Psyche
alle pijlers
Heb even wat feedback nodig
vrijdag 28 augustus 2009 om 20:50
Lieve lieveranoniem,
eerst maar eens:
Goed dat je zelf zoveel doet, maar soms kom je op een punt dat je het niet meer alleen kan. Dan moet je hulp zoeken en aanvaarden. Ook daar ben je zelf druk mee geweest, maar dat is geen hulp voor nu.
Ik ben geen deskundige, maar wat ik je zou willen adviseren:
- heel eerlijk voor jezelf vaststellen: kan ik wachten tot maandag, of heb ik NU hulp nodig?
- Nu overleggen met de huisartsenpost, of maandag nogmaals naar de huisarts. En nee, je bent dan geen zeur, je geeft alleen maar aan dat je niet meer kunt wachten met hulp.
- is er iemand in je omgeving bij wie je terecht kan? Iemand die met je mee kan denken, je kan ondersteunen, of gewoon bij je kan zijn? Bellen dan!!
Ik ben nieuw op het forum, maar lees al lang mee. Ik verwacht dan ook dat je snel een aantal zinvolle en goede reacties zult krijgen, doe er je voordeel mee.
Sterkte!
Yeno
eerst maar eens:
Goed dat je zelf zoveel doet, maar soms kom je op een punt dat je het niet meer alleen kan. Dan moet je hulp zoeken en aanvaarden. Ook daar ben je zelf druk mee geweest, maar dat is geen hulp voor nu.
Ik ben geen deskundige, maar wat ik je zou willen adviseren:
- heel eerlijk voor jezelf vaststellen: kan ik wachten tot maandag, of heb ik NU hulp nodig?
- Nu overleggen met de huisartsenpost, of maandag nogmaals naar de huisarts. En nee, je bent dan geen zeur, je geeft alleen maar aan dat je niet meer kunt wachten met hulp.
- is er iemand in je omgeving bij wie je terecht kan? Iemand die met je mee kan denken, je kan ondersteunen, of gewoon bij je kan zijn? Bellen dan!!
Ik ben nieuw op het forum, maar lees al lang mee. Ik verwacht dan ook dat je snel een aantal zinvolle en goede reacties zult krijgen, doe er je voordeel mee.
Sterkte!
Yeno
vrijdag 28 augustus 2009 om 20:50
Nou, om te beginnen:
Is het misschien een idee om maandag nogmaals met die 2e lijns hulpverlener te bellen, en aan te geven dat je het echt niet meer trekt? Dat je bang bent om door te draaien?
En eventueel, als hij maandag moeilijk doet, nogmaals langs de huisarts te gaan, zodat hij naar die hulpverlener kan aangeven dat je onmiddellijk hulp nodig hebt?
En misschien kan het familielid waar je over schreef, je steun bieden? Niet alleen met dat je snel hulp krijgt, maar ook gewoon even een arm om je schouder, en iemand bij wie je met je verhaal terecht kan.
Wel hartstikke goed dat je jezelf probeert te helpen ondertussen!
Is het misschien een idee om maandag nogmaals met die 2e lijns hulpverlener te bellen, en aan te geven dat je het echt niet meer trekt? Dat je bang bent om door te draaien?
En eventueel, als hij maandag moeilijk doet, nogmaals langs de huisarts te gaan, zodat hij naar die hulpverlener kan aangeven dat je onmiddellijk hulp nodig hebt?
En misschien kan het familielid waar je over schreef, je steun bieden? Niet alleen met dat je snel hulp krijgt, maar ook gewoon even een arm om je schouder, en iemand bij wie je met je verhaal terecht kan.
Wel hartstikke goed dat je jezelf probeert te helpen ondertussen!
vrijdag 28 augustus 2009 om 20:55
vrijdag 28 augustus 2009 om 21:07
Mijn tips:
- Denk niet dat je gek wordt, mensen die die angst hebben worden vaak juist niet gek.
- Probeer een gevoel te houden dat je de situatie onder controle hebt, je verhaal klinkt duidelijk en helemaal niet vreselijk warrig, maar door te malen en piekeren maak je angsten groter en je hebt het al moeilijk genoeg.
- Wacht op je intake en als het langer duurt dan afgesproken ga erachteraan.
- Probeer niet alleen in je hoofd te leven, ga ook dingen doen.
- Besef dat jij het beste weet hoe je in elkaar zit, een psycholoog weet het niet beter maar kan je wel inzichten geven.
- Vertel wat aan de mensen met wie je goed contact hebt, je hoeft niet alles alleen te doen. Schamen is niet nodig en steun kan echt helpen.
