Psyche
alle pijlers
Het rouwtopic
donderdag 13 april 2023 om 16:45
Beste medeforummers,
Het ergste denkbare is gebeurd. Mijn broer van 38 is dood.
Dit was het dan. Niets is ooit meer hetzelfde. Nu begint het rouwen.
Ik lig op bed en ben moe en misselijk.
Vanmiddag was ik ineens weer erf actief en had ik zin in dingen. Keihard huilen Doe ik nog niet. Dat komt nog?
We hebben goed afscheid kunnen nemen, dat scheelt. Maar het besef moet nog komen.
Ik dacht ik open een rouwtopic. Er zijn vast meer mensen die iemand verloren zijn en rouwen. Misschien vinden we steun en herkenning bij elkaar.
Het ergste denkbare is gebeurd. Mijn broer van 38 is dood.
Dit was het dan. Niets is ooit meer hetzelfde. Nu begint het rouwen.
Ik lig op bed en ben moe en misselijk.
Vanmiddag was ik ineens weer erf actief en had ik zin in dingen. Keihard huilen Doe ik nog niet. Dat komt nog?
We hebben goed afscheid kunnen nemen, dat scheelt. Maar het besef moet nog komen.
Ik dacht ik open een rouwtopic. Er zijn vast meer mensen die iemand verloren zijn en rouwen. Misschien vinden we steun en herkenning bij elkaar.
donderdag 13 april 2023 om 17:08
Mijn oudere broer is 44 geworden. Het is al 13 jaar geleden. Ik ben nu ouder dan hij, dat is heel gek.
Hij was ineens weg, onverwacht.
Rouwen is hard, ruw en akelig. Maar ook goed! Ik heb wel heel veel gehuild, echt heel veel. Maar dat was wel fijn. De eerste dagen was ik boos op iedereen als ik in de stad liep. Zij leefden gewoon door terwijl ik mijn liefste broer moest missen.
Het enige wat ik erger vond was de pijn en het verdriet van mijn moeder. En ik was zelf net moeder geworden dus dat hakte er gelijk goed in.
Maar verdriet slijt. De eerste jaren dacht ik elke dag aan hem. Zag ik hem nog regelmatig ergens en schrok dan zo.
Nu denk ik niet meer elke dag aan hem. Maar altijd als ik ergens een feestje heb en het ontzettend naar mijn zin heb kijk ik even omhoog en knipoog naar hem. Ik ga door met leven broer, precies zoals hij dat gewild zou hebben (hij hield ook van een feestje).
Ik heb veel gedacht en geschreven over de dood in die tijd. Dat hielp gek genoeg.
Heel veel sterkte!!
Hij was ineens weg, onverwacht.
Rouwen is hard, ruw en akelig. Maar ook goed! Ik heb wel heel veel gehuild, echt heel veel. Maar dat was wel fijn. De eerste dagen was ik boos op iedereen als ik in de stad liep. Zij leefden gewoon door terwijl ik mijn liefste broer moest missen.
Het enige wat ik erger vond was de pijn en het verdriet van mijn moeder. En ik was zelf net moeder geworden dus dat hakte er gelijk goed in.
Maar verdriet slijt. De eerste jaren dacht ik elke dag aan hem. Zag ik hem nog regelmatig ergens en schrok dan zo.
Nu denk ik niet meer elke dag aan hem. Maar altijd als ik ergens een feestje heb en het ontzettend naar mijn zin heb kijk ik even omhoog en knipoog naar hem. Ik ga door met leven broer, precies zoals hij dat gewild zou hebben (hij hield ook van een feestje).
Ik heb veel gedacht en geschreven over de dood in die tijd. Dat hielp gek genoeg.
Heel veel sterkte!!
I wanna live my life with the volume full!
donderdag 13 april 2023 om 17:47
Gecondoleerd Mutsje. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om zoiets verschrikkelijks mee te moeten maken. Het huilen komt vast wel.
Ik blijf het verdomd oneerlijk vinden dat het gewoon bestaat dat je geliefden van je weggerukt worden en dat je er maar mee moet dealen omdat het zo hoort of zo. Ik kan er met mijn hoofd niet bij en ik zal het denk ik nooit begrijpen.
