Psyche
alle pijlers
Geen hoop meer
donderdag 3 december 2009 om 17:10
(Om in ieder geval m'n alterego nog een beetje te beschermen, heb ik maar even een alternatieve nick aangemaakt...) Ik heb lang getwijfeld of ik dit hier zou posten. Omdat ik niet weet wat ik er mee wil, ik heb niet het idee dat iemand me kan helpen en op zgn 'oppeppers' zit ik ook niet te wachten... Maar misschien wil ik gewoon m'n verhaal kwijt. Ofzo. Omdat ik het gevoel heb dat ik er in stík.
Ik moet nog dertig worden, maar god wat ik heb ik er een zootje van gemaakt. Alles wat belangrijk voor mij is/was in het leven, ben ik kwijtgeraakt of blijft juist altijd buiten m'n bereik. Familiebanden. Sociale contacten. Liefde.
Ik had één ouder met wie ik een goede band had, hij is dood. Al zes jaar, maar nog steeds mis ik hem. Zoals ik ook de kans mis om het goed te maken. Ik weet dat hij zich bezorgd heeft gemaakt over de foute keuzes in m'n leven, over m'n depressies, en ik heb altijd gedacht dat we de tijd nog hadden, dat ík de tijd nog had, om mij 'gelukt' te laten zijn. Maar ik heb me vergist, hij stierf voordat ik ook maar iets bereikt had.
Ik had de kansen, de mogelijkheden. Ooit. Zonder problemen door gymnasium gerold, veelbelovend naar de universiteit. Toen verliefd geworden op een foute man, gaan samenwonen, een leven van geweld. Gevlucht, opgedraaid voor de schulden die híj bleek te zijn aangegaan, hard gewerkt om weer een leven op poten te zetten. Leuke baan gescoord, inmiddels ook weer een leuke relatie (zo leek het althans) en weer hoop voor de toekomst. Ik was toen 21.
Ook in deze relatie heb ik veel meegemaakt, maak ik nog steeds mee, want *stupid me* ik kom er niet van los. Het is verdomme net een verslaving, ik ren als een lemming op de afgrond af en onderweg verlies ik alles wat ik tot nog toe bereikt had (niet dat dat veel was, maar toch...)
Wat ik zojuist geschreven heb:
Ik moet het zien te rooien met de brokstukken van alles wat anderen een 'leven' noemen. Maar de waarheid is, dat ik niet eens een leven héb. Ik heb een worsteling, een gevecht, een oorlog waar ik iedere dag in wakker word en waar ik iedere dag even uit 'ontsnap' wanneer ik ga slapen- op voorwaarde dat ik geen nachtmerries heb.
Ik ben niet bang meer voor de dood, hooguit voor de manier waaróp (het proces dat er aan vooraf gaat). Wel ben ik bang voor het leven. Voor mij een soort eindeloze ellende-fabriek waar een of andere sadistische übermacht iedere keer een nieuw catastrofepakket van de lopende band laat rollen.
Voor mij voelt het leven als een roltrap die naar beneden rolt, en iedereen maar zijn/haar best doen om tegen de stroom in naar boven te rennen. Ik ren al zolang en ik ben zo moe.
De dagen zijn lege lange uren die ik doorbreng met hangen en piekeren, de nachten zijn uren die ik vaak slapeloos doorbreng omdat ik er niet van hou te slapen wanneer het donker is om mij heen. Het is al donker in mijzelf, ik vind dat persoonlijk wel weer darkness genoeg.
Alles wat voor mij betekenis heeft of had in dit leven, ben ik kwijt en/of is buiten mijn bereik.
De liefde van en voor mijn ouders.
Familiebanden.
Vriendschappen.
Zelfontplooiing.
Zelfstandigheid.
Een baan waarin je iets van jezelf kwijt kan en waarin je je kan ontwikkelen.
Sociale contacten.
Vrijheid.
Een leven in, met en gevuld van liefde.
Bij het ontwaken in de ogen kijken van iemand van wie je houdt, in de wetenschap dat de liefde wederzijds is.
Een gezin.
Geluk.
Huiselijkheid, harmonie, vertrouwen, warmte, intimiteit, begrip.
