Psyche
alle pijlers
Hersenspinsels naar aanleiding van Topic jeugdtrauma's
dinsdag 6 april 2010 om 09:40
Bepaalde opvattingen over jezelf zijn ingeprent in je jeugd. Dat is heel lastig te veranderen, maar ik denk dat het misschien toch kan. Je kunt je hersenstructuur letterlijk veranderen, oude informatie vervangen door nieuwe.
Als je bijvoorbeeld iets nieuws leert, of je bekwaamt in iets, vormen zich in je hersenen nieuwe 'paden', zeg maar. Ik denk dat je met EMDR (een snelle en doelgerichte therapie) veel kunt doen aan wat er is ingeprogrammeerd, om het zo maar te zeggen, en je in het hier en nu last oplevert. Daarna kun je actief werken aan een nieuw beeld van en over jezelf, gebaseerd op wat jij zelf wilt vinden en niet op wat mensen met invloed op je, vroeger van je vonden, dan wel aan je lieten voelen wat ze vonden.
Je hoeft je niet neer te leggen bij een verleden waar je de last van draagt. Als je het puur vanuit de biologische hoek bekijkt, zoals ik hierboven doe, is dat misschien niet het eerste waar je aan zou denken. Maar ik geloof dat je hersenen voor een groot deel anders ingericht kunnen worden, zeg maar, waarvan je veel profijt kunt hebben.
xYella.
Als je bijvoorbeeld iets nieuws leert, of je bekwaamt in iets, vormen zich in je hersenen nieuwe 'paden', zeg maar. Ik denk dat je met EMDR (een snelle en doelgerichte therapie) veel kunt doen aan wat er is ingeprogrammeerd, om het zo maar te zeggen, en je in het hier en nu last oplevert. Daarna kun je actief werken aan een nieuw beeld van en over jezelf, gebaseerd op wat jij zelf wilt vinden en niet op wat mensen met invloed op je, vroeger van je vonden, dan wel aan je lieten voelen wat ze vonden.
Je hoeft je niet neer te leggen bij een verleden waar je de last van draagt. Als je het puur vanuit de biologische hoek bekijkt, zoals ik hierboven doe, is dat misschien niet het eerste waar je aan zou denken. Maar ik geloof dat je hersenen voor een groot deel anders ingericht kunnen worden, zeg maar, waarvan je veel profijt kunt hebben.
xYella.
dinsdag 6 april 2010 om 09:54
quote:Conundrum schreef op 06 april 2010 @ 02:39:
Pfoe, DMN.
Wat je schrijft over je moeder, en haar overlijden, en dat je zag dat het niet aan jou lag. Knap dat je die dingen kon loskoppelen van elkaar.
Klinkt alsof je het kon zien als een soort lot (kismet), dat je toebedeeld is, hoe pijnlijk ook?
Is het daardoor beter te dragen, wat je is aangedaan?
Ik ben heel lang heel boos geweest. Die ruimte heb ik ook nodig gehad. Ik begreep het gewoon niet. Ik zie het niet als lot wat mij is overkomen. Ik zie het als onvermogen van mijn ouders om mij beter te verzorgen. Het is far beyond onvermogen hoor, echter weet ik dat zoiets sterk scheef kan groeien. Zeker onder invloed van verdovende middelen.
Het is beter te dragen doordat ik mijn moeder als mens ben gaan zien ipv alleen moeder die fout is geweest. Mijn moeder heeft zelf geen voorbeeld gehad, leefde in een tijd dat fouten taboe waren en er een schande lag over psychische problemen. Was je enigzins fucked up dan werd dat alleen maar erger in die tijd. Het is geen onwil geweest maar onmacht.
Heb mijn moeder op bepaalde momenten op haar kwetsbaarst gezien, en ook mijn vader, dit verwarde me zo zeer, dat ik weer voor ze ging zorgen.
Zie ze ook als twee personen soms.
Als mens, wie ze zijn....en als ouder, waarmee ze niet veel punten hebben verdiend.....erg verwarrend voelt dat
Je hebt je ouders kwetsbaar gezien omdat ze kwetsbaar waren. Natuurlijk is dat verwarrend. Ouders zijn normaal gesproken mensen waar je tegenop kijkt en dat strookt niet met wat je ziet. Als kind is dat naar. Als volwassene kan je eventueel constateren dat het heel erg is geweest en triest, maar ook dat het niets met jou te maken had maar alles met hen. Oftewel, het ligt niet aan jou.
