Psyche
alle pijlers
Het gevoel dat niemand op je zit te wachten
dinsdag 23 juni 2009 om 23:58
Ik weet zeker dat ik niet de enige ben aan wie dit gevoel weleens knaagt en ik hoop op wijze woorden van mensen die hetzelfde gevoel hebben gehad en daarmee om hebben leren gaan.
Heb het gevoel dat mijn leven weinig betekenis heeft, omdat niemand mij nodig heeft. Ik ben geen belangrijke factor in iemands leven. Ik heb vrienden, maar de rol die ik in hun leven speel is dat we af en toe samen eten of naar het cafe gaan. Ik heb met niemand contact op een bijna dagelijkse basis. Ik ben voor iedereen "een van de velen", naast de andere vrienden en familie die ze hebben. Als ik een tijdje niets zou laten horen zou het alleen m'n baas opvallen.
En ik vind dat een heel vervelend gevoel. Ik ken mensen die ontzettende vrijbuiters zijn en daar juist erg van genieten. Zij voelen zich lekker ongebonden, zijn einzelgangers. Maar ik ben (nog) niet zoals zij. Ik heb vanuit m'n jeugd een gevoel van "niet belangrijk zijn"/"men is niet blij met je" meegekregen en ik blijf er maar naar verlangen dat er gewoon eens iemand echt blij is met mij en dat ik een belangrijke factor ben in iemands leven.
Probeer wel te relativeren hoor, vertel mezelf dat het toch al heel mooi is als je gezond bent, werk hebt, mensen om mee naar de film te gaan enz. Wat zeur ik nou over erkenning? Je moet het toch uit jezelf halen, jezelf niet afhankelijk maken van de waardering van anderen, enzovoort.
Maar toch zit er zo'n patroon in mijn hoofd dat je pas gelukkig kunt zijn als iemand anders blij is met jouw bestaan. Dat je leven dan pas zin heeft.
Heb in het verleden therapie gehad en daar kwam het er steeds op dat ik mezelf belangrijk moet leren vinden. Dat je dat dan uitstraalt naar anderen en dat zij jou ook belangrijk gaan vinden. Maar lieve hemel, hoe doe je dat in de praktijk? Ik blijf hopen op een uit de hemel vallende leuke man die mij kan helpen het gevoel te geven dat ik ertoe doe, maar waarschijnlijk valt die steeds niet uit de hemel juist omdat ik mezelf niet als "belangrijk" presenteer.
Ik hou het ongetwijfeld allemaal zelf in stand. Wie heeft dat ook gedaan en inmiddels een manier gevonden om het patroon te doorbreken? Ik ben vooral benieuwd naar verhalen van mensen die het zelf is gelukt, dus zonder een of ander wonder of geschenk uit de hemel van buitenaf. Want ik wil er graag zelf mee aan de slag.
Ben benieuwd naar verhalen!
Heb het gevoel dat mijn leven weinig betekenis heeft, omdat niemand mij nodig heeft. Ik ben geen belangrijke factor in iemands leven. Ik heb vrienden, maar de rol die ik in hun leven speel is dat we af en toe samen eten of naar het cafe gaan. Ik heb met niemand contact op een bijna dagelijkse basis. Ik ben voor iedereen "een van de velen", naast de andere vrienden en familie die ze hebben. Als ik een tijdje niets zou laten horen zou het alleen m'n baas opvallen.
En ik vind dat een heel vervelend gevoel. Ik ken mensen die ontzettende vrijbuiters zijn en daar juist erg van genieten. Zij voelen zich lekker ongebonden, zijn einzelgangers. Maar ik ben (nog) niet zoals zij. Ik heb vanuit m'n jeugd een gevoel van "niet belangrijk zijn"/"men is niet blij met je" meegekregen en ik blijf er maar naar verlangen dat er gewoon eens iemand echt blij is met mij en dat ik een belangrijke factor ben in iemands leven.
Probeer wel te relativeren hoor, vertel mezelf dat het toch al heel mooi is als je gezond bent, werk hebt, mensen om mee naar de film te gaan enz. Wat zeur ik nou over erkenning? Je moet het toch uit jezelf halen, jezelf niet afhankelijk maken van de waardering van anderen, enzovoort.