Zorgen voor elkaar.
Een veilige haven in een wrede kille wereld.
Een arm om je heen, een luisterend oor, een warm hart.
Vergeving, acceptatie.
Jezelf mogen, kunnen en durven zijn, in de veilige wetenschap dat er desondanks van je gehouden wordt.
Iemand om bij thuis te komen, die op je wacht, die blij is je weer te zien.
Dit alles zijn en waren de dingen die voor mij belangrijk zijn en die de waarde in mijn leven bepalen. Het zijn tevens de dingen die ik zo hartstochtelijk mis. Wat ik hiervan geleerd heb? Iets of iemand missen, écht missen, kan lijfelijk pijn doen. Dat is geen leegte meer, maar een groot zwart knagend gat met scherpe tandjes. Dat langzaamaan alles opvreet waaruit je nog een beetje levensenergie kan putten.
Digi noemde haar buien op het forum ooit eens "geestelijke kanker". dat klinkt bot en hard, maar ik begrijp wat zij bedoelt. Ook kanker is iets kwaadaardigs wat je langzaamaan van binnenuit opvreet en al het goeie kapotmaakt. Wat ik voel, zou denk ik dan nog het beste "kanker aan m'n ziel" genoemd kunnen worden. Het maakt me kapot. De momenten dat ik bang ben, wanhopig ben, angstig, para etc, zijn verschrikkelijk, afschuwelijk etc, en wat dat betreft is de leegte die ik vaak voel, een verademing omdat het gebrék aan angst etc betekent. Maar tegelijkertijd maakt ook de leegte mij bang, het voelt zacht gezegd niet prettig om als een zombie te functioneren. Om geen interesse te hebben in wat dan ook, om geen gevoelens te hebben (behalve een sluimerend gevoel van onbehagen, van beslopen en bespied worden), om geen hóóp meer te hebben.
Voor mij is alles zwart en zinloos @ the moment. Kan er allemaal mooie alliteraties van maken (dat dan weer wel...): Drijfzand van Depressie, Moeras van Misère, De DuivelsDans, blablabla, maar de werkelijkheid is dat het gewoon KUT is. Fucked-up, klote, mislukt, uitzichtloos.
De wereld, mijn leven, komt me voor als een rotonde waarop bij elke afrit een bordje staat "verboden in te rijden". Zodat er geen andere oplossing is dan eindeloos, oeverloos, uitzichtloos dezelfde rondjes te draaien, keer op keer op keer, totdat de benzine op is óf de energie en de vraag is alleen nog: wie begeeft het 't eerst??
Ik heb eerder depressies gehad, ik ben er mee bekend. Maar toch voelde dat anders dan nu. Aan de ene kant vlakker, aan de andere kant nog altijd 'levendiger' dat dat ik mij nu voel. Juist vanuit het totale gevoel van hulpeloosheid kan ik soms ook even meezingen met de radio, niet uit vrolijkheid, maar uit... tja, berusting, denk ik: "It's all fucked-up, so what the heck... Reddeloos verloren zijn we toch wel."
Ik weet 't, een gigantische huilie-post dit topic (vandaar die alternatieve nick denk ik), maar ik denk dat ik het even nodig heb/had om me 'uit te spreken', en híer heb ik tenminste het gevoel dat ik niemand lastig val. Omdat een ieder vrij is om dit topic links te laten liggen en/of halverwege te stoppen met lezen. Vandaar dat dit het veiligst voelt.
Voor wie zich door die hele tekst geworsteld heeft: bedankt.
Ik moet nog dertig worden, maar god wat ik heb ik er een zootje van gemaakt. Alles wat belangrijk voor mij is/was in het leven, ben ik kwijtgeraakt of blijft juist altijd buiten m'n bereik. Familiebanden. Sociale contacten. Liefde.
Ik had één ouder met wie ik een goede band had, hij is dood. Al zes jaar, maar nog steeds mis ik hem. Zoals ik ook de kans mis om het goed te maken. Ik weet dat hij zich bezorgd heeft gemaakt over de foute keuzes in m'n leven, over m'n depressies, en ik heb altijd gedacht dat we de tijd nog hadden, dat ík de tijd nog had, om mij 'gelukt' te laten zijn. Maar ik heb me vergist, hij stierf voordat ik ook maar iets bereikt had.
