Psyche
alle pijlers
Geen hoop meer
donderdag 3 december 2009 om 17:10
(Om in ieder geval m'n alterego nog een beetje te beschermen, heb ik maar even een alternatieve nick aangemaakt...) Ik heb lang getwijfeld of ik dit hier zou posten. Omdat ik niet weet wat ik er mee wil, ik heb niet het idee dat iemand me kan helpen en op zgn 'oppeppers' zit ik ook niet te wachten... Maar misschien wil ik gewoon m'n verhaal kwijt. Ofzo. Omdat ik het gevoel heb dat ik er in stík.
Ik moet nog dertig worden, maar god wat ik heb ik er een zootje van gemaakt. Alles wat belangrijk voor mij is/was in het leven, ben ik kwijtgeraakt of blijft juist altijd buiten m'n bereik. Familiebanden. Sociale contacten. Liefde.
Ik had één ouder met wie ik een goede band had, hij is dood. Al zes jaar, maar nog steeds mis ik hem. Zoals ik ook de kans mis om het goed te maken. Ik weet dat hij zich bezorgd heeft gemaakt over de foute keuzes in m'n leven, over m'n depressies, en ik heb altijd gedacht dat we de tijd nog hadden, dat ík de tijd nog had, om mij 'gelukt' te laten zijn. Maar ik heb me vergist, hij stierf voordat ik ook maar iets bereikt had.
Ik had de kansen, de mogelijkheden. Ooit. Zonder problemen door gymnasium gerold, veelbelovend naar de universiteit. Toen verliefd geworden op een foute man, gaan samenwonen, een leven van geweld. Gevlucht, opgedraaid voor de schulden die híj bleek te zijn aangegaan, hard gewerkt om weer een leven op poten te zetten. Leuke baan gescoord, inmiddels ook weer een leuke relatie (zo leek het althans) en weer hoop voor de toekomst. Ik was toen 21.
Ook in deze relatie heb ik veel meegemaakt, maak ik nog steeds mee, want *stupid me* ik kom er niet van los. Het is verdomme net een verslaving, ik ren als een lemming op de afgrond af en onderweg verlies ik alles wat ik tot nog toe bereikt had (niet dat dat veel was, maar toch...)
Wat ik zojuist geschreven heb:
Ik moet het zien te rooien met de brokstukken van alles wat anderen een 'leven' noemen. Maar de waarheid is, dat ik niet eens een leven héb. Ik heb een worsteling, een gevecht, een oorlog waar ik iedere dag in wakker word en waar ik iedere dag even uit 'ontsnap' wanneer ik ga slapen- op voorwaarde dat ik geen nachtmerries heb.
Ik ben niet bang meer voor de dood, hooguit voor de manier waaróp (het proces dat er aan vooraf gaat). Wel ben ik bang voor het leven. Voor mij een soort eindeloze ellende-fabriek waar een of andere sadistische übermacht iedere keer een nieuw catastrofepakket van de lopende band laat rollen.
Voor mij voelt het leven als een roltrap die naar beneden rolt, en iedereen maar zijn/haar best doen om tegen de stroom in naar boven te rennen. Ik ren al zolang en ik ben zo moe.
De dagen zijn lege lange uren die ik doorbreng met hangen en piekeren, de nachten zijn uren die ik vaak slapeloos doorbreng omdat ik er niet van hou te slapen wanneer het donker is om mij heen. Het is al donker in mijzelf, ik vind dat persoonlijk wel weer darkness genoeg.
Alles wat voor mij betekenis heeft of had in dit leven, ben ik kwijt en/of is buiten mijn bereik.
De liefde van en voor mijn ouders.
Familiebanden.
Vriendschappen.
Zelfontplooiing.
Zelfstandigheid.
Een baan waarin je iets van jezelf kwijt kan en waarin je je kan ontwikkelen.
Sociale contacten.
Vrijheid.
Een leven in, met en gevuld van liefde.
Bij het ontwaken in de ogen kijken van iemand van wie je houdt, in de wetenschap dat de liefde wederzijds is.
Een gezin.
Geluk.
Huiselijkheid, harmonie, vertrouwen, warmte, intimiteit, begrip.
Zorgen voor elkaar.
Een veilige haven in een wrede kille wereld.
Een arm om je heen, een luisterend oor, een warm hart.
Vergeving, acceptatie.
Jezelf mogen, kunnen en durven zijn, in de veilige wetenschap dat er desondanks van je gehouden wordt.
Iemand om bij thuis te komen, die op je wacht, die blij is je weer te zien.
Dit alles zijn en waren de dingen die voor mij belangrijk zijn en die de waarde in mijn leven bepalen. Het zijn tevens de dingen die ik zo hartstochtelijk mis. Wat ik hiervan geleerd heb? Iets of iemand missen, écht missen, kan lijfelijk pijn doen. Dat is geen leegte meer, maar een groot zwart knagend gat met scherpe tandjes. Dat langzaamaan alles opvreet waaruit je nog een beetje levensenergie kan putten.
Digi noemde haar buien op het forum ooit eens "geestelijke kanker". dat klinkt bot en hard, maar ik begrijp wat zij bedoelt. Ook kanker is iets kwaadaardigs wat je langzaamaan van binnenuit opvreet en al het goeie kapotmaakt. Wat ik voel, zou denk ik dan nog het beste "kanker aan m'n ziel" genoemd kunnen worden. Het maakt me kapot. De momenten dat ik bang ben, wanhopig ben, angstig, para etc, zijn verschrikkelijk, afschuwelijk etc, en wat dat betreft is de leegte die ik vaak voel, een verademing omdat het gebrék aan angst etc betekent. Maar tegelijkertijd maakt ook de leegte mij bang, het voelt zacht gezegd niet prettig om als een zombie te functioneren. Om geen interesse te hebben in wat dan ook, om geen gevoelens te hebben (behalve een sluimerend gevoel van onbehagen, van beslopen en bespied worden), om geen hóóp meer te hebben.
Voor mij is alles zwart en zinloos @ the moment. Kan er allemaal mooie alliteraties van maken (dat dan weer wel...): Drijfzand van Depressie, Moeras van Misère, De DuivelsDans, blablabla, maar de werkelijkheid is dat het gewoon KUT is. Fucked-up, klote, mislukt, uitzichtloos.
De wereld, mijn leven, komt me voor als een rotonde waarop bij elke afrit een bordje staat "verboden in te rijden". Zodat er geen andere oplossing is dan eindeloos, oeverloos, uitzichtloos dezelfde rondjes te draaien, keer op keer op keer, totdat de benzine op is óf de energie en de vraag is alleen nog: wie begeeft het 't eerst??
Ik heb eerder depressies gehad, ik ben er mee bekend. Maar toch voelde dat anders dan nu. Aan de ene kant vlakker, aan de andere kant nog altijd 'levendiger' dat dat ik mij nu voel. Juist vanuit het totale gevoel van hulpeloosheid kan ik soms ook even meezingen met de radio, niet uit vrolijkheid, maar uit... tja, berusting, denk ik: "It's all fucked-up, so what the heck... Reddeloos verloren zijn we toch wel."
Ik weet 't, een gigantische huilie-post dit topic (vandaar die alternatieve nick denk ik), maar ik denk dat ik het even nodig heb/had om me 'uit te spreken', en híer heb ik tenminste het gevoel dat ik niemand lastig val. Omdat een ieder vrij is om dit topic links te laten liggen en/of halverwege te stoppen met lezen. Vandaar dat dit het veiligst voelt.
Voor wie zich door die hele tekst geworsteld heeft: bedankt.
Ik moet nog dertig worden, maar god wat ik heb ik er een zootje van gemaakt. Alles wat belangrijk voor mij is/was in het leven, ben ik kwijtgeraakt of blijft juist altijd buiten m'n bereik. Familiebanden. Sociale contacten. Liefde.
Ik had één ouder met wie ik een goede band had, hij is dood. Al zes jaar, maar nog steeds mis ik hem. Zoals ik ook de kans mis om het goed te maken. Ik weet dat hij zich bezorgd heeft gemaakt over de foute keuzes in m'n leven, over m'n depressies, en ik heb altijd gedacht dat we de tijd nog hadden, dat ík de tijd nog had, om mij 'gelukt' te laten zijn. Maar ik heb me vergist, hij stierf voordat ik ook maar iets bereikt had.
Ik had de kansen, de mogelijkheden. Ooit. Zonder problemen door gymnasium gerold, veelbelovend naar de universiteit. Toen verliefd geworden op een foute man, gaan samenwonen, een leven van geweld. Gevlucht, opgedraaid voor de schulden die híj bleek te zijn aangegaan, hard gewerkt om weer een leven op poten te zetten. Leuke baan gescoord, inmiddels ook weer een leuke relatie (zo leek het althans) en weer hoop voor de toekomst. Ik was toen 21.
Ook in deze relatie heb ik veel meegemaakt, maak ik nog steeds mee, want *stupid me* ik kom er niet van los. Het is verdomme net een verslaving, ik ren als een lemming op de afgrond af en onderweg verlies ik alles wat ik tot nog toe bereikt had (niet dat dat veel was, maar toch...)
Wat ik zojuist geschreven heb:
Ik moet het zien te rooien met de brokstukken van alles wat anderen een 'leven' noemen. Maar de waarheid is, dat ik niet eens een leven héb. Ik heb een worsteling, een gevecht, een oorlog waar ik iedere dag in wakker word en waar ik iedere dag even uit 'ontsnap' wanneer ik ga slapen- op voorwaarde dat ik geen nachtmerries heb.
Ik ben niet bang meer voor de dood, hooguit voor de manier waaróp (het proces dat er aan vooraf gaat). Wel ben ik bang voor het leven. Voor mij een soort eindeloze ellende-fabriek waar een of andere sadistische übermacht iedere keer een nieuw catastrofepakket van de lopende band laat rollen.
Voor mij voelt het leven als een roltrap die naar beneden rolt, en iedereen maar zijn/haar best doen om tegen de stroom in naar boven te rennen. Ik ren al zolang en ik ben zo moe.
De dagen zijn lege lange uren die ik doorbreng met hangen en piekeren, de nachten zijn uren die ik vaak slapeloos doorbreng omdat ik er niet van hou te slapen wanneer het donker is om mij heen. Het is al donker in mijzelf, ik vind dat persoonlijk wel weer darkness genoeg.
Alles wat voor mij betekenis heeft of had in dit leven, ben ik kwijt en/of is buiten mijn bereik.
De liefde van en voor mijn ouders.
Familiebanden.
Vriendschappen.
Zelfontplooiing.
Zelfstandigheid.
Een baan waarin je iets van jezelf kwijt kan en waarin je je kan ontwikkelen.
Sociale contacten.
Vrijheid.
Een leven in, met en gevuld van liefde.
Bij het ontwaken in de ogen kijken van iemand van wie je houdt, in de wetenschap dat de liefde wederzijds is.
Een gezin.
Geluk.
Huiselijkheid, harmonie, vertrouwen, warmte, intimiteit, begrip.
Zorgen voor elkaar.
Een veilige haven in een wrede kille wereld.
Een arm om je heen, een luisterend oor, een warm hart.
