Het rouwtopic

muts87 donderdag 13 april 2023 om 16:45

Beste medeforummers,

Het ergste denkbare is gebeurd. Mijn broer van 38 is dood.
Dit was het dan. Niets is ooit meer hetzelfde. Nu begint het rouwen.

Ik lig op bed en ben moe en misselijk.
Vanmiddag was ik ineens weer erf actief en had ik zin in dingen. Keihard huilen Doe ik nog niet. Dat komt nog?
We hebben goed afscheid kunnen nemen, dat scheelt. Maar het besef moet nog komen.

Ik dacht ik open een rouwtopic. Er zijn vast meer mensen die iemand verloren zijn en rouwen. Misschien vinden we steun en herkenning bij elkaar.

Koffieleut123 zaterdag 10 juni 2023 om 12:31

Gecondoleerd TO, wat afschuwelijk! Ik heb geen ervaring met rouw om een broer of zus gelukkig want kan me indenken dat dit weer heel andere issues geeft dan bijv rouw om ouders, partner of kind. Ik moest toen mijn moeder stierf heel erg leren om mijn rouw niet te willen “managen”. Ik werkte, studeerde en had twee kindjes van destijds 3 en bijna 2 en dacht dat ik wel kon rouwen in het weekend. Uhm nee dus. Uiteindelijk jaren mee zoet geweest, dit kwam overigens ook doordat de laatste jaren van mijn moeders leven een soort soap waren. Er is geen vast “recept” voor dit soort levensgebeurtenissen dus laat het maar gebeuren. Bij ons op het werk is het overigens normaal om ook een rouwkaart op te hangen in de keuken zodat men ervan weet. Mensen leven graag mee! Eventueel doe je dit pas na de uitvaart.

Happygirl1 zondag 11 juni 2023 om 19:31

De moeheid is mij nog heel goed bijgebleven na een hevige rouwperiode
Zelf vond ik het na 2 jaar wat ‘behapbaarder’’ worden en na 3 jaar voelde ik dat ik het ‘overleefd’ had als het ware.

Ik heb alle boeken van Manu Keirse verslonden in die tijd.

Nu na 5 jaar een gevoel van zacht verdriet met tijden, een soort melancholie naar vroeger.

muts87 donderdag 22 juni 2023 om 20:20

Happygirl1 schreef: ↑
11-06-2023 19:31
De moeheid is mij nog heel goed bijgebleven na een hevige rouwperiode
Zelf vond ik het na 2 jaar wat ‘behapbaarder’’ worden en na 3 jaar voelde ik dat ik het ‘overleefd’ had als het ware.

Ik heb alle boeken van Manu Keirse verslonden in die tijd.

Nu na 5 jaar een gevoel van zacht verdriet met tijden, een soort melancholie naar vroeger.

Ik slaap ook nog steeds iedere nacht als een os. Eerste weken moest ik overdag ook vaak een dutje doen. Nu niet meer. Merk dat ik heel veel voldoening haal uit sporten. Ben ook weer fanatiek gaan zwemmen. Deed dit jaren en heb het weer opgepakt. Alsof zo'n doel me helpt.

Nu ben ik met vakantie. En het gaat goed. Ik denk amper aan m'n broer. Eigenlijk vind ik dat best erg. Ik ben bang dat straks de klap weer extra hard is als ik thuis ben. Alsof ik dan weer terug ben in de realiteit. Mijn broer is er niet meer....

Ik voel me momenteel dus eigenlijk best goed. En het is net iets meer dan twee maanden terug dat hij overleed. Met een zus van me gaat het minder goed die heeft nog steeds moeite haar bed uit te komen. Dat heb ik niet. Ik voel nog wel echt levenslust.
Maar tegelijkertijd realiseer ik me ook dat de downs ook weer zullen komen. We zijn nog geen 3 maanden verder, en ik moet nog de rest van m'n leven.

Het lijkt me ook zo raar dat mijn broer straks iets is van vroeger

Happygirl1 dinsdag 27 juni 2023 om 15:55

Ja het gaat met ‘golven’ heb ik ervaren
Zodat je lichaam en geest tussendoor kunnen rusten

MadameBijoux dinsdag 27 juni 2023 om 17:45

Het is bijna 8 jaar geleden dat mijn broer is overleden. Maar ik heb zelf ook wel eens moeilijke momenten. Het gemis blijft en dat mag.

Geef het tijd muts87 en geniet van ieder mooi moment!

