Psyche
alle pijlers
Hersenspinsels naar aanleiding van Topic jeugdtrauma's
dinsdag 6 april 2010 om 00:29
Kinderen zoeken altijd de schuld bij zichzelf, ook als het om zaken gaat waar ze niks aan kunnen doen.
In het licht van dit topic is het ook te erg voor woorden dat JUIST kinderen hier slachtoffer van worden. En het kost heel veel moeite om die schuld van je af te schudden, als dat al lukt.
Ik weet niet hoe je ermee om moet gaan. Maar ik denk ook dat het zinloos is om te bedenken hoe je anders geworden zou zijn. Dan had je misschien anders in het leven gestaan, maar of je dan meer of minder blij zou zijn met jezelf? Ik denk dat er dan genoeg andere dingen zouden zijn geweest.
Ermee leren omgaan is denk ik ook een groot deel acceptatie, waardoor je uiteindelijk sterker in je schoenen staat en lekkerder in je vel zit.
In het licht van dit topic is het ook te erg voor woorden dat JUIST kinderen hier slachtoffer van worden. En het kost heel veel moeite om die schuld van je af te schudden, als dat al lukt.
Ik weet niet hoe je ermee om moet gaan. Maar ik denk ook dat het zinloos is om te bedenken hoe je anders geworden zou zijn. Dan had je misschien anders in het leven gestaan, maar of je dan meer of minder blij zou zijn met jezelf? Ik denk dat er dan genoeg andere dingen zouden zijn geweest.
Ermee leren omgaan is denk ik ook een groot deel acceptatie, waardoor je uiteindelijk sterker in je schoenen staat en lekkerder in je vel zit.
dinsdag 6 april 2010 om 00:29
Geef het ten eerste tijd.
Ten tweede klopt het nog steeds dat het je gemaakt heeft tot wie je bent. Ook al ben jij er niet blij mee, betekent het niet dat je niet blij met jezelf hoeft te zijn. De kunst is om het te zien.
Op jezelf leren vertrouwen gaat imo nog voor van jezelf houden.
Het komt er in feite op neer dat je niet gekregen hebt wat je nodig had bij het volwassen worden. Je mist een basis die hard nodig is voor dit leven. Dit is oneerlijk en niet jouw schuld. Je had er recht op en het niet gekregen. Dat zal je een moeten accepteren en verwerken.
Daarnaast ben je nu wel volwassen en zelf verantwoordelijk voor je welzijn. Heel lastig met zo een basis. Dit betekent dat jij moet leren jezelf te geven wat je nooit hebt gehad. Van anderen zal je het niet of beperkt krijgen. Slechte mensen zullen je neerhalen en gebruik van je maken, goede mensen zullen je hooguit kunnen ondersteunen. Het komt allemaal neer op jezelf. Dat is best hard. Keihard, maar het brengt ook iets goeds. Tenminste als je je hoofd niet laat hangen en accepteert dat je niets bent.
Zorg voor je zelf. Voor je lichaam. Goede voeding en voldoende beweging. Ook al vind jij het zelf niet waard, doe het toch. Het zal gaan groeien. Zorg voor je geest. Voed je met fijne dingen, met belangrijke zaken en positieve invloeden. Ga om met mensen die het goede met je voor hebben ipv mensen die je neerhalen. Omring je met mensen die je horen, maar niet met je meehuilen. Je een liefde volle schop onder je hol geven als je het dreigt op te geven. Je hebt steunpilaren nodig.
Doe en wordt sterk. Zie en ervaar dat je op jezelf kan bouwen. Dan doe je positieve ervaringen op. Dan ga je stukje bij beetje meer van jezelf houden.
Het leven is een weegschaal van ervaringen. Je hebt nu een hoop negatieve ervaringen. Het kost tijd om het op zijn minst gelijk te krijgen. Neem daarvoor echt de tijd en verwacht het wel. Alleen zo krijg je het er uit.
De moeilijkste en pijnlijkste weg overigens... maar wel de moeite waard!
Ten tweede klopt het nog steeds dat het je gemaakt heeft tot wie je bent. Ook al ben jij er niet blij mee, betekent het niet dat je niet blij met jezelf hoeft te zijn. De kunst is om het te zien.
