Psyche
alle pijlers
Het Steekt...
donderdag 6 mei 2010 om 10:00
De relatie met mijn moeder is altijd "slecht" geweest, ze heeft me jaren mishandeld, en me gekleineerd en weet ik t allemaal. Mjin geboorte was volgens haar mijn allergrootste fout. Nou dan heb je al wel een idee hoe mijn leven met haar was
Mijn moeder is depressief. Borderline noemen ze het.
6 Jaar geleden smste ze dat ze me nooit meer wilde zien. Ik heb haar sindsdien 1x gezien op de begravenis van mijn opa, waar ze mij negeerde, en ik als reactie daarop haar ook maar negeerde.
Gisteren werd ik gebeld, mijn moeder heeft een hartaanval gehad, ze ligt nu in het ziekenhuis te wachten tot ze gedotterd word. De overlevingskansen zijn enorm groot, dus ze komt er wel weer uit.
Om de een of andere reden heeft mijn moeder zo'n hekel aan mij, dat ze alle dokters etc etc een zwijgplicht tov mij heeft gegeven, ik mag dus absoluut niets weten.
Aan de ene kant wil ik heel graag naar het ziekenhuis, en haar zien. Aan de andere kant wil ik het totaal niet. Als ik daarheen ga, ik krijg nooit een fijne moeder-dochter band met haar. Het zal dan weer zo worden dat ze me constant belt omdat ze haar polsen door heeft gesneden, of iets anders. Negatieve aandacht dus. Verder ben ik ook totaal niet belangrijk voor haar.
Toch steekt het me, het steekt me dat ik niet even langs kan gaan, het steekt me dat ik via via moet horen dat ze in het ziekenhuis ligt. Het steekt me, dat ik me nu helemaal een slechte dochter voel, omdat ik niet langsga..
Het steekt me, dat ik niet weet wat ik met de situatie aanmoet.
Oke, jullie hebben er niets aan, maar het lucht wel op om het zo even van me af te schrijven..
Mijn moeder is depressief. Borderline noemen ze het.
6 Jaar geleden smste ze dat ze me nooit meer wilde zien. Ik heb haar sindsdien 1x gezien op de begravenis van mijn opa, waar ze mij negeerde, en ik als reactie daarop haar ook maar negeerde.
Gisteren werd ik gebeld, mijn moeder heeft een hartaanval gehad, ze ligt nu in het ziekenhuis te wachten tot ze gedotterd word. De overlevingskansen zijn enorm groot, dus ze komt er wel weer uit.
Om de een of andere reden heeft mijn moeder zo'n hekel aan mij, dat ze alle dokters etc etc een zwijgplicht tov mij heeft gegeven, ik mag dus absoluut niets weten.
Aan de ene kant wil ik heel graag naar het ziekenhuis, en haar zien. Aan de andere kant wil ik het totaal niet. Als ik daarheen ga, ik krijg nooit een fijne moeder-dochter band met haar. Het zal dan weer zo worden dat ze me constant belt omdat ze haar polsen door heeft gesneden, of iets anders. Negatieve aandacht dus. Verder ben ik ook totaal niet belangrijk voor haar.
Toch steekt het me, het steekt me dat ik niet even langs kan gaan, het steekt me dat ik via via moet horen dat ze in het ziekenhuis ligt. Het steekt me, dat ik me nu helemaal een slechte dochter voel, omdat ik niet langsga..
Het steekt me, dat ik niet weet wat ik met de situatie aanmoet.
Oke, jullie hebben er niets aan, maar het lucht wel op om het zo even van me af te schrijven..
donderdag 6 mei 2010 om 16:48
donderdag 6 mei 2010 om 18:06
Ik heb al sinds mijn 15e geen contact meer met mijn moeder, nu 14 jaar geleden. Dit is een bewuste keuze van mij geweest, want ze maakte me kapot. Heeft een of andere stoornis waar ze niet voor behandeld wil worden. Een van mijn zussen ziet haar ook al heel lang niet meer.
Er is gewoon niet om te gaan met iemand waaraan je perfect aan haar eisen moet voldoen omdat je anders wordt uitgemaakt voor alles wat lelijk is. Het spreekwoord: 'Al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding', maakt mij altijd heel verdrietig, want dat zij ze altijd tegen mij.
Ik ben heel blij dat ik haar niet meer zie, heb een leven opgebouwd buiten de stad waar zij woont om confrontaties te voorkomen. En als ik ooit in die stad ben staan mijn nekharen overeind als ik ook maar denk dat ik haar zie.