Maar toch zit er zo'n patroon in mijn hoofd dat je pas gelukkig kunt zijn als iemand anders blij is met jouw bestaan. Dat je leven dan pas zin heeft.
Heb in het verleden therapie gehad en daar kwam het er steeds op dat ik mezelf belangrijk moet leren vinden. Dat je dat dan uitstraalt naar anderen en dat zij jou ook belangrijk gaan vinden. Maar lieve hemel, hoe doe je dat in de praktijk? Ik blijf hopen op een uit de hemel vallende leuke man die mij kan helpen het gevoel te geven dat ik ertoe doe, maar waarschijnlijk valt die steeds niet uit de hemel juist omdat ik mezelf niet als "belangrijk" presenteer.
Ik hou het ongetwijfeld allemaal zelf in stand. Wie heeft dat ook gedaan en inmiddels een manier gevonden om het patroon te doorbreken? Ik ben vooral benieuwd naar verhalen van mensen die het zelf is gelukt, dus zonder een of ander wonder of geschenk uit de hemel van buitenaf. Want ik wil er graag zelf mee aan de slag.
Ben benieuwd naar verhalen!
woensdag 24 juni 2009 om 00:04
quote:Emmeke schreef op 23 juni 2009 @ 23:58:
Ik weet zeker dat ik niet de enige ben aan wie dit gevoel weleens knaagt en ik hoop op wijze woorden van mensen die hetzelfde gevoel hebben gehad en daarmee om hebben leren gaan.
Heb het gevoel dat mijn leven weinig betekenis heeft, omdat niemand mij nodig heeft. Ik ben geen belangrijke factor in iemands leven. Ik heb vrienden, maar de rol die ik in hun leven speel is dat we af en toe samen eten of naar het cafe gaan. Ik heb met niemand contact op een bijna dagelijkse basis. Ik ben voor iedereen "een van de velen", naast de andere vrienden en familie die ze hebben. Als ik een tijdje niets zou laten horen zou het alleen m'n baas opvallen.
En ik vind dat een heel vervelend gevoel. Ik ken mensen die ontzettende vrijbuiters zijn en daar juist erg van genieten. Zij voelen zich lekker ongebonden, zijn einzelgangers. Maar ik ben (nog) niet zoals zij. Ik heb vanuit m'n jeugd een gevoel van "niet belangrijk zijn"/"men is niet blij met je" meegekregen en ik blijf er maar naar verlangen dat er gewoon eens iemand echt blij is met mij en dat ik een belangrijke factor ben in iemands leven.
Probeer wel te relativeren hoor, vertel mezelf dat het toch al heel mooi is als je gezond bent, werk hebt, mensen om mee naar de film te gaan enz. Wat zeur ik nou over erkenning? Je moet het toch uit jezelf halen, jezelf niet afhankelijk maken van de waardering van anderen, enzovoort.
Maar toch zit er zo'n patroon in mijn hoofd dat je pas gelukkig kunt zijn als iemand anders blij is met jouw bestaan. Dat je leven dan pas zin heeft.
Heb in het verleden therapie gehad en daar kwam het er steeds op dat ik mezelf belangrijk moet leren vinden. Dat je dat dan uitstraalt naar anderen en dat zij jou ook belangrijk gaan vinden. Maar lieve hemel, hoe doe je dat in de praktijk? Ik blijf hopen op een uit de hemel vallende leuke man die mij kan helpen het gevoel te geven dat ik ertoe doe, maar waarschijnlijk valt die steeds niet uit de hemel juist omdat ik mezelf niet als "belangrijk" presenteer.
Ik hou het ongetwijfeld allemaal zelf in stand. Wie heeft dat ook gedaan en inmiddels een manier gevonden om het patroon te doorbreken? Ik ben vooral benieuwd naar verhalen van mensen die het zelf is gelukt, dus zonder een of ander wonder of geschenk uit de hemel van buitenaf. Want ik wil er graag zelf mee aan de slag.
Ben benieuwd naar verhalen!Geen herkenning maar ik vind het erg rot voor je.
Ik weet zeker dat ik niet de enige ben aan wie dit gevoel weleens knaagt en ik hoop op wijze woorden van mensen die hetzelfde gevoel hebben gehad en daarmee om hebben leren gaan.
