Psyche
alle pijlers
geen zin meer, geen energie meer.....
vrijdag 26 februari 2010 om 20:04
hee allen,
ik heb alweer ruim een jaar geleden een topic op de pijler "relaties" gestart en de nasleep daarvan ga ik steeds meer voelen.....
Het afgelopen jaar was een heel, heel zwaar jaar....en het einde is nog niet in zicht... Ik heb geen zin meer om dingen te regelen, weeeeer verhuizen, weer mezelf bij elkaar rapen, weer vragen om hulp bij vriendinnen en familie...weer huilend aan de telefoon hangen...Ik zie tegen leuke dingen op, moet mezelf bij elkaar vegen om de hond uit te laten. Heb het afgelopen jaar van een aantal zeer geliefde huisdieren wegens inslapen afscheid moeten nemen, van andere huisdieren een geforceerd afscheid moeten nemen, een andere tijdelijke woonplek moeten zoeken, weinig privacy....
Ik moet werken, anders geen inkomen...Ik zie even niet meer hoe ik mijzelf weer de gebruikelijke schop onder mijn kont moet geven...S morgens als ik wakker wordt bekruipt me soms het gevoel gewoon in bed te blijven...en dan sleep ik me naar mijn werk.....
Dingen die vroeger gezegd zijn tegen me, komen weer naar boven en maken me verdrietig. Keuzes die ik toen gemaakt heb, heb ik nu veel verdriet van....Weet niet of die wens ooit nog in vervulling gaat...kortom, ik ben er even helemaal klaar mee..
Wegrijden naar de horizon en verdwijnen......
Sorrie moest het even van me afschrijven..........
ik heb alweer ruim een jaar geleden een topic op de pijler "relaties" gestart en de nasleep daarvan ga ik steeds meer voelen.....
Het afgelopen jaar was een heel, heel zwaar jaar....en het einde is nog niet in zicht... Ik heb geen zin meer om dingen te regelen, weeeeer verhuizen, weer mezelf bij elkaar rapen, weer vragen om hulp bij vriendinnen en familie...weer huilend aan de telefoon hangen...Ik zie tegen leuke dingen op, moet mezelf bij elkaar vegen om de hond uit te laten. Heb het afgelopen jaar van een aantal zeer geliefde huisdieren wegens inslapen afscheid moeten nemen, van andere huisdieren een geforceerd afscheid moeten nemen, een andere tijdelijke woonplek moeten zoeken, weinig privacy....
Ik moet werken, anders geen inkomen...Ik zie even niet meer hoe ik mijzelf weer de gebruikelijke schop onder mijn kont moet geven...S morgens als ik wakker wordt bekruipt me soms het gevoel gewoon in bed te blijven...en dan sleep ik me naar mijn werk.....
Dingen die vroeger gezegd zijn tegen me, komen weer naar boven en maken me verdrietig. Keuzes die ik toen gemaakt heb, heb ik nu veel verdriet van....Weet niet of die wens ooit nog in vervulling gaat...kortom, ik ben er even helemaal klaar mee..
Wegrijden naar de horizon en verdwijnen......
Sorrie moest het even van me afschrijven..........
vrijdag 26 februari 2010 om 20:24
Ik heb wel mensen om me heen die ik dan wel weer mag bellen....voel me dan weer zo'n zeikerd... Dit verhaal duurt al zo lang...ik heb misschien al bijna 2 jaar geleden een topic geopend over mijn relatie die niet lekker liep. Heb toen uiteindelijk besloten te gaan scheiden. En alles duurt zo lang, ik ben gewoon een beetje op. Met heel veel tegenwerking van ex man. Eigenlijk heb ik ook geen tijd om van alles "te voelen" want blijkbaar gebeurt er dan dit. En dat vind ik dus heel lastig om te accepteren. Ik wil ook niet uitgeput en opgebrand op de bank, ben alleen zo bang dat dat toch straks gebeurt, als ik na die verhuizing dan op de bank ga zitten. Weet even niet zo goed hoe ik mijzelf toch weer recht trek. Ga morgen een wekeinde weg, normaal zou ik alles al geregeld hebben, t komt gewoon niet uit mijn handen...zou ik er ook zin in hebben, nu zie ik er tegenop, de reis erheen, nouja...is even teveel zeg maar.
vrijdag 26 februari 2010 om 20:51
Het klinkt alsof alles nu even teveel is. Misschien is het een idee om eens bij een professional op de stoel neer te ploffen. Een gesprek met een psycholoog kan je op een andere manier naar jezelf laten kijken.
