Psyche
alle pijlers
Het gevoel dat niemand op je zit te wachten
dinsdag 23 juni 2009 om 23:58
Ik weet zeker dat ik niet de enige ben aan wie dit gevoel weleens knaagt en ik hoop op wijze woorden van mensen die hetzelfde gevoel hebben gehad en daarmee om hebben leren gaan.
Heb het gevoel dat mijn leven weinig betekenis heeft, omdat niemand mij nodig heeft. Ik ben geen belangrijke factor in iemands leven. Ik heb vrienden, maar de rol die ik in hun leven speel is dat we af en toe samen eten of naar het cafe gaan. Ik heb met niemand contact op een bijna dagelijkse basis. Ik ben voor iedereen "een van de velen", naast de andere vrienden en familie die ze hebben. Als ik een tijdje niets zou laten horen zou het alleen m'n baas opvallen.
En ik vind dat een heel vervelend gevoel. Ik ken mensen die ontzettende vrijbuiters zijn en daar juist erg van genieten. Zij voelen zich lekker ongebonden, zijn einzelgangers. Maar ik ben (nog) niet zoals zij. Ik heb vanuit m'n jeugd een gevoel van "niet belangrijk zijn"/"men is niet blij met je" meegekregen en ik blijf er maar naar verlangen dat er gewoon eens iemand echt blij is met mij en dat ik een belangrijke factor ben in iemands leven.
Probeer wel te relativeren hoor, vertel mezelf dat het toch al heel mooi is als je gezond bent, werk hebt, mensen om mee naar de film te gaan enz. Wat zeur ik nou over erkenning? Je moet het toch uit jezelf halen, jezelf niet afhankelijk maken van de waardering van anderen, enzovoort.
Maar toch zit er zo'n patroon in mijn hoofd dat je pas gelukkig kunt zijn als iemand anders blij is met jouw bestaan. Dat je leven dan pas zin heeft.
Heb in het verleden therapie gehad en daar kwam het er steeds op dat ik mezelf belangrijk moet leren vinden. Dat je dat dan uitstraalt naar anderen en dat zij jou ook belangrijk gaan vinden. Maar lieve hemel, hoe doe je dat in de praktijk? Ik blijf hopen op een uit de hemel vallende leuke man die mij kan helpen het gevoel te geven dat ik ertoe doe, maar waarschijnlijk valt die steeds niet uit de hemel juist omdat ik mezelf niet als "belangrijk" presenteer.
Ik hou het ongetwijfeld allemaal zelf in stand. Wie heeft dat ook gedaan en inmiddels een manier gevonden om het patroon te doorbreken? Ik ben vooral benieuwd naar verhalen van mensen die het zelf is gelukt, dus zonder een of ander wonder of geschenk uit de hemel van buitenaf. Want ik wil er graag zelf mee aan de slag.
Ben benieuwd naar verhalen!
Heb het gevoel dat mijn leven weinig betekenis heeft, omdat niemand mij nodig heeft. Ik ben geen belangrijke factor in iemands leven. Ik heb vrienden, maar de rol die ik in hun leven speel is dat we af en toe samen eten of naar het cafe gaan. Ik heb met niemand contact op een bijna dagelijkse basis. Ik ben voor iedereen "een van de velen", naast de andere vrienden en familie die ze hebben. Als ik een tijdje niets zou laten horen zou het alleen m'n baas opvallen.
En ik vind dat een heel vervelend gevoel. Ik ken mensen die ontzettende vrijbuiters zijn en daar juist erg van genieten. Zij voelen zich lekker ongebonden, zijn einzelgangers. Maar ik ben (nog) niet zoals zij. Ik heb vanuit m'n jeugd een gevoel van "niet belangrijk zijn"/"men is niet blij met je" meegekregen en ik blijf er maar naar verlangen dat er gewoon eens iemand echt blij is met mij en dat ik een belangrijke factor ben in iemands leven.
Probeer wel te relativeren hoor, vertel mezelf dat het toch al heel mooi is als je gezond bent, werk hebt, mensen om mee naar de film te gaan enz. Wat zeur ik nou over erkenning? Je moet het toch uit jezelf halen, jezelf niet afhankelijk maken van de waardering van anderen, enzovoort.
Maar toch zit er zo'n patroon in mijn hoofd dat je pas gelukkig kunt zijn als iemand anders blij is met jouw bestaan. Dat je leven dan pas zin heeft.
Heb in het verleden therapie gehad en daar kwam het er steeds op dat ik mezelf belangrijk moet leren vinden. Dat je dat dan uitstraalt naar anderen en dat zij jou ook belangrijk gaan vinden. Maar lieve hemel, hoe doe je dat in de praktijk? Ik blijf hopen op een uit de hemel vallende leuke man die mij kan helpen het gevoel te geven dat ik ertoe doe, maar waarschijnlijk valt die steeds niet uit de hemel juist omdat ik mezelf niet als "belangrijk" presenteer.