Wat je zegt op de focus, op dit moment is die alleen op het negatieve, als ik eerlijk ben.
Soms voelt t alsof er weer een diepe depressie ligt te sluimeren, wordt helemaal opgeslokt door het verleden, aangezien er dingen gebeurd zijn de afgelopen maanden, die me daaraan herinneren.
Ook speelt er een soort angst om te groeien, mee.
De angst om dingen kwijt te raken, die ik zou kunnen opbouwen.
Door een zware depressie ben ik bijna alles kwijtgeraakt wat ik dacht te hebben opgebouwd....dat het gene wat ik opgebouwd had, op een losse fundering stond, dat laat ik even buiten beschouwing.
Het heeft me veel van mijn beetje zelfvertrouwen gekost en soms lijkt het veiliger om in deze poel te blijven zitten, dan kan ik ook niets verliezen.
Terwijl er krachten zijn, die eruit willen, deze situatie niet wil accepteren.
Veel van wat je hebt opgebouwd is vanuit een bepaald zelfbeeld ontstaan. De kans dat het fundament niet zo stevig was is groot. Daarnaast is 1 klap genoeg om je onderuit te halen zonder enige vorm van steunpilaren die je nodig had.
Comfortzone is blijven zitten waar je zit. Hoe kut ook, het is bekend. Je kan het handelen. Al is het met verdriet en depressie. Goeds is eng, dat kan wegvallen. Voor je gevoel dan.
Dat alles in je schreeuwt om beterschap is omdat je weet dat je beter verdiend en sterk genoeg bent om het aan te gaan. Het is ook een belangrijke veroorzaker van een depressie omdat je weet wat je te doen staat (mss niet helemaal hoe, maar wel dat het moet) maar ongelooflijk bang bent voor de lange weg.
Het klinkt misschien allemaal dubbel wat ik schrijf, kweetniet.
Wil me bijna verontschuldigen voor de ruimte die ik inneem, maar dat doe ik niet (hahahaa, maar wel een beetje dus, alleen al door dit te schrijven).
Het voelt ook erg kwetsbaar.
Mais soit.....
Fijn dat er gereageerd wordt
Verontschuldigen hoeft niet. Zo zie je maar, niemand hoeft te reageren, maar het gebeurt wel. Zonder dat je teveel bent.
Wat iemand ook al schreef, EMDR heeft mij goed geholpen met de pijnlijkheid van herinneringen.
Pfoe, DMN.
Wat je schrijft over je moeder, en haar overlijden, en dat je zag dat het niet aan jou lag. Knap dat je die dingen kon loskoppelen van elkaar.
Klinkt alsof je het kon zien als een soort lot (kismet), dat je toebedeeld is, hoe pijnlijk ook?
Is het daardoor beter te dragen, wat je is aangedaan?
Ik ben heel lang heel boos geweest. Die ruimte heb ik ook nodig gehad. Ik begreep het gewoon niet. Ik zie het niet als lot wat mij is overkomen. Ik zie het als onvermogen van mijn ouders om mij beter te verzorgen. Het is far beyond onvermogen hoor, echter weet ik dat zoiets sterk scheef kan groeien. Zeker onder invloed van verdovende middelen.
Het is beter te dragen doordat ik mijn moeder als mens ben gaan zien ipv alleen moeder die fout is geweest. Mijn moeder heeft zelf geen voorbeeld gehad, leefde in een tijd dat fouten taboe waren en er een schande lag over psychische problemen. Was je enigzins fucked up dan werd dat alleen maar erger in die tijd. Het is geen onwil geweest maar onmacht.
Heb mijn moeder op bepaalde momenten op haar kwetsbaarst gezien, en ook mijn vader, dit verwarde me zo zeer, dat ik weer voor ze ging zorgen.
Zie ze ook als twee personen soms.
Als mens, wie ze zijn....en als ouder, waarmee ze niet veel punten hebben verdiend.....erg verwarrend voelt dat
Je hebt je ouders kwetsbaar gezien omdat ze kwetsbaar waren. Natuurlijk is dat verwarrend. Ouders zijn normaal gesproken mensen waar je tegenop kijkt en dat strookt niet met wat je ziet. Als kind is dat naar. Als volwassene kan je eventueel constateren dat het heel erg is geweest en triest, maar ook dat het niets met jou te maken had maar alles met hen. Oftewel, het ligt niet aan jou.
