Psyche
alle pijlers
Herinneringen aan jeugd een nieuw plekje geven
dinsdag 26 september 2017 om 09:53
Hallo allemaal,
Omdat ik elke keer weer vastloop in mijn leven is nu eindelijk op 35jarige leeftijd besloten om eens wat dieper erin te duiken waardoor dat mijn depressie en gevoelens van minderwaardigheid worden veroorzaakt. En waarom ik de lat zo hoog leg voor mezelf.
Lange tijd is volgehouden dat dit zou komen doordat ik als kind ben gepest, maar zelf heb ik hier eerlijk gezegd totaal geen herinneringen aan. Ik was een einzelganger en vond het prima om alleen te spelen. De juffen en mijn moeder maakten hier een heel probleem van, maar als ik achteraf terugkijk heb ik het nooit zo ervaren. Ik voelde me meer rot omdat ik het gevoel had dat ik mijn ouders teleurstelde dan dat ik nou zo verdrietig was over het buitensluiten.
Gister ben ik echter wel gebroken tijdens therapie. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik een teleurstelling ben voor mijn ouders. Ik was héél gewenst door mijn ouders, want ze hebben zo'n 8 jaar in een behandelingstraject gezeten voor mijn moeder zwanger werd. Maar ik denk dat ik niet echt aan hun verwachtingen voldeed. Ik was al vanaf kinds af aan heel serieus en kon mezelf uren in boeken verliezen in plaats van de dingen te doen waar zij zich waarschijnlijk zo op hadden verheugd.Ik was geen kindje waar ze mee konden 'pronken' omdat het zo lekker spontaan en vrolijk in het leven stond.
Toen werd mijn broertje geboren en die was wél een kindje zoals ze hadden verwacht: veel lachen, spontaan, enz. Het was veel meer een match met mijn moeder dan dat ik dat ooit ben geweest. Ik heb altijd het gevoel gehad dat de dingen veel natuurlijker gingen met mijn broertje dan dat het met mij ging. Daarnaast was ik natuurlijk de eerste dus de lat lag voor mij waarschijnlijk ook een stuk hoger dan voor hem.
Tijdens de puberteit trok ik mezelf nog meer terug en kreeg dan te horen dat ik asociaal was, dat mijn gedrag niet normaal was en dat ik een slecht kind was. Soms kwam ik uit school en kreeg van mijn moeder de hele middag de silent treatment omdat ik iets had gedaan waarvan ik zelf niet meer wist wat het was. Of er lag een lange brief met allerlei verwijten erin van dingen die ik verkeerd had gedaan. Er zijn ook 2 keren geweest dat mijn moeder echt bezeten leek en keihard tegen me schreeuwde en vervolgens op de fiets stapte en niet zei waar ze heen ging of dat ze uberhaupt nog terug zou komen.
Daarnaast was het ook altijd zo dat ik dingen volgens hun anders zou moeten doen. Als ik verdrietig was over een ruzie met een vriendin dan zou ik het er zelf wel naar hebben gemaakt en was het mijn schuld. Als ik ergens geen zin in had, dan maakte ik maar zin, want andermans belangen gingen voor op die van mezelf. Had ik last van geluiden? Onzin, andere mensen konden er ook doorheen slapen dus ik was gewoon aan het zeuren. Dit zijn dan een aantal voorbeelden, maar dit gebeurt zelfs nu nog, en ben ik pas achtergekomen dat het niet normaal is toen ik zag hoe mijn schoonouders met hun zoon omgaan.
Als ik over dit soort dingen met mijn moeder probeer te praten dan wordt ze heel verdrietig of boos en zegt dat ze het heel erg vind dat ik zo over haar denk en eigenlijk komt het erop neer dat het niet waar zou zijn. En voel ik me dus ook nog eens schuldig over hoe ik dit heb ervaren.
Desondanks zegt mijn partner het ook dat deze dingen hem opvallen en dat ik echt niet gek ben. Nu moet ik dit zelf nog leren geloven. Het is voor mij echt zo'n enorme stap om dit uberhaupt hier neer te zetten.Als mijn moeder of broer dit zouden lezen zouden ze waarschijnlijk heel boos op me worden en zeggen dat ik me weer aan loop te stellen en dat ik een drama queen ben.
Sorry voor het lange verhaal, als je het tot hier hebt volgehouden: heel erg bedankt voor het lezen. Ik vraag me af wat ik nu zelf kan doen om dit allemaal een plekje te geven. Ik heb het gevoel dat dit altijd moeilijk zal blijven omdat het ontkent en gebagatelliseerd word door de betrokkenen. Kun je zoiets ook een plekje geven zonder de erkenning van de ander? En zo ja: hoe dan?
groetjes, Warmmens
Omdat ik elke keer weer vastloop in mijn leven is nu eindelijk op 35jarige leeftijd besloten om eens wat dieper erin te duiken waardoor dat mijn depressie en gevoelens van minderwaardigheid worden veroorzaakt. En waarom ik de lat zo hoog leg voor mezelf.
Lange tijd is volgehouden dat dit zou komen doordat ik als kind ben gepest, maar zelf heb ik hier eerlijk gezegd totaal geen herinneringen aan. Ik was een einzelganger en vond het prima om alleen te spelen. De juffen en mijn moeder maakten hier een heel probleem van, maar als ik achteraf terugkijk heb ik het nooit zo ervaren. Ik voelde me meer rot omdat ik het gevoel had dat ik mijn ouders teleurstelde dan dat ik nou zo verdrietig was over het buitensluiten.
Gister ben ik echter wel gebroken tijdens therapie. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik een teleurstelling ben voor mijn ouders. Ik was héél gewenst door mijn ouders, want ze hebben zo'n 8 jaar in een behandelingstraject gezeten voor mijn moeder zwanger werd. Maar ik denk dat ik niet echt aan hun verwachtingen voldeed. Ik was al vanaf kinds af aan heel serieus en kon mezelf uren in boeken verliezen in plaats van de dingen te doen waar zij zich waarschijnlijk zo op hadden verheugd.Ik was geen kindje waar ze mee konden 'pronken' omdat het zo lekker spontaan en vrolijk in het leven stond.
Toen werd mijn broertje geboren en die was wél een kindje zoals ze hadden verwacht: veel lachen, spontaan, enz. Het was veel meer een match met mijn moeder dan dat ik dat ooit ben geweest. Ik heb altijd het gevoel gehad dat de dingen veel natuurlijker gingen met mijn broertje dan dat het met mij ging. Daarnaast was ik natuurlijk de eerste dus de lat lag voor mij waarschijnlijk ook een stuk hoger dan voor hem.