Ik blijf het verdomd oneerlijk vinden dat het gewoon bestaat dat je geliefden van je weggerukt worden en dat je er maar mee moet dealen omdat het zo hoort of zo. Ik kan er met mijn hoofd niet bij en ik zal het denk ik nooit begrijpen.
donderdag 13 april 2023 om 19:10
gecondoleerd. Wat een verdriet maar wel fijn dat je afscheid van hem hebt kunnen nemen. Het gemis moet groot zijn.Ik ben 2,5 jaar geleden mijn man verloren. Drie weken na ons huwelijk kreeg hij de diagnose slokdarmkanker. Voor mij begon daar de rouw… het was wel fijn dat ik het met hem samen kon delen. Drie jaar heeft hij nog geleefd en ieder jaar hebben we hele mooie momenten gehad maar ook hele moeilijke momenten. De moeilijkste dagen waren de momenten naar de uitslag toe en als de uitslag slecht was.
Hij is september 2020 vredig gestorven in het bijzijn van mijn schoonzus en mij. Daarna kwam het gemis natuurlijk… ik heb het heel erg moeilijk gehad en heb een poosje gegrepen naar de drank. Er was Corona en lockdown en ik voelde me zo ongelofelijk eenzaam.
Gelukkig gaat het inmiddels een heel stuk beter. Ik ben nog steeds alleen maar ik heb wel een hele mooie reis naar Nieuw-Zeeland in het vooruitzicht, ik weet zeker dat hij dit fantastisch zou hebben gevonden… voor mij dan want zelf hield hij niet van vliegen.
Mooi initiatief om de rouwtopic te openen. Ik hoop dat veel mensen hier hun hart kunnen luchten.
Ik wens iedereen hier veel kracht toe
donderdag 13 april 2023 om 19:37
Veel sterkte TO. Hier ook een onvoorstelbaar verlies geleden toen mijn partner van 42, nu bijna twee jaar geleden overleed. Ik ben achteraf gezien veel te snel weer door gegaan, tegelijk was dat voor mij destijds de manier om te overleven. Dubbel hoor. Mooi dit topic, hopelijk biedt het jou en meelezers wat troost
donderdag 13 april 2023 om 20:00
38 is ook geen leeftijd. Gecondoleerd. Niets is ooit meer hetzelfde inderdaad.
Zelf ben ik mijn moeder véél te vroeg verloren, lang geleden. De scherpe randjes zijn er vanaf, maar zo nu en dan zijn er toch weer momenten dat het me naar de keel grijpt. Ik heb sowieso nog altijd het gevoel dat ik sindsdien een soort parallel leven leid, niet wat het had moeten zijn. Ondanks dat ik er wel wat van gemaakt heb.
Zelf ben ik mijn moeder véél te vroeg verloren, lang geleden. De scherpe randjes zijn er vanaf, maar zo nu en dan zijn er toch weer momenten dat het me naar de keel grijpt. Ik heb sowieso nog altijd het gevoel dat ik sindsdien een soort parallel leven leid, niet wat het had moeten zijn. Ondanks dat ik er wel wat van gemaakt heb.
donderdag 13 april 2023 om 20:11
Peetje onbewust heb je me erg geholpen met je post. Ik begreep maar niet waarom ik niet kapot was van verdriet toen mijn vader vorig jaar overleed. Ik kon het makkelijk een plekje geven. Maar de rouw was inderdaad al begonnen toen hij nog leefde.
Dankjewel voor dat inzicht
TO wat ontzettend verdrietig dat je dat moet meemaken. Heel veel sterkte met het verlies van je broer
donderdag 13 april 2023 om 20:29
Hij krabbelde net weer op van een ernstige ziekte. Maar ineens was daar toch een slechte uitslag en kwam het labeltje: ongeneeslijk ziek. We hoopten op nog wat maanden, maar het werd uiteindelijk nog geen week. Onvoorstelbaar.
Ik kan het wel delen met overige familie. Maar voel dat ik daar geen behoefte aan heb. Misschien komt dat nog.