Op jezelf leren vertrouwen gaat imo nog voor van jezelf houden.
Het komt er in feite op neer dat je niet gekregen hebt wat je nodig had bij het volwassen worden. Je mist een basis die hard nodig is voor dit leven. Dit is oneerlijk en niet jouw schuld. Je had er recht op en het niet gekregen. Dat zal je een moeten accepteren en verwerken.
Daarnaast ben je nu wel volwassen en zelf verantwoordelijk voor je welzijn. Heel lastig met zo een basis. Dit betekent dat jij moet leren jezelf te geven wat je nooit hebt gehad. Van anderen zal je het niet of beperkt krijgen. Slechte mensen zullen je neerhalen en gebruik van je maken, goede mensen zullen je hooguit kunnen ondersteunen. Het komt allemaal neer op jezelf. Dat is best hard. Keihard, maar het brengt ook iets goeds. Tenminste als je je hoofd niet laat hangen en accepteert dat je niets bent.
Zorg voor je zelf. Voor je lichaam. Goede voeding en voldoende beweging. Ook al vind jij het zelf niet waard, doe het toch. Het zal gaan groeien. Zorg voor je geest. Voed je met fijne dingen, met belangrijke zaken en positieve invloeden. Ga om met mensen die het goede met je voor hebben ipv mensen die je neerhalen. Omring je met mensen die je horen, maar niet met je meehuilen. Je een liefde volle schop onder je hol geven als je het dreigt op te geven. Je hebt steunpilaren nodig.
Doe en wordt sterk. Zie en ervaar dat je op jezelf kan bouwen. Dan doe je positieve ervaringen op. Dan ga je stukje bij beetje meer van jezelf houden.
Het leven is een weegschaal van ervaringen. Je hebt nu een hoop negatieve ervaringen. Het kost tijd om het op zijn minst gelijk te krijgen. Neem daarvoor echt de tijd en verwacht het wel. Alleen zo krijg je het er uit.
De moeilijkste en pijnlijkste weg overigens... maar wel de moeite waard!
dinsdag 6 april 2010 om 00:49
Ik werd er gisteren best verdrietig van dus heb ik de pc uitgezet. Ik hoor in mijn hoofd heel vaak mijn vader zeggen dat ik iets niet kan, te dik ben, etc. Ik weet wel dat hij dat niet zo wil, maar het is toch een soort van machtsmisbruik die me toch heel erg aangetast heeft.
Doordat ik uit huis ben gegaan kwam ik er achter dat ik niet zo slecht was, maar op een begeven moment accepteerde ik het niet meer van mijn vader. Toen hij alles nog ging ontkennen heb ik gebroken met hem.
Ik heb wel eens iets gelezen dat je moet doen alsof je een meisje van een bepaalde leeftijd treft die iets ergs heeft meegemaakt thuis en jij moet met haar praten. Dat doe je dan en dan moet je je later voorstellen dat jij dat kleine meisje bent. Dus dat er lief tegen jou gesproken wordt. Ik zal eens kijken of ik dat kan vinden...
Doordat ik uit huis ben gegaan kwam ik er achter dat ik niet zo slecht was, maar op een begeven moment accepteerde ik het niet meer van mijn vader. Toen hij alles nog ging ontkennen heb ik gebroken met hem.
Ik heb wel eens iets gelezen dat je moet doen alsof je een meisje van een bepaalde leeftijd treft die iets ergs heeft meegemaakt thuis en jij moet met haar praten. Dat doe je dan en dan moet je je later voorstellen dat jij dat kleine meisje bent. Dus dat er lief tegen jou gesproken wordt. Ik zal eens kijken of ik dat kan vinden...
dinsdag 6 april 2010 om 00:50
Toch blijft het in mijn hoofd zitten dat ik mij enorm aanstel en niet moet zeuren. Hoe kan dat nou jij voelde het zo.
Of ik loop vast in de gedachte dat het allemaal aan mij lag en dat ik het verdiend had.
Dat is niet zo jij was klein en hebt geen schuld waarom het gebeurd is. Dat kon niet omdat je gewoonweg te klein was.
van mij
Of ik loop vast in de gedachte dat het allemaal aan mij lag en dat ik het verdiend had.