Ik had de kansen, de mogelijkheden. Ooit. Zonder problemen door gymnasium gerold, veelbelovend naar de universiteit. Toen verliefd geworden op een foute man, gaan samenwonen, een leven van geweld. Gevlucht, opgedraaid voor de schulden die híj bleek te zijn aangegaan, hard gewerkt om weer een leven op poten te zetten. Leuke baan gescoord, inmiddels ook weer een leuke relatie (zo leek het althans) en weer hoop voor de toekomst. Ik was toen 21.
Ook in deze relatie heb ik veel meegemaakt, maak ik nog steeds mee, want *stupid me* ik kom er niet van los. Het is verdomme net een verslaving, ik ren als een lemming op de afgrond af en onderweg verlies ik alles wat ik tot nog toe bereikt had (niet dat dat veel was, maar toch...)
Wat ik zojuist geschreven heb:
Ik moet het zien te rooien met de brokstukken van alles wat anderen een 'leven' noemen. Maar de waarheid is, dat ik niet eens een leven héb. Ik heb een worsteling, een gevecht, een oorlog waar ik iedere dag in wakker word en waar ik iedere dag even uit 'ontsnap' wanneer ik ga slapen- op voorwaarde dat ik geen nachtmerries heb.
Ik ben niet bang meer voor de dood, hooguit voor de manier waaróp (het proces dat er aan vooraf gaat). Wel ben ik bang voor het leven. Voor mij een soort eindeloze ellende-fabriek waar een of andere sadistische übermacht iedere keer een nieuw catastrofepakket van de lopende band laat rollen.
Voor mij voelt het leven als een roltrap die naar beneden rolt, en iedereen maar zijn/haar best doen om tegen de stroom in naar boven te rennen. Ik ren al zolang en ik ben zo moe.
De dagen zijn lege lange uren die ik doorbreng met hangen en piekeren, de nachten zijn uren die ik vaak slapeloos doorbreng omdat ik er niet van hou te slapen wanneer het donker is om mij heen. Het is al donker in mijzelf, ik vind dat persoonlijk wel weer darkness genoeg.
Alles wat voor mij betekenis heeft of had in dit leven, ben ik kwijt en/of is buiten mijn bereik.
De liefde van en voor mijn ouders.
Familiebanden.
Vriendschappen.
Zelfontplooiing.
Zelfstandigheid.
Een baan waarin je iets van jezelf kwijt kan en waarin je je kan ontwikkelen.
Sociale contacten.
Vrijheid.
Een leven in, met en gevuld van liefde.
Bij het ontwaken in de ogen kijken van iemand van wie je houdt, in de wetenschap dat de liefde wederzijds is.
Een gezin.
Geluk.
Huiselijkheid, harmonie, vertrouwen, warmte, intimiteit, begrip.
Zorgen voor elkaar.
Een veilige haven in een wrede kille wereld.
Een arm om je heen, een luisterend oor, een warm hart.
Vergeving, acceptatie.
Jezelf mogen, kunnen en durven zijn, in de veilige wetenschap dat er desondanks van je gehouden wordt.
Iemand om bij thuis te komen, die op je wacht, die blij is je weer te zien.
Dit alles zijn en waren de dingen die voor mij belangrijk zijn en die de waarde in mijn leven bepalen. Het zijn tevens de dingen die ik zo hartstochtelijk mis. Wat ik hiervan geleerd heb? Iets of iemand missen, écht missen, kan lijfelijk pijn doen. Dat is geen leegte meer, maar een groot zwart knagend gat met scherpe tandjes. Dat langzaamaan alles opvreet waaruit je nog een beetje levensenergie kan putten.
