Psyche
alle pijlers
Gestart met AD en erg alleen voelen
zondag 13 oktober 2019 om 20:05
Hoi allemaal!
Sinds ik me kan herinneren probeer ik al van mijn paniek/angststoornis af te komen. Ik heb al veel geprobeerd, maar het heeft me nog niet genoeg gebracht. Ik heb betere periodes gehad, maar deze duurden nooit langer dan een half jaar.
Sinds een jaar zit ik hierdoor ook weer in een depressie. Dit heeft groot impact gehad op mijn relatie en op dit moment loopt het op dat gebied ook allesbehalve lekker. Het kostte mijn partner veel energie en begon te twijfelen. Ik vind dit moeilijk want het maakt me onzeker en zeker omdat de oorzaak iets is wat ik niet (altijd) in de hand heb. Tegelijkertijd begrijp ik het ook heel goed dat het niet makkelijk is voor de ander.
Omdat ik voor mezelf inzag dat het zo niet verder meer kon, ben ik een week geleden begonnen met antidepressiva. Ik kwam namelijk nauwelijks mijn huis meer uit en lig het liefst de hele dag in bed. Daarnaast voel ik me ontzettend alleen soms maar heb ik tegelijkertijd geen zin om met mensen te praten. Ik weet niet wat ik met mezelf aan moet.
Zijn er misschien mensen die dit herkennen, in een soortgelijke situatie zitten, advies hebben of wat dan ook?
Groetjes
Sinds ik me kan herinneren probeer ik al van mijn paniek/angststoornis af te komen. Ik heb al veel geprobeerd, maar het heeft me nog niet genoeg gebracht. Ik heb betere periodes gehad, maar deze duurden nooit langer dan een half jaar.
Sinds een jaar zit ik hierdoor ook weer in een depressie. Dit heeft groot impact gehad op mijn relatie en op dit moment loopt het op dat gebied ook allesbehalve lekker. Het kostte mijn partner veel energie en begon te twijfelen. Ik vind dit moeilijk want het maakt me onzeker en zeker omdat de oorzaak iets is wat ik niet (altijd) in de hand heb. Tegelijkertijd begrijp ik het ook heel goed dat het niet makkelijk is voor de ander.
Omdat ik voor mezelf inzag dat het zo niet verder meer kon, ben ik een week geleden begonnen met antidepressiva. Ik kwam namelijk nauwelijks mijn huis meer uit en lig het liefst de hele dag in bed. Daarnaast voel ik me ontzettend alleen soms maar heb ik tegelijkertijd geen zin om met mensen te praten. Ik weet niet wat ik met mezelf aan moet.
Zijn er misschien mensen die dit herkennen, in een soortgelijke situatie zitten, advies hebben of wat dan ook?
Groetjes
maandag 14 oktober 2019 om 11:43
Allereerst, goed dat je voor jezelf in kaart kon brengen dat het niet anders kon.
Je verhaal is heel herkenbaar en moet er nog steeds voor waken niet in oude patronen terug te vallen maar stapje voor stapje. Letterlijk.
Voor mij was de eerste stap accepteren dat ik mij zo voelde.
Daarna was het kijken naar ik die dag wel kon doen zoals douchen en aankleden. Makeup opdoen hielp soms.
Of een blokje om. En mij laten helpen was ook een belangrijke voor mij.
Ik wilde niet maar toch met mijn vriend toch even het huis uit. Een andere omgeving deed mij goed. Nee het ging echt niet allemaal goed en soms deed ik 10 stappen terug maar stapje voor stapje ging het beter.
Geef jezelf tijd.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt en je kunt mij altijd een PB sturen.
Je bent niet alleen.
Je verhaal is heel herkenbaar en moet er nog steeds voor waken niet in oude patronen terug te vallen maar stapje voor stapje. Letterlijk.
Voor mij was de eerste stap accepteren dat ik mij zo voelde.
Daarna was het kijken naar ik die dag wel kon doen zoals douchen en aankleden. Makeup opdoen hielp soms.
Of een blokje om. En mij laten helpen was ook een belangrijke voor mij.
Ik wilde niet maar toch met mijn vriend toch even het huis uit. Een andere omgeving deed mij goed. Nee het ging echt niet allemaal goed en soms deed ik 10 stappen terug maar stapje voor stapje ging het beter.
Geef jezelf tijd.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt en je kunt mij altijd een PB sturen.