Vergeving, acceptatie.
Jezelf mogen, kunnen en durven zijn, in de veilige wetenschap dat er desondanks van je gehouden wordt.
Iemand om bij thuis te komen, die op je wacht, die blij is je weer te zien.
Dit alles zijn en waren de dingen die voor mij belangrijk zijn en die de waarde in mijn leven bepalen. Het zijn tevens de dingen die ik zo hartstochtelijk mis. Wat ik hiervan geleerd heb? Iets of iemand missen, écht missen, kan lijfelijk pijn doen. Dat is geen leegte meer, maar een groot zwart knagend gat met scherpe tandjes. Dat langzaamaan alles opvreet waaruit je nog een beetje levensenergie kan putten.
Digi noemde haar buien op het forum ooit eens "geestelijke kanker". dat klinkt bot en hard, maar ik begrijp wat zij bedoelt. Ook kanker is iets kwaadaardigs wat je langzaamaan van binnenuit opvreet en al het goeie kapotmaakt. Wat ik voel, zou denk ik dan nog het beste "kanker aan m'n ziel" genoemd kunnen worden. Het maakt me kapot. De momenten dat ik bang ben, wanhopig ben, angstig, para etc, zijn verschrikkelijk, afschuwelijk etc, en wat dat betreft is de leegte die ik vaak voel, een verademing omdat het gebrék aan angst etc betekent. Maar tegelijkertijd maakt ook de leegte mij bang, het voelt zacht gezegd niet prettig om als een zombie te functioneren. Om geen interesse te hebben in wat dan ook, om geen gevoelens te hebben (behalve een sluimerend gevoel van onbehagen, van beslopen en bespied worden), om geen hóóp meer te hebben.
Voor mij is alles zwart en zinloos @ the moment. Kan er allemaal mooie alliteraties van maken (dat dan weer wel...): Drijfzand van Depressie, Moeras van Misère, De DuivelsDans, blablabla, maar de werkelijkheid is dat het gewoon KUT is. Fucked-up, klote, mislukt, uitzichtloos.
De wereld, mijn leven, komt me voor als een rotonde waarop bij elke afrit een bordje staat "verboden in te rijden". Zodat er geen andere oplossing is dan eindeloos, oeverloos, uitzichtloos dezelfde rondjes te draaien, keer op keer op keer, totdat de benzine op is óf de energie en de vraag is alleen nog: wie begeeft het 't eerst??
Ik heb eerder depressies gehad, ik ben er mee bekend. Maar toch voelde dat anders dan nu. Aan de ene kant vlakker, aan de andere kant nog altijd 'levendiger' dat dat ik mij nu voel. Juist vanuit het totale gevoel van hulpeloosheid kan ik soms ook even meezingen met de radio, niet uit vrolijkheid, maar uit... tja, berusting, denk ik: "It's all fucked-up, so what the heck... Reddeloos verloren zijn we toch wel."
Ik weet 't, een gigantische huilie-post dit topic (vandaar die alternatieve nick denk ik), maar ik denk dat ik het even nodig heb/had om me 'uit te spreken', en híer heb ik tenminste het gevoel dat ik niemand lastig val. Omdat een ieder vrij is om dit topic links te laten liggen en/of halverwege te stoppen met lezen. Vandaar dat dit het veiligst voelt.
Voor wie zich door die hele tekst geworsteld heeft: bedankt.
zondag 6 december 2009 om 01:19
quote:leefnu schreef op 06 december 2009 @ 00:56:
[...]
Welke dingen weerhouden je momenteel om de zaken uit je lijst te vinden?
Euh...
Mijn vader is overleden. Met m'n moeder heb ik onregelmatig contact, met familie van haar kant is er helemaal geen contact meer (diverse redenen). M'n ooms en tantes van vaders kant zijn best aardig, maar verder dan oppervlakkig gaat het niet. Neven en nichten zien elkaar alleen op verjaardagen (en zelfs dan nog niet altijd) en de geijkte bruiloften en begrafenissen. Alleen bij een neef van m'n vader kom ik wat vaker over de vloer, hij is een heel stuk ouder dan ik en leeft vrij teruggetrokken maar op de een of andere manier klikt het wel.
In vriendschappen ben ik niet zo goed, ik voel me sociaal erg onhandig en niet op m'n gemak in groepen/uitgaansgelegenheden. Ik 'match' niet gemakkelijk met mensen, net alsof we van verschillende planeten komen.
Ik had een vaste baan, maar een paar maanden geleden kwam ik op straat te staan. Nu probeer ik mij te redden als freelancer. Ik denk dat dit beter voor mij is dan een nieuwe loondienst-baan (al was het maar vanwege dat rare dag-nachtritme ), een baas zit niet te wachten op dagen dat ik het niet trek (en terecht). Als freelancer kan ik werken waar en wanneer ik kan, de branche waar ik in werk staat dat toe. Dat geeft vrijheid, maar tegelijkertijd betekent het wel dat ik in m'n eentje werk en geen kantoor en/of collega's heb om even de zinnen te verzetten.
Met de relatie die ik heb kom ik niet veel verder, we switchen zo vaak tussen aan en uit dat ik de tel niet meer bij hou. Ik geef ontzettend veel om die man, kan me niet voorstellen om dit alles ooit voor een ander te (kunnen) voelen, maar tegelijkertijd zie ik hier nog niet zo gauw iets stabiels uitrollen. Iets waarin ik mij veilig en geliefd voel.
Ben ik zelfstandig?
Financieel, qua vervoer, qua huisvesting: ja.
Emotioneel? Geloof er geen donder van. Daarvoor voel ik me te klein, te onzeker, te verdwaald.
Heel kinderachtig misschien, maar eigenlijk voel ik me maar al te vaak als een klein meisje dat een volwassene speelt...
[...]
Welke dingen weerhouden je momenteel om de zaken uit je lijst te vinden?
Euh...
Mijn vader is overleden. Met m'n moeder heb ik onregelmatig contact, met familie van haar kant is er helemaal geen contact meer (diverse redenen). M'n ooms en tantes van vaders kant zijn best aardig, maar verder dan oppervlakkig gaat het niet. Neven en nichten zien elkaar alleen op verjaardagen (en zelfs dan nog niet altijd) en de geijkte bruiloften en begrafenissen. Alleen bij een neef van m'n vader kom ik wat vaker over de vloer, hij is een heel stuk ouder dan ik en leeft vrij teruggetrokken maar op de een of andere manier klikt het wel.
In vriendschappen ben ik niet zo goed, ik voel me sociaal erg onhandig en niet op m'n gemak in groepen/uitgaansgelegenheden. Ik 'match' niet gemakkelijk met mensen, net alsof we van verschillende planeten komen.
Ik had een vaste baan, maar een paar maanden geleden kwam ik op straat te staan. Nu probeer ik mij te redden als freelancer. Ik denk dat dit beter voor mij is dan een nieuwe loondienst-baan (al was het maar vanwege dat rare dag-nachtritme ), een baas zit niet te wachten op dagen dat ik het niet trek (en terecht). Als freelancer kan ik werken waar en wanneer ik kan, de branche waar ik in werk staat dat toe. Dat geeft vrijheid, maar tegelijkertijd betekent het wel dat ik in m'n eentje werk en geen kantoor en/of collega's heb om even de zinnen te verzetten.
Met de relatie die ik heb kom ik niet veel verder, we switchen zo vaak tussen aan en uit dat ik de tel niet meer bij hou. Ik geef ontzettend veel om die man, kan me niet voorstellen om dit alles ooit voor een ander te (kunnen) voelen, maar tegelijkertijd zie ik hier nog niet zo gauw iets stabiels uitrollen. Iets waarin ik mij veilig en geliefd voel.
Ben ik zelfstandig?
Financieel, qua vervoer, qua huisvesting: ja.
Emotioneel? Geloof er geen donder van. Daarvoor voel ik me te klein, te onzeker, te verdwaald.
Heel kinderachtig misschien, maar eigenlijk voel ik me maar al te vaak als een klein meisje dat een volwassene speelt...
zondag 6 december 2009 om 09:15
quote:Heel kinderachtig misschien, maar eigenlijk voel ik me maar al te vaak als een klein meisje dat een volwassene speelt... zo herkenbaar alternick. Jouw lijst zou de mijne kunnen zijn. Ik kan er verder op dit moment niets zinnigs over zeggen, het zou raar zijn advies te krijgen van iemand die hetzelfde script als jij gekregen heeft maar ik wil je wel een dikke knuffel geven, al is het alleen maar zodat je je misschien ff niet zo fucking alleen voelt
zondag 6 december 2009 om 10:47
Net wat jij zegt: het lijkt net alsof je die mensen die zich net zo voelen nooit tegenkomt. Dat gevoel heb ik ook, ik vraag me ook wel eens af: "Waar zijn jullie dan??" Dankzij het web weet ik dat ze er zijn, maar soms geeft dat blijkbaar niet genoeg 'voldoening' of hoe het ook zou moeten heten.
Weet je, ik ben bang dat zo'n gat niet zomaar gevuld kan worden. Het is iets vanuit jezelf. Ook ik heb het altijd gehad.
Lange tijd geleden eens gezegd: ze zeggen wel eens 'Home is where the heart is'. Maar bij mij is er geen home, en er is blijkbaar geen heart. Ik denk dat dat het voor mij een beetje verwoord. Het enige waarin in me thuis lijk te voelen soms is 'on the run' zijn. Reizen, verplaatsen, verhuizen, veranderen, nooit lang op een plek blijven, zowel figuurlijk als letterlijk.
Bij mij komt het vaak uit op 'wat voor zin heeft het leven' en al die vragen die daar mee samenhangen. Een keer las ik ook ergens iets als: het leven is net als een doolhof, met een verschil; dat er geen plattegrond van is. Welke kant ik op moet en wat ik moet als ik daar gekomen ben wet ik ook niet, en ik weet ook niet of ik me ooit wel ergens thuis zal voelen. Wat ik wel weet is dat ik er (al een tijdje) mee bezig ben, en dat ik mezelf ook steeds beter leer kennen. Zoveel 'soeps' ben ik ook niet ,maar er zijn ook wel dingen waar ik blij mee ben dat ik die heb. Ik ben niet koud en kil, als bepaalde mensen me nodig hebben ben ik er altijd (en zij gelukkig ook andersom), het zijn er niet veel, en ze begrijpen niet alles, maar ze proberen het tenminste. Als ze geen brood hebben geef ik ze brood, punt. Maar er zijn zoveel meer dingen die ik verschrikkelijk vind en verdrietig kan voelen hoe het soms gaat.
Ik dring niet voor bij de kassa, ik belazer geen andere mensen, ik ga niet gelijk stampvoetend toeteren in de auto als iemand een fout maakt of iets niet gezien heeft, ik scheld niemand verrot als je per ongeluk iemand aanstoot, ik wordt niet boos op de postbode als de post zeiknat binnenkomt als het regent.... (en ja, die mensen zijn er, die dan helemaal uit hun vel springen en je even willen vertellen hoe slecht en stom je wel niet bent daarom) en ga zo maar even door... van dat soort dingen zijn er zoveel voorbeelden te geven.