De uitvaart is nog niet geweest dus het verlies is echt heel vers.
Denk dat het verlies nog door moet dringen. Voel vooral nog een soort van shock. Vandaag veel op bed gelegen, niet geslapen. Nu in mijn eentje in de bibliotheek met koffie. Had even behoefte aan wandelen en alleen zijn. Partner is vanavond weg voor werk. Vond dat niet erg, ook behoefte aan alleen zijn.
donderdag 13 april 2023 om 21:48
Heel erg vers en zo onwezenlijk.muts87 schreef: ↑13-04-2023 20:29Hij krabbelde net weer op van een ernstige ziekte. Maar ineens was daar toch een slechte uitslag en kwam het labeltje: ongeneeslijk ziek. We hoopten op nog wat maanden, maar het werd uiteindelijk nog geen week. Onvoorstelbaar.
Ik kan het wel delen met overige familie. Maar voel dat ik daar geen behoefte aan heb. Misschien komt dat nog.
De uitvaart is nog niet geweest dus het verlies is echt heel vers.
Denk dat het verlies nog door moet dringen. Voel vooral nog een soort van shock. Vandaag veel op bed gelegen, niet geslapen. Nu in mijn eentje in de bibliotheek met koffie. Had even behoefte aan wandelen en alleen zijn. Partner is vanavond weg voor werk. Vond dat niet erg, ook behoefte aan alleen zijn.
Hij maar ook jij hadden nog geen week meer, dat alleen al is heel erg afschuwelijk.
vrijdag 14 april 2023 om 00:15
Gecondoleerd, TO en alle anderen hier. Ik ben vader verloren, alweer anderhalf jaar geleden. De rouw is wel iets gesloten en niet zo intens meer en ik huil niet meer dagelijks.
Ik vind het heel mooi dat je de topic hebt geopend. Ik had er destijds echt behoefte aan om met anderen te praten en veel vriendinnen hebben hun ouders nog. Ik wilde ook de hele tijd weten of alles wat ik voelde wel 'normaal' was: huilen of juist niet, veel aan hem denken of juist een tijdje niet, woede voelen... Ik vond het een erg ingewikkeld process, emotioneel, juist omdat eigenlijk alles 'normaal' is.
Ik mis heel soms het intense verdriet dat ik in het begin had (en nu ook nog weleens maar minder vaak). Naast dat verdriet en gemis voelde ik namelijk ook zo'n intense liefde en verbondenheid met je - die waren heel erg sterk gekoppeld, alsof ik de één niet kon voelen zonder de ander.
Doe het rustig, doe wat je hart je ingeeft, alles is oke...
Ik vind het heel mooi dat je de topic hebt geopend. Ik had er destijds echt behoefte aan om met anderen te praten en veel vriendinnen hebben hun ouders nog. Ik wilde ook de hele tijd weten of alles wat ik voelde wel 'normaal' was: huilen of juist niet, veel aan hem denken of juist een tijdje niet, woede voelen... Ik vond het een erg ingewikkeld process, emotioneel, juist omdat eigenlijk alles 'normaal' is.
Ik mis heel soms het intense verdriet dat ik in het begin had (en nu ook nog weleens maar minder vaak). Naast dat verdriet en gemis voelde ik namelijk ook zo'n intense liefde en verbondenheid met je - die waren heel erg sterk gekoppeld, alsof ik de één niet kon voelen zonder de ander.
Doe het rustig, doe wat je hart je ingeeft, alles is oke...
vrijdag 14 april 2023 om 01:13
Gecondoleerd TO
In oktober is mijn vader overleden. Ik heb weken gehad waar de pijn overheerste. Huilen totdat ik compleet uitgeput was. Afgelopen week weer. Nu gaat het redelijk.
Rouw is keihard, eenzaam en het put je uit.
Door te huilen en echt te rouwen verwerk je heel veel. Is heel normaal en hoort bij het overlijden van een dierbare.
Er zijn geen regels voor. Als je dagenlang alleen kunt huilen en ademen ook.
