet weg door ervan te balen. Ik denk dat hij een heel moeilijk mens is om van te houden, chapeaux voor jou dat je dat toch doet. Maar ga er zelf niet aan onderdoor, stel duidelijke grenzen en bewaak je hart goed.



Als je sterk genoeg in je schoenen staat, kun je met zo'n moeilijk mens omgaan. Dan maakt het niet meer uit, dat hij een pannenkoek is, of eigenlijk gewoon een klootzak. Maar dat vergt wel een bijzondere houding en aanpak, niet iedereen kan dat of wil dat. En misschien ook levenservaring. Je krijgt niet veel terug maar je kunt dan wel van hem blijven houden en met hem omgaan, de band aanhouden, ook al is die niet sterk. Ik weet niet hoe oud hij is maar dat het toch je vader is, gaat meer uitmaken als mensen ouder worden. Op een dag zal hij overlijden.



Kijk naar het grotere plaatje van je leven, kun je goed zonder hem of gaat dat je toch dwars zitten op een dag. Wat is echt belangrijk voor je? Kun je jezelf beschermen tegen de pijn die hij je nog steeds gaat (proberen te) doen? Want zo zijn sommige mensen, ze doen je pijn maar dat doen ze vanuit hun eigen gebrek. Als je het zo gaat zien, gaat het minder pijn doen, vind ik. Dan zie je het als een gebrek en trek je je er niks van aan. Sterkte met beslissen.

Ik herken veel in jouw verhaal. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 9 jaar was en sindsdien wil mijn vader geen contact meer met mij. Het laatste contact is geweest toen ik 20 was en hij mij gedag zei op straat. Hij herkende mij niet eens meer. Terwijl ik hem wel herkende.



Ik heb er heel veel verdriet om gehad dat hij geen contact meer wilde met mij. Maar door de jaren heen heb ik toen geleerd dat ik mijzelf niet moest blijven kwellen daarmee. Ik heb het een plaatsje kunnen geven. En jouw zin: het is toch je vader krijg ik persoonlijk de rillingen van. Hij heeft zich niet gedragen als vader dus waarom geef jij hem die titel nog? Die van mij heb ik die titel aan iemand anders gegeven die mij als zijn dochter zag. En die verdiende hem dubbel en dwars.

Ik heb nooit een vader in mijn lever gehad en heb daar ook best mee geworsteld in mijn puberteit. Ook ik fantaseerde hoe het zou zijn als ik hem opzocht en hem zou vertellen hoe gemeen ik het vond, dat hij nooit moeite heeft gedaan om een relatie met mij op te bouwen. Dat ik toch zijn kind ben en dat hij daardoor toch automatisch van mij zou moeten houden, dat deed ik toch ook van hem.



Toen ik wat ouder werd besefte ik me dat ik helemaal niet van hem hou, maar dat ik mezelf dit heb aangepraat omdat het zo hoorde. Ik kende de beste man immers niet, dus hoe kon ik nou van hem houden? Toen kwam ook het besef dat hij niet automatisch van mij houdt, omdat ik zijn kind ben. Zo werkt het gewoon niet. Een relatie moet je in investeren en het lijkt alsof dat in jullie geval al vroeg is misgelopen. Ja hij is je vader, maar heeft weinig moeite gedaan om jouw papa te zijn. Laat het los, dan bescherm je jezelf tegen een hele hoop pijn.

quote:suzannedraakje schreef op 18 januari 2017 @ 12:02:

@hunniebunnie





Voor mij zou dat betekenen dat ik mijn verdriet en boosheid kan uitten en dat ik dat gevoel kwijt ben .

maar ik weet zelf ook wel dat wat hij gedaan heeft ik hem nooit kan vergeven .

ik kan hem niet vergeven dat hij de laatste reis van z'n dochter heeft gemist.



wat zouden jullie doen als jullie in mijn schoenen zouden staan ?Ik sta min of meer in jouw schoenen en ik weet dat mijn vader helemaal geen ruimte heeft voor mijn verdriet en boosheid. Alles moet op zijn voorwaarden. Maar als er geen ruimte is voor mij, kan ik net zo goed helemaal geen contact hebben, dat zorgt alleen maar voor frustratie en twijfel aan mezelf. Dus dan maar niet. Ik heb mijn vader dus al jaren niet gezien of gesproken. Het klinkt of jouw vader ook zo'n zonderling is. Jammer. Uithuilen en streep eronder, dat zou ik doen.

Wederkerigheid kun je niet verwachten, nee, helaas. Als dat een voorwaarde voor je is, houdt het op. Eigenlijk moet je dan met hem omgaan alsof hij een vreemde is. Van een vreemde hoef je namelijk geen liefde te verwachten.

Hij vindt kennelijk dat hem onrecht is aangedaan door hem niet op de kaart te zetten. Als ik ervan uitga dat hij dat nog steeds vindt, en dat hij terecht niet op de crematie is geweest, zit je met een ingewikkelde situatie.



Jij hebt het over hem vergeven, maar het is heel lastig om iemand te vergeven die zelf vindt dat híj in zijn recht stond en dat júllie excuses aan hem zouden moeten maken. Als hij zelf zou zeggen "sorry, ik ben een eikel geweest", zou het veel makkelijker zijn om te vergeven.