En dan hoef je je ook niet schuldig te voelen (hoewel onterecht hoor) dat je de mensen om je heen lastig valt met je sores.
En dan hoef je je ook niet schuldig te voelen (hoewel onterecht hoor) dat je de mensen om je heen lastig valt met je sores.
zaterdag 27 februari 2010 om 00:35
zaterdag 27 februari 2010 om 00:39
Ga even langs bij je HA. Vertel hem/haar jouw verhaal zoals boven beschreven . Misschien kan hij wat hulp bieden ter verlichting voor jou en wellicht om te zorgen dat je je directe (ozo belangrijke) omgeving niet overvraagt en jij gewoon je verhaal kan doen.
En natuurlijk hier schrijven kan altijd . Mijn reactie was niet bedoeld om te zorgen dat je hier niet schrijft
En natuurlijk hier schrijven kan altijd . Mijn reactie was niet bedoeld om te zorgen dat je hier niet schrijft
zaterdag 27 februari 2010 om 08:45
ik heb wel een proffessional die ik regelmatig zie, maar moet t toch zelf doen. Voel me daar soms erg alleen in. Ik ben gewoon moe van al dat gedoe. misschien wel een idee om weer even naar de huisarts te gaan. Ze weet van de situatie en zei al even geleden rustig aan. Maar dat gaat niet. Niet werken, geen inkomen, ben zzp-er. Iedere dag die ik niet werk kost me dubbel. Gezien de kosten rond verhuizen en juridische aspect kan ik me dat niet permitteren. Ik voel nu pas eigenlijk wat t met me doet, de afgelopen periode. Ik krijg wel financiele backup van familie maar dat moet wel terug betaald. En ik maak me ernstig zorgen of ik het financieel wel ga redden. Van as exman krijg ik O cent als t aan hem ligt. Na bijna 20 jaar samen. Dat hele huwelijkverhaal maakt me ook erg verdrietig, heb daar een hele nare smaak aan overgehouden..
Ik probeer wel te kijken naar wat ik wel heb. En merk dat er een hele grote zwarte wolk over heen hangt.
Ik probeer wel te kijken naar wat ik wel heb. En merk dat er een hele grote zwarte wolk over heen hangt.
zaterdag 27 februari 2010 om 11:06
ha sunflowers,
Ik woon net sinds een paar weken in mijn eigen huisje, mijn relatie van 7 jaar was uitgegaan, dus ik sta er nu ook alleen voor.
Het is niet makkelijk maar het kan wel.
Zeker ook omdat je alles alleen moet doen, met de nodige hulp van familie of vrienden.
Maar ik weet zeker dat je het kunt. Ik vond zelf werken juist wel prettig als afleiding, misschien kun je proberen er zo naar te kijken?
En volgens mij zien mensen je niet als een 'zeur' hoor, het is hartstikke vervelend wat je door maakt en ik denk dat daar veel begrip voor is.
Ik woon net sinds een paar weken in mijn eigen huisje, mijn relatie van 7 jaar was uitgegaan, dus ik sta er nu ook alleen voor.
Het is niet makkelijk maar het kan wel.
Zeker ook omdat je alles alleen moet doen, met de nodige hulp van familie of vrienden.
Maar ik weet zeker dat je het kunt. Ik vond zelf werken juist wel prettig als afleiding, misschien kun je proberen er zo naar te kijken?
En volgens mij zien mensen je niet als een 'zeur' hoor, het is hartstikke vervelend wat je door maakt en ik denk dat daar veel begrip voor is.
donderdag 4 maart 2010 om 10:36
sunflowers, hoe gaat het nu met je?
Ik herken het heel erg, wat je schrijft. Ik ben net aan het scheiden, zit dus nog in een heel andere fase, maar be nu al doodmoe van alles.
