Psyche
alle pijlers
Herstellen na psychische klachten
maandag 1 mei 2023 om 16:18
Ik las in een ander topic dat iemand hier drie jaar bezig was met herstellen van een burnout. Eerst een jaar echt uitrusten maar daarna ook nog een jaar of twee weer opbouwen, nieuwe aanpassingen in het leven inbouwen, vallen en opstaan.
Ik vond dit wel een eyeopener (zie straks mijn eerste post) en vroeg me af hoe anderen hier zichzelf weer oppakken na (of tijdens) een periode van psychische klachten. Wat voor klachten houden er nog aan, hoe ga je daarmee om, wat heb je geleerd over jezelf, welke aanpassingen wil of moet je gaan maken, en hoe doe je dat? Wat hoop je nog te verbeteren en wat moet je accepteren? Welke hulp krijg je evt nog?
Zie straks mijn 1e post...
Ik vond dit wel een eyeopener (zie straks mijn eerste post) en vroeg me af hoe anderen hier zichzelf weer oppakken na (of tijdens) een periode van psychische klachten. Wat voor klachten houden er nog aan, hoe ga je daarmee om, wat heb je geleerd over jezelf, welke aanpassingen wil of moet je gaan maken, en hoe doe je dat? Wat hoop je nog te verbeteren en wat moet je accepteren? Welke hulp krijg je evt nog?
Zie straks mijn 1e post...
maandag 1 mei 2023 om 21:03
Oef wat een pittige verhalen hier allemaal.
Dan mag ik eigenlijk niet klagen. Heb zelf ongeveer 6,5 maand thuis gezeten met burn out en stress. Depressie kreeg ik er toen gratis bij.
Ben nog net geen 30 jaar, maar dit was een erg donkere tijd voor mij met weinig begrip vanuit mijn omgeving helaas.
Elke dag had ik fysieke pijn ik was mezelf niet meer en viel enorm af in gewicht. Therapie gehad, maar helaas nooit serieus genomen. Had graag EMDR willen volgen, helaas kreeg ik die kans niet door tijd gebrek vanuit hun kant en geld gebrek vanuit mijn kant. In die tijd waren er zat momenten dat ik dacht waar doe ik het voor en dit komt nooit meer goed.
Ondertussen werk ik weer en draai ik mee met de maatschappij en ik ben wat liever voor mezelf geworden.
Er zitten nog regelmatig pittige dagen tussen zowel mentaal als fysiek en ik ben soms nog steeds wel eens bang dat ik weer een burn out krijg al zijn de symptomen er niet naar.
Ik wil gewoon nooit meer terug naar die tijd!
Hoe lang je nodig hebt verschilt per persoon laat je vooral niet opjagen.
Bij mij heeft veel praten erover geholpen en luisteren naar jezelf en je lichaam. Kleine stapjes vooruit en kijken naar wat je energie gevers zijn en je energie vreters.
Ik durf nu ook sneller nee te zeggen tegen een feestje of eerlijk te zeggen sorry dit is niets voor mij. Tuurlijk vinden mensen daar iets van, maar ik heb wat meer geleerd schijt te hebben daaraan.
Want als je ziek bent leer je pas echt wie het beste met je voor heeft en de rest mag lekker in de stront zakken.
Eigenlijk wil ik wel weer therapie volgen, maar de wachtlijst en dat ik vind dat andere het harder nodig hebben weerhoud me. Ben bang dat ze me weer niet serieus gaan nemen, omdat mijn klachten dan niets voorstellen vergeleken met een ander.
Dan mag ik eigenlijk niet klagen. Heb zelf ongeveer 6,5 maand thuis gezeten met burn out en stress. Depressie kreeg ik er toen gratis bij.
Ben nog net geen 30 jaar, maar dit was een erg donkere tijd voor mij met weinig begrip vanuit mijn omgeving helaas.
Elke dag had ik fysieke pijn ik was mezelf niet meer en viel enorm af in gewicht. Therapie gehad, maar helaas nooit serieus genomen. Had graag EMDR willen volgen, helaas kreeg ik die kans niet door tijd gebrek vanuit hun kant en geld gebrek vanuit mijn kant. In die tijd waren er zat momenten dat ik dacht waar doe ik het voor en dit komt nooit meer goed.
Ondertussen werk ik weer en draai ik mee met de maatschappij en ik ben wat liever voor mezelf geworden.
Er zitten nog regelmatig pittige dagen tussen zowel mentaal als fysiek en ik ben soms nog steeds wel eens bang dat ik weer een burn out krijg al zijn de symptomen er niet naar.
Ik wil gewoon nooit meer terug naar die tijd!
Hoe lang je nodig hebt verschilt per persoon laat je vooral niet opjagen.
Bij mij heeft veel praten erover geholpen en luisteren naar jezelf en je lichaam. Kleine stapjes vooruit en kijken naar wat je energie gevers zijn en je energie vreters.
Ik durf nu ook sneller nee te zeggen tegen een feestje of eerlijk te zeggen sorry dit is niets voor mij. Tuurlijk vinden mensen daar iets van, maar ik heb wat meer geleerd schijt te hebben daaraan.
Want als je ziek bent leer je pas echt wie het beste met je voor heeft en de rest mag lekker in de stront zakken.
Eigenlijk wil ik wel weer therapie volgen, maar de wachtlijst en dat ik vind dat andere het harder nodig hebben weerhoud me. Ben bang dat ze me weer niet serieus gaan nemen, omdat mijn klachten dan niets voorstellen vergeleken met een ander.
maandag 1 mei 2023 om 21:59
Er is hoop, mensen. Ook als je niet helemaal herstellen kunt. Het is balanceren tussen doen wat je wilt, en doen wat je nog kan, na een periode van "psychische shit". Soms gaat dat goed, soms ga je weer op je bek.