Wat je zegt op de focus, op dit moment is die alleen op het negatieve, als ik eerlijk ben.
Soms voelt t alsof er weer een diepe depressie ligt te sluimeren, wordt helemaal opgeslokt door het verleden, aangezien er dingen gebeurd zijn de afgelopen maanden, die me daaraan herinneren.
Ook speelt er een soort angst om te groeien, mee.
De angst om dingen kwijt te raken, die ik zou kunnen opbouwen.
Door een zware depressie ben ik bijna alles kwijtgeraakt wat ik dacht te hebben opgebouwd....dat het gene wat ik opgebouwd had, op een losse fundering stond, dat laat ik even buiten beschouwing.
Het heeft me veel van mijn beetje zelfvertrouwen gekost en soms lijkt het veiliger om in deze poel te blijven zitten, dan kan ik ook niets verliezen.
Terwijl er krachten zijn, die eruit willen, deze situatie niet wil accepteren.
Veel van wat je hebt opgebouwd is vanuit een bepaald zelfbeeld ontstaan. De kans dat het fundament niet zo stevig was is groot. Daarnaast is 1 klap genoeg om je onderuit te halen zonder enige vorm van steunpilaren die je nodig had.
Comfortzone is blijven zitten waar je zit. Hoe kut ook, het is bekend. Je kan het handelen. Al is het met verdriet en depressie. Goeds is eng, dat kan wegvallen. Voor je gevoel dan.
Dat alles in je schreeuwt om beterschap is omdat je weet dat je beter verdiend en sterk genoeg bent om het aan te gaan. Het is ook een belangrijke veroorzaker van een depressie omdat je weet wat je te doen staat (mss niet helemaal hoe, maar wel dat het moet) maar ongelooflijk bang bent voor de lange weg.
Het klinkt misschien allemaal dubbel wat ik schrijf, kweetniet.
Wil me bijna verontschuldigen voor de ruimte die ik inneem, maar dat doe ik niet (hahahaa, maar wel een beetje dus, alleen al door dit te schrijven).
Het voelt ook erg kwetsbaar.
Mais soit.....
Fijn dat er gereageerd wordt
Verontschuldigen hoeft niet. Zo zie je maar, niemand hoeft te reageren, maar het gebeurt wel. Zonder dat je teveel bent.
Wat iemand ook al schreef, EMDR heeft mij goed geholpen met de pijnlijkheid van herinneringen.
dinsdag 6 april 2010 om 11:09
Wat goed dat je dit topic geopend hebt.
Ik ben ook langzaam aan het accepteren dat bepaalde dingen nou eenmaal gebeurd zijn, en ook ik denk dat het me heeft gemaakt tot wie ik ben. Natuurlijk gaat het de ene dag beter dan de andere dag, maar over het algemeen denk ik wel dat ik er sterker door geworden ben.
Vroeger dacht ik echt dat mensen bewust lelijk tegen me deden, maar nu weet ik (meestal) dat het vaak echt onbewust is gegaan. Gelukkig heb ik nu een veel betere relatie met mijn ouders dan vroeger, en dat koester ik.
Ik ben ook langzaam aan het accepteren dat bepaalde dingen nou eenmaal gebeurd zijn, en ook ik denk dat het me heeft gemaakt tot wie ik ben. Natuurlijk gaat het de ene dag beter dan de andere dag, maar over het algemeen denk ik wel dat ik er sterker door geworden ben.
Vroeger dacht ik echt dat mensen bewust lelijk tegen me deden, maar nu weet ik (meestal) dat het vaak echt onbewust is gegaan. Gelukkig heb ik nu een veel betere relatie met mijn ouders dan vroeger, en dat koester ik.
dinsdag 6 april 2010 om 18:04
Dnm de laatste drie donkere gedeeltes in je tekst raken me, want ik sta op het punt dat ik dingen wil veranderen, maar het is zo eng en ik weet ik niet hoe ik het aan moet pakken als het uitspreek bij de psycholoog moet ik er wat mee.
Voelt als een verraad naar m'n ouders als ik dingen zeg, want ze bedoelde het goed en hebben me nooit kwaad gedaan ,maar in hun onmacht hebben ze soms de verkeerde beslissing genomen.