Digi noemde haar buien op het forum ooit eens "geestelijke kanker". dat klinkt bot en hard, maar ik begrijp wat zij bedoelt. Ook kanker is iets kwaadaardigs wat je langzaamaan van binnenuit opvreet en al het goeie kapotmaakt. Wat ik voel, zou denk ik dan nog het beste "kanker aan m'n ziel" genoemd kunnen worden. Het maakt me kapot. De momenten dat ik bang ben, wanhopig ben, angstig, para etc, zijn verschrikkelijk, afschuwelijk etc, en wat dat betreft is de leegte die ik vaak voel, een verademing omdat het gebrék aan angst etc betekent. Maar tegelijkertijd maakt ook de leegte mij bang, het voelt zacht gezegd niet prettig om als een zombie te functioneren. Om geen interesse te hebben in wat dan ook, om geen gevoelens te hebben (behalve een sluimerend gevoel van onbehagen, van beslopen en bespied worden), om geen hóóp meer te hebben.
Voor mij is alles zwart en zinloos @ the moment. Kan er allemaal mooie alliteraties van maken (dat dan weer wel...): Drijfzand van Depressie, Moeras van Misère, De DuivelsDans, blablabla, maar de werkelijkheid is dat het gewoon KUT is. Fucked-up, klote, mislukt, uitzichtloos.
De wereld, mijn leven, komt me voor als een rotonde waarop bij elke afrit een bordje staat "verboden in te rijden". Zodat er geen andere oplossing is dan eindeloos, oeverloos, uitzichtloos dezelfde rondjes te draaien, keer op keer op keer, totdat de benzine op is óf de energie en de vraag is alleen nog: wie begeeft het 't eerst??
Ik heb eerder depressies gehad, ik ben er mee bekend. Maar toch voelde dat anders dan nu. Aan de ene kant vlakker, aan de andere kant nog altijd 'levendiger' dat dat ik mij nu voel. Juist vanuit het totale gevoel van hulpeloosheid kan ik soms ook even meezingen met de radio, niet uit vrolijkheid, maar uit... tja, berusting, denk ik: "It's all fucked-up, so what the heck... Reddeloos verloren zijn we toch wel."
Ik weet 't, een gigantische huilie-post dit topic (vandaar die alternatieve nick denk ik), maar ik denk dat ik het even nodig heb/had om me 'uit te spreken', en híer heb ik tenminste het gevoel dat ik niemand lastig val. Omdat een ieder vrij is om dit topic links te laten liggen en/of halverwege te stoppen met lezen. Vandaar dat dit het veiligst voelt.
Voor wie zich door die hele tekst geworsteld heeft: bedankt.
donderdag 3 december 2009 om 17:17
donderdag 3 december 2009 om 17:22
Wat ontzettend dat jij je zo voelt, weet dat het mischien niet zoveel betekent, maar een hele dikke en een zoen. Goh ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, gelukkig zijn er hier mensen die dat wel goed weten, en dat ook zeker zullen doen. Weet wel dat ik je OP zal blijven volgen, en aan je zal denken.
donderdag 3 december 2009 om 17:23
quote:meds schreef op 03 december 2009 @ 17:17:
hm, je klinkt depressief. Heb je hulp?
Alle dingen die op je lijstje staan zijn namelijk werkbaar. Jij bent werkbaar, je bent niet machteloos als het gaat over jouw leven
Jij kan je leven weer in handen nemen en er iets van gaan maken. Alleen jij moet dan doen, anderen doen dat niet voor je.
Ik denk wel dat het verstandig is om dit alles met een professional erover te hebben (psycholoog/psychiater) en hoe je leven tot nu toe verlopen is.
Zij kunnen je handvatten geven en coachen om je leven weer in handen te nemen. Hier moet je alleen zelf aan werken......
Dikke knuffel voor je!
hm, je klinkt depressief. Heb je hulp?
Alle dingen die op je lijstje staan zijn namelijk werkbaar. Jij bent werkbaar, je bent niet machteloos als het gaat over jouw leven
Jij kan je leven weer in handen nemen en er iets van gaan maken. Alleen jij moet dan doen, anderen doen dat niet voor je.
Ik denk wel dat het verstandig is om dit alles met een professional erover te hebben (psycholoog/psychiater) en hoe je leven tot nu toe verlopen is.
Zij kunnen je handvatten geven en coachen om je leven weer in handen te nemen. Hier moet je alleen zelf aan werken......
Dikke knuffel voor je!
