Psyche
alle pijlers
heel veel verdriet om doodgereden poes
dinsdag 19 oktober 2021 om 15:20
Gisteren heb ik onze poes (2,5) langs de weg gevonden, doodgereden. Totaal onverwacht, ik had geen idee dat ze zich zo ver van huis waagde, omdat ze naast onze grote tuin kilometers veld en bos ter beschikking had.
Ik moet voortdurend huilen en voel af en toe zelfs paniekgolven opkomen waar ik nooit eerder last van heb gehad. Ik ben boos op mezelf want in de familie van mijn man is vorig jaar iets vreselijks gebeurd en mijn schoonzus ging daar veel beter mee om dan ik nu met dit, waarvan ik rationeel weet dat in niets te vergelijken valt.
Ben ik dan tegen zo weinig bestand, zit ik me af te vragen...
Ik probeer mezelf vooral onder controle te krijgen tegen straks, wil me sterk houden voor mijn dochter en schaam me tegenover mijn man, vooral ook als ik denk aan vorig jaar.
Maar elke keer als ik de slaapplekjes van poes zie, of haar broertje zie liggen slapen, nu zonder haar, krijg ik het te kwaad. Een paar dagen geleden was ze hier nog gewoon, ik herinner me alllerlei details van die dag en nu is ze al begraven.
Als ik hier niet anoniem was, zou ik dit niet durven te schrijven. Hier schrijven mensen die een kind hebben verloren, kanker hebben ... En zie mij, janken om een kat.
Maar ik kan het niet helpen ....
Ik moet voortdurend huilen en voel af en toe zelfs paniekgolven opkomen waar ik nooit eerder last van heb gehad. Ik ben boos op mezelf want in de familie van mijn man is vorig jaar iets vreselijks gebeurd en mijn schoonzus ging daar veel beter mee om dan ik nu met dit, waarvan ik rationeel weet dat in niets te vergelijken valt.
Ben ik dan tegen zo weinig bestand, zit ik me af te vragen...
Ik probeer mezelf vooral onder controle te krijgen tegen straks, wil me sterk houden voor mijn dochter en schaam me tegenover mijn man, vooral ook als ik denk aan vorig jaar.
Maar elke keer als ik de slaapplekjes van poes zie, of haar broertje zie liggen slapen, nu zonder haar, krijg ik het te kwaad. Een paar dagen geleden was ze hier nog gewoon, ik herinner me alllerlei details van die dag en nu is ze al begraven.
Als ik hier niet anoniem was, zou ik dit niet durven te schrijven. Hier schrijven mensen die een kind hebben verloren, kanker hebben ... En zie mij, janken om een kat.
Maar ik kan het niet helpen ....
dinsdag 19 oktober 2021 om 16:29
Ach lieffie, het is niet jou schuld! Veel sterkte, en laat die tranen maar rollen. Hier ooit onze poes van 6 maanden dood gereden. Man, wat voelden we ons schuldig.
Daarna 2 poezen die 15 en 16 geworden zijn, en die liepen ook altijd buiten.
Ik had meer verdriet om onze poes, dan om een familielid die overleed.
Daarna 2 poezen die 15 en 16 geworden zijn, en die liepen ook altijd buiten.
Ik had meer verdriet om onze poes, dan om een familielid die overleed.
ik geef mn bek ook maar een douw
dinsdag 19 oktober 2021 om 16:35
Wat verdrietig, ik kan het me voorstellen hoor. Ik denk altijd maar zo, jouw leed is niet te vergelijken met dat van een ander. Ik heb laatst een kleine ingreep moeten ondergaan wat nogal tegenviel qua herstel en daar heb ik ook best van gebaald. Niet te vergelijken met iemand met een ernstige ziekte natuurlijk, maar op dat moment voelde ik me ook gewoon even rot. En dat mag.
Sterkte hoor!
Sterkte hoor!
Schuin spaan en Zee gras planten potjes
dinsdag 19 oktober 2021 om 16:51
Ach jeetje, ik kan het me zo goed voorstellen! Wij zouden onze dieren ook voor geen goud willen missen en voel helemaal met je mee. Wat 'n verdriet!