Voelt als een verraad naar m'n ouders als ik dingen zeg, want ze bedoelde het goed en hebben me nooit kwaad gedaan ,maar in hun onmacht hebben ze soms de verkeerde beslissing genomen.
dinsdag 6 april 2010 om 18:11
quote:bankje schreef op 06 april 2010 @ 18:04:
Voelt als een verraad naar m'n ouders als ik dingen zeg, want ze bedoelde het goed en hebben me nooit kwaad gedaan ,maar in hun onmacht hebben ze soms de verkeerde beslissing genomen.
Bankje dat jij uitspreekt wat het met jou gedaan heeft en doet is geen verraad dat is zorg dragen voor jezelf. Dat jij hier wat mee gaat doen betekent niet dat je je ouders afwijst wel dat je gaat zorgen dat jij je beter gaat voelen.
Je verraad je ouders niet je zorgt er dan voor dat je jezelf niet blijft verraden.
Ouders willen een kind dat zich goed voelt ook al snappen ze wellicht de weg naar het goed voelen van geen kant.Dat maakt niet dat jij jouw weg naar goed voelen niet mag kiezen.
Ik snap je behoefte aan goedkeuring van jouw ouders echter het maakt wel dat je niet kan kiezen voor jouw weg. Dat is de weg van goedkeuring van jou voor jou.
en een tissue voor jou.
Voelt als een verraad naar m'n ouders als ik dingen zeg, want ze bedoelde het goed en hebben me nooit kwaad gedaan ,maar in hun onmacht hebben ze soms de verkeerde beslissing genomen.
Bankje dat jij uitspreekt wat het met jou gedaan heeft en doet is geen verraad dat is zorg dragen voor jezelf. Dat jij hier wat mee gaat doen betekent niet dat je je ouders afwijst wel dat je gaat zorgen dat jij je beter gaat voelen.
Je verraad je ouders niet je zorgt er dan voor dat je jezelf niet blijft verraden.
Ouders willen een kind dat zich goed voelt ook al snappen ze wellicht de weg naar het goed voelen van geen kant.Dat maakt niet dat jij jouw weg naar goed voelen niet mag kiezen.
Ik snap je behoefte aan goedkeuring van jouw ouders echter het maakt wel dat je niet kan kiezen voor jouw weg. Dat is de weg van goedkeuring van jou voor jou.
en een tissue voor jou.
dinsdag 6 april 2010 om 18:30
quote:bankje schreef op 06 april 2010 @ 18:23:
Ze kunnen zich allebei niet meer verdedigen dat voelt dus als verraad
Aan jou de keuze om door te gaan met je leven. .
In mijn ogen is er geen schuld er hoeft niet worden verdedigd.
Zij kunnen dat niet , jij hoeft dat niet.
Jij bent wie jij bent en wilt verder met jouw leven door te erkennen (uit te spreken) wat er met jou is gebeurd. Dan helpt zwarte pieten niet wel uitspreken hoe jij je voelde en voelt dat is in mijn ogen niet beschuldigen of verraad.
Ze kunnen zich allebei niet meer verdedigen dat voelt dus als verraad
Aan jou de keuze om door te gaan met je leven. .
In mijn ogen is er geen schuld er hoeft niet worden verdedigd.
Zij kunnen dat niet , jij hoeft dat niet.
Jij bent wie jij bent en wilt verder met jouw leven door te erkennen (uit te spreken) wat er met jou is gebeurd. Dan helpt zwarte pieten niet wel uitspreken hoe jij je voelde en voelt dat is in mijn ogen niet beschuldigen of verraad.
dinsdag 6 april 2010 om 19:29
Ik vind het nog steeds moeilijk om mijn moeder te confronteren als ze imho onzin uitkraamt. Die angst van het kleine kind in me of de jongvolwassene die wel confronteerde maar eindigde met ruzie zit er zo diep in
En het helpt niet. Mijn moeder is wie ze is, en ik moet blij zijn dat ik niet meer onder haar hoede ben, en proberen te genieten van het goede dat ze heeft gedaan in het verleden en dat ze nu nog doet, of in elk geval op haar manier probeert.
Het voelt wel min of meer 'veilig' dat ze in elk geval goede intenties had.
Die boodschap, die blijft. Rationeel weet ik dat het onzin is, ik mag er zijn, al zou ik eigenlijk geen objectieve reden kunnen noemen waarom, maar vooruit, in elk geval omdat ik mijn kinderen hoop iets te kunnen meegeven. Emotioneel komt elke afwijzing of negering nog net zo hard binnen als vroeger.