Nee echt?
donderdag 3 december 2009 om 17:27
Jeetje meis dit is niet goed. Zo hoort het leven niet te zijn! Natuurlijk heb ook jij een leven.
Leef niet teveel in het verleden. Wat is gebeurd, is gebeurd. Je kunt het niet veranderen en erin blijven hangen helpt je niet verder....
Cliches hier noemen werkt niet voor je. Dat begrijp ik... Je beeld van het leven is zo verstoord dat je hier niet in je eentje uit gaat komen vrees ik. Heb je professionele hulp? Zo niet, denk je niet dat dit de moeite waard is?
In ieder geval vanaf hier een vitruele knuffel van mij voor jou
Leef niet teveel in het verleden. Wat is gebeurd, is gebeurd. Je kunt het niet veranderen en erin blijven hangen helpt je niet verder....
Cliches hier noemen werkt niet voor je. Dat begrijp ik... Je beeld van het leven is zo verstoord dat je hier niet in je eentje uit gaat komen vrees ik. Heb je professionele hulp? Zo niet, denk je niet dat dit de moeite waard is?
In ieder geval vanaf hier een vitruele knuffel van mij voor jou
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
donderdag 3 december 2009 om 17:29
Sja, rationeel gezien is het leven ook niet echt om naar huis te schrijven, zijn optimisten verblind en realisten worden onterecht negatievelingen genoemd. Hoop is iets levensreddends doch irrationeel en als die irrationaliteit wegvalt, zit je met enkel je kille ratio opgescheept.
Ik ben geen oppeppend iemand Ik zou het ook niet weten verder. Minder rationeel worden is lastig. Ik kan wel drankzucht aanbevelen maar ja.
Hm, ik ben dus helemaal geen oppeppend iemand.
Ik ben geen oppeppend iemand Ik zou het ook niet weten verder. Minder rationeel worden is lastig. Ik kan wel drankzucht aanbevelen maar ja.
Hm, ik ben dus helemaal geen oppeppend iemand.
donderdag 3 december 2009 om 18:09
Ik had niet gedacht dat er iemand zou reageren. Laat staan zulke reacties als deze. Ik schiet er toch even van vol, en alleen dát is al enigszins een opluchting. Ik kan bijna niet (meer) huilen, huilen was voor mij een uitlaatklep toen ik dacht dat dit slechts tijdelijk was. Maar dat is het niet, het is structureel...
En ja, ik heb hulp (gehad), maar ik kán niets met een psych. Ik kon er m'n verhaal aan kwijt ja, maar een psych voelt niet met je mee. Je wordt bestudeerd, een opgeprikte vlinder in de vitrine, en je ziet (althans: ik) zo'n man/.vrouw denken: "Mmmm, pagina 68 van de DSM IV..." Dan voel ik me alleen maar meer en meer een outcast. Ik heb niets aan psychiaters, aan de hele -logen en -gogensector, ik zoek ménselijkheid en warmte. Denk ik.
En ja Janine, ik schrijf vaker. Het is een van de weinige dingen waar ik iets mee kan, en vaak ook de enige manier waarop ik nog iets van mijn gevoelens onder woorden kan brengen. In IRL praat ik veel, maar zeg ik weinig... Omdat ik mijzelf onbewust bescherm denk ik. Ik ben niet goed in sociale contacten, ik 'lees' bijv nauwelijks non-verbale signalen, en pas bij psych numero vier viel de opm "licht-autistische trekken". Dat klopt, ik herken mijzelf daarin wel.
Okee, dan heb ik een sticker. Ik heb er zelfs twéé: ik heb ADD. Ook dat is pas bij die vierde psych naar voren gekomen. Ik gebruik nu Ritalin, dat scheelt. Voel me minder chaotisch, maar heb helaas wel des te helderder door hoe fucked-up en leeg het allemaal is.
Zinloos, uitzichtloos, oeverloos, eindeloos. Zo voelt het voor mij. Alsof er een glasplaat tussen mij en de wereld staat. En ja, dat hoort óók bij auti-trekken, ik heb er inmiddels aardig wat over gelezen. Maar het rationeel begrijpen doet niets af aan de emotionele wanhoop, aan het ET-gevoel: "Mag ik naar huis? Naar mijn eigen planeet? Alsjeblieft?"