Je pense donc je suis

Qiya vrijdag 18 augustus 2023 om 07:11

He Muts,

Ik kwam dit topic tegen, hoe is het met je?

Anoniem_65e99c1e9c118 vrijdag 18 augustus 2023 om 07:27

Ik kom dit topic net pas tegen en dat vind ik erg fijn.
Ik hoop als eerste dat het redelijk gaat met iedereen hier, rouwen is nodig maar ook ontzettend pijnlijk...
Afgelopen oktober is mijn 'Peetoom' (Officieel is hij geen familie, lang verhaal, ik kende hem bijna mijn hele leven en betekende zoveel voor me dat hij wel voelde als familie) overleden. Het is erg snel gegaan bij hem, tussen dat ik hoorde dat hij ziek was en het overlijden zaten een maand of twee. Anyway ik wist het maar toen hij overleden was heb ik heel erg hard gehuild en de eerste weken waren erg K**.
Inmiddels gaat het wel beter, ik ben er echt niet meer iedere dag mee bezig maar het komt wel in ups en downs en ik mis hem gewoon ontzettend. (Toen ik dit topic las kwamen de tranen weer)

Anyway ik hoop nogmaals dat iedereen een beetje ok is hier.

muts87 vrijdag 18 augustus 2023 om 08:26

Qiya schreef: ↑
18-08-2023 07:11
He Muts,

Ik kwam dit topic tegen, hoe is het met je?

Het gaat hier met erg veel upd en downs. Momenteel even best goed, maar de afgelopen maand was vreselijk. Moe, veel huilen, nergens zin in en veel stemmingswisselingen. Ook wat gelegenheden gehad waar broer dan voor het eerst niet bij is. Dat is zo verdrietig. Maar het ergste vind ik zijn kindjes te zien. Het breekt werkelijk mijn hart dat ik dan met zijn kinderen iets leuks doe en bedenk wat hij allemaal moet missen en wat zij allemaal nog gaan missen. Niet te doen eigenlijk. Ik functioneer nog steeds niets zoals voorheen. Dwz
Ik kan nog steeds niet mijn eigen functie en werk dus nog steeds minder en in een andere functie. Maar dat komt wel weer.
Het is gewoon zwaar. Het leven gaat door, maar het is voorgoed anders. En ik word echt nog steeds iedere dag wakker en denk dan als eerste: hij is er niet meer. Ik kan het eigenlijk nog steeds niet bevatten.
Nu de laatste dagen weer wat beter. Afgelopen weekend zei ik letterlijk tegen mezelf: nu ben ik er even klaar mee. Nu ga ik weer even vrolijk en normaal doen. Heel stom, maar het hielp. Afgelopen dagen gaat iets beter. Alsof het even geparkeerd is die rouw. Maar vannacht dan wel iets gedroomd wat er mee te maken heeft.
En zo zal het nog lang gaan duren denk ik. Het is ook een heel groot verlies en dat heeft tijd nodig.
Lastig vind ik ook hoe snel in de buitenwereld weer doorgaat. 1 vriendin vraagt echt nog vaak hoe het gaat en zegt regelmatig dat ze aan me denkt. Maar verder lijkt het onderwerp passé. Vriendinnen vragen verder niet, ooms en tantes en neven en nichten nooit meer gehoord. Terwijl ik echt dacht een betrokken familie te hebben.
En ja het doet me best pijn. Maar dit is blijkbaar wat het is. Mensen zijn vooral met zichzelf bezig en de wereld draait niet om mij. Vrouw van broer en mijn moeder krijgen nog veel aanloop: telefoontjes, berichten en mensen willen met ze afspreken. Als zus zijnde ben je toch een soort tweederangs. Dat moet ik accepteren. (Niet dat ik met ze zou willen ruilen overigens )
Ik ga door een moeilijke tijd en ben daardoor wat meer teruggetrokken ook. Ook vraag ik me wel eens af hoe ik hier over een paar jaar op terugkijk. Word ik ooit weer de vrouw die ik was? Ik denk dat dit me voorg9ed zal veranderen.

muts87 vrijdag 18 augustus 2023 om 08:30

PhoebeHolmesreturns schreef: ↑
18-08-2023 07:27
Ik kom dit topic net pas tegen en dat vind ik erg fijn.
Ik hoop als eerste dat het redelijk gaat met iedereen hier, rouwen is nodig maar ook ontzettend pijnlijk...
Afgelopen oktober is mijn 'Peetoom' (Officieel is hij geen familie, lang verhaal, ik kende hem bijna mijn hele leven en betekende zoveel voor me dat hij wel voelde als familie) overleden. Het is erg snel gegaan bij hem, tussen dat ik hoorde dat hij ziek was en het overlijden zaten een maand of twee. Anyway ik wist het maar toen hij overleden was heb ik heel erg hard gehuild en de eerste weken waren erg K**.
Inmiddels gaat het wel beter, ik ben er echt niet meer iedere dag mee bezig maar het komt wel in ups en downs en ik mis hem gewoon ontzettend. (Toen ik dit topic las kwamen de tranen weer)

Anyway ik hoop nogmaals dat iedereen een beetje ok is hier.