Ik hou het ongetwijfeld allemaal zelf in stand. Wie heeft dat ook gedaan en inmiddels een manier gevonden om het patroon te doorbreken? Ik ben vooral benieuwd naar verhalen van mensen die het zelf is gelukt, dus zonder een of ander wonder of geschenk uit de hemel van buitenaf. Want ik wil er graag zelf mee aan de slag.
Ben benieuwd naar verhalen!
zaterdag 11 juli 2009 om 19:57
quote:Emmeke schreef op 11 juli 2009 @ 12:42:
Maar waarom ik het vooral moeilijk vind om open te zijn is omdat ik dan vaak negatieve dingen zou moeten zeggen. Gisteren bijvoorbeeld begonnen mensen erover dat ik zo'n geweldige reis in het verschiet heb deze zomer. En dan kan ik wel gaan zeggen: "ja, dat wordt een heel mooie reis, maar ik word er wel een beetje verdrietig van dat ik WEER alleen moet" maar dat klinkt zo negatief, zo ondankbaar. Ga je een prachtige reis maken, heb je toch weer wat te zeuren! Dus ik glimlach wat en knik en zeg: "ja, inderdaad, dat wordt echt een mooie reis".
Weet je, ik wil ook niet bekend komen te staan als iemand die altijd klaagt. Maar het voelt wel eenzaam als je dat antwoord geeft en intussen de enige bent die weet dat je er een beetje tegen opziet. De kunst is om een balans te vinden tussen WEL opener worden maar NIET continu klagen
Het lijkt wel alsof je bij mensen altijd over positieve dingen moet praten. Ik kan me voorstellen dat je het ook wil hebben over het eenzame gevoel van alleen op reis te moeten gaan, maar mensen lijken vaak niet goed raad te weten met dat soort negatieve dingen. Dus begin je daar maar niet over, terwijl het wel een belangrijk onderwerp voor je is.
Ik herken het ook wel, zoals je gelezen hebt in mijn andere topic heb ik vaak een groot gevoel van leegte en als ik dan met vrienden ben zou ik het ook daar over willen hebben, want dat houdt me erg bezig. Maar over zulke onderwerpen begin je toch niet makkelijk, want mensen weten er geen raad mee. Dus dan moet je maar over koetjes en kalfjes praten, maar dat vind ik erg lastig.
Maar waarom ik het vooral moeilijk vind om open te zijn is omdat ik dan vaak negatieve dingen zou moeten zeggen. Gisteren bijvoorbeeld begonnen mensen erover dat ik zo'n geweldige reis in het verschiet heb deze zomer. En dan kan ik wel gaan zeggen: "ja, dat wordt een heel mooie reis, maar ik word er wel een beetje verdrietig van dat ik WEER alleen moet" maar dat klinkt zo negatief, zo ondankbaar. Ga je een prachtige reis maken, heb je toch weer wat te zeuren! Dus ik glimlach wat en knik en zeg: "ja, inderdaad, dat wordt echt een mooie reis".
Weet je, ik wil ook niet bekend komen te staan als iemand die altijd klaagt. Maar het voelt wel eenzaam als je dat antwoord geeft en intussen de enige bent die weet dat je er een beetje tegen opziet. De kunst is om een balans te vinden tussen WEL opener worden maar NIET continu klagen
Het lijkt wel alsof je bij mensen altijd over positieve dingen moet praten. Ik kan me voorstellen dat je het ook wil hebben over het eenzame gevoel van alleen op reis te moeten gaan, maar mensen lijken vaak niet goed raad te weten met dat soort negatieve dingen. Dus begin je daar maar niet over, terwijl het wel een belangrijk onderwerp voor je is.
Ik herken het ook wel, zoals je gelezen hebt in mijn andere topic heb ik vaak een groot gevoel van leegte en als ik dan met vrienden ben zou ik het ook daar over willen hebben, want dat houdt me erg bezig. Maar over zulke onderwerpen begin je toch niet makkelijk, want mensen weten er geen raad mee. Dus dan moet je maar over koetjes en kalfjes praten, maar dat vind ik erg lastig.
zondag 12 juli 2009 om 18:16
@emmeke, herkenbaar wat je zegt over die negatieve dingen. je zou er wel wat over willen zeggen, maar je wilt niet altijd "klagen"
ik denk dat je dat best had kunnen zeggen, het één hoeft het andere niet uit te sluiten. je kunt het over je verdriet hebben, maar ook dat je zo'n mooie reis gaat maken.
Hoe komt het dat je in je eentje een reis gaat maken?
ik ben ook een luisteraar, maar ik hou dit zelf in stand, ik ben erg geïnteresseerd in anderen. en tijdens een gesprek stel ik dan ook veel vragen. ik vind het moeilijk om over mezelf te praten dus ik draai het gesprek vrij snel weer de andere kant op.
ik probeer het wel eens hoor, om over diepere dingen te praten, maar wat er bij één vriendin gebeurd, oh ik ken dat en dan gaat ze over zichzelf praten, ik vind het dan moeilijk om aan te geven dat ik dan even wil vertellen.
ik heb het gevoel dat ik veroordeeld ben tot de hulpverlening, want zoals jij ook zegt, ik wil ook niet teveel klagen, maar het zit er wel en ik kan het er nu niet over hebben, met het gevolg dat ik alles opkrop.
