Psyche
alle pijlers
Het gevoel dat niemand op je zit te wachten
dinsdag 23 juni 2009 om 23:58
Ik weet zeker dat ik niet de enige ben aan wie dit gevoel weleens knaagt en ik hoop op wijze woorden van mensen die hetzelfde gevoel hebben gehad en daarmee om hebben leren gaan.
Heb het gevoel dat mijn leven weinig betekenis heeft, omdat niemand mij nodig heeft. Ik ben geen belangrijke factor in iemands leven. Ik heb vrienden, maar de rol die ik in hun leven speel is dat we af en toe samen eten of naar het cafe gaan. Ik heb met niemand contact op een bijna dagelijkse basis. Ik ben voor iedereen "een van de velen", naast de andere vrienden en familie die ze hebben. Als ik een tijdje niets zou laten horen zou het alleen m'n baas opvallen.
En ik vind dat een heel vervelend gevoel. Ik ken mensen die ontzettende vrijbuiters zijn en daar juist erg van genieten. Zij voelen zich lekker ongebonden, zijn einzelgangers. Maar ik ben (nog) niet zoals zij. Ik heb vanuit m'n jeugd een gevoel van "niet belangrijk zijn"/"men is niet blij met je" meegekregen en ik blijf er maar naar verlangen dat er gewoon eens iemand echt blij is met mij en dat ik een belangrijke factor ben in iemands leven.
Probeer wel te relativeren hoor, vertel mezelf dat het toch al heel mooi is als je gezond bent, werk hebt, mensen om mee naar de film te gaan enz. Wat zeur ik nou over erkenning? Je moet het toch uit jezelf halen, jezelf niet afhankelijk maken van de waardering van anderen, enzovoort.
Maar toch zit er zo'n patroon in mijn hoofd dat je pas gelukkig kunt zijn als iemand anders blij is met jouw bestaan. Dat je leven dan pas zin heeft.
Heb in het verleden therapie gehad en daar kwam het er steeds op dat ik mezelf belangrijk moet leren vinden. Dat je dat dan uitstraalt naar anderen en dat zij jou ook belangrijk gaan vinden. Maar lieve hemel, hoe doe je dat in de praktijk? Ik blijf hopen op een uit de hemel vallende leuke man die mij kan helpen het gevoel te geven dat ik ertoe doe, maar waarschijnlijk valt die steeds niet uit de hemel juist omdat ik mezelf niet als "belangrijk" presenteer.
Ik hou het ongetwijfeld allemaal zelf in stand. Wie heeft dat ook gedaan en inmiddels een manier gevonden om het patroon te doorbreken? Ik ben vooral benieuwd naar verhalen van mensen die het zelf is gelukt, dus zonder een of ander wonder of geschenk uit de hemel van buitenaf. Want ik wil er graag zelf mee aan de slag.
Ben benieuwd naar verhalen!
Heb het gevoel dat mijn leven weinig betekenis heeft, omdat niemand mij nodig heeft. Ik ben geen belangrijke factor in iemands leven. Ik heb vrienden, maar de rol die ik in hun leven speel is dat we af en toe samen eten of naar het cafe gaan. Ik heb met niemand contact op een bijna dagelijkse basis. Ik ben voor iedereen "een van de velen", naast de andere vrienden en familie die ze hebben. Als ik een tijdje niets zou laten horen zou het alleen m'n baas opvallen.
En ik vind dat een heel vervelend gevoel. Ik ken mensen die ontzettende vrijbuiters zijn en daar juist erg van genieten. Zij voelen zich lekker ongebonden, zijn einzelgangers. Maar ik ben (nog) niet zoals zij. Ik heb vanuit m'n jeugd een gevoel van "niet belangrijk zijn"/"men is niet blij met je" meegekregen en ik blijf er maar naar verlangen dat er gewoon eens iemand echt blij is met mij en dat ik een belangrijke factor ben in iemands leven.
Probeer wel te relativeren hoor, vertel mezelf dat het toch al heel mooi is als je gezond bent, werk hebt, mensen om mee naar de film te gaan enz. Wat zeur ik nou over erkenning? Je moet het toch uit jezelf halen, jezelf niet afhankelijk maken van de waardering van anderen, enzovoort.
Maar toch zit er zo'n patroon in mijn hoofd dat je pas gelukkig kunt zijn als iemand anders blij is met jouw bestaan. Dat je leven dan pas zin heeft.
Heb in het verleden therapie gehad en daar kwam het er steeds op dat ik mezelf belangrijk moet leren vinden. Dat je dat dan uitstraalt naar anderen en dat zij jou ook belangrijk gaan vinden. Maar lieve hemel, hoe doe je dat in de praktijk? Ik blijf hopen op een uit de hemel vallende leuke man die mij kan helpen het gevoel te geven dat ik ertoe doe, maar waarschijnlijk valt die steeds niet uit de hemel juist omdat ik mezelf niet als "belangrijk" presenteer.
Ik hou het ongetwijfeld allemaal zelf in stand. Wie heeft dat ook gedaan en inmiddels een manier gevonden om het patroon te doorbreken? Ik ben vooral benieuwd naar verhalen van mensen die het zelf is gelukt, dus zonder een of ander wonder of geschenk uit de hemel van buitenaf. Want ik wil er graag zelf mee aan de slag.
Ben benieuwd naar verhalen!
donderdag 25 juni 2009 om 16:33
ondanks ik fijne familie en hele goede vrienden heb, voel ik hetzelfde.
Ook omdat ik, ondanks alles het tegenovergestelde wijst, ik denk dat ze alleen maar aardig doen omdat blablabla. En achter mijn rug om mij stiekem gewoon helemaal niet zo leuk vinden. En dat als ik er niet meer zou zijn, niemand mij zou missen.
En net zoals iemand anders hier al zei, wat doe ik hier dan op aarde. Beetje nutteloos zijn. Ja voor mn werk ben ik zinvol, maar als ik er geen geld voor kreeg dan deed ik het niet.
Mijn huisdieren zijn blij als ik er ben, maar ze zullen bij een ander lief baasje nét zo blij zijn. Uit het oog, uit het hart.
Ook omdat ik, ondanks alles het tegenovergestelde wijst, ik denk dat ze alleen maar aardig doen omdat blablabla. En achter mijn rug om mij stiekem gewoon helemaal niet zo leuk vinden. En dat als ik er niet meer zou zijn, niemand mij zou missen.
En net zoals iemand anders hier al zei, wat doe ik hier dan op aarde. Beetje nutteloos zijn. Ja voor mn werk ben ik zinvol, maar als ik er geen geld voor kreeg dan deed ik het niet.
Mijn huisdieren zijn blij als ik er ben, maar ze zullen bij een ander lief baasje nét zo blij zijn. Uit het oog, uit het hart.
vrijdag 26 juni 2009 om 17:21
Het klinkt misschien onaardig, maar ergens doet het me een beetje goed dat er meer mensen die intimiteit niet hebben. En vooral dat er ook mensen schrijven dat ze hem ook niet missen.
Ik zit er zelf ook niet altijd zo hevig mee als toen ik het openingsbericht schreef. Ik was toen ziek en dan voel ik me altijd enorm zielig. Nu denk ik eerder: "joh, het is mooi weer, straks lekker naar het terras met wat mensen, het is allemaal niet heel close maar wel leuk". En denk dat die intimiteit heus wel weer eens een keer zal komen, als ik een vriend krijg. Veel mensen zijn alleen close met hun partner en verder niemand, dus de truc is gewoon om een partner te krijgen.
Tegelijk weet ik ook wel dat ik zelf bepaalde dingen doe waardoor ik geen close vriendschappen krijg en ook niet makkelijk een partner. Ik geef mezelf niet makkelijk bloot, ben onbewust afstandelijk, hou een gesprek graag luchtig. Het is wel echt een aandachtspunt om daar iets aan te veranderen, ook al zit ik er op dit moment minder mee dan een paar dagen terug. Ik lees dus nog steeds graag verhalen van mensen die ook altijd oppervlakkig-stoer waren en toch een band met mensen hebben kunnen opbouwen, en vooral hoe ze dat hebben gedaan. Keep 'em coming!
De vraag van anoukske vind ik trouwens een heel zinnige. Waar is het eigenlijk zo hevig voor nodig om belangrijk te zijn voor iemand? Zijn belangrijke mensen beter?
En iemand vroeg of ik zelf tegen mensen zeg dat ze belangrijk voor me zijn. Raak punt! Doe ik nauwelijks, durf niet zo goed, uit angst dat het andersom niet zo is. Heb in de afgelopen jaren veel 'scheve' vriendschappen gehad waarin ik het jammer vond dat het contact minder was dan voorheen en de ander dat niet jammer vond. Die had dan een relatie gekregen of een drukke baan, en had mij minder nodig dan ik haar. Daar werd het dan pijnlijk duidelijk dat ik voor de ander minder belangrijk was dan andersom. Maar dat betekent natuurlijk niet dat het bij iedereen zo is en ik ga er nu denk ik te automatisch vanuit dat het bij iedereen wel zo zal zijn. Ik durf ook niet makkelijk iets aan mensen te vragen dat verder gaat dan "een terrasje pakken", omdat ik denk dat ik dan teveel vraag. Een hele dag wandelen MET MIJ? Een film komen kijken BIJ MIJ? Wie heeft daar nou trek in?
Nu ik het zo opschrijf geloof ik dat een serie afwijzingen toch meer impact op m'n zelfvertrouwen heeft gehad dan ik zelf dacht. Ik nodig bijna altijd mensen in groepen uit, want met mij alleen zullen ze er vast niets aan vinden. Wat erg eigenlijk dat ik onbewust zo denk! Ik ga dat acuut veranderen, dit is iets heel simpels dat ik kan veranderen.
En aan een huisdier zit ik ook serieus te denken. Ik twijfel of ik het zo'n beestje aan kan doen, ben veel weg, maar misschien toch maar wel.
Al met al ben ik erg blij met de vele tips die ik hier al gekregen heb, en is het ook een steun om te weten dat je niet de enige bent. Ik hoop dat iemand anders die dit leest ook iets heeft aan mijn relaas, herkenning vindt en misschien ook besluit om meer van mensen te durven gaan vragen en te durven mensen te laten merken dat ze belangrijk voor je zijn.
Ik zit er zelf ook niet altijd zo hevig mee als toen ik het openingsbericht schreef. Ik was toen ziek en dan voel ik me altijd enorm zielig. Nu denk ik eerder: "joh, het is mooi weer, straks lekker naar het terras met wat mensen, het is allemaal niet heel close maar wel leuk". En denk dat die intimiteit heus wel weer eens een keer zal komen, als ik een vriend krijg. Veel mensen zijn alleen close met hun partner en verder niemand, dus de truc is gewoon om een partner te krijgen.