Het blijft niet te bevatten hè zoiets, zeker als het ook zo snel gaat.
En inderdaad, de ups en downs. Dat vind ik het nare aan rouw: dat er soms geen pijl op te trekken is. De ene dag is de andere niet. Ik voel me de laatste dagen best oké. Maar weet ook dat het sowieso wel weer een keer als een boemerang terugkomt en ik me dan weer zo ellendig voel. Dus ik probeer nu maar te genieten.
Heel veel liefs voor jou

Anoniem_65e99c1e9c118 vrijdag 18 augustus 2023 om 08:55

muts87 schreef: ↑
18-08-2023 08:30
Het blijft niet te bevatten hè zoiets, zeker als het ook zo snel gaat.
En inderdaad, de ups en downs. Dat vind ik het nare aan rouw: dat er soms geen pijl op te trekken is. De ene dag is de andere niet. Ik voel me de laatste dagen best oké. Maar weet ook dat het sowieso wel weer een keer als een boemerang terugkomt en ik me dan weer zo ellendig voel. Dus ik probeer nu maar te genieten.
Heel veel liefs voor jou

Inderdaad er is geen pijl op te trekken en je weet ook niet hoe lang het duurt. Voor mij waren de 1e weken echt the hell, daarna krijg je gelukkig meer momenten dat het even op de achtergrond is maar de laatste tijd ben ik er weer heel erg veel mee bezig. Inderdaad, een soort boomerang-effect...
Moet ik ook zeggen dat een paar maanden voor mijn peetoom iemand die verder weg van mij staat (Ik kende haar nog niet zo lang maar ze betekende wel veel voor me) ook onverwacht is overleden en een tijdje terug de vader van mijn beste vriendin. (Ik had niet veel met hem maar wel met haar natuurlijk...) dus het is wel heel erg dubbel geweest qua rouw maar goed die van mijn Peetoom heeft me uiteraard het hartste geraakt.
Ik vind het overigens wel heavy dat het zo ontzettend lang duurt maar van de andere kant duurt rouw zo lang als het duurt maar ik vind het wel vermoeiend.
Helaas het hoort bij het leven maar het is wel zwaar ***** af en toe....
(Ik zit iedere keer als ik in dit topic lees en schrijf wel te janken maar goed dat is niet erg...)

Heel veel liefs terug, fijn topic dit!

Qiya vrijdag 18 augustus 2023 om 09:49

muts87 schreef: ↑
18-08-2023 08:26
Het gaat hier met erg veel upd en downs. Momenteel even best goed, maar de afgelopen maand was vreselijk. Moe, veel huilen, nergens zin in en veel stemmingswisselingen. Ook wat gelegenheden gehad waar broer dan voor het eerst niet bij is. Dat is zo verdrietig. Maar het ergste vind ik zijn kindjes te zien. Het breekt werkelijk mijn hart dat ik dan met zijn kinderen iets leuks doe en bedenk wat hij allemaal moet missen en wat zij allemaal nog gaan missen. Niet te doen eigenlijk. Ik functioneer nog steeds niets zoals voorheen. Dwz
Ik kan nog steeds niet mijn eigen functie en werk dus nog steeds minder en in een andere functie. Maar dat komt wel weer.
Het is gewoon zwaar. Het leven gaat door, maar het is voorgoed anders. En ik word echt nog steeds iedere dag wakker en denk dan als eerste: hij is er niet meer. Ik kan het eigenlijk nog steeds niet bevatten.
Nu de laatste dagen weer wat beter. Afgelopen weekend zei ik letterlijk tegen mezelf: nu ben ik er even klaar mee. Nu ga ik weer even vrolijk en normaal doen. Heel stom, maar het hielp. Afgelopen dagen gaat iets beter. Alsof het even geparkeerd is die rouw. Maar vannacht dan wel iets gedroomd wat er mee te maken heeft.
En zo zal het nog lang gaan duren denk ik. Het is ook een heel groot verlies en dat heeft tijd nodig.
Lastig vind ik ook hoe snel in de buitenwereld weer doorgaat. 1 vriendin vraagt echt nog vaak hoe het gaat en zegt regelmatig dat ze aan me denkt. Maar verder lijkt het onderwerp passé. Vriendinnen vragen verder niet, ooms en tantes en neven en nichten nooit meer gehoord. Terwijl ik echt dacht een betrokken familie te hebben.
En ja het doet me best pijn. Maar dit is blijkbaar wat het is. Mensen zijn vooral met zichzelf bezig en de wereld draait niet om mij. Vrouw van broer en mijn moeder krijgen nog veel aanloop: telefoontjes, berichten en mensen willen met ze afspreken. Als zus zijnde ben je toch een soort tweederangs. Dat moet ik accepteren. (Niet dat ik met ze zou willen ruilen overigens )
Ik ga door een moeilijke tijd en ben daardoor wat meer teruggetrokken ook. Ook vraag ik me wel eens af hoe ik hier over een paar jaar op terugkijk. Word ik ooit weer de vrouw die ik was? Ik denk dat dit me voorg9ed zal veranderen.

