Psyche
alle pijlers
Help me please
zondag 20 januari 2008 om 20:45
Hallo mensen, ik ben 17 jaar. En ik heb last van volgens mij een sociale fobie.
Ik ben sociaal erg angstig, durf met niemand te praten, voel me altijd erg ongemakelijk. Krijg last van ontzettende gespannenheid zodra ik ook maar één stap buiten zet, of als er bijvoorbeeld visite is, durf ik er ook niet bij te zitten.
volgens mij behoren deze klachten onder de sociale fobie
Heb in het verleden het één en ander meegemaakt, waaronder ook een drugsverslaving van 1 jaar lang.
Heb ook de gehele dag een dof/leeg gevoel in mijn hoofd. Net alsof ik continue afwezig ben. Altijd duizelig, gevoel om te vallen zodra ik loop. Erg gevoelig voor licht, zo heb ik als de zon schijnt bijna altijd mijn ogen strak dicht. Mijn geheugen is gewoon ook niks, ik kan kleine dingen wel onthouden, maar om van een tijdlijn te spreken, als ik bijvoorbeeld eergister iets gedaan heb, dan weet ik niet meer dat dat eergister was, en of kan me ook steeds niet herinderen of iemand bijvoorbeeld vraagt wat heb je zaterdag gedaan.
Verder kan ik me ook altijd weinig herinderen van wat ik gedaan heb, en vaak het gevoel dat ik er niet ben, terweil ik er wel ben. Klinkt heel erg vaag natuurlijk, maar weet het niet beter te omschrijven.
Ben een jongen van 17 jaar, en mijn leven loopt totaal naar de kloten.
Ik heb een tijdje paroxetine 40 mg geslikt, voorgeschreven van de dokter. Dit sloeg na 8 week aan, en heeft mischien maar 2 week gewerkt, het leek alsof de zon weer begon te schijnen. Ik durfde weer dingen die ik eerst niet durfde maar daarna was in één keer ook de werking van de paroxetine weg. Heb het hierna nog 4 maand geslikt maar sloeg niet meer aan.
Nou enkele weken geleden heb ik Effexor gekregen, dit slaat in de eerste instantie ook niet aan na nou ongeveer 10 weken. Dus daar ben ik sinds vandaag mee aan het afbouwen want de bijwerkingen had ik wel.
Ik weet even niet meer waar ik met mijn leven naar toe moet, ik zie niks meer zitten.
Wil graag weten waar mijn klachten wegkomen, of iemand dingen herkent, en wat ik precies kan hebben naast mijn Sociale angstoornis. Want ik weet zeker dat ik niet alleen last heb van die fobie.
Ik durf mijn huis niet meer uit, ik durf niet naar school, please help me
Ik zou jullie erg dankbaar zijn, alle reacties zijn welkom.
Ik ben sociaal erg angstig, durf met niemand te praten, voel me altijd erg ongemakelijk. Krijg last van ontzettende gespannenheid zodra ik ook maar één stap buiten zet, of als er bijvoorbeeld visite is, durf ik er ook niet bij te zitten.
volgens mij behoren deze klachten onder de sociale fobie
Heb in het verleden het één en ander meegemaakt, waaronder ook een drugsverslaving van 1 jaar lang.
Heb ook de gehele dag een dof/leeg gevoel in mijn hoofd. Net alsof ik continue afwezig ben. Altijd duizelig, gevoel om te vallen zodra ik loop. Erg gevoelig voor licht, zo heb ik als de zon schijnt bijna altijd mijn ogen strak dicht. Mijn geheugen is gewoon ook niks, ik kan kleine dingen wel onthouden, maar om van een tijdlijn te spreken, als ik bijvoorbeeld eergister iets gedaan heb, dan weet ik niet meer dat dat eergister was, en of kan me ook steeds niet herinderen of iemand bijvoorbeeld vraagt wat heb je zaterdag gedaan.
Verder kan ik me ook altijd weinig herinderen van wat ik gedaan heb, en vaak het gevoel dat ik er niet ben, terweil ik er wel ben. Klinkt heel erg vaag natuurlijk, maar weet het niet beter te omschrijven.
Ben een jongen van 17 jaar, en mijn leven loopt totaal naar de kloten.