Maar toch, soms is het lastig. Ik ben niet zo lang geleden getrouwd, met zo'n gebeurtenissen denk je er altijd wel aan. Wat als ik dadelijk zwanger ben van haar eerste kleinkind, pff..lastig. En inderdaad net als Kabouter, wat als ik een keer een telefoontje krijg dat ze ernstig ziek is of er niet meer is. Heb ik dan spijt?
Kan er nachten wakker van liggen..
Er is gewoon niet om te gaan met iemand waaraan je perfect aan haar eisen moet voldoen omdat je anders wordt uitgemaakt voor alles wat lelijk is. Het spreekwoord: 'Al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding', maakt mij altijd heel verdrietig, want dat zij ze altijd tegen mij.
Ik ben heel blij dat ik haar niet meer zie, heb een leven opgebouwd buiten de stad waar zij woont om confrontaties te voorkomen. En als ik ooit in die stad ben staan mijn nekharen overeind als ik ook maar denk dat ik haar zie.
Maar toch, soms is het lastig. Ik ben niet zo lang geleden getrouwd, met zo'n gebeurtenissen denk je er altijd wel aan. Wat als ik dadelijk zwanger ben van haar eerste kleinkind, pff..lastig. En inderdaad net als Kabouter, wat als ik een keer een telefoontje krijg dat ze ernstig ziek is of er niet meer is. Heb ik dan spijt?
Kan er nachten wakker van liggen..
donderdag 6 mei 2010 om 21:58
quote:juniper8 schreef op 06 mei 2010 @ 18:06:
Ik heb al sinds mijn 15e geen contact meer met mijn moeder, nu 14 jaar geleden. Dit is een bewuste keuze van mij geweest, want ze maakte me kapot. Heeft een of andere stoornis waar ze niet voor behandeld wil worden. Een van mijn zussen ziet haar ook al heel lang niet meer.
Er is gewoon niet om te gaan met iemand waaraan je perfect aan haar eisen moet voldoen omdat je anders wordt uitgemaakt voor alles wat lelijk is. Het spreekwoord: 'Al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding', maakt mij altijd heel verdrietig, want dat zij ze altijd tegen mij.
Ik ben heel blij dat ik haar niet meer zie, heb een leven opgebouwd buiten de stad waar zij woont om confrontaties te voorkomen. En als ik ooit in die stad ben staan mijn nekharen overeind als ik ook maar denk dat ik haar zie.
Maar toch, soms is het lastig. Ik ben niet zo lang geleden getrouwd, met zo'n gebeurtenissen denk je er altijd wel aan. Wat als ik dadelijk zwanger ben van haar eerste kleinkind, pff..lastig. En inderdaad net als Kabouter, wat als ik een keer een telefoontje krijg dat ze ernstig ziek is of er niet meer is. Heb ik dan spijt?
Kan er nachten wakker van liggen..
Ooh, Juniper, wat naar lieverd... We komen elkaar weleens tegen op het forum, en hier had ik echt geen idee van. Hoe kan ze dat tegen je zeggen? Ik vind je altijd zo leuk, lief en grappig hier.
Wat goed, dat je een leuk leven hebt opgebouwd zonder haar.
Niet van wakker liggen, liefje. Gewoon voor je eigen leven kiezen.
Ik heb al sinds mijn 15e geen contact meer met mijn moeder, nu 14 jaar geleden. Dit is een bewuste keuze van mij geweest, want ze maakte me kapot. Heeft een of andere stoornis waar ze niet voor behandeld wil worden. Een van mijn zussen ziet haar ook al heel lang niet meer.
Er is gewoon niet om te gaan met iemand waaraan je perfect aan haar eisen moet voldoen omdat je anders wordt uitgemaakt voor alles wat lelijk is. Het spreekwoord: 'Al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding', maakt mij altijd heel verdrietig, want dat zij ze altijd tegen mij.
Ik ben heel blij dat ik haar niet meer zie, heb een leven opgebouwd buiten de stad waar zij woont om confrontaties te voorkomen. En als ik ooit in die stad ben staan mijn nekharen overeind als ik ook maar denk dat ik haar zie.
Maar toch, soms is het lastig. Ik ben niet zo lang geleden getrouwd, met zo'n gebeurtenissen denk je er altijd wel aan. Wat als ik dadelijk zwanger ben van haar eerste kleinkind, pff..lastig. En inderdaad net als Kabouter, wat als ik een keer een telefoontje krijg dat ze ernstig ziek is of er niet meer is. Heb ik dan spijt?