Tegelijk weet ik ook wel dat ik zelf bepaalde dingen doe waardoor ik geen close vriendschappen krijg en ook niet makkelijk een partner. Ik geef mezelf niet makkelijk bloot, ben onbewust afstandelijk, hou een gesprek graag luchtig. Het is wel echt een aandachtspunt om daar iets aan te veranderen, ook al zit ik er op dit moment minder mee dan een paar dagen terug. Ik lees dus nog steeds graag verhalen van mensen die ook altijd oppervlakkig-stoer waren en toch een band met mensen hebben kunnen opbouwen, en vooral hoe ze dat hebben gedaan. Keep 'em coming!
De vraag van anoukske vind ik trouwens een heel zinnige. Waar is het eigenlijk zo hevig voor nodig om belangrijk te zijn voor iemand? Zijn belangrijke mensen beter?
En iemand vroeg of ik zelf tegen mensen zeg dat ze belangrijk voor me zijn. Raak punt! Doe ik nauwelijks, durf niet zo goed, uit angst dat het andersom niet zo is. Heb in de afgelopen jaren veel 'scheve' vriendschappen gehad waarin ik het jammer vond dat het contact minder was dan voorheen en de ander dat niet jammer vond. Die had dan een relatie gekregen of een drukke baan, en had mij minder nodig dan ik haar. Daar werd het dan pijnlijk duidelijk dat ik voor de ander minder belangrijk was dan andersom. Maar dat betekent natuurlijk niet dat het bij iedereen zo is en ik ga er nu denk ik te automatisch vanuit dat het bij iedereen wel zo zal zijn. Ik durf ook niet makkelijk iets aan mensen te vragen dat verder gaat dan "een terrasje pakken", omdat ik denk dat ik dan teveel vraag. Een hele dag wandelen MET MIJ? Een film komen kijken BIJ MIJ? Wie heeft daar nou trek in?
Nu ik het zo opschrijf geloof ik dat een serie afwijzingen toch meer impact op m'n zelfvertrouwen heeft gehad dan ik zelf dacht. Ik nodig bijna altijd mensen in groepen uit, want met mij alleen zullen ze er vast niets aan vinden. Wat erg eigenlijk dat ik onbewust zo denk! Ik ga dat acuut veranderen, dit is iets heel simpels dat ik kan veranderen.
En aan een huisdier zit ik ook serieus te denken. Ik twijfel of ik het zo'n beestje aan kan doen, ben veel weg, maar misschien toch maar wel.
Al met al ben ik erg blij met de vele tips die ik hier al gekregen heb, en is het ook een steun om te weten dat je niet de enige bent. Ik hoop dat iemand anders die dit leest ook iets heeft aan mijn relaas, herkenning vindt en misschien ook besluit om meer van mensen te durven gaan vragen en te durven mensen te laten merken dat ze belangrijk voor je zijn.
vrijdag 26 juni 2009 om 18:06
Hai Emmeke,
Ik herken veel in je verhaal! Ik heb altijd sterk het gevoel dat ik voor iemand de belangrijkste moet zijn, om van waarde en nut te zijn. Wat wil ik toch graag iemands beste vriendin zijn en een relatie hebben.
De vraag van Anoukske is idd een goeie: waarom wil je zo nodig de belangrijkste zijn? Ergens is het ook een illusie. Ook in een relatie kun je denken dat je de belangrijkste bent voor de ander, maar mogelijk zegt dat ook weer vooral iets over zelfgevoel. We willen met anderen zijn om getuigen te hebben van ons leven en dat we ertoe doen. Waarom kunnen we dat niet bij onszelf vinden?
Ik probeer de laatste tijd met regelmaat tegen mezelf te zeggen dat ik belangrijk ben, simpelweg omdat ik leef. En dat ik voor mezelf de belangrijkste persoon ben.
Verder heb ik veel gehad aan de tekst van Eckhard Tolle (bv uit 'de kracht van het nu'). Hij gaf aan dat liefde in zijn zuiverste vorm meer universeel is dan uniek. Je kunt liefde en verbondenheid voelen met veel mensen. In liefdesrelaties spelen onze ego's op en willen we exclusief zijn voor de ander. Is dus meer ego-kwestie dan wat anders.
Ik denk dat het vooral belangrijk is dat je verbinding kunt voelen met anderen, om wat voor reden dan ook. Dat geeft geluk en het gevoel dat je ertoe doen. Maar 'de belangrijkste zijn' is eigenlijk een illusie en alleen maar nodig voor je zelfbeeld, niet voor je ziel.
Ik praat misschien een beetje zweverig, ben even in zo'n bui..
Goed om te lezen dat je eraan gaat werken jezelf niet kleiner te maken dan je bent en van daaruit ook uit te spreken wat anderen voor jou betekenen! Dat herken ik ook wel, als ik onzeker word denk ik dat niemand op me zit te wachten. En dan moet je jezelf idd toespreken!
Ik herken veel in je verhaal! Ik heb altijd sterk het gevoel dat ik voor iemand de belangrijkste moet zijn, om van waarde en nut te zijn. Wat wil ik toch graag iemands beste vriendin zijn en een relatie hebben.
De vraag van Anoukske is idd een goeie: waarom wil je zo nodig de belangrijkste zijn? Ergens is het ook een illusie. Ook in een relatie kun je denken dat je de belangrijkste bent voor de ander, maar mogelijk zegt dat ook weer vooral iets over zelfgevoel. We willen met anderen zijn om getuigen te hebben van ons leven en dat we ertoe doen. Waarom kunnen we dat niet bij onszelf vinden?
Ik probeer de laatste tijd met regelmaat tegen mezelf te zeggen dat ik belangrijk ben, simpelweg omdat ik leef. En dat ik voor mezelf de belangrijkste persoon ben.
Verder heb ik veel gehad aan de tekst van Eckhard Tolle (bv uit 'de kracht van het nu'). Hij gaf aan dat liefde in zijn zuiverste vorm meer universeel is dan uniek. Je kunt liefde en verbondenheid voelen met veel mensen. In liefdesrelaties spelen onze ego's op en willen we exclusief zijn voor de ander. Is dus meer ego-kwestie dan wat anders.
Ik denk dat het vooral belangrijk is dat je verbinding kunt voelen met anderen, om wat voor reden dan ook. Dat geeft geluk en het gevoel dat je ertoe doen. Maar 'de belangrijkste zijn' is eigenlijk een illusie en alleen maar nodig voor je zelfbeeld, niet voor je ziel.
Ik praat misschien een beetje zweverig, ben even in zo'n bui..
Goed om te lezen dat je eraan gaat werken jezelf niet kleiner te maken dan je bent en van daaruit ook uit te spreken wat anderen voor jou betekenen! Dat herken ik ook wel, als ik onzeker word denk ik dat niemand op me zit te wachten. En dan moet je jezelf idd toespreken!
vrijdag 26 juni 2009 om 21:52
Ten eerste vind ik het rot dat je je zo voelt. Ik heb me vroeger ook zo gevoeld. Nog wel een tikkeltje erger zelfs.quote:Emmeke schreef op 26 juni 2009 @ 17:21:
[...] En denk dat die intimiteit heus wel weer eens een keer zal komen, als ik een vriend krijg. Veel mensen zijn alleen close met hun partner en verder niemand, dus de truc is gewoon om een partner te krijgen. Dat is nogal kort door de bocht. Ik heb bijvoorbeeld een vriendin waar ik lief en leed mee deel. Ik spreek haar 'slechts' wekelijks en we zien elkaar om de maand. En toch gaat onze vriendschap diep. Met een vriendje heb ik dat nog nooit gehad.
Tegelijk weet ik ook wel dat ik zelf bepaalde dingen doe waardoor ik geen close vriendschappen krijg en ook niet makkelijk een partner. Ik geef mezelf niet makkelijk bloot, ben onbewust afstandelijk, hou een gesprek graag luchtig. En daar komt het dus door. Ik lees dus nog steeds graag verhalen van mensen die ook altijd oppervlakkig-stoer (dus het was voor de ander wel duidelijk dat het oppervlakkig was...Is het dat bij jou ook?)waren en toch een band met mensen hebben kunnen opbouwen, en vooral hoe ze dat hebben gedaan. Keep 'em coming!
Ik heb me vroeger ook onbelangrijk gevoeld. Ik was lichtelijk depressief, perfectionistisch, sociaal angstig en weet ik veel wat nog meer. Het enige wat mij heeft geholpen, is praten met mijn allerbeste vriendinnen (ook met vriendinnen die het achteraf allemaal niet zo boeiend bleken te vinden en me lieten 'hangen'. Ergens snap ik het wel. Niet iedereen heeft er trek in om betrokken te worden in de shit van een ander. Hoe dan ook heb ik mijn angst om mij bloot te geven overwonnen. Want ook al 'wezen' de vriendinnen me 'af', ik stond daarna nog steeds overeind. Ik voelde me wel in de steek gelaten, maar ik was nog steeds mezelf. Je kwetsbaar opstellen is eng, maar uiteindelijk verlies je er meer door als je dat muurtje om je heen houdt.) en therapie. Cognitieve gedragstherapie welteverstaan. Het is hard werken, want je moet heel eerlijk tegen jezelf zijn en je ideeën en gedachten confronteren en uitdagen. Maar dan begrijp je jezelf wel. Ik ben nog steeds wel eens onzeker of voel me soms niet al te lekker in grote groepen en ik geef me niet aan iedereen bloot, maar ik heb toch wel meer waardering voor mezelf gekregen. En als je dat hebt, zelfwaardering en een gevoel van eigenwaarde (of is dat hetzelfde?), dan heb je een hele hoop. Dan heb je veel minder behoefte aan waardering van anderen. Ik zit veel lekkerder in m'n vel (ik heb 4 mnd anti-depressiva geslikt, dat heeft ook geholpen) doordat mijn gedachtengang veranderd is. En dat gun ik jou ook van harte.
Je hebt groepstherapie begrijp ik? Is het geen idee om 1-op-1-therapie te volgen? Groepstherapie was voor mij namelijk nutteloos (niet dat het dus ook voor jou geldt, maar ik zeg het toch even). Het enige wat we deden was ons verhaal doen aan elkaar. Nou, voor sommige mensen is het voldoende. Om te weten dat ze niet als enige dat gevoel hebben. Maar ik kwam er geen steek verder mee. Ik wilde TOOLS om er iets aan te veranderen. Dat heb ik wel in privé-therapie gehad. De therapeut past zich namelijk aan op jouw behoeften.
Misschien heb je iets aan mijn verhaal. Heel veel sterkte in ieder geval
Heel veel succes meis.