Mijn verhaal. Ik heb klachten sinds de puberteit, vooral depressies. Nooit als zodanig herkend door de huisarts, zelfs niet door diverse psychologen. Werd altijd gegooid op overspannen, danwel burnout. Vijf jaar geleden de ernstigste depressie ooit. Korte opname, en mijn eerste diagnose. Goede hulpverlening, ondertussen op de wachtlijst van de SGGz. Waar ik na twintig maanden terecht kon.
Wel in de tussentijd al medicatie. Na anderhalf jaar ben ik gaan re-integreren, dat ging te snel, ik viel terug. Daarna ben ik vrijwilligerswerk gaan doen, dit heel langzaam opgebouwd. Nu heb ik weer betaald werk, parttime.
Mijn tweede diagnose kreeg ik twee jaar geleden. Ben pas gestart met schematherapie. In de tussentijd nog het eea voor de kiezen gekregen, w.o. het overlijden van mijn vader, een scheiding en een verhuizing.
Al met al ben ik dus eigenlijk nog steeds aan het herstellen.
Maar! Het gaat best goed met mij, binnen mijn "nieuwe" kaders: medicijnen, structuur, therapie en het uitermate strak bewaken van mijn grenzen.
Het is echter voor iedereen weer anders. Herstel is maatwerk.
Mijn verhaal. Ik heb klachten sinds de puberteit, vooral depressies. Nooit als zodanig herkend door de huisarts, zelfs niet door diverse psychologen. Werd altijd gegooid op overspannen, danwel burnout. Vijf jaar geleden de ernstigste depressie ooit. Korte opname, en mijn eerste diagnose. Goede hulpverlening, ondertussen op de wachtlijst van de SGGz. Waar ik na twintig maanden terecht kon.
Wel in de tussentijd al medicatie. Na anderhalf jaar ben ik gaan re-integreren, dat ging te snel, ik viel terug. Daarna ben ik vrijwilligerswerk gaan doen, dit heel langzaam opgebouwd. Nu heb ik weer betaald werk, parttime.
Mijn tweede diagnose kreeg ik twee jaar geleden. Ben pas gestart met schematherapie. In de tussentijd nog het eea voor de kiezen gekregen, w.o. het overlijden van mijn vader, een scheiding en een verhuizing.
Al met al ben ik dus eigenlijk nog steeds aan het herstellen.
Maar! Het gaat best goed met mij, binnen mijn "nieuwe" kaders: medicijnen, structuur, therapie en het uitermate strak bewaken van mijn grenzen.
Het is echter voor iedereen weer anders. Herstel is maatwerk.
maandag 1 mei 2023 om 23:06
Ja, die nieuwe kaders moet ik ook nog vinden. Maar vind het al heel wat om eindelijk te erkennen dat ik dat nodig heb 
Wat mij opvalt hier is het aantal 'onjuiste' diagnoses. Bij mezelf is het redelijk helder: alle symptomen van een gegeneraliseerde angststoornis en er ook het neurotische karakter na (er liggen wel wat andere karaktereigenschappen onder waar ik me nu voor het eerst pas van bewust ben). Maar bij veel van jullie toch ook wel veel tijd en therapie 'verspild' aan de verkeerde diagnoses (door allerlei instanties en zelfs huisarts).
Ik snap het wel: mentale klachten zijn moeilijk te classificeren, maar zo frustrerend als je de patiënt bent!
Hadden jullie die overprikkeldheid ook al voor jullie burnouts (en bijvoorbeeld nooit als zodanig herkend of genegeerd )? Of denk je dat het er een gevolg van is?
Wat mij opvalt hier is het aantal 'onjuiste' diagnoses. Bij mezelf is het redelijk helder: alle symptomen van een gegeneraliseerde angststoornis en er ook het neurotische karakter na (er liggen wel wat andere karaktereigenschappen onder waar ik me nu voor het eerst pas van bewust ben). Maar bij veel van jullie toch ook wel veel tijd en therapie 'verspild' aan de verkeerde diagnoses (door allerlei instanties en zelfs huisarts).
Ik snap het wel: mentale klachten zijn moeilijk te classificeren, maar zo frustrerend als je de patiënt bent!
Hadden jullie die overprikkeldheid ook al voor jullie burnouts (en bijvoorbeeld nooit als zodanig herkend of genegeerd )? Of denk je dat het er een gevolg van is?
dinsdag 2 mei 2023 om 07:55
Dat hele idee van 'verkeerde diagnoses' is echt niet hoe het werkt.Mia schreef: ↑01-05-2023 23:06
Wat mij opvalt hier is het aantal 'onjuiste' diagnoses. Bij mezelf is het redelijk helder: alle symptomen van een gegeneraliseerde angststoornis en er ook het neurotische karakter na (er liggen wel wat andere karaktereigenschappen onder waar ik me nu voor het eerst pas van bewust ben). Maar bij veel van jullie toch ook wel veel tijd en therapie 'verspild' aan de verkeerde diagnoses (door allerlei instanties en zelfs huisarts).
Qua psychische klachten is er überhaupt geen sprake van diagnoses, maar van classificaties.
Bijv: je hebt genoeg klachten die in de classificatie depressie vallen, dus je hebt een depressie (volgens de DSM).
Veel klachten horen bij meerdere classificaties, zoals bijv slaapproblemen.
Dan hangt het er maar vanaf welke klacht(en) op het moment van onderzoek op de voorgrond staat (staan), welke DSM-classificatie daaraan gehangen wordt. En dat hangt ook nog af van de hobby van de onderzoeker (zoals ern psychiater het mij vertelde).