- Als je echt denkt het lukt niet meer, wacht dan niet totdat je puin kan ruimen maar trek eerder aan de bel bij huisarts bijvoorbeeld.
- Denk niet dat je gek wordt, mensen die die angst hebben worden vaak juist niet gek.
- Probeer een gevoel te houden dat je de situatie onder controle hebt, je verhaal klinkt duidelijk en helemaal niet vreselijk warrig, maar door te malen en piekeren maak je angsten groter en je hebt het al moeilijk genoeg.
- Wacht op je intake en als het langer duurt dan afgesproken ga erachteraan.
- Probeer niet alleen in je hoofd te leven, ga ook dingen doen.
- Besef dat jij het beste weet hoe je in elkaar zit, een psycholoog weet het niet beter maar kan je wel inzichten geven.
- Vertel wat aan de mensen met wie je goed contact hebt, je hoeft niet alles alleen te doen. Schamen is niet nodig en steun kan echt helpen.
- Als je echt denkt het lukt niet meer, wacht dan niet totdat je puin kan ruimen maar trek eerder aan de bel bij huisarts bijvoorbeeld.
vrijdag 28 augustus 2009 om 21:10
vrijdag 28 augustus 2009 om 21:12
Heb je het met je huisarts ook over eventuele medicatie gehad?
Je verhaal doet mij een beetje denken aan het verhaal van een tante van mij, alhoewel het in het geval van mijn tante wat extremer is. Zij had last van stress-gerelateerde psychoses. Over het algemeen was er niets met haar aan de hand, gewoon een hele leuke spontane vrouw. Maar als de stress haar teveel werd, en vooral wanneer het in de liefde niet zo goed ging, dan kreeg zij last van psychoses. Nu heb jij gelukkig geen last van psychoses, maar ik herken in jouw verhaal wel het aspect dat problemen kennelijk iets met je psyche doen.
De problemen van mijn tante zijn met medicatie helemaal opgelost. Sinds zij de juiste medicatie gebruikt op stress-momenten, kan zij de hele wereld weer aan. Ook als het allemaal even heel erg tegen zit. (Overigens altijd wel onder begeleiding van een psycholoog, die zij altijd direct belt als ze voelt dat het weer mis dreigt te gaan).
Wellicht zou dat jou ook kunnen helpen.
Je verhaal doet mij een beetje denken aan het verhaal van een tante van mij, alhoewel het in het geval van mijn tante wat extremer is. Zij had last van stress-gerelateerde psychoses. Over het algemeen was er niets met haar aan de hand, gewoon een hele leuke spontane vrouw. Maar als de stress haar teveel werd, en vooral wanneer het in de liefde niet zo goed ging, dan kreeg zij last van psychoses. Nu heb jij gelukkig geen last van psychoses, maar ik herken in jouw verhaal wel het aspect dat problemen kennelijk iets met je psyche doen.
De problemen van mijn tante zijn met medicatie helemaal opgelost. Sinds zij de juiste medicatie gebruikt op stress-momenten, kan zij de hele wereld weer aan. Ook als het allemaal even heel erg tegen zit. (Overigens altijd wel onder begeleiding van een psycholoog, die zij altijd direct belt als ze voelt dat het weer mis dreigt te gaan).
Wellicht zou dat jou ook kunnen helpen.
vrijdag 28 augustus 2009 om 21:21
quote:lieveranoniemm schreef op 28 augustus 2009 @ 21:07:
Heb er vroeger nogal een zooitje van gemaakt en mijn familie nogal wat verdriet gedaan dus wil ze niet ongerust maken.
Die tante waar ik het net over had, die vertelde de vreemdste verhalen aan de familie. Ze "loog" echt alles bij elkaar als ze in een psychose zat. Logisch ook, want voor haar was het waar. Toen eenmaal duidelijk werd dat zij af en toe ziek was en daardoor rare dingen zei, was dat een hele opluchting voor de familie. We wisten eindelijk wat er aan de hand was. En het is nog prettiger dat zij dat nu zelf op tijd signaleert en direct hulp zoekt als ze het weer aan voelt komen. Daardoor voelt de familie zich ook minder machteloos en kunnen zij haar juist beter steunen.
Ik zou inderdaad maandag die psychiater kunnen bellen maar weet nu al dat zelfs als hij tijd voor mij maakt ik daar dan een beetje zit, misschien wat vertel, maar nooit to the point ga komen.
Ik raak constant in een of ander (zinloos!) gevecht.