Wat een proces is het he, rouwen. Ik vind je dapper.
Echt rouw is voor veel mensen nog een onbekend stuk, waardoor er afstand is. Het weg willen duwen, alsof het er niet is. Angst.
Geen onwil van die mensen om je niet te steunen.

Daar heb jij natuurlijk niks aan nu, rouw wordt juist erger naarmate het langer 'echt' is, dat je broer er niet meer is. Dat hij zijn kinderen niet ziet opgroeien. Dat hij nooit meer ouder wordt en het bij herinneringen blijft.
Al die confrontaties die je door moet.

Ik hoop dat je de moed vindt, bij echt goede vrienden en mensen waar je steun van mist en wel zou willen krijgen, hen even wakker te schudden.
Je hebt het zwaar en af en toe de vraag: hoe is het nu echt met je, is zo welkom.
Uit waar je behoefte ligt. Ook al voelt dat onnatuurlijk. De meeste echte vrienden, zullen dat met liefde voor je doen.

Hele dikke knuffel voor jou! Wees lief voor jezelf.

Teardrop2 vrijdag 18 augustus 2023 om 10:30

muts87 schreef: ↑
18-08-2023 08:26
Het gaat hier met erg veel upd en downs. Momenteel even best goed, maar de afgelopen maand was vreselijk. Moe, veel huilen, nergens zin in en veel stemmingswisselingen. Ook wat gelegenheden gehad waar broer dan voor het eerst niet bij is. Dat is zo verdrietig. Maar het ergste vind ik zijn kindjes te zien. Het breekt werkelijk mijn hart dat ik dan met zijn kinderen iets leuks doe en bedenk wat hij allemaal moet missen en wat zij allemaal nog gaan missen. Niet te doen eigenlijk. Ik functioneer nog steeds niets zoals voorheen. Dwz
Ik kan nog steeds niet mijn eigen functie en werk dus nog steeds minder en in een andere functie. Maar dat komt wel weer.
Het is gewoon zwaar. Het leven gaat door, maar het is voorgoed anders. En ik word echt nog steeds iedere dag wakker en denk dan als eerste: hij is er niet meer. Ik kan het eigenlijk nog steeds niet bevatten.
Nu de laatste dagen weer wat beter. Afgelopen weekend zei ik letterlijk tegen mezelf: nu ben ik er even klaar mee. Nu ga ik weer even vrolijk en normaal doen. Heel stom, maar het hielp. Afgelopen dagen gaat iets beter. Alsof het even geparkeerd is die rouw. Maar vannacht dan wel iets gedroomd wat er mee te maken heeft.
En zo zal het nog lang gaan duren denk ik. Het is ook een heel groot verlies en dat heeft tijd nodig.
Lastig vind ik ook hoe snel in de buitenwereld weer doorgaat. 1 vriendin vraagt echt nog vaak hoe het gaat en zegt regelmatig dat ze aan me denkt. Maar verder lijkt het onderwerp passé. Vriendinnen vragen verder niet, ooms en tantes en neven en nichten nooit meer gehoord. Terwijl ik echt dacht een betrokken familie te hebben.
En ja het doet me best pijn. Maar dit is blijkbaar wat het is. Mensen zijn vooral met zichzelf bezig en de wereld draait niet om mij. Vrouw van broer en mijn moeder krijgen nog veel aanloop: telefoontjes, berichten en mensen willen met ze afspreken. Als zus zijnde ben je toch een soort tweederangs. Dat moet ik accepteren. (Niet dat ik met ze zou willen ruilen overigens )
Ik ga door een moeilijke tijd en ben daardoor wat meer teruggetrokken ook. Ook vraag ik me wel eens af hoe ik hier over een paar jaar op terugkijk. Word ik ooit weer de vrouw die ik was? Ik denk dat dit me voorg9ed zal veranderen.