Qua behandeling wordt er ook steeds minder naar het label gekeken en steeds meer naar de klachten en wat individueel werkt. Dan wordt er dus geen tijd verspild aan verkeerde diagnoses.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
dinsdag 2 mei 2023 om 08:42
Ik lees ook even mee. Ik heb al langere tijd spanningsklachten en last van overprikkeling, ontstaan na een paar belastende jaren, zowel privé als werk, en sinds februari is daar het labeltje burn-out op geplakt. Ik heb nu een paar maanden thuis gezeten, ik had ook echt nul energie meer. Moe, kon soms amper 5 minuten wandelen of ik had een hoge hartslag en de neiging tot hyperventileren en een lichaam dat niet meer vooruit wilde. Snel overprikkeld ook.
Sinds kort werk ik weer een paar uur per week, vanuit huis, wat enigszins lukt omdat ik de ruimte heb om de uren zelf in te delen. Maar ik heb wel nog steeds heel veel last van energieschommelingen. Ene dag gaat t aardig, andere dag stap ik al oververmoeid en overprikkeld m’n bed uit.
Hoe uit overprikkeling zich bij jullie?
Bij mij kan dat out of the blue betekenen dat ik sta te tollen op m’n benen of dat informatie van buitenaf niet goed meer binnenkomt ofzo. Soort van hersenmist.
Alles wat dan om me heen gebeurt komt vrij heftig binnen en lijk ik niet meer te kunnen filteren. Als ik dan even rust pak gaat het daarna wel weer.
Soms heb ik nu een goede dag. Als ik dan op die dag over mijn grens heen ga, kan ik de klok erop gelijk zetten dat ik me de volgende dag weer futloos voel. Het is nogal eens lastig om continu die grens te herkennen.
Hoe doen jullie dat?
Angststoornissen heb ik dan weer niet, behalve dat ik wel merk dat wanneer ik door de overprikkeling ergens overvallen word door vermoeidheid of duizelingen dat ik echt op mijn ademhaling moet focussen om het gevoel out te gaan te onderdrukken.
Mijn therapeut zegt dat dit volkomen normaal is bij een burn-out maar ik vind t pakketje aan klachten nog best wel veelomvattend. Het lijkt wel alsof alles maar makkelijk wordt toegeschreven aan “dat komt door je burn-out, deal with it, kost tijd” Ik ben wellicht ook te ongeduldig.
Sinds kort werk ik weer een paar uur per week, vanuit huis, wat enigszins lukt omdat ik de ruimte heb om de uren zelf in te delen. Maar ik heb wel nog steeds heel veel last van energieschommelingen. Ene dag gaat t aardig, andere dag stap ik al oververmoeid en overprikkeld m’n bed uit.
Hoe uit overprikkeling zich bij jullie?
Bij mij kan dat out of the blue betekenen dat ik sta te tollen op m’n benen of dat informatie van buitenaf niet goed meer binnenkomt ofzo. Soort van hersenmist.
Alles wat dan om me heen gebeurt komt vrij heftig binnen en lijk ik niet meer te kunnen filteren. Als ik dan even rust pak gaat het daarna wel weer.
Soms heb ik nu een goede dag. Als ik dan op die dag over mijn grens heen ga, kan ik de klok erop gelijk zetten dat ik me de volgende dag weer futloos voel. Het is nogal eens lastig om continu die grens te herkennen.
Hoe doen jullie dat?
Angststoornissen heb ik dan weer niet, behalve dat ik wel merk dat wanneer ik door de overprikkeling ergens overvallen word door vermoeidheid of duizelingen dat ik echt op mijn ademhaling moet focussen om het gevoel out te gaan te onderdrukken.
Mijn therapeut zegt dat dit volkomen normaal is bij een burn-out maar ik vind t pakketje aan klachten nog best wel veelomvattend. Het lijkt wel alsof alles maar makkelijk wordt toegeschreven aan “dat komt door je burn-out, deal with it, kost tijd” Ik ben wellicht ook te ongeduldig.
dinsdag 2 mei 2023 om 09:13
Precies dat. Herstel gaat als het goed is niet over het elimineren van klachten, maar over het leren leven met jezelf en alles wat daarbij hoort. Of je nu een diagnose hebt zoals autisme, CPTSS of persoonlijkheidsstoornis, of niet, dat maakt uiteindelijk niet uit voor wat betreft het moeten leren leven met je persoonlijke gebruiksaanwijzing.Solomio schreef: ↑02-05-2023 07:55Dat hele idee van 'verkeerde diagnoses' is echt niet hoe het werkt.
Qua psychische klachten is er überhaupt geen sprake van diagnoses, maar van classificaties.
Bijv: je hebt genoeg klachten die in de classificatie depressie vallen, dus je hebt een depressie (volgens de DSM).
Veel klachten horen bij meerdere classificaties, zoals bijv slaapproblemen.
Dan hangt het er maar vanaf welke klacht(en) op het moment van onderzoek op de voorgrond staat (staan), welke DSM-classificatie daaraan gehangen wordt. En dat hangt ook nog af van de hobby van de onderzoeker (zoals ern psychiater het mij vertelde).
Qua behandeling wordt er ook steeds minder naar het label gekeken en steeds meer naar de klachten en wat individueel werkt. Dan wordt er dus geen tijd verspild aan verkeerde diagnoses.
Mijn diagnose was gegeneraliseerde angststoornis, maar mijn therapeut zei ook, we moeten gewoon iets invullen voor de verzekeraar. Het maakt niet uit, er had ook sociale angststoornis of burnout, paniekstoornis kunnen staan, die symptomen had ik ook. Vooral met de zogenaamde As I diagnoses is het niet zo relevant.