Maar soms lijken dat soort dingen 'normaal' te zijn, en dan kan ik me heel verdrietig voelen dat het zo gaat, en dan voel ik me zo verloren, blijkbaar heb ik dan een afwijkende mening, gedachte en krijg ik altijd het idee dat ik niet helemaal spoor.
Een groot watje ben ik. Maar goed, watje of niet, het maakt het er niet altijd makkelijker op. Dat soort dingen 'voeren' mijn twijfel en gedachten vaak. Heb jij dat ook?
Wat je zegt over vriendschappen, sociaal onhandig zijn, niet op je gemak voelen, en dat het lijkt alsof je van een andere planeet komt: Ook dat gevoel heb ik, tegenwoordig wat minder vaak dan ik had, maar ik ken het wel. Ik wilde altijd graag net als de main stream zijn, me niet meer zo alleen voelen. Tegenwoordig probeer ik het niet meer zo hard, en heb me misschien wat meer neergelegd bij de situatie, al heeft dat ook jaaaaren geduurd. Ik zeg niet dat alles nu koek en ei is, zeker niet ,maar af en toe lijkt het wel iets minder zwaar te zijn.
Oke, ik kap mn verhaal even af, het wordt weer lang en dan ga ik weer vage verhalen schrijven geloof ik
Wat betreft je medicatie: stel dat niet te lang uit!
Je slaap heb je nu heel hard nodig! Stel een deadline, voor het eind van deze week een afspraak bij de dokter gemaakt hebben....(bijvoorbeeld)
Weet je, ik ben bang dat zo'n gat niet zomaar gevuld kan worden. Het is iets vanuit jezelf. Ook ik heb het altijd gehad.
Lange tijd geleden eens gezegd: ze zeggen wel eens 'Home is where the heart is'. Maar bij mij is er geen home, en er is blijkbaar geen heart. Ik denk dat dat het voor mij een beetje verwoord. Het enige waarin in me thuis lijk te voelen soms is 'on the run' zijn. Reizen, verplaatsen, verhuizen, veranderen, nooit lang op een plek blijven, zowel figuurlijk als letterlijk.
Bij mij komt het vaak uit op 'wat voor zin heeft het leven' en al die vragen die daar mee samenhangen. Een keer las ik ook ergens iets als: het leven is net als een doolhof, met een verschil; dat er geen plattegrond van is. Welke kant ik op moet en wat ik moet als ik daar gekomen ben wet ik ook niet, en ik weet ook niet of ik me ooit wel ergens thuis zal voelen. Wat ik wel weet is dat ik er (al een tijdje) mee bezig ben, en dat ik mezelf ook steeds beter leer kennen. Zoveel 'soeps' ben ik ook niet ,maar er zijn ook wel dingen waar ik blij mee ben dat ik die heb. Ik ben niet koud en kil, als bepaalde mensen me nodig hebben ben ik er altijd (en zij gelukkig ook andersom), het zijn er niet veel, en ze begrijpen niet alles, maar ze proberen het tenminste. Als ze geen brood hebben geef ik ze brood, punt. Maar er zijn zoveel meer dingen die ik verschrikkelijk vind en verdrietig kan voelen hoe het soms gaat.
Ik dring niet voor bij de kassa, ik belazer geen andere mensen, ik ga niet gelijk stampvoetend toeteren in de auto als iemand een fout maakt of iets niet gezien heeft, ik scheld niemand verrot als je per ongeluk iemand aanstoot, ik wordt niet boos op de postbode als de post zeiknat binnenkomt als het regent.... (en ja, die mensen zijn er, die dan helemaal uit hun vel springen en je even willen vertellen hoe slecht en stom je wel niet bent daarom) en ga zo maar even door... van dat soort dingen zijn er zoveel voorbeelden te geven.
Maar soms lijken dat soort dingen 'normaal' te zijn, en dan kan ik me heel verdrietig voelen dat het zo gaat, en dan voel ik me zo verloren, blijkbaar heb ik dan een afwijkende mening, gedachte en krijg ik altijd het idee dat ik niet helemaal spoor.
Een groot watje ben ik. Maar goed, watje of niet, het maakt het er niet altijd makkelijker op. Dat soort dingen 'voeren' mijn twijfel en gedachten vaak. Heb jij dat ook?
Wat je zegt over vriendschappen, sociaal onhandig zijn, niet op je gemak voelen, en dat het lijkt alsof je van een andere planeet komt: Ook dat gevoel heb ik, tegenwoordig wat minder vaak dan ik had, maar ik ken het wel. Ik wilde altijd graag net als de main stream zijn, me niet meer zo alleen voelen. Tegenwoordig probeer ik het niet meer zo hard, en heb me misschien wat meer neergelegd bij de situatie, al heeft dat ook jaaaaren geduurd. Ik zeg niet dat alles nu koek en ei is, zeker niet ,maar af en toe lijkt het wel iets minder zwaar te zijn.
Oke, ik kap mn verhaal even af, het wordt weer lang en dan ga ik weer vage verhalen schrijven geloof ik
Wat betreft je medicatie: stel dat niet te lang uit!
Je slaap heb je nu heel hard nodig! Stel een deadline, voor het eind van deze week een afspraak bij de dokter gemaakt hebben....(bijvoorbeeld)
zondag 6 december 2009 om 11:01
Ik herken ook heel veel van wat hier geschreven wordt, vooral dit:quote:AlterNick schreef op 06 december 2009 @ 00:40:
Als ik bij haar ben, lift ik -gevoelsmatig- even mee op en in háár leven, in plaats van dat het als het míjne voelt. Waar ik ook ben, wat ik ook doe, ik heb altijd het gevoel alsof ik de plank missla, niet op m'n plek ben, ik bij gebrek aan eigen leven af en toe een beetje 'lurk' aan dat van een ander.
Tegelijkertijd heb ik ook geen zin mezelf helemaal de grond in te gaan praten. Ja, ik heb er in vergelijking met anderen weinig van gebakken tot nu toe, weinig dromen kunnen realiseren (eh, eigenlijk gewoon geen). Maar ik ben dan ook wel met een achterstand begonnen en heb me door veel dingen heen moeten worstelen die veel anderen hebben kunnen overslaan. Kijkend naar waar ik vandaan kom ben ik al hartstikke ver gekomen.
Dat neemt niet weg dat ik natuurlijk ook graag eindelijk eens zou willen dat de dingen een beetje lopen, dat ik een basis heb en me veilig kan voelen en dat er iemand van mij houdt. Ik wil eigenlijk gewoon eens RUST. Een gevoel van dat als het zo doorgaat zoals nu, dat dat dan prima is. Nu denk ik alleen maar: "oh nee niet nog een jaar zoals nu" en bedenk allerlei plannen de campagne om die ramp toch vooral te voorkomen. Zonder succes, so far .
Weet je, misschien helpt het je om te lezen dat zoveel mensen je gevoel herkennen. Want je praat jezelf nu erg de grond in, omdat je de boel niet zo op de rit hebt als mensen om je heen, vol zit met vragen en twijfels waarvan je denkt dat anderen die niet hebben, het idee hebt dat anderen leven in een illusie enz. Maar dit betekent niet dat jij de enige vreemdeling bent in een wereld vol mensen die succesvol hun illusie leven. Je bent een van velen. In alle tijden. Grote schrijvers beschrijven precies wat jij voelt.
Ik had ooit een vriendje aan wie ik vroeg hoe HIJ dan over deze dingen dacht en hoe HIJ zich daar dan bij voelde. Het was een slimme jongen, VWO gedaan, student, maar hij zei: "ik denk daar eigenlijk nooit over na".
En zo is het. Veel mensen denken er eigenlijk gewoon nooit over na. En anderen wel. Heel veel anderen. En velen daarvan vinden hun weg daarin. Ze zijn niet gedoemd zwaar depressief een mislukt leven te hebben. Ik ken een stel dat elkaar gevonden heeft in precies deze gevoelens. Ze vonden herkenning bij elkaar hierin.
Nouja, wat ik maar wil zeggen: accepteer deze kant van jezelf en probeer hem minder te zien als een blokkade. Scherpzinnigheid, door facades heenprikken, verder denken, dat zijn op zich talenten. De kunst is om met die talenten zo om te gaan dat ze je niet de (mentale) afgrond in trekken.
Ik vond trouwens de vraag of je hoogbegaafd bent wel een interessante. Op de middelbare school dachten ze dat mijn problemen daaruit voortkwamen. In mijn eerste studiejaar ben ik toen naar zo'n testochtend van Mensa geweest. Ruimschoots door beide tests gekomen (maar geen lid geworden). Zelf denk ik dat mijn problemen op de middelbare school eerder door de thuissituatie kwamen, maar de IQ-factor heeft misschien wel meer een rode draad in mijn leven gespeeld dan ik tot nu toe doorhad. Niet dat die wetenschap iets oplost, maar het helpt me mijn gevoel van vervreemding te accepteren als iets dat bij mij hoort en dat ik niet vruchteloos moet gaan proberen uit te roeien als zijnde iets 'slechts'.
Waar jouw gevoelens ook uit voortkomen, of het hoogbegaafdheid is of iets anders, ze zijn er. Ze zijn er al je leven lang. Ik denk dat je er een stuk beter mee om kunt gaan als je ze niet ziet als een factor die jou 'diskwalificeert'. Ik hoop dat je aan deze hersenspinsels iets hebt.
Als ik bij haar ben, lift ik -gevoelsmatig- even mee op en in háár leven, in plaats van dat het als het míjne voelt. Waar ik ook ben, wat ik ook doe, ik heb altijd het gevoel alsof ik de plank missla, niet op m'n plek ben, ik bij gebrek aan eigen leven af en toe een beetje 'lurk' aan dat van een ander.
Tegelijkertijd heb ik ook geen zin mezelf helemaal de grond in te gaan praten. Ja, ik heb er in vergelijking met anderen weinig van gebakken tot nu toe, weinig dromen kunnen realiseren (eh, eigenlijk gewoon geen). Maar ik ben dan ook wel met een achterstand begonnen en heb me door veel dingen heen moeten worstelen die veel anderen hebben kunnen overslaan. Kijkend naar waar ik vandaan kom ben ik al hartstikke ver gekomen.
Dat neemt niet weg dat ik natuurlijk ook graag eindelijk eens zou willen dat de dingen een beetje lopen, dat ik een basis heb en me veilig kan voelen en dat er iemand van mij houdt. Ik wil eigenlijk gewoon eens RUST. Een gevoel van dat als het zo doorgaat zoals nu, dat dat dan prima is. Nu denk ik alleen maar: "oh nee niet nog een jaar zoals nu" en bedenk allerlei plannen de campagne om die ramp toch vooral te voorkomen. Zonder succes, so far .
Weet je, misschien helpt het je om te lezen dat zoveel mensen je gevoel herkennen. Want je praat jezelf nu erg de grond in, omdat je de boel niet zo op de rit hebt als mensen om je heen, vol zit met vragen en twijfels waarvan je denkt dat anderen die niet hebben, het idee hebt dat anderen leven in een illusie enz. Maar dit betekent niet dat jij de enige vreemdeling bent in een wereld vol mensen die succesvol hun illusie leven. Je bent een van velen. In alle tijden. Grote schrijvers beschrijven precies wat jij voelt.