die balans vinden dat is idd moeilijk. ik zou het fijn vinden als ik uiteindelijk mensen tegen kom, waarbij ik op de bank kan ploffen en het er dan over kan hebben waar ik mee zit, maar dan na een tijd het ook weer over andere dingen kan hebben, lol maken etc. (andersom zou ik het ook fijn vinden als mensen dit bij zouden aandurven)
@kanarie, ook dit is herkenbaar wat je schrijft, hoe zou dat komen dat mensen zich er geen raad mee weten, want dat betekend dat je het er nooit over kan en zal hebben. hoe zou je willen dat mensen reageren op zo'n moment? hoe wil je dat ze je steunen?
zou het komen omdat wij nu nog hopen dat er iemand is die onze leegte opvult?
ik denk dat je dat best had kunnen zeggen, het één hoeft het andere niet uit te sluiten. je kunt het over je verdriet hebben, maar ook dat je zo'n mooie reis gaat maken.
Hoe komt het dat je in je eentje een reis gaat maken?
ik ben ook een luisteraar, maar ik hou dit zelf in stand, ik ben erg geïnteresseerd in anderen. en tijdens een gesprek stel ik dan ook veel vragen. ik vind het moeilijk om over mezelf te praten dus ik draai het gesprek vrij snel weer de andere kant op.
ik probeer het wel eens hoor, om over diepere dingen te praten, maar wat er bij één vriendin gebeurd, oh ik ken dat en dan gaat ze over zichzelf praten, ik vind het dan moeilijk om aan te geven dat ik dan even wil vertellen.
ik heb het gevoel dat ik veroordeeld ben tot de hulpverlening, want zoals jij ook zegt, ik wil ook niet teveel klagen, maar het zit er wel en ik kan het er nu niet over hebben, met het gevolg dat ik alles opkrop.
die balans vinden dat is idd moeilijk. ik zou het fijn vinden als ik uiteindelijk mensen tegen kom, waarbij ik op de bank kan ploffen en het er dan over kan hebben waar ik mee zit, maar dan na een tijd het ook weer over andere dingen kan hebben, lol maken etc. (andersom zou ik het ook fijn vinden als mensen dit bij zouden aandurven)
@kanarie, ook dit is herkenbaar wat je schrijft, hoe zou dat komen dat mensen zich er geen raad mee weten, want dat betekend dat je het er nooit over kan en zal hebben. hoe zou je willen dat mensen reageren op zo'n moment? hoe wil je dat ze je steunen?
zou het komen omdat wij nu nog hopen dat er iemand is die onze leegte opvult?
zondag 12 juli 2009 om 20:53
quote:newstylista schreef op 12 juli 2009 @ 18:16:
ik heb het gevoel dat ik veroordeeld ben tot de hulpverlening, want zoals jij ook zegt, ik wil ook niet teveel klagen, maar het zit er wel en ik kan het er nu niet over hebben, met het gevolg dat ik alles opkrop.
die balans vinden dat is idd moeilijk. ik zou het fijn vinden als ik uiteindelijk mensen tegen kom, waarbij ik op de bank kan ploffen en het er dan over kan hebben waar ik mee zit, maar dan na een tijd het ook weer over andere dingen kan hebben, lol maken etc. (andersom zou ik het ook fijn vinden als mensen dit bij zouden aandurven)wat je zegt over veroordeeld zijn tot de hulpverlening, dat is wel een goeie. Ik denk dat als ik ook de negatieve dingen zou kunnen delen met mensen om mij heen en er zou goed op gereageerd worden, dan zou ik misschien geen hulpverlening meer nodig hebben. De wens die je hebt om op de bank bij iemand te ploffen en zowel over je problemen kunnen praten (en een luisterend oor daarbij te hebben) maar ook plezier kunnen maken, heb ik ook heel erg. Het hoeft echt niet altijd alleen maar serieus te zijn. Maar als je bij mensen altijd alleen maar de 'vrolijke' buitenkant kan laten zien en nooit de 'sombere' binnenkant, betekent dat voor mij dat ik dus nooit helemaal mezelf kan zijn bij mensen.
ik heb het gevoel dat ik veroordeeld ben tot de hulpverlening, want zoals jij ook zegt, ik wil ook niet teveel klagen, maar het zit er wel en ik kan het er nu niet over hebben, met het gevolg dat ik alles opkrop.
die balans vinden dat is idd moeilijk. ik zou het fijn vinden als ik uiteindelijk mensen tegen kom, waarbij ik op de bank kan ploffen en het er dan over kan hebben waar ik mee zit, maar dan na een tijd het ook weer over andere dingen kan hebben, lol maken etc. (andersom zou ik het ook fijn vinden als mensen dit bij zouden aandurven)wat je zegt over veroordeeld zijn tot de hulpverlening, dat is wel een goeie. Ik denk dat als ik ook de negatieve dingen zou kunnen delen met mensen om mij heen en er zou goed op gereageerd worden, dan zou ik misschien geen hulpverlening meer nodig hebben. De wens die je hebt om op de bank bij iemand te ploffen en zowel over je problemen kunnen praten (en een luisterend oor daarbij te hebben) maar ook plezier kunnen maken, heb ik ook heel erg. Het hoeft echt niet altijd alleen maar serieus te zijn. Maar als je bij mensen altijd alleen maar de 'vrolijke' buitenkant kan laten zien en nooit de 'sombere' binnenkant, betekent dat voor mij dat ik dus nooit helemaal mezelf kan zijn bij mensen.