Dat is niet zo jij was klein en hebt geen schuld waarom het gebeurd is. Dat kon niet omdat je gewoonweg te klein was.
van mij
dinsdag 6 april 2010 om 00:55
quote:Faye_C schreef op 06 april 2010 @ 00:49:
Ik heb wel eens iets gelezen dat je moet doen alsof je een meisje van een bepaalde leeftijd treft die iets ergs heeft meegemaakt thuis en jij moet met haar praten. Dat doe je dan en dan moet je je later voorstellen dat jij dat kleine meisje bent. Dus dat er lief tegen jou gesproken wordt. Ik zal eens kijken of ik dat kan vinden...Het kleine gekwetste meisje in je, op schoot nemen en mee praten. Ja dit is volgens mij ,een visualisatie techniek (?) die troostend , erkennend en benoemend kan werken. Echter ik denk dat het altijd verstandig is om daar in de eerste instantie proffessionele hulp bij te zoeken.
Ik heb wel eens iets gelezen dat je moet doen alsof je een meisje van een bepaalde leeftijd treft die iets ergs heeft meegemaakt thuis en jij moet met haar praten. Dat doe je dan en dan moet je je later voorstellen dat jij dat kleine meisje bent. Dus dat er lief tegen jou gesproken wordt. Ik zal eens kijken of ik dat kan vinden...Het kleine gekwetste meisje in je, op schoot nemen en mee praten. Ja dit is volgens mij ,een visualisatie techniek (?) die troostend , erkennend en benoemend kan werken. Echter ik denk dat het altijd verstandig is om daar in de eerste instantie proffessionele hulp bij te zoeken.
dinsdag 6 april 2010 om 01:30
Dat komt puur uit eigen ervaring conundrum. Ouder liefde ken ik ook niet. Ik heb ongelooflijk gehunkerd naar onverwaardelijke liefde van anderen. Bij de verkeerde mensen en bij de goede. Maar ook zij dragen hun eigen kruis, hebben hun eigen leven en kunnen dat simpelweg niet dragen. Dat is geen onwil, maar onvermogen. Dat heeft mij heel veel pijn gedaan en heel erg bang, omdat ik dat toch allemaal niet kon?
Laat die maatschappelijke maatstaven eens varen. Je hebt overleeft en dat heb je gedaan. Echter het mechanisme om je hier zo te krijgen kan je nu in de weg komen te staan.
Wat ik je wel mee wil geven vooral is dat je voorzichtig moet zijn aan wie je wat geeft van jezelf. Niet iedereen is het waard en daarmee voorkom je heel veel pijn en verdriet.
Het is goed om kwetsbaar te zijn, maar niet bij iedereen. Het is goed om er voor anderen te zijn, maar niet voor diegene die het niet verdienen. Ik zeg dit omdat de valkuil heel groot kan zijn als je daarmee 'liefde' kan krijgen. De behoefte aan erkenning is menselijk en heeft iedereen, maar bij mensen zoals jij en ik wat sterker dan normaal en potentieel schadelijk.
Je enige oplossing die je omschrijft is de juiste. En hoewel het nu nog onmogelijk, angstig en hard klinkt wellicht zal dat anders gaan aanvoelen als je dat hebt bereikt.
Als je dat hebt bereikt ga je waarschijnlijk met hele andere mensen om omdat je verantwoordelijk met jezelf omgaat. Dat betekent dat anderen je minder kunnen raken en goedheid kunt ontvangen (wat ieder mens nodig heeft) en vooral, dat was echt een eye opener, als je minder hard bent voor jezelf, zie je de menselijkheid van een ander, waardoor je andermans gedrag beter kunt inschatten en begrijpen.
Het duurt even dat proces helaas..
Nog een tip. Hou je ermee bezig, maar vooral niet teveel. Ga op zoek naar positieve ervaringen. Ga studeren, ga werken, doe een cursus, doe vooral dingen waar je van groeit en trots van kan worden op jezelf. Het focussen op wat er allemaal mis is, is een brug tever. Niet te overzien. Je kan echt in een diepe put vallen als je dat doet. Leef vooral in het nu en naar een toekomst toe.