Dergelijke overspannenheid kan je ook beschouwen als een levenscrisis. En die horen eigenlijk min of meer bij het leven van tegenwoordig. Je probeert ergens in te passen wat je onbewust voelt dat jou wordt opgelegd, dat kost meer energie dan het oplevert, je gaat erdoor onderuit en je lichaam zegt op alle mogelijke manieren stop. Vaak negeren we die signalen eerst een hele tijd en dan wordt het een harde stop en ben je inmiddels al aardig de vernieling in.
En dan moet je opkrabbelen en gaan leren om dingen voortaan anders te doen. Dat herstel, of eigenlijk leren leven, kan wel de rest van je leven duren. Je leert jezelf steeds beter kennen naarmate je ouder wordt. Maar acceptatie van wie je echt bent en je levenswijze daarop afstemmen gebeurt meestal niet binnen een jaar of twee.
Soms, vaak, moet je eerst weer een paar keer je neus stoten of je vingers branden voordat je concludeert dat iets toch echt niet gaat werken zoals je bedacht had, of zoals anderen het wel lijken te kunnen. Dat is mijn ervaring in ieder geval. Ik ben nu inmiddels 10 jaar bezig met herstel (ik werk wel, maar niet meer fulltime, hoeft van mij ook niet).
Het goede nieuws is dat het een zware reis is, maar wel een dankbare reis. Er is weinig dat meer voldoening geeft dan jezelf steeds meer leren kennen, accepteren en waarderen, leren dat je aan jezelf genoeg hebt, en om verborgen kanten van jezelf te ontdekken.
dinsdag 2 mei 2023 om 09:23
Wat betreft de diagnoses, ik heb het label depressie, maar dat is voor de verzekering. In het gesprek met de regiebehandelaar werd er aangegeven dat mijn klachten zouden kunnen vallen onder somatische klachten, angststoornis of depressie en werd gevraagd welke diagnose ik zelf 'wilde'. Daar stond ik wel een beetje van te kijken. Ook omdat dit werd gedaan op basis van een half uurtje gesprek. Dus daar til ik maar niet te zwaar aan. Met mijn behandelaar ben ik nu aan het kijken wat er echt speelt en wat ik nodig heb. Maar zij spreekt ook niet over de diagnose verder.
De overprikkeling had ik nog niet voor mijn burn out. Of althans niet mijn hele leven. Toen ik een tijdje in thuis zat besefte ik wel dat ik eigenlijk al een tijd overprikkeld door het leven ging maar dat ik dat niet opgepikt had, net als een heleboel andere lichamelijke klachten en signalen van mijn lichaam die riepen dat ik rust moest nemen. Ik hoop dus ook ooit weer terug te kunnen naar een leven zonder overprikkeling. Maar het is nogal hardnekkig en ik begin me steeds meer te beseffen dat het wel eens iets zou kunnen zijn dat nooit helema weg zal gaan.
De overprikkeling uit zich bij mij op verschillende manieren. De ene keer komen geluiden opeens heel hard binnen en heb ik dan ook een erg kort lontje en ben ik heel schrikkerig. Dan is er inderdaad geen filter en dan hoor ik ook alle geluiden die vanuit de omgeving komen even hard. De andere keer kan het zijn dat ik me mentaal/cognitief te veel heb ingespannen en dat ik daarna niks meer kan. Dat ik dan gewoon niet meer helder na kan denken over simpele dingen (dat ik in de supermarkt sta en eigenlijk geen idee meer heb van wat ik moest halen en waar dit dan staat bijvoorbeeld, of dat mijn zoon mij een grapje drie keer moest vertellen en dat ik het nog steeds niet snapte terwijl dit een dag later geen probleem was). Bij alle vormen van overprikkeling merk ik het ook fysiek. Ik krijg hoofdpijn en druk op mijn voorhoofd tussen/boven mijn ogen. Soms word ik ook duizelig, meestal heel moe.
En inderdaad de vermoeidheid daarna als je over je grens bent gegaan is heel herkenbaar. Het is heel erg met pieken en dalen. En de dalen voelen heel rot en als een enorme stap terug, inmiddels weet ik dat het meestal tijdelijk is. Maar op het moment dat je erin zit is dat heel moeilijk relativeren.
De overprikkeling had ik nog niet voor mijn burn out. Of althans niet mijn hele leven. Toen ik een tijdje in thuis zat besefte ik wel dat ik eigenlijk al een tijd overprikkeld door het leven ging maar dat ik dat niet opgepikt had, net als een heleboel andere lichamelijke klachten en signalen van mijn lichaam die riepen dat ik rust moest nemen. Ik hoop dus ook ooit weer terug te kunnen naar een leven zonder overprikkeling. Maar het is nogal hardnekkig en ik begin me steeds meer te beseffen dat het wel eens iets zou kunnen zijn dat nooit helema weg zal gaan.
De overprikkeling uit zich bij mij op verschillende manieren. De ene keer komen geluiden opeens heel hard binnen en heb ik dan ook een erg kort lontje en ben ik heel schrikkerig. Dan is er inderdaad geen filter en dan hoor ik ook alle geluiden die vanuit de omgeving komen even hard. De andere keer kan het zijn dat ik me mentaal/cognitief te veel heb ingespannen en dat ik daarna niks meer kan. Dat ik dan gewoon niet meer helder na kan denken over simpele dingen (dat ik in de supermarkt sta en eigenlijk geen idee meer heb van wat ik moest halen en waar dit dan staat bijvoorbeeld, of dat mijn zoon mij een grapje drie keer moest vertellen en dat ik het nog steeds niet snapte terwijl dit een dag later geen probleem was). Bij alle vormen van overprikkeling merk ik het ook fysiek. Ik krijg hoofdpijn en druk op mijn voorhoofd tussen/boven mijn ogen. Soms word ik ook duizelig, meestal heel moe.
