Psyche
alle pijlers
Heel ongeïnteresseerd en kort af naar mijn vriend
maandag 13 augustus 2007 om 12:34
Jullie zouden samen iets doen en toen ging hij toch iets voor zichzelf doen, ja dat zou ik ook niet zo leuk vinden, als je dat hebt afgesproken.
En dat het met je vader even wat minder gaat dat veroorzaakt ook zorgen, dat weet ik ook uit ervaring. Dus als dat er bovenop komt kan ik me best voorstellen dat je een beetje iebelig bent.
Maar je kan dan beter tegen je vriend zeggen, 'ik vind het jammer dat je wat voor jezelf gaat doen, we hadden toch afgesproken dat we.. etc', en het dan daarbij houden. Dan heb je wel al het recht om verongelijkt te zijn (vind ik), maar dan hou je al het overige 'gezeur' voor jezelf. Dan hou je de boodschap naar je vriend toe in ieder geval helder, en maak je niet meer woorden vuil dan nodig.
Hou maar in gedachten dat als je helder blijft in je communicatie je uiteindelijk sneller je zin krijgt dan door te gaan dreinen. Vaak stapelen de frustraties zich op daardoor.
Verder kan je zeggen dat je je zorgen maakt over je vader en dat je daar best mee bezig bent. Niet dat je daarom zo bent kwa gedrag naar je vriend toe, maar misschien heb je dan wat meer de kans om je hart te luchten erover tegen je vriend.
En dat het met je vader even wat minder gaat dat veroorzaakt ook zorgen, dat weet ik ook uit ervaring. Dus als dat er bovenop komt kan ik me best voorstellen dat je een beetje iebelig bent.
Maar je kan dan beter tegen je vriend zeggen, 'ik vind het jammer dat je wat voor jezelf gaat doen, we hadden toch afgesproken dat we.. etc', en het dan daarbij houden. Dan heb je wel al het recht om verongelijkt te zijn (vind ik), maar dan hou je al het overige 'gezeur' voor jezelf. Dan hou je de boodschap naar je vriend toe in ieder geval helder, en maak je niet meer woorden vuil dan nodig.
Hou maar in gedachten dat als je helder blijft in je communicatie je uiteindelijk sneller je zin krijgt dan door te gaan dreinen. Vaak stapelen de frustraties zich op daardoor.
Verder kan je zeggen dat je je zorgen maakt over je vader en dat je daar best mee bezig bent. Niet dat je daarom zo bent kwa gedrag naar je vriend toe, maar misschien heb je dan wat meer de kans om je hart te luchten erover tegen je vriend.
anoniem_63d7e0b6d92f2 wijzigde dit bericht op 13-08-2007 12:36
Reden: typefout
Reden: typefout
% gewijzigd
maandag 13 augustus 2007 om 12:45
Ghehe, ouwe zeur, ja dat is vervelend. Voor hem maar nog meer voor jou! Zo verlies je voor je gevoel namelijk altijd (ben jij weer de zeikerd terwijl hij ook een aandeel heeft).
Als je eigenlijk niet weet wat je nu dwars zit en je wil weer gaan 'zeuren' wacht dan even tot je echt helder hebt wat er is ipv in het wilde weg gaan zitten schieten.
Als je eigenlijk niet weet wat je nu dwars zit en je wil weer gaan 'zeuren' wacht dan even tot je echt helder hebt wat er is ipv in het wilde weg gaan zitten schieten.
maandag 13 augustus 2007 om 12:57
Ik herken je probleem en zelf heb ik hier ook een handje van! Er zijn momenten geweest dat mijn vriend me wel achter het behang kon plakken, want ik was dan echt een secreet! Het stomme was dat ik me goed besefte waar ik mee bezig was en dat het fout was en eigenlijk wilde ik het ook niet doen, maar ik kon het niet stoppen! Na een tijdje stopte hij ook met aardig zijn,want ik beantwoorde zijn vragen gewoon niet. In die periode had ik ook dat als ik bij hem geslapen had en hij mij goedemorgen wenste ik al chagarijnig was als ik zijn stem hoorde! Ik had dit overigens niet alleen bij hem, maar ik ook bij voornamelijk mijn moeder! Ik heb toen ook een zware periode gehad wegens werk en prive omstandigheden,maar prive is nu weer goed en werk komt ook weer goed,maar nu het beter gaat zijn die buien ook weg! of weg heel af en toe zijn ze er nog,maar dat zal ook een stukje karakter zijn, helaas! maar inderdaad erover praten wat Vana77 zegt zorgt voor opheldering en dat hij het mischien begrijpt!
maandag 13 augustus 2007 om 14:59
Ik heb hier ook een handje van. Met name als ik ongesteld moet worden ben ik soms echt niet te genieten en reageer dat voornamelijk af op mn vriend. Ik doe kattig, sjaggerijnig en het is altijd "nee er is niks. Niihhhiikkss!!"