Ik heb een tijdje paroxetine 40 mg geslikt, voorgeschreven van de dokter. Dit sloeg na 8 week aan, en heeft mischien maar 2 week gewerkt, het leek alsof de zon weer begon te schijnen. Ik durfde weer dingen die ik eerst niet durfde maar daarna was in één keer ook de werking van de paroxetine weg. Heb het hierna nog 4 maand geslikt maar sloeg niet meer aan.
Nou enkele weken geleden heb ik Effexor gekregen, dit slaat in de eerste instantie ook niet aan na nou ongeveer 10 weken. Dus daar ben ik sinds vandaag mee aan het afbouwen want de bijwerkingen had ik wel.
Ik weet even niet meer waar ik met mijn leven naar toe moet, ik zie niks meer zitten.
Wil graag weten waar mijn klachten wegkomen, of iemand dingen herkent, en wat ik precies kan hebben naast mijn Sociale angstoornis. Want ik weet zeker dat ik niet alleen last heb van die fobie.
Ik durf mijn huis niet meer uit, ik durf niet naar school, please help me
Ik zou jullie erg dankbaar zijn, alle reacties zijn welkom.
maandag 21 januari 2008 om 23:08
Lieve Hertebek, ik zou zo snel mogelijk professionele hulp zoeken als ik jou was. Ik weet zeker dat het goed kan komen met je, maar daar heb je wel professionele hulp bij nodig (volgens mij). Een forum kan je misschien wat steun geven, maar het is niet genoeg. Ik herken wel een en ander. Terugblikkend naar degene die ik was toen ik 20 was, denk ik dat ik een aantal jaren ook een sociale fobie heb gehad (Hoewel ik geen diagnose kan stellen, maar ik herken wel veel.) Ik had in ieder geval een zware depressie (gediagnosteerd), een drugsverleden, en ik voelde me zo ongemakkelijk op school dat ik na de lessen met spierpijn in mijn benen naar huis ging. Ik was namelijk vooral bezig mezelf op mijn stoel te laten blijven zitten terwijl een ander gedeelte van me alleen maar zo snel mogelijk op wilde staan om de klas uit te hollen. Ik kon door mijn angst - volgens mij - ook niet op een goede manier op mensen reageren. Kon niet uit mijn woorden komen en dissocieerde op cruciale momenten. Ik ben in therapie gegaan en heb me door heel veel zelfhulpboeken heengeworsteld. Op een gegeven moment ging ik fluitend naar school, en genoot ik er juist van met mensen om te gaan. In mijn uppie was het me denk ik niet gelukt.
Ik wens je heel veel sterkte, maar het gaat je lukken.
Ik wens je heel veel sterkte, maar het gaat je lukken.
maandag 21 januari 2008 om 23:59
Even psychologievandekouwegrond (ik had psychologie in mijn vakkenpakket en heb natuurlijk een en ander opgestoken van de therapeuten waar ik bij liep, maar ik blijf een leek) Maarmaar is het niet logisch dat wanneer je bang bent voor mensen, je sowieso bang bent de straat op te gaan? Daar kun je immers mensen tegenkomen. En dat wanneer je over je sociale fobie heen bent (of hoe je dat noemt) je ook weer fluitend de deur uit gaat? Ik was rond mijn twintigste harstikke bang de deur uit te gaan, maar dat verdween toen ik me weer op mijn gemak voelde bij mensen. Dat werkte op alle gebieden door. En volgens mij wordt dissociatie/derealisatie ook erger op momenten dat je je niet veilig voelt.
Ik bedoel hiermee te zeggen dat veel klachten en labels met elkaar verband kunnen houden, en dat wanneer het ene verdwijnt het andere ook ineens een stuk minder kan zijn/kan verdwijnen.
Ik onderschat je probleem niet, maar als je nu in je uppie aan het googlen bent en je in allerlei ziektebeelden herkent, maak je de spoken nog groter.
dinsdag 22 januari 2008 om 00:05
Bedankt voor jullie reactie's. Ik heb inderdaad profesionele hulp nodig, 28 januari moet ik naar psycholoog, maar dat is volgens mij niet genoeg.Het liefst word ik vandaag nog opgenomen in een kliniek.
Ik weet niet wat de mogelijkheid is in dit gebied allemaal, en waar ik allemaal recht op heb en wat ik kan krijgen ?