Het verlies van je broer blijft altijd bij je Muts87. Het verdriet blijft, maar echt, het is zoals ze zeggen, de scherpe randjes gaan eraf.
Ik ben een paar jaar geleden mijn dochter verloren en in het begin weet je niet waar je het moet zoeken moet, een soort van rollercoaster van verdriet.
Als ik op die tijd terugkijk, weet ik ook niet hoe ik het allemaal klaargespeeld heb, de zorg om de kleinkinderen, bijna geen slaap, mijn werk en daarbij een intens verdriet, zo groot dat je bijna bezwijkt.

Billybambam vrijdag 18 augustus 2023 om 10:59

Hier is het 3 weken geleden dat ik m’n vader heb verloren. Redelijk plots. En ik herken wat je zegt : de week na het overlijden tot aan de begrafenis veel berichtjes, daarna gaat het leven verder voor de rest. Vriendin vroeg nog: “maar je komt toch nog naar mijn trouw?” Natuurlijk,dat wil ik niet missen en ben blij voor jou,maar toch..het voelt dubbel.

Ik kan geen traan laten, ik laat het niet toe merk ik. Als ik nog maar denk dat ik aan hem ga denken doe ik iets anders waardoor ik niet meer zo aan hem denk. En daar voel ik me dan weer schuldig over.

Krijg je iets van therapie? Iemand om mee te praten?

muts87 vrijdag 18 augustus 2023 om 11:25

Billybambam schreef: ↑
18-08-2023 10:59
Hier is het 3 weken geleden dat ik m’n vader heb verloren. Redelijk plots. En ik herken wat je zegt : de week na het overlijden tot aan de begrafenis veel berichtjes, daarna gaat het leven verder voor de rest. Vriendin vroeg nog: “maar je komt toch nog naar mijn trouw?” Natuurlijk,dat wil ik niet missen en ben blij voor jou,maar toch..het voelt dubbel.

Ik kan geen traan laten, ik laat het niet toe merk ik. Als ik nog maar denk dat ik aan hem ga denken doe ik iets anders waardoor ik niet meer zo aan hem denk. En daar voel ik me dan weer schuldig over.

Krijg je iets van therapie? Iemand om mee te praten?

Gecondoleerd

Je zit nog in de eerste fase. Herkenbaar wat je schrijft. Het is plots gegaan. Bij mijn broer ook. Toen zijn ziekte terug kwam en hij het stempel ongeneeslijk kreeg duurde het minder dan een week tot overlijden. Heel bizar. Je wordt geleefd en zit in een roes. Het besef is er nog niet. Alsof het niet echt over jou gaat. En inderdaad afleiding zoeken. Ook ik huilde amper tot niet de eerste weken.
Ik denk dat je het verdriet stapje voor stapje gaat toe laten. Het komt allemaal nog wel en je hebt - net als ik- nog een lange weg te gaan.

Heel veel liefs

Teardrop2 vrijdag 18 augustus 2023 om 11:38

Billybambam schreef: ↑
18-08-2023 10:59
Hier is het 3 weken geleden dat ik m’n vader heb verloren. Redelijk plots. En ik herken wat je zegt : de week na het overlijden tot aan de begrafenis veel berichtjes, daarna gaat het leven verder voor de rest. Vriendin vroeg nog: “maar je komt toch nog naar mijn trouw?” Natuurlijk,dat wil ik niet missen en ben blij voor jou,maar toch..het voelt dubbel.

Ik kan geen traan laten, ik laat het niet toe merk ik. Als ik nog maar denk dat ik aan hem ga denken doe ik iets anders waardoor ik niet meer zo aan hem denk. En daar voel ik me dan weer schuldig over.

Krijg je iets van therapie? Iemand om mee te praten?

Ik herken het eigenlijk niet, iedereen ging de eerste tijd zo voorzichtig met mij om.
Je hoeft je niet schuldig te voelen, iedereen rouwt anders en op zijn of haar eigen manier. Je moet gewoon doen wat voor jou het beste is.
Ik heb wel eens gelezen over gefaseerde rouwverking, gefaseerd het verdriet toelaten.
Verdringing is niet goed en je leven helemaal niet meer oppakken is ook niet goed, maar het kan geen kwaad om het verdriet toe te laten op de momenten dat jij het aankan.