Ook ik besefte op een gegeven moment dat ik er iets aan moest doen. Ik heb het volgende gedaan:
- me beseffen wat ik doe, hoe ik reageer, en dat dat helemaal niet leuk is voor hem. Hoe zou jij je voelen als hij zo tegen jou deed? Zonder reden ook nog? Probeer te leven naar het volgende gezegde: wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet....
- wat mij ook goed helpt, is een brief schrijven naar mezelf (sorry, klinkt idioot) Hierin spreek ik mezelf streng toe, dat ik niet zo dom moet doen, dat hij dat niet verdient, dat hij hartstikke lief is, dat ik het gewoooon moet zeggen als er iets is, en ook weer: hoe zou ik het vinden als hij zo kortaf zou doen tegen mij?? Deze brief dan nog eens lezen als je weer een bui op voelt komen. Alsof een ander tegen je zegt: doe us effe normaaal zeg!!!
- en als ik geen zin heb om te praten, maar ook geen zin in ruzie, dan loop ik naar hem toe en geef hem een dikke knuffel.... non-verbale communicatie doet soms heel veel...
- als mn vriend vraagt wat er is, en ik heb geen zin om erover te praten, dan zeg ik niet meer "niks", maar ik zeg dat ik even geen zin heb om het uit te leggen, dat ik het een andere keer wel vertel. Dat accepteert ie dan wel. En als ik dan een dag later denk: het is niet echt meer de moeite om het er nog over te hebben dan zeg ik dat ook gewoon: ik was gister gewoon een beetje sjaggie, sorry, ging nergens over! En als het nog wel de moeite waard is om te praten (Wat in jouw geval volgens mij zo is, ik ben soms gewoon sjaggie om niets)
- als laatste, als ik wél eens een vervelende bui heb gehad en naar tegen hem heb gedaan, het goedmaken met iets kleins. Maak een ontbijtje op bed en -als je het nog steeds moeilijk vind om te praten- doe er een lief briefje bij (met sorry ofzo) en als je je wel goed voelt, leg hem dan uit dat je af en toe zo reageert om dat je rot voelt over je vader, ik kan me niet voorstellen dat hij daar geen begrip voor heeft!
Succes!
Ook ik besefte op een gegeven moment dat ik er iets aan moest doen. Ik heb het volgende gedaan:
- me beseffen wat ik doe, hoe ik reageer, en dat dat helemaal niet leuk is voor hem. Hoe zou jij je voelen als hij zo tegen jou deed? Zonder reden ook nog? Probeer te leven naar het volgende gezegde: wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet....
- wat mij ook goed helpt, is een brief schrijven naar mezelf (sorry, klinkt idioot) Hierin spreek ik mezelf streng toe, dat ik niet zo dom moet doen, dat hij dat niet verdient, dat hij hartstikke lief is, dat ik het gewoooon moet zeggen als er iets is, en ook weer: hoe zou ik het vinden als hij zo kortaf zou doen tegen mij?? Deze brief dan nog eens lezen als je weer een bui op voelt komen. Alsof een ander tegen je zegt: doe us effe normaaal zeg!!!
- en als ik geen zin heb om te praten, maar ook geen zin in ruzie, dan loop ik naar hem toe en geef hem een dikke knuffel.... non-verbale communicatie doet soms heel veel...