En inderdaad de vermoeidheid daarna als je over je grens bent gegaan is heel herkenbaar. Het is heel erg met pieken en dalen. En de dalen voelen heel rot en als een enorme stap terug, inmiddels weet ik dat het meestal tijdelijk is. Maar op het moment dat je erin zit is dat heel moeilijk relativeren.
dinsdag 2 mei 2023 om 09:27
Daarbij staat burn-out niet in de DSM, dus daarvoor krijg je geen behandeling vergoed.
Dan noemen ze het dus idd depressie, als somberheid/vermoeidheid op de voorgrond staat, of angststoornis, als angst meer op de voorgrond staat.
Zo werkt de DSM.
Dan noemen ze het dus idd depressie, als somberheid/vermoeidheid op de voorgrond staat, of angststoornis, als angst meer op de voorgrond staat.
Zo werkt de DSM.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
dinsdag 2 mei 2023 om 09:30
Pff.... Dit klinkt wel soort van zwaarmoedig en misschien ook wel heel erg waar. Wellicht dat ik nog te naïef ben en niet wil accepteren dat ik niet meer mijn oude leven op kan pakken. Ik snap echt dat er dingen in dat oude leven niet goed waren en dat die moeten veranderen en daar ben ik hard mee bezig. Maar ik weet niet of ik er al klaar voor ben om te accepteren dat die mentale onrust en die overprikkeling zullen blijven. Ik heb toch nog stille hoop dat dit wel beter gaat worden. Maar ook hierin zit misschien wel dat ik veel te snel wil en dat ik het een beetje tijd moet gaan geven. De ellende waardoor ik in mijn burnout ben beland heeft tenslotte ook een opbouw van meerdere jaren gehad.Vage schreef: ↑02-05-2023 09:13Precies dat. Herstel gaat als het goed is niet over het elimineren van klachten, maar over het leren leven met jezelf en alles wat daarbij hoort. Of je nu een diagnose hebt zoals autisme, CPTSS of persoonlijkheidsstoornis, of niet, dat maakt uiteindelijk niet uit voor wat betreft het moeten leren leven met je persoonlijke gebruiksaanwijzing.
dinsdag 2 mei 2023 om 11:28
Ik heb helaas 23 jaar met een verkeerde diagnose (of classificatie) rondgelopen: ik zou een sociale angststoornis/vermijdende persoonlijkheidsstoornis hebben, veroorzaakt door mijn lage zelfbeeld/onzekerheid/verwaarlozing in mijn jeugd. En ook nog een depressie als bonus. Eindeloze therapieën, bergen medicijnen, rtms, ketamine, 18 electroshocks verder, ben ik er eindelijk achter dat ik geen angststoornis heb, maar last heb van randpsychotische verschijnselen. Ik heb per ongeluk zelf iets gevonden wat een wondermiddel voor mij bleek te zijn. Mijn angsten zijn foetsie, ik blijk helemaal niet onzeker te zijn en mijn depressie is grotendeels verdwenen.
Wonderen bestaan, maar het heeft me wel 23 jaar ellende gekost...
Wonderen bestaan, maar het heeft me wel 23 jaar ellende gekost...
dinsdag 2 mei 2023 om 12:07
Wow wat veel herkenbare verhalen hier.
Natto, dat moet een mooi maar ook vreemd gevoel zijn na 23 jaar! Maar zo fijn voor jou!
Fijn topic Mia. We 'spraken' elkaar al in het angststoornis topic, ik heb daar veel aan jouw kijk op je klachten, dus ik hoop je te blijven lezen. Succes met je verhuizing vandaag!
Ik dacht altijd dat ik de enige was die niet van haar klachten af kon komen na mijn 2 burn outs. Ik vond dat raar van mezelf en schaam(de) me daarvoor. Als ik lees dat ik niet de enige ben, geeft me dat ergens steun.
Hier al 15 jaar last van angst/ paniek/ somberheid/ overprikkeld zijn (niet constant, soms had ik goede periodes, waarin de klachten op de achtergrond zaten).
Dit na een paar hele fikse burn out periodes.
Op dit moment al 10 maanden ziek thuis, na 9 jaar in mijn huidige baan gewerkt te hebben. In het begin van mijn ziekmelding heb ik vaak proberen te reïntegreren. Dat ging soms prima, soms een week, 2 weken, dan ineens kon ik niets meer, behalve angstig zijn, paniek hebben, afhankelijk worden. Nu gelukkig eindelijk begonnen met therapie (na lange wachtlijst). De hoop dat mijn klachten helemaal verdwijnen is weg. Ik weet dat verstandelijk, maar mijn gevoel is daar nog niet en ik heb nog regelmatig frustratie/ boosheid over mijn situatie (al weet ik dat dat niet helpend is)
Mijn energie niveau schommelt ook erg. De ene dag kan ik aardig wat aan, de volgende kom ik moeilijk van de bank. Dat vind ik, maar ook mijn omgeving verwarrend. Soms spreek ik dingen af op goede dagen en moet ik t toch weer afzeggen, omdat t niet lukt. Of ga ik wel en ben eerst bezig mijn paniek/ angst en beetje onder controle te krijgen.
Ik doe mijn best zo goed mogelijk naar mezelf te luisteren, maar ik heb soms geen idee wat ik nodig heb. Ontspanning geeft ook spanning, rust geeft vaak onrust.
Natto, dat moet een mooi maar ook vreemd gevoel zijn na 23 jaar! Maar zo fijn voor jou!