Heb het gevoel dat mijn leven weinig betekenis heeft, omdat niemand mij nodig heeft. Ik ben geen belangrijke factor in iemands leven. Ik heb vrienden, maar de rol die ik in hun leven speel is dat we af en toe samen eten of naar het cafe gaan. Ik heb met niemand contact op een bijna dagelijkse basis. Ik ben voor iedereen "een van de velen", naast de andere vrienden en familie die ze hebben. Als ik een tijdje niets zou laten horen zou het alleen m'n baas opvallen.
En ik vind dat een heel vervelend gevoel. Ik ken mensen die ontzettende vrijbuiters zijn en daar juist erg van genieten. Zij voelen zich lekker ongebonden, zijn einzelgangers. Maar ik ben (nog) niet zoals zij. Ik heb vanuit m'n jeugd een gevoel van "niet belangrijk zijn"/"men is niet blij met je" meegekregen en ik blijf er maar naar verlangen dat er gewoon eens iemand echt blij is met mij en dat ik een belangrijke factor ben in iemands leven.
Probeer wel te relativeren hoor, vertel mezelf dat het toch al heel mooi is als je gezond bent, werk hebt, mensen om mee naar de film te gaan enz. Wat zeur ik nou over erkenning? Je moet het toch uit jezelf halen, jezelf niet afhankelijk maken van de waardering van anderen, enzovoort.
Maar toch zit er zo'n patroon in mijn hoofd dat je pas gelukkig kunt zijn als iemand anders blij is met jouw bestaan. Dat je leven dan pas zin heeft.
Heb in het verleden therapie gehad en daar kwam het er steeds op dat ik mezelf belangrijk moet leren vinden. Dat je dat dan uitstraalt naar anderen en dat zij jou ook belangrijk gaan vinden. Maar lieve hemel, hoe doe je dat in de praktijk? Ik blijf hopen op een uit de hemel vallende leuke man die mij kan helpen het gevoel te geven dat ik ertoe doe, maar waarschijnlijk valt die steeds niet uit de hemel juist omdat ik mezelf niet als "belangrijk" presenteer.
Ik hou het ongetwijfeld allemaal zelf in stand. Wie heeft dat ook gedaan en inmiddels een manier gevonden om het patroon te doorbreken? Ik ben vooral benieuwd naar verhalen van mensen die het zelf is gelukt, dus zonder een of ander wonder of geschenk uit de hemel van buitenaf. Want ik wil er graag zelf mee aan de slag.
Ben benieuwd naar verhalen!Geen herkenning maar ik vind het erg rot voor je.
woensdag 24 juni 2009 om 00:07
Ik herken je gevoel heel erg!
Maar ik weet helaas ook niet hoe je hier uit komt.
Toen ik een vriend kreeg werd dit wel iets minder. Omdat je dan toch dagelijks iemand hebt waar je bij bent, of mee praat, die je aan denkt, voor wie je belangrijk bent.
Helaas gaat het nu niet zo best tussen ons, dus ik denk dat ik de komende tijd ook weer een beetje zal 'terugvallen' in die oude gedachtengang dat er niemand op me zit te wachten.
Ik blijf dit topic met je meevolgen. Aan mij heb je dus helemaal niets Maar je bent niet de enige dat is zeker.
Maar ik weet helaas ook niet hoe je hier uit komt.
Toen ik een vriend kreeg werd dit wel iets minder. Omdat je dan toch dagelijks iemand hebt waar je bij bent, of mee praat, die je aan denkt, voor wie je belangrijk bent.
Helaas gaat het nu niet zo best tussen ons, dus ik denk dat ik de komende tijd ook weer een beetje zal 'terugvallen' in die oude gedachtengang dat er niemand op me zit te wachten.
Ik blijf dit topic met je meevolgen. Aan mij heb je dus helemaal niets Maar je bent niet de enige dat is zeker.
woensdag 24 juni 2009 om 00:08
Quote:
Heb in het verleden therapie gehad en daar kwam het er steeds op dat ik mezelf belangrijk moet leren vinden. Dat je dat dan uitstraalt naar anderen en dat zij jou ook belangrijk gaan vinden. Maar lieve hemel, hoe doe je dat in de praktijk? Ik blijf hopen op een uit de hemel vallende leuke man die mij kan helpen het gevoel te geven dat ik ertoe doe, maar waarschijnlijk valt die steeds niet uit de hemel juist omdat ik mezelf niet als "belangrijk" presenteer.