Ik denk dat de klik met een psychiater heel belangrijk is. Je moet er eentje zien te vinden die bij jou net op de juiste knopjes weet te drukken om het verhaal er wel uit te krijgen. Degene(n) die je totnogtoe hebt gesproken kon(den) dat duidelijk niet.
Heb er vroeger nogal een zooitje van gemaakt en mijn familie nogal wat verdriet gedaan dus wil ze niet ongerust maken.
Die tante waar ik het net over had, die vertelde de vreemdste verhalen aan de familie. Ze "loog" echt alles bij elkaar als ze in een psychose zat. Logisch ook, want voor haar was het waar. Toen eenmaal duidelijk werd dat zij af en toe ziek was en daardoor rare dingen zei, was dat een hele opluchting voor de familie. We wisten eindelijk wat er aan de hand was. En het is nog prettiger dat zij dat nu zelf op tijd signaleert en direct hulp zoekt als ze het weer aan voelt komen. Daardoor voelt de familie zich ook minder machteloos en kunnen zij haar juist beter steunen.
Ik zou inderdaad maandag die psychiater kunnen bellen maar weet nu al dat zelfs als hij tijd voor mij maakt ik daar dan een beetje zit, misschien wat vertel, maar nooit to the point ga komen.
Ik raak constant in een of ander (zinloos!) gevecht.
Ik denk dat de klik met een psychiater heel belangrijk is. Je moet er eentje zien te vinden die bij jou net op de juiste knopjes weet te drukken om het verhaal er wel uit te krijgen. Degene(n) die je totnogtoe hebt gesproken kon(den) dat duidelijk niet.
vrijdag 28 augustus 2009 om 21:40
Meisje, je hoeft je helemaal niet te generen! Heb je al wel eens gekeken hoeveel berichten er hier in deze pijler staan? Je bent echt de enige niet, hoor!
En natuurlijk zijn er altijd mensen die het nog moeilijker hebben. Maar dat ontneemt jou niet van het recht om het ook moeilijk te hebben. Er zijn genoeg mensen die hele nare enge en levensbedreigende ziektes hebben, maar dat wil toch niet zeggen dat ik dan niet mag balen van mijn zere rug?
En natuurlijk zijn er altijd mensen die het nog moeilijker hebben. Maar dat ontneemt jou niet van het recht om het ook moeilijk te hebben. Er zijn genoeg mensen die hele nare enge en levensbedreigende ziektes hebben, maar dat wil toch niet zeggen dat ik dan niet mag balen van mijn zere rug?
vrijdag 28 augustus 2009 om 21:43
vrijdag 28 augustus 2009 om 21:48
quote:lieveranoniemm schreef op 28 augustus 2009 @ 21:31:
Phoe dat zijn opeens een hoop reacties...
Medicijnen heb ik wel een aantal jaren gebruikt, beetje lastig uit te leggen maar toen ik jonger was had ik OTS (onder toezicht stelling) en ben ik even uit huis geplaatst. Toen moest ik eigenlijk naar een andere instelling maar daar ben ik weggelopen en weer naar huis gegaan. Ondertussen een wisseling van de voogd, die vond het goed dat ik weer thuis ging wonen mits ik hulp kreeg. Dus ik (ogenschijnlijk) braaf naar een psychiater, medicijnen gekregen, en na een paar maanden een smoesje opgehangen dat ik niet goed met een mannelijke hulpverlener kon praten. Weg bij de psych maar pillen jaren blijven slikken. (via de receptenlijn van de huisarts).
Mijn leven op de rails gezet, goede baan, huisje boompje beestje etc. paar jaar geleden in m'n eentje gestopt met de pillen zoals ik alles in m'n eentje doe.
En nu bam, het gaat gewoon niet meer...
>Yeno, misschien zou dat wel een idee zijn, ga ik eens proberen dit weekend, mijn hulpvraag formuleren. Ben ook ergens bang te zeuren, ergens valt het ook wel mee, er zijn zoveel mensen die veel ergere dingen meemaken in hun leven en daar kom ik met mijn gepiep. Maar dat vond ik ook zo fijn aan het gesprek met dat familielid, (mijn zus) die zei dat het ook niet normaal was wat wij allemaal hebben meegemaakt en dat zij er ook problemen mee heeft en bij een psycholoog loopt, steeds flashbacks heeft etc. Heb altijd het gevoel het zwarte schaap vd familie te zijn
>IrisH Heel erg bedankt voor je tips, ik heb ook het gevoel dat anders denken al heel erg helpt, dat ik mezelf vaak in de war maak. Ik werk overdag en dat scheelt al heel veel, dan moet ik daar met mijn gedachten bij zijn, Wil mijn werk ook niet kwijtraken. (heb al wel wat opmerkingen gekregen over dat ik afwezig ben of me vergis wat ik normaal nooit doe)
Enne heb mijn eerste stapjes qua hulp vragen al gezet, psych gebeld, met mijn zus gesproken (eenmalig) en hier een bericht geplaatst (geloof me, ook met de nodige gene)
Het is absoluut geen gezeur wat je doet! Alleen al met wat je in deze post beschrijft: je onder toezicht stelling, het hebben gehad van een voogd, is het al wel duidelijk dat je genoeg hebt meegemaakt!
