Psyche
alle pijlers
Geweldadige straatroof. Helpt slachtofferhulp?
woensdag 11 oktober 2017 om 21:47
Een paar dagen geleden toen ik ‘s avonds terug kwam van een werkgerelateerde training rond 22:30 ben ik door een groep mannen (waarvan twee die ik even ‘hoofddader’ noem) al wachtend op de bus beroofd. De groep bestond echter uit een man of 10. Mijn portemonnee ben ik kwijt en ondanks dat er geen wapen werd gebruikt en alleen wat duw en trekwerk heb ik mijn oorbellen (die me dierbaar zijn) moeten afstaan. Dit onder gebruik van woorden “I find you, I kill you” als ik aangifte zou doen. Omdat ik een rotrits heb in mijn jas die nooit makkelijk open of dicht gaat en mijn mobiel in mijn binnenzak zat konden ze daar niet bij. Wel is dat geprobeerd door in mijn ‘decollete’ te graaien voor ze wegrenden. Meteen heb ik de ING gebeld en alle passen laten blokkeren. In eerste instantie was ik boos, maar de laatste paar dagen slaap ik slecht en voel ik me nerveus en opgejaagd. Niet alleen in de avond buiten maar ook overdag. Ik voel me angstig omdat in mijn portemonnee mijn visitekaartjes met mijn adres zaten en mijn woonadres dus bekend is. En de bedreiging ‘I will find you I kill you’ zit me uiteraard heel erg dwars.
Toch besloten de politie te bellen en toch aangifte te doen. Met enige angst uiteraard. Zij bieden ook slachtofferhulp aan. Normaliter zou ik hier redelijk overheen kunnen stappen, maar ik ben het laatste jaar ziek geweest, heb een nare diagnose uiteindelijk gekregen waar ik net een beetje mee heb leren omgaan en door dit voorval op loopt het emmertje een beetje over. Ik ben huilerig, voel me kwetsbaar, ben warrig, bang en voel me waardeloos en ‘edgy’. Ben boos dat ik me niet verzet heb uit angst, maar volgens de politie was dat de juiste manier omdat verzet tot ernstigere zaken had kunnen leiden. Alles in me zei ook ‘gewoon meewerken, dan kom je het snelst uit deze situatie’. Nadat ik de bank heb gebeld (hulde aan de telefoondame van de bank want ik was redelijk overstuur en betast onder mijn kleding en beledigd. Ik heb mijn borsten laten afzetten en de jongste zei nog ‘ze heeft niet eens tieten’ bijvoorbeeld, maar de dame deed meer dan alleen mijn rekening blokkeren en was geweldig lief) heb ik mijn man gebeld die me van dat busstation heeft opgehaald. De dag erna de politie gebeld.
Ook was het een groot busstation, zijn er camerabeelden en heb ik een fotografisch geheugen dus kan ze prima voor de geest halen en/of herkennen. Ik ben ook bang dat mijn gegevens bekend worden bij de daders via de politie want ik hoop dat ze alles hebben weggegooid toen bleek dat ze er niks mee konden inclusief mijn visitekaartjes en dat dan dus alsnog mijn gegevens bij deze overduidelijk georganiseerde groep terecht komt. Met alle gevolgen van dien. Morgen moet ik terug naar het politiebureau om foto’s te bekijken.
Heeft een van jullie hier ervaring mee? En helpt slachtofferhulp of kan ik beter met een gewone psychologe gaan praten een paar keer?
Toch besloten de politie te bellen en toch aangifte te doen. Met enige angst uiteraard. Zij bieden ook slachtofferhulp aan. Normaliter zou ik hier redelijk overheen kunnen stappen, maar ik ben het laatste jaar ziek geweest, heb een nare diagnose uiteindelijk gekregen waar ik net een beetje mee heb leren omgaan en door dit voorval op loopt het emmertje een beetje over. Ik ben huilerig, voel me kwetsbaar, ben warrig, bang en voel me waardeloos en ‘edgy’. Ben boos dat ik me niet verzet heb uit angst, maar volgens de politie was dat de juiste manier omdat verzet tot ernstigere zaken had kunnen leiden. Alles in me zei ook ‘gewoon meewerken, dan kom je het snelst uit deze situatie’. Nadat ik de bank heb gebeld (hulde aan de telefoondame van de bank want ik was redelijk overstuur en betast onder mijn kleding en beledigd. Ik heb mijn borsten laten afzetten en de jongste zei nog ‘ze heeft niet eens tieten’ bijvoorbeeld, maar de dame deed meer dan alleen mijn rekening blokkeren en was geweldig lief) heb ik mijn man gebeld die me van dat busstation heeft opgehaald. De dag erna de politie gebeld.