Ik had ooit een vriendje aan wie ik vroeg hoe HIJ dan over deze dingen dacht en hoe HIJ zich daar dan bij voelde. Het was een slimme jongen, VWO gedaan, student, maar hij zei: "ik denk daar eigenlijk nooit over na".
En zo is het. Veel mensen denken er eigenlijk gewoon nooit over na. En anderen wel. Heel veel anderen. En velen daarvan vinden hun weg daarin. Ze zijn niet gedoemd zwaar depressief een mislukt leven te hebben. Ik ken een stel dat elkaar gevonden heeft in precies deze gevoelens. Ze vonden herkenning bij elkaar hierin.
Nouja, wat ik maar wil zeggen: accepteer deze kant van jezelf en probeer hem minder te zien als een blokkade. Scherpzinnigheid, door facades heenprikken, verder denken, dat zijn op zich talenten. De kunst is om met die talenten zo om te gaan dat ze je niet de (mentale) afgrond in trekken.
Ik vond trouwens de vraag of je hoogbegaafd bent wel een interessante. Op de middelbare school dachten ze dat mijn problemen daaruit voortkwamen. In mijn eerste studiejaar ben ik toen naar zo'n testochtend van Mensa geweest. Ruimschoots door beide tests gekomen (maar geen lid geworden). Zelf denk ik dat mijn problemen op de middelbare school eerder door de thuissituatie kwamen, maar de IQ-factor heeft misschien wel meer een rode draad in mijn leven gespeeld dan ik tot nu toe doorhad. Niet dat die wetenschap iets oplost, maar het helpt me mijn gevoel van vervreemding te accepteren als iets dat bij mij hoort en dat ik niet vruchteloos moet gaan proberen uit te roeien als zijnde iets 'slechts'.
Waar jouw gevoelens ook uit voortkomen, of het hoogbegaafdheid is of iets anders, ze zijn er. Ze zijn er al je leven lang. Ik denk dat je er een stuk beter mee om kunt gaan als je ze niet ziet als een factor die jou 'diskwalificeert'. Ik hoop dat je aan deze hersenspinsels iets hebt.
zondag 6 december 2009 om 11:22
Trouwens, over dat freelancen: ik ben jou niet en jij bent mij niet, maar ik weet van mezelf: ik MOET een baan in loondienst. Iemand schreef: "zonder de structuur van een baan zak ik als een weekdier in elkaar". Heb ik precies zo. Ben expres niet de wetenschap in gegaan omdat dat (in mijn vakgebied althans) te structuurloos is. Ik zou ten prooi vallen aan lethargie en drank.
Nu heb ik een baan waar ik elke ochtend op een vaste tijd ergens moet zijn en in een behoorlijk strak stramien zit. Vreselijk! Maar nodig. Als je ook maar een ietsiepietsie op mij lijkt raad ik je aan om toch een 'gewone' baan te zoeken, al is het maar parttime om jezelf van een beetje structuur te voorzien. Kun je eventueel daarnaast freelancen of je richten op het schrijven van een boek .
Nu heb ik een baan waar ik elke ochtend op een vaste tijd ergens moet zijn en in een behoorlijk strak stramien zit. Vreselijk! Maar nodig. Als je ook maar een ietsiepietsie op mij lijkt raad ik je aan om toch een 'gewone' baan te zoeken, al is het maar parttime om jezelf van een beetje structuur te voorzien. Kun je eventueel daarnaast freelancen of je richten op het schrijven van een boek .
zondag 6 december 2009 om 11:48
ik lees dat er ook positieve kanten zijn, zoals je zelf al zegt ben je ondanks je problemen in staat om voor jezelf te zorgen, financieel. Dat is al heel wat. Jammer dat je het dan afdoet met: "ik moet wel freelancen want in loondienst kan ik toch niet"
Wees trots op je zelfredzaamheid, dat is echt niet vanzelfsprekend.
Waarom slik je de ritalin? En waarom diazepam? Diazepam is erg verslavend en vervlakt je gevoel, kan ook depressie uitlokken, maakt je suf en kan je ritme verstoren.
Als ik jou zo lees denk ik dat je eens goed naar je medicatie moet laten kijken door een psychiater.
Een verstoord ritme is aangeleerd en kan je ook betrekkelijk eenvoudig weer afleren. Altijd op dezelfde tijd uit bed, hoe moe je ook bent, na een week is je ritme dan al aanzienlijk verbeterd.
Je gaat er ook beter van slapen, de reden dat jij 's nachts wakker ligt is omdat je overdag slaapt.
Overdag moet je daglicht pakken, daglicht is een hele belangrijke depressieverjager, net als beweging. Een depressie is een verstoring van de chemie in je hersenen. Dat chemisch proces kan je beinvloeden door ritme, buitenlucht, gezond eten en bewegen
Wees trots op je zelfredzaamheid, dat is echt niet vanzelfsprekend.
Waarom slik je de ritalin? En waarom diazepam? Diazepam is erg verslavend en vervlakt je gevoel, kan ook depressie uitlokken, maakt je suf en kan je ritme verstoren.
Als ik jou zo lees denk ik dat je eens goed naar je medicatie moet laten kijken door een psychiater.
Een verstoord ritme is aangeleerd en kan je ook betrekkelijk eenvoudig weer afleren. Altijd op dezelfde tijd uit bed, hoe moe je ook bent, na een week is je ritme dan al aanzienlijk verbeterd.
Je gaat er ook beter van slapen, de reden dat jij 's nachts wakker ligt is omdat je overdag slaapt.
Overdag moet je daglicht pakken, daglicht is een hele belangrijke depressieverjager, net als beweging. Een depressie is een verstoring van de chemie in je hersenen. Dat chemisch proces kan je beinvloeden door ritme, buitenlucht, gezond eten en bewegen
zondag 6 december 2009 om 13:29
Lieve AN, ook ik herken je verhaal. Ik heb zeker 3 depressies achter de rug, bij sommige ben ik 'behandeld' en sommige ben ik er zelf uitgekomen.
Wat bij mij helpt:
Ga niet piekeren over de oorzaak van de depressie, daar kom je nl toch niet uit.
Neem AD.
Regelmaat, wat betreft het opstaan en naar bed gaan. (heel moeilijk ik weet het!)
Bij mij helpt Sodoku, boek lezen, wandelen met muziek op mijn kop....alles om het gepieker te stoppen, want anders help ik mezelf alleen maar meer het slop in.
Iemand die zo mooi schrijft al jij zal toch echt van lezen houden, dus boeken lezen, kost weinig energie dus dat kan je lang volhouden. Enne, je afvragen waarom sommige dingen zus zijn en niet zo, is het meest dodelijke wat je kan doen.
Sterkte meid!
Wat bij mij helpt:
Ga niet piekeren over de oorzaak van de depressie, daar kom je nl toch niet uit.
Neem AD.
Regelmaat, wat betreft het opstaan en naar bed gaan. (heel moeilijk ik weet het!)
Bij mij helpt Sodoku, boek lezen, wandelen met muziek op mijn kop....alles om het gepieker te stoppen, want anders help ik mezelf alleen maar meer het slop in.
Iemand die zo mooi schrijft al jij zal toch echt van lezen houden, dus boeken lezen, kost weinig energie dus dat kan je lang volhouden. Enne, je afvragen waarom sommige dingen zus zijn en niet zo, is het meest dodelijke wat je kan doen.
Sterkte meid!
zondag 6 december 2009 om 21:36
maandag 7 december 2009 om 21:59
quote:weltschmerz schreef op 06 december 2009 @ 10:47:
Het enige waarin in me thuis lijk te voelen soms is 'on the run' zijn.
Dit herken ik zó goed. In m'n auto voel ik me vaak nog het prettigst: een rijdend huisje, overzichtelijk, ik zie eens wat anders en toch zit ik in m'n eigenste veilige cocon.
Ik hou van autorijden (hoewel ik een beetje 'vaag' word van lang rijden, een soort dissociatie), ik vind vaak de reis prettiger dan de bestemming. Omdat die bestemming het dan toch weer net niet is...
Het leven is net als een doolhof, met een verschil; dat er geen plattegrond van is.
Ja, en ik ben verdwaald...
Welke kant ik op moet en wat ik moet als ik daar gekomen ben wet ik ook niet, en ik weet ook niet of ik me ooit wel ergens thuis zal voelen.
Ik vraag mij dat ook steeds vaker af, dat laatste bedoel ik. En juist dat beangstigt me. Ik wil niet voor altijd met het gevoel zitten dat ik een surrogaat-leven heb omdat ik m'n echte leven maar niet kan vinden.
(...)
Maar er zijn zoveel meer dingen die ik verschrikkelijk vind en verdrietig kan voelen hoe het soms gaat.
Idem. Dierenleed bijvoorbeeld, ik word daar echt ontzettend naar van. Ik kijk ook expres niet meer naar sites waar een goed tehuis wordt gezocht voor Snoesje het poesje etc., zéker als het al wat oudere diertjes zijn dan breekt m'n hart voor zo'n beessie. Ik ben in staat om ze allemáál in huis te nemen.. en dat gaat natuurlijk niet.
En in dat soort dingen voel ik me dan zo machteloos, zo chronisch tekortschieten..
(..)
Maar soms lijken dat soort dingen 'normaal' te zijn, en dan kan ik me heel verdrietig voelen dat het zo gaat, en dan voel ik me zo verloren, blijkbaar heb ik dan een afwijkende mening, gedachte en krijg ik altijd het idee dat ik niet helemaal spoor.
Ja. Rationeel weet ik dat de normaal/abnormaal-kwestie vaak alleen maar afhangt van de dictatuur van de meerderheid (en dan denk ik er achteraan: er zijn op de wereld meer wezens die stront eten dan die dat níet doen, maar dat is voor mij nog geen reden om m'n eigen ontlasting te consumeren. Dus waarom zou ik mijn andere overtuigingen wél laten afhangen van die van anderen?) maar dat neemt niet weg dat het op 'emo-vlak' voelt alsof ik een outcast ben, een soort E.T. die z'n voertuig naar huis niet kan vinden (en al vond ik het wél... welke kant moest ik op?)
Een groot watje ben ik. Maar goed, watje of niet, het maakt het er niet altijd makkelijker op. Dat soort dingen 'voeren' mijn twijfel en gedachten vaak. Heb jij dat ook?
Zoals je ziet.... Hoe oud ben jij als ik vragen mag?
Wat je zegt over vriendschappen, sociaal onhandig zijn, niet op je gemak voelen, en dat het lijkt alsof je van een andere planeet komt: Ook dat gevoel heb ik, tegenwoordig wat minder vaak dan ik had, maar ik ken het wel. Ik wilde altijd graag net als de main stream zijn, me niet meer zo alleen voelen. Tegenwoordig probeer ik het niet meer zo hard, en heb me misschien wat meer neergelegd bij de situatie, al heeft dat ook jaaaaren geduurd. Ik zeg niet dat alles nu koek en ei is, zeker niet ,maar af en toe lijkt het wel iets minder zwaar te zijn.