[...] En denk dat die intimiteit heus wel weer eens een keer zal komen, als ik een vriend krijg. Veel mensen zijn alleen close met hun partner en verder niemand, dus de truc is gewoon om een partner te krijgen. Dat is nogal kort door de bocht. Ik heb bijvoorbeeld een vriendin waar ik lief en leed mee deel. Ik spreek haar 'slechts' wekelijks en we zien elkaar om de maand. En toch gaat onze vriendschap diep. Met een vriendje heb ik dat nog nooit gehad.
Tegelijk weet ik ook wel dat ik zelf bepaalde dingen doe waardoor ik geen close vriendschappen krijg en ook niet makkelijk een partner. Ik geef mezelf niet makkelijk bloot, ben onbewust afstandelijk, hou een gesprek graag luchtig. En daar komt het dus door. Ik lees dus nog steeds graag verhalen van mensen die ook altijd oppervlakkig-stoer (dus het was voor de ander wel duidelijk dat het oppervlakkig was...Is het dat bij jou ook?)waren en toch een band met mensen hebben kunnen opbouwen, en vooral hoe ze dat hebben gedaan. Keep 'em coming!
Ik heb me vroeger ook onbelangrijk gevoeld. Ik was lichtelijk depressief, perfectionistisch, sociaal angstig en weet ik veel wat nog meer. Het enige wat mij heeft geholpen, is praten met mijn allerbeste vriendinnen (ook met vriendinnen die het achteraf allemaal niet zo boeiend bleken te vinden en me lieten 'hangen'. Ergens snap ik het wel. Niet iedereen heeft er trek in om betrokken te worden in de shit van een ander. Hoe dan ook heb ik mijn angst om mij bloot te geven overwonnen. Want ook al 'wezen' de vriendinnen me 'af', ik stond daarna nog steeds overeind. Ik voelde me wel in de steek gelaten, maar ik was nog steeds mezelf. Je kwetsbaar opstellen is eng, maar uiteindelijk verlies je er meer door als je dat muurtje om je heen houdt.) en therapie. Cognitieve gedragstherapie welteverstaan. Het is hard werken, want je moet heel eerlijk tegen jezelf zijn en je ideeën en gedachten confronteren en uitdagen. Maar dan begrijp je jezelf wel. Ik ben nog steeds wel eens onzeker of voel me soms niet al te lekker in grote groepen en ik geef me niet aan iedereen bloot, maar ik heb toch wel meer waardering voor mezelf gekregen. En als je dat hebt, zelfwaardering en een gevoel van eigenwaarde (of is dat hetzelfde?), dan heb je een hele hoop. Dan heb je veel minder behoefte aan waardering van anderen. Ik zit veel lekkerder in m'n vel (ik heb 4 mnd anti-depressiva geslikt, dat heeft ook geholpen) doordat mijn gedachtengang veranderd is. En dat gun ik jou ook van harte.
Je hebt groepstherapie begrijp ik? Is het geen idee om 1-op-1-therapie te volgen? Groepstherapie was voor mij namelijk nutteloos (niet dat het dus ook voor jou geldt, maar ik zeg het toch even). Het enige wat we deden was ons verhaal doen aan elkaar. Nou, voor sommige mensen is het voldoende. Om te weten dat ze niet als enige dat gevoel hebben. Maar ik kwam er geen steek verder mee. Ik wilde TOOLS om er iets aan te veranderen. Dat heb ik wel in privé-therapie gehad. De therapeut past zich namelijk aan op jouw behoeften.
Misschien heb je iets aan mijn verhaal. Heel veel sterkte in ieder geval
Heel veel succes meis.
Een mens lijdt het meest onder het lijden dat hij vreest
vrijdag 26 juni 2009 om 21:53
P.S.: Ik denk dat je het mist om belangrijk te zijn voor anderen, omdat je jezelf niet belangrijk vindt. Daarom is het dus belangrijk om het in jezelf te vinden, want als je je levensgeluk laat afhangen van de ander, is het maar net hoe de dobbelsteen rolt...
Een mens lijdt het meest onder het lijden dat hij vreest
zaterdag 27 juni 2009 om 10:46
quote:Emmeke schreef op 26 juni 2009 @ 17:21:
Ik lees dus nog steeds graag verhalen van mensen die ook altijd oppervlakkig-stoer waren en toch een band met mensen hebben kunnen opbouwen, en vooral hoe ze dat hebben gedaan. Keep 'em coming!
Hi Emmeke, dat oppervlakkig-stoer herken ik wel. Ik had er alleen geen last van dat ik dat masker opzette (ik deed het dus wel)... Tijdens mijn coachingtraject is dit veranderd en vond ik het vooral een mooie 'plus' op alles wat ik al uit dat traject gehaald heb. Een paar vriendinnen vinden zelfs dat ik wel erg soft ben geworden Tja, hoe dat veranderd is... Toch gewoon praten, vertellen waar je mee zit of juist wat je leuk of mooi vindt. Het is heel eng, je stelt je ineens kwetsbaar op. Je kunt zomaar geraakt worden door iemand... Maar dat is juist het mooie, want tot nu toe heeft het alleen nog maar positief uitgepakt. Het verrijkt je leven, echt. Met één collega had ik eerst een 'water-en-vuur-relatie' en, toen ik verteld heb dat ik bepaalde dingen in mijn werk moeilijk vind (bijvoorbeeld ad rem reageren in bepaalde situaties), reageerde zij heel behulpzaam en vertelde zij ook waar zij mee zat. Nu maken we én lol én we zoeken elkaar op als we een probleem hebben. En dat geeft zo'n goed gevoel. Ook een aantal vriendschappen zijn 'verdiept'. En dat is echt zó fijn. Maar goed, dit was dus niet eens een doel van het coachingtraject, omdat ik er niet mee zat, maar nu ik zie dat het anders kan, ben ik er zo blij mee. Hoe je het moet aanpakken is lastig te zeggen. Het is vooral gewoon doen (daar heb je lekker veel aan he ). Je bewust worden van wat er in je hoofd omgaat en dat uitspreken.
Wat ik ook geleerd heb is dat als het het je eenmaal lukt, je wel op moet letten dat je je niet bij iedereen helemaal blootgeeft. Die neiging had ik in het begin toen ik merkt hoe fijn dat was om me te uiten en wat je ervoor terugkrijgt. Bij sommigen kun je maar beter gewoon oppervlakkig-stoer blijven
Ik lees dus nog steeds graag verhalen van mensen die ook altijd oppervlakkig-stoer waren en toch een band met mensen hebben kunnen opbouwen, en vooral hoe ze dat hebben gedaan. Keep 'em coming!
Hi Emmeke, dat oppervlakkig-stoer herken ik wel. Ik had er alleen geen last van dat ik dat masker opzette (ik deed het dus wel)... Tijdens mijn coachingtraject is dit veranderd en vond ik het vooral een mooie 'plus' op alles wat ik al uit dat traject gehaald heb. Een paar vriendinnen vinden zelfs dat ik wel erg soft ben geworden Tja, hoe dat veranderd is... Toch gewoon praten, vertellen waar je mee zit of juist wat je leuk of mooi vindt. Het is heel eng, je stelt je ineens kwetsbaar op. Je kunt zomaar geraakt worden door iemand... Maar dat is juist het mooie, want tot nu toe heeft het alleen nog maar positief uitgepakt. Het verrijkt je leven, echt. Met één collega had ik eerst een 'water-en-vuur-relatie' en, toen ik verteld heb dat ik bepaalde dingen in mijn werk moeilijk vind (bijvoorbeeld ad rem reageren in bepaalde situaties), reageerde zij heel behulpzaam en vertelde zij ook waar zij mee zat. Nu maken we én lol én we zoeken elkaar op als we een probleem hebben. En dat geeft zo'n goed gevoel. Ook een aantal vriendschappen zijn 'verdiept'. En dat is echt zó fijn. Maar goed, dit was dus niet eens een doel van het coachingtraject, omdat ik er niet mee zat, maar nu ik zie dat het anders kan, ben ik er zo blij mee. Hoe je het moet aanpakken is lastig te zeggen. Het is vooral gewoon doen (daar heb je lekker veel aan he ). Je bewust worden van wat er in je hoofd omgaat en dat uitspreken.
Wat ik ook geleerd heb is dat als het het je eenmaal lukt, je wel op moet letten dat je je niet bij iedereen helemaal blootgeeft. Die neiging had ik in het begin toen ik merkt hoe fijn dat was om me te uiten en wat je ervoor terugkrijgt. Bij sommigen kun je maar beter gewoon oppervlakkig-stoer blijven
zaterdag 27 juni 2009 om 11:19
Ik herken veel in je verhaal, maar vooral hoe ik vroeger was. Ik ben er vanaf gekomen door een intensieve dagbehandeling. Daar heb ik geleerd te praten over mezelf en echt contact te leggen met mensen. Ik keek mensen nooit aan als ik met ze sprak. Als je nooit over jezelf praat en jezelf niet open stelt, dan leert niemand je kennen. En ja, dan blijft contact oppervlakkig en afstandelijk. Ik krijg nu van vriendinnen te horen, dat ze mij altijd heel erg op een afstandje zagen. Als tip kan ik je geven: probeer het eens bij één iemand, en kijk eens naar het resultaat daarvan. En als je zelf gedachten hebt als 'ze vinden mij niet leuk', vraag dat aan je vriendinnen. Dat is heel eng, maar dan weet je wel het antwoord. En als het antwoord negatief is, wil jij daar dan bij blijven hangen? Heb het er over met vriendinnen dat je het moeilijk vind om contact te leggen, heb het over je relatie met hen, dan hoef je het allemaal ook niet zo alleen te doen en kunnen ze je helpen.
Verder ben ik tijdens de therapie steeds meer gaan inzien, dat ik helemaal niet zo onaardig was als ik zelf dacht. Als ik met mensen praat, ben ik helemaal niet onaardig. Ik dacht altijd dat wanneer ik mensen voor het eerst ontmoette, ze al een zucht slaakten omdat ze mij zagen. Op mij zaten ze toch echt niet te wachten. Ik was hier echt helemaal van overtuigd, terwijl deze mensen mij nog nooit ontmoet hadden. Maar blijkbaar konden ze aan mijn voorhoofd al zien dat ik no-go was.
Ik denk dat je er niet te veel op moet hopen, dat wanneer je een partner hebt dit gevoel verdwijnt. In een relatie neem je je gevoel ook weer mee. Eerst zal dit wel even verdwenen zijn, omdat je allerlei verliefde gevoelens hebt, maar uiteindelijk zal het de kop wel weer opsteken. Het is cliché: maar je moet geluk in jezelf vinden, niet in anderen.