En dan probeer ik maar te rationaliseren dat er wel mensen zijn die naar me vragen, die me uitnodigen, die mijn gezelschap op prijs stellen. Met altijd weer dat addertje dat zegt: voor hoelang.
Ik hoef die boodschap niet eens alleen aan mijn moeder toe te schrijven. Wellicht is hij aan alle kanten versterkt omdat ik niet echt bij de groep hoorde.
Ik vraag me alleen af waarom die boodschap zwaarder binnenkwam dan alle boodschappen van waardering die ik ook heb gekregen van familie en vrienden van mijn moeder, en eigen vriendinnen.
En het helpt niet. Mijn moeder is wie ze is, en ik moet blij zijn dat ik niet meer onder haar hoede ben, en proberen te genieten van het goede dat ze heeft gedaan in het verleden en dat ze nu nog doet, of in elk geval op haar manier probeert.
Het voelt wel min of meer 'veilig' dat ze in elk geval goede intenties had.
Die boodschap, die blijft. Rationeel weet ik dat het onzin is, ik mag er zijn, al zou ik eigenlijk geen objectieve reden kunnen noemen waarom, maar vooruit, in elk geval omdat ik mijn kinderen hoop iets te kunnen meegeven. Emotioneel komt elke afwijzing of negering nog net zo hard binnen als vroeger.
En dan probeer ik maar te rationaliseren dat er wel mensen zijn die naar me vragen, die me uitnodigen, die mijn gezelschap op prijs stellen. Met altijd weer dat addertje dat zegt: voor hoelang.
Ik hoef die boodschap niet eens alleen aan mijn moeder toe te schrijven. Wellicht is hij aan alle kanten versterkt omdat ik niet echt bij de groep hoorde.
Ik vraag me alleen af waarom die boodschap zwaarder binnenkwam dan alle boodschappen van waardering die ik ook heb gekregen van familie en vrienden van mijn moeder, en eigen vriendinnen.
dinsdag 6 april 2010 om 21:23
quote:mamzelle schreef op 06 april 2010 @ 19:29:
Ik vind het nog steeds moeilijk om mijn moeder te confronteren als ze imho onzin uitkraamt. Die angst van het kleine kind in me of de jongvolwassene die wel confronteerde maar eindigde met ruzie zit er zo diep in
En het helpt niet. Mijn moeder is wie ze is, en ik moet blij zijn dat ik niet meer onder haar hoede ben, en proberen te genieten van het goede dat ze heeft gedaan in het verleden en dat ze nu nog doet, of in elk geval op haar manier probeert.
Het voelt wel min of meer 'veilig' dat ze in elk geval goede intenties had.
Die boodschap, die blijft. Rationeel weet ik dat het onzin is, ik mag er zijn, al zou ik eigenlijk geen objectieve reden kunnen noemen waarom, maar vooruit, in elk geval omdat ik mijn kinderen hoop iets te kunnen meegeven. Emotioneel komt elke afwijzing of negering nog net zo hard binnen als vroeger.
En dan probeer ik maar te rationaliseren dat er wel mensen zijn die naar me vragen, die me uitnodigen, die mijn gezelschap op prijs stellen. Met altijd weer dat addertje dat zegt: voor hoelang.
Ik hoef die boodschap niet eens alleen aan mijn moeder toe te schrijven. Wellicht is hij aan alle kanten versterkt omdat ik niet echt bij de groep hoorde.
Ik vraag me alleen af waarom die boodschap zwaarder binnenkwam dan alle boodschappen van waardering die ik ook heb gekregen van familie en vrienden van mijn moeder, en eigen vriendinnen.Ten eerste was ze je moeder: de persoon op wie je -in theorie- het meest zou moeten vertrouwen en die onvoorwaardelijk van je zou moeten houden.
Ten tweede: dat heet de injectienaald-theorie... Het effect is, als je een bepaalde boodschap maar vaak genoeg hoort, dat je vanzelf gaat geloven dat het waar is.
Ik denk dat omgevingsfactoren als het niet bij de groep horen het alleen versterkt hebben.