Dus het lijkt alsof jullie in een patstelling zitten: hij vindt dat hij de gekwetste partij is en dat het niet zijn schuld is dat hij wegbleef van de crematie. Jij vindt dat hij het heeft laten afweten als vader. Wij kunnen met z'n allen vinden dat jij meer gelijk hebt dan hij, maar dat zal aan zijn beleving niks veranderen.



Dus iets uitpraten zal waarschijnlijk veel frustratie opleveren. Jij wil je pijn droppen bij hem, hij zal reageren dat het niet aan hem ligt, dat hij gekwetst is vanwege die kaart, etc. Als je erkenning wil dat hij jou gekwetst heeft, dan is de kans groot dat je die niet krijgt. Of pas als je eerst bereid zou zijn mee te gaan in zijn zieligheid.

Ik zou me goed kunnen voorstellen als dat je teveel is. En dat je daarom maar het contact op een laag pitje houdt.

quote:Ameliaaa schreef op 18 januari 2017 @ 13:33:

Wederkerigheid kun je niet verwachten, nee, helaas. Als dat een voorwaarde voor je is, houdt het op. Eigenlijk moet je dan met hem omgaan alsof hij een vreemde is. Van een vreemde hoef je namelijk geen liefde te verwachten.Met een vreemde hoef je ook geen contact te zoeken.

quote:orkenflow schreef op 18 januari 2017 @ 13:46:

[...]



Met een vreemde hoef je ook geen contact te zoeken.Nee die kun je overal ontmoeten. Veel leukere vreemden, denk ik.

Ik kan me voorstellen dat je erg teleurgesteld bent in je vader. Voor jou was het belangrijk dat hij bij de crematie was. Maar je zus wilde hem niet in haar leven, dus hij heeft dat gerespecteerd door niet te gaan. Als hij wel was gekomen, was er misschien ruzie gekomen op de crematie. Je kunt hem helaas niet veranderen. Alleen je verwachtingen bijstellen.



Zelf heb ik al bijna 10 jaar geen echt contact meer met mijn vader. Mijn ouders zijn eind 2006 gescheiden. Hun huwelijk liep al wat jaren niet meer lekker. Vaak was er ruzie om kleine dingen. Mijn vader was die laatste jaren erg ongeduldig en bot tegen ons. Het jaar voor de scheiding had ik de diagnose ASS gekregen. Ik liep steeds vast in werk en contacten. Mijn vader kon daar niet goed mee omgaan. Hij vond me vaak lui en onwillig. Alles was mijn eigen schuld. Eerder tijdens een ruzie zei hij dat hij niet voor een kind als ik wil blijven zorgen. Een kind dat haar best niet doet. Volgens hem zou mijn toekomst een kluizenaarsleven zijn met alleen geld voor brood en pindakaas. Hij heeft me enorm gekwetst met die opmerking. Mijn moeder stuurde hij vaak eerder naar bed, want dan ging hij chatten met vreemde vrouwen. Als hij gebeld werd vluchtte hij naar buiten of de schuur. Want we mochten het niet horen.

Na de scheiding ging ik bij mijn moeder wonen. Wij in een rijtjeshuis, hij naar een luxe appartement. Hij had het hoogste inkomen, maar betaalde niks voor ons. Geen partneralimentatie. Kinderalimentatie hoefde niet, want hij had netjes gewacht tot ik 21 was. Hij had toen al 2 jaar een ander, biechtte hij op. Hij heeft ook geld van mij achtergehouden wat we met een dreigbrief teruggekregen hebben. Anders had ik dat vast nooit meer gehad. Hiermee heeft hij mijn vertrouwen en ook dat van mijn moeder ernstig geschaad.

Ik heb sinds 5 jaar sporadisch Facebookcontact met hem. Twee jaar terug kreeg ik een verjaardagskaart met 50 euro van hem. Ik bedankte hem via Facebook en we chatten een tijdje. Toen zei hij ineens dat hij terug contact met me wilde. Het kwam op me over als kopen. Eerst geld sturen en zeggen dat ie contact wil. Zo werkt dat niet bij mij. Hij zei dat hem dingen verweten worden die niet waar zijn. Toen noemde ik zijn verwijt over dat kluizenaarsleven van mij. Hij zei daar heel veel spijt van te hebben, al herinnerde hij het zich niet echt. Nee, zal wel niet. Toen stelde hij voor eens af te spreken, een strandwandeling. Ik zei dat ik het idee leuk vond, maar er nog over na moest denken. Want wat zijn de gevolgen als hij weer in mijn leven komt? Mijn familie is bang dat ik weer teleurgesteld ga worden. Ik kan dat niet goed inschatten door mijn Autisme. Hij is er niet meer op teruggekomen. Als hij nou eens een datum voorstelde, was het makkelijker. Hij verwacht denk ik dat ik initiatief neem. Maar ik vind dat hij dat moet doen. Hij heeft me laten vallen. Vorig jaar heb ik hem even gesproken bij een evenement. Heel oppervlakkig gesprek en hij kwam gemaakt op me over. Ik laat het maar zoals het nu is voorlopig. Hij gaat waarschijnlijk niet de vader kunnen zijn die ik wil. Zijn voorspelling klopte niet. Geen kluizenaar. Wel een aangepast leven. Maar tot nu toe lukt dat prima. En dat zonder hem.