Ook was het een groot busstation, zijn er camerabeelden en heb ik een fotografisch geheugen dus kan ze prima voor de geest halen en/of herkennen. Ik ben ook bang dat mijn gegevens bekend worden bij de daders via de politie want ik hoop dat ze alles hebben weggegooid toen bleek dat ze er niks mee konden inclusief mijn visitekaartjes en dat dan dus alsnog mijn gegevens bij deze overduidelijk georganiseerde groep terecht komt. Met alle gevolgen van dien. Morgen moet ik terug naar het politiebureau om foto’s te bekijken.
Heeft een van jullie hier ervaring mee? En helpt slachtofferhulp of kan ik beter met een gewone psychologe gaan praten een paar keer?
woensdag 11 oktober 2017 om 23:02
En ja die woede inderdaad, maandenlang hoopte ik dat er nog zo'n idioot zou zijn die mij zou proberen te beroven, zodat ik hem te grazen zou kunnen nemen. Meteen ditmaal.
Ik ben er ook nog goed vanaf gekomen, omdat ik niet al te veel weerstand heb getoond. Want gast was helemaal aan het flippen, en als hij een mes had getrokken of echt had gewild dan was het niet goed afgelopen.
Jij hebt ook goed gehandeld, richt je woede op die gasten.
Ik ben er ook nog goed vanaf gekomen, omdat ik niet al te veel weerstand heb getoond. Want gast was helemaal aan het flippen, en als hij een mes had getrokken of echt had gewild dan was het niet goed afgelopen.
Jij hebt ook goed gehandeld, richt je woede op die gasten.
Wanhoop is een zwart leren jasje is dat iedereen goed staat; terwijl hoop een rose jurkje met ruches is tot boven je knie, waarin niemand gezien wil worden.
woensdag 11 oktober 2017 om 23:07
Dit is echt een goede tip, hoor. Zo snel je het enigszins kunt opbrengen erheen gaan, niet vermijden, dan wordt het steeds groter.SummerIsNear schreef: ↑11-10-2017 22:53Geen ervaring met slachtofferhulp.
Maar ik herken de emoties van de keer dat ik met geweld beroofd ben. Geen angst. Maar wel de opgejaagdheid en nervositeit, het duurt even voordat die stress uit je lichaam vertrekt. En dan ook nog alle keren dat je hart opeens weer in je keel begint te kloppen als je gevaar voelt.
Ik heb mijzelf gedwongen gewoon weer langs dezelfde plek te blijven gaan, maar elke keer weer vloog de stress mijn lichaam in. Is uiteindelijk wel minder geworden.
Heel veel sterkte toegewenst, neem genoeg tijd ervoor!
Ik heb dat zelf destijds ook gedaan, ook al was het bijzonder onaangenaam.
Het heeft ongetwijfeld geholpen om het leven weer een beetje in het juiste ( dus niet te angstige ) perspectief te zien.
nounou
donderdag 12 oktober 2017 om 07:26
Wat een ontzettende nare rotervaring Orangetree 
vreselijk!
Ik zou zeker voor slachtofferhulp gaan, zij zijn hierin gespecialiseerd. Ik heb op mijn werk hier goede ervaringen mee, was geen vergelijkbare gebeurtenis. Maar zij dealen elke dag met mensen die nare en traumatische dingen hebben meegemaakt, soms grotere dingen, soms kleinere dingen.
