Psyche
alle pijlers
heel veel verdriet om doodgereden poes
dinsdag 19 oktober 2021 om 15:20
Gisteren heb ik onze poes (2,5) langs de weg gevonden, doodgereden. Totaal onverwacht, ik had geen idee dat ze zich zo ver van huis waagde, omdat ze naast onze grote tuin kilometers veld en bos ter beschikking had.
Ik moet voortdurend huilen en voel af en toe zelfs paniekgolven opkomen waar ik nooit eerder last van heb gehad. Ik ben boos op mezelf want in de familie van mijn man is vorig jaar iets vreselijks gebeurd en mijn schoonzus ging daar veel beter mee om dan ik nu met dit, waarvan ik rationeel weet dat in niets te vergelijken valt.
Ben ik dan tegen zo weinig bestand, zit ik me af te vragen...
Ik probeer mezelf vooral onder controle te krijgen tegen straks, wil me sterk houden voor mijn dochter en schaam me tegenover mijn man, vooral ook als ik denk aan vorig jaar.
Maar elke keer als ik de slaapplekjes van poes zie, of haar broertje zie liggen slapen, nu zonder haar, krijg ik het te kwaad. Een paar dagen geleden was ze hier nog gewoon, ik herinner me alllerlei details van die dag en nu is ze al begraven.
Als ik hier niet anoniem was, zou ik dit niet durven te schrijven. Hier schrijven mensen die een kind hebben verloren, kanker hebben ... En zie mij, janken om een kat.
Maar ik kan het niet helpen ....
Ik moet voortdurend huilen en voel af en toe zelfs paniekgolven opkomen waar ik nooit eerder last van heb gehad. Ik ben boos op mezelf want in de familie van mijn man is vorig jaar iets vreselijks gebeurd en mijn schoonzus ging daar veel beter mee om dan ik nu met dit, waarvan ik rationeel weet dat in niets te vergelijken valt.
Ben ik dan tegen zo weinig bestand, zit ik me af te vragen...
Ik probeer mezelf vooral onder controle te krijgen tegen straks, wil me sterk houden voor mijn dochter en schaam me tegenover mijn man, vooral ook als ik denk aan vorig jaar.
Maar elke keer als ik de slaapplekjes van poes zie, of haar broertje zie liggen slapen, nu zonder haar, krijg ik het te kwaad. Een paar dagen geleden was ze hier nog gewoon, ik herinner me alllerlei details van die dag en nu is ze al begraven.
Als ik hier niet anoniem was, zou ik dit niet durven te schrijven. Hier schrijven mensen die een kind hebben verloren, kanker hebben ... En zie mij, janken om een kat.
Maar ik kan het niet helpen ....
donderdag 21 oktober 2021 om 07:31
Dank je.Polly schreef: ↑20-10-2021 12:37Veel sterkte Leyawiin ... vijftien jaar, dan ben je echt vergroeid met zo'n beestje he?
Wat zielig voor zijn maatje
Heeft ze hem gezien toen hij gestorven was? Onze dierenarts raadde dat aan. We hebben onze kater laten kijken en snuffelen maar zagen weinig reactie... Ze waren redelijk close, lagen regelmatig in elkaars pootjes te slapen. Toch heb ik niet het idee dat kater haar mist ... Ze bleef wel vaker een dag of twee weg natuurlijk ...
Heel veel sterkte gewenst en een knuffel voor de poes!
Poes heeft hem nog kunnen zien maar ze wou absoluut niet in de buurt komen. Ik vind het zo triest voor haar, ze snapt er niks van, is helemaal van slag en je kan het niet uitleggen. Wij zagen het wel aankomen, hij werd op korte tijd erg oud, maar voor haar was hij natuurlijk opeens weg. Arm ding.
Knuffel terug voor je kater !
donderdag 21 oktober 2021 om 08:57
vrijdag 22 oktober 2021 om 11:12
Dankjullie wel!
Jullie hebben me zo ontzettend geholpen deze week!
Ik liep met mijn ziel onder de arm, wilde mijn kinderen en man niet te hard belasten (daarbij speelde ook de gedachte aan de tragedie in de familie van vorig jaar), schaamde me dat ik op mijn (middelbare) leeftijd aan één stuk door zat te huilen om mijn poes, vroeg me af of het normaal was dat ik soms bijna de muren opvloog van paniek en beschermdrang ...
