Psyche
alle pijlers
Geen hoop meer
donderdag 3 december 2009 om 17:10
(Om in ieder geval m'n alterego nog een beetje te beschermen, heb ik maar even een alternatieve nick aangemaakt...) Ik heb lang getwijfeld of ik dit hier zou posten. Omdat ik niet weet wat ik er mee wil, ik heb niet het idee dat iemand me kan helpen en op zgn 'oppeppers' zit ik ook niet te wachten... Maar misschien wil ik gewoon m'n verhaal kwijt. Ofzo. Omdat ik het gevoel heb dat ik er in stík.
Ik moet nog dertig worden, maar god wat ik heb ik er een zootje van gemaakt. Alles wat belangrijk voor mij is/was in het leven, ben ik kwijtgeraakt of blijft juist altijd buiten m'n bereik. Familiebanden. Sociale contacten. Liefde.
Ik had één ouder met wie ik een goede band had, hij is dood. Al zes jaar, maar nog steeds mis ik hem. Zoals ik ook de kans mis om het goed te maken. Ik weet dat hij zich bezorgd heeft gemaakt over de foute keuzes in m'n leven, over m'n depressies, en ik heb altijd gedacht dat we de tijd nog hadden, dat ík de tijd nog had, om mij 'gelukt' te laten zijn. Maar ik heb me vergist, hij stierf voordat ik ook maar iets bereikt had.
Ik had de kansen, de mogelijkheden. Ooit. Zonder problemen door gymnasium gerold, veelbelovend naar de universiteit. Toen verliefd geworden op een foute man, gaan samenwonen, een leven van geweld. Gevlucht, opgedraaid voor de schulden die híj bleek te zijn aangegaan, hard gewerkt om weer een leven op poten te zetten. Leuke baan gescoord, inmiddels ook weer een leuke relatie (zo leek het althans) en weer hoop voor de toekomst. Ik was toen 21.
Ook in deze relatie heb ik veel meegemaakt, maak ik nog steeds mee, want *stupid me* ik kom er niet van los. Het is verdomme net een verslaving, ik ren als een lemming op de afgrond af en onderweg verlies ik alles wat ik tot nog toe bereikt had (niet dat dat veel was, maar toch...)
Wat ik zojuist geschreven heb:
Ik moet het zien te rooien met de brokstukken van alles wat anderen een 'leven' noemen. Maar de waarheid is, dat ik niet eens een leven héb. Ik heb een worsteling, een gevecht, een oorlog waar ik iedere dag in wakker word en waar ik iedere dag even uit 'ontsnap' wanneer ik ga slapen- op voorwaarde dat ik geen nachtmerries heb.
Ik ben niet bang meer voor de dood, hooguit voor de manier waaróp (het proces dat er aan vooraf gaat). Wel ben ik bang voor het leven. Voor mij een soort eindeloze ellende-fabriek waar een of andere sadistische übermacht iedere keer een nieuw catastrofepakket van de lopende band laat rollen.
Voor mij voelt het leven als een roltrap die naar beneden rolt, en iedereen maar zijn/haar best doen om tegen de stroom in naar boven te rennen. Ik ren al zolang en ik ben zo moe.
De dagen zijn lege lange uren die ik doorbreng met hangen en piekeren, de nachten zijn uren die ik vaak slapeloos doorbreng omdat ik er niet van hou te slapen wanneer het donker is om mij heen. Het is al donker in mijzelf, ik vind dat persoonlijk wel weer darkness genoeg.
Alles wat voor mij betekenis heeft of had in dit leven, ben ik kwijt en/of is buiten mijn bereik.
De liefde van en voor mijn ouders.
Familiebanden.
Vriendschappen.
Zelfontplooiing.
Zelfstandigheid.
Een baan waarin je iets van jezelf kwijt kan en waarin je je kan ontwikkelen.
Sociale contacten.
Vrijheid.
Een leven in, met en gevuld van liefde.
Bij het ontwaken in de ogen kijken van iemand van wie je houdt, in de wetenschap dat de liefde wederzijds is.
Een gezin.
Geluk.
Huiselijkheid, harmonie, vertrouwen, warmte, intimiteit, begrip.
Zorgen voor elkaar.
Een veilige haven in een wrede kille wereld.
Een arm om je heen, een luisterend oor, een warm hart.
Vergeving, acceptatie.
Jezelf mogen, kunnen en durven zijn, in de veilige wetenschap dat er desondanks van je gehouden wordt.
Iemand om bij thuis te komen, die op je wacht, die blij is je weer te zien.
Dit alles zijn en waren de dingen die voor mij belangrijk zijn en die de waarde in mijn leven bepalen. Het zijn tevens de dingen die ik zo hartstochtelijk mis. Wat ik hiervan geleerd heb? Iets of iemand missen, écht missen, kan lijfelijk pijn doen. Dat is geen leegte meer, maar een groot zwart knagend gat met scherpe tandjes. Dat langzaamaan alles opvreet waaruit je nog een beetje levensenergie kan putten.
Digi noemde haar buien op het forum ooit eens "geestelijke kanker". dat klinkt bot en hard, maar ik begrijp wat zij bedoelt. Ook kanker is iets kwaadaardigs wat je langzaamaan van binnenuit opvreet en al het goeie kapotmaakt. Wat ik voel, zou denk ik dan nog het beste "kanker aan m'n ziel" genoemd kunnen worden. Het maakt me kapot. De momenten dat ik bang ben, wanhopig ben, angstig, para etc, zijn verschrikkelijk, afschuwelijk etc, en wat dat betreft is de leegte die ik vaak voel, een verademing omdat het gebrék aan angst etc betekent. Maar tegelijkertijd maakt ook de leegte mij bang, het voelt zacht gezegd niet prettig om als een zombie te functioneren. Om geen interesse te hebben in wat dan ook, om geen gevoelens te hebben (behalve een sluimerend gevoel van onbehagen, van beslopen en bespied worden), om geen hóóp meer te hebben.
Voor mij is alles zwart en zinloos @ the moment. Kan er allemaal mooie alliteraties van maken (dat dan weer wel...): Drijfzand van Depressie, Moeras van Misère, De DuivelsDans, blablabla, maar de werkelijkheid is dat het gewoon KUT is. Fucked-up, klote, mislukt, uitzichtloos.
De wereld, mijn leven, komt me voor als een rotonde waarop bij elke afrit een bordje staat "verboden in te rijden". Zodat er geen andere oplossing is dan eindeloos, oeverloos, uitzichtloos dezelfde rondjes te draaien, keer op keer op keer, totdat de benzine op is óf de energie en de vraag is alleen nog: wie begeeft het 't eerst??