Ik lag opgekruld op de bank. Ik at en dronk en huilde weer verder. Het besef dat iemand nooit meer terugkomt is onverteerbaar.
Rouw zoals jij het wil. Laat je niks wijsmaken, ieder rouwt op zijn manier.
In oktober is mijn vader overleden. Ik heb weken gehad waar de pijn overheerste. Huilen totdat ik compleet uitgeput was. Afgelopen week weer. Nu gaat het redelijk.
Rouw is keihard, eenzaam en het put je uit.
Door te huilen en echt te rouwen verwerk je heel veel. Is heel normaal en hoort bij het overlijden van een dierbare.
Er zijn geen regels voor. Als je dagenlang alleen kunt huilen en ademen ook.
Ik lag opgekruld op de bank. Ik at en dronk en huilde weer verder. Het besef dat iemand nooit meer terugkomt is onverteerbaar.
Rouw zoals jij het wil. Laat je niks wijsmaken, ieder rouwt op zijn manier.
vrijdag 14 april 2023 om 09:27
Ik ben al een aantal jaren ouder dan mijn moeder, toen ze stierf. Ik moest er plotseling weer aan denken toen ik het in een ander topic had over de effileerschaar en mijn moeders haar knippen. Ze kwam altijd met een vreemd hoofd terug van de kapper en omdat ik beter aanvoelde dan de kapper wat ze wilde (ze kon zich net als ik slecht uitdrukken) heb ik haar haar vaak gedaan. Ze ging dan op een houten stoel in het midden van de keuken zitten en had alles wat ik nodig had alvast op het aanrecht gelegd. Ze had moeilijk haar om te kleuren, enorm veel en overdadig voor zo'n klein hoofd. Het hele huis was dan vergeven van de haarverflucht en alles lag bezaaid met plukken.
Ze stierf op net zo'n zonnige dag als vandaag en daarna werd de zon een tijdlang erg koud.
Ze stierf op net zo'n zonnige dag als vandaag en daarna werd de zon een tijdlang erg koud.
Dan moet het maar zoals het kan
vrijdag 14 april 2023 om 13:48
Wat hebben jullie met werk gedaan met overlijden naaste?
Mijn collega's kende mijn broer niet. Moet ik leidinggevende rouwkaart sturen zodat ze op uitvaart komt?
Aan de ene kant denk ik: ze kende hem niet. Aan de andere kant, ik ben een medewerker die straks na dit verlies weer 36 uur per rouwend de werkvloer op. Misschien zorgt het ervoor dat voor hen beter te begrijpen is wat dit verlies voor me betekent.
Mijn collega's kende mijn broer niet. Moet ik leidinggevende rouwkaart sturen zodat ze op uitvaart komt?
Aan de ene kant denk ik: ze kende hem niet. Aan de andere kant, ik ben een medewerker die straks na dit verlies weer 36 uur per rouwend de werkvloer op. Misschien zorgt het ervoor dat voor hen beter te begrijpen is wat dit verlies voor me betekent.
vrijdag 14 april 2023 om 14:42
Voor mij was dit niet van toepassing, maar mijn baas begreep ook zonder rouwkaart dat ik een tijdje minder werkte (nu gaat dat in mijn werkveld heel flexibel dus ik heb geen verlof ofzo opgenomen). Dus om die reden lijkt de rouwkaart me niet nodig.
Toch was ik echt niet in staat om meteen weer fulltime te werken, vanwege mijn verdriet maar ook omdat rouw me uitputte, dus ik zou hier wel rekening mee houden. (Ik weet niet of er in Nederland speciaal verlof ofzo voor is waardoor je evt wel het overlijden moet aantonen dmv een kaart?)
Toch was ik echt niet in staat om meteen weer fulltime te werken, vanwege mijn verdriet maar ook omdat rouw me uitputte, dus ik zou hier wel rekening mee houden. (Ik weet niet of er in Nederland speciaal verlof ofzo voor is waardoor je evt wel het overlijden moet aantonen dmv een kaart?)
vrijdag 14 april 2023 om 15:28
Gecondoleerd, neem wel echt de tijd voor jezelf om te rouwen. Ik ben zelf bijna 20 jaar geleden mijn vader verloren, 7 jaar geleden mijn zus, ze was toen 41, en 5 jaar geleden mijn moeder.