Dit trek ik een beetje in twijfel. Het is niet zo dat wanneer jij jezelf belangrijk vind je dit ook uitstraalt, thans, dat lijkt me niet helemaal de bedoeling. Je gaat wel anders handelen. Maar dat voor dat handelen zou je therapeut je ook handvatten gegeven kunnen hebben. Lijkt me een stuk minder tijdrovend. Dan kun je meteen aan de slag, zoals je graag laat weten te willen, en daarnaast je denkpatroon veranderen.
Heb in het verleden therapie gehad en daar kwam het er steeds op dat ik mezelf belangrijk moet leren vinden. Dat je dat dan uitstraalt naar anderen en dat zij jou ook belangrijk gaan vinden. Maar lieve hemel, hoe doe je dat in de praktijk? Ik blijf hopen op een uit de hemel vallende leuke man die mij kan helpen het gevoel te geven dat ik ertoe doe, maar waarschijnlijk valt die steeds niet uit de hemel juist omdat ik mezelf niet als "belangrijk" presenteer.
Dit trek ik een beetje in twijfel. Het is niet zo dat wanneer jij jezelf belangrijk vind je dit ook uitstraalt, thans, dat lijkt me niet helemaal de bedoeling. Je gaat wel anders handelen. Maar dat voor dat handelen zou je therapeut je ook handvatten gegeven kunnen hebben. Lijkt me een stuk minder tijdrovend. Dan kun je meteen aan de slag, zoals je graag laat weten te willen, en daarnaast je denkpatroon veranderen.
woensdag 24 juni 2009 om 00:14
quote:musiclove schreef op 24 juni 2009 @ 00:07:
Toen ik een vriend kreeg werd dit wel iets minder. Omdat je dan toch dagelijks iemand hebt waar je bij bent, of mee praat, die je aan denkt, voor wie je belangrijk bent.
Dat herken ik dan weer. Toen ik een relatie had was het ook anders. In mijn geval was het echter wel zo dat ik door mijn hunkering naar erkenning emotioneel erg afhankelijk was van hem en dat maakte dat ik me erg "klein" voelde. Om die reden ben ik daarna steeds bang geweest om weer een relatie aan te gaan. Ik voel me nu wel alleen, maar wel sterk en dat laatste had ik toen niet.
Ik hoop dat het snel bijtrekt tussen jou en je vriend!
Toen ik een vriend kreeg werd dit wel iets minder. Omdat je dan toch dagelijks iemand hebt waar je bij bent, of mee praat, die je aan denkt, voor wie je belangrijk bent.
Dat herken ik dan weer. Toen ik een relatie had was het ook anders. In mijn geval was het echter wel zo dat ik door mijn hunkering naar erkenning emotioneel erg afhankelijk was van hem en dat maakte dat ik me erg "klein" voelde. Om die reden ben ik daarna steeds bang geweest om weer een relatie aan te gaan. Ik voel me nu wel alleen, maar wel sterk en dat laatste had ik toen niet.
Ik hoop dat het snel bijtrekt tussen jou en je vriend!
woensdag 24 juni 2009 om 00:35
quote:Nickname00 schreef op 24 juni 2009 @ 00:08:
Maar dat voor dat handelen zou je therapeut je ook handvatten gegeven kunnen hebben.
Bedoel je dingen als "kwetsbaar opstellen" en "opkomen voor je eigen behoeften"? Dat is wel veel ter sprake gekomen en in de groep ook wel geoefend, maar ik blijf tot nu toe een scheiding houden tussen een therapiesituatie en het echte leven.
Op zo'n groep weet ik dat mensen graag willen dat ik me openstel en het waarderen. Dan is het "veilig" en dan durf ik het ook wel. Maar het wil er hier maar niet in dat het in het echte leven ook "veilig" kan zijn.
Ik denk dus dat ik nu in het echte leven in het diepe zal moeten gaan springen. In situaties waarin ik niet vooraf weet dat het veilig is. Dat vind ik moeilijk en erg spannend. Tot nu toe lukt het alleen soms met veel drank en was het verder verleidelijk om maar veilig in m'n cocon te blijven zitten. Maar ik word mijn gebrek aan echt contact wel steeds meer zat. Misschien dat als je het maar echt goed zat bent, dat je dan de stap wel waagt?