Ik ben van dezelfde leeftijd. Er zijn velen van onze generatie met hetzelfde. Waarom? Ik denk dat het te maken heeft met de naoorlogse generatie waar onze ouders uit komen.
Toen mijn moeder stierf zag ik een vrouw die zoveel fouten heeft gemaakt, maar geen slecht mens was. Dat ook zij heeft geprobeerd op een rare verknipte wijze. Dat zij vanuit haar eigen ernstige problemen heeft opgevoed zonder hulp van een ander, met een enorm taboe op hulpverlening. Dat verzacht voor mij. Het lag niet aan mij. Zij was verantwoordelijk en zij kon het niet aan. Het is een trieste conclusie waar ik best verdriet om heb gehad. Maar daardoor stond het ineens los van mij.
Het verleden is er. Het heeft me gemaakt wie ik ben. Met nog een toevoeging, het heeft ook gemaakt wie ik dacht dat ik was. Dat laatste daar moest wat mee gebeuren. Met het eerste is niets mis. Dat geldt ook voor jou..
Laat die maatschappelijke maatstaven eens varen. Je hebt overleeft en dat heb je gedaan. Echter het mechanisme om je hier zo te krijgen kan je nu in de weg komen te staan.
Wat ik je wel mee wil geven vooral is dat je voorzichtig moet zijn aan wie je wat geeft van jezelf. Niet iedereen is het waard en daarmee voorkom je heel veel pijn en verdriet.
Het is goed om kwetsbaar te zijn, maar niet bij iedereen. Het is goed om er voor anderen te zijn, maar niet voor diegene die het niet verdienen. Ik zeg dit omdat de valkuil heel groot kan zijn als je daarmee 'liefde' kan krijgen. De behoefte aan erkenning is menselijk en heeft iedereen, maar bij mensen zoals jij en ik wat sterker dan normaal en potentieel schadelijk.
Je enige oplossing die je omschrijft is de juiste. En hoewel het nu nog onmogelijk, angstig en hard klinkt wellicht zal dat anders gaan aanvoelen als je dat hebt bereikt.
Als je dat hebt bereikt ga je waarschijnlijk met hele andere mensen om omdat je verantwoordelijk met jezelf omgaat. Dat betekent dat anderen je minder kunnen raken en goedheid kunt ontvangen (wat ieder mens nodig heeft) en vooral, dat was echt een eye opener, als je minder hard bent voor jezelf, zie je de menselijkheid van een ander, waardoor je andermans gedrag beter kunt inschatten en begrijpen.
Het duurt even dat proces helaas..
Nog een tip. Hou je ermee bezig, maar vooral niet teveel. Ga op zoek naar positieve ervaringen. Ga studeren, ga werken, doe een cursus, doe vooral dingen waar je van groeit en trots van kan worden op jezelf. Het focussen op wat er allemaal mis is, is een brug tever. Niet te overzien. Je kan echt in een diepe put vallen als je dat doet. Leef vooral in het nu en naar een toekomst toe.
Ik ben van dezelfde leeftijd. Er zijn velen van onze generatie met hetzelfde. Waarom? Ik denk dat het te maken heeft met de naoorlogse generatie waar onze ouders uit komen.
Toen mijn moeder stierf zag ik een vrouw die zoveel fouten heeft gemaakt, maar geen slecht mens was. Dat ook zij heeft geprobeerd op een rare verknipte wijze. Dat zij vanuit haar eigen ernstige problemen heeft opgevoed zonder hulp van een ander, met een enorm taboe op hulpverlening. Dat verzacht voor mij. Het lag niet aan mij. Zij was verantwoordelijk en zij kon het niet aan. Het is een trieste conclusie waar ik best verdriet om heb gehad. Maar daardoor stond het ineens los van mij.
Het verleden is er. Het heeft me gemaakt wie ik ben. Met nog een toevoeging, het heeft ook gemaakt wie ik dacht dat ik was. Dat laatste daar moest wat mee gebeuren. Met het eerste is niets mis. Dat geldt ook voor jou..
dinsdag 6 april 2010 om 03:21
quote:Enneaaa schreef op 06 april 2010 @ 00:55:
[...]