Ik ben toen best wel snel weer de draad op gaan pakken en merkte dat dat me wel weer heeft ingehaald dus liever even een stap terug en je tijd nemen om het later niet alsnog keihard op je bordje te krijgen.
Tip: kijk of de uitvaart opgenomen kan worden vaak gaat het langs je heen en het helpt wel om het rustig nog eens te bekijken/beluisteren.
Wat bij mijn zus mooi was wij hadden een memory box, daar zaten kaartjes in waarin vrienden etc een herinnering op konden delen dat vind ik nog steeds heel waardevol.
Heel veel sterkte!
Ik ben toen best wel snel weer de draad op gaan pakken en merkte dat dat me wel weer heeft ingehaald dus liever even een stap terug en je tijd nemen om het later niet alsnog keihard op je bordje te krijgen.
Tip: kijk of de uitvaart opgenomen kan worden vaak gaat het langs je heen en het helpt wel om het rustig nog eens te bekijken/beluisteren.
Wat bij mijn zus mooi was wij hadden een memory box, daar zaten kaartjes in waarin vrienden etc een herinnering op konden delen dat vind ik nog steeds heel waardevol.
Heel veel sterkte!
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
vrijdag 14 april 2023 om 19:21
Ik zou zeker een kaart sturen. Niet alleen ter vergroting van hun begrip. Ik kan me namelijk voorstellen dat het ook heel steunend kan zijn voor jou. Voor mij werkte dat tenminste wel zo bij het afscheid van mijn partner. Al mijn collega’s waren er. Dat vond ik zo fijn.muts87 schreef: ↑14-04-2023 13:48Wat hebben jullie met werk gedaan met overlijden naaste?
Mijn collega's kende mijn broer niet. Moet ik leidinggevende rouwkaart sturen zodat ze op uitvaart komt?
Aan de ene kant denk ik: ze kende hem niet. Aan de andere kant, ik ben een medewerker die straks na dit verlies weer 36 uur per rouwend de werkvloer op. Misschien zorgt het ervoor dat voor hen beter te begrijpen is wat dit verlies voor me betekent.
vrijdag 14 april 2023 om 19:49
Gecondoleerd met het verlies van je broer To! En veel sterkte! Neem de tijd om te rouwen dat is heel belangrijk. 
Ik snap hoe jij je voelt. Mijn broer is ruim 7 jaar geleden overleden op 31-jarige leeftijd. 11 maanden later ben ik mijn vader verloren. Ik mis ze nog iedere dag. Maar ze zijn voor altijd in mijn hart.
Ik snap hoe jij je voelt. Mijn broer is ruim 7 jaar geleden overleden op 31-jarige leeftijd. 11 maanden later ben ik mijn vader verloren. Ik mis ze nog iedere dag. Maar ze zijn voor altijd in mijn hart.
Je pense donc je suis
vrijdag 14 april 2023 om 19:58
Ik heb toen mijn vader overleed een kaart naar mijn afdeling gestuurd. Bij ons is dat wel gebruikelijk om te doen.muts87 schreef: ↑14-04-2023 13:48Wat hebben jullie met werk gedaan met overlijden naaste?
Mijn collega's kende mijn broer niet. Moet ik leidinggevende rouwkaart sturen zodat ze op uitvaart komt?
Aan de ene kant denk ik: ze kende hem niet. Aan de andere kant, ik ben een medewerker die straks na dit verlies weer 36 uur per rouwend de werkvloer op. Misschien zorgt het ervoor dat voor hen beter te begrijpen is wat dit verlies voor me betekent.
Je collega’s hoeven je broer niet gekend te hebben om een kaart te krijgen, het gaat erom dat hij jouw broer is. Voor mij was de kaart niet persé bedoeld als uitnodiging maar meer als kennisgeving.