Ik heb nog nooit een echte diagnose gehad... Zou ik graag wel eens willen. Eigenlijks wil ik ook niet verder op medicijnen, die afvlakking, soms vraag ik me dan ook wel eens af, hoe kan je nou uit een depressie oid komen als zelfs je leuke momenten afgevlakt worden..
Ik heb ook altijd krampachtige spieren, alles. Enorme rugpijn, wankelende benen, extreme nekgespannenheid, net alsof er een paar bakstenen om hangen. Maar heb ook het gevoel dat er iets niet in balans is in mijn lichaam, want de manier hoe ik loop, is ook vreemd..Maarja ik hoop in ieder geval dat er mensen hier nog tips hebben, en mischien tips kunnen geven wat ik hier aan kan doen om eraf te komen, of ik iets aan kan vragen bij huisarts therapie ? of moet dat juist weer bij psycholoog ? En zou ik ook recht hebben op fysio ivb met extreme gespannenheid ?
Op dit gebied is mij vrijwel heel veel onbekend, heb me de laatste maanden alleen maar beziggehouden met research naar medicatie, en de boodschapstofjes in de hersennen. Wat volgens mij al verkeerde research is geweest.
Maarja ik ben blij voor je dat het bij jou over is gegaan pink, dit geeft meerdere mensen en mezelf natuurlijk ook weer hoop.
Je hebt wat dat betrefd wel gelijk over Sociale fobie, dat je automatisch bang bent de straat op te gaan. hoor ik voor het eerst, maar is vrij logisch (Zelf nog nooit bij nagedacht)
Dat derealisatie, dat hoor vrijwel bijna altijd bij hyperventilatie.
Ik maak me inderdaad ook wel aardig gek door elke dag er dingen over op te zoeken eerlijk gezegd
dinsdag 22 januari 2008 om 00:51
Wat mij het beste hielp bij de sociale angsten was groepstherapie. Het was een dagbehandeling. 5 dagdelen per week. Toen ik hulp zocht wist ik eerst ook niet welke hulp ik het beste kon gebruiken, ik heb zomaar in de Gouden Gids een psychiater geprikt en hem gebeld. Ik vroeg hem tijdens de intake waar ik het beste kon zijn, hij vond dat ik bij hem wel op mijn plaats was. Achteraf niet de allerbeste keuze hoewel ik wel een en ander aan heb gehad. Maar een psychiater is vooral voor het uitschrijven van medicijnen heb ik begrepen. Niet voor praattherapie in ieder geval (medicijnen wilde hij niet voor me uitschrijven omdat hij me daar "te sterk" voor vond 
Hij vond het "zonde".)
Een eerstelijnspsycholoog is weer van een ander kaliber, iemand die je in een consult of tien helpt je leven weer op de rails te zetten. Hij is niet bevoegd medicatie uit te schrijven.
Voor langere periode psychotherapie word men doorgaans verwezen naar het Riagg, maar daar hoor je vaak niet zulke goede dingen over (maar oké, dat kan per persoon en per hulpverlener verschillen natuurlijk.) Toen ik een periode consulten bij de psychiater had gehad, had ik zelf het idee dat ik daar niet genoeg aan had. Ook al ging het veel beter met me dan daarvoor hoor, en had hij me dus op weg geholpen. Ik raakte op de hoogte van de groepstherapie, en heb daar een intake gehad. Mijn psychiater was ertegen, maar ik had zelf het idee dat ik dit moest doen.
Van dagbehandeling weet ik dat het intern kan, opname dus, of een aantal dagdelen per week, en thuis blijven wonen. Als het even kan kiezen ze voor het laatste. Ik ben tijdens de therapie ook naar school blijven gaan, ik wilde met één been in de maatschappij blijven staan. Wat de beste keuze is, weet ik niet.
Ik heb er ontzettend veel aan gehad! Angst voor mensen had in mijn geval een bron. Ik heb een traumatische jeugd gehad met onberekenbare opvoeders. Tijdens deze therapie leerde ik veel meer over mensen, ik leerde ze beter begrijpen en ik leerde vertrouwen. En ik leerde daarnaast ook nog eens dat niet iedereen continu bezig was de ander te veroordelen en dat niet iedereen op de ander lette enzo. (daar maakte ik me daarvoor ook continu druk over.) Er waren onderdelen als sociale vaardigheden, met rollenspelen enzo. Hierdoor kreeg ik meer vertrouwen in mezelf en ging ik me steeds meer op mijn gemak voelen bij mensen, werd mondiger, etc.