Ik vind het nog steeds moeilijk om mijn moeder te confronteren als ze imho onzin uitkraamt. Die angst van het kleine kind in me of de jongvolwassene die wel confronteerde maar eindigde met ruzie zit er zo diep in
En het helpt niet. Mijn moeder is wie ze is, en ik moet blij zijn dat ik niet meer onder haar hoede ben, en proberen te genieten van het goede dat ze heeft gedaan in het verleden en dat ze nu nog doet, of in elk geval op haar manier probeert.
Het voelt wel min of meer 'veilig' dat ze in elk geval goede intenties had.
Die boodschap, die blijft. Rationeel weet ik dat het onzin is, ik mag er zijn, al zou ik eigenlijk geen objectieve reden kunnen noemen waarom, maar vooruit, in elk geval omdat ik mijn kinderen hoop iets te kunnen meegeven. Emotioneel komt elke afwijzing of negering nog net zo hard binnen als vroeger.
En dan probeer ik maar te rationaliseren dat er wel mensen zijn die naar me vragen, die me uitnodigen, die mijn gezelschap op prijs stellen. Met altijd weer dat addertje dat zegt: voor hoelang.
Ik hoef die boodschap niet eens alleen aan mijn moeder toe te schrijven. Wellicht is hij aan alle kanten versterkt omdat ik niet echt bij de groep hoorde.
Ik vraag me alleen af waarom die boodschap zwaarder binnenkwam dan alle boodschappen van waardering die ik ook heb gekregen van familie en vrienden van mijn moeder, en eigen vriendinnen.Ten eerste was ze je moeder: de persoon op wie je -in theorie- het meest zou moeten vertrouwen en die onvoorwaardelijk van je zou moeten houden.
Ten tweede: dat heet de injectienaald-theorie... Het effect is, als je een bepaalde boodschap maar vaak genoeg hoort, dat je vanzelf gaat geloven dat het waar is.
Ik denk dat omgevingsfactoren als het niet bij de groep horen het alleen versterkt hebben.
dinsdag 6 april 2010 om 21:25
quote:bankje schreef op 06 april 2010 @ 18:04:
Voelt als een verraad naar m'n ouders als ik dingen zeg, want ze bedoelde het goed en hebben me nooit kwaad gedaan ,maar in hun onmacht hebben ze soms de verkeerde beslissing genomen.Ai... herkenbaar. Ergens toch het idee dat ik mijn ouders aan de schandpaal nagel.
Voelt als een verraad naar m'n ouders als ik dingen zeg, want ze bedoelde het goed en hebben me nooit kwaad gedaan ,maar in hun onmacht hebben ze soms de verkeerde beslissing genomen.Ai... herkenbaar. Ergens toch het idee dat ik mijn ouders aan de schandpaal nagel.
dinsdag 6 april 2010 om 22:51
Het is ook heel dubbel. Ik denk er nu ook over na en denk dat of het het wel waard is om alles weer op te rakelen. Mijn vader kan er ook niks meer aan veranderen, ook als hij het zou erkennen. Met behalve die ene vriendin kan ik er ook met niemand over praten. Wel eens met mijn man maar die kijkt me dan meewarrig aan: hij snapt het niet. Hij komt uit een liefdevol gezin en ziet ook wel dat mijn vader en zijn vrouw naar doen tegen mij, maar hij kan er niets mee.
woensdag 7 april 2010 om 21:56
Wat een bijzonder topic is dit. Ik herken veel, zowel wat betreft de gebeurtenissen uit jullie jeugd, als hoe beschreven wordt hoe je deze gebeurtenissen kunt verwerken en mee om kunt leren gaan.quote:bankje schreef op 06 april 2010 @ 18:04:
Dnm de laatste drie donkere gedeeltes in je tekst raken me, want ik sta op het punt dat ik dingen wil veranderen, maar het is zo eng en ik weet ik niet hoe ik het aan moet pakken als het uitspreek bij de psycholoog moet ik er wat mee.
Voelt als een verraad naar m'n ouders als ik dingen zeg, want ze bedoelde het goed en hebben me nooit kwaad gedaan ,maar in hun onmacht hebben ze soms de verkeerde beslissing genomen.
Ik heb in mijn eigen therapie geleerd dat dingen vertellen uit je jeugd en dingen veranderen, nooit zonder schuldgevoel naar de ouders toegaat. Een kind is zo loyaal naar zijn ouders. Vaak onvoorwaardelijk en onbegrensd. En deze loyaliteit steekt de kop op als je in therapie gaat.