Hoe heb je dat gedaan? Je beschrijft het nu heel kort, alsof het een kwestie van een knop omzetten is, maar dat zal het ongetwijfeld niet geweest zijn....
Oke, ik kap mn verhaal even af, het wordt weer lang en dan ga ik weer vage verhalen schrijven geloof ik
Ik heb nog niets vaags gelezen
Het enige waarin in me thuis lijk te voelen soms is 'on the run' zijn.
Dit herken ik zó goed. In m'n auto voel ik me vaak nog het prettigst: een rijdend huisje, overzichtelijk, ik zie eens wat anders en toch zit ik in m'n eigenste veilige cocon.
Ik hou van autorijden (hoewel ik een beetje 'vaag' word van lang rijden, een soort dissociatie), ik vind vaak de reis prettiger dan de bestemming. Omdat die bestemming het dan toch weer net niet is...
Het leven is net als een doolhof, met een verschil; dat er geen plattegrond van is.
Ja, en ik ben verdwaald...
Welke kant ik op moet en wat ik moet als ik daar gekomen ben wet ik ook niet, en ik weet ook niet of ik me ooit wel ergens thuis zal voelen.
Ik vraag mij dat ook steeds vaker af, dat laatste bedoel ik. En juist dat beangstigt me. Ik wil niet voor altijd met het gevoel zitten dat ik een surrogaat-leven heb omdat ik m'n echte leven maar niet kan vinden.
(...)
Maar er zijn zoveel meer dingen die ik verschrikkelijk vind en verdrietig kan voelen hoe het soms gaat.
Idem. Dierenleed bijvoorbeeld, ik word daar echt ontzettend naar van. Ik kijk ook expres niet meer naar sites waar een goed tehuis wordt gezocht voor Snoesje het poesje etc., zéker als het al wat oudere diertjes zijn dan breekt m'n hart voor zo'n beessie. Ik ben in staat om ze allemáál in huis te nemen.. en dat gaat natuurlijk niet.
En in dat soort dingen voel ik me dan zo machteloos, zo chronisch tekortschieten..
(..)
Maar soms lijken dat soort dingen 'normaal' te zijn, en dan kan ik me heel verdrietig voelen dat het zo gaat, en dan voel ik me zo verloren, blijkbaar heb ik dan een afwijkende mening, gedachte en krijg ik altijd het idee dat ik niet helemaal spoor.
Ja. Rationeel weet ik dat de normaal/abnormaal-kwestie vaak alleen maar afhangt van de dictatuur van de meerderheid (en dan denk ik er achteraan: er zijn op de wereld meer wezens die stront eten dan die dat níet doen, maar dat is voor mij nog geen reden om m'n eigen ontlasting te consumeren. Dus waarom zou ik mijn andere overtuigingen wél laten afhangen van die van anderen?) maar dat neemt niet weg dat het op 'emo-vlak' voelt alsof ik een outcast ben, een soort E.T. die z'n voertuig naar huis niet kan vinden (en al vond ik het wél... welke kant moest ik op?)
Een groot watje ben ik. Maar goed, watje of niet, het maakt het er niet altijd makkelijker op. Dat soort dingen 'voeren' mijn twijfel en gedachten vaak. Heb jij dat ook?
Zoals je ziet.... Hoe oud ben jij als ik vragen mag?
Wat je zegt over vriendschappen, sociaal onhandig zijn, niet op je gemak voelen, en dat het lijkt alsof je van een andere planeet komt: Ook dat gevoel heb ik, tegenwoordig wat minder vaak dan ik had, maar ik ken het wel. Ik wilde altijd graag net als de main stream zijn, me niet meer zo alleen voelen. Tegenwoordig probeer ik het niet meer zo hard, en heb me misschien wat meer neergelegd bij de situatie, al heeft dat ook jaaaaren geduurd. Ik zeg niet dat alles nu koek en ei is, zeker niet ,maar af en toe lijkt het wel iets minder zwaar te zijn.
Hoe heb je dat gedaan? Je beschrijft het nu heel kort, alsof het een kwestie van een knop omzetten is, maar dat zal het ongetwijfeld niet geweest zijn....
Oke, ik kap mn verhaal even af, het wordt weer lang en dan ga ik weer vage verhalen schrijven geloof ik
Ik heb nog niets vaags gelezen
maandag 7 december 2009 om 22:11
quote:meds schreef op 06 december 2009 @ 11:48:
Waarom slik je de ritalin? En waarom diazepam? Diazepam is erg verslavend en vervlakt je gevoel, kan ook depressie uitlokken, maakt je suf en kan je ritme verstoren.
Als ik jou zo lees denk ik dat je eens goed naar je medicatie moet laten kijken door een psychiater.
Een verstoord ritme is aangeleerd en kan je ook betrekkelijk eenvoudig weer afleren. Altijd op dezelfde tijd uit bed, hoe moe je ook bent, na een week is je ritme dan al aanzienlijk verbeterd.
Je gaat er ook beter van slapen, de reden dat jij 's nachts wakker ligt is omdat je overdag slaapt.
Overdag moet je daglicht pakken, daglicht is een hele belangrijke depressieverjager, net als beweging. Een depressie is een verstoring van de chemie in je hersenen. Dat chemisch proces kan je beinvloeden door ritme, buitenlucht, gezond eten en bewegen
Ik slik Ritalin omdat ik ADD heb. Vóórdat ik die Ritalin gebruikte (ADD is pas dit jaar vastgesteld) slikte ik me ongans aan valium, ik was begonnen met Oxazepam maar al gauw voldeed dat niet meer. De hele dag werd ik gék van m'n gedachten, eindeloze cirkeltjes, angsten, onzekerheid etc. Die valium dempte dat enigszins, ik werkte toen nog in loondienst en had dat spul echt nodig om de dag door te komen. Werd er niet suf van ofzo, toen m'n baas erachterkwam was hij niet bepaald happy maar ook stomverbaasd dat er iemand rondstuiterde die 3 Diazepam op had (niet tegelijk hoor.. gedurende de dag), hij had er niets van gemerkt.
Afijn, sinds de Ritalin slik ik heel wat minder valium, veel dagen geeneen en sommige dagen één of anderhalf. (En heel sporadisch twee. Maar da's echt sporadisch.)
De Ritalin is zorgvuldig afgestemd door de psychiater, ik slik trouwens relatief gezien véél, maar de dosis die ik nu gebruik is na een tijdje 'trial and error' de beste gebleken. In eerste instantie mocht ik het niet 's avonds innemen, omdat Ritalin oppeppend is, maar zonder dat spul wordt het chaos in m'n hoofd en ben ik net zo goed wakker.
Wel zou ik misschien weer melatonine moeten gaan gebruiken, ik heb DSPS (ja ja, ik kan kwartetten met m'n etiketten....) en had/heb op doktersvoorschrift melatonine om m'n ritme enigszins te kunnen normaliseren. Maar in het slaap-waakcentrum heeft de doc mij gewaarschuwd dat melatoninetabletten een gewenningseffect kunnen hebben waardoor ze uiteindelijk niet meer werken, zodoende gebruik ik het alleen wanneer ik een paar dagen vroeg op móet (zoals toen ik m'n baan nog had).
Maar je hebt gelijk, ik zal denk ik weer over de medicatie rond te tafel moeten gaan zitten, omdat het zonder antidepressiva (waar ik ineens niet meer tegen kon) echt geen doen is.
Waarom slik je de ritalin? En waarom diazepam? Diazepam is erg verslavend en vervlakt je gevoel, kan ook depressie uitlokken, maakt je suf en kan je ritme verstoren.
Als ik jou zo lees denk ik dat je eens goed naar je medicatie moet laten kijken door een psychiater.
Een verstoord ritme is aangeleerd en kan je ook betrekkelijk eenvoudig weer afleren. Altijd op dezelfde tijd uit bed, hoe moe je ook bent, na een week is je ritme dan al aanzienlijk verbeterd.
Je gaat er ook beter van slapen, de reden dat jij 's nachts wakker ligt is omdat je overdag slaapt.
Overdag moet je daglicht pakken, daglicht is een hele belangrijke depressieverjager, net als beweging. Een depressie is een verstoring van de chemie in je hersenen. Dat chemisch proces kan je beinvloeden door ritme, buitenlucht, gezond eten en bewegen
Ik slik Ritalin omdat ik ADD heb. Vóórdat ik die Ritalin gebruikte (ADD is pas dit jaar vastgesteld) slikte ik me ongans aan valium, ik was begonnen met Oxazepam maar al gauw voldeed dat niet meer. De hele dag werd ik gék van m'n gedachten, eindeloze cirkeltjes, angsten, onzekerheid etc. Die valium dempte dat enigszins, ik werkte toen nog in loondienst en had dat spul echt nodig om de dag door te komen. Werd er niet suf van ofzo, toen m'n baas erachterkwam was hij niet bepaald happy maar ook stomverbaasd dat er iemand rondstuiterde die 3 Diazepam op had (niet tegelijk hoor.. gedurende de dag), hij had er niets van gemerkt.
Afijn, sinds de Ritalin slik ik heel wat minder valium, veel dagen geeneen en sommige dagen één of anderhalf. (En heel sporadisch twee. Maar da's echt sporadisch.)
De Ritalin is zorgvuldig afgestemd door de psychiater, ik slik trouwens relatief gezien véél, maar de dosis die ik nu gebruik is na een tijdje 'trial and error' de beste gebleken. In eerste instantie mocht ik het niet 's avonds innemen, omdat Ritalin oppeppend is, maar zonder dat spul wordt het chaos in m'n hoofd en ben ik net zo goed wakker.
Wel zou ik misschien weer melatonine moeten gaan gebruiken, ik heb DSPS (ja ja, ik kan kwartetten met m'n etiketten....) en had/heb op doktersvoorschrift melatonine om m'n ritme enigszins te kunnen normaliseren. Maar in het slaap-waakcentrum heeft de doc mij gewaarschuwd dat melatoninetabletten een gewenningseffect kunnen hebben waardoor ze uiteindelijk niet meer werken, zodoende gebruik ik het alleen wanneer ik een paar dagen vroeg op móet (zoals toen ik m'n baan nog had).
Maar je hebt gelijk, ik zal denk ik weer over de medicatie rond te tafel moeten gaan zitten, omdat het zonder antidepressiva (waar ik ineens niet meer tegen kon) echt geen doen is.
maandag 7 december 2009 om 22:18
@Hermione: ik heb een andere nick genomen voor dit topic, omdat ik niet herkend wil worden. Ook onder m'n reguliere nick forum ik in de rondte, maar niet hier. Dat heeft geen donder met ongeloofwaardigheid te maken, maar met een stukje anonimiteit wat ik wil bewaren.
En je vraag of ik 'wel echt geholpen wil worden'? Zoals ik in m'n OP al schrijf: "Ik heb lang getwijfeld of ik dit hier zou posten. Omdat ik niet weet wat ik er mee wil, ik heb niet het idee dat iemand me kan helpen en op zgn 'oppeppers' zit ik ook niet te wachten... Maar misschien wil ik gewoon m'n verhaal kwijt. Ofzo. Omdat ik het gevoel heb dat ik er in stík."