Eigenlijk zou mijn vraag dus ook kunnen zijn hoe anderen hun veilige muur hebben afgebroken. Of hoe ze nu bezig zijn die af te breken. Ik ga nu slapen, maar lees morgen graag ervaringen, alvast veel dank daarvoor!
Maar dat voor dat handelen zou je therapeut je ook handvatten gegeven kunnen hebben.
Bedoel je dingen als "kwetsbaar opstellen" en "opkomen voor je eigen behoeften"? Dat is wel veel ter sprake gekomen en in de groep ook wel geoefend, maar ik blijf tot nu toe een scheiding houden tussen een therapiesituatie en het echte leven.
Op zo'n groep weet ik dat mensen graag willen dat ik me openstel en het waarderen. Dan is het "veilig" en dan durf ik het ook wel. Maar het wil er hier maar niet in dat het in het echte leven ook "veilig" kan zijn.
Ik denk dus dat ik nu in het echte leven in het diepe zal moeten gaan springen. In situaties waarin ik niet vooraf weet dat het veilig is. Dat vind ik moeilijk en erg spannend. Tot nu toe lukt het alleen soms met veel drank en was het verder verleidelijk om maar veilig in m'n cocon te blijven zitten. Maar ik word mijn gebrek aan echt contact wel steeds meer zat. Misschien dat als je het maar echt goed zat bent, dat je dan de stap wel waagt?
Eigenlijk zou mijn vraag dus ook kunnen zijn hoe anderen hun veilige muur hebben afgebroken. Of hoe ze nu bezig zijn die af te breken. Ik ga nu slapen, maar lees morgen graag ervaringen, alvast veel dank daarvoor!
woensdag 24 juni 2009 om 08:22
Rot dat je je zo voelt (f)
Ik herken het niet echt, maar val denk ik ook meer onder de groep vrijbuiter/einzelgangers. Ik doe lekker m'n eigen ding, heb familie en vrienden, waar ik veel plezier mee heb, maar waar ik soms ook gewoon even geen zin in heb. Volgens mij ben ik voor niemand écht belangrijk in de zin van noodzakelijk, maar ik weet wel dat mensen om me geven. Mis jij dat gevoel?
Afgelopen jaar heb ik een coachingtraject doorlopen. Waar ik last van had (en nog steeds heb, maar in mindere mate) is perfectionisme. Toen kreeg ik de vraag: vind je 'perfecte' mensen leuker of beter? Die vraag maakte veel duidelijk. Nee, 'perfecte' mensen zijn helemaal niet leuker, juist je 'foutjes' maken je leuk.
Die vraag kun je jezelf ook stellen voor jouw situatie: Vind je 'belangrijke' mensen leuker?
Tja, en uiteindelijk is niemand onmisbaar natuurlijk
Sterkte
Ik herken het niet echt, maar val denk ik ook meer onder de groep vrijbuiter/einzelgangers. Ik doe lekker m'n eigen ding, heb familie en vrienden, waar ik veel plezier mee heb, maar waar ik soms ook gewoon even geen zin in heb. Volgens mij ben ik voor niemand écht belangrijk in de zin van noodzakelijk, maar ik weet wel dat mensen om me geven. Mis jij dat gevoel?
Afgelopen jaar heb ik een coachingtraject doorlopen. Waar ik last van had (en nog steeds heb, maar in mindere mate) is perfectionisme. Toen kreeg ik de vraag: vind je 'perfecte' mensen leuker of beter? Die vraag maakte veel duidelijk. Nee, 'perfecte' mensen zijn helemaal niet leuker, juist je 'foutjes' maken je leuk.
Die vraag kun je jezelf ook stellen voor jouw situatie: Vind je 'belangrijke' mensen leuker?
Tja, en uiteindelijk is niemand onmisbaar natuurlijk
Sterkte
woensdag 24 juni 2009 om 09:05
Hoi Emmeke, herkenbaar wat je schrijft. Je hebt wel contacten, maar je ervaart weinig diepgang daar in. Het aantal vrienden dat je hebt, zegt weinig over de kwaliteit van de vriendschap.
Een soort knagend gevoel van 'niemand zit op me te wachten' is volgens mij een vorm van eenzaamheid. Ik denk dat veel mensen daar last van hebben maar niet iedereen herkent het of durft het toe te geven. Het is een belangrijke eerste stap dat je het erkent!