Ik heb eerder depressies gehad, ik ben er mee bekend. Maar toch voelde dat anders dan nu. Aan de ene kant vlakker, aan de andere kant nog altijd 'levendiger' dat dat ik mij nu voel. Juist vanuit het totale gevoel van hulpeloosheid kan ik soms ook even meezingen met de radio, niet uit vrolijkheid, maar uit... tja, berusting, denk ik: "It's all fucked-up, so what the heck... Reddeloos verloren zijn we toch wel."
Ik weet 't, een gigantische huilie-post dit topic (vandaar die alternatieve nick denk ik), maar ik denk dat ik het even nodig heb/had om me 'uit te spreken', en híer heb ik tenminste het gevoel dat ik niemand lastig val. Omdat een ieder vrij is om dit topic links te laten liggen en/of halverwege te stoppen met lezen. Vandaar dat dit het veiligst voelt.
Voor wie zich door die hele tekst geworsteld heeft: bedankt.
Ik moet nog dertig worden, maar god wat ik heb ik er een zootje van gemaakt. Alles wat belangrijk voor mij is/was in het leven, ben ik kwijtgeraakt of blijft juist altijd buiten m'n bereik. Familiebanden. Sociale contacten. Liefde.
Ik had één ouder met wie ik een goede band had, hij is dood. Al zes jaar, maar nog steeds mis ik hem. Zoals ik ook de kans mis om het goed te maken. Ik weet dat hij zich bezorgd heeft gemaakt over de foute keuzes in m'n leven, over m'n depressies, en ik heb altijd gedacht dat we de tijd nog hadden, dat ík de tijd nog had, om mij 'gelukt' te laten zijn. Maar ik heb me vergist, hij stierf voordat ik ook maar iets bereikt had.
Ik had de kansen, de mogelijkheden. Ooit. Zonder problemen door gymnasium gerold, veelbelovend naar de universiteit. Toen verliefd geworden op een foute man, gaan samenwonen, een leven van geweld. Gevlucht, opgedraaid voor de schulden die híj bleek te zijn aangegaan, hard gewerkt om weer een leven op poten te zetten. Leuke baan gescoord, inmiddels ook weer een leuke relatie (zo leek het althans) en weer hoop voor de toekomst. Ik was toen 21.
Ook in deze relatie heb ik veel meegemaakt, maak ik nog steeds mee, want *stupid me* ik kom er niet van los. Het is verdomme net een verslaving, ik ren als een lemming op de afgrond af en onderweg verlies ik alles wat ik tot nog toe bereikt had (niet dat dat veel was, maar toch...)
Wat ik zojuist geschreven heb:
Ik moet het zien te rooien met de brokstukken van alles wat anderen een 'leven' noemen. Maar de waarheid is, dat ik niet eens een leven héb. Ik heb een worsteling, een gevecht, een oorlog waar ik iedere dag in wakker word en waar ik iedere dag even uit 'ontsnap' wanneer ik ga slapen- op voorwaarde dat ik geen nachtmerries heb.
Ik ben niet bang meer voor de dood, hooguit voor de manier waaróp (het proces dat er aan vooraf gaat). Wel ben ik bang voor het leven. Voor mij een soort eindeloze ellende-fabriek waar een of andere sadistische übermacht iedere keer een nieuw catastrofepakket van de lopende band laat rollen.
Voor mij voelt het leven als een roltrap die naar beneden rolt, en iedereen maar zijn/haar best doen om tegen de stroom in naar boven te rennen. Ik ren al zolang en ik ben zo moe.
De dagen zijn lege lange uren die ik doorbreng met hangen en piekeren, de nachten zijn uren die ik vaak slapeloos doorbreng omdat ik er niet van hou te slapen wanneer het donker is om mij heen. Het is al donker in mijzelf, ik vind dat persoonlijk wel weer darkness genoeg.
Alles wat voor mij betekenis heeft of had in dit leven, ben ik kwijt en/of is buiten mijn bereik.
De liefde van en voor mijn ouders.
Familiebanden.
Vriendschappen.
Zelfontplooiing.
Zelfstandigheid.
Een baan waarin je iets van jezelf kwijt kan en waarin je je kan ontwikkelen.
Sociale contacten.
Vrijheid.
Een leven in, met en gevuld van liefde.
Bij het ontwaken in de ogen kijken van iemand van wie je houdt, in de wetenschap dat de liefde wederzijds is.
Een gezin.
Geluk.
Huiselijkheid, harmonie, vertrouwen, warmte, intimiteit, begrip.
Zorgen voor elkaar.
Een veilige haven in een wrede kille wereld.
Een arm om je heen, een luisterend oor, een warm hart.
Vergeving, acceptatie.
Jezelf mogen, kunnen en durven zijn, in de veilige wetenschap dat er desondanks van je gehouden wordt.
Iemand om bij thuis te komen, die op je wacht, die blij is je weer te zien.
Dit alles zijn en waren de dingen die voor mij belangrijk zijn en die de waarde in mijn leven bepalen. Het zijn tevens de dingen die ik zo hartstochtelijk mis. Wat ik hiervan geleerd heb? Iets of iemand missen, écht missen, kan lijfelijk pijn doen. Dat is geen leegte meer, maar een groot zwart knagend gat met scherpe tandjes. Dat langzaamaan alles opvreet waaruit je nog een beetje levensenergie kan putten.
Digi noemde haar buien op het forum ooit eens "geestelijke kanker". dat klinkt bot en hard, maar ik begrijp wat zij bedoelt. Ook kanker is iets kwaadaardigs wat je langzaamaan van binnenuit opvreet en al het goeie kapotmaakt. Wat ik voel, zou denk ik dan nog het beste "kanker aan m'n ziel" genoemd kunnen worden. Het maakt me kapot. De momenten dat ik bang ben, wanhopig ben, angstig, para etc, zijn verschrikkelijk, afschuwelijk etc, en wat dat betreft is de leegte die ik vaak voel, een verademing omdat het gebrék aan angst etc betekent. Maar tegelijkertijd maakt ook de leegte mij bang, het voelt zacht gezegd niet prettig om als een zombie te functioneren. Om geen interesse te hebben in wat dan ook, om geen gevoelens te hebben (behalve een sluimerend gevoel van onbehagen, van beslopen en bespied worden), om geen hóóp meer te hebben.
Voor mij is alles zwart en zinloos @ the moment. Kan er allemaal mooie alliteraties van maken (dat dan weer wel...): Drijfzand van Depressie, Moeras van Misère, De DuivelsDans, blablabla, maar de werkelijkheid is dat het gewoon KUT is. Fucked-up, klote, mislukt, uitzichtloos.
De wereld, mijn leven, komt me voor als een rotonde waarop bij elke afrit een bordje staat "verboden in te rijden". Zodat er geen andere oplossing is dan eindeloos, oeverloos, uitzichtloos dezelfde rondjes te draaien, keer op keer op keer, totdat de benzine op is óf de energie en de vraag is alleen nog: wie begeeft het 't eerst??
