Het gaat niet goed met mij

Ik moet het dan eindelijk toegeven aan mezelf. Nadat meer mensen me erop gewezen hebben dat ik wel depressief lijk (en dat ook allemaal ontkend te hebben, iedereen was gek behalve ik), moet ik vandaag, op dit moment, er toch echt aan.... er gaat iets niet goed.

Ik weet dat ik een aantal dagen geleden een topic heb aangemaakt in Relaties. Heeft er eigenlijk niets mee te maken. Wat betreft mijn relatie voel ik me prima. Nou... niet prima. Eerder onverschillig. Dat was mijn eerste aanwijzing dat er iets aan de hand was. Ik werd bang dat ik me langdurig zo zou gaan voelen. Het gevoel is er nu een paar dagen en het is nog niet weg. Ik voel me vlak. Geen pieken en geen dalen. Als ik een van de twee moest kiezen zijn er vooral dalen. In mij bedoel ik dan.

Ik werk. Dus ik heb wel een dagbesteding. Dit is mijn derde serieuze 'volwassen' baan. Het is ook de derde baan waarin ik stress ervaar. Stress waarvan ik nu pas begin te begrijpen dat die niet helemaal normaal is. Ik slaap snachts maximaal 5 uur, zodra ik wakker word ben ik namelijk nerveus en dat gevoel verlaat me gedurende de dag eigenlijk niet. Ik denk dat ik daardoor ook meer zweet dan de gemiddelde persoon. Ik kan me de laatste keer dat ik me ontspannen (écht ontspannen dus, zonder zenuwen) niet herinneren. Misschien 4 jaar geleden. Savonds kom ik ook slecht in slaap en moet ik me wenden tot kalmerend spul. Ik gebruik valeriaan. Doordat ik zo slecht slaap presteer ik slecht op mijn werk. Dat vind ik zelf tenminste. Ik heb heel snel geen energie meer en daardoor ook geen concentratie. Ook ben ik best perfectionistisch ingesteld en mag ik van mezelf geen fouten maken. Terwijl ik die laatste zin typ begin ik ook spontaan te huilen, geen idee waarom. Maargoed. Door dit alles meld ik me, teveel en te snel, een dag af (ik neem verlof op of ik meld me ziek als ik echt niet anders kan). Omdat ik gewoon een dag moet bijkomen. Dit kan toch niet de bedoeling zijn? Ik moet wel werken. Ik wil ook graag werken. Als ik alleen maar thuis zou zitten word ik gillend gek. Maar hier ga ik langzaam aan onderdoor. Ik weet niet hoe ik dit moet oplossen. Ik kan niet blijven doorgaan met met regelmaat een dag thuisblijven omdat ik het niet meer trek.

Ik zorg ook slecht voor mezelf. Ik douche en poets mijn tanden ja, vooral voor anderen. Als ik een dag vrij heb (echt helemaal vrij en voor mezelf) vind ik het prima om de hele dag mijn huis niet uit te komen. Savonds niet eten komt steeds vaker voor. Ik vergeet het omdat ik weinig honger heb. Ik eet ineens ook liever pizza of friet omdat het makkelijk is. Ik was eerst niet zo. Ik at graag gezond en deed daar graag moeite voor. Boodschappen doen heb ik ook écht geen zin meer in. Ik sleep mezelf naar de supermarkt als het echt niet anders kan. Mijn huis poetsen interesseert me ook niet meer. Terwijl ik eerst mijn huis manisch opgeruimd en schoon hield. Ik heb gewoon nergens meer zin in. Weinig interesseert me nog.

Ik wil er niet aan, maar ik moet toch echt toegeven dat ik iets moet gaan doen. Aan dit gevoel. Ik heb hulp nodig. Ik ben hier alleen echt niet in thuis. Ik ben veel beter in anderen advies geven dan in mezelf helpen. Dank jullie voor het lezen. Iemand een idee voor de eerste stap? De huisarts bijv?

chentolove schreef: ↑

04-10-2017 20:40

Je hebt de 1ste en één van de moeilijkste stappen al gezet: aan jezelf toegeven dat er iets niet juist zit.
Hup naar de huisarts inderdaad. Kan ook zijn dat je een burnout hebt, de manier waarover je over je werk vertelt is niet bepaald gezond. Laat je trouwens ook niet afschrikken dat het 'al je 3de baan is en je bij elke baan stress had'. Kan zomaar komen omdat het banen in de zelfde sector of dergelijke zijn!