Je hebt echt je best gedaan, hoor! Katjes zijn eigenzinnig, die gaan toch hun eigen gang. Onze sjouwer is ook al een paar keer door het oog van de naald gekropen en leeft in 'bonustijd'. We genieten van hem, maar het kan ook zomaar een keer voorbij zijn of echt mis gaan.
Belangrijkste is dat je van haar hebt gehouden en goed voor haar bent geweest, en je mag echt heel verdrietig zijn! Nogmaals, ik voel met je mee
Je hebt echt je best gedaan, hoor! Katjes zijn eigenzinnig, die gaan toch hun eigen gang. Onze sjouwer is ook al een paar keer door het oog van de naald gekropen en leeft in 'bonustijd'. We genieten van hem, maar het kan ook zomaar een keer voorbij zijn of echt mis gaan.
Belangrijkste is dat je van haar hebt gehouden en goed voor haar bent geweest, en je mag echt heel verdrietig zijn! Nogmaals, ik voel met je mee
dinsdag 19 oktober 2021 om 17:08
dinsdag 19 oktober 2021 om 17:39
Heel veel sterkte! Ik kan mij je gevoel heel goed voorstellen en ik zou hetzelfde reageren. Sterker nog...afgelopen weekend ons huisdier ook dood. We hebben echt enorm zitten huilen met zijn allen.
Een huisdier hoort bij het gezin. Tenminste wel bij ons. En ja natuurlijk zijn er bij sommige gezinnen hele ernstige en heftige dingen aan de hand maar daar heb je niks aan. Dit is jouw verdriet en dat hoef je niet kleiner te maken.
Gewoon lekker huilen.
En ook met goed gevoel terugkijken op het leven van je kat. Hij vond het heerlijk om te struinen en in bomen te klimmen. Onze kat is ook avonturier. Die maak ik niet blij door hem binnen te houden. Dat doen we dus ook niet..maar het heeft risico's.
Een huisdier hoort bij het gezin. Tenminste wel bij ons. En ja natuurlijk zijn er bij sommige gezinnen hele ernstige en heftige dingen aan de hand maar daar heb je niks aan. Dit is jouw verdriet en dat hoef je niet kleiner te maken.
Gewoon lekker huilen.
En ook met goed gevoel terugkijken op het leven van je kat. Hij vond het heerlijk om te struinen en in bomen te klimmen. Onze kat is ook avonturier. Die maak ik niet blij door hem binnen te houden. Dat doen we dus ook niet..maar het heeft risico's.
dinsdag 19 oktober 2021 om 18:06
Veel sterkte!
Ik heb meerdere keren flink gehuild toen de kat van mijn ouders (waar ik niet meer woonde) ziek was en overleed. Eigenlijk vind ik het een hele normale reactie op zo'n gebeurtenis.
Dit verdriet is ook iets moois, want het betekent dat je om het beestje gaf.
En probeer het inderdaad niet te vergelijken met andere heftige gebeurtenissen. Sowieso zegt ook het aantal tranen niets over het verdriet. Ik heb om die kat veel meer gehuild dan toen een naaste overleed, maar dat laatste had veel meer impact op m'n leven.
Ik heb meerdere keren flink gehuild toen de kat van mijn ouders (waar ik niet meer woonde) ziek was en overleed. Eigenlijk vind ik het een hele normale reactie op zo'n gebeurtenis.
Dit verdriet is ook iets moois, want het betekent dat je om het beestje gaf.
En probeer het inderdaad niet te vergelijken met andere heftige gebeurtenissen. Sowieso zegt ook het aantal tranen niets over het verdriet. Ik heb om die kat veel meer gehuild dan toen een naaste overleed, maar dat laatste had veel meer impact op m'n leven.
dinsdag 19 oktober 2021 om 18:09
Die paniek ken ik echt en alhoewel het laatste 'overlijden' reeds van 5 jaar geleden dateert, kan ik het me nog goed herinneren.