Ik heb eerder depressies gehad, ik ben er mee bekend. Maar toch voelde dat anders dan nu. Aan de ene kant vlakker, aan de andere kant nog altijd 'levendiger' dat dat ik mij nu voel. Juist vanuit het totale gevoel van hulpeloosheid kan ik soms ook even meezingen met de radio, niet uit vrolijkheid, maar uit... tja, berusting, denk ik: "It's all fucked-up, so what the heck... Reddeloos verloren zijn we toch wel."
Ik weet 't, een gigantische huilie-post dit topic (vandaar die alternatieve nick denk ik), maar ik denk dat ik het even nodig heb/had om me 'uit te spreken', en híer heb ik tenminste het gevoel dat ik niemand lastig val. Omdat een ieder vrij is om dit topic links te laten liggen en/of halverwege te stoppen met lezen. Vandaar dat dit het veiligst voelt.
Voor wie zich door die hele tekst geworsteld heeft: bedankt.
donderdag 3 december 2009 om 20:15
donderdag 3 december 2009 om 20:29
quote:Digitalis schreef op 03 december 2009 @ 19:40:
Vind ik ook hoor Igoneh. Ik voel me al sinds m'n achtste zoals TO en sja, het is niet echt een emotie, meer een besef. In mijn overtuiging is men verblind en leeft men in een illusie, al is dat natuurlijk veel fijner. Begrip vind je dan ook zelden. Een beetje praten met een persoon die ervoor wordt betaald kan soms opluchten, maar begrip vind je ook niet. En oplossingen ook niet, want kom op, wie hoort er nu nieuwe dingen van een psycholoog? Maar goed, dat is te negatief, te cynisch en stom etcetera volgens velen. Dus dan hou ik m'n kop ook maar.Ik herken me hier echt in Digi!
Vind ik ook hoor Igoneh. Ik voel me al sinds m'n achtste zoals TO en sja, het is niet echt een emotie, meer een besef. In mijn overtuiging is men verblind en leeft men in een illusie, al is dat natuurlijk veel fijner. Begrip vind je dan ook zelden. Een beetje praten met een persoon die ervoor wordt betaald kan soms opluchten, maar begrip vind je ook niet. En oplossingen ook niet, want kom op, wie hoort er nu nieuwe dingen van een psycholoog? Maar goed, dat is te negatief, te cynisch en stom etcetera volgens velen. Dus dan hou ik m'n kop ook maar.Ik herken me hier echt in Digi!
donderdag 3 december 2009 om 20:38
donderdag 3 december 2009 om 21:48
@Moods: ik had niet gedacht dat er meer mensen waren die zich zo voelen als ik. Ook niet gehoopt trouwens, ik gun anderen iets beters. Knuffel
@the rest: Bedankt dat ik hier m'n verhaal kan en mag doen. Ik weet niet hoe en of iemand me kan helpen, ik denk het eigenlijk niet... Maar het scheelt om het te kunnen vertéllen.
Ik ben zojuist even naar de stad geweest. In het kader van 'zorg dat je een keer van die bank af komt' en alle andere psychobabbels. En ja, het scheelt idd om even níet alleen met Me, Myself and I opgescheept te zitten. En tegelijkertijd voel ik me alleen maar meer vervreemd van alles en iedereen wanneer ik daar loop. Mensen lachen, praten, trekken met elkaar op, doen inkopen om zichzelf of een ander een pleziertje te doen... en ik denk: "Het zou me niets kunnen schelen als er nu een bom naar beneden valt."
Ik heb er rondgelopen, doelloos, een paar winkels in en dan niet weten hoe snel je er weer uit moet. Ben er een uur geweest en was opgelucht om weer m'n veilige autootje in te kunnen vluchten. M'n rijdend huisje, compact en overzichtelijk.
En nu? Ik zit op de bank en ik wacht. Waarop? Geen flauw idee. Waarom ik blijf wachten? Omdat ik bij god niet zou weten wat ik anders moet doen.
@the rest: Bedankt dat ik hier m'n verhaal kan en mag doen. Ik weet niet hoe en of iemand me kan helpen, ik denk het eigenlijk niet... Maar het scheelt om het te kunnen vertéllen.
Ik ben zojuist even naar de stad geweest. In het kader van 'zorg dat je een keer van die bank af komt' en alle andere psychobabbels. En ja, het scheelt idd om even níet alleen met Me, Myself and I opgescheept te zitten. En tegelijkertijd voel ik me alleen maar meer vervreemd van alles en iedereen wanneer ik daar loop. Mensen lachen, praten, trekken met elkaar op, doen inkopen om zichzelf of een ander een pleziertje te doen... en ik denk: "Het zou me niets kunnen schelen als er nu een bom naar beneden valt."
Ik heb er rondgelopen, doelloos, een paar winkels in en dan niet weten hoe snel je er weer uit moet. Ben er een uur geweest en was opgelucht om weer m'n veilige autootje in te kunnen vluchten. M'n rijdend huisje, compact en overzichtelijk.
En nu? Ik zit op de bank en ik wacht. Waarop? Geen flauw idee. Waarom ik blijf wachten? Omdat ik bij god niet zou weten wat ik anders moet doen.
donderdag 3 december 2009 om 22:59
Hoi Alternick,
Het is ook niet niks dat je hebt moeten vluchten voor je agressieve ex-partner...Niet verwonderlijk dat je daarom psychisch uitgeput bent...Geef jezelf de tijd om te herstellen van de pijn die je hebt ervaren in die tijden van eenzaamheid.
Maar begrijp ik goed dat je nu weer in een 'ongezonde relatie' zit?
*Stuurt je hééééél veel troost toe op dit moment*
Het is ook niet niks dat je hebt moeten vluchten voor je agressieve ex-partner...Niet verwonderlijk dat je daarom psychisch uitgeput bent...Geef jezelf de tijd om te herstellen van de pijn die je hebt ervaren in die tijden van eenzaamheid.
Maar begrijp ik goed dat je nu weer in een 'ongezonde relatie' zit?
*Stuurt je hééééél veel troost toe op dit moment*
donderdag 3 december 2009 om 23:07
donderdag 3 december 2009 om 23:41
Hey AN, je klinkt depressief dat zei ik al eerder. Dat is een ziekte die jou dingen laat denken die niet helemaal de waarheid zijn. De ziekte laat jou maar 1 kant van de zaak zien, namelijk de zwarte kant. Maar dat wil niet zeggen dat er geen andere kant is.
Medicatie kan zeker helpen en therapie ook. Zoals je het omschrijft heb je psychotherapie gehad. Feitelijk doe je dan niet meer dan je verhaal en that's it. Ik ben zelf een voorstander van cognitieve therapie waarbij je jezelf programmeert om anders te denken.