Ik heb mijn dieren, zij zijn de enigen door wie ik mij écht geaccepteerd voel. Ik begrijp hen zonder woorden, en zij mij ook. En lange tijd zijn het dan ook mijn díeren geweest, waarom ik m'n auto niet tegen de eerste de beste brugpijler aanreed. Want ik heb die neiging wel gehad, oh ja, al die wanhopige momenten dat ik machteloos en stikkend van verdriet achter het stuur zat te huilen en te schreeuwen. Dat doe ik nu niet meer, dat stadium ben ik denk ik wel voorbij. Ik voel me niet beter, allesbehalve, maar ik ben te lamlendig en te apathisch om actief van deze wereld af te stappen. Zelfs daar heb ik geen zin meer in, ironisch genoeg.
Digi, speciaal nog een woordje voor jou. Misschien ben je geen oppeppend iemand. Maar dank daarvoor. Depressie voor Dummies, hoofdstuk één: 'Hoed U Voor Mensen Die U Vertellen Dat Het Leven Zo Mooi Is.'
Voel je je alleen maar depressiever en onbegrepener door. Althans, ík wel.
Misschien daarom wel dit topic.
Misschien was/is betekent het iets voor mij als ook dít, deze afgezwakte uitgeleefde imitatie van een menselijk wezen, er mag zijn.
En ja, ik heb hulp (gehad), maar ik kán niets met een psych. Ik kon er m'n verhaal aan kwijt ja, maar een psych voelt niet met je mee. Je wordt bestudeerd, een opgeprikte vlinder in de vitrine, en je ziet (althans: ik) zo'n man/.vrouw denken: "Mmmm, pagina 68 van de DSM IV..." Dan voel ik me alleen maar meer en meer een outcast. Ik heb niets aan psychiaters, aan de hele -logen en -gogensector, ik zoek ménselijkheid en warmte. Denk ik.
En ja Janine, ik schrijf vaker. Het is een van de weinige dingen waar ik iets mee kan, en vaak ook de enige manier waarop ik nog iets van mijn gevoelens onder woorden kan brengen. In IRL praat ik veel, maar zeg ik weinig... Omdat ik mijzelf onbewust bescherm denk ik. Ik ben niet goed in sociale contacten, ik 'lees' bijv nauwelijks non-verbale signalen, en pas bij psych numero vier viel de opm "licht-autistische trekken". Dat klopt, ik herken mijzelf daarin wel.
Okee, dan heb ik een sticker. Ik heb er zelfs twéé: ik heb ADD. Ook dat is pas bij die vierde psych naar voren gekomen. Ik gebruik nu Ritalin, dat scheelt. Voel me minder chaotisch, maar heb helaas wel des te helderder door hoe fucked-up en leeg het allemaal is.
Zinloos, uitzichtloos, oeverloos, eindeloos. Zo voelt het voor mij. Alsof er een glasplaat tussen mij en de wereld staat. En ja, dat hoort óók bij auti-trekken, ik heb er inmiddels aardig wat over gelezen. Maar het rationeel begrijpen doet niets af aan de emotionele wanhoop, aan het ET-gevoel: "Mag ik naar huis? Naar mijn eigen planeet? Alsjeblieft?"
Ik heb mijn dieren, zij zijn de enigen door wie ik mij écht geaccepteerd voel. Ik begrijp hen zonder woorden, en zij mij ook. En lange tijd zijn het dan ook mijn díeren geweest, waarom ik m'n auto niet tegen de eerste de beste brugpijler aanreed. Want ik heb die neiging wel gehad, oh ja, al die wanhopige momenten dat ik machteloos en stikkend van verdriet achter het stuur zat te huilen en te schreeuwen. Dat doe ik nu niet meer, dat stadium ben ik denk ik wel voorbij. Ik voel me niet beter, allesbehalve, maar ik ben te lamlendig en te apathisch om actief van deze wereld af te stappen. Zelfs daar heb ik geen zin meer in, ironisch genoeg.
Digi, speciaal nog een woordje voor jou. Misschien ben je geen oppeppend iemand. Maar dank daarvoor. Depressie voor Dummies, hoofdstuk één: 'Hoed U Voor Mensen Die U Vertellen Dat Het Leven Zo Mooi Is.'