Fijn topic Mia. We 'spraken' elkaar al in het angststoornis topic, ik heb daar veel aan jouw kijk op je klachten, dus ik hoop je te blijven lezen. Succes met je verhuizing vandaag!
Ik dacht altijd dat ik de enige was die niet van haar klachten af kon komen na mijn 2 burn outs. Ik vond dat raar van mezelf en schaam(de) me daarvoor. Als ik lees dat ik niet de enige ben, geeft me dat ergens steun.
Hier al 15 jaar last van angst/ paniek/ somberheid/ overprikkeld zijn (niet constant, soms had ik goede periodes, waarin de klachten op de achtergrond zaten).
Dit na een paar hele fikse burn out periodes.
Op dit moment al 10 maanden ziek thuis, na 9 jaar in mijn huidige baan gewerkt te hebben. In het begin van mijn ziekmelding heb ik vaak proberen te reïntegreren. Dat ging soms prima, soms een week, 2 weken, dan ineens kon ik niets meer, behalve angstig zijn, paniek hebben, afhankelijk worden. Nu gelukkig eindelijk begonnen met therapie (na lange wachtlijst). De hoop dat mijn klachten helemaal verdwijnen is weg. Ik weet dat verstandelijk, maar mijn gevoel is daar nog niet en ik heb nog regelmatig frustratie/ boosheid over mijn situatie (al weet ik dat dat niet helpend is)
Mijn energie niveau schommelt ook erg. De ene dag kan ik aardig wat aan, de volgende kom ik moeilijk van de bank. Dat vind ik, maar ook mijn omgeving verwarrend. Soms spreek ik dingen af op goede dagen en moet ik t toch weer afzeggen, omdat t niet lukt. Of ga ik wel en ben eerst bezig mijn paniek/ angst en beetje onder controle te krijgen.
Ik doe mijn best zo goed mogelijk naar mezelf te luisteren, maar ik heb soms geen idee wat ik nodig heb. Ontspanning geeft ook spanning, rust geeft vaak onrust.
dinsdag 2 mei 2023 om 13:38
Je oude leven heeft je gebracht waar je nu bent: in een burnout.Bupsie schreef: ↑02-05-2023 09:30Pff.... Dit klinkt wel soort van zwaarmoedig en misschien ook wel heel erg waar. Wellicht dat ik nog te naïef ben en niet wil accepteren dat ik niet meer mijn oude leven op kan pakken. Ik snap echt dat er dingen in dat oude leven niet goed waren en dat die moeten veranderen en daar ben ik hard mee bezig. Maar ik weet niet of ik er al klaar voor ben om te accepteren dat die mentale onrust en die overprikkeling zullen blijven. Ik heb toch nog stille hoop dat dit wel beter gaat worden. Maar ook hierin zit misschien wel dat ik veel te snel wil en dat ik het een beetje tijd moet gaan geven. De ellende waardoor ik in mijn burnout ben beland heeft tenslotte ook een opbouw van meerdere jaren gehad.
Wil je daar echt naar terug?
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
dinsdag 2 mei 2023 om 14:11
Ja, dat vraag ik me ook af. Ik vond ook de post mooi over psychische shit als levenscrisis: je leeft je leven op een bepaalde manier, en ontdekt na een tijdje dat dit dus niet werkt (bijvoorbeeld niet genoeg rust nemen, constant over je grenzen gaan) met als resultaat een psychische stoornis of burnout of watdanook. En dan ga je dus aanpassen, en ja, dat betekent dat je niet terug kunt naar je oude leven, maar dat leven kon je vroeger ook niet leiden!
Ik heb nu deels geleerd om met angstsymptomen om te gaan, en ik ga er helemaal niet vanuit dat ik deze stoornis voor de rest van mijn leven houd. Maar ik heb ook vooral geleerd over welke onderliggende ideeën er in mij rondwaren over hoe ik mijn leven moet leiden, en dat die moeten worden bijgesteld. En hopelijk ga ik daardoor een volgende keer weer wat minder hard op mijn bek. Ja, goeie post, Vage!
dinsdag 2 mei 2023 om 14:15
Ja, dit heb ik ook. En soms paniek of angst erbij. Weet niet of dat een symptoom of gevolg is (ik ben soms angstig als mn hoofd niet meer fungeertBupsie schreef: ↑02-05-2023 09:23
De overprikkeling uit zich bij mij op verschillende manieren. De ene keer komen geluiden opeens heel hard binnen en heb ik dan ook een erg kort lontje en ben ik heel schrikkerig. Dan is er inderdaad geen filter en dan hoor ik ook alle geluiden die vanuit de omgeving komen even hard. De andere keer kan het zijn dat ik me mentaal/cognitief te veel heb ingespannen en dat ik daarna niks meer kan. Dat ik dan gewoon niet meer helder na kan denken over simpele dingen (dat ik in de supermarkt sta en eigenlijk geen idee meer heb van wat ik moest halen en waar dit dan staat bijvoorbeeld, of dat mijn zoon mij een grapje drie keer moest vertellen en dat ik het nog steeds niet snapte terwijl dit een dag later geen probleem was).
maar hoort er wel bij. Niet echt fysieke klachten verder.
dinsdag 2 mei 2023 om 15:00
Nee zeker niet. Ik bedoel ook niet letterlijk dat ik weer terug wil naar rmijn oude leven. Ik besef heel goed dat ik daar dingen verkeerd heb aangepakt en veel te lang over mijn eigen grens heen ging en veel te veel over mijn grens heen heb laten gaan door personen die heel dicht bij mij stonden. Ik heb wat dat betreft al veel aanpassingen gedaan, hoewel het lastig blijft en ik ook nog wel eens in oude patronen terugval. Ik zou absoluut niet meer terug willen naar wat was. Zeker niet nu ik begin te beseffen wat er eigenlijk gebeurde en hoe veel ik bezig was met zorgen voor anderen ten koste van mezelf. Dat nooit meer!