Ik heb vanaf mijn 23e tm ongeveer mijn 33e een gouden tijd beleefd, heb de jaren dat het moeilijk ging dubbel en dwars ingehaald
.
Ehm, helaas ging het daarna wel weer behoorlijk mis doordat ik weer iets traumatisch meemaakte. Maar dat staat er los van, het had helemaal niet gehoeven. Stomme pech. Ben nu bezig met verwerken van dit trauma maar dat gaat natuurlijk ook gewoon lukken.
Ik hoop dat ik je wat heb kunnen helpen met mijn ervaringsverhaal in psychotherapieland. Het is denk ik wel handig wat ervaringsverhalen van anderen te horen/lezen voordat je kiest welke therapie je doet.
Hij vond het "zonde".) Een eerstelijnspsycholoog is weer van een ander kaliber, iemand die je in een consult of tien helpt je leven weer op de rails te zetten. Hij is niet bevoegd medicatie uit te schrijven.
Voor langere periode psychotherapie word men doorgaans verwezen naar het Riagg, maar daar hoor je vaak niet zulke goede dingen over (maar oké, dat kan per persoon en per hulpverlener verschillen natuurlijk.) Toen ik een periode consulten bij de psychiater had gehad, had ik zelf het idee dat ik daar niet genoeg aan had. Ook al ging het veel beter met me dan daarvoor hoor, en had hij me dus op weg geholpen. Ik raakte op de hoogte van de groepstherapie, en heb daar een intake gehad. Mijn psychiater was ertegen, maar ik had zelf het idee dat ik dit moest doen.
Van dagbehandeling weet ik dat het intern kan, opname dus, of een aantal dagdelen per week, en thuis blijven wonen. Als het even kan kiezen ze voor het laatste. Ik ben tijdens de therapie ook naar school blijven gaan, ik wilde met één been in de maatschappij blijven staan. Wat de beste keuze is, weet ik niet.
Ik heb er ontzettend veel aan gehad! Angst voor mensen had in mijn geval een bron. Ik heb een traumatische jeugd gehad met onberekenbare opvoeders. Tijdens deze therapie leerde ik veel meer over mensen, ik leerde ze beter begrijpen en ik leerde vertrouwen. En ik leerde daarnaast ook nog eens dat niet iedereen continu bezig was de ander te veroordelen en dat niet iedereen op de ander lette enzo. (daar maakte ik me daarvoor ook continu druk over.) Er waren onderdelen als sociale vaardigheden, met rollenspelen enzo. Hierdoor kreeg ik meer vertrouwen in mezelf en ging ik me steeds meer op mijn gemak voelen bij mensen, werd mondiger, etc.
Ik heb vanaf mijn 23e tm ongeveer mijn 33e een gouden tijd beleefd, heb de jaren dat het moeilijk ging dubbel en dwars ingehaald
. Ehm, helaas ging het daarna wel weer behoorlijk mis doordat ik weer iets traumatisch meemaakte. Maar dat staat er los van, het had helemaal niet gehoeven. Stomme pech. Ben nu bezig met verwerken van dit trauma maar dat gaat natuurlijk ook gewoon lukken.
Ik hoop dat ik je wat heb kunnen helpen met mijn ervaringsverhaal in psychotherapieland. Het is denk ik wel handig wat ervaringsverhalen van anderen te horen/lezen voordat je kiest welke therapie je doet.
dinsdag 22 januari 2008 om 01:09
Alleen een arts zou uitsluitsel kunnen geven of er iets al dan niet uit balans is in je lichaam, maar het zou wonderbaarlijk zijn als je lichaam in balans zou zijn... even optellen: angsten, depressiviteit, medicatie, hyperventilatie, je lichaam zou van minder uit balans kunnen raken.
Een fysiotherapeut kan je goede oefeningen geven tegen hyperventilatie, ontspanningsoefeningen, en/of massage voor je gespannen spieren. Volgens mij heb je gewoon recht op een verwijsbrief met de klachten die je hebt. Ik zou het mijn huisarts voorleggen als ik jou was. (ik kreeg een verwijsbrief de keren dat ik het vroeg, zowel voor ademhalingsoefeningen en later o.a. om mijn verkrampte kaken te masseren. - het laatste hielp niets, maar dat terzijde - Ik kreeg het ook vergoed.)