zondag 12 juli 2009 om 20:59
quote:newstylista schreef op 12 juli 2009 @ 18:16:
@kanarie, ook dit is herkenbaar wat je schrijft, hoe zou dat komen dat mensen zich er geen raad mee weten, want dat betekend dat je het er nooit over kan en zal hebben. hoe zou je willen dat mensen reageren op zo'n moment? hoe wil je dat ze je steunen?
zou het komen omdat wij nu nog hopen dat er iemand is die onze leegte opvult?
Misschien verwachten wij inderdaad teveel van mensen en hopen wij dat ze onze leegte opvullen, wat dus helaas nooit gaat gebeuren.
Ik weet niet waarom mensen zich er geen raad mee weten, misschien omdat de meeste mensen hun zwarte kant proberen te verstoppen omdat ze er bang voor zijn? En hebben wij in therapie die zwarte kant van onszelf wel onder ogen moeten zien en hebben wij inmidddels woorden gevonden om die gevoelens te benoemen terwijl andere mensen die woorden niet hebben.
Heb jij het er wel eens over proberen te hebben met mensen om je heen? Hoe wordt er dan op jouw verhaal gereageerd? Je vraagt me hoe ik wil dat mensen mij steunen, ik weet het eigenlijk niet, ik hoop denk ik op herkenning, want alleen al erover kunnen praten met iemand die dezelfde gevoelens heeft, helpt mij al enorm. Hoe wil jij dat mensen om je heen jou steunen?
@kanarie, ook dit is herkenbaar wat je schrijft, hoe zou dat komen dat mensen zich er geen raad mee weten, want dat betekend dat je het er nooit over kan en zal hebben. hoe zou je willen dat mensen reageren op zo'n moment? hoe wil je dat ze je steunen?
zou het komen omdat wij nu nog hopen dat er iemand is die onze leegte opvult?
Misschien verwachten wij inderdaad teveel van mensen en hopen wij dat ze onze leegte opvullen, wat dus helaas nooit gaat gebeuren.
Ik weet niet waarom mensen zich er geen raad mee weten, misschien omdat de meeste mensen hun zwarte kant proberen te verstoppen omdat ze er bang voor zijn? En hebben wij in therapie die zwarte kant van onszelf wel onder ogen moeten zien en hebben wij inmidddels woorden gevonden om die gevoelens te benoemen terwijl andere mensen die woorden niet hebben.
Heb jij het er wel eens over proberen te hebben met mensen om je heen? Hoe wordt er dan op jouw verhaal gereageerd? Je vraagt me hoe ik wil dat mensen mij steunen, ik weet het eigenlijk niet, ik hoop denk ik op herkenning, want alleen al erover kunnen praten met iemand die dezelfde gevoelens heeft, helpt mij al enorm. Hoe wil jij dat mensen om je heen jou steunen?
zondag 12 juli 2009 om 21:03
quote:kanarie79 schreef op 12 juli 2009 @ 20:53:
[...]
wat je zegt over veroordeeld zijn tot de hulpverlening, dat is wel een goeie. Ik denk dat als ik ook de negatieve dingen zou kunnen delen met mensen om mij heen en er zou goed op gereageerd worden, dan zou ik misschien geen hulpverlening meer nodig hebben. De wens die je hebt om op de bank bij iemand te ploffen en zowel over je problemen kunnen praten (en een luisterend oor daarbij te hebben) maar ook plezier kunnen maken, heb ik ook heel erg. Het hoeft echt niet altijd alleen maar serieus te zijn. Maar als je bij mensen altijd alleen maar de 'vrolijke' buitenkant kan laten zien en nooit de 'sombere' binnenkant, betekent dat voor mij dat ik dus nooit helemaal mezelf kan zijn bij mensen.wat mooi gezegd, vooral die laatste zin raakt me
[...]
wat je zegt over veroordeeld zijn tot de hulpverlening, dat is wel een goeie. Ik denk dat als ik ook de negatieve dingen zou kunnen delen met mensen om mij heen en er zou goed op gereageerd worden, dan zou ik misschien geen hulpverlening meer nodig hebben. De wens die je hebt om op de bank bij iemand te ploffen en zowel over je problemen kunnen praten (en een luisterend oor daarbij te hebben) maar ook plezier kunnen maken, heb ik ook heel erg. Het hoeft echt niet altijd alleen maar serieus te zijn. Maar als je bij mensen altijd alleen maar de 'vrolijke' buitenkant kan laten zien en nooit de 'sombere' binnenkant, betekent dat voor mij dat ik dus nooit helemaal mezelf kan zijn bij mensen.wat mooi gezegd, vooral die laatste zin raakt me
zondag 12 juli 2009 om 21:10
quote:kanarie79 schreef op 12 juli 2009 @ 20:59:
[...]