Op dit moment zit ik vooral in dat stuk. Ik vind het (door mijn verleden) moeilijk om me open te stellen naar mannen toe, en dus ook naar mijn vriend toe. Met vrouwen heb ik hier nu gelukkig geen moeite meer mee.
Je zegt ook dat het nu wel goed gaat, maar ik denk dat als je naar het hele plaatje kijkt, dat het dan helemaal niet zo goed gaat. Het klinkt mij als een patroon wat je al je hele leven mee zeult, en daar kom je niet zomaar even van af. Dat is al jaren aan het wortelen, dus dat breek je niet zo maar even af. Ik had nog meer van dat soort patronen, dus ben ik in intensieve dagbehandeling gegaan. Dat heeft mij enorm geholpen. Om patronen te doorbreken moet je eerst herkennen wat er gebeurt, waarom het gebeurt en daarna heel erg veel oefenen en je gedachten toetsen met de werkelijkheid. Dat kun je natuurlijk heel goed in een groep, en daar kun je ook bespreken hoe je kunt oefenen in 'real-life'. Ik weet niet wat voor groep je eerder hebt gedaan, maar voor de dagbehandeling heb ik ook eens groepstherapie gehad van 1 uur in de week. En dat was voor mij onvoldoende.
Veel sterkte en succes, ik kan uit ervaring spreken dat eenzaamheid het meest ellendige gevoel is wat er is.
Verder ben ik tijdens de therapie steeds meer gaan inzien, dat ik helemaal niet zo onaardig was als ik zelf dacht. Als ik met mensen praat, ben ik helemaal niet onaardig. Ik dacht altijd dat wanneer ik mensen voor het eerst ontmoette, ze al een zucht slaakten omdat ze mij zagen. Op mij zaten ze toch echt niet te wachten. Ik was hier echt helemaal van overtuigd, terwijl deze mensen mij nog nooit ontmoet hadden. Maar blijkbaar konden ze aan mijn voorhoofd al zien dat ik no-go was.
Ik denk dat je er niet te veel op moet hopen, dat wanneer je een partner hebt dit gevoel verdwijnt. In een relatie neem je je gevoel ook weer mee. Eerst zal dit wel even verdwenen zijn, omdat je allerlei verliefde gevoelens hebt, maar uiteindelijk zal het de kop wel weer opsteken. Het is cliché: maar je moet geluk in jezelf vinden, niet in anderen.
Op dit moment zit ik vooral in dat stuk. Ik vind het (door mijn verleden) moeilijk om me open te stellen naar mannen toe, en dus ook naar mijn vriend toe. Met vrouwen heb ik hier nu gelukkig geen moeite meer mee.
Je zegt ook dat het nu wel goed gaat, maar ik denk dat als je naar het hele plaatje kijkt, dat het dan helemaal niet zo goed gaat. Het klinkt mij als een patroon wat je al je hele leven mee zeult, en daar kom je niet zomaar even van af. Dat is al jaren aan het wortelen, dus dat breek je niet zo maar even af. Ik had nog meer van dat soort patronen, dus ben ik in intensieve dagbehandeling gegaan. Dat heeft mij enorm geholpen. Om patronen te doorbreken moet je eerst herkennen wat er gebeurt, waarom het gebeurt en daarna heel erg veel oefenen en je gedachten toetsen met de werkelijkheid. Dat kun je natuurlijk heel goed in een groep, en daar kun je ook bespreken hoe je kunt oefenen in 'real-life'. Ik weet niet wat voor groep je eerder hebt gedaan, maar voor de dagbehandeling heb ik ook eens groepstherapie gehad van 1 uur in de week. En dat was voor mij onvoldoende.
Veel sterkte en succes, ik kan uit ervaring spreken dat eenzaamheid het meest ellendige gevoel is wat er is.
zaterdag 27 juni 2009 om 11:48
Helaas ook hier herkenning. Niet echt fijne jeugd gehad, gemis van warmte, liefde en waardering, waardoor ik denk ik daar nu altijd naar blijf hunkeren. Ik zoek bevestiging en vind 't moeilijk om dat uit mezelf te halen.
Heb hier een paar mooie dingen gelezen, zoals dat je jezelf de belangrijkste persoon moet vinden. Mee eens! Ik probeer dat ook. Probeer lief en aardig voor mezelf te zijn. Maar vind het bij tijd en wijle erg lastig...
Hiltje ik vind het knap dat je toch allemaal vrienden hebt weten te maken in een nieuwe stad. Ik vind dat moeilijk. Heb ooit veel meer vrienden gehad maar een aantal zijn verwaterd, of zelfs helemaal uit het oog verloren. Mensen zijn in andere levensfasen gekomen, en ik ben een tijdje depressief geweest waarin ik heel veel alleen op de bank zat, ook niet constructief voor je contacten en sociale leven. Ben ook vaak moe van werk, heb best een pittige fulltime baan, ben niet altijd even gezond, dus dat maakt 't lastig om daar veel naast te doen, dus clubjes/ verenigingen e.d. lijken me heel leuk, maar kosten ook energie. Ik doe wel aan yoga bijv, en doe wel eens een cursus, maar ontmoet daar nooit mensen waar ik nog eens mee af zou spreken. En dat komt niet omdat ik mensenschuw ben of sociale vaardigheden mis, ik weet dat ik best makkelijk contact leg, het is denk ik eerder de aard van de cursussen. Die zijn redelijk vrijblijvend en onpersoonlijk. Van de teamsporten ben ik absoluut niet. Wat voor clubs/ verenigingen bij jij bij gegaan en heb je mensen leren kennen?
Ook ik vind het ergens wel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Schaam me hier ook voor tov mijn vrienden, die allemaal een bruisender leven leiden dan ik. Vaste mensen (relatie, beste vriendin) hebben waar ze standaard dingen mee doen. Ik ben de persoon waar ze nu en dan mee afspreken om bij te kletsen of iets mee te ondernemen. Niet degene die ze bellen als er iets heftigs (mooi of vreselijk) in hun leven gebeurt... Ik heb dus op dit momenten ook niemand voor dat soort momenten, dat voelt eenzaam....
Heb hier een paar mooie dingen gelezen, zoals dat je jezelf de belangrijkste persoon moet vinden. Mee eens! Ik probeer dat ook. Probeer lief en aardig voor mezelf te zijn. Maar vind het bij tijd en wijle erg lastig...
Hiltje ik vind het knap dat je toch allemaal vrienden hebt weten te maken in een nieuwe stad. Ik vind dat moeilijk. Heb ooit veel meer vrienden gehad maar een aantal zijn verwaterd, of zelfs helemaal uit het oog verloren. Mensen zijn in andere levensfasen gekomen, en ik ben een tijdje depressief geweest waarin ik heel veel alleen op de bank zat, ook niet constructief voor je contacten en sociale leven. Ben ook vaak moe van werk, heb best een pittige fulltime baan, ben niet altijd even gezond, dus dat maakt 't lastig om daar veel naast te doen, dus clubjes/ verenigingen e.d. lijken me heel leuk, maar kosten ook energie. Ik doe wel aan yoga bijv, en doe wel eens een cursus, maar ontmoet daar nooit mensen waar ik nog eens mee af zou spreken. En dat komt niet omdat ik mensenschuw ben of sociale vaardigheden mis, ik weet dat ik best makkelijk contact leg, het is denk ik eerder de aard van de cursussen. Die zijn redelijk vrijblijvend en onpersoonlijk. Van de teamsporten ben ik absoluut niet. Wat voor clubs/ verenigingen bij jij bij gegaan en heb je mensen leren kennen?
Ook ik vind het ergens wel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Schaam me hier ook voor tov mijn vrienden, die allemaal een bruisender leven leiden dan ik. Vaste mensen (relatie, beste vriendin) hebben waar ze standaard dingen mee doen. Ik ben de persoon waar ze nu en dan mee afspreken om bij te kletsen of iets mee te ondernemen. Niet degene die ze bellen als er iets heftigs (mooi of vreselijk) in hun leven gebeurt... Ik heb dus op dit momenten ook niemand voor dat soort momenten, dat voelt eenzaam....
zaterdag 27 juni 2009 om 11:53
Tinkeldel, mooie post. Knap van je hoe je met jezelf aan de slag bent gegaan. Dag behandeling lijkt me wel heftig. Ik zit wekelijks in therapie, maar heb t gevoel dat ik nauwelijks verder kom. Ik durf ook niet goed te praten, moet je nagaan, bij de therapeut niet, dat zegt dan vast ook wat over hoe open ik ben in vriendschappen.... Confronterend dit.
zaterdag 27 juni 2009 om 17:02
Dank je wel.
Het zou trouwens goed kunnen dat je je er op verkijkt dat mensen een veel bruisender leven hebben. Die mensen hebben waarschijnlijk ook een baan en zijn ook moe aan het eind van de dag. Ze gaan vast niet iedere doordeweekse avond tot laat bij elkaar op visite of op stap. Ik zou zeggen, vraag dat eens na. Maar je geeft zelf al aan dat je het moeilijk vind om te delen.
Ik zag gisteren iets moois bij Dr. Phil (ja daar kijk ik wel graag naar ). Intimacy = in-to-me-see. Of te wel, voor meer intimiteit in een relatie moet je je kwetsbaar opstellen.
Het zou trouwens goed kunnen dat je je er op verkijkt dat mensen een veel bruisender leven hebben. Die mensen hebben waarschijnlijk ook een baan en zijn ook moe aan het eind van de dag. Ze gaan vast niet iedere doordeweekse avond tot laat bij elkaar op visite of op stap. Ik zou zeggen, vraag dat eens na. Maar je geeft zelf al aan dat je het moeilijk vind om te delen.
Ik zag gisteren iets moois bij Dr. Phil (ja daar kijk ik wel graag naar ). Intimacy = in-to-me-see. Of te wel, voor meer intimiteit in een relatie moet je je kwetsbaar opstellen.
zondag 28 juni 2009 om 04:07
Indrukwekkend verhaal Tinkelbel (en wat fijn dat je je nu veel beter voelt!) en heel herkenbaar verhaal Duivelijntje. En anoukske ook trouwens. Ja, we zijn allemaal zeker niet de enigen. Ik heb er nog wel meer zoals ik in mijn vriendenkring. Misschien zoeken we elkaar onbewust ook wel een beetje op
Ik probeer er met kleine stapjes mee aan de slag te gaan. We waren vanavond met zijn vieren in het cafe, een vriend, een bevriend stel en ik, en op een gegeven moment ging het stel weg. Voorheen zou ik dan ook weggaan omdat ik zou denken dat iemand natuurlijk niet met alleen mij in het cafe wil overblijven. Maar nu zei ik dat ik nog wel even wilde blijven, hij wilde dat ook wel, dus we besloten "nog 1 drankje" en dat werden er uiteindelijk meer. Nu ga ik mezelf heel hard inprenten dat dus niet iedereen mij oninteressant gezelschap vindt. En dan volgt er vast snel weer een nieuw "klein stapje".
