Psyche
alle pijlers
heel veel verdriet om doodgereden poes
dinsdag 19 oktober 2021 om 15:20
Gisteren heb ik onze poes (2,5) langs de weg gevonden, doodgereden. Totaal onverwacht, ik had geen idee dat ze zich zo ver van huis waagde, omdat ze naast onze grote tuin kilometers veld en bos ter beschikking had.
Ik moet voortdurend huilen en voel af en toe zelfs paniekgolven opkomen waar ik nooit eerder last van heb gehad. Ik ben boos op mezelf want in de familie van mijn man is vorig jaar iets vreselijks gebeurd en mijn schoonzus ging daar veel beter mee om dan ik nu met dit, waarvan ik rationeel weet dat in niets te vergelijken valt.
Ben ik dan tegen zo weinig bestand, zit ik me af te vragen...
Ik probeer mezelf vooral onder controle te krijgen tegen straks, wil me sterk houden voor mijn dochter en schaam me tegenover mijn man, vooral ook als ik denk aan vorig jaar.
Maar elke keer als ik de slaapplekjes van poes zie, of haar broertje zie liggen slapen, nu zonder haar, krijg ik het te kwaad. Een paar dagen geleden was ze hier nog gewoon, ik herinner me alllerlei details van die dag en nu is ze al begraven.
Als ik hier niet anoniem was, zou ik dit niet durven te schrijven. Hier schrijven mensen die een kind hebben verloren, kanker hebben ... En zie mij, janken om een kat.
Maar ik kan het niet helpen ....
Ik moet voortdurend huilen en voel af en toe zelfs paniekgolven opkomen waar ik nooit eerder last van heb gehad. Ik ben boos op mezelf want in de familie van mijn man is vorig jaar iets vreselijks gebeurd en mijn schoonzus ging daar veel beter mee om dan ik nu met dit, waarvan ik rationeel weet dat in niets te vergelijken valt.
Ben ik dan tegen zo weinig bestand, zit ik me af te vragen...
Ik probeer mezelf vooral onder controle te krijgen tegen straks, wil me sterk houden voor mijn dochter en schaam me tegenover mijn man, vooral ook als ik denk aan vorig jaar.
Maar elke keer als ik de slaapplekjes van poes zie, of haar broertje zie liggen slapen, nu zonder haar, krijg ik het te kwaad. Een paar dagen geleden was ze hier nog gewoon, ik herinner me alllerlei details van die dag en nu is ze al begraven.
Als ik hier niet anoniem was, zou ik dit niet durven te schrijven. Hier schrijven mensen die een kind hebben verloren, kanker hebben ... En zie mij, janken om een kat.
Maar ik kan het niet helpen ....
dinsdag 19 oktober 2021 om 15:25
Je mag daar best verdrietig om zijn. Het is wel een levend beestje waarvan je veel hebt gehouden die er nu niet meer is. En misschien voel je zelfs iets van schuldgevoel. Maar dit soort dingen zijn niet te voorkomen (tenzij je de poes binnen kan houden), en je verdriet tegen houden of jezelf schuldig voelen helpt je niet verder. Het lijkt me juist gezond voor je dochter om te zien dat je verdrietig kan zijn om het verlies van een huisdier. En dat er ergere dingen op de wereld zijn maakt dit verlies niet minder erg.
dinsdag 19 oktober 2021 om 15:26
Het is niet omdat andere mensen op een andere, harde manier worden getroffen, dat jij dit verdriet niet mag voelen.
Zoals je het nu omschrijft, zo heb ik me minstens 2 weken gevoeld toen wij onze poes na nierfalen moesten laten inslapen.
Je bent te hard voor jezelf en de situatie.
Huil samen met je dochter, want verdriet, dat hoort toch bij het leven. Al is het dan 'maar' om een poes, ze heeft wel enkele jaren deel uitgemaakt van je leven en als dat niet meer is, dan wordt ze gemist.
Sterkte, het gaat wel beter worden, maar nu is het rauw en moet je daardoor.
Mammezel uit België
Zoals je het nu omschrijft, zo heb ik me minstens 2 weken gevoeld toen wij onze poes na nierfalen moesten laten inslapen.
Je bent te hard voor jezelf en de situatie.
Huil samen met je dochter, want verdriet, dat hoort toch bij het leven. Al is het dan 'maar' om een poes, ze heeft wel enkele jaren deel uitgemaakt van je leven en als dat niet meer is, dan wordt ze gemist.
Sterkte, het gaat wel beter worden, maar nu is het rauw en moet je daardoor.
Mammezel uit België
dinsdag 19 oktober 2021 om 15:28
Wij hebben onze kater 5 weken geleden verloren terwijl we op vakantie waren. We hebben met ons twee staan huilen op een Franse parkeerplaats toen we het hoorden van een vriendin. We zijn nog steeds erg verdrietig. Hij was zoveel meer voor ons dan enkel een huisdier...
Geef het tijd, het gaat slijten, maar gun jezelf ook de tijd. Het is een mooi idee dat er zoveel van poes gehouden is.
Geef het tijd, het gaat slijten, maar gun jezelf ook de tijd. Het is een mooi idee dat er zoveel van poes gehouden is.
dinsdag 19 oktober 2021 om 15:32
Ik heb idd heel veel schuldgevoel. Toen ze eens twee dagen wegbleef heb ik nagedacht over een gps trackertje maar dat leekme te zwaar (ze was heel tenger), en ik was bang dat ze ergens zou blijven aanhaken (ze had al eens een teentje uit de kom door ergens te blijven aanhaken). Had ik maar....