Het kleine gekwetste meisje in je, op schoot nemen en mee praten. Ja dit is volgens mij ,een visualisatie techniek (?) die troostend , erkennend en benoemend kan werken. Echter ik denk dat het altijd verstandig is om daar in de eerste instantie proffessionele hulp bij te zoeken.Dat is voor mij heel moeilijk. Ik heb wel eens hulp gehad voor mijn eetprobleem van mijn huisarts en een therapeute, maar wat ik doe is gewoon mooi weer spelen en dan vinden ze het zo goed dat ik 'beter' ben, dat ze me weer laten gaan. Ben ik heel goed in. Daarnaast mocht ik vroeger nooit ziek zijn. Ik werd gewoon naar school gestuurd. En als ik echt ziek was en echt niet kon fietsen (10 km) werd ik onvriendelijk verzocht op naar mijn kamer te blijven en daar te blijven tot mijn vader thuis kwam. Niks aspirientje brengen (dat leidde alleen maar tot verslaving) of een sapje. Mijn vaders vrouw had het alleenrecht op ziek zijn. Hulp zoeken is daarom echt heel moeilijk voor mij. Moet ook zeggen dat het geen dagelijks probleem meer is bij mij.
[...]
Het kleine gekwetste meisje in je, op schoot nemen en mee praten. Ja dit is volgens mij ,een visualisatie techniek (?) die troostend , erkennend en benoemend kan werken. Echter ik denk dat het altijd verstandig is om daar in de eerste instantie proffessionele hulp bij te zoeken.Dat is voor mij heel moeilijk. Ik heb wel eens hulp gehad voor mijn eetprobleem van mijn huisarts en een therapeute, maar wat ik doe is gewoon mooi weer spelen en dan vinden ze het zo goed dat ik 'beter' ben, dat ze me weer laten gaan. Ben ik heel goed in. Daarnaast mocht ik vroeger nooit ziek zijn. Ik werd gewoon naar school gestuurd. En als ik echt ziek was en echt niet kon fietsen (10 km) werd ik onvriendelijk verzocht op naar mijn kamer te blijven en daar te blijven tot mijn vader thuis kwam. Niks aspirientje brengen (dat leidde alleen maar tot verslaving) of een sapje. Mijn vaders vrouw had het alleenrecht op ziek zijn. Hulp zoeken is daarom echt heel moeilijk voor mij. Moet ook zeggen dat het geen dagelijks probleem meer is bij mij.
dinsdag 6 april 2010 om 03:27
quote:Conundrum schreef op 06 april 2010 @ 01:39:
Zelf had ik het nog niet zo vroeg helder zoals jij had, Faye_C.
Heb na het vroege vertrek uit het ouderlijk huis, in een soort zelfde situatie geleefd met ex vriend.Toen ik uit huis ging wilde ik ook echt geen relatie, maar ik ben toch een hele goede jongen tegengekomen. Gelukje, denk ik. Hij lijkt totaal niet op mijn vader. Had nl. een keer een discussie met een meisje in de bus over patronen en dat je altijd op zoek gaat naar een man zoals je vader (zei zij) ook al is hij heel slecht voor je.
Zelf had ik het nog niet zo vroeg helder zoals jij had, Faye_C.
Heb na het vroege vertrek uit het ouderlijk huis, in een soort zelfde situatie geleefd met ex vriend.Toen ik uit huis ging wilde ik ook echt geen relatie, maar ik ben toch een hele goede jongen tegengekomen. Gelukje, denk ik. Hij lijkt totaal niet op mijn vader. Had nl. een keer een discussie met een meisje in de bus over patronen en dat je altijd op zoek gaat naar een man zoals je vader (zei zij) ook al is hij heel slecht voor je.
dinsdag 6 april 2010 om 03:31
Conundrum: neem die ruimte!
Over dat schildje herken ik: ik denk soms dat ik hypersensitief ben, maar een vriendin die ook een soortgelijke achtergrond heeft als ik, had wel een goede opmerking. Zij we hs omdat we zo zijn geboren of omdat we op jonge leeftijd al moesten inspelen op de buien van onze ouders? Niet te veel herrie maken als mama dronken is, of papa boos thuiskomt, etc? Als ik een kamer binnenkom, scan ik. Niet eens zo op zicht, maar meer op gedrag. Is het hier veilig?