Misschien verwachten wij inderdaad teveel van mensen en hopen wij dat ze onze leegte opvullen, wat dus helaas nooit gaat gebeuren.
Ik weet niet waarom mensen zich er geen raad mee weten, misschien omdat de meeste mensen hun zwarte kant proberen te verstoppen omdat ze er bang voor zijn? hmm hier ben ik het niet mee eens, veel mensen zitten niet dusdanig slecht in hun vel dat ze therapie nodig hebben. mijn vrienden hebben veelal een partner, dus ik denk dat ze met hun die dingen bespreken. En hebben wij in therapie die zwarte kant van onszelf wel onder ogen moeten zien en hebben wij inmidddels woorden gevonden om die gevoelens te benoemen terwijl andere mensen die woorden niet hebben.
Heb jij het er wel eens over proberen te hebben met mensen om je heen? Hoe wordt er dan op jouw verhaal gereageerd? ja ik heb het wel geprobeerd, over het algemeen proberen ze oplossingen te bedenken, waardoor ik het gevoel heb dat mijn gevoel van tafel wordt geveegd. het kan namelijk niet opgelost worden, maar een luisterend oor, begrip (voor zover dat mogelijk is) doorvragen een arm/knuffel, dat zou ik heel graag willen. volgens mij voelen zij zich dan schuldig dat zij het wel hebben. wat ik heel lastig vind is dat ik veel rekening houd met hun, ondanks mijn pijn etc toch interesse in hun heb, maar andersom, heb ik niet het idee dat er vaak aan mij gedacht word, over hoe moeilijk het kan zijn, of gewoon even een lief smsje, met feestdagen etc. Je vraagt me hoe ik wil dat mensen mij steunen, ik weet het eigenlijk niet, ik hoop denk ik op herkenning, want alleen al erover kunnen praten met iemand die dezelfde gevoelens heeft, helpt mij al enorm. het zou natuurlijk heel goed kunnen dat iemand in jouw vriendengroep met de zelfde gevoelens worsteld, maar wat als dit niet het geval is, wat wil je dan, een luisterend oor, of liever helemaal niks? Hoe wil jij dat mensen om je heen jou steunen?
[...]
Misschien verwachten wij inderdaad teveel van mensen en hopen wij dat ze onze leegte opvullen, wat dus helaas nooit gaat gebeuren.
Ik weet niet waarom mensen zich er geen raad mee weten, misschien omdat de meeste mensen hun zwarte kant proberen te verstoppen omdat ze er bang voor zijn? hmm hier ben ik het niet mee eens, veel mensen zitten niet dusdanig slecht in hun vel dat ze therapie nodig hebben. mijn vrienden hebben veelal een partner, dus ik denk dat ze met hun die dingen bespreken. En hebben wij in therapie die zwarte kant van onszelf wel onder ogen moeten zien en hebben wij inmidddels woorden gevonden om die gevoelens te benoemen terwijl andere mensen die woorden niet hebben.
Heb jij het er wel eens over proberen te hebben met mensen om je heen? Hoe wordt er dan op jouw verhaal gereageerd? ja ik heb het wel geprobeerd, over het algemeen proberen ze oplossingen te bedenken, waardoor ik het gevoel heb dat mijn gevoel van tafel wordt geveegd. het kan namelijk niet opgelost worden, maar een luisterend oor, begrip (voor zover dat mogelijk is) doorvragen een arm/knuffel, dat zou ik heel graag willen. volgens mij voelen zij zich dan schuldig dat zij het wel hebben. wat ik heel lastig vind is dat ik veel rekening houd met hun, ondanks mijn pijn etc toch interesse in hun heb, maar andersom, heb ik niet het idee dat er vaak aan mij gedacht word, over hoe moeilijk het kan zijn, of gewoon even een lief smsje, met feestdagen etc. Je vraagt me hoe ik wil dat mensen mij steunen, ik weet het eigenlijk niet, ik hoop denk ik op herkenning, want alleen al erover kunnen praten met iemand die dezelfde gevoelens heeft, helpt mij al enorm. het zou natuurlijk heel goed kunnen dat iemand in jouw vriendengroep met de zelfde gevoelens worsteld, maar wat als dit niet het geval is, wat wil je dan, een luisterend oor, of liever helemaal niks? Hoe wil jij dat mensen om je heen jou steunen?
zondag 12 juli 2009 om 21:21
Ik kan me voorstellen dat je er weinig mee kan als mensen oplossingen aandragen, alsof je zelf niet al alle oplossingen geprobeerd zou hebben. Misschien dat mensen niet goed weten wat ze ermee aan moeten met je verdriet en dat ze het daarom vermijden?
het zou natuurlijk heel goed kunnen dat iemand in jouw vriendengroep met de zelfde gevoelens worsteld
Ik heb in mijn omgeving iemand die met dezelfde gevoelens worstelt maar juist zij wil hier niet met mij over praten, terwijl ik al vaak het gesprek ben proberen aan te gaan. Maar ze geeft aan dat ze zo'n gesprek te heftig en te zwaar vindt, wat ik dan weer heel frustrerend vind. Misschien komt het dan te dicht bij voor haar, ik weet het niet.