Tijdens de puberteit trok ik mezelf nog meer terug en kreeg dan te horen dat ik asociaal was, dat mijn gedrag niet normaal was en dat ik een slecht kind was. Soms kwam ik uit school en kreeg van mijn moeder de hele middag de silent treatment omdat ik iets had gedaan waarvan ik zelf niet meer wist wat het was. Of er lag een lange brief met allerlei verwijten erin van dingen die ik verkeerd had gedaan. Er zijn ook 2 keren geweest dat mijn moeder echt bezeten leek en keihard tegen me schreeuwde en vervolgens op de fiets stapte en niet zei waar ze heen ging of dat ze uberhaupt nog terug zou komen.
Daarnaast was het ook altijd zo dat ik dingen volgens hun anders zou moeten doen. Als ik verdrietig was over een ruzie met een vriendin dan zou ik het er zelf wel naar hebben gemaakt en was het mijn schuld. Als ik ergens geen zin in had, dan maakte ik maar zin, want andermans belangen gingen voor op die van mezelf. Had ik last van geluiden? Onzin, andere mensen konden er ook doorheen slapen dus ik was gewoon aan het zeuren. Dit zijn dan een aantal voorbeelden, maar dit gebeurt zelfs nu nog, en ben ik pas achtergekomen dat het niet normaal is toen ik zag hoe mijn schoonouders met hun zoon omgaan.
Als ik over dit soort dingen met mijn moeder probeer te praten dan wordt ze heel verdrietig of boos en zegt dat ze het heel erg vind dat ik zo over haar denk en eigenlijk komt het erop neer dat het niet waar zou zijn. En voel ik me dus ook nog eens schuldig over hoe ik dit heb ervaren.
Desondanks zegt mijn partner het ook dat deze dingen hem opvallen en dat ik echt niet gek ben. Nu moet ik dit zelf nog leren geloven. Het is voor mij echt zo'n enorme stap om dit uberhaupt hier neer te zetten.Als mijn moeder of broer dit zouden lezen zouden ze waarschijnlijk heel boos op me worden en zeggen dat ik me weer aan loop te stellen en dat ik een drama queen ben.
Sorry voor het lange verhaal, als je het tot hier hebt volgehouden: heel erg bedankt voor het lezen. Ik vraag me af wat ik nu zelf kan doen om dit allemaal een plekje te geven. Ik heb het gevoel dat dit altijd moeilijk zal blijven omdat het ontkent en gebagatelliseerd word door de betrokkenen. Kun je zoiets ook een plekje geven zonder de erkenning van de ander? En zo ja: hoe dan?
groetjes, Warmmens
dinsdag 26 september 2017 om 10:23
Mijn moeder is ook zo. Ik ben nu 37, ik heb het er heel lang moeilijk mee gehad. Maar de afgelopen jaren gaat het vrij goed. Ik heb geaccepteerd dat mijn moeder mij niet zo leuk vindt, al ontkent ze dat. Ik heb ook geaccepteerd dat ze niet aardig voor me was vroeger, al ontkent ze dat. Ik heb geaccepteerd dat ze vaak zei dat ik raar was, een warhoofd, niet sociaal, dat alle nare dingen aan mij lagen, ook al ontkent ze dat. Ik heb geaccepteerd dat ik me jarenlang doodongelukkig en onzeker heb gevoeld, ook al ontkent ze dat - ja, ze ontkent zelfs dat ik me ongelukkig voelde als kind, ik had een prima jeugd 
Mijn moeder heeft een blinde vlek als het gaat om mij; ze heeft zich een beeld gevormd van hoe ik ben, was en hoe mijn leven was en dat beeld is haar werkelijkheid. Hoe ik het heb ervaren doet voor haar absoluut niet ter zake, want dat ik een persoon ben is voor haar niet te bevatten.
Het acceptatieproces heeft een tijd geduurd, ik denk een jaar of 10. We hebben een flinke periode geen contact gehad, dat heeft enorm geholpen om afstand te nemen. Ik leef mijn leven nu zonder haar, vertel haar niets meer en ik verwacht niets meer. We zien elkaar op verjaardagen en feestdagen en dat is prima, en verder doen we niets meer. Ze ziet mijn kinderen zelden, ze interesseert zich ook niet zo voor ze. En dat is allemaal prima. Ik woon ver weg, dus ik word er ook zelden mee geconfronteerd; heerlijk rustig.
Mijn moeder heeft een blinde vlek als het gaat om mij; ze heeft zich een beeld gevormd van hoe ik ben, was en hoe mijn leven was en dat beeld is haar werkelijkheid. Hoe ik het heb ervaren doet voor haar absoluut niet ter zake, want dat ik een persoon ben is voor haar niet te bevatten.Het acceptatieproces heeft een tijd geduurd, ik denk een jaar of 10. We hebben een flinke periode geen contact gehad, dat heeft enorm geholpen om afstand te nemen. Ik leef mijn leven nu zonder haar, vertel haar niets meer en ik verwacht niets meer. We zien elkaar op verjaardagen en feestdagen en dat is prima, en verder doen we niets meer. Ze ziet mijn kinderen zelden, ze interesseert zich ook niet zo voor ze. En dat is allemaal prima. Ik woon ver weg, dus ik word er ook zelden mee geconfronteerd; heerlijk rustig.
dinsdag 26 september 2017 om 10:25
Je vertelt dat je losgebarst bent tijdens therapie. Heb je dit allemaal ook met je therapeut besproken?
Het lijkt erop dat deze gebeurtenissen een lange tijd verstopt zaten in je onderbewustzijn. Tijdens de therapie heeft het diep graven ervoor gezorgd dat deze gebeurtenissen naar het bewustzijn zijn gekomen. Dus dat is al iets goeds. Maar indd wat nu en hoe ga je hiermee om? Er zijn verschillende therapieen hiervoor, maar daarvoor is meer informatie van je klachten nodig. Mocht er ook sprake zijn van trauma, dan zou je bijv behandeld kunnen worden met EMDR. Schematherapie kan ook helpen bij de negatieve gedachten over jezelf. Leg je klachten dus voor bij de therapeut.
Een belangrijk punt is in ieder geval uitzoeken waar deze gevoelens precies vandaan komen en wat ze zeggen over jou. Uiteindelijk kun je het verleden niet veranderen en zou je een manier moeten vinden om het te accepteren.