Ik snap dat je een arm om je heen wilt, maar dat zal de spoken in je hoofd niet verjagen. Die kan jij alleen maar doen laten verdwijnen.
Zoek opnieuw hulp, soms duurt het even voordat je het juiste medicijn voor jou hebt gevonden
Medicatie kan zeker helpen en therapie ook. Zoals je het omschrijft heb je psychotherapie gehad. Feitelijk doe je dan niet meer dan je verhaal en that's it. Ik ben zelf een voorstander van cognitieve therapie waarbij je jezelf programmeert om anders te denken.
Ik snap dat je een arm om je heen wilt, maar dat zal de spoken in je hoofd niet verjagen. Die kan jij alleen maar doen laten verdwijnen.
Zoek opnieuw hulp, soms duurt het even voordat je het juiste medicijn voor jou hebt gevonden
vrijdag 4 december 2009 om 01:01
Hey, wilde even zeggen dat ik goed weet wat je meemaakt omdat ik ongeveer hetzelfde heb/meemaak, en wil je veel kracht wensen.
Heel veel dingen uit je lijst mis ik ook en verlang ik hevig naar.
Mijn motivatie om door te gaan en niet op te geven is voor een groot deel, dat ik die lijst wil meemaken. Als ik stop en niks meer doe dan is alles voor niks geweest.
Buiten onvoorwaardelijk liefde van ouders en familie heb ik nog nooit liefde gekend van iemand die van mij houd en ik van haar. Nooit een kus, aanraking enz.
Hier verlang ik natuurlijk hevig naar en ik vind dat ik het een keer verdien. Daarbij wil ik mijzelf ook wel eens een volledig volwaardig zeker mens gaan voelen en dat ook zijn. Dat zijn voor mij een paar van mijn grootste motivaties om verder bezig te gaan aan mijzelf te sleutelen ook al merk ik nu nog niet veel resultaat.
Ik kijk nu nog heel pessimistisch en zwart naar mijn toekomst, maar blijf er gewoon in geloven dat ik ook een keer wat geluk mag vinden. En dat wil ik gewoon niet mislopen in mijn leven.
Mijn psycholoog raadde mij ook dit boekje aan: http://www.uitgeverijboom ... _leven_9789085066866.html
Ik hoop dat ik er een klein beetje iets aan ga hebben, misschien ook iets voor jou. Omdat alle kleine beetjes helpen.
Verder zegt mijn psycholoog altijd; doen doen doen. Ook al heb je nergens zin in of vind je het eng, doe het. Ook al stelt het niks voor, zoals een brief op de bus doen of de hond uitlaten enz.
Heel veel dingen uit je lijst mis ik ook en verlang ik hevig naar.
Mijn motivatie om door te gaan en niet op te geven is voor een groot deel, dat ik die lijst wil meemaken. Als ik stop en niks meer doe dan is alles voor niks geweest.
Buiten onvoorwaardelijk liefde van ouders en familie heb ik nog nooit liefde gekend van iemand die van mij houd en ik van haar. Nooit een kus, aanraking enz.
Hier verlang ik natuurlijk hevig naar en ik vind dat ik het een keer verdien. Daarbij wil ik mijzelf ook wel eens een volledig volwaardig zeker mens gaan voelen en dat ook zijn. Dat zijn voor mij een paar van mijn grootste motivaties om verder bezig te gaan aan mijzelf te sleutelen ook al merk ik nu nog niet veel resultaat.
Ik kijk nu nog heel pessimistisch en zwart naar mijn toekomst, maar blijf er gewoon in geloven dat ik ook een keer wat geluk mag vinden. En dat wil ik gewoon niet mislopen in mijn leven.
Mijn psycholoog raadde mij ook dit boekje aan: http://www.uitgeverijboom ... _leven_9789085066866.html
Ik hoop dat ik er een klein beetje iets aan ga hebben, misschien ook iets voor jou. Omdat alle kleine beetjes helpen.
Verder zegt mijn psycholoog altijd; doen doen doen. Ook al heb je nergens zin in of vind je het eng, doe het. Ook al stelt het niks voor, zoals een brief op de bus doen of de hond uitlaten enz.
vrijdag 4 december 2009 om 04:27
quote:Igoneh schreef op 03 december 2009 @ 19:26:
Beter dan de loze opmerking dat de opgenoemde zaken 'werkbaar' zijn, dan begrijp je gewoon niet waar dit over gaat.Maar de genoemde zaken zijn ook werkbaar. Niet gemakkelijk misschien, maar ze zijn het wel.
Je dat realiseren is al één stap.
Beter dan de loze opmerking dat de opgenoemde zaken 'werkbaar' zijn, dan begrijp je gewoon niet waar dit over gaat.Maar de genoemde zaken zijn ook werkbaar. Niet gemakkelijk misschien, maar ze zijn het wel.
Je dat realiseren is al één stap.
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
vrijdag 4 december 2009 om 07:16
Goed dat je wel de deur uit gaat! Ook al is het maar een uurtje...
Heb je wel eens een zelfhulpboek gelezen? Zoals meds schrijft, werkt cogintieve gedragstherapie vaak bij het bestrijden van depressies... Als jij liever niet meer naar een therapeut wilt, kun je het je misschien (deels) zelf leren? Het is namelijk een verandering in je gedachtengang.
En nogmaals mijn vraag: gebruik je een antidepressiva?
Ik vind het trouwens wel shockend te lezen dat hier er zoveel zijn die zich in jouw verhaal herkennen...
Heb je wel eens een zelfhulpboek gelezen? Zoals meds schrijft, werkt cogintieve gedragstherapie vaak bij het bestrijden van depressies... Als jij liever niet meer naar een therapeut wilt, kun je het je misschien (deels) zelf leren? Het is namelijk een verandering in je gedachtengang.
En nogmaals mijn vraag: gebruik je een antidepressiva?
Ik vind het trouwens wel shockend te lezen dat hier er zoveel zijn die zich in jouw verhaal herkennen...
if they like you you'll know, if they don't you'll be confused
vrijdag 4 december 2009 om 07:26
Ook ik heb cognitieve therapie gehad en vind het een aanrader. Je analyseert wat je denkt en of dat eigenlijk wel "klopt", waar is, of dat je ook iets anders kunt denken over bepaalde situaties. Het is fijn om dat samen met een ander te doen, kan ook een coach zijn, omdat je zelf zo verstrikt zit in je eigen gedachtenpatronen die je steeds verder de diepte in sleuren. Het boekje "beren op de weg, spinsels in je hoofd" kan daarbij misschien ook helpen. Vol praktische oefeningen, geen ingewikkelde psychobabbel zoals je het noemt.