Het leek of mijn adem werd afgesneden, ik wist niet waar me te begeven. Ik wilde gewoon bij onze poes zijn! Stom he! Was ik binnen, dan wilde ik buiten en ging ik dan naar buiten dan vond ik 'mijn draai' daar ook niet. Dan wilde ik weer binnen. Zat ik te computeren, dan wist ik niet wat ik las en wilde ik met mijn man praten en als die iets tegen me zegde, dan wist ik niet waarover hij het had. Die eerste gevoelens heb ik toch wel een dag of drie gehad: gewoon met mezelf geen blijf weten. Volgende fase nog verdriet, maar geen blinde paniek meer. Grootste verdriet 14 dagen. Makkelijk een maand dat ik moest huilen als ik het drink- of eetbakje zag. Als ik haar mandje zag staan, de borstel waarmee ik haar kamde.
Toen werd het leefbaar: nog steeds verdriet maar anders. En na een maand of 4 begon ik te denken aan een andere poes. Want het huis was te leeg. Na 6 maand heb ik twee poezen uit een asiel geadopteerd. Maar ik denk nog steeds aan de vorige poezen en spreek met onze 'nieuwste' poezen ook nog wel eens over de oude.
Echt het wordt beter, maar dat kun je nu nauwelijks geloven.
dinsdag 19 oktober 2021 om 20:35
Ach wat verdrietig. Ik ben ook mijn poes verloren toen hij drie was. Doodgebloed in mijn armen. Ik heb dagenlang liggen janken als een klein kind in bed, met kwijl en alles. Het doet verrekte veel pijn om een (jong en gezond) huisdier te verliezen en rouw hoort erbij. Mijn mantra was dat hoe harder ik in de eerste twee weken zou huilen, hoe beter het uit mijn systeem zou zijn. Ik denk dat het geholpen heeft.
Sterkte met het verlies.
Sterkte met het verlies.
dinsdag 19 oktober 2021 om 22:58
Heel veel sterkte met het verlies van je kat 
Ik begrijp je emoties helemaal. Ons katje is 3,5 jaar geleden doodgereden en ik heb daar ook heel veel verdriet van gehad. Het was ook onverwacht, ik werd gebeld door de dierenambulance, terwijl hij naar mijn idee gewoon lekker aan het spelen was die middag. Dader was ook doorgereden. En nu doet het nog zeer om aan hem te denken, niet meer zoals in het begin,maar het blijft eenzwakke plek.
Dus het is gewoon echt een rouwproces waar je doorheen gaat.
Meet jezelf vooral niet met anderen. Mensen die zeggen "het is maar een dier". Nee,met een dier kan je ook een hele hechte band hebben. Verdriet is voor iedereen een andere beleving.
Heel veel sterkte
Ik begrijp je emoties helemaal. Ons katje is 3,5 jaar geleden doodgereden en ik heb daar ook heel veel verdriet van gehad. Het was ook onverwacht, ik werd gebeld door de dierenambulance, terwijl hij naar mijn idee gewoon lekker aan het spelen was die middag. Dader was ook doorgereden. En nu doet het nog zeer om aan hem te denken, niet meer zoals in het begin,maar het blijft eenzwakke plek.
Dus het is gewoon echt een rouwproces waar je doorheen gaat.
Meet jezelf vooral niet met anderen. Mensen die zeggen "het is maar een dier". Nee,met een dier kan je ook een hele hechte band hebben. Verdriet is voor iedereen een andere beleving.
Heel veel sterkte
dinsdag 19 oktober 2021 om 23:34
Dankjulliewel allemaal. Zo fijn om te lezen dat mijn gevoelens herkenbaar zijn. Ik kan het mezelf nu ook beter vergeven dat ik zo emotioneel ben. Een deel is schuldgevoelens naar poes, maar een deel ook naar schoonzus om wat zij heeft meegemaakt. En het besef dat ik toen minder hard gehuild heb. Al denk ik dagelijks aan die gebeurtenis en heeft die inderdaad waarschijnlijk meer impact, zoals iemand schreef.
Inderdaad, verdriet valt niet te vergelijken. Bij een huisdier speelt ook de verantwoordelijkheid mee, en het feit dat zo'n beestje zo deel uitmaakt van je dagelijkse leven, helemaal met thuiswerk.