Ik voel me zo schuldig tegenover de eerste eigenaars. We zijn echt op gesprek moeten gaan voor ze ons hun twee kittens wilden toevertrouwen. Daar mochten ze nooit buiten (drukke weg).
Maar hier is het doodstil.... en ze genoot zo van in de bomen klauteren en muizen vangen.
Maar toch. Ik moest voor haar zorgen en nu is ze dood.
Sorry voor het melodrama. Ik moet het ergens kwijt...
Ik voel me zo schuldig tegenover de eerste eigenaars. We zijn echt op gesprek moeten gaan voor ze ons hun twee kittens wilden toevertrouwen. Daar mochten ze nooit buiten (drukke weg).
Maar hier is het doodstil.... en ze genoot zo van in de bomen klauteren en muizen vangen.
Maar toch. Ik moest voor haar zorgen en nu is ze dood.
Sorry voor het melodrama. Ik moet het ergens kwijt...
polly wijzigde dit bericht op 19-10-2021 17:37
0.07% gewijzigd
dinsdag 19 oktober 2021 om 15:36
Waarom je groot houden voor je dochter?
Het is een wijze levensles om te ervaren dat je om verlies heel verdrietig mag zijn en om dat ruimte te geven. En om je daarna weer bij elkaar te rapen, het een plek te geven en door te gaan met het leven.
Waarom je schamen tegenover je man?
Verdriet is niet vergelijkbaar. Het is niet zo dat je niet verdrietig mag zijn omdat iemand anders iets ergers heeft meegemaakt. Iedereen gaat met verdriet om op zijn/haar eigen manier en dat is goed. Geen schaamte nodig. Wees jezelf en doe het op jouw manier, dan kun je het het best verwerken.
dinsdag 19 oktober 2021 om 15:52
En, TO, met een gps-tracker kan een poes ook nog doodgereden worden hoor. Onze eerste poes is hier voor de deur doodgereden door een buurvrouw. Ze (poes) hoorde wagen van mijn man, spurtte uit het veld aan de overkant om naar ons huis te komen en buurvrouw met auto had poes niet gezien. Poesjes worden op eender welke weg doodgereden want waar ik woon is het heel stil.
Echt geen schuldgevoel, dat is onterecht. Je hebt heel goed voor haar gezorgd, ze heeft overvloed van liefde gekregen en haar leven mocht niet langer duren.
Echt geen schuldgevoel, dat is onterecht. Je hebt heel goed voor haar gezorgd, ze heeft overvloed van liefde gekregen en haar leven mocht niet langer duren.
dinsdag 19 oktober 2021 om 15:56
Ik herken wel wat je schrijft. Twee maanden geleden ook een van mijn poezen moeten laten inslapen en van tevoren zeeën van tranen vergoten. En ik had er eerlijk gezegd ook erge last van dat een zeer naast familielid enkele jaren geleden twee kleine kindjes heeft verloren en ik me totaal niet kon voorstellen hoe dat dan wel gevoeld moest hebben. Ik voelde me zo'n aanstelster terwijl iedereen zei dat verdriet om een huisdier er echt wel mocht zijn. Overigens was ik ook verbaasd toen vriendlief moest huilen bij het laten inslapen. Had dit totaal niet achter hem gezocht.
Ik ben verantwoordelijk voor wat ik schrijf, niet voor wat u leest.
dinsdag 19 oktober 2021 om 16:12
Veel sterkte.
Je hoeft je verdriet niet te verstoppen. Natuurlijk ben je helemaal ondersteboven door het verlies van je poes.
Ooit moest ik mijn hond laten inslapen en dat heeft maanden aan mij geknaagd. Vooral om de beslissing te moeten nemen om hem uit zijn lijden te verlossen.
Ik schaamde me er toen voor omdat ik het sneller een plaats kon geven dat een grootouder overleed dan mijn hond die een grote leegte achterliet in het gezin.
Laat je verdriet en tranen maar toe.
Je hoeft je verdriet niet te verstoppen. Natuurlijk ben je helemaal ondersteboven door het verlies van je poes.
Ooit moest ik mijn hond laten inslapen en dat heeft maanden aan mij geknaagd. Vooral om de beslissing te moeten nemen om hem uit zijn lijden te verlossen.
Ik schaamde me er toen voor omdat ik het sneller een plaats kon geven dat een grootouder overleed dan mijn hond die een grote leegte achterliet in het gezin.
Laat je verdriet en tranen maar toe.
dinsdag 19 oktober 2021 om 16:17
Waarom verbaasd over je vriend. In mijn hele leven (ik ben 46) al heel wat dieren weg moeten brengen, auto ongeluk, gewoon oud, ziekte etc en bij alle, ja echt alle die een plek in ons huis/leven hadden heb ik gehuild. Alle katten in mijn leven kan ik zelfs nog opnoemen welke hun naam was. Denk maar zo TO bij jou een goed leven gehad en je zult haar altijd blijven herinneren, geen schaamte daarvoor.mevrouwiglesias schreef: ↑19-10-2021 15:56Ik herken wel wat je schrijft. Twee maanden geleden ook een van mijn poezen moeten laten inslapen en van tevoren zeeën van tranen vergoten. En ik had er eerlijk gezegd ook erge last van dat een zeer naast familielid enkele jaren geleden twee kleine kindjes heeft verloren en ik me totaal niet kon voorstellen hoe dat dan wel gevoeld moest hebben. Ik voelde me zo'n aanstelster terwijl iedereen zei dat verdriet om een huisdier er echt wel mocht zijn. Overigens was ik ook verbaasd toen vriendlief moest huilen bij het laten inslapen. Had dit totaal niet achter hem gezocht.
fietsen varen vrouwelijk doen
dinsdag 19 oktober 2021 om 16:23