Het lijkt erop dat deze gebeurtenissen een lange tijd verstopt zaten in je onderbewustzijn. Tijdens de therapie heeft het diep graven ervoor gezorgd dat deze gebeurtenissen naar het bewustzijn zijn gekomen. Dus dat is al iets goeds. Maar indd wat nu en hoe ga je hiermee om? Er zijn verschillende therapieen hiervoor, maar daarvoor is meer informatie van je klachten nodig. Mocht er ook sprake zijn van trauma, dan zou je bijv behandeld kunnen worden met EMDR. Schematherapie kan ook helpen bij de negatieve gedachten over jezelf. Leg je klachten dus voor bij de therapeut.
Een belangrijk punt is in ieder geval uitzoeken waar deze gevoelens precies vandaan komen en wat ze zeggen over jou. Uiteindelijk kun je het verleden niet veranderen en zou je een manier moeten vinden om het te accepteren.
dinsdag 26 september 2017 om 10:53
@Pantax: wat rot dat jij iets soortgelijks hebt meegemaakt. Gek genoeg zijn mijn ouders en ik wel enorm hecht. Alleen qua steun heb ik vaak weinig aan ze, omdat het toch altijd allemaal mijn fout is in hun ogen.Maar tegelijk moet ik er ook niet aan denken om het contact te verbreken. Dat maakt het wel heel dubbel allemaal.
@bellocci: een gedeelte is tijdens de therapie aan de orde gekomen gister.Niet alles, want daar was geen tijd voor. Maar heb er sindsdien eigenlijk de hele dag over lopen malen.
Ik ga hier zeker nog dieper induiken bij de therapie, maar vraag me wel af of het mogelijk is om een plekje te geven als het ontkent word door anderen. Waardoor ik zelf ook weer de neiging heb om het opnieuw weg te stoppen en mezelf een aansteller te noemen.
@bellocci: een gedeelte is tijdens de therapie aan de orde gekomen gister.Niet alles, want daar was geen tijd voor. Maar heb er sindsdien eigenlijk de hele dag over lopen malen.
Ik ga hier zeker nog dieper induiken bij de therapie, maar vraag me wel af of het mogelijk is om een plekje te geven als het ontkent word door anderen. Waardoor ik zelf ook weer de neiging heb om het opnieuw weg te stoppen en mezelf een aansteller te noemen.
dinsdag 26 september 2017 om 11:06
Dat is een heel goede vraag. Misschien omdat ik eigenlijk vrij weinig andere relaties heb, buiten de familie. De band met mijn ouders is zo'n beetje de meest hechte die ik heb. Ik laat mensen niet snel dichterbij komen en voel me snel onzeker en be / veroordeeld door anderen. Gelukkig inmiddels wel een partner en zelfs een kindje, maar ik merk alsnog dat ik mijn partner ook niet heel dichtbij laat komen over het algemeen.
dinsdag 26 september 2017 om 11:10
En juist omdat ik onze band wel als hecht ervaar is het ook weer extra lastig. Ik voel me dan een aansteller, want als het echt zo erg was geweest dan had ik toch niet een band met hen kunnen opbouwen?
Volgens mijn psycholoog heb ik nog een erg zwart wit beeld van mijn ouders, dat ze óf goed óf fout moeten zijn, en dat moet wat meer richting grijs gaan. Dat ik ze niet meer zoals een kind dat doet zie als mensen die niks fout kunnen/ mogen doen.
Volgens mijn psycholoog heb ik nog een erg zwart wit beeld van mijn ouders, dat ze óf goed óf fout moeten zijn, en dat moet wat meer richting grijs gaan. Dat ik ze niet meer zoals een kind dat doet zie als mensen die niks fout kunnen/ mogen doen.
dinsdag 26 september 2017 om 11:19
Dat is zeker mogelijk! Jij moet immers de gevoelens verwerken en het feit dat je moeder dit ontkent accepteren. Hoe je moeder hiermee omgaat staat los van jouw therapie. Aan de hand van therapie zul je achterkomen waar jouw gedachten vandaan komen en of deze ook realistisch zijn. Het is mogelijk dat je de gebeurtenissen bagatelliseert en andersom kan het zo zijn dat jouw herinneringen en gevoelens heel terecht zijn. Daar kan ik zo over mijn scherm niet over oordelen en zou je samen met je therapeut kunnen uitvogelen.warmmens schreef: ↑26-09-2017 10:53
@bellocci: een gedeelte is tijdens de therapie aan de orde gekomen gister.Niet alles, want daar was geen tijd voor. Maar heb er sindsdien eigenlijk de hele dag over lopen malen.
Ik ga hier zeker nog dieper induiken bij de therapie, maar vraag me wel af of het mogelijk is om een plekje te geven als het ontkent word door anderen. Waardoor ik zelf ook weer de neiging heb om het opnieuw weg te stoppen en mezelf een aansteller te noemen.
Verder zou ik het ook loslaten of je misschien aanstelt of bagatelliseert, want je voelt je eenmaal rot. Wat de aanleiding hiervoor ook is, is het belangrijk om deze gevoelens aandacht te geven. Als je het bagatelliseert, dan is het belangrijk om realistischer te denken en uit te zoeken hoe dit komt. Als je gevoelens terecht zijn, dan zou je dmv therapie kunnen uitzoeken wat dit voor jou betekent en een manier kunnen vinden dit alles te accepteren.
dinsdag 26 september 2017 om 11:32
Jij geeft aan dat het buitensluiten niet zo erg vond en jouw moeder vond dat wel erg. Als moeder. Breekt dat je hart.
Naar mijn gevoel wilde ze jou gelukkig zien naar haar idee van geluk. Jij kon ook goed alleen. Dat zag ze toen misschien niet zo.
Ik denk ook dat er veel liefde tussen jullie zit. Daarom die band.
Meer het niet begrijpen van elkaar.
Vertel haar dit verhaal wat jij schrijft?
Naar mijn gevoel wilde ze jou gelukkig zien naar haar idee van geluk. Jij kon ook goed alleen. Dat zag ze toen misschien niet zo.
Ik denk ook dat er veel liefde tussen jullie zit. Daarom die band.
Meer het niet begrijpen van elkaar.
Vertel haar dit verhaal wat jij schrijft?
eslarealidad wijzigde dit bericht op 26-09-2017 11:41
1.01% gewijzigd
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
dinsdag 26 september 2017 om 11:33
Dat klinkt heel eenzaam en verdrietig. De hechtste relaties die je hebt zijn met mensen die jou en je gevoelens ontkennen. Ik snap dat je je dan snel onzeker voelt. Dan besta jij als persoon eigenlijk bij niemand. Dat is intens verdrietig.