Zo fijn dat ik hier altijd kon posten en dat de reacties zo lief waren.
De post van Mamezel vond ik ook zo herkenbaar, dat met jezelf geen blijf weten ...
Ik besef nu dat mijn verdriet er mag zijn, om mijn lieve kleine poezebeest. Los van al wat zoveel erger is in de wereld of mijn omgeving.
Ik heb het er nog moeilijk mee, doe mijn best om naar de vele foto's te kijken en dankbaar te zijn om haar mooie leventje. Maar het leven gaat verder.
Veel sterkte aan iedereen die ook een huisdier mist
Jullie hebben me zo ontzettend geholpen deze week!
Ik liep met mijn ziel onder de arm, wilde mijn kinderen en man niet te hard belasten (daarbij speelde ook de gedachte aan de tragedie in de familie van vorig jaar), schaamde me dat ik op mijn (middelbare) leeftijd aan één stuk door zat te huilen om mijn poes, vroeg me af of het normaal was dat ik soms bijna de muren opvloog van paniek en beschermdrang ...
Zo fijn dat ik hier altijd kon posten en dat de reacties zo lief waren.
De post van Mamezel vond ik ook zo herkenbaar, dat met jezelf geen blijf weten ...
Ik besef nu dat mijn verdriet er mag zijn, om mijn lieve kleine poezebeest. Los van al wat zoveel erger is in de wereld of mijn omgeving.
Ik heb het er nog moeilijk mee, doe mijn best om naar de vele foto's te kijken en dankbaar te zijn om haar mooie leventje. Maar het leven gaat verder.
Veel sterkte aan iedereen die ook een huisdier mist
vrijdag 22 oktober 2021 om 11:14
To waarom ben je zo hard voor jezelf? Je mag gewoon verdriet hebben hoor.
Onze hond is 2 jaar geleden overleden door een ongeluk. Mijn vriend, die nooit emotioneel is en die ik nog nooit erg verdrietig had gezien heeft gehuild als een klein kind. Wij allemaal hebben hier best wel lang verdriet van gehad en het is nog steeds een gevoelig punt. Inmiddels hebben we nu een half jaar een nieuwe hond en je zou denken dat het fan makkelijker wordt maar juist nu komen er ook weer veel herinneringen aan onze oude hond boven.
Mijn dieren (katten en een hond) zijn onderdeel van mijn gezin. Als er iemand in mijn gezin overlijd dan heb ik verdriet.
Onze hond is 2 jaar geleden overleden door een ongeluk. Mijn vriend, die nooit emotioneel is en die ik nog nooit erg verdrietig had gezien heeft gehuild als een klein kind. Wij allemaal hebben hier best wel lang verdriet van gehad en het is nog steeds een gevoelig punt. Inmiddels hebben we nu een half jaar een nieuwe hond en je zou denken dat het fan makkelijker wordt maar juist nu komen er ook weer veel herinneringen aan onze oude hond boven.
Mijn dieren (katten en een hond) zijn onderdeel van mijn gezin. Als er iemand in mijn gezin overlijd dan heb ik verdriet.
vrijdag 22 oktober 2021 om 13:28
zondag 24 oktober 2021 om 20:14
Heel veel sterkte Kiddootje!
16 jaar, waw! Je hebt hem toch een mooie lange tijd bij jullie gehad he? Maar ik kan me indenken dat het gemis ontzettend groot moet zijn nu.
Dikke knuffel!
(wat een mooi idee trouwens van die ashanger... ik heb beetje spijt dat we poes begraven hebben. Hebben wel een mooi plekje gemaakt, onder eikenboom en met heel grote grijze tegel erop . Ik ga er nog bloemtjes rondplanten in de lente. Maar met urn en ashanger heb je iets tasbaars dicht bij je he?)
Mijn man zei het nog vanochtend: dat is de keerzijde van huisdieren... Maar ja, verlies is de keerzijde van alles wat de moeite waard is he?
16 jaar, waw! Je hebt hem toch een mooie lange tijd bij jullie gehad he? Maar ik kan me indenken dat het gemis ontzettend groot moet zijn nu.