Ik heb mijzelf ook zo lang zo schuldig gevoeld. Soms zette ik een stap, en daarna weer twee stappen terug, puur vanuit schuldgevoel en loyaliteit naar mijn ouders toe.
Uiteindelijk heb ik toch stappen weten te zetten en heb ik het schuldgevoel daarbij geaccepteerd (omdat ik accepteerde dat veranderen en losmaken nooit zonder die schuldgevoelens zou kunnen gaan).
Wat ik dus wil zeggen, is dat het eigenlijk "normaal" is dat je het gevoel hebt dat je je ouders verraadt. En dat je je daardoor niet moet laten weerhouden om toch te gaan praten en te veranderen.
Veel sterkte!
Dnm de laatste drie donkere gedeeltes in je tekst raken me, want ik sta op het punt dat ik dingen wil veranderen, maar het is zo eng en ik weet ik niet hoe ik het aan moet pakken als het uitspreek bij de psycholoog moet ik er wat mee.
Voelt als een verraad naar m'n ouders als ik dingen zeg, want ze bedoelde het goed en hebben me nooit kwaad gedaan ,maar in hun onmacht hebben ze soms de verkeerde beslissing genomen.
Ik heb in mijn eigen therapie geleerd dat dingen vertellen uit je jeugd en dingen veranderen, nooit zonder schuldgevoel naar de ouders toegaat. Een kind is zo loyaal naar zijn ouders. Vaak onvoorwaardelijk en onbegrensd. En deze loyaliteit steekt de kop op als je in therapie gaat.
Ik heb mijzelf ook zo lang zo schuldig gevoeld. Soms zette ik een stap, en daarna weer twee stappen terug, puur vanuit schuldgevoel en loyaliteit naar mijn ouders toe.
Uiteindelijk heb ik toch stappen weten te zetten en heb ik het schuldgevoel daarbij geaccepteerd (omdat ik accepteerde dat veranderen en losmaken nooit zonder die schuldgevoelens zou kunnen gaan).
Wat ik dus wil zeggen, is dat het eigenlijk "normaal" is dat je het gevoel hebt dat je je ouders verraadt. En dat je je daardoor niet moet laten weerhouden om toch te gaan praten en te veranderen.
Veel sterkte!
vrijdag 9 april 2010 om 22:26
Waar ik ook altijd zo'n moeite mee heb is dat we naar buiten toe gewoon een gezellig gezin waren. O wat een lol, mooie vakanties etc. maar ondertussen... Iedereen gaat er ook maar van uit dat je ouders hebt en fijn tijd met ze doorbrengt. Het is echt een taboe om iets tegen je ouders te hebben. Het zijn je ouders, wordt er dan geroepen. Maar waar ligt de grens?
zaterdag 10 april 2010 om 10:06
Mooi topic heb je geopend Conundrum en wat een waardevolle reacties.
Ik zit zelf ook middenin dat proces, vooral heb ik zoveel last van schuldgevoel naar mijn ouders. Enerzijds hebben ze mij behoorlijk beschadigd, anderzijds weet ik dat ze ook van me houden. Maar ik zit uiteindelijk met de gebakken peren en loop al jaren rond met terugkerende depressies die echt geen pretje zijn om door te maken.
Verana, ik vond het een heel mooie reactie van je over onbegrensde en onvoorwaardelijke loyaliteit naar je ouders toe, ook al hebben ze je beschadigd. Ik blijf erg hangen in schuldgevoel naar mijn ouders, zo erg dat ik daar vaak behoorlijk depressief van wordt. Zoals je het beschrijft: een stap voorwaarts, twee stappen terug, het hele proces lijkt soms zo'n vicieuze cirkel (afstand nemen - schuldgevoel) die nooit ophoudt.
Hoe heb jij het voor elkaar gekregen om, ondanks schuldgevoel, toch stappen te ondernemen? Hoe heb je maw je over dat schuldgevoel heen kunnen zetten om te veranderen?
Voor iedereen die hier ook mee worstelt: veel sterkte!
Ik zit zelf ook middenin dat proces, vooral heb ik zoveel last van schuldgevoel naar mijn ouders. Enerzijds hebben ze mij behoorlijk beschadigd, anderzijds weet ik dat ze ook van me houden. Maar ik zit uiteindelijk met de gebakken peren en loop al jaren rond met terugkerende depressies die echt geen pretje zijn om door te maken.