Billybambam vrijdag 18 augustus 2023 om 11:42

muts87 schreef: ↑
18-08-2023 11:25
Gecondoleerd
Je zit nog in de eerste fase. Herkenbaar wat je schrijft. Het is plots gegaan. Bij mijn broer ook. Toen zijn ziekte terug kwam en hij het stempel ongeneeslijk kreeg duurde het minder dan een week tot overlijden. Heel bizar. Je wordt geleefd en zit in een roes. Het besef is er nog niet. Alsof het niet echt over jou gaat. En inderdaad afleiding zoeken. Ook ik huilde amper tot niet de eerste weken.
Ik denk dat je het verdriet stapje voor stapje gaat toe laten. Het komt allemaal nog wel en je hebt - net als ik- nog een lange weg te gaan.

Heel veel liefs

Ik troost me vooral met de gedachte “hij heeft een mooi leven gehad” in tegenstelling tot jouw broer. Hij is echt veel te jong gegaan. Het leven is soms echt oneerlijk.

En rouwen, jammer genoeg is er geen handleiding over.

M’n mama heeft dementie, iedere keer vertellen dat haar man gestorven is doet pijn. M’n nichtje klapt volledig toe, m’n neefje is ingestort, mijn kleinste is te jong om alles te beseffen en m’n oudste heeft haar kinderlijke onschuld nog.

Knuffel!

Teardrop2 vrijdag 18 augustus 2023 om 12:40

Billybambam schreef: ↑
18-08-2023 11:42
Ik troost me vooral met de gedachte “hij heeft een mooi leven gehad” in tegenstelling tot jouw broer. Hij is echt veel te jong gegaan. Het leven is soms echt oneerlijk.

En rouwen, jammer genoeg is er geen handleiding over.

M’n mama heeft dementie, iedere keer vertellen dat haar man gestorven is doet pijn. M’n nichtje klapt volledig toe, m’n neefje is ingestort, mijn kleinste is te jong om alles te beseffen en m’n oudste heeft haar kinderlijke onschuld nog.

Knuffel!

Er is geen handleiding, maar er is wel ontzettend veel over geschreven en iedereen heeft zijn eigen rouwproces, elke verwerking is weer anders.

Ik sta er bijvoorbeeld anders in dan mijn schoonzoon die zijn vrouw heeft verloren, en ook weer anders dan mijn dochter, die haar zus, haar hartsvriendin, zo ontzettend mist, of mijn kleindochter die haar mama niet meer heeft.
We ervaren allemaal een andere rouw en daarbij komt dat we allemaal verschillend zijn en daardoor ook anders met de rouw omgaan. Waar de een behoefte heeft aan veel praten, heeft de ander dat bijvoorbeeld niet en dat maakt allemaal niet uit, als je maar rekening houdt met elkaar en elkaars manier van rouwen respecteert.

Maar wat erg dat je moeder niet kan onthouden dat je vader er niet meer is. Woont ze nog zelfstandig, of zit ze in een verpleeg/verzorgingshuis? Misschien kun je er een beetje omheen praten, of afleiden? Ik weet niet hoever haar dementie gevorderd is? Want iedere keer moeten vertellen, dat moet enorm pijnlijk zijn.

Anoniem_65e99c1e9c118 vrijdag 18 augustus 2023 om 13:08

BIllyBB: Allereerst gecondoleerd. Ik herken heel erg wat je schrijft over wat je schrijft dat de wereld gewoon doordraait. Dat vond ik ook heel erg dubbel, van de ene kant is het fijn maar vd andere is het ook zwaar r*k.
Verder gaat iedereen anders om met rouwen, het is denk ik ook best wel iets complex..
Ik denk ook dat je nog in de 1e fase zit waarin je nog ontkent enzo. Helaas is er van rouwen geen programmaboekje, het gaat hoe het gaat en het duurt zo lang als dat het nodig is. (Ik mag dit niet denken van mijzelf maar ik vind het bij mezelf stieken veel te lang duren maar goed)

Muts herkenbaar die roes, ik heb de 1e weken (vooral 1e dagen) wel heel erg veel gehuild. Vond ik ook wel lekker want dan ben ik het kwijt. Dat hele grote verdriet en dat gevoel van leegte is wel minder maar ik mis hem ontzettend. Gelukkig wel afgewisseld met leuke herinneringen maar ik vind het nog steeds best wel zwaar en heftig af en toe.. (En dan was dit niet eens mijn vader of andere directe familie. Ja wel gevoelsmatig maar goed)

Ik merk overigens dat erover schrijven wel weer emoties oproept maar goed die kun je mijns inziens maar beter eruit gooien dan opkroppen...