Ik ga uitloggen. Ik hoop dat je je wat rustiger voelt. Sterkte!
dinsdag 22 januari 2008 om 16:37
Hertebek, ik zou als ik jou was, niet zomaar zelf beslissen om te gaan minderen met die medicatie hoor. Dat kan je beter met je huisarts overleggen.
Daar zou ik ook als 1e naar toe gaan. Zelf heb ik dat ook gedaan en ik ben doorverwezen naar de GGZ (heette vroeger Riagg). Ik krijg daar gesprekken met een therapeute, en ik slik ook medicijnen. Die combinatie werkt voor mij goed, vooral die gesprekken vind ik fijn. Toen ik werd doorverwezen naar de GGZ, heb ik eerst een intakegesprek gehad, dus dan gaan ze echt kijken wat voor therapie het beste bij je past. En ik denk dat dat ook heel belangrijk is, we zijn nou eenmaal niet allemaal hetzelfde, waar de ene heel veel baat bij heeft, hoeft voor de andere juist helemaal niet prettig te zijn. Dus ga naar je huisarts en leg al je klachten uit, ook je lichamelijke. Zeg hoe rot je je voelt, dat je het allemaal niet meer trekt. Nou een beetje huisarts, neemt je echt wel serieus hoor en hij zal je heus wel doorverwijzen. Ik moet zeggen, dat ik het wel heel rot voor je vind, dat je ouders zo reageren. Misschien een idee als je huisarts eens contact opneemt met je ouders, zodat hij kan uitleggen, hoe je je voelt?
Daar zou ik ook als 1e naar toe gaan. Zelf heb ik dat ook gedaan en ik ben doorverwezen naar de GGZ (heette vroeger Riagg). Ik krijg daar gesprekken met een therapeute, en ik slik ook medicijnen. Die combinatie werkt voor mij goed, vooral die gesprekken vind ik fijn. Toen ik werd doorverwezen naar de GGZ, heb ik eerst een intakegesprek gehad, dus dan gaan ze echt kijken wat voor therapie het beste bij je past. En ik denk dat dat ook heel belangrijk is, we zijn nou eenmaal niet allemaal hetzelfde, waar de ene heel veel baat bij heeft, hoeft voor de andere juist helemaal niet prettig te zijn. Dus ga naar je huisarts en leg al je klachten uit, ook je lichamelijke. Zeg hoe rot je je voelt, dat je het allemaal niet meer trekt. Nou een beetje huisarts, neemt je echt wel serieus hoor en hij zal je heus wel doorverwijzen. Ik moet zeggen, dat ik het wel heel rot voor je vind, dat je ouders zo reageren. Misschien een idee als je huisarts eens contact opneemt met je ouders, zodat hij kan uitleggen, hoe je je voelt?
dinsdag 22 januari 2008 om 17:44
Hertebek, durf je te sporten? Da's vaak beter dan een AD. Voor ernstige aanvallen moet je wel eventjes naar je arts voor angstwerende middelen, maar pas ermee op. In dagbehandeling (kijk even op het topic erover) is er soms ook een sportprogramma, zo krijg je je natuurlijke geluksstofjes weer binnen en ben je in 'beschermde' omgeving. Je hoeft je niet te schamen daar, want iedereen heeft gerelateerde problemen. En je examens kun je een jaartje uitstellen, of via staatsexamens doen. Daarna: nieuwe ronde, nieuwe kansen.
x
x
dinsdag 22 januari 2008 om 18:18
dinsdag 22 januari 2008 om 23:27
DM, je weet best dat medicatie je knettergek kan maken, ik ben het nog levende bewijs ervan. Hardlopen helpt echt tegen depressieve gevoelens (waar TO ook last van heeft). Maar je ziet toch dat ik hem aanraad in een dagcentrum, waar hij therapie krijgt en medicatie, ook sport kan overwegen aldaar (ken zelf centra waar ze zich daarop focussen).
Mijn moeder is ook depressief geweest, is daarom beginnen met hardlopen en het hielp. Moet je wel zin hebben natuurlijk, en begeleiding vaak, want alleen doe je het niet zo snel.