Je bent niet alleen.
maandag 14 oktober 2019 om 13:29
Hoi bubbeltjesfolie, dankjewel voor je berichtje. Ik ga je zo even een pb sturen!
maandag 14 oktober 2019 om 13:35
Dankjewel voor je reactie! Knap dat je jezelf er soms toch toe kan zetten zulke dingen te doen. Het lukt mij ook wel om een douche te nemen en make-up op te doen, maar op pad gaan vind ik nog lastig. Zeker nu ik ben begonnen met medicatie en dat ook een grote stap is.Katootje123 schreef: ↑14-10-2019 11:43Allereerst, goed dat je voor jezelf in kaart kon brengen dat het niet anders kon.
Je verhaal is heel herkenbaar en moet er nog steeds voor waken niet in oude patronen terug te vallen maar stapje voor stapje. Letterlijk.
Voor mij was de eerste stap accepteren dat ik mij zo voelde.
Daarna was het kijken naar ik die dag wel kon doen zoals douchen en aankleden. Makeup opdoen hielp soms.
Of een blokje om. En mij laten helpen was ook een belangrijke voor mij.
Ik wilde niet maar toch met mijn vriend toch even het huis uit. Een andere omgeving deed mij goed. Nee het ging echt niet allemaal goed en soms deed ik 10 stappen terug maar stapje voor stapje ging het beter.
Geef jezelf tijd.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt en je kunt mij altijd een PB sturen.
Je bent niet alleen.
Daarbij heb ik ook een enorm schuldgevoel naar mijn omgeving, omdat ze me hebben zien veranderen en ik niet meer die leuke gezellige vriendin, partner, zus ben. Herken je dit ook en hoe ga jij daarmee om? Als je liever in een pb reageert, mag ook natuurlijk
maandag 14 oktober 2019 om 13:39
Goed dat je zelf naar de dokter bent gegaan! Het klinkt heel stom en dit hoor je misschien vaker, maar probeer toch je bed uit te komen en ritme aan te houden. Ik heb ervaren dat zoiets toch wel belangrijk is.
En wanneer je een goede band met je familie/vriendinnen hebt snappen zij ook wel dat je wat anders bent. Als het goed is vinden zij dat alleen maar vervelend voor je. Ik zou me daar niet schuldig over voelen want je doet het toch niet met opzet?
En wanneer je een goede band met je familie/vriendinnen hebt snappen zij ook wel dat je wat anders bent. Als het goed is vinden zij dat alleen maar vervelend voor je. Ik zou me daar niet schuldig over voelen want je doet het toch niet met opzet?
maandag 14 oktober 2019 om 19:04
Hoi hoi!Shiverrr schreef: ↑14-10-2019 13:39Goed dat je zelf naar de dokter bent gegaan! Het klinkt heel stom en dit hoor je misschien vaker, maar probeer toch je bed uit te komen en ritme aan te houden. Ik heb ervaren dat zoiets toch wel belangrijk is.
En wanneer je een goede band met je familie/vriendinnen hebt snappen zij ook wel dat je wat anders bent. Als het goed is vinden zij dat alleen maar vervelend voor je. Ik zou me daar niet schuldig over voelen want je doet het toch niet met opzet?
Ja je hebt gelijk, routine is echt belangrijk hoe moeilijk dat ook is. Vandaag is opzich wel oké gegaan, ik ben even de deur uit geweest ondanks dat ik me niet op mijn gemak voelde.
Mijn vriendinnen en partner vinden het inderdaad wel vervelend voor me, maar sommigen vinden het ook vervelend voor zichzelf heb ik soms het idee haha. Als ik een afspraak afzeg of niet mee op stap wil merk ik soms toch wel dat ik ze teleurstel. Maargoed, zij kunnen ook niet weten hoe ik me voel natuurlijk.
dinsdag 15 oktober 2019 om 07:17
Goed dat je het toch hebt gedaan!
Het is ook niet leuk om een afspraak te moeten afzeggen, want iemand rekent erop. Maar aan de andere kant, als zij weten hoe jij je voelt zou er ook begrip moeten zijn. Tenminste wel als je niet te vaak afspraken afzegt.
Vroeger heb ik zelf ook wel eens afspraken afgezegd, maar laatste jaren heb ik geleerd om dat niet meer te doen. Ik kan er heel erg tegenop zien, maar kom er vaak iets beter van terug of heb iig een paar leuke uren gehad.
Als je wil mag je me altijd een PM sturen.
Het is ook niet leuk om een afspraak te moeten afzeggen, want iemand rekent erop. Maar aan de andere kant, als zij weten hoe jij je voelt zou er ook begrip moeten zijn. Tenminste wel als je niet te vaak afspraken afzegt.
Vroeger heb ik zelf ook wel eens afspraken afgezegd, maar laatste jaren heb ik geleerd om dat niet meer te doen. Ik kan er heel erg tegenop zien, maar kom er vaak iets beter van terug of heb iig een paar leuke uren gehad.
Als je wil mag je me altijd een PM sturen.