Baby12345 maandag 4 september 2023 om 01:04

Mijn broer is een paar weken geleden overleden ook veel te jong.

Sommige momenten huil ik andere momenten voel ik niks. Slaap slecht.

Maar wat ben ik teleurgesteld in de mensen om mij heen. Ik heb 2 kaartjes ontvangen met gecondoleerd. Voor de rest niks. Paar appjes met gecondoleerd maar geen 1x van hoe is het of hoe gaat het? Zoooo de neiging om iedereen te verbannen uit mijn leven. Ben echt boos merk ik.

Ook omdat als iemand anders iemand verliest ik regelmatig vraag hoe het gaat, kaartje stuur, vraag of ik eten of iets kan maken.

Je gaat ook aan jezelf twijfelen, ben ik zo slecht?

Ladyday21 maandag 4 september 2023 om 01:14

Baby12345 schreef: ↑
04-09-2023 01:04
Mijn broer is een paar weken geleden overleden ook veel te jong.

Sommige momenten huil ik andere momenten voel ik niks. Slaap slecht.

Maar wat ben ik teleurgesteld in de mensen om mij heen. Ik heb 2 kaartjes ontvangen met gecondoleerd. Voor de rest niks. Paar appjes met gecondoleerd maar geen 1x van hoe is het of hoe gaat het? Zoooo de neiging om iedereen te verbannen uit mijn leven. Ben echt boos merk ik.

Ook omdat als iemand anders iemand verliest ik regelmatig vraag hoe het gaat, kaartje stuur, vraag of ik eten of iets kan maken.

Je gaat ook aan jezelf twijfelen, ben ik zo slecht?

Wat ongelooflijk verdrietig, dat je broer overleden is

. Maar nee natuurlijk moet je niet aan jezelf twijfelen, mensen zijn onhandig. Weten niet wat ze moeten doen of zeggen. Of zijn onwetend. Maar dat je je er rot over voelt, is begrijpelijk. Dat je je er boos over voelt ook.
Ik weet niet zo goed wat ik in dit geval zou doen. Maar als je kunt bedenken wat je nodig hebt van mensen, dan kun je er misschien om vragen. Ook al voelt het alsof ze dat uit zichzelf zouden moeten aanvoelen.

What would Patsy do?

Baby12345 maandag 4 september 2023 om 01:23

Ladyday21 schreef: ↑
04-09-2023 01:14
Wat ongelooflijk verdrietig, dat je broer overleden is . Maar nee natuurlijk moet je niet aan jezelf twijfelen, mensen zijn onhandig. Weten niet wat ze moeten doen of zeggen. Of zijn onwetend. Maar dat je je er rot over voelt, is begrijpelijk. Dat je je er boos over voelt ook.
Ik weet niet zo goed wat ik in dit geval zou doen. Maar als je kunt bedenken wat je nodig hebt van mensen, dan kun je er misschien om vragen. Ook al voelt het alsof ze dat uit zichzelf zouden moeten aanvoelen.

Ik weet zelf ook niet wat ik nodig heb... misschien gewoon een luisterend oor ofzo. Ik weet het niet.

Ik heb meer zn gevoel van dat ze het nieuws hoorde en zijn denken van oh oke. En we gaan weer door.

Ladyday21 maandag 4 september 2023 om 01:30

Baby12345 schreef: ↑
04-09-2023 01:23
Ik weet zelf ook niet wat ik nodig heb... misschien gewoon een luisterend oor ofzo. Ik weet het niet.

Ik heb meer zn gevoel van dat ze het nieuws hoorde en zijn denken van oh oke. En we gaan weer door.

Ja en dat maakt het rouwen extra eenzaam. Dat snap ik. Het is gewoon ook niet eerlijk! Het is een grote klotezooi en jij hebt de luxe niet meer om “gewoon maar weer door te gaan”. Waarom zien ze dat niet?
Maar als je wel weet wat je nodig hebt, misschien niet nu, maar binnenkort of over een tijd, probeer er dan toch om te vragen. (Zeg ik, wetende hoe ongelooflijk moeilijk dat is, hoor!)