Toen ik het huis uit ging, zat ik in die situatie. Mijn ouders zagen me niet en vrienden had ik niet. Gelukkig ben ik in de jaren daarna mensen tegengekomen die me wel accepteerden zoals ik was, die me leuk vonden en goed en die me leerden om relaties met andere mensen aan te gaan. Dat heeft een flinke tijd geduurd en ik heb ook best domme dingen gedaan in de tussentijd, maar dat ze me leerden om iemand te zijn, mezelf serieus te nemen en om zo ook echte, waardevolle relaties met anderen op te bouwen, daarvoor ben ik ze intens dankbaar.
Als ik je zo lees, denk ik dat het goed is dat je in therapie zit. Het is, denk ik, dus voel je vrij het te negeren, niet goed voor je dat de hechtste relatie die je hebt die met je ouders is. Je ouders kunnen je niet leren hoe je betekenisvolle relaties met anderen kunt hebben, want jullie relatie zit scheef. Jullie relatie is hecht omdat jouw persoonlijkheid en jouw gevoelens er geen rol in spelen. Jullie relatie is hecht omdat jij bij hun alleen maar bent wie zij willen dat je bent, niet wie je echt bent. En dat is geen hechte relatie. Bij je partner spelen jouw persoonlijkheid en gevoelens ook al geen gelijkwaardige rol en dat is, zeker met het oog op jullie kindje, een punt van zorg. Ik zou proberen om met de therapeut te kijken hoe je een open relatie met je partner op kunt bouwen en proberen om vriendschappen op te bouwen die je kunnen leren hoe jij in relaties kunt bestaan. Mensen hebben dat nodig, verbondenheid is een psychologische basisbehoefte.
En je ouders, sja. Mijn manier hoeft niet jouw manier te zijn. Ik ben een keer zo boos geworden dat ze mijn gevoelens ontkenden dat ik het contact verbroken heb. Dat was voor mij de enige manier om emotioneel van ze los te komen. Misschien kun je nog eens met ze praten. Niet met de verwachting dat ze je opeens zien, als mens, maar omdat hun reactie wellicht ontnuchterend werkt. Heel erg veel sterkte, het is geen makkelijke tijd die je tegemoet gaat
Toen ik het huis uit ging, zat ik in die situatie. Mijn ouders zagen me niet en vrienden had ik niet. Gelukkig ben ik in de jaren daarna mensen tegengekomen die me wel accepteerden zoals ik was, die me leuk vonden en goed en die me leerden om relaties met andere mensen aan te gaan. Dat heeft een flinke tijd geduurd en ik heb ook best domme dingen gedaan in de tussentijd, maar dat ze me leerden om iemand te zijn, mezelf serieus te nemen en om zo ook echte, waardevolle relaties met anderen op te bouwen, daarvoor ben ik ze intens dankbaar.
Als ik je zo lees, denk ik dat het goed is dat je in therapie zit. Het is, denk ik, dus voel je vrij het te negeren, niet goed voor je dat de hechtste relatie die je hebt die met je ouders is. Je ouders kunnen je niet leren hoe je betekenisvolle relaties met anderen kunt hebben, want jullie relatie zit scheef. Jullie relatie is hecht omdat jouw persoonlijkheid en jouw gevoelens er geen rol in spelen. Jullie relatie is hecht omdat jij bij hun alleen maar bent wie zij willen dat je bent, niet wie je echt bent. En dat is geen hechte relatie. Bij je partner spelen jouw persoonlijkheid en gevoelens ook al geen gelijkwaardige rol en dat is, zeker met het oog op jullie kindje, een punt van zorg. Ik zou proberen om met de therapeut te kijken hoe je een open relatie met je partner op kunt bouwen en proberen om vriendschappen op te bouwen die je kunnen leren hoe jij in relaties kunt bestaan. Mensen hebben dat nodig, verbondenheid is een psychologische basisbehoefte.
En je ouders, sja. Mijn manier hoeft niet jouw manier te zijn. Ik ben een keer zo boos geworden dat ze mijn gevoelens ontkenden dat ik het contact verbroken heb. Dat was voor mij de enige manier om emotioneel van ze los te komen. Misschien kun je nog eens met ze praten. Niet met de verwachting dat ze je opeens zien, als mens, maar omdat hun reactie wellicht ontnuchterend werkt. Heel erg veel sterkte, het is geen makkelijke tijd die je tegemoet gaat
dinsdag 26 september 2017 om 11:49
Warmmens, wat een eenzame jeugd, en nu nog, dus ... Ik denk dat het misschien goed zou zijn ook te kijken hoe je de band met je partner kunt versterken. Zou je huidige therapie daarbij kunnen helpen? Je hebt nu een eigen gezin, je man en kind verdienen het om bij jou in je "inner circle" te staan.
Computer says nooooo
dinsdag 26 september 2017 om 12:33
Zeker denk ik dat je je gevoelens een plaatsje kunt geven, ook zonder dat de mensen die hiervan de oorzaak zijn, die gevoelens erkennen. Misschien kun je ook een familieopstelling proberen? Hiervan heb ik veel goede ervaringen gehoord, ik ga zelf ook op aanraden van mijn psycholoog (vw ander verhaal: burnout gehad)...
Ik heb een soortgelijke jeugd gehad en toevallig kreeg dat afgelopen weekend nog een staartje. Ik ben tot mijn 5de alleen met mijn moeder geweest, daarna kwam mijn (stief)vader in ons leven. Mijn moeder heeft borderline en daar heb ik het contact enige jaren geleden mee verbroken. Mijn vader is 25 jaar geleden gescheiden van mijn moeder en hertrouwd met een op zich hele lieve en warme vrouw. Wel nam zij haar hele eigen berg aan problemen mee (zelf tienermoeder geweest en bij de jehova's getuigen en dus daarmee moeten breken om met mijn vader verder te gaan ... ) In die tijd studeerde ik aan de kunstacademie (heel zware intensieve tijd dus) en ben ik voor mijn gevoel echt tussen wal en schip gevallen. Mijn moeder was suicidaal, of depri, of boos en vaak alles tegelijk, en mijn vader was druk met het opbouwen van zijn nieuwe leven. De dag dat ik afstudeerde, had ik een uur voor de verdediging van mijn afstudeerproject een afscheidsbrief van mijn moeder ontvangen, en mijn vader was er niet want was mee naar het "afstuderen" van mijn stiefzus, die had haar mavo deelcertificaat gehaald. Iedereen had verder haar/zijn ouders bij zich. Ik voelde me zo alleen... Nu jaren later vertelt mijn stiefmoeder doodleuk dat ze er wel bij zijn geweest ... zo zie je maar. Waarschijnlijk had ze het wel graag gewild.