Voel je je alleen maar depressiever en onbegrepener door. Althans, ík wel.
Misschien daarom wel dit topic.
Misschien was/is betekent het iets voor mij als ook dít, deze afgezwakte uitgeleefde imitatie van een menselijk wezen, er mag zijn.
donderdag 3 december 2009 om 18:24
Lieve Alternick. Wat rot dat je je zo slecht voelt. Ik herken het, heb net zo aan de grond gezeten. Bij mij is het met hulp van medicijnen, therapie en tijd goed gekomen. Je zegt dat je 'niks met psychologen kan omdat die zo op afstand blijven en je je bestudeerd voelt'. Mijn ervaring is dat er ook anderen zijn. Dat je soms even moet zoeken naar iemand die bij je past, bij jou de juiste snaar weet te bereiken. Je hebt niets te verliezen, alleen maar te winnen- zou je niet nog eens een experimentje wagen en een andere psych/ hulpbron zoeken? Ik gun je zo een maatje in dit moeilijke proces waar je doorheen gaat!
donderdag 3 december 2009 om 19:13
Jammer dat de hulp die je had niet werkte. Lag dat aan de persoon, of heb je meerdere verschillende hulpverleners geprobeerd? 't moet klikken en dat heb je niet zomaar met iedereen... Maar in moeilijke tijden is het de moeite van het zoeken waard... 't hoeft geen psycholoog of psychiater te zijn he, er is vanalles...
Dat was mijn spreekbeurt, zijn er nog vragen?!
donderdag 3 december 2009 om 19:20
Ik kan onmogelijk weten hoe jij je moet voelen.
Wel heb ik vaak gehad (hopelijk)! dat dingen me door rotomstandigheden zijn ontglipt. Ben ook een aantal dingen kwijt. Maar het gekke is ik vecht toch door ondanks dat ik er ook al een aantal zware depressies op heb zitten.
Ik heb kinderen dat scheelt misschien ook. Je moet dan wel door. Echter er zijn ook dromen die ik heb moeten laten gaan. Zoals studie voltooien, cariere maken, genoeg geld, en een normaal gezin heb ik op het ogenblik helaas niet.
En toch ik knok door; hopen op de 7 vettere jaren.
En het is idd een stuk makkelijker knokken als je depressievrij bent. Ik ben de laatste om dat toe te geven.
Toch kun je af en toe je misere achterlaten en helemaal opgaan in een hobby of bezigheid.
En ondanks dat je hulp hebt van.... vul zelf maar in, het is een dooddoener maar jij moet het doen!
Sterkte,
Wel heb ik vaak gehad (hopelijk)! dat dingen me door rotomstandigheden zijn ontglipt. Ben ook een aantal dingen kwijt. Maar het gekke is ik vecht toch door ondanks dat ik er ook al een aantal zware depressies op heb zitten.
Ik heb kinderen dat scheelt misschien ook. Je moet dan wel door. Echter er zijn ook dromen die ik heb moeten laten gaan. Zoals studie voltooien, cariere maken, genoeg geld, en een normaal gezin heb ik op het ogenblik helaas niet.
En toch ik knok door; hopen op de 7 vettere jaren.
En het is idd een stuk makkelijker knokken als je depressievrij bent. Ik ben de laatste om dat toe te geven.
Toch kun je af en toe je misere achterlaten en helemaal opgaan in een hobby of bezigheid.
En ondanks dat je hulp hebt van.... vul zelf maar in, het is een dooddoener maar jij moet het doen!
Sterkte,
donderdag 3 december 2009 om 19:26
quote:Digitalis schreef op 03 december 2009 @ 17:29:
Sja, rationeel gezien is het leven ook niet echt om naar huis te schrijven, zijn optimisten verblind en realisten worden onterecht negatievelingen genoemd. Hoop is iets levensreddends doch irrationeel en als die irrationaliteit wegvalt, zit je met enkel je kille ratio opgescheept.
Ik ben geen oppeppend iemand Ik zou het ook niet weten verder. Minder rationeel worden is lastig. Ik kan wel drankzucht aanbevelen maar ja.