Sorry, maar je post komt op mij enigszins aanvallend over. Alsof ik op het matje/ter verantwoording geroepen word. Misschien bedoel je het niet zo, maar ik vond het niet prettig.
En je vraag of ik 'wel echt geholpen wil worden'? Zoals ik in m'n OP al schrijf: "Ik heb lang getwijfeld of ik dit hier zou posten. Omdat ik niet weet wat ik er mee wil, ik heb niet het idee dat iemand me kan helpen en op zgn 'oppeppers' zit ik ook niet te wachten... Maar misschien wil ik gewoon m'n verhaal kwijt. Ofzo. Omdat ik het gevoel heb dat ik er in stík."
Sorry, maar je post komt op mij enigszins aanvallend over. Alsof ik op het matje/ter verantwoording geroepen word. Misschien bedoel je het niet zo, maar ik vond het niet prettig.
dinsdag 8 december 2009 om 00:45
Er is niks mis met jou... maar ik denk dat je misschien zelf denkt dat je niets waard bent omdat jij eisen stelt aan jezelf waar je aan moet voldoen voordat je van jezelf mag houden. Maar je bent nu al ok en om van te houden ook zonder dat je van alles bereikt hebt. En Ik weet niet of de dingen die jij wilt dat je dit wilt omdat het zo hoort (bijvoorbeeld omdat je wil voldoen aan een beeld die de maatschappij ons oplegt), of omdat je dit echt zelf graag wil; omdat je er gelukkig van wordt.
Wat past bij jou? Van welke dingen/ activiteiten wordt je echt gelukkig? Ik hoop niet dat ik wijsneuserig over kom. Het is meer dat ik wel iets herken van dat ik soms het idee heb dat ik gefaald heb in bepaalde dingen.
Wat past bij jou? Van welke dingen/ activiteiten wordt je echt gelukkig? Ik hoop niet dat ik wijsneuserig over kom. Het is meer dat ik wel iets herken van dat ik soms het idee heb dat ik gefaald heb in bepaalde dingen.
dinsdag 8 december 2009 om 01:02
Lieve AlterNick,
wat zie je alles zwaar. Haal als eerst even al die beren op de weg uit je denkbeeld. Want als jij nu opeens een ander leven had waarin het grootste deel perfect zou zijn, zou je er dan zo anders in staan? Ik denk het niet.
Alles valt heel makkelijk op te lossen. Eigenlijk moet je het als een voordeel zien dat echt ALLES zo *** is. Je begint nu, bij 0 en je kan alleen maar beter uit komen. Misschien helpt het om het niet meer te hebben over alles dat mis is (bij je psych) maar over wie je bent, wat je wilt zijn en hoe je zo zou kunnen zijn. Ga van jezelf houden en iedereen die jou naar beneden haalt is jou moeite niet waard en schop je uit jou leven. Dat geldt voor iedereen, geen uitzonderingen. Lieg niet tegen jezelf maar wees eerlijk. Bouw zelfrespect op en vanaf daar werk je verder naar de rest van je leven.
Ik ben ervan overtuigd dat je nog steeds een geweldig super leven kan leiden! Wacht niet af tot iets vanzelf beter wordt (of slechter) maar doe wat. Eerlijk zijn naar jezelf is denk ik heel belangrijk, als je in de spiegel kan kijken voel je je ook goed. Waardeer je eigen kunnen en persoon, daarna kunnen anderen dat pas gaan doen.
wat zie je alles zwaar. Haal als eerst even al die beren op de weg uit je denkbeeld. Want als jij nu opeens een ander leven had waarin het grootste deel perfect zou zijn, zou je er dan zo anders in staan? Ik denk het niet.
Alles valt heel makkelijk op te lossen. Eigenlijk moet je het als een voordeel zien dat echt ALLES zo *** is. Je begint nu, bij 0 en je kan alleen maar beter uit komen. Misschien helpt het om het niet meer te hebben over alles dat mis is (bij je psych) maar over wie je bent, wat je wilt zijn en hoe je zo zou kunnen zijn. Ga van jezelf houden en iedereen die jou naar beneden haalt is jou moeite niet waard en schop je uit jou leven. Dat geldt voor iedereen, geen uitzonderingen. Lieg niet tegen jezelf maar wees eerlijk. Bouw zelfrespect op en vanaf daar werk je verder naar de rest van je leven.
Ik ben ervan overtuigd dat je nog steeds een geweldig super leven kan leiden! Wacht niet af tot iets vanzelf beter wordt (of slechter) maar doe wat. Eerlijk zijn naar jezelf is denk ik heel belangrijk, als je in de spiegel kan kijken voel je je ook goed. Waardeer je eigen kunnen en persoon, daarna kunnen anderen dat pas gaan doen.
dinsdag 8 december 2009 om 11:19
Hoi Alter,
Ook ik denk je wel herkend te hebben en te weten onder welke andere nick je ook wel schrijft. Je verhaal is immers nog steeds hetzelfde als in de afgelopen jaren.
Alles bij elkaar klinkt je verhaal als een depressie waar je nog steeds in zit. Maar de voorwaarden om die in stand te houden zijn er ook nog steeds: je overtuiging dat anderen niets voor je kunnen doen, je zieke relatie met de man waar je niet los van wilt komen, je slachtofferschap in je eigen leven.
Het valt me op in je berichten dat je het leven ziet als iets dat je overkomt en overvalt en iets waarin je wordt meegesleurd. Nergens zie ik staan dat je verantwoordelijkheid hebt voor wat er allemaal gebeurt in jouw leven. Laat staan dat je er je verantwoordelijkheid in néémt. Ergens romantiseer je je eigen ellende nog.
Je gaat niet zo gauw kapot. Tot nu toe heb je al heel veel narigheid over jezelf afgeroepen en ben je toch in staat geweest om een inkomen te regelen en je huis te behouden. Je houdt voldoende van jezelf om dat soort essentiële zaken niet daadwerkelijk mis te laten lopen. Daarin neem je wel verantwoordelijkheid, want zover laat je het dan weer niet mis gaan. Je kunt het dus wel.
Als jij jezelf niet de moeite waard vindt om op te pakken en je los te schudden van je huidige misère, dan zul je er niet uit komen. Niemand anders gaat dat namelijk voor je doen. Iedereen die uit de psychische ellende komt, heeft allereerst zelf de keuze gemaakt om eruit te willen komen. Zeker in het begin is dat een zware tijd. Want dan is het een keuze die je niet 1x, maar ieder moment opnieuw moet maken. Pas naarmate de tijd verstrijkt, wordt het makkelijker om van die keuze je levensinstelling te maken.
Maar je moet het eerst zelf willen. Daar staat of valt alles mee.
Ook ik denk je wel herkend te hebben en te weten onder welke andere nick je ook wel schrijft. Je verhaal is immers nog steeds hetzelfde als in de afgelopen jaren.
Alles bij elkaar klinkt je verhaal als een depressie waar je nog steeds in zit. Maar de voorwaarden om die in stand te houden zijn er ook nog steeds: je overtuiging dat anderen niets voor je kunnen doen, je zieke relatie met de man waar je niet los van wilt komen, je slachtofferschap in je eigen leven.
Het valt me op in je berichten dat je het leven ziet als iets dat je overkomt en overvalt en iets waarin je wordt meegesleurd. Nergens zie ik staan dat je verantwoordelijkheid hebt voor wat er allemaal gebeurt in jouw leven. Laat staan dat je er je verantwoordelijkheid in néémt. Ergens romantiseer je je eigen ellende nog.
Je gaat niet zo gauw kapot. Tot nu toe heb je al heel veel narigheid over jezelf afgeroepen en ben je toch in staat geweest om een inkomen te regelen en je huis te behouden. Je houdt voldoende van jezelf om dat soort essentiële zaken niet daadwerkelijk mis te laten lopen. Daarin neem je wel verantwoordelijkheid, want zover laat je het dan weer niet mis gaan. Je kunt het dus wel.
Als jij jezelf niet de moeite waard vindt om op te pakken en je los te schudden van je huidige misère, dan zul je er niet uit komen. Niemand anders gaat dat namelijk voor je doen. Iedereen die uit de psychische ellende komt, heeft allereerst zelf de keuze gemaakt om eruit te willen komen. Zeker in het begin is dat een zware tijd. Want dan is het een keuze die je niet 1x, maar ieder moment opnieuw moet maken. Pas naarmate de tijd verstrijkt, wordt het makkelijker om van die keuze je levensinstelling te maken.
Maar je moet het eerst zelf willen. Daar staat of valt alles mee.
dinsdag 8 december 2009 om 19:04
Ik kan heel goed indenken dat je ook een 'echt' leven wil ipv een surrogaat-leven. Maar geef eens aan wat voor jou een echt leven is, schrijf dat eens op (hoeft overigens niet hier, als je het maar voor jezelf hebt.En ik wil ook best met je meekijken, dan moet je maar even mailen) . Je weet wat je niet bevalt, en aan je manier van schrijven te lezen ben je wel iemand die veel nadenkt-
Wat je zegt over het dierenleed. Dat je je chronisch tekort voelt schieten omdat je ze niet allemaal kunt helpen. Herinnert me aan wat iemand (of meerdere) wel eens tegen mij gezegd heeft/hebben: Je kunt niet in je eentje het leed van de wereld op je schouders dragen. Klinkt makkelijk, ik weet zelf dat het alles behalve makkelijk is.
Wat je schrijft over een soort E.T. met voertuig en niet weten welke kant je op moet; ook dat heb ik gehad. Dan stond ik in de deur en dan wist ik niet of ik rechts of links moest gaan. Maar eigenlijk is het dan nog beter om iets te doen, ongeacht of je nu weet wat het beste is. Anders blijf je te lang hangen in het 'niets' en dan weet je zeker dat je niet vooruit komt.
Datgene met betrekking op het sociale gebeuren, op je gemak voelen en vriendschappen: er is niet 1 ding specifiek geweest dat ik ineens de knop om heb gezet. Ik wou dat ik het je uit kon leggen maar ik weet niet zeker of ik goed uit mijn woorden ga komen, afijn, ik ga een poging doen:
Ik heb heel lang (en dat is echt een kwestie van jáááren geweest) gehad dat ik ook graag mee wilde met 'de rest' (om het zo even te noemen, maar je begrijpt wel wat ik bedoel).
Eerst ging ik niet uit, ging niet naar feestjes, vermeed verjaardagen, etc.etc. Als ik dat wel deed, voelde ik me zo ellendig en dan voelde ik me echt een buitenstaander; iedereen kon gezellig met elkaar praten, dansen, gek doen, maar ik niet. Of ik wilde of niet, ik kon niet mee. Dus heb ik heel lang niets gedaan. Op een gegeven moment ben ik het weer gaan proberen. Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik op gegeven moment ook aan de antidepressiva&antipsychotica ben gezet en in behandeling bij een psycholoog. Het geluk wat ik daarnaast had is dat ik het heel fijn had op mijn werk (of ja eigenlijk bijbaan, maar op dat moment even mijn werk omdat ik mijn studie even stopgezet heb omdat het niet meer ging).