Gaandeweg de jaren is m.i. de verhouding scheef gegroeid tussen de verschillende kinderen. Ik heb inmiddels mijn leven in een heel andere stad opgebouwd met mijn man en 2 kinderen. Veel aandacht gaat naar haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Mijn man attendeert mij daar ook vaak ook, ik zie het zelf ook zeker wel. Het is ook vaak gebeurd dat mijn vader zei het zo jammer te vinden dat we elkaar zo weinig zien en hij zo weinig tijd heeft vanwege hun bedrijf, later zijn ze dan wel een weekend naar de Efteling met hun kleindochter en achterkleinkind geweest.. betaald door hen ook. Dat steekt dan wel. Heel kinderachtig maar ik zeg het maar eerlijk: dat gun ik mijn kinderen dan ook. Echter: wij hebben hier een prima leven opgebouwd, mijn stiefzussen vragen ook meer. En zij krijgen. Ik vraag niet en dan krijg je de kruimeltjes, a.h.w. Maar ik zit daar verder niet zo mee, eigenlijk.
Lang verhaal kort: mijn man zei het heel treffend: ik hoor eigenlijk nergens helemaal bij. Mijn biologische vader is ooit vertrokken en inmiddels overleden, met mijn moeder was het niet houdbaar een relatie te willen onderhouden, en met mijn stiefouders is het ook niet helemaal vanzelf en mis ik natuurlijk sowieso de bloedband en 'wortels'..
Het blijft ingewikkeld, maar ik zou ook niet weten hoe je dat nu zo verandert. En ik weet niet eens of ik daar in mijn huidige leven de energie voor vrij kan maken.
Helemaal kom je er blijkbaar nooit vanaf, maar ik kan het dus wel een plaatsje geven inmiddels. Ach.. ik denk dan nu vaak: elk huisje heeft zijn kruisje. Ik lees hier verhalen van jonge vrouwen die ernstig ziek zijn en waarschijnlijk binnenkort gaan sterven, in de wetenschap dat ze hun kindjes moeten gaan missen ... Dat maakt het voor mij zeer gemakkelijk om te relativeren en heel vrolijk en intens blij te zijn met mijn huidige leven. Niet om jouw gevoelens nu te bagatelliseren hoor, maar het verleden kan echt verworden tot slechts een vervelend korstje wat je als je het stoot alleen nog wat hinder hebt.
Ik heb een soortgelijke jeugd gehad en toevallig kreeg dat afgelopen weekend nog een staartje. Ik ben tot mijn 5de alleen met mijn moeder geweest, daarna kwam mijn (stief)vader in ons leven. Mijn moeder heeft borderline en daar heb ik het contact enige jaren geleden mee verbroken. Mijn vader is 25 jaar geleden gescheiden van mijn moeder en hertrouwd met een op zich hele lieve en warme vrouw. Wel nam zij haar hele eigen berg aan problemen mee (zelf tienermoeder geweest en bij de jehova's getuigen en dus daarmee moeten breken om met mijn vader verder te gaan ... ) In die tijd studeerde ik aan de kunstacademie (heel zware intensieve tijd dus) en ben ik voor mijn gevoel echt tussen wal en schip gevallen. Mijn moeder was suicidaal, of depri, of boos en vaak alles tegelijk, en mijn vader was druk met het opbouwen van zijn nieuwe leven. De dag dat ik afstudeerde, had ik een uur voor de verdediging van mijn afstudeerproject een afscheidsbrief van mijn moeder ontvangen, en mijn vader was er niet want was mee naar het "afstuderen" van mijn stiefzus, die had haar mavo deelcertificaat gehaald. Iedereen had verder haar/zijn ouders bij zich. Ik voelde me zo alleen... Nu jaren later vertelt mijn stiefmoeder doodleuk dat ze er wel bij zijn geweest ... zo zie je maar. Waarschijnlijk had ze het wel graag gewild.
Gaandeweg de jaren is m.i. de verhouding scheef gegroeid tussen de verschillende kinderen. Ik heb inmiddels mijn leven in een heel andere stad opgebouwd met mijn man en 2 kinderen. Veel aandacht gaat naar haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Mijn man attendeert mij daar ook vaak ook, ik zie het zelf ook zeker wel. Het is ook vaak gebeurd dat mijn vader zei het zo jammer te vinden dat we elkaar zo weinig zien en hij zo weinig tijd heeft vanwege hun bedrijf, later zijn ze dan wel een weekend naar de Efteling met hun kleindochter en achterkleinkind geweest.. betaald door hen ook. Dat steekt dan wel. Heel kinderachtig maar ik zeg het maar eerlijk: dat gun ik mijn kinderen dan ook. Echter: wij hebben hier een prima leven opgebouwd, mijn stiefzussen vragen ook meer. En zij krijgen. Ik vraag niet en dan krijg je de kruimeltjes, a.h.w. Maar ik zit daar verder niet zo mee, eigenlijk.
Lang verhaal kort: mijn man zei het heel treffend: ik hoor eigenlijk nergens helemaal bij. Mijn biologische vader is ooit vertrokken en inmiddels overleden, met mijn moeder was het niet houdbaar een relatie te willen onderhouden, en met mijn stiefouders is het ook niet helemaal vanzelf en mis ik natuurlijk sowieso de bloedband en 'wortels'..
Het blijft ingewikkeld, maar ik zou ook niet weten hoe je dat nu zo verandert. En ik weet niet eens of ik daar in mijn huidige leven de energie voor vrij kan maken.
Helemaal kom je er blijkbaar nooit vanaf, maar ik kan het dus wel een plaatsje geven inmiddels. Ach.. ik denk dan nu vaak: elk huisje heeft zijn kruisje. Ik lees hier verhalen van jonge vrouwen die ernstig ziek zijn en waarschijnlijk binnenkort gaan sterven, in de wetenschap dat ze hun kindjes moeten gaan missen ... Dat maakt het voor mij zeer gemakkelijk om te relativeren en heel vrolijk en intens blij te zijn met mijn huidige leven. Niet om jouw gevoelens nu te bagatelliseren hoor, maar het verleden kan echt verworden tot slechts een vervelend korstje wat je als je het stoot alleen nog wat hinder hebt.
Computer says nooooo
dinsdag 26 september 2017 om 13:13
Bedankt voor alle reacties.
