Geen passie

Ik zit de laatste anderhalf jaar niet goed in mijn vel. Langzaamaan het gevoel te hebben compleet controle over mijn leven te verliezen. Nu ziek thuis.
Op een dag begon ik op mijn werk de dissocieren en trillen. Ik had het vorig jaar ook en ben na een weekje wel weer aan het werk gegaan. Nu kwam ik er na een week vakantie niet meer uit. Mijn leidinggevende meldde me ziek.
Met coaching tot de conclusie gekomen dat ik nog steeds leef met een copingmechanisme uit mijn jeugd. Op het moment dat het niet gaat zoals ik prettig vind is mijn conclusie 'ik ben niet oké, ik moet veranderen'. Dat mezelf niet accepteren zoals ik ben breekt me op.
Het heeft training nodig om deze gedachte af te leren. Dat komt wel goed.
Waar ik me meer zorgen over maak op dit moment is mijn werk. Ik heb 10 jaar lang een geweldige baan gehad. Eentje met veel vrijheid en zelfstandigheid. Op die manier kon ik tegelijkertijd voor mijn gezin zorgen zonder stress.
De functie is nu iets veranderd en ik kan mijn draai niet meer vinden. Ik heb hard gewerkt om de veranderingen in het bedrijf te implementeren. Dat was even leuk maar daarna viel ik in een gat.
Een andere baan zou een goede optie zijn. Maar het probleem is dat ik niet weet wat ik dan moet gaan doen.
Ik overzie het niet om te werken voor 30 uur in de week, een gezin met kinderen groot te brengen en 2 honden uit te laten 4x per dag.
En dan het grootste probleem, ik vind (momenteel) niets leuk. Ik heb geen ambitie als typemiep, ik voel me geen wereldverbeteraar (ook al werk ik in het welzijnswerk), heb geen passie, geen hobbies waar ik mijn werk van kan maken, geen ambitie om terug het onderwijs in te gaan enz.
Ik wil eigenlijk gewoon (een tijd) voor mijn gezin zorgen en verder niets. Maar ja, dat kan financieel niet.
Ik voel me een buitenbeentje omdat ik geen passie heb in mijn leven (waar ik mijn geld mee kan verdienen).
Loopbaan coaching gedaan, kan overal aan de bak in het onderwijs, de kinderopvang (management), welzijnswerk enz. Maar ik wil gewoon niet. Ik voel me gewoon nergens thuis. Ik wil geen drukte en ik wil alleen maar aardige mensen om me heen. En dan maakt met me eigenlijk niet uit wat ik doe. Maar ja, kom maar eens aan een baan waar vrijheid is om er voor mijn gezin te zijn (honden uitlaten, kinderen ophalen met lekke band, thuis te werken en voor zieke kinderen te zorgen enz), genoeg rust en waar aardige mensen zijn waarbij ik me thuis voel?
Klinkt niet realistisch in mijn ogen.
Wat vinden jullie?

hanke321 schreef: ↑

03-12-2022 18:59

Weleens van intellectuele afweer gehoord? Ik herken het van mezelf, dat ik strategisch schaak in interacties.
Wat ik zo van je lees ben je zo geprogrammeerd dat je vooral alert bent op de behoeften van anderen. En het idee hebt dat JIJ degene bent die hen dat zou moeten bieden. En niet het recht hebt om dat wat niet bij jou hoort, terug te geven.

En ja daar heb je goede therapie voor nodig om niet meer zo te 'schaken' maar op jezelf te vertrouwen grenzen te voelen en te kunnen bewaken.
Waarschijnlijk niet met een hunmmende standaard psych, maar eentje die wat weet van dissociatie, grenzen, eigenwaarde, en schakende cliënten.

Of iemand die heel sterk is in praktische tips, dat kan dus ook een poh zijn, die je in het hier en nu helpt uit te vogelen hoe je dat nou diet, voelen, grenzen waarnemen en dan ze handhaven.

Ja, dat precies! Ik ga dat eens googlen. Maandag ga ik de poh eens bellen. Hopelijk kan zij mij verder helpen. Ik heb gewoon het gevoel dat ik het echt alleen om kan draaien met flinke training. Het schaken zit flink ingeburgerd.

Mijn vriend geeft zelf aan dat zijn werk hem niet veel energie kost. Het is een vast ritme wat hij heeft iedere dag. Hij kan alleen niet vooruit plannen. Boodschappen doet hij ook vaak dagelijks omdat het te veel energie kost om voor de hele week vooruit te kijken. Maar mijn vriend heeft de kunde zich totaal niet druk te maken als hij 'fouten' maakt. Het maakt hem niet uit wat een ander van hem vindt. Dat vind ik altijd zo knap.

Mijn vriend is op zich een schatje. Troost me als ik het nodig heb. Geeft me kopjes thee, leeft met me mee, smeert toastjes voor me. Dat soort dingen. Hij is best gericht op mijn welzijn. Dus heeft zeker empathie. Maar een opgeruimd en schoon huis boeit hem gewoon echt niet. Dat wist ik eigenlijk al vanaf dat ik het huis zag waarin hij met zijn ex woonden. Echt te goor voor woorden. Ik durfde niet eens op de bank te gaan zitten die al 3 weken niet gezogen was (met 3 honden in huis). De trap bevatte 2 cm dik haar en dan overdrijf ik niet. Maar zijn ex was net zo min geïnteresseerd in hygiëne.
We zijn daarin ook gewoon verschillend. Ik wil na het eten meteen afruimen. Ik ga pas rusten als alles klaar is. Hij wil eerst uitbuiken op de bank. Maar zijn adhd (denk ik) zorgt ervoor dat hij het vergeet en dus ziet hij het pas weer als we naar bed gaan.
Ik heb het mechanisme in mijn hoofd als iets me niet zint is het mijn schuld. Ik moet dan veranderen. Dus als mijn vriend zijn kleding niet in de kast legt maar leeft van zijn bureau of als de hele avond de tafel vol etensspullen staat denk ik "ach ja, ik moet me ook gewoon niet zo druk maken om zooi, ik moet ook zo makkelijk worden". Maar het mezelf willen veranderen breekt me op. Ik weet niet meer wie ik ben omdat ik mezelf niet accepteer.
Voertuigen zijn mijn vriend zijn grote hobby dus die worden heel goed onderhouden. Dus ik kan niet zeggen dat hij niets doet (uit zichzelf). Het scheelt ons heel veel geld en hij werkt hard. Maar we hebben gewoon andere prioriteiten.

Mijn ex probeer ik al 8 jaar verantwoordelijkheid te laten nemen voor zijn kinderen. Het lukt me gewoon niet. Ik houd de agenda bij en regel alles. En thuis dus ook. Maar ik vind het in combinatie met 30 uur werken best zwaar.

Loosduinen schreef: ↑

04-12-2022 10:11

Ik heb ook ADHD en ik leef op wekkers, timers, meldingen voor dit soort dingen. En ik heb bewust gewoontes laten inslijten, zoals inderdaad dingen op het aanrecht meteen wegwerken (we hebben een vaatwasser) en vaste plekken aanhouden voor dingen als sleutels, paspoorten, scharen, plakband, nou ja, eigenlijk alles wat je ineens nodig kan hebben en dan geen chaos of vertraging kan gebruiken.

Maar dat moet je wel zélf willen. Het had geen zin gehad als mijn man mij dat had opgelegd, denk ik.

Goed punt. Hij wil dus ook niet. Hij vindt het prima dat alles rond slingert. Iedereen zijn ding. Maar het bezorgt me stress.