Kan er nachten wakker van liggen..
Ooh, Juniper, wat naar lieverd... We komen elkaar weleens tegen op het forum, en hier had ik echt geen idee van. Hoe kan ze dat tegen je zeggen? Ik vind je altijd zo leuk, lief en grappig hier.
Wat goed, dat je een leuk leven hebt opgebouwd zonder haar.
Niet van wakker liggen, liefje. Gewoon voor je eigen leven kiezen.
donderdag 6 mei 2010 om 22:34
Juniper, ik heb meer dan 20 jaar geleden het contact met mijn vader verbroken. Wat hij heeft/had en of hij uberhaupt wat 'mankeert' weet ik niet maar ik kon het nooit goed doen in zijn ogen. Hij was lelijk naar mjin moeder en mijn zus en dat kan ik hem niet vergeven. Toen ik trouwde heb ik het 'fatsoen' gehad om hem te informeren, maar toen reageerde hij alweer zo raar dat ik het daarna definitief afsloot. Hij weet niet dat hij een kleindochter heeft. Ook vraag me wel eens af, wat te doen als hij ziek is? Of overlijdt, moet ik dan naar zijn begrafenis, of niet? Ik weet het niet...
donderdag 6 mei 2010 om 22:34
donderdag 6 mei 2010 om 23:31
quote:juniper8 schreef op 06 mei 2010 @ 18:06:
En inderdaad net als Kabouter, wat als ik een keer een telefoontje krijg dat ze ernstig ziek is of er niet meer is. Heb ik dan spijt?
Kan er nachten wakker van liggen..Heel herkenbaar jouw verhaal. Ik lig alleen niet meer wakker, denk niet dat ik haar ooit nog zal missen of spijt zal krijgen.
En inderdaad net als Kabouter, wat als ik een keer een telefoontje krijg dat ze ernstig ziek is of er niet meer is. Heb ik dan spijt?
Kan er nachten wakker van liggen..Heel herkenbaar jouw verhaal. Ik lig alleen niet meer wakker, denk niet dat ik haar ooit nog zal missen of spijt zal krijgen.
vrijdag 7 mei 2010 om 14:36
Oh, hier zijn jullie gebleven.
Ik ben niet zielig hoor, helemaal niet zelfs. Dat ik op mijn 15e besloot dat ik er klaar mee was was geen makkelijke keuzen, maar wel de beste.
Heb eindelijk rust gevonden. Maar als ik zo'n topic als dat van kabouter zie en helaas komt er wel eens meer vergelijkbaars voorbij dan ben je er automatisch toch weer even mee bezig.
voor iedereen.
Ik ben niet zielig hoor, helemaal niet zelfs. Dat ik op mijn 15e besloot dat ik er klaar mee was was geen makkelijke keuzen, maar wel de beste.
Heb eindelijk rust gevonden. Maar als ik zo'n topic als dat van kabouter zie en helaas komt er wel eens meer vergelijkbaars voorbij dan ben je er automatisch toch weer even mee bezig.
voor iedereen.
vrijdag 7 mei 2010 om 16:21
zaterdag 8 mei 2010 om 09:52
quote:juniper8 schreef op 07 mei 2010 @ 14:36:
Oh, hier zijn jullie gebleven.
Ik ben niet zielig hoor, helemaal niet zelfs. Dat ik op mijn 15e besloot dat ik er klaar mee was was geen makkelijke keuzen, maar wel de beste.
Zo voel ik het ook.. echt fijn ook om te weten dat er meer mensen zijn met zulke gevoelens. Maakt het natuurlijk niet "leuk" of wat dan ook, maar het is geen onderwerp waar mensen makkelijk over praten.. herkenning hier is ook prettig (snappen jullie het nog?)
allemaal, en bedankt voor de reacties!
Oh, hier zijn jullie gebleven.
Ik ben niet zielig hoor, helemaal niet zelfs. Dat ik op mijn 15e besloot dat ik er klaar mee was was geen makkelijke keuzen, maar wel de beste.
Zo voel ik het ook.. echt fijn ook om te weten dat er meer mensen zijn met zulke gevoelens. Maakt het natuurlijk niet "leuk" of wat dan ook, maar het is geen onderwerp waar mensen makkelijk over praten.. herkenning hier is ook prettig (snappen jullie het nog?)
allemaal, en bedankt voor de reacties!
zaterdag 8 mei 2010 om 14:32
Lieve Kabouter,
wat fijn dat je moeder nu weer wat beter gaat..dat is dan weer een zorg minder op je schouders, maar zo'n situatie laat je wel weer even nadenken over de hele situatie.