En, iemand anders zei het ook al, DOEN DOEN DOEN! Denken helpt je niet verder in een depressie, hoewel je dat op dat moment wel denkt ("ik moet toch een oplossing verzinnen?', maar dat kun je nu juist niet. Jezelf dwingen om even de deur uit te gaan, al is het maar even. Goed van je dus dat je bent gaan winkelen! En iedere dag met iemand contact hebben. Op tijd opstaan, niet overdag slapen.
He, ik vind het echt rot voor je.
En, iemand anders zei het ook al, DOEN DOEN DOEN! Denken helpt je niet verder in een depressie, hoewel je dat op dat moment wel denkt ("ik moet toch een oplossing verzinnen?', maar dat kun je nu juist niet. Jezelf dwingen om even de deur uit te gaan, al is het maar even. Goed van je dus dat je bent gaan winkelen! En iedere dag met iemand contact hebben. Op tijd opstaan, niet overdag slapen.
He, ik vind het echt rot voor je.
vrijdag 4 december 2009 om 17:36
Ook ik herken dit. Zoveel dingen uit jouw OP zou ik ook zelf geschreven kunnen hebben.
En inderdaad: het enige wat me helpt in zo'n periode is dingen doen, gaan ondernemen. Na een tijdje besef je dat je dat ook nog leuk vind ook....
Oh en regelmatig werken: wat een verademing was dat. Zonder structuur door werken, zal ik als een soort weekdier in elkaar en doe ik niks meer. Word ik depressief, ga ik malen, ga ik dingen vermijden enz enz.....
En inderdaad: het enige wat me helpt in zo'n periode is dingen doen, gaan ondernemen. Na een tijdje besef je dat je dat ook nog leuk vind ook....
Oh en regelmatig werken: wat een verademing was dat. Zonder structuur door werken, zal ik als een soort weekdier in elkaar en doe ik niks meer. Word ik depressief, ga ik malen, ga ik dingen vermijden enz enz.....
We dont make mistakes here, we just have happy accidents. We want happy, happy paintings. If you want sad things, watch the news. Everything is possible here. This is your little universe -Bob Ross
vrijdag 4 december 2009 om 20:58
je hebt me zojuist mijn eerste forum hug gegeven.
bedankt
Ik vind het ook lastig om wat zinnigs te schrijven hier.
Omdat ik zelf ook de oplossing niet weet.
Ik loop bij een psychiater, maar kan niet zeggen dat ik er de vruchten van pluk.
Alles voelt gewoon zo, zo.. monotoom ofzo
ik kan enorme uitschieters hebben, slecht eten, veel piekeren, weinig slapen, drinken, woede buien,
alles en iedereen afkatten en gewoon ronuit alle mensen kut vinden, de neiging krijgen om aan het stuur van man te trekken op de snelweg, zodat we samen in de vangrail gevouwen liggen.
gewoon willen schreeuwen, slaan met een hamer, iemand letterlijk zeer willen doen. slopen.
Op zulke dagen sluit ik mezelf maar een beetje op, probeer dan maar weinig te doen en vooral weinig mensen te spreken.
mijn man voelt de bui dan hangen en laat mij dan (gelukkig) ook met rust.
maar begrijpen doet hij het niet.
het is ook nogal wat om uit te leggen, sorry schat maar eigenlijk haat ik nu alles en iedereen, ook jou ja, om niets eigenlijk, gewoon zomaar, zonder reden haten, echt haten, vauit het puntje van mijn tenen, dat waardeloze donkere gevoel.
En ookal weet ik ergens dat ik die dingen 'heus niet' zal doen
soms twijfel ik eraan.
Er zit iets in mij, wat eruit wil dan.
De overige dagen zijn vrij vlak.
met die dagen kan ik leven, zo ben ik denk ik.
het zijn de uitschieters waarvoor ik in therapie ben.
en waar ik radeloos van word.
bedankt
Ik vind het ook lastig om wat zinnigs te schrijven hier.
Omdat ik zelf ook de oplossing niet weet.
Ik loop bij een psychiater, maar kan niet zeggen dat ik er de vruchten van pluk.
Alles voelt gewoon zo, zo.. monotoom ofzo
ik kan enorme uitschieters hebben, slecht eten, veel piekeren, weinig slapen, drinken, woede buien,
alles en iedereen afkatten en gewoon ronuit alle mensen kut vinden, de neiging krijgen om aan het stuur van man te trekken op de snelweg, zodat we samen in de vangrail gevouwen liggen.
gewoon willen schreeuwen, slaan met een hamer, iemand letterlijk zeer willen doen. slopen.
Op zulke dagen sluit ik mezelf maar een beetje op, probeer dan maar weinig te doen en vooral weinig mensen te spreken.
mijn man voelt de bui dan hangen en laat mij dan (gelukkig) ook met rust.
maar begrijpen doet hij het niet.
het is ook nogal wat om uit te leggen, sorry schat maar eigenlijk haat ik nu alles en iedereen, ook jou ja, om niets eigenlijk, gewoon zomaar, zonder reden haten, echt haten, vauit het puntje van mijn tenen, dat waardeloze donkere gevoel.
En ookal weet ik ergens dat ik die dingen 'heus niet' zal doen
soms twijfel ik eraan.
Er zit iets in mij, wat eruit wil dan.
De overige dagen zijn vrij vlak.
met die dagen kan ik leven, zo ben ik denk ik.
het zijn de uitschieters waarvoor ik in therapie ben.
en waar ik radeloos van word.
anoniem_64195 wijzigde dit bericht op 04-12-2009 21:14
Reden: toevoegingkje
Reden: toevoegingkje
% gewijzigd
zaterdag 5 december 2009 om 00:10
quote:iebie schreef op 04 december 2009 @ 07:26:
Ook ik heb cognitieve therapie gehad en vind het een aanrader. Je analyseert wat je denkt en of dat eigenlijk wel "klopt", waar is, of dat je ook iets anders kunt denken over bepaalde situaties. Het is fijn om dat samen met een ander te doen, kan ook een coach zijn, omdat je zelf zo verstrikt zit in je eigen gedachtenpatronen die je steeds verder de diepte in sleuren. Het boekje "beren op de weg, spinsels in je hoofd" kan daarbij misschien ook helpen. Vol praktische oefeningen, geen ingewikkelde psychobabbel zoals je het noemt.
Hey Iebie,
Ik heb ook een cursus RET gedaan net als jij. Ik heb alleen nog niet het idee dat ik er iets aan heb gehad. De leider daar zij dat het wel heel lang kan duren soms, en je gewoon door moet gaan met het denken en zeggen tegen jezelf.
In mijn geval heeft het vooral te maken met negatief zelfbeeld en onzekerheid etc. Ik had dus gehoopt dat dat zou veranderen, maar nog niet echt dus helaas.
Bijv, als iemand lacht op straat denk ik dat hij/zij mij uitlacht omdat ik lelijk, stom of raar ben etc.