- als mn vriend vraagt wat er is, en ik heb geen zin om erover te praten, dan zeg ik niet meer "niks", maar ik zeg dat ik even geen zin heb om het uit te leggen, dat ik het een andere keer wel vertel. Dat accepteert ie dan wel. En als ik dan een dag later denk: het is niet echt meer de moeite om het er nog over te hebben dan zeg ik dat ook gewoon: ik was gister gewoon een beetje sjaggie, sorry, ging nergens over! En als het nog wel de moeite waard is om te praten (Wat in jouw geval volgens mij zo is, ik ben soms gewoon sjaggie om niets)
- als laatste, als ik wél eens een vervelende bui heb gehad en naar tegen hem heb gedaan, het goedmaken met iets kleins. Maak een ontbijtje op bed en -als je het nog steeds moeilijk vind om te praten- doe er een lief briefje bij (met sorry ofzo) en als je je wel goed voelt, leg hem dan uit dat je af en toe zo reageert om dat je rot voelt over je vader, ik kan me niet voorstellen dat hij daar geen begrip voor heeft!
Succes!
dinsdag 14 augustus 2007 om 21:02
Hey
Ik heb dit ook gehad bij mijn beide exen (waarvan de relatie dus lang genoeg is geweest om dit mee te maken).
Bij mij komt dit denk ik door spanningen en ergernissen naar hem toe. Dit waren dan bijvoorbeeld hele kleine dingen, niet noemenswaardig om er over te praten. Bijvoorbeeld ik kom gestresst thuis met het idee dat ik nog vanalles moet doen. Mijn ex had niets meer te doen en kon rustig zijn gang gaan. Op zon moment irriteerde ik mij maar zei er niets van. Of gewoon het feit dat hij hier in huis rondliep terwijl ik dan het gevoel had van, ga alstjeblieft even weg en laat me even.
Al deze kleine dingen stapelen zich denk ik op waardoor je zo gaat doen, onbewust.
Ik was ook echt een bitch in die tijd, maar kon er voor mijn gevoel niets aan doen. Nu het over is denk ik dat dat de reden is geweest van mijn gedrag.
Wat ik er bij mijn volgende relatie aan ga doen weet ik nog niet, ik wil niet over elk klein detail waar ik mij toevallig op dat moment aan stoor vallen en misschien zelfs ruzie maken. Maar ik denk dat praten en vooral mijn gevoelens op een goede manier uiten naar hem toe erg belangrijk is.
Ik heb dit ook gehad bij mijn beide exen (waarvan de relatie dus lang genoeg is geweest om dit mee te maken).
Bij mij komt dit denk ik door spanningen en ergernissen naar hem toe. Dit waren dan bijvoorbeeld hele kleine dingen, niet noemenswaardig om er over te praten. Bijvoorbeeld ik kom gestresst thuis met het idee dat ik nog vanalles moet doen. Mijn ex had niets meer te doen en kon rustig zijn gang gaan. Op zon moment irriteerde ik mij maar zei er niets van. Of gewoon het feit dat hij hier in huis rondliep terwijl ik dan het gevoel had van, ga alstjeblieft even weg en laat me even.
Al deze kleine dingen stapelen zich denk ik op waardoor je zo gaat doen, onbewust.
Ik was ook echt een bitch in die tijd, maar kon er voor mijn gevoel niets aan doen. Nu het over is denk ik dat dat de reden is geweest van mijn gedrag.
Wat ik er bij mijn volgende relatie aan ga doen weet ik nog niet, ik wil niet over elk klein detail waar ik mij toevallig op dat moment aan stoor vallen en misschien zelfs ruzie maken. Maar ik denk dat praten en vooral mijn gevoelens op een goede manier uiten naar hem toe erg belangrijk is.
woensdag 15 augustus 2007 om 10:22
Revival, bedankt voor je tips 
Ook ik (en mijn vriend dus ook) heb te maken met humeurschommelingen. Ook ik ben dan sterk geneigd om dat af te reageren op diegene die het dichtst bij me staat. Vroeger mijn ouders, nu mijn vriend.
Op dit moment loop ik bij een psycholoog. oa komen dit soort zaken ook aan de orde.
Hij heeft mij duidelijk gemaakt dat ik mijn eigen onvrede projecteer (afreageer) op een ander (mijn vriend)
Dat van die onvrede klopt, want ik zit op dit moment niet lekker in mijn vel.
Aan de bovenstaande tips heb ik wel wat. Alleeen vervelend dat het afreageren zo impulsief gebeurt. Het is vaak al gedaan voordat ik het kan tegen houden. Moeilijk om hier op te gaan letten.