Verana, ik vond het een heel mooie reactie van je over onbegrensde en onvoorwaardelijke loyaliteit naar je ouders toe, ook al hebben ze je beschadigd. Ik blijf erg hangen in schuldgevoel naar mijn ouders, zo erg dat ik daar vaak behoorlijk depressief van wordt. Zoals je het beschrijft: een stap voorwaarts, twee stappen terug, het hele proces lijkt soms zo'n vicieuze cirkel (afstand nemen - schuldgevoel) die nooit ophoudt.
Hoe heb jij het voor elkaar gekregen om, ondanks schuldgevoel, toch stappen te ondernemen? Hoe heb je maw je over dat schuldgevoel heen kunnen zetten om te veranderen?
Voor iedereen die hier ook mee worstelt: veel sterkte!
zaterdag 10 april 2010 om 21:24
Het is verdomd moeilijk om te vertellen en dan je schuldgevoelens ook toe te laten, ik druk het nog vaak weg.
Ik vertel, en dan hoor ik eens stemmetje, foei, je liegt, je overdrijft, je fantaseert,geen vuile was buiten de deur,ik ben soms zo bang geweest bij de therapeute, dat ik zei, als ik nu dood ga, staan ze aan de andere kant me op te wachten en me te straffen omdat ik iets van huis heb verteld.
Het heeft haar 2 jaar gekost om mij eindelijk te laten toegeven dat mijn jeugd absoluut niet normaal was, mishandeling, geestelijk,lichamelijk dat is niet normaal, dat hoort niet.
Theoretisch,ik weet het, maar mijn gevoel.............die zegt nog zo vaak, je hebt dit verdiend.
Ondanks het vele harde werken wat ik heb gedaan,ik ben er nog steeds niet.
Maar van de 24 uur die een dag telt mag ik er 18 uur wel van wezen en dat zal ooit 24 uur per dag worden.
Ik vertel, en dan hoor ik eens stemmetje, foei, je liegt, je overdrijft, je fantaseert,geen vuile was buiten de deur,ik ben soms zo bang geweest bij de therapeute, dat ik zei, als ik nu dood ga, staan ze aan de andere kant me op te wachten en me te straffen omdat ik iets van huis heb verteld.
Het heeft haar 2 jaar gekost om mij eindelijk te laten toegeven dat mijn jeugd absoluut niet normaal was, mishandeling, geestelijk,lichamelijk dat is niet normaal, dat hoort niet.
Theoretisch,ik weet het, maar mijn gevoel.............die zegt nog zo vaak, je hebt dit verdiend.
Ondanks het vele harde werken wat ik heb gedaan,ik ben er nog steeds niet.
Maar van de 24 uur die een dag telt mag ik er 18 uur wel van wezen en dat zal ooit 24 uur per dag worden.
zondag 11 april 2010 om 11:53
Herkenbaar verhaal josske, mij heeft het ook jaren therapie gekost om toe te geven dat er vroeger echt nare dingen zijn gebeurd. En ik blijf er vaak nog zo in hangen: ik ben boos op mijn ouders, maar mag dat niet van mezelf, ik mag me niet aanstellen, ik overdrijf, durf er niet met mensen over te praten, voel me schuldig als ik er in therapie over praat, en als ik me schuldig voel en niet boos mag zijn en alles probeer te onderdrukken, word ik weer depressief. Tot nu toe lukt het me nog niet om die cirkel te doorbreken. Alle advies van mensen die hier wel uitgekomen zijn, is welkom!
Een van de moeilijke dingen vind ik: hoe moet ik met mijn ouders omgaan in het heden? Ik ben eigenlijk heel boos op ze (door wat er in therapie allemaal los is gekomen aan nare herinneringen), en vind het erg moeilijk om ze te zien. Maar als ik ze niet zie voel ik me zo schuldig. Dus ik probeer het contact een beetje af te houden, maar het blijft moeilijk.
Een van de moeilijke dingen vind ik: hoe moet ik met mijn ouders omgaan in het heden? Ik ben eigenlijk heel boos op ze (door wat er in therapie allemaal los is gekomen aan nare herinneringen), en vind het erg moeilijk om ze te zien. Maar als ik ze niet zie voel ik me zo schuldig. Dus ik probeer het contact een beetje af te houden, maar het blijft moeilijk.