Gebrek aan zelfwaardering is de grootste bron van eenzaamheid. Als je tevreden bent met jezelf, dan heb je het minder nodig dat anderen je aardig vinden. Ieder mens zal daar voor zichzelf een balans in moeten vinden.
In mijn eerste relatie heb ik mij te afhankelijk opgesteld van de aandacht en waardering van de ander. Ik durfde niet mijn grenzen aan te geven uit angst hem te verliezen. Ik was me daar niet van bewust, maar later heb ik geleerd beter naar mezelf te luisteren.
Een relatie kan je het gevoel geven dat je voor iemand speciaal en belangrijk bent en dat is een heerlijk gevoel. Maar volgens mij kan een relatie eenzaamheid nooit helemaal wegnemen. Er blijft toch een gevoel van: uiteindelijk ben je alleen. Er zullen dingen zijn die de ander niet begrijpt of die je niet kunt delen. Ook in een relatie of midden in een volle kroeg kunnen mensen zich eenzaam voelen. Wat ik bedoel te zeggen is dat eenzaamheid bij het leven hoort. Dat betekent niet dat er niets tegen te doen is, maar wat voor jou werkt, kan ik niet van achter mijn PC bedenken.
Als het je lange tijd blijft dwarszitten en je weet niet hoe je het kan doorbreken, dan kun je hulp zoeken. Kijk eens op www.faktor5.nl .
Sterkte!
Een soort knagend gevoel van 'niemand zit op me te wachten' is volgens mij een vorm van eenzaamheid. Ik denk dat veel mensen daar last van hebben maar niet iedereen herkent het of durft het toe te geven. Het is een belangrijke eerste stap dat je het erkent!
Gebrek aan zelfwaardering is de grootste bron van eenzaamheid. Als je tevreden bent met jezelf, dan heb je het minder nodig dat anderen je aardig vinden. Ieder mens zal daar voor zichzelf een balans in moeten vinden.
In mijn eerste relatie heb ik mij te afhankelijk opgesteld van de aandacht en waardering van de ander. Ik durfde niet mijn grenzen aan te geven uit angst hem te verliezen. Ik was me daar niet van bewust, maar later heb ik geleerd beter naar mezelf te luisteren.
Een relatie kan je het gevoel geven dat je voor iemand speciaal en belangrijk bent en dat is een heerlijk gevoel. Maar volgens mij kan een relatie eenzaamheid nooit helemaal wegnemen. Er blijft toch een gevoel van: uiteindelijk ben je alleen. Er zullen dingen zijn die de ander niet begrijpt of die je niet kunt delen. Ook in een relatie of midden in een volle kroeg kunnen mensen zich eenzaam voelen. Wat ik bedoel te zeggen is dat eenzaamheid bij het leven hoort. Dat betekent niet dat er niets tegen te doen is, maar wat voor jou werkt, kan ik niet van achter mijn PC bedenken.
Als het je lange tijd blijft dwarszitten en je weet niet hoe je het kan doorbreken, dan kun je hulp zoeken. Kijk eens op www.faktor5.nl .
Sterkte!
woensdag 24 juni 2009 om 09:28
Wat naar voor je. Iedereen heeft het nodig 'nodig' te zijn. Ik herken je probleem niet, ik heb juist last van dat veel mensen mij nodig hebben, in jouw ogen waarschijnlijk een luxeprobleem.
Waarom begin je niet klein, bijv een huisdier? Een kat, een hondje om voor te zorgen. Het medicijn voor eenzame mensen die alleen wonen. Een huisdier is afhankelijk van je en kan je het gevoel geven dta je nodig bent. Jij bent immers zijn enige verzorger.
Of doe een kindje adopteren dat je elke maand wat geld stort zodat het kind spulletjes kan kopen via hoe heet dat Fosterplan? Met dat kindje kan je corresponderen , contact onderhouden.
Bied je aan als oppas, voor veel ouders erg nodig.
Waarom begin je niet klein, bijv een huisdier? Een kat, een hondje om voor te zorgen. Het medicijn voor eenzame mensen die alleen wonen. Een huisdier is afhankelijk van je en kan je het gevoel geven dta je nodig bent. Jij bent immers zijn enige verzorger.