En dat je zus jullie jeugd ook als heftig ervaart, is nog een signaal dat je je portie wel hebt gehad!
Phoe dat zijn opeens een hoop reacties...
Medicijnen heb ik wel een aantal jaren gebruikt, beetje lastig uit te leggen maar toen ik jonger was had ik OTS (onder toezicht stelling) en ben ik even uit huis geplaatst. Toen moest ik eigenlijk naar een andere instelling maar daar ben ik weggelopen en weer naar huis gegaan. Ondertussen een wisseling van de voogd, die vond het goed dat ik weer thuis ging wonen mits ik hulp kreeg. Dus ik (ogenschijnlijk) braaf naar een psychiater, medicijnen gekregen, en na een paar maanden een smoesje opgehangen dat ik niet goed met een mannelijke hulpverlener kon praten. Weg bij de psych maar pillen jaren blijven slikken. (via de receptenlijn van de huisarts).
Mijn leven op de rails gezet, goede baan, huisje boompje beestje etc. paar jaar geleden in m'n eentje gestopt met de pillen zoals ik alles in m'n eentje doe.
En nu bam, het gaat gewoon niet meer...
>Yeno, misschien zou dat wel een idee zijn, ga ik eens proberen dit weekend, mijn hulpvraag formuleren. Ben ook ergens bang te zeuren, ergens valt het ook wel mee, er zijn zoveel mensen die veel ergere dingen meemaken in hun leven en daar kom ik met mijn gepiep. Maar dat vond ik ook zo fijn aan het gesprek met dat familielid, (mijn zus) die zei dat het ook niet normaal was wat wij allemaal hebben meegemaakt en dat zij er ook problemen mee heeft en bij een psycholoog loopt, steeds flashbacks heeft etc. Heb altijd het gevoel het zwarte schaap vd familie te zijn
>IrisH Heel erg bedankt voor je tips, ik heb ook het gevoel dat anders denken al heel erg helpt, dat ik mezelf vaak in de war maak. Ik werk overdag en dat scheelt al heel veel, dan moet ik daar met mijn gedachten bij zijn, Wil mijn werk ook niet kwijtraken. (heb al wel wat opmerkingen gekregen over dat ik afwezig ben of me vergis wat ik normaal nooit doe)
Enne heb mijn eerste stapjes qua hulp vragen al gezet, psych gebeld, met mijn zus gesproken (eenmalig) en hier een bericht geplaatst (geloof me, ook met de nodige gene)
Het is absoluut geen gezeur wat je doet! Alleen al met wat je in deze post beschrijft: je onder toezicht stelling, het hebben gehad van een voogd, is het al wel duidelijk dat je genoeg hebt meegemaakt!
En dat je zus jullie jeugd ook als heftig ervaart, is nog een signaal dat je je portie wel hebt gehad!
vrijdag 28 augustus 2009 om 21:49
Ik spreek mijn tante zelf niet zo heel veel, maar haar zus wel en die lucht haar hart vaak bij mij. Ik ben dus altijd wel op de hoogte van haar reilen en zeilen en het gaat nu al jaren echt heel erg goed met haar.
En vertrouwen alleen is inderdaad niet genoeg. Ik ben zelf behoorlijk open, maar dan wel tot op een zeker punt. Bepaalde dingen deel ik met vrijwel niemand. En in al die jaren ben ik eigenlijk maar 1 persoon tegen gekomen die (zelfs zonder moeite) die info wel uit mij krijgt. En ik denk dat dat komt doordat die persoon de juiste vragen stelt en ook nog op precies de goede toon.
Zou het trouwens niet kunnen dat die rapporten ook van invloed zijn op hoe jij nu in je vel zit? Wel bijzonder trouwens, dat je ze hebt. Ik heb vroeger ook in een instelling gezeten en heb later de rapporten opgevraagd, maar die waren toen helaas al lang vernietigd. Ik vond dat heel erg jammer.