What would Patsy do?

Baby12345 maandag 4 september 2023 om 01:51

Ladyday21 schreef: ↑
04-09-2023 01:30
Ja en dat maakt het rouwen extra eenzaam. Dat snap ik. Het is gewoon ook niet eerlijk! Het is een grote klotezooi en jij hebt de luxe niet meer om “gewoon maar weer door te gaan”. Waarom zien ze dat niet?
Maar als je wel weet wat je nodig hebt, misschien niet nu, maar binnenkort of over een tijd, probeer er dan toch om te vragen. (Zeg ik, wetende hoe ongelooflijk moeilijk dat is, hoor!)

Ja ik hou er niet van om erom te vragen. En lastig dat ik het zelf ook niet weet.

Heb 2 weken verlof gekregen van mijn werk. Geen idee of ik zo weer moet beginnen of dat het verlengt wordt. Ben doodmoe van alles

happyapple maandag 4 september 2023 om 07:06

Baby12345 schreef: ↑
04-09-2023 01:04
Mijn broer is een paar weken geleden overleden ook veel te jong.

Sommige momenten huil ik andere momenten voel ik niks. Slaap slecht.

Maar wat ben ik teleurgesteld in de mensen om mij heen. Ik heb 2 kaartjes ontvangen met gecondoleerd. Voor de rest niks. Paar appjes met gecondoleerd maar geen 1x van hoe is het of hoe gaat het? Zoooo de neiging om iedereen te verbannen uit mijn leven. Ben echt boos merk ik.

Ook omdat als iemand anders iemand verliest ik regelmatig vraag hoe het gaat, kaartje stuur, vraag of ik eten of iets kan maken.

Je gaat ook aan jezelf twijfelen, ben ik zo slecht?

Wat heftig voor je, en dit lees ik ook vaker terugkomen in dit topic. Dat na de eerste rouwperiode bijna iedereen door lijkt te gaan. Bij ons in de familie ook recent een onverwacht overlijden gehad, waar ik zelf ietsje verder vanaf sta, maar waar ik wel echt verdriet van heb. En bij mij is het eerder dat ik mijn familie niet de hele tijd wilde 'overladen' met van die berichtjes dat ik aan ze denk en hoe het gaat etc. Om niet te opdringerig te zijn en ze wat met 'rust' te laten. Maar zo te lezen, kan ik dat misschien juist beter wel doen, dank voor dit inzicht. En sterkte voor iedereen hier

muts87 maandag 4 september 2023 om 08:45

Baby12345 schreef: ↑
04-09-2023 01:04
Mijn broer is een paar weken geleden overleden ook veel te jong.

Sommige momenten huil ik andere momenten voel ik niks. Slaap slecht.

Maar wat ben ik teleurgesteld in de mensen om mij heen. Ik heb 2 kaartjes ontvangen met gecondoleerd. Voor de rest niks. Paar appjes met gecondoleerd maar geen 1x van hoe is het of hoe gaat het? Zoooo de neiging om iedereen te verbannen uit mijn leven. Ben echt boos merk ik.

Ook omdat als iemand anders iemand verliest ik regelmatig vraag hoe het gaat, kaartje stuur, vraag of ik eten of iets kan maken.

Je gaat ook aan jezelf twijfelen, ben ik zo slecht?

Gecondoleerd

Ik weet helaas hoe het voelt en herken heel erg wat je schrijft.
Bij mij is het nu bijna vijf maanden geleden dat mijn broer overleed. Inmiddels kan ik wel beter dealen met de reacties - of beter gezegd- gebrek aan reacties van anderen. Met name de eerste 3 maanden was dat echt een ding en was ik ook heel boos. Net wat jij omschrijft. Nu heb ik dat minder. Al zal het vast nog wel terugkomen. Maar ik weet wat je bedoelt en hoe je je voelt. Misschien biedt het troost te weten dat je niet alleen bent

Jij en ik ook ook, hebben nog een lange weg te gaan. Hopelijk vind je hier steun.

Ik was zaterdag bij een groot evenement waar ik heel veel van mijn broers vrienden tegenkwam. Dat vond ik best confronterend. Nu zie ik ze normaal niet vaak. En echt uitgebreid kletsen met ze doe ik meestal ook niet. Maar nu wilde ik toch wat zeggen, want anders is het ook zo wat. Maar dat is dan ongemakkelijk of zo. En de dood van m'n broer is dan soort rose olifant in de kamer. Heel vreemd. Maar gelukkig weer achter de rug.

Actieve topics