En samen met een paar collega's is het eigenlijk een beetje begonnen. Ze vroegen of ik meeging naar de bioscoop en of ik mee ging eten bij de afhaalwok in een pauze. En ik dacht: waarom ook niet? Dus ik ben meegegaan naar de afhaalwok en soms gingen we savonds naar de bioscoop (redelijk veilig begin vond ik). En langzaamaan kwamen daar af en toe dingen bij als een avondje poolen, een keer bowlen, etc. Langzaamaan begon ik het ook wel aardig te vinden, om met hun mee te gaan. Die dingen met hun doen was nog altijd leuker dan in mn eentje thuis me klote voelen. Ik wil niet zeggen dat ik me altijd goed voelde als ik met hun wegging, maar het breekt je eigen gedachtenstroom wel even.
En toen hoefde ik er ook niet zoveel moeite meer voor te doen; het ging langzaamaan vanzelf. Maar dit waren tot nu toe dan allemaal nog kleinere dingen.
Wat voor mij een erg spannend moment was toen een van die collega's vroeg of ik zin had om mee te gaan naar een festival van 3 dagen. Uh, ik en festivals? Dat betekend wel mensenmassa's, dronken mensen en feest, en -normaal gesproken- me tussen al die mensen heel alleen en een buitenstaander voelen. En toch heb ik het gedaan. Ik heb het van tevoren met haar besproken, en ze zei: als het niet gaat kun je je altijd terugtrekken in je tent of even ergens op een rustig stukje gaan zitten. Tja, dat was ergens ook wel zo. En dan nog: als het me echt niet beviel, dan kon ik gewoon met de trein naar huis.... wat had ik te verliezen? ja, wat euro's, maar goed, soms moet je wat 'risico's' nemen. Anders heb je gewoon geen kans om het beter te krijgen of voor verandering.
En uiteindelijk is het me goed bevallen, heb ik 3 hele aardige dagen gehad. Door al dat soort kleine dingetjes te doen, en in het begin was het echt niet makkelijk, omdat ik me lang niet altijd goed voelde, is het uiteindelijk wat beter geworden. Ik voel me nog steeds wel eens een outsider, maar het is nu lang niet elke keer zo. Het was bij mij zowel een kwestie van tijd (in mijn hoofd moesten er ook even wat dingen op orde komen) maar ik had ook heel veel geluk dat ik die mensen om me heen had. Zonder hun begrip en vriendschap weet ik niet of het op deze manier gelopen was. Soms moet je gewoon dingen doen. Niet af gaan vragen, maar gewoon doen. Want als je het niet doet weet je zeker dat je stil blijft staan. En daar wordt het meestal niet beter op, zeker niet als je al veel nadenkt.
En dingen doen die niet bij je lijken te passen, daar krijg je soms verrassende resultaten van...
Ik hoop dat ik je nu een iets betere beschrijving heb kunnen geven van hoe het bij mij gegaan is. Oja, ik ben 26. Hopelijk alles zo een beetje redelijk beantwoord...
Enne.... ik wil niet zeuren/pushen, maar ben je nu al bij de dokter geweest voor die medicijnen?
Wat je zegt over het dierenleed. Dat je je chronisch tekort voelt schieten omdat je ze niet allemaal kunt helpen. Herinnert me aan wat iemand (of meerdere) wel eens tegen mij gezegd heeft/hebben: Je kunt niet in je eentje het leed van de wereld op je schouders dragen. Klinkt makkelijk, ik weet zelf dat het alles behalve makkelijk is.
Wat je schrijft over een soort E.T. met voertuig en niet weten welke kant je op moet; ook dat heb ik gehad. Dan stond ik in de deur en dan wist ik niet of ik rechts of links moest gaan. Maar eigenlijk is het dan nog beter om iets te doen, ongeacht of je nu weet wat het beste is. Anders blijf je te lang hangen in het 'niets' en dan weet je zeker dat je niet vooruit komt.
Datgene met betrekking op het sociale gebeuren, op je gemak voelen en vriendschappen: er is niet 1 ding specifiek geweest dat ik ineens de knop om heb gezet. Ik wou dat ik het je uit kon leggen maar ik weet niet zeker of ik goed uit mijn woorden ga komen, afijn, ik ga een poging doen:
Ik heb heel lang (en dat is echt een kwestie van jáááren geweest) gehad dat ik ook graag mee wilde met 'de rest' (om het zo even te noemen, maar je begrijpt wel wat ik bedoel).
Eerst ging ik niet uit, ging niet naar feestjes, vermeed verjaardagen, etc.etc. Als ik dat wel deed, voelde ik me zo ellendig en dan voelde ik me echt een buitenstaander; iedereen kon gezellig met elkaar praten, dansen, gek doen, maar ik niet. Of ik wilde of niet, ik kon niet mee. Dus heb ik heel lang niets gedaan. Op een gegeven moment ben ik het weer gaan proberen. Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik op gegeven moment ook aan de antidepressiva&antipsychotica ben gezet en in behandeling bij een psycholoog. Het geluk wat ik daarnaast had is dat ik het heel fijn had op mijn werk (of ja eigenlijk bijbaan, maar op dat moment even mijn werk omdat ik mijn studie even stopgezet heb omdat het niet meer ging).
En samen met een paar collega's is het eigenlijk een beetje begonnen. Ze vroegen of ik meeging naar de bioscoop en of ik mee ging eten bij de afhaalwok in een pauze. En ik dacht: waarom ook niet? Dus ik ben meegegaan naar de afhaalwok en soms gingen we savonds naar de bioscoop (redelijk veilig begin vond ik). En langzaamaan kwamen daar af en toe dingen bij als een avondje poolen, een keer bowlen, etc. Langzaamaan begon ik het ook wel aardig te vinden, om met hun mee te gaan. Die dingen met hun doen was nog altijd leuker dan in mn eentje thuis me klote voelen. Ik wil niet zeggen dat ik me altijd goed voelde als ik met hun wegging, maar het breekt je eigen gedachtenstroom wel even.
En toen hoefde ik er ook niet zoveel moeite meer voor te doen; het ging langzaamaan vanzelf. Maar dit waren tot nu toe dan allemaal nog kleinere dingen.
Wat voor mij een erg spannend moment was toen een van die collega's vroeg of ik zin had om mee te gaan naar een festival van 3 dagen. Uh, ik en festivals? Dat betekend wel mensenmassa's, dronken mensen en feest, en -normaal gesproken- me tussen al die mensen heel alleen en een buitenstaander voelen. En toch heb ik het gedaan. Ik heb het van tevoren met haar besproken, en ze zei: als het niet gaat kun je je altijd terugtrekken in je tent of even ergens op een rustig stukje gaan zitten. Tja, dat was ergens ook wel zo. En dan nog: als het me echt niet beviel, dan kon ik gewoon met de trein naar huis.... wat had ik te verliezen? ja, wat euro's, maar goed, soms moet je wat 'risico's' nemen. Anders heb je gewoon geen kans om het beter te krijgen of voor verandering.
En uiteindelijk is het me goed bevallen, heb ik 3 hele aardige dagen gehad. Door al dat soort kleine dingetjes te doen, en in het begin was het echt niet makkelijk, omdat ik me lang niet altijd goed voelde, is het uiteindelijk wat beter geworden. Ik voel me nog steeds wel eens een outsider, maar het is nu lang niet elke keer zo. Het was bij mij zowel een kwestie van tijd (in mijn hoofd moesten er ook even wat dingen op orde komen) maar ik had ook heel veel geluk dat ik die mensen om me heen had. Zonder hun begrip en vriendschap weet ik niet of het op deze manier gelopen was. Soms moet je gewoon dingen doen. Niet af gaan vragen, maar gewoon doen. Want als je het niet doet weet je zeker dat je stil blijft staan. En daar wordt het meestal niet beter op, zeker niet als je al veel nadenkt.
En dingen doen die niet bij je lijken te passen, daar krijg je soms verrassende resultaten van...
Ik hoop dat ik je nu een iets betere beschrijving heb kunnen geven van hoe het bij mij gegaan is. Oja, ik ben 26. Hopelijk alles zo een beetje redelijk beantwoord...
Enne.... ik wil niet zeuren/pushen, maar ben je nu al bij de dokter geweest voor die medicijnen?
dinsdag 8 december 2009 om 20:46
dinsdag 8 december 2009 om 22:11
Tja, als je er eens lekker voor gaat zitten tik jij zo een bestseller als Het Land Prozac of de Geschiedenis van mijn Gekte bij elkaar. Vraag is alleen of je daar verder wat mee opschiet.
Ik sluit me aan bij Omen. Van navelstaren wordt een mens alleen maar naarder. Maar hoe kom je ervan los?
Misschien kun je eens proberen om je aandacht te geven aan ándere mensen. Vrijwilligerswerk doen voor ouderen, kinderen gehandicapten of dieren. Zou best zo kunnen zijn dat je zelf gelukkiger wordt als je bijdraagt aan het geluk van anderen - en dan bedoel ik natuurlijk niet je (ex?)- vriend...
Je zult in elk geval minder tijd hebben voor zinloos gepieker over de zin van het leven en het geeft structuur aan je dag waardoor je je ook beter zult voelen. En het kon wel eens het enige nuttige in het leven zijn.
(Wat voor mij persoonlijk trouwens ook helpt als ik vastloop in het doolhof van het leven is reizen en nieuwe indrukken opdoen. En tijdens die reizen zie ik zoveel mensen die zoveel meer reden hebben om zich miserabel te voelen, dat mijn zelfmedelijden al snel in een heel ander perspectief wordt gezet).
Trouwens, ik wilde er eigenlijk niet over beginnen, maar de moeite van het aanmaken van een nieuwe nick had je je wel kunnen besparen vrees ik
Ik sluit me aan bij Omen. Van navelstaren wordt een mens alleen maar naarder. Maar hoe kom je ervan los?
Misschien kun je eens proberen om je aandacht te geven aan ándere mensen. Vrijwilligerswerk doen voor ouderen, kinderen gehandicapten of dieren. Zou best zo kunnen zijn dat je zelf gelukkiger wordt als je bijdraagt aan het geluk van anderen - en dan bedoel ik natuurlijk niet je (ex?)- vriend...
Je zult in elk geval minder tijd hebben voor zinloos gepieker over de zin van het leven en het geeft structuur aan je dag waardoor je je ook beter zult voelen. En het kon wel eens het enige nuttige in het leven zijn.
(Wat voor mij persoonlijk trouwens ook helpt als ik vastloop in het doolhof van het leven is reizen en nieuwe indrukken opdoen. En tijdens die reizen zie ik zoveel mensen die zoveel meer reden hebben om zich miserabel te voelen, dat mijn zelfmedelijden al snel in een heel ander perspectief wordt gezet).
Trouwens, ik wilde er eigenlijk niet over beginnen, maar de moeite van het aanmaken van een nieuwe nick had je je wel kunnen besparen vrees ik
.
dinsdag 8 december 2009 om 22:26
He lieverd,
Ik herken je verhaal van wat je me eerder wel eens hebt verteld en ik vind het superdapper dat je dit op hebt geschreven. Je hebt het ook nog eens prachtig verwoord!