Ik weet natuurlijk dat het onzin is, maar zo voelt het nooit
Hoe ging dat bij jou voordat je er echt de vruchten van plukte?
Ook ik heb cognitieve therapie gehad en vind het een aanrader. Je analyseert wat je denkt en of dat eigenlijk wel "klopt", waar is, of dat je ook iets anders kunt denken over bepaalde situaties. Het is fijn om dat samen met een ander te doen, kan ook een coach zijn, omdat je zelf zo verstrikt zit in je eigen gedachtenpatronen die je steeds verder de diepte in sleuren. Het boekje "beren op de weg, spinsels in je hoofd" kan daarbij misschien ook helpen. Vol praktische oefeningen, geen ingewikkelde psychobabbel zoals je het noemt.
Hey Iebie,
Ik heb ook een cursus RET gedaan net als jij. Ik heb alleen nog niet het idee dat ik er iets aan heb gehad. De leider daar zij dat het wel heel lang kan duren soms, en je gewoon door moet gaan met het denken en zeggen tegen jezelf.
In mijn geval heeft het vooral te maken met negatief zelfbeeld en onzekerheid etc. Ik had dus gehoopt dat dat zou veranderen, maar nog niet echt dus helaas.
Bijv, als iemand lacht op straat denk ik dat hij/zij mij uitlacht omdat ik lelijk, stom of raar ben etc.
Ik weet natuurlijk dat het onzin is, maar zo voelt het nooit
Hoe ging dat bij jou voordat je er echt de vruchten van plukte?
zaterdag 5 december 2009 om 00:59
quote:In mijn geval heeft het vooral te maken met negatief zelfbeeld en onzekerheid etc. Ik had dus gehoopt dat dat zou veranderen, maar nog niet echt dus helaas.
Bijv, als iemand lacht op straat denk ik dat hij/zij mij uitlacht omdat ik lelijk, stom of raar ben etc.
Ik weet natuurlijk dat het onzin is, maar zo voelt het nooit
Ik heb die RET-cursus nooit gehad, ik werd vol gegooid met pillen.
Ik heb als 'enige' voordeel van die pillen gehad: Hypomanie, vooral handig wanneer alles plots anders is. (letterlijk omgekeerd aan mijn eigen gedachten die tot mijn 19e bijna hetzelfde als die van jou waren.)
Negatief zelfbeeld, onzekerheid et cetera..
Na Herfst 2001 was het voor mij voor het eerst duidelijk dat het (na flink aankomen) wel meeviel met mij.
Nu heb ik echter weer 'n soort van negatief zelfbeeld, gebasseerd op andere redenen, maargoed.
Bijv, als iemand lacht op straat denk ik dat hij/zij mij uitlacht omdat ik lelijk, stom of raar ben etc.
Ik weet natuurlijk dat het onzin is, maar zo voelt het nooit
Ik heb die RET-cursus nooit gehad, ik werd vol gegooid met pillen.
Ik heb als 'enige' voordeel van die pillen gehad: Hypomanie, vooral handig wanneer alles plots anders is. (letterlijk omgekeerd aan mijn eigen gedachten die tot mijn 19e bijna hetzelfde als die van jou waren.)
Negatief zelfbeeld, onzekerheid et cetera..
Na Herfst 2001 was het voor mij voor het eerst duidelijk dat het (na flink aankomen) wel meeviel met mij.
Nu heb ik echter weer 'n soort van negatief zelfbeeld, gebasseerd op andere redenen, maargoed.
zaterdag 5 december 2009 om 01:20
quote:rouke schreef op 05 december 2009 @ 00:59:
[...]
Ik heb die RET-cursus nooit gehad, ik werd vol gegooid met pillen.
Ik heb als 'enige' voordeel van die pillen gehad: Hypomanie, vooral handig wanneer alles plots anders is. (letterlijk omgekeerd aan mijn eigen gedachten die tot mijn 19e bijna hetzelfde als die van jou waren.)
Negatief zelfbeeld, onzekerheid et cetera..
Na Herfst 2001 was het voor mij voor het eerst duidelijk dat het (na flink aankomen) wel meeviel met mij.
Nu heb ik echter weer 'n soort van negatief zelfbeeld, gebasseerd op andere redenen, maargoed.
Ik moest even opzoeken wat hypomanie inhield, maar nu weet ik het. Kan me voorstellen dat het soms handig/fijn kan zijn in zo'n geval.
Hoe kwam het bij jou dan tot die ingeving uiteindelijk?
Ik vind het zó frustrerend en word er vaak moedeloos van. Ik weet echter niet beter dan dit, en heb zou er b.w.v. zo een miljoen voor over hebben om van dit en de rest af te zijn.
[...]
Ik heb die RET-cursus nooit gehad, ik werd vol gegooid met pillen.
Ik heb als 'enige' voordeel van die pillen gehad: Hypomanie, vooral handig wanneer alles plots anders is. (letterlijk omgekeerd aan mijn eigen gedachten die tot mijn 19e bijna hetzelfde als die van jou waren.)
Negatief zelfbeeld, onzekerheid et cetera..
Na Herfst 2001 was het voor mij voor het eerst duidelijk dat het (na flink aankomen) wel meeviel met mij.
Nu heb ik echter weer 'n soort van negatief zelfbeeld, gebasseerd op andere redenen, maargoed.
Ik moest even opzoeken wat hypomanie inhield, maar nu weet ik het. Kan me voorstellen dat het soms handig/fijn kan zijn in zo'n geval.
Hoe kwam het bij jou dan tot die ingeving uiteindelijk?
Ik vind het zó frustrerend en word er vaak moedeloos van. Ik weet echter niet beter dan dit, en heb zou er b.w.v. zo een miljoen voor over hebben om van dit en de rest af te zijn.
zaterdag 5 december 2009 om 09:07
Alternick,
Allereerst goed van je dat je hier je verhaal doet, een en ander van je afschrijven en herkenning vinden en je realiseren dat je vaak niet de enige bent kan al een beetje troost geven. Ik reageer omdat ik weet hoe het voelt om het niet meer te zien zitten en je je radeloos voelt omdat alles moeizaam lijkt te gaan en er geen licht aan de tunnel lijkt te zijn en last te hebben van depressies. Heb hier van kinds af aan al last van gehad, zit ook in de familie (kant va mijn moeder) en mijn moeder was behoorlijk depressief toen ze zwanger van mij was en ik vind het een erg grote last maar ik merk dat ik er naarmate ik ouder wordt er beter mee om kan gaan, het sluimert altijd wel op de achtergrond en er zijn perioden dat het meer op de voorgrond treed en perioden dat het stukken minder is maar het zal er altijd zijn, dat heb ik inmiddels geaccepteerd, maar ik ben beter in staat om het af te zwakken en er niet te lang in te blijven hangen e ook de positieve dingen te herkennen, blijft moeilijk.. Heb zelf ook baat gehad bij cognitieve gedragstherapie wat hier al meedere malen geopperd is. Het hele proces is niet makkelijk, confronterend maar je kan er absoluut wat aan hebben. Is er helemaal niemand in je omgeving waar je bij terecht kan?