Of doe een kindje adopteren dat je elke maand wat geld stort zodat het kind spulletjes kan kopen via hoe heet dat Fosterplan? Met dat kindje kan je corresponderen , contact onderhouden.
Bied je aan als oppas, voor veel ouders erg nodig.
woensdag 24 juni 2009 om 09:34
quote:Stoeptegel schreef op 24 juni 2009 @ 09:28:
Wat naar voor je. Iedereen heeft het nodig 'nodig' te zijn. Ik herken je probleem niet, ik heb juist last van dat veel mensen mij nodig hebben, in jouw ogen waarschijnlijk een luxeprobleem.
Waarom begin je niet klein, bijv een huisdier? Een kat, een hondje om voor te zorgen. Het medicijn voor eenzame mensen die alleen wonen. Een huisdier is afhankelijk van je en kan je het gevoel geven dta je nodig bent. Jij bent immers zijn enige verzorger.
Of doe een kindje adopteren dat je elke maand wat geld stort zodat het kind spulletjes kan kopen via hoe heet dat Fosterplan? Met dat kindje kan je corresponderen , contact onderhouden.
Bied je aan als oppas, voor veel ouders erg nodig.
Lijkt me niet de oplossing. Dan creeer je alleen maar mensen om je heen die je (tegen betaling) kunnen gebruiken. Dus 'n kunstmatige manier van nodig zijn.
Mensen die écht om je geven en voor je klaar staan zijn zeldzaam. Zelfs bij vrienden is dat beperkt en eindig.
Wat naar voor je. Iedereen heeft het nodig 'nodig' te zijn. Ik herken je probleem niet, ik heb juist last van dat veel mensen mij nodig hebben, in jouw ogen waarschijnlijk een luxeprobleem.
Waarom begin je niet klein, bijv een huisdier? Een kat, een hondje om voor te zorgen. Het medicijn voor eenzame mensen die alleen wonen. Een huisdier is afhankelijk van je en kan je het gevoel geven dta je nodig bent. Jij bent immers zijn enige verzorger.
Of doe een kindje adopteren dat je elke maand wat geld stort zodat het kind spulletjes kan kopen via hoe heet dat Fosterplan? Met dat kindje kan je corresponderen , contact onderhouden.
Bied je aan als oppas, voor veel ouders erg nodig.
Lijkt me niet de oplossing. Dan creeer je alleen maar mensen om je heen die je (tegen betaling) kunnen gebruiken. Dus 'n kunstmatige manier van nodig zijn.
Mensen die écht om je geven en voor je klaar staan zijn zeldzaam. Zelfs bij vrienden is dat beperkt en eindig.
woensdag 24 juni 2009 om 09:36
woensdag 24 juni 2009 om 09:36
woensdag 24 juni 2009 om 10:56
quote:Emmeke schreef op 24 juni 2009 @ 00:35:
[...]
Bedoel je dingen als "kwetsbaar opstellen" en "opkomen voor je eigen behoeften"? Dat is wel veel ter sprake gekomen en in de groep ook wel geoefend, maar ik blijf tot nu toe een scheiding houden tussen een therapiesituatie en het echte leven.
Op zo'n groep weet ik dat mensen graag willen dat ik me openstel en het waarderen. Dan is het "veilig" en dan durf ik het ook wel. Maar het wil er hier maar niet in dat het in het echte leven ook "veilig" kan zijn.
Oh, het is dus wel gebeurt. Dan heb ik niets gezegd.
[...]
Bedoel je dingen als "kwetsbaar opstellen" en "opkomen voor je eigen behoeften"? Dat is wel veel ter sprake gekomen en in de groep ook wel geoefend, maar ik blijf tot nu toe een scheiding houden tussen een therapiesituatie en het echte leven.
Op zo'n groep weet ik dat mensen graag willen dat ik me openstel en het waarderen. Dan is het "veilig" en dan durf ik het ook wel. Maar het wil er hier maar niet in dat het in het echte leven ook "veilig" kan zijn.
Oh, het is dus wel gebeurt. Dan heb ik niets gezegd.
woensdag 24 juni 2009 om 11:05
Ik heb het een tijdje gehad na mijn afstuderen toen ik in een nieuwe stad kwam wonen.