Ik probeer er met kleine stapjes mee aan de slag te gaan. We waren vanavond met zijn vieren in het cafe, een vriend, een bevriend stel en ik, en op een gegeven moment ging het stel weg. Voorheen zou ik dan ook weggaan omdat ik zou denken dat iemand natuurlijk niet met alleen mij in het cafe wil overblijven. Maar nu zei ik dat ik nog wel even wilde blijven, hij wilde dat ook wel, dus we besloten "nog 1 drankje" en dat werden er uiteindelijk meer. Nu ga ik mezelf heel hard inprenten dat dus niet iedereen mij oninteressant gezelschap vindt. En dan volgt er vast snel weer een nieuw "klein stapje".
zondag 28 juni 2009 om 04:55
wow, veel vrouwen waar ik ook iets mee deel:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Hoogsensitief_persoon
hoog-sensitief zijn.
Vroeger was ik heel erg open, vervolgens ging ik de medische molen in & werd ik vaker & vaker gepest, werd daardoor erg 'stil' maar vooral erg boos tov ouders & omgeving (die niet opviel dat ik gepest werd ed.)
Ik miste ook relatief veel liefde, warmte & waardering sinds de start van m'n (vroege) pubertijd.
Nu na 19 lange jaren ben ik er eindelijk zeker van wat ik wel ben & wat ik niet ben. (autist)
In veel van de bovenstaande verhalen herken ik zoveel.. **zucht**, maar wel té laat.. (voor mij zelf dan.)
Kijk (ook) n's hier naar:
http://www.bol.com/nl/s/b ... zoekresultaten/Ntt/highly+sensitive/Ntk/ukus_books_all/Ntx/mode+matchallpartial/Nty/1/N/3131/Ne/3131/search/true/searchType/qck/index.html?_requestid=141792
Wat ik ben: type 1 was ik vrnl., ben nu ook type 2 (extern & intern dus.)
Nog 'n quote: quote:Een hoogsensitief persoon wordt volgens Young gedragsmatig gekenmerkt door:
Overgave: zelfontkenning, te veel voor anderen doen en niet genoeg voor zichzelf opkomen('de extraverte HSP').
Vermijden: vermijden van innige relaties (verlegenheid) ('de introverte HSP')
Overcompensatie: boos worden op vrienden en familieleden, omdat zij niet genoeg voor hem/haar doen, waarop hij besluit ook niets meer voor een ander te doen. ('extraverte HSP die omslaat in een introverte HSP')
http://nl.wikipedia.org/wiki/Hoogsensitief_persoon
hoog-sensitief zijn.
Vroeger was ik heel erg open, vervolgens ging ik de medische molen in & werd ik vaker & vaker gepest, werd daardoor erg 'stil' maar vooral erg boos tov ouders & omgeving (die niet opviel dat ik gepest werd ed.)
Ik miste ook relatief veel liefde, warmte & waardering sinds de start van m'n (vroege) pubertijd.
Nu na 19 lange jaren ben ik er eindelijk zeker van wat ik wel ben & wat ik niet ben. (autist)
In veel van de bovenstaande verhalen herken ik zoveel.. **zucht**, maar wel té laat.. (voor mij zelf dan.)
Kijk (ook) n's hier naar:
http://www.bol.com/nl/s/b ... zoekresultaten/Ntt/highly+sensitive/Ntk/ukus_books_all/Ntx/mode+matchallpartial/Nty/1/N/3131/Ne/3131/search/true/searchType/qck/index.html?_requestid=141792
Wat ik ben: type 1 was ik vrnl., ben nu ook type 2 (extern & intern dus.)
Nog 'n quote: quote:Een hoogsensitief persoon wordt volgens Young gedragsmatig gekenmerkt door:
Overgave: zelfontkenning, te veel voor anderen doen en niet genoeg voor zichzelf opkomen('de extraverte HSP').
Vermijden: vermijden van innige relaties (verlegenheid) ('de introverte HSP')
Overcompensatie: boos worden op vrienden en familieleden, omdat zij niet genoeg voor hem/haar doen, waarop hij besluit ook niets meer voor een ander te doen. ('extraverte HSP die omslaat in een introverte HSP')
zondag 28 juni 2009 om 09:35
Leuke link Rouke over Hoogsensitief. Ik heb me er nooit zo in verdiept, want ik vermoedde altijd dat het vast ook wel op mij sloeg. En dat klopt inderdaad wel.
Ik ben dacht ik ook type 1 en 2. Ik ben erg gevoelig voor geur en soms geluid, maar dat kan ook allergie zijn . Verder voel ik mensen altijd goed aan. Als ik later een verhaal hoor over hen, dan denk ik vaak...dus toch, ik dacht al dat er iets was. En mij valt ook dingen op die anderen niet zien.
Ik vraag me alleen af wat wat veroorzaakt. Ik ben bijvoorbeeld zo gevoelig geworden, doordat er vroeger bij ons thuis weinig gecommuniceerd werd en niet over gevoel werd gesproken. Het ging allemaal met gezichtsuitdrukkingen. Als kind zijnde voel je dat aan, en heb ik een soort voelspriet er bij ontwikkelt. Ik let ook altijd erg op gezichtsuitdrukkingen bij andere mensen, en probeer ze heel erg te peilen. En daarna komt dan de hele gedachtenstroom van 'ze moeten me niet' op gang.
Voor wie het interessant vind, tijdens mijn therapie werkten we met schema's. Dat zijn gedachten en gedragspatronen waar je steeds weer tegenaan loopt. Ze zijn vaak in je jeugd ontstaan (en dus kom je er niet zo makkelijk vanaf). Het schema dat je je niet gewenst voelt, is sociale isolatie. Over die schema's is ook wel een boek te vinden, Leven in je leven. Ik denk dat daar ook opdrachten in staan om een schema beter te begrijpen en om stappen te ondernemen. Van die opdrachten weet ik niet zeker, maar de informatie is zeker al nuttig. Ik ga het boek deze week zelf ook even halen, dan kan ik er wat meer over vertellen.
Ik ben dacht ik ook type 1 en 2. Ik ben erg gevoelig voor geur en soms geluid, maar dat kan ook allergie zijn . Verder voel ik mensen altijd goed aan. Als ik later een verhaal hoor over hen, dan denk ik vaak...dus toch, ik dacht al dat er iets was. En mij valt ook dingen op die anderen niet zien.
Ik vraag me alleen af wat wat veroorzaakt. Ik ben bijvoorbeeld zo gevoelig geworden, doordat er vroeger bij ons thuis weinig gecommuniceerd werd en niet over gevoel werd gesproken. Het ging allemaal met gezichtsuitdrukkingen. Als kind zijnde voel je dat aan, en heb ik een soort voelspriet er bij ontwikkelt. Ik let ook altijd erg op gezichtsuitdrukkingen bij andere mensen, en probeer ze heel erg te peilen. En daarna komt dan de hele gedachtenstroom van 'ze moeten me niet' op gang.
Voor wie het interessant vind, tijdens mijn therapie werkten we met schema's. Dat zijn gedachten en gedragspatronen waar je steeds weer tegenaan loopt. Ze zijn vaak in je jeugd ontstaan (en dus kom je er niet zo makkelijk vanaf). Het schema dat je je niet gewenst voelt, is sociale isolatie. Over die schema's is ook wel een boek te vinden, Leven in je leven. Ik denk dat daar ook opdrachten in staan om een schema beter te begrijpen en om stappen te ondernemen. Van die opdrachten weet ik niet zeker, maar de informatie is zeker al nuttig. Ik ga het boek deze week zelf ook even halen, dan kan ik er wat meer over vertellen.
zondag 28 juni 2009 om 13:57
Ben benieuwd naar dat boek Tinkeldel.
Rouke, ik herken erg veel in hoogsensitiviteit. Ik ben erg gevoelig voor licht/ geluid/ sfeer/ stemmingen/ mensen. Kan absoluut niet tegen drukke menigten. Ik voel ook veel dingen aan. Weet meteen of iemand slechte intenties heeft of dingen achter houdt. Ook in de liefde, weet altijd precies wie me leuk vindt en wie niet. Sla nooit de plank mis. Houd inderdaad ook van kunst. Heb wel eens met tranen in m'n ogen voor een Van Gogh gestaan. Mijn vader heeft me ooit verteld dat ik als baby altijd al heel gevoelig was voor allerlei prikkels.
Emmeke wat jij zegt over dat je denkt in je eentje niet interessant genoeg te zijn herken ik niet zo. Ik kan juist moeite met groepen hebben terwijl 1 op 1 me vaak prima lukt, mits ik me bij iemand op m'n gemak voel. Hoewel vanuit een groep ineens 1 op 1 met een relatief onbekende vind ik wel eng, want dan heeft die persoon er niet voor gekozen om met mij te zijn en moet ik ineens leuk genoeg zijn. Kan op feestjes bang zijn dat niemand met me wil praten, of dat ze met een smoes weglopen. Dit alles heeft heel erg met mijn mood te maken. Ik kan ook heel leuk gezelschap zijn, een gangmaker en grappenmaker. Soms voel ik me ook heel ongelukkig in gezelschap en merk ik toch dat mensen me erg gezellig en grappig vinden. Dat vind ik dan zo vreemd omdat ik met niemand verbinding voel, en dan denk ik, hoe kunnen jullie mij dan toch zo leuk en gezellig vinden? Voelen jullie die afstand niet?
Toch is het niet zo dat ik nooit verbinding voel met mensen. Kan daar ook in op gaan, van genieten. Maar twijfel altijd of die verbinding blijft, of dat t maar tijdelijk is. En dan geloof ik altijd dat laatste, en dat maakt me verdrietig, en voel ik me weer eenzaam.
Rouke, ik herken erg veel in hoogsensitiviteit. Ik ben erg gevoelig voor licht/ geluid/ sfeer/ stemmingen/ mensen. Kan absoluut niet tegen drukke menigten. Ik voel ook veel dingen aan. Weet meteen of iemand slechte intenties heeft of dingen achter houdt. Ook in de liefde, weet altijd precies wie me leuk vindt en wie niet. Sla nooit de plank mis. Houd inderdaad ook van kunst. Heb wel eens met tranen in m'n ogen voor een Van Gogh gestaan. Mijn vader heeft me ooit verteld dat ik als baby altijd al heel gevoelig was voor allerlei prikkels.