Wat ik meer bedoelde was dat ik gewoon weer graag wat meer zou willen kunnen genieten van mijn leven, dat ik weer een weekend met de kinderen goed door kan komen zonder daar een paar dagen van bij te moeten komen. Ik zou heel graag weer willen werken, weer wat zinnigs bij willen dragen aan de maatschappij. Niet meer het alleen maar thuis zitten en heel hard aan mezelf werken, maar gewoon weer een beetje kunnen leven zonder al die zorgen, onrust, emotionele chaos en fysieke pijn.
Wat ik meer bedoelde was dat ik gewoon weer graag wat meer zou willen kunnen genieten van mijn leven, dat ik weer een weekend met de kinderen goed door kan komen zonder daar een paar dagen van bij te moeten komen. Ik zou heel graag weer willen werken, weer wat zinnigs bij willen dragen aan de maatschappij. Niet meer het alleen maar thuis zitten en heel hard aan mezelf werken, maar gewoon weer een beetje kunnen leven zonder al die zorgen, onrust, emotionele chaos en fysieke pijn.
dinsdag 2 mei 2023 om 15:02
@vrijdagmiddag, lastig is dat inderdaad als je afspraken maakt op goede dagen en het dan toch weer tegen kan vallen op de dag zelf. Ik merk ook dat ik soms iets te optimistisch ben op de goede dagen. En het is zo lastig aan anderen uitleggen hoe dat werkt en dat het dus soms kan zijn dat je een afspraak af moet zeggen.
En inderdaad die rust die je moet nemen, maar dat je daar weer enorme onrust voor terugkrijgt. Het is een ingewikkeld proces.
Fijn dat je therapie nu gestart is. Hopelijk gaat het je wat opleveren!
En inderdaad die rust die je moet nemen, maar dat je daar weer enorme onrust voor terugkrijgt. Het is een ingewikkeld proces.
Fijn dat je therapie nu gestart is. Hopelijk gaat het je wat opleveren!
dinsdag 2 mei 2023 om 15:50
dinsdag 2 mei 2023 om 15:53
Ik snap wel wat je zegt, maar is het niet belangrijker dat jij jezelf serieus neemt? Waarom wil je weer therapie volgen?suikerspinx schreef: ↑01-05-2023 21:03Eigenlijk wil ik wel weer therapie volgen, maar de wachtlijst en dat ik vind dat andere het harder nodig hebben weerhoud me. Ben bang dat ze me weer niet serieus gaan nemen, omdat mijn klachten dan niets voorstellen vergeleken met een ander.
dinsdag 2 mei 2023 om 15:53
Is er dan een reden om aan te nemen dat je dat nooit meer kunt doen? Kijk, ik ben momenteel ook niet mijn beste zelf, doodop en overprikkeld door het minste geringste. Maar ik ga er wel vanuit dat dat weer gaat verbeteren, hoor! En hopelijk gaat mijn leven juist beter worden dan vóór deze angststoornis, omdat ik eerder op de rem trap. Denk jij dat je leven zo blijft als het nu is?Bupsie schreef: ↑02-05-2023 15:00Nee zeker niet. Ik bedoel ook niet letterlijk dat ik weer terug wil naar rmijn oude leven. Ik besef heel goed dat ik daar dingen verkeerd heb aangepakt en veel te lang over mijn eigen grens heen ging en veel te veel over mijn grens heen heb laten gaan door personen die heel dicht bij mij stonden. Ik heb wat dat betreft al veel aanpassingen gedaan, hoewel het lastig blijft en ik ook nog wel eens in oude patronen terugval. Ik zou absoluut niet meer terug willen naar wat was. Zeker niet nu ik begin te beseffen wat er eigenlijk gebeurde en hoe veel ik bezig was met zorgen voor anderen ten koste van mezelf. Dat nooit meer!
Wat ik meer bedoelde was dat ik gewoon weer graag wat meer zou willen kunnen genieten van mijn leven, dat ik weer een weekend met de kinderen goed door kan komen zonder daar een paar dagen van bij te moeten komen. Ik zou heel graag weer willen werken, weer wat zinnigs bij willen dragen aan de maatschappij. Niet meer het alleen maar thuis zitten en heel hard aan mezelf werken, maar gewoon weer een beetje kunnen leven zonder al die zorgen, onrust, emotionele chaos en fysieke pijn.
dinsdag 2 mei 2023 om 19:37
Helder, en zo moet het natuurlijk ook (maar iemand die door zijn/haar huisarts de diagnose 'borderline' krijgt, vind ik dan eigenlijk wel echt fout, maar dit kun je misschien niet eens als serieuze diagnose zien...).Solomio schreef: ↑02-05-2023 07:55Dat hele idee van 'verkeerde diagnoses' is echt niet hoe het werkt.
Qua psychische klachten is er überhaupt geen sprake van diagnoses, maar van classificaties.
Bijv: je hebt genoeg klachten die in de classificatie depressie vallen, dus je hebt een depressie (volgens de DSM).
Veel klachten horen bij meerdere classificaties, zoals bijv slaapproblemen.
Dan hangt het er maar vanaf welke klacht(en) op het moment van onderzoek op de voorgrond staat (staan), welke DSM-classificatie daaraan gehangen wordt. En dat hangt ook nog af van de hobby van de onderzoeker (zoals ern psychiater het mij vertelde).
Qua behandeling wordt er ook steeds minder naar het label gekeken en steeds meer naar de klachten en wat individueel werkt. Dan wordt er dus geen tijd verspild aan verkeerde diagnoses.