En vertrouwen alleen is inderdaad niet genoeg. Ik ben zelf behoorlijk open, maar dan wel tot op een zeker punt. Bepaalde dingen deel ik met vrijwel niemand. En in al die jaren ben ik eigenlijk maar 1 persoon tegen gekomen die (zelfs zonder moeite) die info wel uit mij krijgt. En ik denk dat dat komt doordat die persoon de juiste vragen stelt en ook nog op precies de goede toon.
Zou het trouwens niet kunnen dat die rapporten ook van invloed zijn op hoe jij nu in je vel zit? Wel bijzonder trouwens, dat je ze hebt. Ik heb vroeger ook in een instelling gezeten en heb later de rapporten opgevraagd, maar die waren toen helaas al lang vernietigd. Ik vond dat heel erg jammer.
vrijdag 28 augustus 2009 om 21:57
Beste Verana,
idd heb ik niet de ideale levensloop gehad, daarmee hink ik op 2 gedachten, het ene is dat het niet normaal is en dat ik beschadigd ben, kapot van binnen, het andere is dat ik juist iedereen wil laten zien dat er niks mis met me is en ik de hele wereld aan kan.
Maar met dat laatste kom ik mezelf dus steeds tegen (zoals nu )
idd heb ik niet de ideale levensloop gehad, daarmee hink ik op 2 gedachten, het ene is dat het niet normaal is en dat ik beschadigd ben, kapot van binnen, het andere is dat ik juist iedereen wil laten zien dat er niks mis met me is en ik de hele wereld aan kan.
Maar met dat laatste kom ik mezelf dus steeds tegen (zoals nu
)
vrijdag 28 augustus 2009 om 22:10
Ik heb niet zo heel lang in instellingen gezeten en het was ook geen OTS (een uithuisplaatsing op eigen verzoek). Ik ben op mijn 17e op mijzelf gegaan en heb daarna geen contacten meer onderhouden. En ik geloof dat ik zo rond mijn 25e ofzo eens naar de Stichting heb gebeld om te vragen hoe ik mijn dossier op kon vragen. Toen bleek dat ze die maar een x aantal jaren bewaarden en dat die van mij inmiddels vernietigd waren. Ik wilde ze met name inzien omdat ik geinteresseerd was in een aantal psychologische tests ed die destijds afgenomen waren. Ik vroeg me opeens af welke conclusies ze hadden getrokken uit de "inktvlek-interpretaties" e.d. 
Die persoon die ik wel alles vertelde is geen hulpverlener maar iemand die ik prive heb leren kennen.
Die persoon die ik wel alles vertelde is geen hulpverlener maar iemand die ik prive heb leren kennen.
vrijdag 28 augustus 2009 om 22:15
Wat goed dat je hier bent gaan schrijven Lieveranoniemm. Blijf dat vooral doen komende tijd.
Er zijn zoveel mensen die iets van wat jij doormaakt, ook doorgemaakt hebben. Zoveel ervaring en herkenning hier.
Je hoeft je nergens voor te schamen, schrijf alles op, dat lucht op.
Wat goed ook dat je een dagboek hebt gekocht! Ben je er al in gaan schrijven?
Niet teveel gaan drinken nu he... ik weet uit ervaring dat de boel dan alleen maar ingewikkelder kan worden
Er zijn zoveel mensen die iets van wat jij doormaakt, ook doorgemaakt hebben. Zoveel ervaring en herkenning hier.
Je hoeft je nergens voor te schamen, schrijf alles op, dat lucht op.
Wat goed ook dat je een dagboek hebt gekocht! Ben je er al in gaan schrijven?
Niet teveel gaan drinken nu he... ik weet uit ervaring dat de boel dan alleen maar ingewikkelder kan worden
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 28 augustus 2009 om 22:16
hmm misschien is er nog een kans als je jouw huisarts van toen vraagt of hij nog een dossier heeft? Maar de vraag is of je er echt wat mee opschiet, als je nu maar geen gekke dingen in de inktvlekken ziet toch? En anders kun je altijd nog van te voren even spieken op wikimedia
Fijn dat je iemand hebt leren kennen waar je je 'ei' kwijt kunt!
Ben jij later nog in therapie geweest of heb je ook alles afgekapt?
Fijn dat je iemand hebt leren kennen waar je je 'ei' kwijt kunt!
Ben jij later nog in therapie geweest of heb je ook alles afgekapt?