Dikke knuffel!
(wat een mooi idee trouwens van die ashanger... ik heb beetje spijt dat we poes begraven hebben. Hebben wel een mooi plekje gemaakt, onder eikenboom en met heel grote grijze tegel erop . Ik ga er nog bloemtjes rondplanten in de lente. Maar met urn en ashanger heb je iets tasbaars dicht bij je he?)
Mijn man zei het nog vanochtend: dat is de keerzijde van huisdieren... Maar ja, verlies is de keerzijde van alles wat de moeite waard is he?
zondag 24 oktober 2021 om 20:57
zondag 24 oktober 2021 om 21:30
Zo herkenbaar dit! Mijn kat is op dezelfde leeftijd als poes van TO overreden vlak voor ons huis. Hij was mijn beste maatje en ik heb de ogen uit mijn kop gejankt met zijn nog warme bloedende lijfje in mijn armen op straat. Daarna ben ik 2 dagen niet naar werk geweest en het is voor mij een klein trauma geworden die ik mee blijf dragen.
Ik ben blij dat steeds meer mensen zich hardop uitspreken over verdriet om hun (huis)dieren. Dat maakte het voor mij ook wel makkelijker om het verdriet toe te laten. Alleen verwachten mensen wel dat het na een paar dagen weer voorbij is merkte ik en dat kan lastig zijn. Ik ben blij dat ik dit topic voorbij zag komen, geeft toch nog steun al is het alweer een tijdje geleden dat het gebeurd is.
Heel veel sterkte TO en alle anderen die met dit verdriet rondlopen!
Ik ben blij dat steeds meer mensen zich hardop uitspreken over verdriet om hun (huis)dieren. Dat maakte het voor mij ook wel makkelijker om het verdriet toe te laten. Alleen verwachten mensen wel dat het na een paar dagen weer voorbij is merkte ik en dat kan lastig zijn. Ik ben blij dat ik dit topic voorbij zag komen, geeft toch nog steun al is het alweer een tijdje geleden dat het gebeurd is.
Heel veel sterkte TO en alle anderen die met dit verdriet rondlopen!
The only difference between me and a madman is that I’m not mad
zondag 24 oktober 2021 om 23:15
We hadden ook nooit verwacht dat- ie zo oud zou worden. Hij was als kitten heel erg ziek.Polly schreef: ↑24-10-2021 20:14Heel veel sterkte Kiddootje!
16 jaar, waw! Je hebt hem toch een mooie lange tijd bij jullie gehad he? Maar ik kan me indenken dat het gemis ontzettend groot moet zijn nu.
Dikke knuffel!
(wat een mooi idee trouwens van die ashanger... ik heb beetje spijt dat we poes begraven hebben. Hebben wel een mooi plekje gemaakt, onder eikenboom en met heel grote grijze tegel erop . Ik ga er nog bloemtjes rondplanten in de lente. Maar met urn en ashanger heb je iets tasbaars dicht bij je he?)
Mijn man zei het nog vanochtend: dat is de keerzijde van huisdieren... Maar ja, verlies is de keerzijde van alles wat de moeite waard is he?
Ik vind het idee van je kat begraven wel heel mooi. Dat kan bij ons helaas niet echt. Onze voortuin ligt inmiddels vol met overleden hamsters & muizen van dochter
Ik ben ook heel blij dat het verdriet wat je om het verlies van je huisdier hebt steeds minder taboe wordt. Of eigenlijk.. dat mensen het durven te laten zien. Want het is echt rouwen.
maandag 25 oktober 2021 om 10:37
Zelf ook ervaring met het inslapen van meerdere dieren gehad, en ik heb daar harder om gehuild dan om het verlies van mensen (opa's en oma's) in mijn leven.
Daarnaast ook misschien mooi om het perspectief als kind zijne te horen.
Vroeger had ik een konijntje wat was overleden in mijn armen, spastische aanval en ineens was hij dood. Ik had daar veel verdriet om en moest huilen. Ik weet nog dat mijn vader mij probeerde te troosten maar zelf ook wat tranen moest laten, wellicht was hij verdrietig omdat ik verdriet had, of omdat het konijntje dood was, dat weet ik niet. Maar het is mij altijd bij gebleven dat mijn vader zijn kwetsbare kant liet zien en ik vond het heel mooi en bijzonder, zeker omdat ik hem in mijn jeugd als een agressieve man ervaarde. Daarna heb ik hem nooit meer zien huilen, zelfs niet op begravenissen van zijn eigen ouders.