@ Pantax: ja, soms voel ik me ook eenzaam.De meeste contacten die ik heb zijn via internet, ik heb daar wat leuke contacten opgebouwd, maar verder dan op internet gaat dat niet. Vriendschappen heb ik opzich wel wat,maar ik durf nooit echt mezelf te zijn. Zelfs bij mijn partner niet altijd, al moedigt die het wel aan.
Mijn zoontje krijgt ook veel mee van mijn issues, dit is voor mij de belangrijkste reden waarom ik nu niks meer wil achterhouden bij de therapie en er gewoon vol voor ga.Ook als dat betekent dat ik soms dingen moet oprakelen of ook wel eens moet zeggen dat ik het niet eens ben met de therapeut (nog zoiets: altijd geleerd dat ik het niet oneens mag zijn met professionals, want wie ben ik dan om iemand in twijfel te trekken?) (En zó stom: nu ik in therapie ben gebruik ik mijn therapeut wel eens als excuus om dingen in mijn leven te veranderen. Als ik zeg dat ik zelf iets wil veranderen wordt dat niet altijd geaccepteerd,maar als een therapeut het me heeft aangeraden, dan is het opeens wél ok!) Als ik het zo lees zit ik nog heel erg in de kindrol, al heb ik me in het verleden daar ook aan proberen te ontworstelen,maar dat lukt me dus niet.
@Summer73: mijn man en zoon verdienen het zeker om in de inner circle te staan. Daar ben ik me ook van bewust en dat probeer ik nu ook meer te doen. Niet meer alles zo doen zoals mijn moeder dat zou vinden, maar meer kijken naar wat mijn gezin nodig heeft. Maar dat vind ik nog verdomd moeilijk soms. Ons zoontje is ook het eerste kleinkind, net zoals ikhet eerstekind was, en dus ook weer de pionier waar veel van verwacht word, zoals de hele dag op visite zitten met kerst, terwijl hij daar als 4jarige natuurlijk niet op zit te wachten. Daarin probeer ik hem wel te beschermen door meer met mijn eigen gezin te doen in plaats van hem in die verwachtingen te laten zitten.
@ Pantax: ja, soms voel ik me ook eenzaam.De meeste contacten die ik heb zijn via internet, ik heb daar wat leuke contacten opgebouwd, maar verder dan op internet gaat dat niet. Vriendschappen heb ik opzich wel wat,maar ik durf nooit echt mezelf te zijn. Zelfs bij mijn partner niet altijd, al moedigt die het wel aan.
Mijn zoontje krijgt ook veel mee van mijn issues, dit is voor mij de belangrijkste reden waarom ik nu niks meer wil achterhouden bij de therapie en er gewoon vol voor ga.Ook als dat betekent dat ik soms dingen moet oprakelen of ook wel eens moet zeggen dat ik het niet eens ben met de therapeut (nog zoiets: altijd geleerd dat ik het niet oneens mag zijn met professionals, want wie ben ik dan om iemand in twijfel te trekken?) (En zó stom: nu ik in therapie ben gebruik ik mijn therapeut wel eens als excuus om dingen in mijn leven te veranderen. Als ik zeg dat ik zelf iets wil veranderen wordt dat niet altijd geaccepteerd,maar als een therapeut het me heeft aangeraden, dan is het opeens wél ok!) Als ik het zo lees zit ik nog heel erg in de kindrol, al heb ik me in het verleden daar ook aan proberen te ontworstelen,maar dat lukt me dus niet.
@Summer73: mijn man en zoon verdienen het zeker om in de inner circle te staan. Daar ben ik me ook van bewust en dat probeer ik nu ook meer te doen. Niet meer alles zo doen zoals mijn moeder dat zou vinden, maar meer kijken naar wat mijn gezin nodig heeft. Maar dat vind ik nog verdomd moeilijk soms. Ons zoontje is ook het eerste kleinkind, net zoals ikhet eerstekind was, en dus ook weer de pionier waar veel van verwacht word, zoals de hele dag op visite zitten met kerst, terwijl hij daar als 4jarige natuurlijk niet op zit te wachten. Daarin probeer ik hem wel te beschermen door meer met mijn eigen gezin te doen in plaats van hem in die verwachtingen te laten zitten.
dinsdag 26 september 2017 om 14:05
Eslarealidad schreef: ↑26-09-2017 11:32Jij geeft aan dat het buitensluiten niet zo erg vond en jouw moeder vond dat wel erg. Als moeder. Breekt dat je hart.
Naar mijn gevoel wilde ze jou gelukkig zien naar haar idee van geluk. Jij kon ook goed alleen. Dat zag ze toen misschien niet zo.
Ik denk ook dat er veel liefde tussen jullie zit. Daarom die band.
Meer het niet begrijpen van elkaar.
Vertel haar dit verhaal wat jij schrijft?
Hier had ik nog niet op gereageerd, maar wel gelezen. Ik stond er net over na te denken onder de douche en opeens kwamen er allerlei herinneringen naar boven. Ik ben wél gepest. Niet op de basisschool, daar was het alleen buitensluiten. Maar opeens besefte ik me dat ik in de straat wél regelmatig het pispaaltje was. Dat ons huis in de winter zó erg met sneeuwballen werd bekogeld dat mijn moeder de gordijnen maar dichtdeed zodat ze niet wisten dat we thuis waren. Elke keer weer rotschrikken van de knallen van die sneeuwballen tegen de ramen. Als ik naar buiten probeerde te gaan om te spelen was ik dan ook vaak de sjaak.
Of mijn buurjongen die het grappig vond om mij een smsje te sturen 'als kind was je al zo lelijk dat je moeder een biefstuk om je nek moest hangen omdat anders zelfs de hond niet met je wilde spelen'
Of op demidelbare school een jongen die tegen me zei 'als ik zo lelijk was als jij dan zou ik zelfmoord plegen'
Gek genoeg heb ik hier jaren niet aan gedacht en gister vroeg de therapeut ernaar en heb ik ook gezeg dat ik niet ben gepest,alleen buitengesloten. Maar deze dingen kwamen dus opeens terug net. En ja, dat zal mijn moeder ook heel veel verdriet hebben gedaan denk ik.
dinsdag 26 september 2017 om 17:10
Het was niet de bedoeling dat het naar boven kwam door mijn reactie.
Excuus van mij.
En dat teringtuig die dat zeiden toen, ach ja, zegt veel over hunzelf lief Warmmens.
Helemaal niks over jou.
In het leven kom je dat soort onmens tegen en daar moet je je tegen wapenen. Er BOVEN staan.