Hm, ik ben dus helemaal geen oppeppend iemand.Beter dan de loze opmerking dat de opgenoemde zaken 'werkbaar' zijn, dan begrijp je gewoon niet waar dit over gaat.
Sja, rationeel gezien is het leven ook niet echt om naar huis te schrijven, zijn optimisten verblind en realisten worden onterecht negatievelingen genoemd. Hoop is iets levensreddends doch irrationeel en als die irrationaliteit wegvalt, zit je met enkel je kille ratio opgescheept.
Ik ben geen oppeppend iemand Ik zou het ook niet weten verder. Minder rationeel worden is lastig. Ik kan wel drankzucht aanbevelen maar ja.
Hm, ik ben dus helemaal geen oppeppend iemand.Beter dan de loze opmerking dat de opgenoemde zaken 'werkbaar' zijn, dan begrijp je gewoon niet waar dit over gaat.
donderdag 3 december 2009 om 19:38
Schat natuurlijk mag jij er zijn!
Jij kan hier je verhaal doen en er zijn mensen hier die ondanks dat ze jou niet kennen, toch met je meeleven.... Ik reed net in de auto van mijn werk naar huis en ik dacht aan je, ik leef met je mee. Waarom? Omdat ook JIJ belangrijk bent.
Ik herken je gevoel dan wel niet, maar ik heb in mijn directe omgeving wel iemand die ook depressief is. Dat is moeilijk, en dat is zwaar. En ik weet dus ook uit ervaring dat jij niets hebt aan ons het-leven-is-leuk verhaal.
Maar het leven kan ECHT wel leuk zijn. De waardering zit hem in de kleine dingen, want ja zelfs een rasoptimist als ik kan depressieve gedachten krijgen als ik ga nadenken over hoe ellendig het in de wereld is, hoe individualistisch de samenleving, hoe ... nou ja vul maar in.
Gesprekken met logen en gogen helpen je niet... Ik ben geen voorstander van het grijpen naar medicijnen, maar heb je wel eens antidepressiva gebruikt? Kan echt een verschil maken.
Fijn trouwens dat je het zo vindt bij je dieren. Dieren geven je hun oprechte liefde. Mooi is dat.
Blijven schrijven ok?
Jij kan hier je verhaal doen en er zijn mensen hier die ondanks dat ze jou niet kennen, toch met je meeleven.... Ik reed net in de auto van mijn werk naar huis en ik dacht aan je, ik leef met je mee. Waarom? Omdat ook JIJ belangrijk bent.
Ik herken je gevoel dan wel niet, maar ik heb in mijn directe omgeving wel iemand die ook depressief is. Dat is moeilijk, en dat is zwaar. En ik weet dus ook uit ervaring dat jij niets hebt aan ons het-leven-is-leuk verhaal.
Maar het leven kan ECHT wel leuk zijn. De waardering zit hem in de kleine dingen, want ja zelfs een rasoptimist als ik kan depressieve gedachten krijgen als ik ga nadenken over hoe ellendig het in de wereld is, hoe individualistisch de samenleving, hoe ... nou ja vul maar in.
Gesprekken met logen en gogen helpen je niet... Ik ben geen voorstander van het grijpen naar medicijnen, maar heb je wel eens antidepressiva gebruikt? Kan echt een verschil maken.
Fijn trouwens dat je het zo vindt bij je dieren. Dieren geven je hun oprechte liefde. Mooi is dat.
Blijven schrijven ok?
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
donderdag 3 december 2009 om 19:40
Vind ik ook hoor Igoneh. Ik voel me al sinds m'n achtste zoals TO en sja, het is niet echt een emotie, meer een besef. In mijn overtuiging is men verblind en leeft men in een illusie, al is dat natuurlijk veel fijner. Begrip vind je dan ook zelden. Een beetje praten met een persoon die ervoor wordt betaald kan soms opluchten, maar begrip vind je ook niet. En oplossingen ook niet, want kom op, wie hoort er nu nieuwe dingen van een psycholoog? Maar goed, dat is te negatief, te cynisch en stom etcetera volgens velen. Dus dan hou ik m'n kop ook maar.