Emmeke wat jij zegt over dat je denkt in je eentje niet interessant genoeg te zijn herken ik niet zo. Ik kan juist moeite met groepen hebben terwijl 1 op 1 me vaak prima lukt, mits ik me bij iemand op m'n gemak voel. Hoewel vanuit een groep ineens 1 op 1 met een relatief onbekende vind ik wel eng, want dan heeft die persoon er niet voor gekozen om met mij te zijn en moet ik ineens leuk genoeg zijn. Kan op feestjes bang zijn dat niemand met me wil praten, of dat ze met een smoes weglopen. Dit alles heeft heel erg met mijn mood te maken. Ik kan ook heel leuk gezelschap zijn, een gangmaker en grappenmaker. Soms voel ik me ook heel ongelukkig in gezelschap en merk ik toch dat mensen me erg gezellig en grappig vinden. Dat vind ik dan zo vreemd omdat ik met niemand verbinding voel, en dan denk ik, hoe kunnen jullie mij dan toch zo leuk en gezellig vinden? Voelen jullie die afstand niet?
Toch is het niet zo dat ik nooit verbinding voel met mensen. Kan daar ook in op gaan, van genieten. Maar twijfel altijd of die verbinding blijft, of dat t maar tijdelijk is. En dan geloof ik altijd dat laatste, en dat maakt me verdrietig, en voel ik me weer eenzaam.
zondag 28 juni 2009 om 14:32
Ik heb het met groepen ook meer. Ik zoek het zelf op, door individuele contacten uit de weg te gaan, maar als ik eens een op een met iemand iets doe voel ik me daar honderd keer fijner bij dan in een groep. Ik voel me in een groep vaak niet zo verbonden met de rest. In een groep zijn de gespreksonderwerpen vaak oppervlakkiger en dan heb je eerder een bepaalde mate van afstand.
Ik ben ook erg benieuwd naar het boek. Hoe heet het?
Ik ben ook erg benieuwd naar het boek. Hoe heet het?
zondag 28 juni 2009 om 16:28
quote:Purty schreef op 26 juni 2009 @ 21:53:
P.S.: Ik denk dat je het mist om belangrijk te zijn voor anderen, omdat je jezelf niet belangrijk vindt. Daarom is het dus belangrijk om het in jezelf te vinden, want als je je levensgeluk laat afhangen van de ander, is het maar net hoe de dobbelsteen rolt...
Mooi gezegd. Het is inderdaad maar beter om je geluk in eigen handen te hebben, toch?
Ik herken niet zozeer het gevoel dat je voor niemand écht belangrijk bent, maar wel het gemis van intimiteit in relaties, van weinig diepgang. Ik heb die intimiteit wel in de relatie met mijn vriend, mijn ouders, en één goede vriend, maar ik zou graag wat meer diepgang willen hebben in mijn vriendschappen met vriendinnen. Vaak is die diepgang er vroeger wel geweest, maar is dit om één of andere reden minder geworden (wellicht inderdaad omdat ik alles met mijn vriend ben gaan bespreken, wat ik eerder met mijn vriendinnen besprak en zijn mijn relaties met vriendinnen daarom minder intiem werden).
Ik heb er een tijd over nagedacht en ben idd ook tot de conclusie gekomen dat ik weinig van mezelf bloot geef. Ik heb geprobeerd vanuit het gezichtspunt van de anderen naar mezelf te kijken en realiseerde me dat ik eigenlijk nooit vertel waar ik echt mee zit, waar ik me echt zorgen om maak, of dingen bespreek die ik niet zo leuk vind aan mezelf. Aangezien ik zelf niets persoonlijks zou vertellen aan iemand die zichzelf niet blootgeeft, realiseerde ik me dat dat aan de hand is: omdat ík me niet blootgeef, doen anderen dat ook niet en wordt de relatie oppervlakkiger. Ook geef ik nooit toe dat ik iemand nodig heb (behalve dan aan vriend en ouders), ik dop liever mijn eigen boontjes (dacht ik). Maar tegenstrijdig hiermee wil ik wél het gevoel hebben dat ik altijd bij mijn vrienden terecht kan, als ik ze nodig heb. Nou ja, ingewikkeld...
In elk geval geloof ik ook wel in actie-reactie: wat je geeft komt terug. Daar probeer ik nu iets aan te doen.
Succes ermee.
P.S.: Ik denk dat je het mist om belangrijk te zijn voor anderen, omdat je jezelf niet belangrijk vindt. Daarom is het dus belangrijk om het in jezelf te vinden, want als je je levensgeluk laat afhangen van de ander, is het maar net hoe de dobbelsteen rolt...
Mooi gezegd. Het is inderdaad maar beter om je geluk in eigen handen te hebben, toch?
Ik herken niet zozeer het gevoel dat je voor niemand écht belangrijk bent, maar wel het gemis van intimiteit in relaties, van weinig diepgang. Ik heb die intimiteit wel in de relatie met mijn vriend, mijn ouders, en één goede vriend, maar ik zou graag wat meer diepgang willen hebben in mijn vriendschappen met vriendinnen. Vaak is die diepgang er vroeger wel geweest, maar is dit om één of andere reden minder geworden (wellicht inderdaad omdat ik alles met mijn vriend ben gaan bespreken, wat ik eerder met mijn vriendinnen besprak en zijn mijn relaties met vriendinnen daarom minder intiem werden).
Ik heb er een tijd over nagedacht en ben idd ook tot de conclusie gekomen dat ik weinig van mezelf bloot geef. Ik heb geprobeerd vanuit het gezichtspunt van de anderen naar mezelf te kijken en realiseerde me dat ik eigenlijk nooit vertel waar ik echt mee zit, waar ik me echt zorgen om maak, of dingen bespreek die ik niet zo leuk vind aan mezelf. Aangezien ik zelf niets persoonlijks zou vertellen aan iemand die zichzelf niet blootgeeft, realiseerde ik me dat dat aan de hand is: omdat ík me niet blootgeef, doen anderen dat ook niet en wordt de relatie oppervlakkiger. Ook geef ik nooit toe dat ik iemand nodig heb (behalve dan aan vriend en ouders), ik dop liever mijn eigen boontjes (dacht ik). Maar tegenstrijdig hiermee wil ik wél het gevoel hebben dat ik altijd bij mijn vrienden terecht kan, als ik ze nodig heb. Nou ja, ingewikkeld...
In elk geval geloof ik ook wel in actie-reactie: wat je geeft komt terug. Daar probeer ik nu iets aan te doen.
Succes ermee.
zondag 28 juni 2009 om 17:02
Het boek heet 'Leven in je leven'. Ik zal het deze week zelf even halen om te zien of het wat is, het werd me altijd erg aangeraden in de therapie.
Als ik je verhaal zo lees, denk ik dat er misschien ook wel andere schema's instaan die bij je passen. Maar ik wil je helemaal niks aanpraten, dus ik zou zeggen: lees het een beetje met een korreltje zout. Iedereen heeft schema's, alleen de ene persoon heeft er wel last van en de ander niet.
Als ik je verhaal zo lees, denk ik dat er misschien ook wel andere schema's instaan die bij je passen. Maar ik wil je helemaal niks aanpraten, dus ik zou zeggen: lees het een beetje met een korreltje zout. Iedereen heeft schema's, alleen de ene persoon heeft er wel last van en de ander niet.
zaterdag 11 juli 2009 om 00:24
Emmeke, wat goed dat je hier een topic over begonnen bent, en wat een mooie reacties heb je erop gekregen.
Ik kan er niet veel aan toevoegen, alles is al een beetje gezegd: jezelf kwetsbaar durven opstellen, hulp durven vragen, iets van jezelf laten zien: hierdoor krijgen mensen het gevoel dat ze je echt kennen en dat ze ook nodig zijn voor jou. Ik denk dat mensen het fijn vinden het gevoel te hebben nodig te zijn voor een ander, en als je jezelf nooit kwetsbaar opstelt of hulp vraagt, dan voelen mensen zich dus ook niet nodig.
Maar ik snap dat het moeilijk is je kwetsbaar op te stellen als je bang bent voor afwijzing.
Dan is stoer doen en onafhankelijk overkomen een stuk veiliger.
Ik herken me enorm in je verhaal, ik heb er bij 'relaties' een gelijkaardig topic over geopend ('altijd luisteraar in vriendschappen').
Daar heb ik ook veel waardevolle reacties gekregen: met kleine stapjes beginnen en zo langzaam ontdekken dat al die negatieve gedachtes over jezelf in je hoofd helemaal niet reeel blijken te zijn.
Ik kan er niet veel aan toevoegen, alles is al een beetje gezegd: jezelf kwetsbaar durven opstellen, hulp durven vragen, iets van jezelf laten zien: hierdoor krijgen mensen het gevoel dat ze je echt kennen en dat ze ook nodig zijn voor jou. Ik denk dat mensen het fijn vinden het gevoel te hebben nodig te zijn voor een ander, en als je jezelf nooit kwetsbaar opstelt of hulp vraagt, dan voelen mensen zich dus ook niet nodig.
Maar ik snap dat het moeilijk is je kwetsbaar op te stellen als je bang bent voor afwijzing.
Dan is stoer doen en onafhankelijk overkomen een stuk veiliger.
Ik herken me enorm in je verhaal, ik heb er bij 'relaties' een gelijkaardig topic over geopend ('altijd luisteraar in vriendschappen').
Daar heb ik ook veel waardevolle reacties gekregen: met kleine stapjes beginnen en zo langzaam ontdekken dat al die negatieve gedachtes over jezelf in je hoofd helemaal niet reeel blijken te zijn.
zaterdag 11 juli 2009 om 00:45
Ha, wat een toeval, ik wilde net een bericht plaatsen in 'gevoel van leegte' omdat mijn eigen topic alweer zo lang geleden was en nu reageer jij erin!
Had vanavond een etentje met een paar stelletjes en vroeger wilde er dan nog wel eens iemand daarna nog wat gaan drinken, maar nu wilden ze allemaal naar huis, omdat ze het natuurlijk gewoon leuk hebben met elkaar. Logisch, maar voor mij jammer, omdat mensen die vroeger graag nog met me wilden verder praten nu iets beters te doen hebben, om het cru te zeggen.
Ik voel op zo'n moment zoals nu niet alleen een leegte omdat ik de enige ben die NIET iemand heeft die gek op je is, maar ook omdat we steeds minder raakvlakken hebben. Het ging over huizen kopen, trouwplannen, wel of geen kinderen proberen te krijgen. Ik kan dan wel luisteren maar er niets aan toevoegen, kan niet meepraten, het is mijn belevingswereld niet. Ik kan op mijn inkomen geen huis kopen en heb er dus geen verstand van, en bij verhalen over trouwen en kinderen krijgen kan ik alleen maar wegdromen dat er ooit eens iemand met mij die dingen zou willen. En soms heb ik dat wel uitgesproken, maar dan blijkt ook dat mensen zich daar niet in kunnen inleven, hoezeer ze ook hun best doen.