Ik ben ook eens gewelddadig overvallen, niets vergeleken met wat jij hebt meegemaakt, er was maar één persoon, wel met een wapen en ik was vastgepakt. Ik heb ook meegewerkt zoals jij, ik dacht ook 'zo kom ik zo snel mogelijk uit gevaar'. Daarna was ik ook boos, wilde ik dat ik me had verzet. Ik heb geen slachtofferhulp gehad, dat was toen niet nodig, maar ben wel een hele tijd wat schichtig gebleven. Vooral als mensen achter mij lopen op straat, lange tijd kon ik daarvan schrikken. Maar met jouw 'klachten' zou ik zeker met slachtofferhulp gaan praten, daar zijn ze voor! En anders doe je allebei, gesprek met slachtofferhulp én alvast langs de huisarts, je hebt wel meer op je bordje gehad de afgelopen tijd. Dan zie je wel wat het beste aansluit op dat moment.
Sterkte!
vreselijk!Ik zou zeker voor slachtofferhulp gaan, zij zijn hierin gespecialiseerd. Ik heb op mijn werk hier goede ervaringen mee, was geen vergelijkbare gebeurtenis. Maar zij dealen elke dag met mensen die nare en traumatische dingen hebben meegemaakt, soms grotere dingen, soms kleinere dingen.
Ik ben ook eens gewelddadig overvallen, niets vergeleken met wat jij hebt meegemaakt, er was maar één persoon, wel met een wapen en ik was vastgepakt. Ik heb ook meegewerkt zoals jij, ik dacht ook 'zo kom ik zo snel mogelijk uit gevaar'. Daarna was ik ook boos, wilde ik dat ik me had verzet. Ik heb geen slachtofferhulp gehad, dat was toen niet nodig, maar ben wel een hele tijd wat schichtig gebleven. Vooral als mensen achter mij lopen op straat, lange tijd kon ik daarvan schrikken. Maar met jouw 'klachten' zou ik zeker met slachtofferhulp gaan praten, daar zijn ze voor! En anders doe je allebei, gesprek met slachtofferhulp én alvast langs de huisarts, je hebt wel meer op je bordje gehad de afgelopen tijd. Dan zie je wel wat het beste aansluit op dat moment.
Sterkte!
donderdag 12 oktober 2017 om 07:46
Ze zijn prima voor de eerste opvang. Alle reacties die je nu hebt zijn normaal. Je ziet dat veel mensen na een week of 6 weer "hersteld" zijn.
Is dat niet het geval dan word je doorverwezen.
Ze helpen ook bij praktische en juridische ondersteuning. Daar zou ik zeker gebruik van maken.
Als je aangifte hebt gedaan met je eigen adres dan zit dit in het dossier en kunnen de verdachten daar idd achter komen.
Je zou nog kunnen vragen of je het nog kunt veranderen in een domicilieadres bv van je werk oid
Is dat niet het geval dan word je doorverwezen.
Ze helpen ook bij praktische en juridische ondersteuning. Daar zou ik zeker gebruik van maken.
Als je aangifte hebt gedaan met je eigen adres dan zit dit in het dossier en kunnen de verdachten daar idd achter komen.
Je zou nog kunnen vragen of je het nog kunt veranderen in een domicilieadres bv van je werk oid
dinsdag 24 oktober 2017 om 21:44
Orangetree, hoe is het nu ?
Ik nam aan dat je topic weg was, maar dat is niet zo.
Mijn excuses voor het gedram eerder, maar ik schrok er echt van, je verhaal van wat er gebeurd is, in het echte leven, in combinatie met je verhaal hier. Je schrijft geloof ik al een tijdje mee, hier.
Er bestaan nu eenmaal heel gestoorde mensen, qua stalking enzo.
Hopelijk is het wat gezakt, en heb je wat begeleiding gehad.
Ik nam aan dat je topic weg was, maar dat is niet zo.
Mijn excuses voor het gedram eerder, maar ik schrok er echt van, je verhaal van wat er gebeurd is, in het echte leven, in combinatie met je verhaal hier. Je schrijft geloof ik al een tijdje mee, hier.
Er bestaan nu eenmaal heel gestoorde mensen, qua stalking enzo.
Hopelijk is het wat gezakt, en heb je wat begeleiding gehad.
nounou