Ik ben verder niet heel zwaar op de hand, ik kan ook heel vrolijk zijn (maar ik zou het dus graag bij mensen allebei kunnen zijn, net als jij, dus zowel vrolijk als somber)
het zou natuurlijk heel goed kunnen dat iemand in jouw vriendengroep met de zelfde gevoelens worsteld
Ik heb in mijn omgeving iemand die met dezelfde gevoelens worstelt maar juist zij wil hier niet met mij over praten, terwijl ik al vaak het gesprek ben proberen aan te gaan. Maar ze geeft aan dat ze zo'n gesprek te heftig en te zwaar vindt, wat ik dan weer heel frustrerend vind. Misschien komt het dan te dicht bij voor haar, ik weet het niet.
Ik ben verder niet heel zwaar op de hand, ik kan ook heel vrolijk zijn (maar ik zou het dus graag bij mensen allebei kunnen zijn, net als jij, dus zowel vrolijk als somber)
zondag 12 juli 2009 om 21:24
wat ik heel lastig vind is dat ik veel rekening houd met hun, ondanks mijn pijn etc toch interesse in hun heb, maar andersom, heb ik niet het idee dat er vaak aan mij gedacht word, over hoe moeilijk het kan zijn, of gewoon even een lief smsje, met feestdagen etc.
Heb je het idee dat er niet aan jou gedacht wordt of is dit ook werkelijk zo? Heb je dit wel eens aan je vrienden voorgelegd dat je dit gevoel hebt en hoe reageren ze er dan op?
Heb je het idee dat er niet aan jou gedacht wordt of is dit ook werkelijk zo? Heb je dit wel eens aan je vrienden voorgelegd dat je dit gevoel hebt en hoe reageren ze er dan op?
zondag 12 juli 2009 om 21:30
quote:kanarie79 schreef op 12 juli 2009 @ 21:21:
Ik kan me voorstellen dat je er weinig mee kan als mensen oplossingen aandragen, alsof je zelf niet al alle oplossingen geprobeerd zou hebben. Misschien dat mensen niet goed weten wat ze ermee aan moeten met je verdriet en dat ze het daarom vermijden? ja dat denk ik ook, en voor het feit dat ik geen familie heb, daar valt niks aan op te lossen dat blijft.
het zou natuurlijk heel goed kunnen dat iemand in jouw vriendengroep met de zelfde gevoelens worsteld
Ik heb in mijn omgeving iemand die met dezelfde gevoelens worstelt maar juist zij wil hier niet met mij over praten, terwijl ik al vaak het gesprek ben proberen aan te gaan. Maar ze geeft aan dat ze zo'n gesprek te heftig en te zwaar vindt, wat ik dan weer heel frustrerend vind. Misschien komt het dan te dicht bij voor haar, ik weet het niet.
Ik ben verder niet heel zwaar op de hand, ik kan ook heel vrolijk zijn (maar ik zou het dus graag bij mensen allebei kunnen zijn, net als jij, dus zowel vrolijk als somber)
wat lastig en ik kan mij voorstellen dat dit erg frustrerend voor je is. ik denk dat je alleen wel moet accepteren dat zij het er niet over wil hebben, hoe moeilijk dit ook voor je is.
ik besef mij heel goed dat dit lang niet bij iedereen kan, maar al was het maar 1 persoon, waarmee ik diepgaande gesprekken kon voeren, dan is dit al heel waardevol, ik denk dat het feit dat ik bij andere mensen veel luister al een stuk minder erg zou zijn. heb jij dat ook?
Ik kan me voorstellen dat je er weinig mee kan als mensen oplossingen aandragen, alsof je zelf niet al alle oplossingen geprobeerd zou hebben. Misschien dat mensen niet goed weten wat ze ermee aan moeten met je verdriet en dat ze het daarom vermijden? ja dat denk ik ook, en voor het feit dat ik geen familie heb, daar valt niks aan op te lossen dat blijft.
het zou natuurlijk heel goed kunnen dat iemand in jouw vriendengroep met de zelfde gevoelens worsteld
Ik heb in mijn omgeving iemand die met dezelfde gevoelens worstelt maar juist zij wil hier niet met mij over praten, terwijl ik al vaak het gesprek ben proberen aan te gaan. Maar ze geeft aan dat ze zo'n gesprek te heftig en te zwaar vindt, wat ik dan weer heel frustrerend vind. Misschien komt het dan te dicht bij voor haar, ik weet het niet.