Overigens, jij was niet zo van de benzo's, toch? En als ik zie hoeveel medicatie TO al heeft gekregen, ben ik bang dat het dezelfde kant op zou kunnen gaan als met mij. En dat gun ik 'm gewoon niet.
Mijn moeder is ook depressief geweest, is daarom beginnen met hardlopen en het hielp. Moet je wel zin hebben natuurlijk, en begeleiding vaak, want alleen doe je het niet zo snel.
Overigens, jij was niet zo van de benzo's, toch? En als ik zie hoeveel medicatie TO al heeft gekregen, ben ik bang dat het dezelfde kant op zou kunnen gaan als met mij. En dat gun ik 'm gewoon niet.
woensdag 23 januari 2008 om 21:18
Hier wil ik graag op reageren... Ik ben ondanks vervelende klachten (zie topic "Belemmerende obsessie met uiterlijk, overbewust van mezelf") en ook symptomen van een sociale fobie nooit aan de medicijnen geweest en daar ben ik heel, heel erg blij om want het lijkt me een vonnis voor de rest van je leven.. Ik heb er natuurlijk absoluut geen verstand van en wil nu niet per se iemand voor het hoofd stoten maar medicatie staat mij persoonlijk ontzettend tegen, ik neem ook geen aspirine of paracetamol als ik hoofdpijn heb.
Ik ben gaan sporten in een sportschool en daar echt ENORM van opgeknapt. Ik heb zeker vaak moeite gehad om mezelf daar te vertonen en ik voelde me vaak van top tot teen in de gaten gehouden en 'exposed', maar achteraf voelde ik me altijd beter als ik wel was gegaan. Later ben ik ook groepslessen gaan doen, wat aan het begin ook doorzetten was omdat ik het helemaal niet goed kon volgen, maar nu sta ik altijd vooraan en ga ik binnenkort werken bij de sportschool en een training volgen om die lessen zelf te geven! Bovendien ben ik er veel beter uit gaan zien en er gewoon veel gezonder en fitter van geworden, wat zeker helpt tegen depressieve gevoelens. Echt, onderschat de kracht ervan niet.
Dus als ik jou was Hertebek, zou ik eens gaan kijken of je misschien iets aan je conditie kunt gaan doen, al dan niet onder begeleiding of iets dergelijks. Aan het begin is het helemaal niet leuk en is het echt ff doorzetten maar na een tijdje, als je een monsterlijke conditie op hebt gebouwd is het echt heerlijk om bijvoorbeeld een lange afstand te rennen en helemaal tot het uiterste gaan!
Bovendien kun je misschien, als je denkt dat je het aankunt, bij een loopgroepje of iets dergelijks gaan? Dan ontmoet je ook mensen die je op regelmatige basis gaat zien en dus kun je misschien wat ervaring opdoen qua contact leggen en 'praatjes maken' (klinkt heel suf, I know).
Ik ben gaan sporten in een sportschool en daar echt ENORM van opgeknapt. Ik heb zeker vaak moeite gehad om mezelf daar te vertonen en ik voelde me vaak van top tot teen in de gaten gehouden en 'exposed', maar achteraf voelde ik me altijd beter als ik wel was gegaan. Later ben ik ook groepslessen gaan doen, wat aan het begin ook doorzetten was omdat ik het helemaal niet goed kon volgen, maar nu sta ik altijd vooraan en ga ik binnenkort werken bij de sportschool en een training volgen om die lessen zelf te geven! Bovendien ben ik er veel beter uit gaan zien en er gewoon veel gezonder en fitter van geworden, wat zeker helpt tegen depressieve gevoelens. Echt, onderschat de kracht ervan niet.
Dus als ik jou was Hertebek, zou ik eens gaan kijken of je misschien iets aan je conditie kunt gaan doen, al dan niet onder begeleiding of iets dergelijks. Aan het begin is het helemaal niet leuk en is het echt ff doorzetten maar na een tijdje, als je een monsterlijke conditie op hebt gebouwd is het echt heerlijk om bijvoorbeeld een lange afstand te rennen en helemaal tot het uiterste gaan!
Bovendien kun je misschien, als je denkt dat je het aankunt, bij een loopgroepje of iets dergelijks gaan? Dan ontmoet je ook mensen die je op regelmatige basis gaat zien en dus kun je misschien wat ervaring opdoen qua contact leggen en 'praatjes maken' (klinkt heel suf, I know).