We wonen nog in een huis samen, en elke dag is het weer een drama. Elke keer weer praten, huilen, meer praten. ik kom niet meer tot rust, slaap drie uur per nacht. Kan me bijna niet meer naar werk slepen, heb het idee dat ik alles fout doe, wat ik ook doe.
Ook een beetje het gevoel dat ik mensen lastig val als ik er weer over begin, wordt nu al erg eenzaam....
Waardeloos allemaal.
Ik herken het heel erg, wat je schrijft. Ik ben net aan het scheiden, zit dus nog in een heel andere fase, maar be nu al doodmoe van alles.
We wonen nog in een huis samen, en elke dag is het weer een drama. Elke keer weer praten, huilen, meer praten. ik kom niet meer tot rust, slaap drie uur per nacht. Kan me bijna niet meer naar werk slepen, heb het idee dat ik alles fout doe, wat ik ook doe.
Ook een beetje het gevoel dat ik mensen lastig val als ik er weer over begin, wordt nu al erg eenzaam....
Waardeloos allemaal.
maandag 28 juni 2010 om 16:51
hee weer even een updeet. Ben inmiddels verhuisd, best een leuk appartement. Heb me door alles heen gesleept. En nu, tis op...Ben pas bij huisarts geweest, en heb een nieuwe verwijzing voor therapie. Kan daar starten over een maand, gesprek met nieuwe therapeut was goed en aardig uiteen kunnen zetten wat er bij mij speelt.
Ongeveer een maand geleden heeft mijn lief contact verbroken, dat kon er nog wel bij.
Verder heb ik al zoveel "geleund" op vriendinnen, die zelf ook shitdingen meemaken, dat ik daar niet meer wil ventileren. En tegelijkertijd denk ik, ojee als ze straks op vakantie zijn hoe moet het dan?
Zie erg op tegen wat nu voelt, een soort van "leeg" leven . Ik ga naar mijn werk en doe af en toe wat met een vriendin of familie. En dat is het. Ik weet ook wel dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen leven maar t valt me nu zo zwaar om het op te pakken. Ik twijfel aan alles, eerst de hond uitlaten of toch eerst boodschappen doen. En dan met de fiets boodschappen doen of met de auto? Kan niet kiezen wat ik aantrek als ik naar de stad ga. Zo onzeker en besluiteloos, dat ik dan maar besluit om niet te gaan, en dus afhaak. En ook, ik me niet tof voel en daar dan tof moet doen. Merk dat ik veel pieker en het moeilijk vind om dingen "los te laten".
Ik mag accepteren van mijn peut dat ik me nu zo voel maar dat maakt ook dat ik me terugtrek. En zo dik zijn mijn vrienden niet gezaaid eerlijk gezegd.
Dus moest weer even van me afschrijven. En de ene dag is beter en fijner dan de andere.
Ongeveer een maand geleden heeft mijn lief contact verbroken, dat kon er nog wel bij.
Verder heb ik al zoveel "geleund" op vriendinnen, die zelf ook shitdingen meemaken, dat ik daar niet meer wil ventileren. En tegelijkertijd denk ik, ojee als ze straks op vakantie zijn hoe moet het dan?
Zie erg op tegen wat nu voelt, een soort van "leeg" leven . Ik ga naar mijn werk en doe af en toe wat met een vriendin of familie. En dat is het. Ik weet ook wel dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen leven maar t valt me nu zo zwaar om het op te pakken. Ik twijfel aan alles, eerst de hond uitlaten of toch eerst boodschappen doen. En dan met de fiets boodschappen doen of met de auto? Kan niet kiezen wat ik aantrek als ik naar de stad ga. Zo onzeker en besluiteloos, dat ik dan maar besluit om niet te gaan, en dus afhaak. En ook, ik me niet tof voel en daar dan tof moet doen. Merk dat ik veel pieker en het moeilijk vind om dingen "los te laten".
Ik mag accepteren van mijn peut dat ik me nu zo voel maar dat maakt ook dat ik me terugtrek. En zo dik zijn mijn vrienden niet gezaaid eerlijk gezegd.
Dus moest weer even van me afschrijven. En de ene dag is beter en fijner dan de andere.