Ik ben verder niet heel zwaar op de hand, ik kan ook heel vrolijk zijn (maar ik zou het dus graag bij mensen allebei kunnen zijn, net als jij, dus zowel vrolijk als somber)
wat lastig en ik kan mij voorstellen dat dit erg frustrerend voor je is. ik denk dat je alleen wel moet accepteren dat zij het er niet over wil hebben, hoe moeilijk dit ook voor je is.
ik besef mij heel goed dat dit lang niet bij iedereen kan, maar al was het maar 1 persoon, waarmee ik diepgaande gesprekken kon voeren, dan is dit al heel waardevol, ik denk dat het feit dat ik bij andere mensen veel luister al een stuk minder erg zou zijn. heb jij dat ook?
zondag 12 juli 2009 om 21:33
quote:kanarie79 schreef op 12 juli 2009 @ 21:24:
wat ik heel lastig vind is dat ik veel rekening houd met hun, ondanks mijn pijn etc toch interesse in hun heb, maar andersom, heb ik niet het idee dat er vaak aan mij gedacht word, over hoe moeilijk het kan zijn, of gewoon even een lief smsje, met feestdagen etc.
Heb je het idee dat er niet aan jou gedacht wordt of is dit ook werkelijk zo? Heb je dit wel eens aan je vrienden voorgelegd dat je dit gevoel hebt en hoe reageren ze er dan op?ze doen het niet, of ik daar uit mag concluderen dat ze er echt niet aan denken, tja dat weet ik niet. nee ik heb het nog nooit gevraagd, ik durf het ook niet, ik ben veel te bang dat ze mij afwijzen. en tja dan doen ze het omdat ik het ze heb gevraagd en niet uit zichzelf en dat vind ik ook moeilijk. ze zijn mij namelijk niks verplicht.
wat ik heel lastig vind is dat ik veel rekening houd met hun, ondanks mijn pijn etc toch interesse in hun heb, maar andersom, heb ik niet het idee dat er vaak aan mij gedacht word, over hoe moeilijk het kan zijn, of gewoon even een lief smsje, met feestdagen etc.
Heb je het idee dat er niet aan jou gedacht wordt of is dit ook werkelijk zo? Heb je dit wel eens aan je vrienden voorgelegd dat je dit gevoel hebt en hoe reageren ze er dan op?ze doen het niet, of ik daar uit mag concluderen dat ze er echt niet aan denken, tja dat weet ik niet. nee ik heb het nog nooit gevraagd, ik durf het ook niet, ik ben veel te bang dat ze mij afwijzen. en tja dan doen ze het omdat ik het ze heb gevraagd en niet uit zichzelf en dat vind ik ook moeilijk. ze zijn mij namelijk niks verplicht.
zondag 12 juli 2009 om 21:35
zondag 12 juli 2009 om 21:39
quote:newstylista schreef op 12 juli 2009 @ 21:33:
ze doen het niet, of ik daar uit mag concluderen dat ze er echt niet aan denken, tja dat weet ik niet. nee ik heb het nog nooit gevraagd, ik durf het ook niet, ik ben veel te bang dat ze mij afwijzen. en tja dan doen ze het omdat ik het ze heb gevraagd en niet uit zichzelf en dat vind ik ook moeilijk. ze zijn mij namelijk niks verplicht.Wat je ook al tegen mij zei in mijn andere topic: soms moet je ook ruimte voor jezelf opeisen, en dat kan je alleen maar zelf doen, want blijkbaar geven mensen uit zichzelf niet altijd de aandacht die je zou willen. Ik snap heel goed dat je bang bent dat ze je zullen afwijzen, ik kan me voorstellen dat je het doodeng vindt. Maar heb je mensen al eens laten weten hoe belangrijk het voor je is dat ze er zijn bij belangrijke (feest)dagen? Natuurlijk zijn ze je niets verplicht, maar je kan ze wel bewust maken van het feit dat jij bepaalde dingen heel belangrijk vindt.
ze doen het niet, of ik daar uit mag concluderen dat ze er echt niet aan denken, tja dat weet ik niet. nee ik heb het nog nooit gevraagd, ik durf het ook niet, ik ben veel te bang dat ze mij afwijzen. en tja dan doen ze het omdat ik het ze heb gevraagd en niet uit zichzelf en dat vind ik ook moeilijk. ze zijn mij namelijk niks verplicht.Wat je ook al tegen mij zei in mijn andere topic: soms moet je ook ruimte voor jezelf opeisen, en dat kan je alleen maar zelf doen, want blijkbaar geven mensen uit zichzelf niet altijd de aandacht die je zou willen. Ik snap heel goed dat je bang bent dat ze je zullen afwijzen, ik kan me voorstellen dat je het doodeng vindt. Maar heb je mensen al eens laten weten hoe belangrijk het voor je is dat ze er zijn bij belangrijke (feest)dagen? Natuurlijk zijn ze je niets verplicht, maar je kan ze wel bewust maken van het feit dat jij bepaalde dingen heel belangrijk vindt.
zondag 12 juli 2009 om 21:41
quote:newstylista schreef op 12 juli 2009 @ 21:30:
ik besef mij heel goed dat dit lang niet bij iedereen kan, maar al was het maar 1 persoon, waarmee ik diepgaande gesprekken kon voeren, dan is dit al heel waardevol, ik denk dat het feit dat ik bij andere mensen veel luister al een stuk minder erg zou zijn. heb jij dat ook?Dat zou inderdaad een stuk evenwichtiger en minder frustrerend zijn!
ik besef mij heel goed dat dit lang niet bij iedereen kan, maar al was het maar 1 persoon, waarmee ik diepgaande gesprekken kon voeren, dan is dit al heel waardevol, ik denk dat het feit dat ik bij andere mensen veel luister al een stuk minder erg zou zijn. heb jij dat ook?Dat zou inderdaad een stuk evenwichtiger en minder frustrerend zijn!
zondag 12 juli 2009 om 22:46
quote:hiltje schreef op 24 juni 2009 @ 11:05:
Ik heb het een tijdje gehad na mijn afstuderen toen ik in een nieuwe stad kwam wonen.