Allereerst goed van je dat je hier je verhaal doet, een en ander van je afschrijven en herkenning vinden en je realiseren dat je vaak niet de enige bent kan al een beetje troost geven. Ik reageer omdat ik weet hoe het voelt om het niet meer te zien zitten en je je radeloos voelt omdat alles moeizaam lijkt te gaan en er geen licht aan de tunnel lijkt te zijn en last te hebben van depressies. Heb hier van kinds af aan al last van gehad, zit ook in de familie (kant va mijn moeder) en mijn moeder was behoorlijk depressief toen ze zwanger van mij was en ik vind het een erg grote last maar ik merk dat ik er naarmate ik ouder wordt er beter mee om kan gaan, het sluimert altijd wel op de achtergrond en er zijn perioden dat het meer op de voorgrond treed en perioden dat het stukken minder is maar het zal er altijd zijn, dat heb ik inmiddels geaccepteerd, maar ik ben beter in staat om het af te zwakken en er niet te lang in te blijven hangen e ook de positieve dingen te herkennen, blijft moeilijk.. Heb zelf ook baat gehad bij cognitieve gedragstherapie wat hier al meedere malen geopperd is. Het hele proces is niet makkelijk, confronterend maar je kan er absoluut wat aan hebben. Is er helemaal niemand in je omgeving waar je bij terecht kan?
zaterdag 5 december 2009 om 09:10
Hey AlterNick,
Ik zou je ook graag een paar woorden teruggeven al weet ik nog niet precies wat ik tegen je wil zeggen. Wat jij schrijft, roept bij mij ook herkenning op. Vooral dat zwarte gat waar je het over hebt, ken ik ook. Alleen dan zonder tanden ...
Laat ik als eerste zeggen dat ik vind dat je dingen goed kunt verwoorden, dat heeft mij jaren, maar dan ook jaren gekost voor ik een beetje aan kon geven hoe of wat ik dan voelde.
Ook ik ben nog geen 30, maar heb altijd met aparte gedachten naar dat getal gekeken. 30 was voor mij prima om te worden, ouder hoefde niet zo nodig. Nu weet ik het niet.
Waar andere leeftijdsgenoten alles op een rij lijken te hebben; baan, huis, relatie, lijk ik ook een grote verdwaalde hoop ellende- soms denk ik dat ik gewoon niet geschikt ben voor het leven zoals dat nu gaat. Ik blijf maar ronddolen, vragen houden en me boos maken over van alles en nog wat, wat zo nu en dan even oploopt tot een moment dat ik denk 'en nu is het genoeg, ik kap ermee'. Ik kan me tot een deel ook aansluiten bij de woorden van Digi en Ste_ "in mijn overtuiging is men verblind en leeft men in een illusie"
Afijn, ik kom niet helemaal uit mn woorden. Ik wou dat ik je een oplossing kon geven of even met een toverstaf kon zwaaien, maar helaas beschik ik daar niet over.
Als je wilt, en voel je niet bezwaard om dat aanbod aan te nemen, mag je tegen me aan praten of mailen als je daar behoefte aan hebt.
Ik zou je ook graag een paar woorden teruggeven al weet ik nog niet precies wat ik tegen je wil zeggen. Wat jij schrijft, roept bij mij ook herkenning op. Vooral dat zwarte gat waar je het over hebt, ken ik ook. Alleen dan zonder tanden ...
Laat ik als eerste zeggen dat ik vind dat je dingen goed kunt verwoorden, dat heeft mij jaren, maar dan ook jaren gekost voor ik een beetje aan kon geven hoe of wat ik dan voelde.
Ook ik ben nog geen 30, maar heb altijd met aparte gedachten naar dat getal gekeken. 30 was voor mij prima om te worden, ouder hoefde niet zo nodig. Nu weet ik het niet.
Waar andere leeftijdsgenoten alles op een rij lijken te hebben; baan, huis, relatie, lijk ik ook een grote verdwaalde hoop ellende- soms denk ik dat ik gewoon niet geschikt ben voor het leven zoals dat nu gaat. Ik blijf maar ronddolen, vragen houden en me boos maken over van alles en nog wat, wat zo nu en dan even oploopt tot een moment dat ik denk 'en nu is het genoeg, ik kap ermee'. Ik kan me tot een deel ook aansluiten bij de woorden van Digi en Ste_ "in mijn overtuiging is men verblind en leeft men in een illusie"
Afijn, ik kom niet helemaal uit mn woorden. Ik wou dat ik je een oplossing kon geven of even met een toverstaf kon zwaaien, maar helaas beschik ik daar niet over.
Als je wilt, en voel je niet bezwaard om dat aanbod aan te nemen, mag je tegen me aan praten of mailen als je daar behoefte aan hebt.
zondag 6 december 2009 om 00:40
quote:weltschmerz schreef op 05 december 2009 @ 09:10:
Waar andere leeftijdsgenoten alles op een rij lijken te hebben; baan, huis, relatie, lijk ik ook een grote verdwaalde hoop ellende- soms denk ik dat ik gewoon niet geschikt ben voor het leven zoals dat nu gaat.
Héél herkenbaar.
Jezus.
Ik wist echt niet dat er meer mensen waren die zich zo fucked-up voelen als ik. Anderen die ik tegenkom, lijken altijd zo op hun plaats te zijn in hun leven, net alsof zij hun bestemming al bereikt hebben en van daaruit aan het bouwen zijn terwijl ik nog niet eens een lappie bouwgrond heb.
Om hierop door te gaan: ik heb een vriendin, zij woont helaas niet bij mij in de buurt maar ik mag altijd bij haar 'crashen'. Zij heeft mijn post gelezen en is gekwetst doordat ik schreef wat ik allemaal mis in mijn leven.
Maar ook zij kan het 'gat' in mij niet vullen. Als ik bij haar ben, lift ik -gevoelsmatig- even mee op en in háár leven, in plaats van dat het als het míjne voelt. Waar ik ook ben, wat ik ook doe, ik heb altijd het gevoel alsof ik de plank missla, niet op m'n plek ben, ik bij gebrek aan eigen leven af en toe een beetje 'lurk' aan dat van een ander.
En weet je, dat gevoel heb ik altíjd al gehad. Me niet thuis voelen, een basis missen. Een grond van waaruit ik iets voor mijzelf kan opbouwen, een eigen leven gevuld met datgene wat voor mij betekenis heeft. Maar toen ik jong was, dacht ik dat dat slechts een kwestie van tijd zou zijn, dat de vraagtekens zouden worden vervangen door antwoorden en aanwijzingen en het eeuwige dwalen en dolen uiteindelijk een doelgerichte tocht zou worden naar de een of andere bestemming.