Ik vind het juist iets heel moois als je je verdriet deelt met je geliefden, zo laat je zien aan je kind later dat het oke is om ergens verdrietig over te zijn en dat ze dit nooit hoeft weg te stoppen.
Daarnaast ook misschien mooi om het perspectief als kind zijne te horen.
Vroeger had ik een konijntje wat was overleden in mijn armen, spastische aanval en ineens was hij dood. Ik had daar veel verdriet om en moest huilen. Ik weet nog dat mijn vader mij probeerde te troosten maar zelf ook wat tranen moest laten, wellicht was hij verdrietig omdat ik verdriet had, of omdat het konijntje dood was, dat weet ik niet. Maar het is mij altijd bij gebleven dat mijn vader zijn kwetsbare kant liet zien en ik vond het heel mooi en bijzonder, zeker omdat ik hem in mijn jeugd als een agressieve man ervaarde. Daarna heb ik hem nooit meer zien huilen, zelfs niet op begravenissen van zijn eigen ouders.
Ik vind het juist iets heel moois als je je verdriet deelt met je geliefden, zo laat je zien aan je kind later dat het oke is om ergens verdrietig over te zijn en dat ze dit nooit hoeft weg te stoppen.
dinsdag 2 november 2021 om 13:46
Ik snap je gevoel. Ik had een prachtige Maine Coon kater met een geweldig karakter. In ons nieuwe huis mochten onze beide katten in de tuin. De eerste zomer ging dat goed maar de tweede zomer ontsnapte de kater een paar keer. De avond ervoor nog een rolprofiel gemaakt op de schutting.
De volgende ochtend werd ik gebeld door de dierenambulance dat hij doorgereden was. Ik had nog niet eens door dat hij alweer ontsnapt was. Dat is alweer 3,5 jaar geleden maar ik kan er nog weleens verdrietig om zijn. En kwaad op mezelf en man dat we niet beter ons best hebben gedaan om hem in de tuin te houden.
De volgende ochtend werd ik gebeld door de dierenambulance dat hij doorgereden was. Ik had nog niet eens door dat hij alweer ontsnapt was. Dat is alweer 3,5 jaar geleden maar ik kan er nog weleens verdrietig om zijn. En kwaad op mezelf en man dat we niet beter ons best hebben gedaan om hem in de tuin te houden.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
zondag 14 november 2021 om 19:10
Dag Polly, je verdriet mag er zeker zijn! Het heeft mij ook heelverg verbaasd hoe verdrietig ik was na het overlijden van een poes. Ik maakte het al een aantal keren mee in de loop van de jaren. Toen mijn poes Trijntje dit jaar een dag voor haar 10e verjaardag heel plotseling aan een hartstilstand overleed, was ik opnieuw intens verdrietig en was de eerste dagen direct in tranen als ik aan haar dacht.
Ik heb begrepen dat het niet heel raar is om zo verdrietig te zijn. Het is een beestje, geen mens, maar zo'n beestje is er altijd! Dat is wat je zo verdrietig maakt, denk ik. Je bent er voor haar, zorgt voor haar en zij maakt alles van je mee.
En de dood van een geliefde of familielid is niet te vergelijken. Dat is van een geheel andere orde, maar de liefde voor hen en de liefde voor je huisdier staan naast elkaar. Het een is niet minder dan het ander.
Heel veel sterkte!
Ik heb begrepen dat het niet heel raar is om zo verdrietig te zijn. Het is een beestje, geen mens, maar zo'n beestje is er altijd! Dat is wat je zo verdrietig maakt, denk ik. Je bent er voor haar, zorgt voor haar en zij maakt alles van je mee.
En de dood van een geliefde of familielid is niet te vergelijken. Dat is van een geheel andere orde, maar de liefde voor hen en de liefde voor je huisdier staan naast elkaar. Het een is niet minder dan het ander.
Heel veel sterkte!