Gelukkig is dat verleden. Ik maak me er ook kwaad om. Het zijn van die misselijke 'grapjes'.
Als ik ze te pakken krijg...
Gelukkig zijn er ook lieve mensen, dat is wat jij ook bent.
Trek je daar maar aan op.
Natuurlijk doet een moeder dat verdriet. Wil haar kinderen altijd beschermen.
Ik hoop dat je de nare herinneringen kunt omzetten in dat het je niet meer raakt want die macht geef je ze niet. Het raakt je misschien ook niet meer omdat je er al niet meer aan dacht.
Excuus van mij.
En dat teringtuig die dat zeiden toen, ach ja, zegt veel over hunzelf lief Warmmens.Helemaal niks over jou.
In het leven kom je dat soort onmens tegen en daar moet je je tegen wapenen. Er BOVEN staan.
Gelukkig is dat verleden. Ik maak me er ook kwaad om. Het zijn van die misselijke 'grapjes'.
Als ik ze te pakken krijg...
Gelukkig zijn er ook lieve mensen, dat is wat jij ook bent.
Trek je daar maar aan op.
Natuurlijk doet een moeder dat verdriet. Wil haar kinderen altijd beschermen.
Ik hoop dat je de nare herinneringen kunt omzetten in dat het je niet meer raakt want die macht geef je ze niet. Het raakt je misschien ook niet meer omdat je er al niet meer aan dacht.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
dinsdag 26 september 2017 om 20:26
Het voelt heel dubbel. Bewust spelen deze dingen zeker geen rol meer in mijn leven. Maar onbewust des te meer, denk ik.
Je hoeft zeker geen sorry te zeggen, Eslaredalidad. Ik ben juist ergens wel blij dat dit naar boven kwam. Sterker nog: ik heb net even met mijn moeder gebeld en het er met haar over gehad. Zij gaf aan dat ik vroeger toch wel vaak verdrietig was omdat ik geen vriendinnen had. Ik kan me daar dus echt helemaal niks van herinneren, het is net alsof dat stuk helemaal niet bij mijn levensverhaal hoort. Heel vreemd.
Overigens mijn partner weet dus helemaal niks van dat pesten. En ik weet ook niet hoe ik het aan hem moet vertellen, ik merk dat ik me er erg voor schaam en niet weet hoe ik het ter sprake moet brengen. Dus ik zit hier nu al de hele avond op de bank ongelukkig te zijn en voel me nu dus heel eenzaam, terwijl dat eigenlijk mijn eigen schuld is. Als ik het vertel luistert hij wel.
Je hoeft zeker geen sorry te zeggen, Eslaredalidad. Ik ben juist ergens wel blij dat dit naar boven kwam. Sterker nog: ik heb net even met mijn moeder gebeld en het er met haar over gehad. Zij gaf aan dat ik vroeger toch wel vaak verdrietig was omdat ik geen vriendinnen had. Ik kan me daar dus echt helemaal niks van herinneren, het is net alsof dat stuk helemaal niet bij mijn levensverhaal hoort. Heel vreemd.
Overigens mijn partner weet dus helemaal niks van dat pesten. En ik weet ook niet hoe ik het aan hem moet vertellen, ik merk dat ik me er erg voor schaam en niet weet hoe ik het ter sprake moet brengen. Dus ik zit hier nu al de hele avond op de bank ongelukkig te zijn en voel me nu dus heel eenzaam, terwijl dat eigenlijk mijn eigen schuld is. Als ik het vertel luistert hij wel.
woensdag 27 september 2017 om 00:55
Fijn dat je er met je moeder over hebt gesproken. Als het voor allebei anders beleefd is kan natuurlijk.warmmens schreef: ↑26-09-2017 20:26Het voelt heel dubbel. Bewust spelen deze dingen zeker geen rol meer in mijn leven. Maar onbewust des te meer, denk ik.
Je hoeft zeker geen sorry te zeggen, Eslaredalidad. Ik ben juist ergens wel blij dat dit naar boven kwam. Sterker nog: ik heb net even met mijn moeder gebeld en het er met haar over gehad. Zij gaf aan dat ik vroeger toch wel vaak verdrietig was omdat ik geen vriendinnen had. Ik kan me daar dus echt helemaal niks van herinneren, het is net alsof dat stuk helemaal niet bij mijn levensverhaal hoort. Heel vreemd.
Overigens mijn partner weet dus helemaal niks van dat pesten. En ik weet ook niet hoe ik het aan hem moet vertellen, ik merk dat ik me er erg voor schaam en niet weet hoe ik het ter sprake moet brengen. Dus ik zit hier nu al de hele avond op de bank ongelukkig te zijn en voel me nu dus heel eenzaam, terwijl dat eigenlijk mijn eigen schuld is. Als ik het vertel luistert hij wel.
Het ongelukkig zijn komt natuurlijk door je gedachten erover.
Schaam je niet en probeer die emoties geen bezit van jou te laten nemen? Voelt zo rot.
Dus voor die emoties binnen komen er naar kijken en observeren en dan laten zakken zeg maar. Dan neemt dat geen bezit van je.
Ik ben ook maar een leek hoor maar dat kan wel helpen.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
woensdag 27 september 2017 om 00:58
Wat goed van je dat je het nu aan gaat pakken. Wat jij schrijft is niet niks, ik kan me voorstellen dat dat zijn sporen nalaat. Wat moet dat rot zijn als je als persoon, als kind, bent ontkend en je steeds te horen kreeg dat je niet mocht zijn zoals je was. Dan krijg je dus ook geen kans om te mogen worden wie je bent.
Ik wil graag even reageren op je laatste alinea, waarin je je afvraagt hoe je je verleden een plek kunt geven als dat altijd is ontkend of werd gebagatelliseerd. Ik herken dat erg en ik zit zelf ook met die vraag. Mijn situatie is niet vergelijkbaar; mijn vader had een alcoholprobleem, nergens werd over gepraat, alles werd ontkend en van buitenaf leken wij een erg normaal en gelukkig gezin. Maar ondertussen was er dus van alles aan de hand en dat heeft veel gevolgen op hoe ik er nu bij loop.
Het voelt als dat met het ontkennen van wat er is gebeurd en de bijhorende emoties en gevoelens, een deel van mij wordt ontkend. Dat wat er dus niet mag zijn. Ik vind het lastig en heb nu therapie, erg blij dat ik de stap heb genomen. Ik heb eerder daarover een topic geopend omdat ik benieuwd was naar reacties, dus zal het hier bij laten. Maar ik lees mee!