Uiteindelijk ben ik lid geworden van een (sport) vereniging en me daar aangesloten bij twee clubjes en wat vrijwilligerswerk daar gedaan.
In de eerste plaats kreeg ik een hoop kennissen en later vloeide daar ook een aantal hechte vriendschappen uit voort.
Zo'n vereniging/club is heel fijn. Als je alleen al binnen komt lopen, groeten mensen je, je maakt een babbeltje. Je wordt uitgenodigd voor borrels en verjaardagen en bij mij is er bijvoorbeeld 2 keer per jaar een weekend weg.
En wie weet loopt die vent daar ook rond!Dit kan een manier zijn, ik heb zelf ook weleens zoiets ondernomen, MAAR het lijkt alsof je je net hebt aangemeld/actief bent je je NOG eenzamer voelt. Vaak duurt het toch een jaar eer je er goede vriendschappen aan over houdt en in die tijd doet juist dat oppervlakkige contact zo'n pijn; je wordt eraan herinnerd wat je juist niet hebt. Ook word je intensief geconfronteerd met mensen die WEL een ideaal leven hebben en dat kan erg pijnlijk zijn.
Ik heb het een tijdje gehad na mijn afstuderen toen ik in een nieuwe stad kwam wonen.
Uiteindelijk ben ik lid geworden van een (sport) vereniging en me daar aangesloten bij twee clubjes en wat vrijwilligerswerk daar gedaan.
In de eerste plaats kreeg ik een hoop kennissen en later vloeide daar ook een aantal hechte vriendschappen uit voort.
Zo'n vereniging/club is heel fijn. Als je alleen al binnen komt lopen, groeten mensen je, je maakt een babbeltje. Je wordt uitgenodigd voor borrels en verjaardagen en bij mij is er bijvoorbeeld 2 keer per jaar een weekend weg.
En wie weet loopt die vent daar ook rond!Dit kan een manier zijn, ik heb zelf ook weleens zoiets ondernomen, MAAR het lijkt alsof je je net hebt aangemeld/actief bent je je NOG eenzamer voelt. Vaak duurt het toch een jaar eer je er goede vriendschappen aan over houdt en in die tijd doet juist dat oppervlakkige contact zo'n pijn; je wordt eraan herinnerd wat je juist niet hebt. Ook word je intensief geconfronteerd met mensen die WEL een ideaal leven hebben en dat kan erg pijnlijk zijn.
zondag 12 juli 2009 om 23:06
quote:ladychipmunk schreef op 12 juli 2009 @ 22:46:
[...]
Dit kan een manier zijn, ik heb zelf ook weleens zoiets ondernomen, MAAR het lijkt alsof je je net hebt aangemeld/actief bent je je NOG eenzamer voelt. Vaak duurt het toch een jaar eer je er goede vriendschappen aan over houdt en in die tijd doet juist dat oppervlakkige contact zo'n pijn; je wordt eraan herinnerd wat je juist niet hebt. Ook word je intensief geconfronteerd met mensen die WEL een ideaal leven hebben en dat kan erg pijnlijk zijn.juist! en dat maakt het zo moeilijk, daarom vind ik het advies, van sluit je eens aan bij een clubje vaak niet afdoende, alsof dat de algehele oplossing is, was het maar zo.
[...]
Dit kan een manier zijn, ik heb zelf ook weleens zoiets ondernomen, MAAR het lijkt alsof je je net hebt aangemeld/actief bent je je NOG eenzamer voelt. Vaak duurt het toch een jaar eer je er goede vriendschappen aan over houdt en in die tijd doet juist dat oppervlakkige contact zo'n pijn; je wordt eraan herinnerd wat je juist niet hebt. Ook word je intensief geconfronteerd met mensen die WEL een ideaal leven hebben en dat kan erg pijnlijk zijn.juist! en dat maakt het zo moeilijk, daarom vind ik het advies, van sluit je eens aan bij een clubje vaak niet afdoende, alsof dat de algehele oplossing is, was het maar zo.
zondag 19 juli 2009 om 15:35
Ik heb boek (eindelijk) gehaald in de bibliotheek, en misschien is het eens leuk om te kijken. Het is een zelfhulpboek, en er worden verschillende valkuilen in behandeld. Er staan ook echt stappen in om het in eerste instantie te herkennen en daarna er iets mee te doen.
Het boek heet dus Leven in je leven en is van Young & Klosko.
Het boek heet dus Leven in je leven en is van Young & Klosko.