Ook ik (en mijn vriend dus ook) heb te maken met humeurschommelingen. Ook ik ben dan sterk geneigd om dat af te reageren op diegene die het dichtst bij me staat. Vroeger mijn ouders, nu mijn vriend.
Op dit moment loop ik bij een psycholoog. oa komen dit soort zaken ook aan de orde.
Hij heeft mij duidelijk gemaakt dat ik mijn eigen onvrede projecteer (afreageer) op een ander (mijn vriend)
Dat van die onvrede klopt, want ik zit op dit moment niet lekker in mijn vel.
Aan de bovenstaande tips heb ik wel wat. Alleeen vervelend dat het afreageren zo impulsief gebeurt. Het is vaak al gedaan voordat ik het kan tegen houden. Moeilijk om hier op te gaan letten.
Frankly my dear, I don"t give a damn
woensdag 15 augustus 2007 om 12:11
Bij mij vallen mn buien inderdaad vaak samen met mn ongesteldheid (paar dagen ervoor) Ik ben sinds deze week gestopt met de pil en overgestapt op de nuvaring. Hierdoor krijg ik veel minder hormonen binnen, en ik hoop echt dat dit helpt, want het is gewoon zielig voor mn vriend dat ie elke maand zo'n heks in huis heeft.
Ik herken inderdaad wel wat jullie zeggen, als je sjaggie bent is het vaak al te laat, dan lukt het niet meer om er nog iets aan te doen. Daarom is het denk ik belangrijk om op een "goed" moment aan je vriend te vertellen dat je af en toe gewoon rotbuien hebt, waarin je kortaf doet, sjaggie bent, geen zin hebt in hem, geen zin om te praten, etc. Zeg er alleen wel bij dat dat aan jou ligt, en absoluut niet aan hem!! Dat heb ik ook gedaan, en als ik nu een bui heb dan zeg ik: laat me, ik heb weer zo'n bui. Of hij voelt zelf wel aan dat ik zo'n bui heb. Maar omdat hij weet dat het aan mij en mn hormonen ligt, en absoluut niet aan hem, accepteert hij het en laat me met rust. Krijgen we ook geen ruzie.
Ik herken inderdaad wel wat jullie zeggen, als je sjaggie bent is het vaak al te laat, dan lukt het niet meer om er nog iets aan te doen. Daarom is het denk ik belangrijk om op een "goed" moment aan je vriend te vertellen dat je af en toe gewoon rotbuien hebt, waarin je kortaf doet, sjaggie bent, geen zin hebt in hem, geen zin om te praten, etc. Zeg er alleen wel bij dat dat aan jou ligt, en absoluut niet aan hem!! Dat heb ik ook gedaan, en als ik nu een bui heb dan zeg ik: laat me, ik heb weer zo'n bui. Of hij voelt zelf wel aan dat ik zo'n bui heb. Maar omdat hij weet dat het aan mij en mn hormonen ligt, en absoluut niet aan hem, accepteert hij het en laat me met rust. Krijgen we ook geen ruzie.
woensdag 15 augustus 2007 om 12:18
Ik slik inderdaad microginon 30. Zo'n jaar of 8 alweer.
Vorige zomer ben ik met deze pil gestopt en toen voelde ik me prima. Op dat moment had ik echter geen relatie en dus ook geen stress.
Toen ik mijn vriend ontmoette ben ik weer met deze pil begonnen.
Geen idee eigenlijk of het daar aan ligt.
Zou best kunnen
Ik loop nog maar net bij de psycholoog om al echt resultaat te merken. Maar die paar inzichten die hij mij nu al gegeven heeft waren erg verhelderend.
Probleem is echter om ze nu ook te gaan toiepassen in het daaglijks leven. Dat is echt heel moeilijk, want je moet tussen denken en reageren een tussenstap maken.
Vorige zomer ben ik met deze pil gestopt en toen voelde ik me prima. Op dat moment had ik echter geen relatie en dus ook geen stress.
Toen ik mijn vriend ontmoette ben ik weer met deze pil begonnen.
Geen idee eigenlijk of het daar aan ligt.
Zou best kunnen
Ik loop nog maar net bij de psycholoog om al echt resultaat te merken. Maar die paar inzichten die hij mij nu al gegeven heeft waren erg verhelderend.
Probleem is echter om ze nu ook te gaan toiepassen in het daaglijks leven. Dat is echt heel moeilijk, want je moet tussen denken en reageren een tussenstap maken.