Ik ga je topic eens lezen, misschien heb ik er wat aan. Dank voor de tip!
Had vanavond een etentje met een paar stelletjes en vroeger wilde er dan nog wel eens iemand daarna nog wat gaan drinken, maar nu wilden ze allemaal naar huis, omdat ze het natuurlijk gewoon leuk hebben met elkaar. Logisch, maar voor mij jammer, omdat mensen die vroeger graag nog met me wilden verder praten nu iets beters te doen hebben, om het cru te zeggen.
Ik voel op zo'n moment zoals nu niet alleen een leegte omdat ik de enige ben die NIET iemand heeft die gek op je is, maar ook omdat we steeds minder raakvlakken hebben. Het ging over huizen kopen, trouwplannen, wel of geen kinderen proberen te krijgen. Ik kan dan wel luisteren maar er niets aan toevoegen, kan niet meepraten, het is mijn belevingswereld niet. Ik kan op mijn inkomen geen huis kopen en heb er dus geen verstand van, en bij verhalen over trouwen en kinderen krijgen kan ik alleen maar wegdromen dat er ooit eens iemand met mij die dingen zou willen. En soms heb ik dat wel uitgesproken, maar dan blijkt ook dat mensen zich daar niet in kunnen inleven, hoezeer ze ook hun best doen.
Ik ga je topic eens lezen, misschien heb ik er wat aan. Dank voor de tip!
zaterdag 11 juli 2009 om 11:50
Oh, nee, dit is ongeveer de tienduizendste keer dat ik het zo ervaar En ja, er zijn genoeg dingen waar we het over kunnen hebben, merk ik als ik met mensen een op een afspreek. In zo'n groep gaat het al gauw over de geijkte relatiedingen en ik ben dan niet assertief genoeg om het gesprek succesvol op andere onderwerpen te brengen.
Als ik mensen een op een spreek merk ik ook wel dat we elkaar op bepaalde punten niet "vinden": ik kan me bijv. niet inleven als iemand klaagt over mindere kanten van haar relatie. Ik denk dan alleen maar: "maar je vindt het blijkbaar leuk genoeg om bij hem te blijven en je hebt dus gewoon ontzettend veel geluk dat je hem hebt". En andersom kan zij zich niet inleven in hoe het is als je niemand hebt om op terug te vallen. Zij denkt alleen maar: "Emmeke wees blij dat je zoveel vrijheid hebt, geniet daarvan!"
Maar al met al gaat het een op een wel beter. In een groep voel ik me ineenschrompelen. Vooral in mijn vriendengroep van succesvolle, kerngezonde hogeropgeleiden die in heel veel opzichten geluk hebben. Ik moet dan mijn best doen me niet mislukt te voelen. Gelukkig kan ik nu ik wat ouder ben wel wat meer afstand nemen en inzien dat mijn vriendengroep geen dwarsdoorsnede van de samenleving is. In mijn werk heb ik te maken met veel jongeren met minder fortuinlijke thuissituaties. Of met akelige ziektes of nare handicaps. En op de sportclub spreek ik mensen die niet allemaal een topbaan hebben en ook niet allemaal een relatie, en gewoon op een flatje wonen net als ik. En die knokken zich er ook allemaal doorheen en maken er op hun manier wat van en maken lol.
Als ik dat zie voel ik me een stuk minder eenzaam. Mijn vrienden hebben gewoon heel erg veel geluk en da's geweldig voor ze, maar ik moet mezelf niet gaan vertellen dat het leven onleefbaar is als je wat minder geluk hebt. Er zijn zoveel mensen die minder mazzel hebben, er alleen voor staan en toch een superleuk leven hebben
Als ik mensen een op een spreek merk ik ook wel dat we elkaar op bepaalde punten niet "vinden": ik kan me bijv. niet inleven als iemand klaagt over mindere kanten van haar relatie. Ik denk dan alleen maar: "maar je vindt het blijkbaar leuk genoeg om bij hem te blijven en je hebt dus gewoon ontzettend veel geluk dat je hem hebt". En andersom kan zij zich niet inleven in hoe het is als je niemand hebt om op terug te vallen. Zij denkt alleen maar: "Emmeke wees blij dat je zoveel vrijheid hebt, geniet daarvan!"
Maar al met al gaat het een op een wel beter. In een groep voel ik me ineenschrompelen. Vooral in mijn vriendengroep van succesvolle, kerngezonde hogeropgeleiden die in heel veel opzichten geluk hebben. Ik moet dan mijn best doen me niet mislukt te voelen. Gelukkig kan ik nu ik wat ouder ben wel wat meer afstand nemen en inzien dat mijn vriendengroep geen dwarsdoorsnede van de samenleving is. In mijn werk heb ik te maken met veel jongeren met minder fortuinlijke thuissituaties. Of met akelige ziektes of nare handicaps. En op de sportclub spreek ik mensen die niet allemaal een topbaan hebben en ook niet allemaal een relatie, en gewoon op een flatje wonen net als ik. En die knokken zich er ook allemaal doorheen en maken er op hun manier wat van en maken lol.
Als ik dat zie voel ik me een stuk minder eenzaam. Mijn vrienden hebben gewoon heel erg veel geluk en da's geweldig voor ze, maar ik moet mezelf niet gaan vertellen dat het leven onleefbaar is als je wat minder geluk hebt. Er zijn zoveel mensen die minder mazzel hebben, er alleen voor staan en toch een superleuk leven hebben
zaterdag 11 juli 2009 om 12:01
[quote]Emmeke schreef op 11 juli 2009 @ 11:50:
Oh, nee, dit is ongeveer de tienduizendste keer dat ik het zo ervaar En ja, er zijn genoeg dingen waar we het over kunnen hebben, merk ik als ik met mensen een op een afspreek. In zo'n groep gaat het al gauw over de geijkte relatiedingen en ik ben dan niet assertief genoeg om het gesprek succesvol op andere onderwerpen te brengen. moeilijk is dat! want waar moet je het dan over hebben?
Als ik mensen een op een spreek merk ik ook wel dat we elkaar op bepaalde punten niet "vinden": ik kan me bijv. niet inleven als iemand klaagt over mindere kanten van haar relatie. Ik denk dan alleen maar: "maar je vindt het blijkbaar leuk genoeg om bij hem te blijven en je hebt dus gewoon ontzettend veel geluk dat je hem hebt". zo denk ik ook vaak hoor, maar ik kan wel begrijpen dat er mindere kanten aan en relatie zitten en dat je het daar over wil hebben. En andersom kan zij zich niet inleven in hoe het is als je niemand hebt om op terug te vallen. Zij denkt alleen maar: "Emmeke wees blij dat je zoveel vrijheid hebt, geniet daarvan!" ik voel mij heel erg onbegrepen door zo'n uitspraak, zeg jij daar dan ook wat van? jammer dat jullie elkaar niet begrijpen dan. zou je kunnen proberen om zich wat meer in haar in te even wat betreft haar relatie, misschien kan zij ook meerbegrip opbrengen voor jouw situatie.
Maar al met al gaat het een op een wel beter. In een groep voel ik me ineenschrompelen. zo herkenbaar!Vooral in mijn vriendengroep van succesvolle, kerngezonde hogeropgeleiden die in heel veel opzichten geluk hebben. Ik moet dan mijn best doen me niet mislukt te voelen. Gelukkig kan ik nu ik wat ouder ben wel wat meer afstand nemen en inzien dat mijn vriendengroep geen dwarsdoorsnede van de samenleving is. In mijn werk heb ik te maken met veel jongeren met minder fortuinlijke thuissituaties. Of met akelige ziektes of nare handicaps. En op de sportclub spreek ik mensen die niet allemaal een topbaan hebben en ook niet allemaal een relatie, en gewoon op een flatje wonen net als ik. En die knokken zich er ook allemaal doorheen en maken er op hun manier wat van en maken lol. wat goed van je dat je ook de andere kant kan zien!
Als ik dat zie voel ik me een stuk minder eenzaam. Mijn vrienden hebben gewoon heel erg veel geluk en da's geweldig voor ze, maar ik moet mezelf niet gaan vertellen dat het leven onleefbaar is als je wat minder geluk hebt. Er zijn zoveel mensen die minder mazzel hebben, er alleen voor staan en toch een superleuk leven hebben heb je geen behoefte aan mensen, waarmee je meer aansluiting hebt?[/quote]
Oh, nee, dit is ongeveer de tienduizendste keer dat ik het zo ervaar En ja, er zijn genoeg dingen waar we het over kunnen hebben, merk ik als ik met mensen een op een afspreek. In zo'n groep gaat het al gauw over de geijkte relatiedingen en ik ben dan niet assertief genoeg om het gesprek succesvol op andere onderwerpen te brengen. moeilijk is dat! want waar moet je het dan over hebben?
Als ik mensen een op een spreek merk ik ook wel dat we elkaar op bepaalde punten niet "vinden": ik kan me bijv. niet inleven als iemand klaagt over mindere kanten van haar relatie. Ik denk dan alleen maar: "maar je vindt het blijkbaar leuk genoeg om bij hem te blijven en je hebt dus gewoon ontzettend veel geluk dat je hem hebt". zo denk ik ook vaak hoor, maar ik kan wel begrijpen dat er mindere kanten aan en relatie zitten en dat je het daar over wil hebben. En andersom kan zij zich niet inleven in hoe het is als je niemand hebt om op terug te vallen. Zij denkt alleen maar: "Emmeke wees blij dat je zoveel vrijheid hebt, geniet daarvan!" ik voel mij heel erg onbegrepen door zo'n uitspraak, zeg jij daar dan ook wat van? jammer dat jullie elkaar niet begrijpen dan. zou je kunnen proberen om zich wat meer in haar in te even wat betreft haar relatie, misschien kan zij ook meerbegrip opbrengen voor jouw situatie.
Maar al met al gaat het een op een wel beter. In een groep voel ik me ineenschrompelen. zo herkenbaar!Vooral in mijn vriendengroep van succesvolle, kerngezonde hogeropgeleiden die in heel veel opzichten geluk hebben. Ik moet dan mijn best doen me niet mislukt te voelen. Gelukkig kan ik nu ik wat ouder ben wel wat meer afstand nemen en inzien dat mijn vriendengroep geen dwarsdoorsnede van de samenleving is. In mijn werk heb ik te maken met veel jongeren met minder fortuinlijke thuissituaties. Of met akelige ziektes of nare handicaps. En op de sportclub spreek ik mensen die niet allemaal een topbaan hebben en ook niet allemaal een relatie, en gewoon op een flatje wonen net als ik. En die knokken zich er ook allemaal doorheen en maken er op hun manier wat van en maken lol. wat goed van je dat je ook de andere kant kan zien!