Maar dat is (nog?) niet zo. Ja, sommige vraagtekens zijn verdwenen, maar er zijn net zo veel nieuwe voor in de plaats gekomen. Ik heb nog steeds geen landkaart, ik weet nog steeds niet waar ik heen moet (en wat ik moet doen als ik daar gekomen ben). Ik heb mijzelf beter leren kennen, dat wel, maar wat ik heb leren kennen is ook niet veel soeps. Ik ben geen slecht mens, ik heb heus m'n capaciteiten, maar dat wil niet zeggen dat ik me thuis voel in mijn mij-zijn.
En dan maar wederom een huilie-post, maar dat voelt eigenlijk verdomde kut.
Waar andere leeftijdsgenoten alles op een rij lijken te hebben; baan, huis, relatie, lijk ik ook een grote verdwaalde hoop ellende- soms denk ik dat ik gewoon niet geschikt ben voor het leven zoals dat nu gaat.
Héél herkenbaar.
Jezus.
Ik wist echt niet dat er meer mensen waren die zich zo fucked-up voelen als ik. Anderen die ik tegenkom, lijken altijd zo op hun plaats te zijn in hun leven, net alsof zij hun bestemming al bereikt hebben en van daaruit aan het bouwen zijn terwijl ik nog niet eens een lappie bouwgrond heb.
Om hierop door te gaan: ik heb een vriendin, zij woont helaas niet bij mij in de buurt maar ik mag altijd bij haar 'crashen'. Zij heeft mijn post gelezen en is gekwetst doordat ik schreef wat ik allemaal mis in mijn leven.
Maar ook zij kan het 'gat' in mij niet vullen. Als ik bij haar ben, lift ik -gevoelsmatig- even mee op en in háár leven, in plaats van dat het als het míjne voelt. Waar ik ook ben, wat ik ook doe, ik heb altijd het gevoel alsof ik de plank missla, niet op m'n plek ben, ik bij gebrek aan eigen leven af en toe een beetje 'lurk' aan dat van een ander.
En weet je, dat gevoel heb ik altíjd al gehad. Me niet thuis voelen, een basis missen. Een grond van waaruit ik iets voor mijzelf kan opbouwen, een eigen leven gevuld met datgene wat voor mij betekenis heeft. Maar toen ik jong was, dacht ik dat dat slechts een kwestie van tijd zou zijn, dat de vraagtekens zouden worden vervangen door antwoorden en aanwijzingen en het eeuwige dwalen en dolen uiteindelijk een doelgerichte tocht zou worden naar de een of andere bestemming.
Maar dat is (nog?) niet zo. Ja, sommige vraagtekens zijn verdwenen, maar er zijn net zo veel nieuwe voor in de plaats gekomen. Ik heb nog steeds geen landkaart, ik weet nog steeds niet waar ik heen moet (en wat ik moet doen als ik daar gekomen ben). Ik heb mijzelf beter leren kennen, dat wel, maar wat ik heb leren kennen is ook niet veel soeps. Ik ben geen slecht mens, ik heb heus m'n capaciteiten, maar dat wil niet zeggen dat ik me thuis voel in mijn mij-zijn.
En dan maar wederom een huilie-post, maar dat voelt eigenlijk verdomde kut.
zondag 6 december 2009 om 00:46
PS Er werd gevraagd of ik medicatie gebruik. Op dit moment alleen Ritalin en Diazepam. Ik slikte Efexor (150 mg), maar sinds een tijdje werd ik daar elke keer hondsberoerd van. Ik moet eigenlijk naar de dokter, dat weet ik, om om nieuwe medicatie (of toch minstens een andere dosering) te vragen. En ik ben ook wel van plan om te gaan. Maar ja, dat ben ik al wéken. En iedere nacht ben ik weer wakker tot ver na het ochtendgloren, om dan uiteindelijk van pure vermoeidheid buiten westen te raken totdat het buiten al weer schemert. Da's niet slim, zo'n ritme (buiten de maatschappij staan enzo, geen daglicht), maar zelfs op valium ga ik niet knock-out. Hell, een slááppil werkt bij mij hooguit een uur of twee... hoe idioot dat ook klinkt.
zondag 6 december 2009 om 00:56
quote:Alles wat voor mij betekenis heeft of had in dit leven, ben ik kwijt en/of is buiten mijn bereik.
De liefde van en voor mijn ouders.
Familiebanden.
Vriendschappen.
Zelfontplooiing.
Zelfstandigheid.
Een baan waarin je iets van jezelf kwijt kan en waarin je je kan ontwikkelen.
Sociale contacten.
Vrijheid.
Een leven in, met en gevuld van liefde.
Bij het ontwaken in de ogen kijken van iemand van wie je houdt, in de wetenschap dat de liefde wederzijds is.
Een gezin.
Geluk.
Huiselijkheid, harmonie, vertrouwen, warmte, intimiteit, begrip.
Zorgen voor elkaar.
Een veilige haven in een wrede kille wereld.
Een arm om je heen, een luisterend oor, een warm hart.
Vergeving, acceptatie.
Jezelf mogen, kunnen en durven zijn, in de veilige wetenschap dat er desondanks van je gehouden wordt.
Iemand om bij thuis te komen, die op je wacht, die blij is je weer te zien.
Dit alles zijn en waren de dingen die voor mij belangrijk zijn en die de waarde in mijn leven bepalen. Het zijn tevens de dingen die ik zo hartstochtelijk mis. Welke dingen weerhouden je momenteel om de zaken uit je lijst te vinden?
De liefde van en voor mijn ouders.
Familiebanden.
Vriendschappen.
Zelfontplooiing.
Zelfstandigheid.
Een baan waarin je iets van jezelf kwijt kan en waarin je je kan ontwikkelen.
Sociale contacten.
Vrijheid.
Een leven in, met en gevuld van liefde.
Bij het ontwaken in de ogen kijken van iemand van wie je houdt, in de wetenschap dat de liefde wederzijds is.
Een gezin.
Geluk.
Huiselijkheid, harmonie, vertrouwen, warmte, intimiteit, begrip.
Zorgen voor elkaar.
Een veilige haven in een wrede kille wereld.
Een arm om je heen, een luisterend oor, een warm hart.
Vergeving, acceptatie.
Jezelf mogen, kunnen en durven zijn, in de veilige wetenschap dat er desondanks van je gehouden wordt.
Iemand om bij thuis te komen, die op je wacht, die blij is je weer te zien.
Dit alles zijn en waren de dingen die voor mij belangrijk zijn en die de waarde in mijn leven bepalen. Het zijn tevens de dingen die ik zo hartstochtelijk mis. Welke dingen weerhouden je momenteel om de zaken uit je lijst te vinden?