Frankly my dear, I don"t give a damn
woensdag 15 augustus 2007 om 18:15
vrijdag 17 augustus 2007 om 23:40
Hey bij mij is het daarom gelukkig niet gestrand. Ik heb er zelf een punt achter gezet, ik vond het niet alleen erg voor hem dat ik zo deed, maar ik werd er zelf ook niet vrolijker op. Zodra ik hem zag begon ik mij al een beetje te irriteren, wanneer hij daarna ook nog eens onderuit gezakt op de bank plofte was het helemaal mis. Het verpeste dus niet alleen zijn humeur maar ook de mijne. Al met al, klikte het gewoon niet goed en dat was de reden waarom ik er een punt achter heb gezet.
Nog steeds heb ik wel heel goed contact met hem. Ik heb hem nu het over is wel eens verteld dat ik spijt had van mijn bitcherige gedrag, maar gelukkig heeft hij dat nooit echt als 'last' ervaren.
vrijdag 17 augustus 2007 om 23:58
Ik denk dat dit bij mij ook het geval was. Woonde toen ook nog thuis, mijn moeder is ziek en mijn (ex) vriend woonde er zo goed als bij in. Ik hielp en help nog steeds mijn moeder zoveel mogelijk zoals bij het koken, de boodschappen doen, schoonmaken etc.
Wanneer ik dus op zaterdag weekend had probeerde ik zoveel mogelijk taken op mij te nemen, tuurlijk had ik ook tijd voor mezelf, maar altijd had ik in mijn achterhoofd op welke manier ik zou kunnen helpen ipv lekker te gaan shoppen.
Wanneer ik dus een middag wou gaan shoppen met vriendinnen, ging mijn vriend op visite bij vrienden of familie. Logisch, wat zou hij ook alleen thuis moeten doen als ik ook weg zou zijn.
Op zon moment kon ik mijn vriend niet uitstaan, op alles wat hij deed reageerde ik negatief.
Ik wilde eens tijd voor mezelf, terwijl ik onbewust toch bezig ben met wat er allemaal nog moet gebeuren thuis. En hij ging er ook gewoon vandoor??!!! Ik kon ook niet verwachten dat hij thuis zou blijven natuurlijk. Doordat dit aan me knaagde ging ik dit op hem afreageren bij alles wat hij deed.
Toen wist ik niet precies waar dit gevoel vandaan kwam, maar nu het over is denk ik het dus te weten. Wanneer ik toen der tijd hier over had kunnen praten met hem was het voor hem misschien voor hem te begrijpen en konden we samen werken aan een oplossing.
donderdag 30 augustus 2007 om 17:08
Oogcreme, herkenbaar! Ik heb het tegenwoordig niet meer zo vaak, maar ik had het eerst regelmatig! Dan vond ik mezelf achteraf zoooo stom. Vroeg me af waarom ik zo deed. Maar volgens mij kwam het door een stressvolle periode. Nu heb ik nog lekker vakantie, maar next week moet ik weer naar school... dus ik hoop niet dat het dan weer begint!
donderdag 30 augustus 2007 om 17:18
Misschien ook iets om in de gaten te houden: je bloedsuikerspiegel. Best veel vrouwen hebben last van schommelingen hierin (want hormonaal) en als 'ie wat aan de lage kant is word je humeurig. Hier heb ik dus soms last van en in combinatie met stress ben je dan ook ff niet te genieten. Misschien is dit bij jullie absoluut niet aan de orde maar je weet maar nooit.
Ik ben mijn eigen bananenschil
donderdag 30 augustus 2007 om 17:35
Ik heb het meer als ik moe loop of zo, stress op het werk of gewoon als er mij iets niet aanstaat (maar dan moet het wel al erg zijn), maar ik heb geleerd om te zwijgen. Vriendlief vindt het jammer dat ik zit te 'mokken', maar ik laat mezelf eerst afkoelen en zoek wat verstrooiing voordat ik hem er over aanspreek. Weet niet of dit een ideetje is, gewoon zeggen: laat me effe met rust. Bij mij helpt het, ik koel af en dan kan ik er gemakkelijker over praten. Maar er over beginnen op het moment dat ik me het slechtste voel, doe ik niet meer. Dat heb ik afgeleerd.