Maar doe vooral waar je jezelf prettig bij voelt.
woensdag 19 april 2023 om 14:55
Moet zeggen dat ik het allemaal een raar iets vind, Rouw. Morgen is de uitvaart. Vandaag schijnt de zon en ik zit even in de stad op terras met koffie. Voel verdriet maar ben tegelijkertijd bezig met vooruitkijken: vakantie september, vakantie juni.
Heel vreemd. Voel me bijna schuldig. Ben ook steeds bang om een bekende tegen te komen. Dan denk ik: die zullen ook wel denken, zij zit daar zo in de stad.
Aan de andere kant denk ik, er komen nog genoeg moeilijke momenten.
Is dit normaal ? Had altijd gedacht bij zoiets: dan lig ik hele dagen jankend in bed. Maar dat is dus niet het geval.
Heel vreemd. Voel me bijna schuldig. Ben ook steeds bang om een bekende tegen te komen. Dan denk ik: die zullen ook wel denken, zij zit daar zo in de stad.
Aan de andere kant denk ik, er komen nog genoeg moeilijke momenten.
Is dit normaal ? Had altijd gedacht bij zoiets: dan lig ik hele dagen jankend in bed. Maar dat is dus niet het geval.
woensdag 19 april 2023 om 16:40
Mijn moeder is ook overleden toen ze 38 was. Geheel onverwacht en daarmee werd toen mijn gehele fundament onder mij vandaan geslagen. Ik heb het er heel lang moeilijk mee gehad en het klinkt misschien crue, maar: sinds dien valt alle andere narigheid die in mijn leven gebeurt daarbij in het niet. Dat maakte het hele proces bijvoorbeeld ook een stuk "makkelijker" toen mijn vader overleed. Ik heb tegen iedereen eerlijk gezegd dat ik het gewoon niet op kon brengen om weer door een intense periode van rouw te gaan. Mensen begrepen dat toen wel (of deden tenminste alsof).
Disclaimer: ik heb een mannelijk brein.
woensdag 19 april 2023 om 17:00
Ik vind dit niet raar. Rouwen en leuke dingen kan tegelijk. Voor mij ook herkenbaar. Aan de ene kant in rouw maar me aan de andere kant ookmuts87 schreef: ↑19-04-2023 14:55Moet zeggen dat ik het allemaal een raar iets vind, Rouw. Morgen is de uitvaart. Vandaag schijnt de zon en ik zit even in de stad op terras met koffie. Voel verdriet maar ben tegelijkertijd bezig met vooruitkijken: vakantie september, vakantie juni.
Heel vreemd. Voel me bijna schuldig. Ben ook steeds bang om een bekende tegen te komen. Dan denk ik: die zullen ook wel denken, zij zit daar zo in de stad.
Aan de andere kant denk ik, er komen nog genoeg moeilijke momenten.
Is dit normaal ? Had altijd gedacht bij zoiets: dan lig ik hele dagen jankend in bed. Maar dat is dus niet het geval.
verheugend op leuke dingen die me ook kracht geven. Voel je niet schuldig! Sterkte voor morgen! Ik denk aan je.
Je pense donc je suis
woensdag 19 april 2023 om 18:15
Ik zat een dag later weer op school, want ik wilde gewoon mijn eindexamen halen. Helemaal prima. Op een dag merk je opeens: vandaag heb ik voor het eerst niet gehuild. En dan voelt dat raar en slecht. En dan is er een keer het jaar dat je voor het eerst de sterfdag vergeet. En dan voelt dat weer raar en slecht.muts87 schreef: ↑19-04-2023 14:55Moet zeggen dat ik het allemaal een raar iets vind, Rouw. Morgen is de uitvaart. Vandaag schijnt de zon en ik zit even in de stad op terras met koffie. Voel verdriet maar ben tegelijkertijd bezig met vooruitkijken: vakantie september, vakantie juni.
Heel vreemd. Voel me bijna schuldig. Ben ook steeds bang om een bekende tegen te komen. Dan denk ik: die zullen ook wel denken, zij zit daar zo in de stad.
Aan de andere kant denk ik, er komen nog genoeg moeilijke momenten.
Is dit normaal ? Had altijd gedacht bij zoiets: dan lig ik hele dagen jankend in bed. Maar dat is dus niet het geval.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