Je zit vast in je eigen gedachten en op deze manier kom je er denk ik niet uit, sommige dingen overkomen je, maar sommige dingen kun je zelf in de hand nemen.
Zoek hulp! Een fijne arts, een goede psycholoog, neem iemand in vertrouwen op de weg naar het weer vinden van jezelf!
Je zit op dit moment ook op een ander vlak wat uitzichtlozer, dit speelt misschien ook mee? Zoek je alsjeblieft iemand die je kan helpen, en die er verstand van heeft?
Je schrijft dat je warmte zoekt. En dat kan een psych je misschien niet 1-2-3 geven, maar je kent het cliche: om van andere te houden moet je van jezelf kunnen houden, en dáár kan een psych je wek mee helpen. Zo kun je in relaties, vriendschappelijk of meer, ook beter standhouden.
Je weet me te vinden, als je een extra duwtje in de rug nodig hebt, dan geef je een gil he?
Liefs,
Vinyl
Ik herken je verhaal van wat je me eerder wel eens hebt verteld en ik vind het superdapper dat je dit op hebt geschreven. Je hebt het ook nog eens prachtig verwoord!
Je zit vast in je eigen gedachten en op deze manier kom je er denk ik niet uit, sommige dingen overkomen je, maar sommige dingen kun je zelf in de hand nemen.
Zoek hulp! Een fijne arts, een goede psycholoog, neem iemand in vertrouwen op de weg naar het weer vinden van jezelf!
Je zit op dit moment ook op een ander vlak wat uitzichtlozer, dit speelt misschien ook mee? Zoek je alsjeblieft iemand die je kan helpen, en die er verstand van heeft?
Je schrijft dat je warmte zoekt. En dat kan een psych je misschien niet 1-2-3 geven, maar je kent het cliche: om van andere te houden moet je van jezelf kunnen houden, en dáár kan een psych je wek mee helpen. Zo kun je in relaties, vriendschappelijk of meer, ook beter standhouden.
Je weet me te vinden, als je een extra duwtje in de rug nodig hebt, dan geef je een gil he?
Liefs,
Vinyl
woensdag 9 december 2009 om 14:40
Alternick,
Ik kan ook gedeeltelijk mee praten over jouw gevoelens, en ik ben 23.
Ik kan het verreweg niet zo goed verwoorden als jij dat doet.. Alleen de tranen stromen over mijn wangen van de herkenning in jouw verhaal.
Vooral ook van de "aversie" tegen psycholegen e.d. heb ik last, waarmee (ben ik bang) wij het ons zelf alleen maar moeilijker maken, er moet een makkelijkere manier bestaan om met allen om te gaan dan de manier die ik, wij en velen met ons gebruiken. Als die manier te leren is dat zou dat voor mij/ons al een mega stap vooruit zijn. Helaas moet je dus ook eerst tot de conclusie komen dat je het nu fout doen en een mega proces doorlopen omdat te veranderen.
En hoe makkelijk ik het nu typ, ik doe het ook niet! Het is ook makkelijker en vertrouwder om ik je schulp te blijven. Jezelf blootgeven is eigenlijk alleen maar vragen om nog meer pijn.
Tegenwoordig heeft iedere Jan Modaal last van depressies en wordt "alles" ook als depressie bestempeld.
Ik wil hier echt niet de problemen van andere mensen de grond in trappen, absoluut niet. Voor iedereen zijn zijn of haar problemen even groot. Ik wil alleen voorzichtig aangeven dat het niet het zelfde is. Dat er een verschil is tussen een depressie en een depressie.
Op dit moment kan ik er zelf ook even niet zo goed mee omgaan, ik speel vaak mooi weer. Als ik dat niet doe wordt ik alleen maar nog depressiever van de overbezorgtheid van mijn ouders en zus.
Wat ik met dit verhaal wou bereiken..?
Geen flauw idee
Ik kan ook gedeeltelijk mee praten over jouw gevoelens, en ik ben 23.
Ik kan het verreweg niet zo goed verwoorden als jij dat doet.. Alleen de tranen stromen over mijn wangen van de herkenning in jouw verhaal.
Vooral ook van de "aversie" tegen psycholegen e.d. heb ik last, waarmee (ben ik bang) wij het ons zelf alleen maar moeilijker maken, er moet een makkelijkere manier bestaan om met allen om te gaan dan de manier die ik, wij en velen met ons gebruiken. Als die manier te leren is dat zou dat voor mij/ons al een mega stap vooruit zijn. Helaas moet je dus ook eerst tot de conclusie komen dat je het nu fout doen en een mega proces doorlopen omdat te veranderen.
En hoe makkelijk ik het nu typ, ik doe het ook niet! Het is ook makkelijker en vertrouwder om ik je schulp te blijven. Jezelf blootgeven is eigenlijk alleen maar vragen om nog meer pijn.
Tegenwoordig heeft iedere Jan Modaal last van depressies en wordt "alles" ook als depressie bestempeld.
Ik wil hier echt niet de problemen van andere mensen de grond in trappen, absoluut niet. Voor iedereen zijn zijn of haar problemen even groot. Ik wil alleen voorzichtig aangeven dat het niet het zelfde is. Dat er een verschil is tussen een depressie en een depressie.
Op dit moment kan ik er zelf ook even niet zo goed mee omgaan, ik speel vaak mooi weer. Als ik dat niet doe wordt ik alleen maar nog depressiever van de overbezorgtheid van mijn ouders en zus.
Wat ik met dit verhaal wou bereiken..?
Geen flauw idee
vrijdag 18 december 2009 om 11:18
Hoi Alternick, ik ben nog niet eens klaar met het lezen van alle reacties maar ik moet nu reageren.
Ik ben in de hel geweest waar jij nu in zit, het heeft bij mij meer dan een jaar geduurd voor ik eruit was. Ik herken alles, omgekeerd dag en nacht ritme (iets waar je helemaal, maar dan ook helemaal niks aan kan veranderen op dit moment) Het gevoel van vervreemding, van wanhoop en alleen maar zwart om je heen. Het gevoel dat er op de plek van je hart een groot gat zit. Het idee dat je naar een slechte film zit te kijken en alles door glas ziet. Ik herken het helemaal. En vooral het feit dat je er helemaal niks tegen kan doen, ondanks alle goede adviezen, als je zo diep zit heb je geen controle meer over dit monster dat depressie heet. Daarom; ga naar een psychiater en laat je weer medicijnen voorschrijven want alleen red je dit niet. Als je kanker hebt ga je ook niet zelf dokteren zonder medicatie. Het is iets puur biologisch wat je niet kan oplossen door placebo's.
Ik heb me op laten nemen omdat ik zo diep zat dat ik op het randje van een psychose stond. Op de gesloten afdeling van een GGZ instelling. Daar kwam ik wel tot rust en kon ik alles uit handen geven want wat je zelf al gemerkt hebt; structuur aanbrengen lukt niet meer. Het is nu 8 jaar geleden dat ik in die hel zat, het heeft me mijn studie gekost waar ik al aan het eind van het derde jaar was, maar ik kan zeggen; er is licht aan het eind van de tunnel. Ik heb nu een baan, volg een opleiding, heb een gezond kind, vrienden een saaie, maar goede relatie. Etc. Ik heb nu niet meer de angst dat mensen zullen zien dat ik niet spoor; ik schaam me er niet voor dat ik in de Viersprong heb gezeten, dat ik op de gesloten afdeling heb gezeten van een GGZ instelling, dat ik 5 jaar antidepressiva heb gebruikt! Het hoort bij mij, Ik ben ex-gek! en ook al blijft het risico dat ik weer depressief word; (het was niet mijn eerste depressie, maar wel de allerzwaarste) ik heb nu een zinvol, en waardevol leven. Ook al zag ik dat toen niet als mogelijkheid in die uitzichtloze situatie. Ik herken nu de signalen en ik kan ermee omgaan. Ik zal ook niet schromen om meteen weer aan de medicijnen te gaan als dat nodig is, zover als toen wil ik het nooit meer laten komen!!!!!
je moet alleen inzien dat je dit niet alleen kan.
Ook dit is geen vrolijk verhaal, maar ik hoop dat je er wel hoop uit kunt putten, al is het maar rationele hoop want alle gevoel verdwijnt in dat zwarte gat.
Heel veel sterkte. En als je meer wil weten kun je me een bericht sturen.
Ik ben in de hel geweest waar jij nu in zit, het heeft bij mij meer dan een jaar geduurd voor ik eruit was. Ik herken alles, omgekeerd dag en nacht ritme (iets waar je helemaal, maar dan ook helemaal niks aan kan veranderen op dit moment) Het gevoel van vervreemding, van wanhoop en alleen maar zwart om je heen. Het gevoel dat er op de plek van je hart een groot gat zit. Het idee dat je naar een slechte film zit te kijken en alles door glas ziet. Ik herken het helemaal. En vooral het feit dat je er helemaal niks tegen kan doen, ondanks alle goede adviezen, als je zo diep zit heb je geen controle meer over dit monster dat depressie heet. Daarom; ga naar een psychiater en laat je weer medicijnen voorschrijven want alleen red je dit niet. Als je kanker hebt ga je ook niet zelf dokteren zonder medicatie. Het is iets puur biologisch wat je niet kan oplossen door placebo's.
Ik heb me op laten nemen omdat ik zo diep zat dat ik op het randje van een psychose stond. Op de gesloten afdeling van een GGZ instelling. Daar kwam ik wel tot rust en kon ik alles uit handen geven want wat je zelf al gemerkt hebt; structuur aanbrengen lukt niet meer. Het is nu 8 jaar geleden dat ik in die hel zat, het heeft me mijn studie gekost waar ik al aan het eind van het derde jaar was, maar ik kan zeggen; er is licht aan het eind van de tunnel. Ik heb nu een baan, volg een opleiding, heb een gezond kind, vrienden een saaie, maar goede relatie. Etc. Ik heb nu niet meer de angst dat mensen zullen zien dat ik niet spoor; ik schaam me er niet voor dat ik in de Viersprong heb gezeten, dat ik op de gesloten afdeling heb gezeten van een GGZ instelling, dat ik 5 jaar antidepressiva heb gebruikt! Het hoort bij mij, Ik ben ex-gek! en ook al blijft het risico dat ik weer depressief word; (het was niet mijn eerste depressie, maar wel de allerzwaarste) ik heb nu een zinvol, en waardevol leven. Ook al zag ik dat toen niet als mogelijkheid in die uitzichtloze situatie. Ik herken nu de signalen en ik kan ermee omgaan. Ik zal ook niet schromen om meteen weer aan de medicijnen te gaan als dat nodig is, zover als toen wil ik het nooit meer laten komen!!!!!
je moet alleen inzien dat je dit niet alleen kan.
Ook dit is geen vrolijk verhaal, maar ik hoop dat je er wel hoop uit kunt putten, al is het maar rationele hoop want alle gevoel verdwijnt in dat zwarte gat.
Heel veel sterkte. En als je meer wil weten kun je me een bericht sturen.