Voor mij speelde dit ook niet, trouwens: ik scoorde ook best hoog op een depressie vragenlijst, maar die klachten kwamen gewoon door mijn angsten. Daar word je niet vrolijk van. En heb dus ook nooit die diagnose gekregen. Mijn post was een reactie op hoe anderen dit beschreven.
dinsdag 2 mei 2023 om 21:12
Ik heb het zelf ook nooit als serieuze diagnose gezien hoor. Maar een huisarts heeft best een flinke vinger in de pap als het om doorverwijzingen gaat. En als het al niet goed met je gaat en je moet daar ook nog tegen opboksen..Mia schreef: ↑02-05-2023 19:37Helder, en zo moet het natuurlijk ook (maar iemand die door zijn/haar huisarts de diagnose 'borderline' krijgt, vind ik dan eigenlijk wel echt fout, maar dit kun je misschien niet eens als serieuze diagnose zien...).
Voor mij speelde dit ook niet, trouwens: ik scoorde ook best hoog op een depressie vragenlijst, maar die klachten kwamen gewoon door mijn angsten. Daar word je niet vrolijk van. En heb dus ook nooit die diagnose gekregen. Mijn post was een reactie op hoe anderen dit beschreven.
Ik ben heel erg aan het twijfelen om alsnog een officiële klacht tegen hem in te dienen. Mijn moeder zit nog steeds bij die praktijk en heeft blijkbaar jaren geleden al bij hem geopperd dat ze aan autisme dacht. Maar dat kon allemaal niet volgens hem. Ze heeft een paar weken geleden na ik mijn autisme onderzoek heb gehad een nieuw gesprek met hem gehad omdat ze er ook heel erg mee zit en zich heel erg machteloos heeft gevoeld. Zijn houding in dat gesprek was echt absurd van wat ik gehoord heb. Ze heeft hem een half uur lang zitten overtuigen dat het echt autisme was, maar dat kon echt niet volgens hem want zijn kind was autistisch. Die man kent me amper.
dinsdag 2 mei 2023 om 21:15
Ik hoop van harte dat het wel weer beter gaat worden en er zijn veel mensen in mijn omgeving die nog steeds het volste vertrouwen erin hebben dat het wel weer goed komt. Ikzelf ben er niet altijd zo van overtuigd. Het ene moment besef ik dat ik al echt veel stappen heb gemaakt en dat ik goed op weg ben naar herstel. Maar het volgende moment zie ik het veel somberder in en vraag ik me af hoe ik ooit uit deze situatie ga komen, of ik ooit nog weer aan het werk kan en of het me ooit gaat lukken om het hele emotionele stuk goed te kunnen gaan verwerken. Het hangt dus heel erg van mijn stemming af hoe ik erin sta. Het belangrijkste is natuurlijk om positief te blijven, maar dat is soms moeilijk.Mia schreef: ↑02-05-2023 15:53Is er dan een reden om aan te nemen dat je dat nooit meer kunt doen? Kijk, ik ben momenteel ook niet mijn beste zelf, doodop en overprikkeld door het minste geringste. Maar ik ga er wel vanuit dat dat weer gaat verbeteren, hoor! En hopelijk gaat mijn leven juist beter worden dan vóór deze angststoornis, omdat ik eerder op de rem trap. Denk jij dat je leven zo blijft als het nu is?
Hoe is je vlucht gegaan? Zijn alle spullen hier ook al of komen die op een ander moment naar Nederland? Ik kan me voorstellen dat die hele verhuizing ook wel veel invloed heeft op hoe je je op dit moment voelt en op je mate van overprikkeling.
dinsdag 2 mei 2023 om 21:42
Volgens mij moet een huisarts bij de doorverwijzing naar de ggz een DSM-classificatie opgeven, anders kom je de ggz al niet in.Mia schreef: ↑02-05-2023 19:37Helder, en zo moet het natuurlijk ook (maar iemand die door zijn/haar huisarts de diagnose 'borderline' krijgt, vind ik dan eigenlijk wel echt fout, maar dit kun je misschien niet eens als serieuze diagnose zien...).
Voor mij speelde dit ook niet, trouwens: ik scoorde ook best hoog op een depressie vragenlijst, maar die klachten kwamen gewoon door mijn angsten. Daar word je niet vrolijk van. En heb dus ook nooit die diagnose gekregen. Mijn post was een reactie op hoe anderen dit beschreven.
Dus nee, dat is geen serieuze diagnose, maar die zijn er sowieso niet in de ggz.
Die van de huisarts is nog iets minder serieus
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
dinsdag 2 mei 2023 om 22:16
Oneens. Ik ben blij met mijn diagnoses. Want nu krijg ik de juiste medicatie en gerichte therapie. En mijn huisarts geeft mij gewoon naar de psychiater doorverwezen, en die heeft toen pas mijn eerste diagnose vastgesteld.
dinsdag 2 mei 2023 om 22:34
Dat je er blij mee bent staat er toch los van?Grumpywoman schreef: ↑02-05-2023 22:16Oneens. Ik ben blij met mijn diagnoses. Want nu krijg ik de juiste medicatie en gerichte therapie. En mijn huisarts geeft mij gewoon naar de psychiater doorverwezen, en die heeft toen pas mijn eerste diagnose vastgesteld.
Het idee dat medicatie en therapie gekoppeld zijn aan een diagnose wordt steeds meer losgelaten, er wordt naar de klachten gekeken.
Vermoedelijk heeft je huisarts bij de doorverwijzing wel een DSM-classificatie vermeld, dat hangt ervan af wanneer je die verwijzing kreeg.
Dat is dus de richting waarin de huisarts vermoedt dat je klachten verklaard moeten worden.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