Er schoot me net een toepasselijke quote door het hoofd over mijn lieve poezebeest (ze was altijd op jacht, ving dagelijks ratten en muizen - en dat voor een echt heel klein beestje): beter één jaar leven als een leeuw, dan honderd jaar als een schaap . Daar zou ze het vast mee eens zijn
(ben wel blij dat haar broertje meer het type schaap is en lekker bij me op de bank ligt nu:-)
Inderdaad, verdriet valt niet te vergelijken. Bij een huisdier speelt ook de verantwoordelijkheid mee, en het feit dat zo'n beestje zo deel uitmaakt van je dagelijkse leven, helemaal met thuiswerk.
Er schoot me net een toepasselijke quote door het hoofd over mijn lieve poezebeest (ze was altijd op jacht, ving dagelijks ratten en muizen - en dat voor een echt heel klein beestje): beter één jaar leven als een leeuw, dan honderd jaar als een schaap . Daar zou ze het vast mee eens zijn
(ben wel blij dat haar broertje meer het type schaap is en lekker bij me op de bank ligt nu:-)
woensdag 20 oktober 2021 om 11:57
woensdag 20 oktober 2021 om 12:37
Veel sterkte Leyawiin ... vijftien jaar, dan ben je echt vergroeid met zo'n beestje he?
Wat zielig voor zijn maatje
Heeft ze hem gezien toen hij gestorven was? Onze dierenarts raadde dat aan. We hebben onze kater laten kijken en snuffelen maar zagen weinig reactie... Ze waren redelijk close, lagen regelmatig in elkaars pootjes te slapen. Toch heb ik niet het idee dat kater haar mist ... Ze bleef wel vaker een dag of twee weg natuurlijk ...
Heel veel sterkte gewenst en een knuffel voor de poes!
Wat zielig voor zijn maatje
Heeft ze hem gezien toen hij gestorven was? Onze dierenarts raadde dat aan. We hebben onze kater laten kijken en snuffelen maar zagen weinig reactie... Ze waren redelijk close, lagen regelmatig in elkaars pootjes te slapen. Toch heb ik niet het idee dat kater haar mist ... Ze bleef wel vaker een dag of twee weg natuurlijk ...
Heel veel sterkte gewenst en een knuffel voor de poes!
Voel je niet schuldig of boos over jouw gevoelens van verlies. Het verlies van je huisdier is ook iets heel naars en verdrietigs. Sterkte.
woensdag 20 oktober 2021 om 18:00
Dikke knuffel.
Het is vreselijk als ze een gewelddadige dood sterven, en dan kom je er ook nog op deze manier achter door haar te vinden
Zo'n onschuldig beestje en je bent zo aan ze gehecht.
Heb me ook de ogen uit mijn kop gejankt toen mijn lieve kat doodging, voelde me ook schuldig. Dat schuldgevoel maakte het wel veel erger had ik het idee.
Het is vreselijk als ze een gewelddadige dood sterven, en dan kom je er ook nog op deze manier achter door haar te vinden
Zo'n onschuldig beestje en je bent zo aan ze gehecht.
Heb me ook de ogen uit mijn kop gejankt toen mijn lieve kat doodging, voelde me ook schuldig. Dat schuldgevoel maakte het wel veel erger had ik het idee.
woensdag 20 oktober 2021 om 19:57
Inderdaad, het schuldgevoel, en het onverwachte. Ik ben geen moment bang geweest voor die weg. Ze ging nooit onze straat uit. Vorige week nog vertrokken mijn man en ik voor een wandeling en volgde ze ons. We zijn toen express teruggegaan om haar binnen te brengen zodat ze niet , door ons te volgen, die drukke weg zou 'leren kennen'.Avage schreef: ↑20-10-2021 18:00Dikke knuffel.
Het is vreselijk als ze een gewelddadige dood sterven, en dan kom je er ook nog op deze manier achter door haar te vinden
Zo'n onschuldig beestje en je bent zo aan ze gehecht.
Heb me ook de ogen uit mijn kop gejankt toen mijn lieve kat doodging, voelde me ook schuldig. Dat schuldgevoel maakte het wel veel erger had ik het idee.
Maar ze zat vaak in de tuinen naast ons, en als ze drie tuinen door ging (paar honderd meter) kwam ze zo ook aan die weg ... Zit me maar af te vragen wat ze daar toch zocht. Zinloos natuurlijk....
woensdag 20 oktober 2021 om 20:01