Ik dacht elke keer dat het probleem op te lossen was door een andere baan te zoeken. En voor een korte periode is dat dan ook de oplossing en ben ik helemaal enthousiast. Maar daarna wordt het allemaal stabiel bij die baan en begint het weer van voren af aan.

Nu denk ik dat ik gewoon iets heel anders moet gaan doen. Ik weet alleen niet wat. Weer gaan studeren? Wat dan? Een andere baan? Graag, maar welke dan? Ik ben een beetje door mijn oplossingen heen.

appeltje78 schreef: ↑

04-10-2017 21:19

Oh meid, wat ontzettend vervelend voor je. Inderdaad naar de huisarts om te praten. Burnout, depressie, een onopgemerkte ad(h)d, hormonale disbalans, zelfs een vitamine D tekort kan allemaal dit soort klachten geven. Dus laat je goed checken en niet enkel met een verwijzing naar de psycholoog sturen.

Ik ben geen arts, maar ook ik ben wel bekend met stress. Ik dacht altijd dat het kwam door mijn privesituatie (co-ouderschap, 2 kinderen, zware baan, ver weg, geen familie), maar bij mij blijkt toch een groot stuk te liggen aan ADD. Sinds ik dat weet en er rekening mee houd, is mijn stress ook een stuk minder. En daardoor lukt het me ook veel beter om met veel andere zaken om te gaan.

Nou, ik heb wel een vorm van autisme. Maar ik kan niet alles daarop steken vind ik. In de tijd dat ik nog naar school ging, zelfs op het hbo, had ik deze problemen niet. Slaapproblemen heb ik mn hele leven al. Ik lees er zelfs een oud topic van mezelf uit 2015 over terug. Maar zo erg als nu... nee. Ik weet de oorzaak niet te tackelen. Stress zorgt voor weinig slaap en slaaptekort en vermoeidheid zorgen voor meer stress, lijkt het.

Danaidae schreef: ↑

04-10-2017 22:22

Wat een naar gevoel moet dat zijn, die lusteloosheid en die voortdurende nervositeit. Heel goed en dapper dat je onder ogen durft te zien dat dat niet vanzelf weer over gaat. Ik sluit me aan bij het bovenstaande en denk dat de huisarts inderdaad een goede eerste stap is. Bel wellicht van tevoren even om een dubbel consult aan te vragen (bij mijn huisarts is een standaard consult op 10 minuten berekend en ik kan me voorstellen dat je iets meer tijd nodig hebt).

Hoe gaat het als je een tijdje echt vakantie hebt gehad? Voel je je dan rustiger en heb je weer energie voor andere dingen? En krijg je nog wel eens energie van je werk? Bijvoorbeeld als je iets voor elkaar hebt gekregen of iets leuks hebt mogen bedenken / organiseren / oplossen?

Sterkte - en wees niet te streng voor jezelf.

Tja, wat is een tijdje vakantie? Ik heb in de herfstvakantie vrijgenomen en leef er ook echt naartoe. Maar dan ben ik 1 a 2 dagen terug op mijn werk en dan begint dat gevoel weer van voren af aan denk ik. En het stomme is dat ik dat gevoel niet echt heb als ik op mijn werk BEN. Het gaat echt om savonds laat en snachts. Ik heb vandaag ook even met een collega gepraat die hetzelfde heeft gehad, vond ik heel prettig. Zij gaf ook aan dat ze er lang mee gesukkeld heeft, dat ze steeds als ze een goede dag had dacht het weer beter ging. Van zichzelf vond dat ze zich aanstelde. Ik herken er zoveel van. Ik heb vanochtend in ieder geval de dokter gebeld, maandag ga ik er naartoe. Ben maar een beetje bang.

spell68 schreef: ↑

04-10-2017 22:25

Dit klinkt als een burn out. Stress is idd de oorzaak. Lastig op te lossen als dat iets is wat in je persoonlijkheid zit. Het enige wat je op de voorhand wel kunt doen, als je dat doet, is stoppen met koffie (maar in mindere mate ook zwarte thee) drinken, want dat stimuleert de aanmaak van adrenaline alleen maar.

Verder natuurlijk langs de huisarts en heel veel sterkte iig.

Ik heb koffie redelijk nodig om de werkdag qua energie te overleven...