Als ik dat zie voel ik me een stuk minder eenzaam. Mijn vrienden hebben gewoon heel erg veel geluk en da's geweldig voor ze, maar ik moet mezelf niet gaan vertellen dat het leven onleefbaar is als je wat minder geluk hebt. Er zijn zoveel mensen die minder mazzel hebben, er alleen voor staan en toch een superleuk leven hebben heb je geen behoefte aan mensen, waarmee je meer aansluiting hebt?[/quote]
zaterdag 11 juli 2009 om 12:42
Nee, het zit hem niet in de vriendengroep, het zit in mij
Er was nl. aan de andere kant van de tafel ook een stel en die bepaalden daar het gesprek, allemaal dingen waar ik wel gewoon over mee kan praten. Als ik aan mijn kant van de tafel wat dominanter was geweest had ik daar ook het gesprek omgebogen in een richting waar ik wat mee kan. Maar ik ben gewoon niet zo assertief.
De zeldzame keren dat ik eens wel m'n bek opentrek merk ik dat de aansluiting er wel is. Meestal als ik iets zeg, is het "meepraten" en dat kan ik dan vaak niet goed inhoudelijk, omdat het vaak gaat over dingen die in mijn leven niet aan de orde zijn. Ik ben dan geen interessante gesprekspartner, meer een luisteraar (zoals kanarie dus). Maar heel soms breng ik iets ter sprake dat mij echt bezighoudt of raakt -er moet vaak wat drank aan te pas zijn gekomen voordat ik dat durf- en dan is het weleens voorgekomen dat een stel dat op het punt stond om weg te gaan zei: "nu wordt het interessant, we doen nog een drankje". Dan merk je dus dat mensen best op je zitten te wachten (of in elk geval tot op zekere hoogte) en dat de aansluiting er best is.
Maar waarom ik het vooral moeilijk vind om open te zijn is omdat ik dan vaak negatieve dingen zou moeten zeggen. Gisteren bijvoorbeeld begonnen mensen erover dat ik zo'n geweldige reis in het verschiet heb deze zomer. En dan kan ik wel gaan zeggen: "ja, dat wordt een heel mooie reis, maar ik word er wel een beetje verdrietig van dat ik WEER alleen moet" maar dat klinkt zo negatief, zo ondankbaar. Ga je een prachtige reis maken, heb je toch weer wat te zeuren! Dus ik glimlach wat en knik en zeg: "ja, inderdaad, dat wordt echt een mooie reis".
Weet je, ik wil ook niet bekend komen te staan als iemand die altijd klaagt. Maar het voelt wel eenzaam als je dat antwoord geeft en intussen de enige bent die weet dat je er een beetje tegen opziet. De kunst is om een balans te vinden tussen WEL opener worden maar NIET continu klagen
Ik herkende veel in dat topic van kanarie, dat er een soort automatische rem op je zit die zegt: "nu heb je alweer te lang over jezelf gepraat" of "als je dit zegt ben je een zeur". Een gesprek gaat hier nooit ongedwongen. Hoe is dat bij jou?
Er was nl. aan de andere kant van de tafel ook een stel en die bepaalden daar het gesprek, allemaal dingen waar ik wel gewoon over mee kan praten. Als ik aan mijn kant van de tafel wat dominanter was geweest had ik daar ook het gesprek omgebogen in een richting waar ik wat mee kan. Maar ik ben gewoon niet zo assertief.
De zeldzame keren dat ik eens wel m'n bek opentrek merk ik dat de aansluiting er wel is. Meestal als ik iets zeg, is het "meepraten" en dat kan ik dan vaak niet goed inhoudelijk, omdat het vaak gaat over dingen die in mijn leven niet aan de orde zijn. Ik ben dan geen interessante gesprekspartner, meer een luisteraar (zoals kanarie dus). Maar heel soms breng ik iets ter sprake dat mij echt bezighoudt of raakt -er moet vaak wat drank aan te pas zijn gekomen voordat ik dat durf- en dan is het weleens voorgekomen dat een stel dat op het punt stond om weg te gaan zei: "nu wordt het interessant, we doen nog een drankje". Dan merk je dus dat mensen best op je zitten te wachten (of in elk geval tot op zekere hoogte) en dat de aansluiting er best is.
Maar waarom ik het vooral moeilijk vind om open te zijn is omdat ik dan vaak negatieve dingen zou moeten zeggen. Gisteren bijvoorbeeld begonnen mensen erover dat ik zo'n geweldige reis in het verschiet heb deze zomer. En dan kan ik wel gaan zeggen: "ja, dat wordt een heel mooie reis, maar ik word er wel een beetje verdrietig van dat ik WEER alleen moet" maar dat klinkt zo negatief, zo ondankbaar. Ga je een prachtige reis maken, heb je toch weer wat te zeuren! Dus ik glimlach wat en knik en zeg: "ja, inderdaad, dat wordt echt een mooie reis".
Weet je, ik wil ook niet bekend komen te staan als iemand die altijd klaagt. Maar het voelt wel eenzaam als je dat antwoord geeft en intussen de enige bent die weet dat je er een beetje tegen opziet. De kunst is om een balans te vinden tussen WEL opener worden maar NIET continu klagen
Ik herkende veel in dat topic van kanarie, dat er een soort automatische rem op je zit die zegt: "nu heb je alweer te lang over jezelf gepraat" of "als je dit zegt ben je een zeur". Een gesprek gaat hier nooit ongedwongen. Hoe is dat bij jou?
zaterdag 11 juli 2009 om 14:35
quote:Emmeke schreef op 11 juli 2009 @ 12:42:
De zeldzame keren dat ik eens wel m'n bek opentrek merk ik dat de aansluiting er wel is. Meestal als ik iets zeg, is het "meepraten" en dat kan ik dan vaak niet goed inhoudelijk, omdat het vaak gaat over dingen die in mijn leven niet aan de orde zijn. Ik ben dan geen interessante gesprekspartner, meer een luisteraar (zoals kanarie dus). Maar heel soms breng ik iets ter sprake dat mij echt bezighoudt of raakt -er moet vaak wat drank aan te pas zijn gekomen voordat ik dat durf- en dan is het weleens voorgekomen dat een stel dat op het punt stond om weg te gaan zei: "nu wordt het interessant, we doen nog een drankje". Dan merk je dus dat mensen best op je zitten te wachten (of in elk geval tot op zekere hoogte) en dat de aansluiting er best is.
Ik herkende veel in dat topic van kanarie, dat er een soort automatische rem op je zit die zegt: "nu heb je alweer te lang over jezelf gepraat" of "als je dit zegt ben je een zeur". Een gesprek gaat hier nooit ongedwongen. Hoe is dat bij jou?
Grappig, emmeke, die herkenning!
Bij mij helpt het ook altijd om een paar glaasjes op te hebben, dan lijkt die rem ervan af te gaan, maar het zou natuurlijk fijn zijn ook zonder die glaasjes ongedwongen over jezelf te kunnen praten.
Ik kan je niet echt tips geven omdat ik er zelf dus ook middenin zit.
Ik vind het zo ontzettend frustererend altijd de luisteraar te moeten zijn van mezelf en geblokkeerd zijn om over mezelf te praten. Ik heb namelijk best veel interessants te vertellen, ik heb een boeiende baan en ik maak innerlijk veel mee dat ik zou willen delen met mensen. En ik heb altijd zo'n hekel aan mezelf als ik mezelf hoor meepraten terwijl ik van binnen eigenlijk zoveel wil zeggen.
En als je alleen maar meepraat met mensen, ben je voor mensen ook niet echt een boeiende persoon en word je niet echt gezien. Ik heb vaak het gevoel dat ik voor mensen doorzichtig ben en niet besta, al gaat dat de laatste tijd al wel iets beter.
Volgens mij moet je gewoon over die angst heenstappen en in het diepe springen en gewoon maar iets van jezelf blootgeven, en dan maar kijken hoe mensen reageren.
Ik ervaar het altijd als een grote overwinning als ik in een groep een onderwerp heb gestart en dat dat onderwerp dan vervolgens opgepikt wordt en over gesproken wordt. dan denk ik, ha, ik besta dus toch!
De zeldzame keren dat ik eens wel m'n bek opentrek merk ik dat de aansluiting er wel is. Meestal als ik iets zeg, is het "meepraten" en dat kan ik dan vaak niet goed inhoudelijk, omdat het vaak gaat over dingen die in mijn leven niet aan de orde zijn. Ik ben dan geen interessante gesprekspartner, meer een luisteraar (zoals kanarie dus). Maar heel soms breng ik iets ter sprake dat mij echt bezighoudt of raakt -er moet vaak wat drank aan te pas zijn gekomen voordat ik dat durf- en dan is het weleens voorgekomen dat een stel dat op het punt stond om weg te gaan zei: "nu wordt het interessant, we doen nog een drankje". Dan merk je dus dat mensen best op je zitten te wachten (of in elk geval tot op zekere hoogte) en dat de aansluiting er best is.
Ik herkende veel in dat topic van kanarie, dat er een soort automatische rem op je zit die zegt: "nu heb je alweer te lang over jezelf gepraat" of "als je dit zegt ben je een zeur". Een gesprek gaat hier nooit ongedwongen. Hoe is dat bij jou?
Grappig, emmeke, die herkenning!
Bij mij helpt het ook altijd om een paar glaasjes op te hebben, dan lijkt die rem ervan af te gaan, maar het zou natuurlijk fijn zijn ook zonder die glaasjes ongedwongen over jezelf te kunnen praten.
Ik kan je niet echt tips geven omdat ik er zelf dus ook middenin zit.
Ik vind het zo ontzettend frustererend altijd de luisteraar te moeten zijn van mezelf en geblokkeerd zijn om over mezelf te praten. Ik heb namelijk best veel interessants te vertellen, ik heb een boeiende baan en ik maak innerlijk veel mee dat ik zou willen delen met mensen. En ik heb altijd zo'n hekel aan mezelf als ik mezelf hoor meepraten terwijl ik van binnen eigenlijk zoveel wil zeggen.
En als je alleen maar meepraat met mensen, ben je voor mensen ook niet echt een boeiende persoon en word je niet echt gezien. Ik heb vaak het gevoel dat ik voor mensen doorzichtig ben en niet besta, al gaat dat de laatste tijd al wel iets beter.
Volgens mij moet je gewoon over die angst heenstappen en in het diepe springen en gewoon maar iets van jezelf blootgeven, en dan maar kijken hoe mensen reageren.
Ik ervaar het altijd als een grote overwinning als ik in een groep een onderwerp heb gestart en dat dat onderwerp dan vervolgens opgepikt wordt en over gesproken wordt. dan denk ik, ha, ik besta dus toch!