Mijn moeder is overleden en ik heb haar de laatste jaren van haar leven niet meer gezien. Wel over haar nagedacht wat ik zou zeggen als ik haar zou zien, etc, maar toen was ze dus dood. Ik weet dat ik haar in haar kist zag liggen en dacht: "Dit heb jij ook nooit zo gewild" en ik vergaf het haar, in een miliseconde. Dat boek is nu gesloten en ik denk wel eens aan haar terug, maar meer in het algemene en het leven waar ze zo graag over vertelde: de tijd voordat ze kinderen had en ze over de hele wereld reisde. Als moeder was ze een drama, maar leuke verhalen had ze wel, want ze had echt wel wat meegemaakt in het leven. En ik hou van keiharde humor. Als de kinderen op bed zijn en ik heb het echt heel druk gehad met veel drama's op een dag in de supermarkt etc, zeg ik wel eens heel gemeen tegen mijn man: "Geen wonder dat mijn moeder ging zuipen toen ze kinderen kreeg!"
Over dat schildje herken ik: ik denk soms dat ik hypersensitief ben, maar een vriendin die ook een soortgelijke achtergrond heeft als ik, had wel een goede opmerking. Zij we hs omdat we zo zijn geboren of omdat we op jonge leeftijd al moesten inspelen op de buien van onze ouders? Niet te veel herrie maken als mama dronken is, of papa boos thuiskomt, etc? Als ik een kamer binnenkom, scan ik. Niet eens zo op zicht, maar meer op gedrag. Is het hier veilig?
Mijn moeder is overleden en ik heb haar de laatste jaren van haar leven niet meer gezien. Wel over haar nagedacht wat ik zou zeggen als ik haar zou zien, etc, maar toen was ze dus dood. Ik weet dat ik haar in haar kist zag liggen en dacht: "Dit heb jij ook nooit zo gewild" en ik vergaf het haar, in een miliseconde. Dat boek is nu gesloten en ik denk wel eens aan haar terug, maar meer in het algemene en het leven waar ze zo graag over vertelde: de tijd voordat ze kinderen had en ze over de hele wereld reisde. Als moeder was ze een drama, maar leuke verhalen had ze wel, want ze had echt wel wat meegemaakt in het leven. En ik hou van keiharde humor. Als de kinderen op bed zijn en ik heb het echt heel druk gehad met veel drama's op een dag in de supermarkt etc, zeg ik wel eens heel gemeen tegen mijn man: "Geen wonder dat mijn moeder ging zuipen toen ze kinderen kreeg!"
dinsdag 6 april 2010 om 07:51
[quote]Faye_C schreef op 06 april 2010 @ 03:31:
Over dat schildje herken ik: ik denk soms dat ik hypersensitief ben, maar een vriendin die ook een soortgelijke achtergrond heeft als ik, had wel een goede opmerking. Zij we hs omdat we zo zijn geboren of omdat we op jonge leeftijd al moesten inspelen op de buien van onze ouders? Niet te veel herrie maken als mama dronken is, of papa boos thuiskomt, etc? Als ik een kamer binnenkom, scan ik. Niet eens zo op zicht, maar meer op gedrag. Is het hier veilig?
Wat een goede opmerking van die vriendin, en wat een herkenning!
Poehee, veel stof om over na te denken!
Over dat schildje herken ik: ik denk soms dat ik hypersensitief ben, maar een vriendin die ook een soortgelijke achtergrond heeft als ik, had wel een goede opmerking. Zij we hs omdat we zo zijn geboren of omdat we op jonge leeftijd al moesten inspelen op de buien van onze ouders? Niet te veel herrie maken als mama dronken is, of papa boos thuiskomt, etc? Als ik een kamer binnenkom, scan ik. Niet eens zo op zicht, maar meer op gedrag. Is het hier veilig?
Wat een goede opmerking van die vriendin, en wat een herkenning!
Poehee, veel stof om over na te denken!