Heel logisch dat je de behoefte hebt om bij je moeder langs te gaan omdat het toch nog steeds je moeder is en blijft..
Heel bizar maar de meeste kids blijven altijd erg loyaal naar hun ouders, het blijft toch altijd een beetje knagen dat de relatie zo gelopen is en het liefst zien en hopen we (ja WE) nog steeds dat het nu misschien anders is of wordt.
Ik spreek een beetje uit ervaring.
Heb een moeizame relatie met mijn moeder, ik heb best veel contact met haar maar wij hebben erg veel strijd met elkaar en de reden dat ik wel zoveel contact met haar heb is omdat ze oud, ziek en heel afhankelijk is en ik me als dochter toch verantwoordelijk voel voor haar. Het is een combinatie van liefde, medelijden en toch ook de hoop dat het misschien ergens nog veranderd. Maar geloof me dat gebeurd NIET.
Mijn moeder heeft een paar maanden geleden echt kantje boord gelegen en we hebben toen het een en ander naar elkaar uitgesproken en het was heel liefdevol en bijzonder en ik dacht echt van gohh wat fijn en als ze toch weer beter wordt dan wordt alles anders en krijgen we een tweede kans.
Nou die tweede kans is er gekomen en geloof me ze is nu nog haatdragender dan daarvoor, al het zachte en liefdevolle is weg en ik krijg nog meer verwijten dan voorheen.
dit is niet om zielig te zijn ofzo maar meer om je te laten weten dat iemand is zoals tie is en dat de kans op verandering heel klein is.
Lieverd kies voor jezelf, de pijn en het verdriet zal je altijd bij je dragen maar de extra last van negativiteit heb je nu in iedergeval niet.
En uiteraard is het niet leuk dat jij buitengesloten wordt en dat jouw kindje straks een oma mist, maar denk ook aan de "positieve" kant van het niet geconfronteerd worden met jouw mama's minder leuke eigenschappen. (of klinkt dit weer heel naar?)
Veel sterkte!!!!!!
wat fijn dat je moeder nu weer wat beter gaat..dat is dan weer een zorg minder op je schouders, maar zo'n situatie laat je wel weer even nadenken over de hele situatie.
Heel logisch dat je de behoefte hebt om bij je moeder langs te gaan omdat het toch nog steeds je moeder is en blijft..
Heel bizar maar de meeste kids blijven altijd erg loyaal naar hun ouders, het blijft toch altijd een beetje knagen dat de relatie zo gelopen is en het liefst zien en hopen we (ja WE) nog steeds dat het nu misschien anders is of wordt.
Ik spreek een beetje uit ervaring.
Heb een moeizame relatie met mijn moeder, ik heb best veel contact met haar maar wij hebben erg veel strijd met elkaar en de reden dat ik wel zoveel contact met haar heb is omdat ze oud, ziek en heel afhankelijk is en ik me als dochter toch verantwoordelijk voel voor haar. Het is een combinatie van liefde, medelijden en toch ook de hoop dat het misschien ergens nog veranderd. Maar geloof me dat gebeurd NIET.
Mijn moeder heeft een paar maanden geleden echt kantje boord gelegen en we hebben toen het een en ander naar elkaar uitgesproken en het was heel liefdevol en bijzonder en ik dacht echt van gohh wat fijn en als ze toch weer beter wordt dan wordt alles anders en krijgen we een tweede kans.
Nou die tweede kans is er gekomen en geloof me ze is nu nog haatdragender dan daarvoor, al het zachte en liefdevolle is weg en ik krijg nog meer verwijten dan voorheen.
dit is niet om zielig te zijn ofzo maar meer om je te laten weten dat iemand is zoals tie is en dat de kans op verandering heel klein is.
Lieverd kies voor jezelf, de pijn en het verdriet zal je altijd bij je dragen maar de extra last van negativiteit heb je nu in iedergeval niet.
En uiteraard is het niet leuk dat jij buitengesloten wordt en dat jouw kindje straks een oma mist, maar denk ook aan de "positieve" kant van het niet geconfronteerd worden met jouw mama's minder leuke eigenschappen. (of klinkt dit weer heel naar?)
Veel sterkte!!!!!!