Uiteindelijk ben ik lid geworden van een (sport) vereniging en me daar aangesloten bij twee clubjes en wat vrijwilligerswerk daar gedaan.
In de eerste plaats kreeg ik een hoop kennissen en later vloeide daar ook een aantal hechte vriendschappen uit voort.
Zo'n vereniging/club is heel fijn. Als je alleen al binnen komt lopen, groeten mensen je, je maakt een babbeltje. Je wordt uitgenodigd voor borrels en verjaardagen en bij mij is er bijvoorbeeld 2 keer per jaar een weekend weg.
En wie weet loopt die vent daar ook rond!
Uiteindelijk ben ik lid geworden van een (sport) vereniging en me daar aangesloten bij twee clubjes en wat vrijwilligerswerk daar gedaan.
In de eerste plaats kreeg ik een hoop kennissen en later vloeide daar ook een aantal hechte vriendschappen uit voort.
Zo'n vereniging/club is heel fijn. Als je alleen al binnen komt lopen, groeten mensen je, je maakt een babbeltje. Je wordt uitgenodigd voor borrels en verjaardagen en bij mij is er bijvoorbeeld 2 keer per jaar een weekend weg.
En wie weet loopt die vent daar ook rond!
woensdag 24 juni 2009 om 13:05
Ik ben vergeten te vermelden dat ik al lid ben van een sportclub en vrijwilligerswerk doe. Ik ben wel "nodig" om diensten te draaien, net als op m'n werk, maar ik mis het gevoel dat iemand mij waardeert om wie ik ben. Dat iemand mij gewoon een fijn en bijzonder mens vindt.
Gezellig vinden mensen me wel hoor, en aardig ook, maar het is nooit meer dan dat. Het is dat niemand mij ooit mist. Dat is het wat ik mis: gemist worden. Dat iemand gewoon heel graag bij je wil zijn.
Gezellig vinden mensen me wel hoor, en aardig ook, maar het is nooit meer dan dat. Het is dat niemand mij ooit mist. Dat is het wat ik mis: gemist worden. Dat iemand gewoon heel graag bij je wil zijn.
woensdag 24 juni 2009 om 14:55
Ik probeer het nut altijd te zoeken in kleine dingen.
Bijvoorbeeld: als ik een taxi neem kan ik onaardig zijn of niks tegen de chaufeur zeggen, in dat geval raakt hij waarschijnlijk sjacherijnig en straalt dit ook uit naar zijn volgende klant, die het ook weer doorgeeft, etc. De wereld wordt dan dus een beetje slechter door mij. Maar ik kan ook vriendelijk zijn en een praatje maken, in dat geval gebeurd er het omgekeerde en wordt de wereld een beetje beter van mij.
En dit is met zoveel dingen hetzelfde, eens spontaan langsgaan bij een vriendin met taart voor haar, oppassen op het buurkindje, iemand helpen om de weg te vinden, een verassingsfeestje voor iemand organiseren, je zus eens zeggen dat ze heel belangrijk voor je is, als vrijwilliger ergens aan de slag gaan, een collega helpen met een zware klus,
kleine dingen, om mezelf nuttig te voelen. Ik hoef geen medicijn tegen kanker uit te vinden, maar zolang ik hier dan toch ben, kan ik mijn tijd maar beter goed besteden.
Bijvoorbeeld: als ik een taxi neem kan ik onaardig zijn of niks tegen de chaufeur zeggen, in dat geval raakt hij waarschijnlijk sjacherijnig en straalt dit ook uit naar zijn volgende klant, die het ook weer doorgeeft, etc. De wereld wordt dan dus een beetje slechter door mij. Maar ik kan ook vriendelijk zijn en een praatje maken, in dat geval gebeurd er het omgekeerde en wordt de wereld een beetje beter van mij.
En dit is met zoveel dingen hetzelfde, eens spontaan langsgaan bij een vriendin met taart voor haar, oppassen op het buurkindje, iemand helpen om de weg te vinden, een verassingsfeestje voor iemand organiseren, je zus eens zeggen dat ze heel belangrijk voor je is, als vrijwilliger ergens aan de slag gaan, een collega helpen met een zware klus,
kleine dingen, om mezelf nuttig te voelen. Ik hoef geen medicijn tegen kanker uit te vinden, maar zolang ik hier dan toch ben, kan ik mijn tijd maar beter goed besteden.