Veel succes bij het een plaats geven en bij het werken aan dat alles.
Ik wil graag even reageren op je laatste alinea, waarin je je afvraagt hoe je je verleden een plek kunt geven als dat altijd is ontkend of werd gebagatelliseerd. Ik herken dat erg en ik zit zelf ook met die vraag. Mijn situatie is niet vergelijkbaar; mijn vader had een alcoholprobleem, nergens werd over gepraat, alles werd ontkend en van buitenaf leken wij een erg normaal en gelukkig gezin. Maar ondertussen was er dus van alles aan de hand en dat heeft veel gevolgen op hoe ik er nu bij loop.
Het voelt als dat met het ontkennen van wat er is gebeurd en de bijhorende emoties en gevoelens, een deel van mij wordt ontkend. Dat wat er dus niet mag zijn. Ik vind het lastig en heb nu therapie, erg blij dat ik de stap heb genomen. Ik heb eerder daarover een topic geopend omdat ik benieuwd was naar reacties, dus zal het hier bij laten. Maar ik lees mee!
Veel succes bij het een plaats geven en bij het werken aan dat alles.
woensdag 27 september 2017 om 09:03
Ik heb vanmorgen al mijn moed bij elkaar verzameld en aan mijn man vertelt dat ik ben gepest en dat ik me er erg voor schaam. Hij zei dat ik al eerder had verteld dat ik was gepest, maar dat ik er toen verder niks over wilde zeggen. Nu heb ik hem een aantal voorbeelden genoemd. Daarna heeft ie me even geknuffeld, maar hij moest ook naar zijn werk. Wat ik eigenlijk wel fijn vond, want dan kan ik het ook weer wegstoppen voor de rest van de dag.
En dan komt bij mij dus het kip-ei verhaal: ben ik onzeker geworden door mijn opvoeding en was ik daarom een makkelijk doelwit voor pesterijen, of ben ik me het 5e wiel gaan voelen in mijn gezin doordat ik al onzeker was over de schoolpesterijen?
Misschien maakt het niet zoveel uit, maar ik ben echt een over-thinker en dit soort dingen kunnen me dan heel erg bezighouden. Misschien juist wel omdat ik dan weer niet door het voel-proces heen hoef. Deze gedachten zijn veilig en houden de emoties weer een beetje op afstand.
En dan komt bij mij dus het kip-ei verhaal: ben ik onzeker geworden door mijn opvoeding en was ik daarom een makkelijk doelwit voor pesterijen, of ben ik me het 5e wiel gaan voelen in mijn gezin doordat ik al onzeker was over de schoolpesterijen?
Misschien maakt het niet zoveel uit, maar ik ben echt een over-thinker en dit soort dingen kunnen me dan heel erg bezighouden. Misschien juist wel omdat ik dan weer niet door het voel-proces heen hoef. Deze gedachten zijn veilig en houden de emoties weer een beetje op afstand.
donderdag 28 september 2017 om 11:58
Heey, hoe is het met je?
Ik denk ook dat niet overal een antwoord op is.
Net zoals bij filosoferen, dat bestaat al zo lang en van antwoord komt antwoord. Dat blijf ook maar doorgaan. Van vraag komt weer een vraag. Ik zou niet gaan overdenken, daar kunnen dan weer herbelevingen van komen.
Gewoon observeer de emotie en bedenk ook dat jij jouw emoties niet bent.
Die zijwegen in je hoofd naar het verleden doen pijn.
In 'nu' blijven niet.
Zoek een middenweg.
Ik denk ook dat niet overal een antwoord op is.
Net zoals bij filosoferen, dat bestaat al zo lang en van antwoord komt antwoord. Dat blijf ook maar doorgaan. Van vraag komt weer een vraag. Ik zou niet gaan overdenken, daar kunnen dan weer herbelevingen van komen.
Gewoon observeer de emotie en bedenk ook dat jij jouw emoties niet bent.
Die zijwegen in je hoofd naar het verleden doen pijn.
In 'nu' blijven niet.
Zoek een middenweg.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
donderdag 28 september 2017 om 13:19
Opzich gaat het wel goed.Ik ben gaan meeschrijven in een ander topic over herbelevingen, hier vind ik wel veel herkenning. Tegelijk triggert het ook wel weer herinneringen.Maar ergens is dat wel fijn, want die kan ik dan allemaal opschrijven en doorgeven aan mijn psycholoog. Dat kan alleen maar weer helpen om uit te zoeken waar mijn gevoelens vandaan komen.
Ik doe ook echt mijn best om me nu meer open te stellen voor mijn man,maar ik laat hem nog steeds niet heel dichtbij komen. Met mijn moeder heb ik daarentegen de laatste dagen echt heel fijne gesprekken gehad. Weet je dat ik er stom genoeg nooit bij stil heb gestaan hoe het voor mijn moeder moet zijn geweest om te zien dat ik zo ongelukkig was?
Ik heb altijd wel gemerkt dat zij 'niet tevreden' was over de situatie,maar heb dat altijd geïnterpeteerd als dat ze niet tevreden was over mij en teleurgesteld was in mij. Terwijl zij het alleen maar verschikkelijk vond om te zien hoe ik in de knoop zat met buitengesloten worden /gepest worden. Wat ik dus zelf zo ver heb verdrongen dat het nu pas naar boven begint te komen. Heb mezelf dingen wijsgemaakt die (misschien) niet kloppen.
Ik denk dat dit nog een lang proces gaat worden,maar ik ben blij dat ik het heb gestart
Ik doe ook echt mijn best om me nu meer open te stellen voor mijn man,maar ik laat hem nog steeds niet heel dichtbij komen. Met mijn moeder heb ik daarentegen de laatste dagen echt heel fijne gesprekken gehad. Weet je dat ik er stom genoeg nooit bij stil heb gestaan hoe het voor mijn moeder moet zijn geweest om te zien dat ik zo ongelukkig was?
Ik heb altijd wel gemerkt dat zij 'niet tevreden' was over de situatie,maar heb dat altijd geïnterpeteerd als dat ze niet tevreden was over mij en teleurgesteld was in mij. Terwijl zij het alleen maar verschikkelijk vond om te zien hoe ik in de knoop zat met buitengesloten worden /gepest worden. Wat ik dus zelf zo ver heb verdrongen dat het nu pas naar boven begint te komen. Heb mezelf dingen wijsgemaakt die (misschien) niet kloppen. Ik denk dat dit nog een lang proces gaat worden,maar ik ben blij dat ik het heb gestart
donderdag 28 september 2017 om 19:07
